Lögberg - 10.12.1925, Síða 2

Bls. 2
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
10. DESEMBER, 1926
í
I
F.WWjan og sonur hennar.
Eftir Washington Irving. fe,
\
I
i
B I
•<>«»<>■ V
Eg hefi haft tilhneigingu til
þess að dvelja í nánd við sveitar-
kirkjur og síðast þegar eg átti
heima á Englandi þá sótti eg oft
tíðir í snváþorpi einu.
Hinir þögulu gangar kirkjunnar
hinir fornu legsteinar, og dökku
eikarþiljurnar er menn höfðu í
heiðri haft mann fram af manni
virtust draga þá að sér, sem í ein-
veru vildu vera með hugsanir sín-
ar. En kirkja þessi var sótt af
all-mörgu aðalsfólki, og hin á-
burðarmikla tíska þrengdi sér jafn
vel inn í helgidóm hennar og mér
fanst þráfaldlega að yfirlætið og
skrautið er þessir jarðar ormar,
sem í kringum mig voru, báru,
drægi hugsun mína frá helgidómi
kirkjunnar, og að veraldarglaumn-
um.
Eina manneskjan í þeim söfnuði
sem virtist finna til hinnar, kristi-
legu auðmýktar og lítillætis í
hjarta sínu, var fátæk, gömul og
hrör ekkja. Hún bar með sér að
hún var af góðu fólki komin, því
þrátt fyrir hina auðsæju fátækt,
bar hver hreyfing hennar vott um
tíguleik, sem henni var eðlilegur,
og þó hún væri fátæklega til fara,
þá voru föt hennar þokkaleg og
hrein.
Einhver vottur af virðingu hafði
henni og verið sýndur, því hún sat
ekki á meðal fátæklinganna úr
þorpinu, heldur sat hún ein á alt-
aristrðppunum.
í>að var svo að sjá, sem hún
hefði tæmt bikar lífsins í botn, og
að baki henni lægju lífsins hnoss,
kærleikur, vinátta og hin önnur
bönd mannfélagsins, en framund-
an eilífðarvonirnar.
Þegar eg sá hana rísa á fætur
krjúpa í bæn og við og við strjúka
bænabókinni, sem hún hélt á í
hafði yfir heyrðust naumast út að
gröfinni, og aldrei hefi eg heyrt
útfararminningu, — þá dýrðlegu
Qg viðkvæmu athöfn snúið upp í
eins hreimlaus og hrímköld orð,
eins og við þetta tækifæri.
Eg gekk að gröfinni. Líkkistan
stóð við grafarbarminn. Á lok kist-
unnar var grafið: “George Som-
ers tuttugu og sex ára.”
Móðirin hrum og veikbygð
kraup við höfuðgafl kistunnar.
gott að kjmnast honum, það var
sannarlega ánægjulegt að sjá
hann leiða hana móður sína til
kirkju á sunnudögum, sparibúinn,
háann og beinvaxinn og svo glað-
legan og henni var alt af kærara
að styðja sig við hann en gamla
manninn, og hún mátti vel vera
stolt af honum, því efnilegri dreng
ur var ekki til í nágrenninu.”
Því miður freistaðist hann til
þess að vistast hjá manni, er flutti
ýmsar vörur á litlum báti eftir á,
skamt frá heimili foreldra sinna,
þegar hart var í ári og uppskeran
brást heima. Hann hafði ekki ver-
ið lengi í þjónustu þess manns, er
hann féll í hendur sjómannaflokks
er flutti hann nauðugan á skip, er
Foreldrar hans
Höndunum þunnum og fölum hélt
hún saman eins og hún væri að|var * siglingum.
biðjast fyrir, en eg sá hana ’titra,! ^eyrðu um ránið, en eftir það
og vffrir hennar kippast til eins ^r®ttu þau ekkert til hans og höfðu
og af krampadráttum og þóttist eg ^au Þannig mist aðal stoð sína.
viss um að móðurhjartað fyndi til
þeáS, að hún rendi þar augum yfir
hinar jarðnesku leyfar sonar síns
í síðasta sinni.
Útfararminningunni var lokið,
og líkmennirnir bjuggu sig til
þess að láta leyfarnar síga ofan í
gröfina. Hreyfing sú, sem þá kem-
ur á fólk það er við grafir stend-
ur, gengur i gegnum hjarta þeirra
er í kærleik syrgja, eins og níst-
andi sverð. Fyrirskipanir eru
gefnar á tilfinningalausu versl-
unarmáli. Skóflurnar glamra í möl
Faðirinn, sem var orðinn heilsu-
bilaður og þunglyndur bar þetta
ekki af, heldur misti krafta og lífs-
löngun unz hann andaðist.
Ekkjan, sem nú var ein eftir í
elli sinni með þverrandi krafta,
gat ekki staðið straum af heimil-
inu svo hún sagði sig til sveitar.
Fólkinu, sem hún hafði verið með,
var vel til hennar, og bar virðingu
fyrir henni sem eins af elstu íbú-
um í þorpinu, og af því enginn
sóttist eftir húsi því, sem hún
hafði átt heima í, þá fékk hún að
borinni moldinni og er það hljóð,vera Þar til heimilis og þar bjó
við gröf þess er vér elskum öllum hún ein og nálega hjálparlaus.
öðrum hljóðum sárara. Við þessaj Það sem hún þurfti nauðsynleg-
hreifing virtist móðirin vakna afjast til Iífsframfærslu fékk hún
George Somers vissi hvað það var
að vera veikur og án hjúkrunar —
einn og í fangelsi, og enginn til
að vitja hans. Hann gat ekki þol-
að að móðir sín viki frá sér eitt
fótmál, ef hún gjörði það, elti
hann hana með augunum. Hún sat
tímunum saman við hvíluna og
horfði á hann þar sem hann svaf
eða mókti. Stundum hrökk hann
upp af draum-dvala og opnaði
augun óttasleginn, unz hann sá
hana, þar sem hún laut ofan að
honum. Þá þreifaði hann eftir
hönd hennar og þegar að hann
fann hana lagði hann hana á
brjóst sér og sofnaði svo aftur
eins og rólegt barn — og þannig
dó hann.
Fyrst eftir að eg heyrði þessa
yfirlætislausu sorgarsögu, datt
mér í hug að heimsækja ekkjuna
og bjóða henni fjárstyrk og tala
nokkur hughreystandi orð til henn-
ar. Eg varð þess þá var er eg fór
að spyrjast fyrir, að hjálpsamir
nágrannar hennar hefðu gjört alt
sem þeir gátu og kringumstæðurn
ar kröfðust og sökum þess að þeir
þektu fátæku konuna best, og
vissu hvernig þeir áttu að láta
samhygð sína í ljósi í sorgum
hennar, þá dirfðist eg ekki að
troða henni um tær.
Sunnudaginn næsta á eftir þess
um atburði var eg enn við þessa
sömu sveitarkirkju og varð eg
nærri hissa, er eg sá þessa fátæku
farlama konu staulast inn eftir
kirkjugólfinu og setjast í sitt
gamla sæti á altariströppunum.

\
|
Ý
f
T
f
f
f
♦!♦
Dauði Hákonar jarls.
( Oehlensláger)
, , , , , TT, | * „ , .... .. , Hún hafði gjört tilraun til þess
þungum og omurlegum dvala. Hun | aðallega upp ur htla garðinum að búast sorgarklæðum út af missi
leit upp tárvotum augum og rendii við húsið, sem nágrannar hennar
þeim í kringum sig með flóttalegu hjálpuðu henni til þess að yrkja.
augnaráði, er Hkmennirnir komu Það var fáum dögum áður en at-
með kaðal, til þess að láta kistuna burðir þeir, sem hér er sagt frá,
síga niður í gröfina með. Hún néri, skéðu, að hún var stödd úti í garð-
saman höndum og óstöðvandi j inum að taka upp ávexti til matar,
sorgarekka setti að henni. Konan að hún heyrði dyrum á húsinu, er
sem með henni var, reyndi alt sem ^ vissu út að garðinum lokið
hún gat til þess að hugga hana og' °? ókunnugur maður kom
reisa hana á fætur,
heyrði ekki, það sem hún sagði,
sonar síns, og ekkert gat verið til
finnanlegra en stríð á milli göf
ugrar ástar og skerandi fátæktar.
Svart band — svartur klútur, sem
farinn var að upplitast, og ein eða
tvær aðrar tilraunir til þess að
sýna sorg þá, sem engin ytri merki
UPP geta táknað.
... . , , ... .. , út l\ Þegar eg leit í kringum mig á
en móðirin dyrnar og htaðist um. Hann var minnisvarðana leturgröfnu eftir-
klæddur í sjómannaföt. Hann var Hkingarnar köstbæru, hina köldu
veiklulegur og fölur í andliti, og marmaravegsemd er glæsimensk-
le>t út fyrir að vera aðþrengdur j an syrgði með hinn horfna þ6tta
og hafa att við veikmdi að striða.
hendinni, en sem hún sá ekki leng- hristi höfuðið og néri saman hönd-
ur til að lesa í, þó hún auðsjáan- unum eins og sá sem ekki getur
lega kynni hvert orð í henni utan látið huggast. i ««« <*<-l vío veiKinai ao sirioa. og hugsaði svo aftur um þeSsa
bókar, þá var eg sannfærður um, Þegar að þeir létu kistuna síga j Hann flýtti sér til hennar, en hann ! fatæhu ekkju hröra og bogna'af
-n, mér, að bænarorðin ofan í grðfina þá virtist brakið íjátti erfitt með að ganga svo var :eili og SQrg altarj Quðs síns
hennar hin veiku, mundu verða Jböndunum auka átakanlega á hann máttfarinn. Þegar hann kom bar gem h6n’ har tram bænir sinar
6 himnum löngu áður en harm hennar og þegar eitthvert þangað sem hún var féll hann á | tr6 hreinu en mæ(idu hiarfa bá
heyrð
rödd meðhjálparans, tónar orgels- óhapp kom fyrir, sem varð til kné fyrir framan hana og grét
ins eða raddir söngfólksins. J þess að hnjaska þurfti kistunni í eins og barn. Aldurhnigna konan
Eg stóð á dálitlum hól, sem gröfinni, þá brutust kærleikstil-| horfði á hann dálitla stund. “Ó,
lækur rann næstum í kringum og finnirgar móðurhjartans fram eins elsku mamma mín, þekkirðu ekki
liðaðist svo í bugðum eftir engja- og að einhver hætta gæti vofað drenginn þinn, hann George?”
Iandinu, sem við augum mínum yfir honum, sem hafinn var yfir Það var í sannleika ekki annað en
blasti. í kringum kirkjuna voru allar mannlegar þjáningah Eg gat skuggi hins góða og göfuga drengs
greniviðartré, sem öll virtust vera ekki horft lengur á þessa sýn. er þarna var kominn, sem niður-
af sömu stærð. Upp úr þeim stóð Hjartað barðist um í brjósti mér brotinn af sárum sjúkdómum og
kirkjuturninn og í kringum hann og augu mín flutu í tárum. Mér fangelsisvist í fjarlægu landi
sveimuðu hrafnar. Sunnudags-1 fanst það ganga glæpi næst að hafði að lokum dregist heim á
morgun einn sat eg á þessum hól standa aðgjörðarlaus og horfa upp æskustöðvar sínar.
og horfði á tvo menn sem voru að á sorg þessarar móður. Eg ráfaði| Eg ætla ekki að reyna að lýsa
taka gröf í þeim parti kirkjugarðs- a annan stað í kirkjugarðinum og
ins, sem minstrar umönnunar
hafði notið og sem eftir hinum
nafnlausu og illa hirtu gröfum, er
þar voru, að dæma, var hvílustað-
ur þeirra er snauðir voru að fé
og frændum.
slíkum samfundi, þar sem gleði
sem líkinu og hrygð voru svo átakanlega sam-
! einuð. Eftir alt var hann þó á
var þar unz fólkið,
fylgdi var farið.
Þegar eg sá móðurina snúa frá lifi, hann var kominn heim, það
gröfinni með veikum burðum, og, væri ekki ómögulegt að hann fengi
skilja þar við leyfar hans, sem 1 að lifa til þess að vera gleði henn-
hún elskaði mest á jörðu og halda ar það sem eftir væri. En kraftarnr
Mér var sagt að sá sem í gröf heim til sín, þar sem þögnin og ir voru þrotnir, og ef nokkuð hefði
verk
þessa ætti að leggjast væri einka- aIlsleysið beið hennar, kendi egj þurft til þess að fullkomna
sonur fátækrar ekkju. : innilega í brjósti um hana. Hvað það, sem lífslögmálið hafði byrjað
Á meðan eg var að hugsa um er> hugsaði eg, mótlæti hinnajá honum, þá þurfti ekki annað
metorð og stéttaskiftingu á með- auðugu. Þeir eiga vini, sem hug- fyrir hann en að líta á tóma og
al mannanna, sem þannig næðu út hreysta þá, þeir geta veitt sér fátæklega heimilið, sem hann nú
yfir dauðann og niður í gröfina, skemtanir, sem draga úr sársauk-
gáfu kirkjuklukkurnar það til j anum — og þeir hafa umheim, sem
kynna að Jíkfylgdin væri á leið- deyfir sorgina og drekkir sorgun-
inni. j um. Hvað eru sorgir þeirra ungu?
Sá, sem borinn var til grafar Þroski hugsana þeirra og tilbreyt-
ing lífsins hylur fljótt sárin —
hið vortbjarta vor veltir af sér
sorgarþunganum og hinn vaxandi
kærleikur Hfs þeirra
kærleiksbönd.
var fátækur og yfirlæti átti ekk-
ert skylt við líkför hans. Kistan
var eins látlaus og framast gat
verið, yfir henni var ekkert klæði,
og hún var borin af lítt þektum
mönnum úr þorpinu. Á undan lík-
sá en sem brosti við honum í æsku.
Hann lagðist upp í litla, fátæklega
rúmið, sem hún móðir hans hafði
eytt svo mörgum vökunóttum í og
reis þaðan aldrei á fætur aftur.
Þegar fólkið í þorpinu heyrði
áð George Somers væri kominn
heim og undir hvaða kringum-
knýtir ný ^ stæðum, kom það til þess að heilsa
upp á hann og bjóða alla þá hjá!p,
En sorgir þeirra fátæku hafaiSem það gat af hendj látið. Hann
kistunni gekk umsjónarmaður engin ytri meðul, sem lægja, eða j var of vei]tUr tii þess að þakka því
jarðarfara í sókninni, kaldur og mýkja þær — sorgir þeirra öldr- j fyrir góðvild sína, en á augnaráði
tilfinningalaus. j uðu, sem lífið er þegar ibest lætur, hans mátti ráða hve þakkiátur
Þar sáust engir látalætis syrgj-1 sem vetrardagur og sem ekki geta hann var. Móðir hans var alt af
endur, engin uppgerðar hrygð var rltt von á að finna sól gleðinnar hjá honum og hann þráði návist
þar í för. Það var aðeins einn
syrgjandi, sem staulaðist þreytu-
lega á eftir líkkistunni og sorg
hennar var hrein. Það var hin ald-
ur hnigna móðir hins látna—fá-
tæka, aldraða konu, er eg hafði séð
sitja á altaristrðppunum í kirkj-
unni. *■
Við hlið hennar gekk yfirlætis-
!aus vinur, sem reyndi að hug-
hreysta hana. Nokkrir fátæklingar
úr þorpinu höfðu slegist með í
likfylgdina, og nokkur ibörn þaðan
líka ‘h!upu hJæjandi meðtram
líkfylgdinni og í hugsunarleysi
sínu hlóu og hrópuðu, eða horfðu
með bamslegri forvitni á harm
móðurinnar.
Þegar Hkfylgdin kom inn í
á bak við sorgarskýin — sor^hennar og hjúkrun um fram ann-
ekkjunnar, aldurhníginnar, og ara. pað er eitthvað það í sam-
allslausrar, sem syrgir einkason bandi við veikindi, sem brýtur
sinn ellistoð sína og gleði æfKflata tilfinningu hins sterkasta
kvelds síns; það eru í sannleika manns — sem mýkir hjartað og
sorgir, sem hluttekning vor stend- knýr fram *æskuendurminningarn-
ur máttvana frammi fyrir. ar Hver er sá sem legið hefir á
Eg dvaldi nokkra stund í kirkju- sjhkrabeði, jafnvel á efri árum í
garðinum. Á leiðinni heim til mín fjaHægu landi, er ekki hefir hugs-
mætti eg konunni, sem reyndi að að um moðurina, sem vakti yfir
hugga ekkjuna við gröfina, hún honum á æskuárunum, sem hjúkr
hafði fylgt móðurinni heim ,til aði honum og annaðist hann á
hins auða heimilis hennar og var meðan að hann gat enga björg sér
á leið heim til sín. Hún sagði mér veitt sjálfur? Það er órjúfanleg
þessi atriði í sambandi við hina, viðkvæmni í kærleika móður til
eftirminnanlegu athöfn er eg hefi sonar, sem öllum kærleikstilfinn-
skýrt frá. | ingum eru æðri. Síngirnin fær ekki
Foreldrar hins framliðna höfðu kælt hana, hún óttast engar hætt-
átt heima í þorpinu frá barnæsku.1 ur, ekki heldur verður hún veikt
kirkjugarðinn og að gröfinni, kom1 Þau höfðu átt heima í einu af af vonbrigðum og óþakklætið
presturinn hempuklæddur út úr fallegustu einlyftu húsunum, sem megnar ekki að kæla hana. Hún
kirkjudyrunum með bænabók í þar voru og með heiðarlegri vinnu fórnar öllum þægindum fyrir vel-
hendi ásamt meðhjálpara sínum haft ofan af fyrir sér og auk þess líðan sonarins, hún neitar sér um
Athöfnin við gröfina var látalætis! haft matjurtagarð á bak við hús- allar skemtanir til þess að hann
athðfn í guðsþakka skyni af hendijíð sér til styrktar og lifað heiðar- geti notið þeirra ___ hún fagnar
leyst. Sá framliðni hafði ekki átt legu og ánægjulegu lífi. Þau áttu, yfir frægð hans og gleðst út af
neitt og eftirlifandi aðstandandi dreng einn barna, sem með þroska velgengni hans; — og ef óhðpp
var allslaus. Athöfnin var því og vexti var stoð þeira og eftir- j henda hann, þá verður hann henni
höfð um hönd, til málamyndar, læti. ■ kærari sökum mótlætisins. Ef
köld og tilfinningarlaus. Prestur- j “ó, herra minn,” sagði konan: | hann er fyrirlitinn af mönnum, þá
inn fattur og feitur gekk aðeins “hann varsvo efnilegur, geðgóður, |er kærleikur hennar jafn og um-
nolkkur spor frá kirkjudyrunum, j góður við alla er hann umgekst, hyggja hennar söm, og ef öll ver-
bilið á milli hans og grafarinnar Svo skyldurækinn við foreldra öldin snýr við honum bakinu, þá
var svo langt að orðin sem hann sína.
gat eg ekki annað en fundið til
þess ,að sá lifandi minnisvarði var
meira virði en hinir allir.
Eg sagði nokkrum auðmönnum
í söfnuðinum frá þessari sorgar-
sögu og hafði hún þau áhrif á þá
að þeir fóru að láta sér hugar-
haldið um ekkjuna og létta fyrir
henni þau fáu spor, sem hún átti
eftir óstigin fram til grafar.
Á öðrum sunnudegi, eftir jarð-
arförina, eða þar um bil, var sæti
hennar autt í kirkjunni, og áður
en eg fór úr nágrenninu, frétti
eg að hún hefði dáið rólegum
dauðdaga, og horfið til þess, að
sameinast, þeim sem hún elskaði
á landinu, þar sem hvorki sorg né
aðskilnaður vina þekkist.
Or Talmud.
Lestu ritninguna og lestu hana
aftur, því þar er alt að finna.
Þakkaðu Guði eins fyrir mótlæti
og meðlæti. Þegar dauðsfall berst
þér til eyrna skaltu segja: “Bless-
aður sé hinn réttláti dómari.” Jafn
vel þó hlið himins sé lokað fyrir
bænum manna, er það opið fyrir
tárum þeirra.
Dauði réttlátra, er heiminum
tap. Þó perlan týnist heldur hún
samt áfram að vera perla, en það
er þeim sem tapað hefir hrygðar-
efni. /
Ef að orð í tíma talað er virði
eins penings þá er þögnin þegar
þegja ber, virði tveggja. Asninn
kvartar um kulda, jafnvel í júlí
mánuði. Það eru fjórar tegundir
manna, sem aldrei koma í himna-
ríki, háðfuglar, lygarar, hræsnar-
ar og rógberar. Rógberar eru
morðingjar. Úlfaldann langaði til
þe s að hafa horn svo þeir tóku
af honum eyrun.
f
t
f
♦;♦
Dimmasta langnætti dvelur í löndum,
Dauflega sjöstirnið skín,
■Ofviðrin rjúkandi brjótast úr böndum,
Brakar í furunni og volega hvín.
Stormköst í blótlundum geigvænleg gnýja
Um grámosug skurðlíkun Valhallar día.
“Feigð oss að fer ,
Senn föllum vér.”
Þá snarast um blótsteinn, sú byltan er hörð,
Svo brotna kringdreifð fornbein á jörð.
Þau gotnesku steinbáknin ramgjör rísa,
Rauðlit í tunglskini fimbulhá.
Turnspírur hátt upp í hæðirnar risa,
Hvarfla skuggarnir múrunum á.
Inn skín um blýgluggann bjartgeisli mána
Beint inn á altaris róðukross frána:
“Hins hvíta Krists
Er hylling viss,
Fyr þyrnikórónu hans mun sig hneigja
Háfjöllótt norðrið og kné sín beygja.”
Ólafur Tryggvason leggur að láði,
Lætur hann messur syngja á strönd,
Með sér að sunnan mikill í ráði
Munkana flutt’ hann á Dofra lönd.
Hin kristna trúin sig brátt út breiðir,
En búandmenn Hákon til rómu leiðir.
Fyr feðra trú
Er sverðhríð sú,
Þeir verjast og berjast með iböðhreysti snjalla,
En buðlungur hrekur á flótta þá alla.
Um miðnæturskeið gól haninn hvellur,
Er Hákon blét sínum nið,
Glóðvolgan hnífinn—þá hrygð föður svellur—
Úr hjartanu hann kippir með bæn um frið:
“Sjá Æsina v friði, mig forsköp tryHa,
Þigg fórnirnar, Kristur, og lát þig stilla,
Vort fjall-frón kveð
Og gleð vort geð.”
En örlaganornar uglan flögrar
Með illsvita hrinum og fársfull ögrar.
Sjá krossfánar vaða í lofti fyr liði,
Með leiftrandi hraða þá ber.
Hátt gjalla lúðrar með hvetjandi kliði,
Né hamingju er vant þar er Ólafur fer, —
Og sjá má þar róðunnar sigurteikn ljóma,
Sálmar og bænsöngvar kringum það hljóma.
Með krossmyndað sverð
Stýrir konungur ferð.
Á undan berst sigurorð öðlingsins nýja,
Einstæður Hákon i bræði má flýja.
Hann hleypur burt gneggjandi gangvara fráum
Við Gaula stöðvar'hann löðrandi jó:
“Þótt allir hér gerist að önnungum lágum,
Skal eg aldrei vanvirða kyn mitt þó.”
Viknandi drepur hann drösulinn góða,
Dreyranum gjörir sinn kyrtil að rjóða:
“Það blóð tjáir þér
Að banað sé mér,
En, Ólafur, bíddu, — hér afrek býr,
Og aðstoð veita mér Þór og TýrJ’
Það tinnar úr augunum heiftugu, hörðu,
Hann heldur til granskóga fjalls,
1 jarðfylgsni þaðra þéttlega vörðu
Með þrælnum Kark’ er .nú vistin jarls.
í fylgsninu týrir furuspónn glæddur,
Þeir fálátir sitja, þrællinn er hræddur,
Hver öðrum i krá
Trúir illa þá.
Á þungbúinn jarl hvessir þrællinn sýn,
En þá sofnar jarlinn, er miðnótt dvín.
Það hvíslar í myrkrinu — Hákon í svefni
Sér Hermóð birtast, þann goðheims ár:
“Nú treysta þér regin við óvænt efni,
Veit Ólafi kristna banasár.
Gulltárum Freyja grætur hin væna,
Skal glæpdólgur suðrænn krossfesta, ræna
Oss deildum verð ?
Upp, drag þitt sverð,
Stökk dreyranum Ólafs á okkar stalla,
Þá öðlast þú fullsælu Rögpiis halla.”
Svo vitrunin kvað og var á förum; —
Nú vaknar Karkur og orð kvað slik:
“Mér birtist Jesús með bros á vörum,
Hann benti mér á þitt dreyrugt lík.”
“Hræðst Ásaþórs hamar, þú arlakinn smeykur,
Hví ert þú í framan svo svartur og bleikur?
Eru helráð þér
í huga gegn mér?”
“Nei,” sagði þrællinn með hálfum huga,
En Hákon úrvinda svefn réð buga.
Með heljarglott liggur Hákon í draumi,
Svo þykkir þrælnum við slika vo:
“Því sá eg hann aldrifinn unda straumi?
Því^yptir hann hægri brúninni svo?
Hann níddi með ránskap Noregs lendur,
En nú í hans blóði þvæ eg hendur.
Mér ólafur blítt •
gefur gullmen frítt” —.
Svo hermdi þræll bleikur í hræðslu fallinn,
Á háls í myrkrinu skar hann jarlinn.
Þá hvella við lúðrar svo heyrist í fjöllum, —
“Hann hingað flýði — Hann hér finst víst!”
Sem hamramur fossinn með hríðsterkum föllum
Nú hildingur inn með liði brýst.
Með atgeirum drepa þeir illþræl, en feginn
Sér Ólafur kempuna Hákon veginn:
“Sem höfuðlaus her.
Nú heiðnin er,
Hefnt er þess illa, sem Hákon fékk stofnað
Og heiðindóms villunnar fortjald er rofnað.”
Það þrumar í fjarlægu fjall-himinlofti *
Og felmtrandi nötrar haf og jörð.
Úr norðurheim rýmdu með Rögnahvofti
Öll regin heiðninnar • útlæg gjörð.
f
f
f
f
♦♦♦
f
f
♦>
Þar fyr voru blóthundar ginnhelgra goða,
Á stangli má
Um storð þó sjá
Hvar mannháir vésteinar mæna hljóðir,
Sem minna á fornheimsins slöktu glóðir.
Stgr. Th. þýddi
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
T
f
f
að hin æðstu laun eru ekki af
Það gerði hverjum manni er hún honum alt í ðllu. Vesalings’þessum heimi.
Hermennirnir herjast,
ungarnir eru hetjurnar.
en kon-
Skólalbðrnin halda velferð heims
ins í hendi sér.
Þegar þjófurinn hefir ekki tæki-
færi á að stela, þá finst honum
hann vera heiðarlegur maður.
Þjófar kalla á Guð sér til hjálpar
þegar þeir eru að fremja húsbrot
og rán.
Æskan er rósabeður, ellin þyrni
kóróna. <
Verkið er mikið og dagurinn
stuttur. Það er ekki nauðsynlegt
fyrir þig að ljúka við það, en þú
mátt ekki þessvegna láta af því.
Ef þú hefir verið iðinn verða laun
þín mikil, því meistarinn, sem þú
hefir verið í þjónustu hjá, borgar
hverjum sitt. En mundu eftir því,
Um konur.
Guð elskar þann, er velur sér
konu, sem honum er samhent og
samhuga.
Að missa fyrstu konu sína, er
álika mikið tap og glata sakleysi
sínu.
Enginn sá h!utur er til í heim-
inum, að maður geti ekki veitt sér
hann aftur þó maður tapi honum.
Missir konu snemma á hjónabands
árum, er óbætanlegur.
Ef kona þín er snaá vexti þá
beyg þig ofan að henni og ta!aðu
við hana; og franikvæmdu ekkert
án hennar vitundar.
Heiðarlegur maður virðir konu
sína; Htilmenni fyrirlítur hana.
Maður og kona, sem vel kemur
saman hafa dýrð himinsins í för
með sér; hjón sem illa eiga saman
og illa kemur saman eru umkringd
eldi eyðileggingarinnar. Þegar
maður missir konu sína, þá syrtir
í kringum hann, birtan í húsi hans
verður dauf og ljósið á vegum
hans sloknar.
Sá sem enga konu á, á við óþæg-
indi að (búa, hann er hjálparvana,
líf hans er gleði og blessunar-
snautt.
Fjórtán erfið viðfangsefní.
Það eru fjórtán viðfangsefni,
sem eru hvert öðru erfiðari og sem
'berjast um yfirráð hvert yfir öðru.
Hafið er ægilegt, en löndin halda
því innan vissra vébanda. Yfirborð
jarðarinnar er óþjált, en fjöllin
reisa sig samt upp úr því. FjöUin
virðast óyfirstíganleg en stálið
klýfur þau þó. Járnið er hart, samt
bræðir eldurinn það. Eldurinn er
grimmur harðstjóri, þó yfirbugar
vatnið hann og eyðileggur. Það er
erfitt að ráða við vatnið, en ský-
in lyfta því þó í sér í loftinu.
Skýin eru óviðráðanleg, samt
tætir stormurinn þau í sundur.
Vindur æðir með ógurlegu afli,
en veggurinn brýtur afl hans.
Veggurinn er erfiður þrösk-
uldur, en þó brýtur mað-
urinn hann. Maðurinn virðist ó-
sveigjanlegur, en mótlætið leggur
hann flatann. Mótlætið virðist ó-
yfirstíganlegt, þó dreifir vínið því
og kemur mönnum til þess að
gleyma, en gleði vínsins hverf-
ur fyrir veikindunum og enda á
veikindin sjálf bindur engill dauð-
ans. En óviðráðanlegra en alt
þetta, og alt sem ilt er, er vond
kona.
h
Vitið þér að
SOCLEAN
Washing Liquid
er hin BEZTA HJÁLP, sem
fá»nleg er við fata þvott.
Fæst 1 öllum matvörubúð-
um í 40 únzu flöskum,
flaskan á 25c. 4c. greidd fyr-
ir hverja tóma flösku.
Aðal-útsala hjá
PRATT’S LIMITED
Phone N-6135
I
WORLD'S
I ARCEST MANUFACTURERS
OF HIGH GRADE BAND AND
ORCHESTRA INSTRUMENTS