Lögberg - 17.12.1925, Síða 7

Næsti Ford sali sýnir yður með ánæjrju skír-
teini, sem veitir þeim, er gefa vill Ford í
jólagjöf, rétt til að kynna gjöfina eins og
bezt á við. Hægt er einnig að semja um að
bíllinn sé fluttur heim nær sem er á jóla-
dagsmorguninn.
Allar tegundir af Ford má kaupa með þægi-
legum afborgunar skilmálum hjá þeim: sem
næstur er og hefir vort umboð. Hæfileg
niðurborgun gefur yður rétt til að taka bíl-
inn strax og þér getið haft alt árið tii að
borga afganginn eins og vður er þægilegast.
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
17. DESEMBET 1925.
Bls. 7.
Hringurmn.
iHann gekk í hægðum sínum
aftur á bak og áfram í blómagarð-
inum, sem skildi húsið frá götunni
og huldi það næstum með laufrík-
um stórvöxnum trjám og þétt-
vöxunm blómarunnum. Hann
hlustaði vandlega og sagði við
sjálfan sig:
“Ekki ennþá. Og þó er hún
vön að fara svo snemma út.” Hann
hefði ekkj þurft að koma svona
snemma morguns og fara svona
gætilega. Stúlkan, sem hann beið
eftir, var heitmey hans. En trú-
lofunin var ekki opinberuð ennþá,
því fjárhaldsmaður Línu vifdi ekki
samþykkja hana fyr en hinn ungi
maður gæti sýnt svart á hvítu, að
hann fengi hið lofaða kennara-
embætti.
Hinn ungi niaður hafði verið í
sjöunda himni af gleði yfir þessu
ákvæði því á þenna hátt gat hann
í næði notið hamingjunnar, án
þess að bera hana utan á sér bæði
, í heimboðum og á skemtigöngum.
En svo kom skuggi og skygði á
gleðina smátt og smátt og það var
alt henni að kenna.
Nú var hann kominn svona
snemma morguns til að tala fáein
orð í fullri alvöru við hana í
einrúmi.
Frú Berner, ráðskona, vkr auð-
vitað sama sem erigin, en hún var,
þó þar og svo barnið. Hann beit á
jaxlinn, þegar hann hugsaði um
þetta barn, sem stóð í vegi fyrir
hamingju hans.
Litla stúlkan var 10 ára gömul,
og hafði verið blind frá fæðmgu.
Franz Romer var vænn maður og
tck mikínn þátt í ógæfu annara,
en hann hvorki vildi né gat þol-
að það, að Lína skyldi jafnan
fyrst hugsa um barnið og ekki
hafa að minsta kosti allan hug-
ann bundinn einungis við hann,
þessi fáu augablik, sem þau
fengu að vera tvö ein saman.
Seinast í gær þegar þau hefðu
getað talað svo vel saman í næði
út við gluggann, þá hafði hún
sagt, eftir að þau höfðu talað
aðeins fáein orð:
“Bíddu eitt augnablik. Eg þarf
snöggvast að fara inn til hennar
Grétu, áður en hún sofnar.”
“Þá skal eg ekki ónáða þig,”
hafði hann svarað þurlega og far-
ið burtu leiðar sinnar.
Nú marraði í hurðinni og það
var hún, sem kom út.
Honum datt í hug, að morgun-
inn eftir trúlofun þeirra hefði
hún komið út í garðinn til hans
einmitt á sama klukkutímþ, og
honum fanst hann aldrei hafa séð
gleðina skína eins út úr dökku
augunum hennar og þá, og honum
fanst enn þá sem hann heyrði
hinn lága fagnandi róm hennar,
þegar hún sá að hann var þar.
En í dag gekk hún hægt með
grátin augu, og hrökk við þegar
hún sá hann.
“Ert þú hér Franz?”
“Já, eins eg þú sér. þú hefir víst
verið langt frá að hugsa um mig,
fyrst þér varð svona bylt við að
j sjá mig.”
“Mér datt ekki í hug að þú
kæmir svona snemma.”
Hún 1;alaði seint og þreytulega,
brosti ekki og leit niður fyrir sig,
þegar hann leit á hana. Hann
rétti að henni handleggnn til að
leiða hana, en hún sá það ekki,
, eða lézt ekki sjá það. Þannig
gengu þau stundar korn, þangað
til hann sagði, svo rólega sem
honum var unt: “í dag skulum
við hafa alt klappað og klárt milli
okkar. Við skildum í gær ósátt
og það ætti ekki aftur að koma
fyrir.”
. “Nei.”
“Eg veit ekki, Lína, hvort þú
hefir skilið vel, hvað þú hefir
tekið að þér, þegar þú lofaðist
mér.”
“Eg hefi hugsað um það í alla
nótt. Það hefði eg átt að gjöra
undir eins, en eg var þá alt of
sæl, og þá hugsar maður ekki um
neitt. En riú er eg búin að skilja
það alt.”
' “Nú, nú.” — Hann leit brosandi
á hana. Húnhafði þá séð yfir-
sjónir sínar og sá eftir þeim.
“Já, eg skal gjarnan taka alla
sökina á mig,”" sagði hún mjög
skjálfrödduð. Þú getur ekki gjört
að því, þótt þér geðjist ekki að
barninu. Hefði þér þótt vænt um
Grétu, þá hefði alt gengið á ann-
an veg. En eins og það er nú,
geta ekki skyldur mínar bæði við
þig og hana sameinast.”
“Frú Berner verður náttúrlega
að sjá um systur þína.” '
“Já, um hennar líkamlegu nauð-
' synjar,” sagði hún og brosti lítið
eitt. “En góði Franz minn! Ást
okkar er aleiga Grétu litlu og
hana verður hún að eiga. óskifta.
Hvað heimtar þú af mér?^
“Að sitja fyrir öllu öðru í
hjarta þínu og hugsunum. Á því
á eg heimtingu.” ,
“Þarna sérðu það sjálfur, þú
mundir telja þá umhyggju og þau
ástarhót, sem eg sýndi Grétu, tek-
in frá þér, og þess vegna—”
Hún hikaði við að segja meira.
“Og þess vegna?” sagði hann
með ákefð.
.Hún svaraði engu, en dró hring-
inn skjálfandi af fingrinum —
hring með bláum steinum, sem
mynduðu “gleym-mér-ei.”
“Og þetta getur þú fengið af
þér,” sagði hann gremjulega.
“Eg hefi hugsað mikið um þetta
og eg sé engin önnur ráð.” \
“Lína,” sagði hann mjög reiðu-
lega; “hugsaðu þig vel um. Þetta
er ekki barnaleikur. Fáir þú mér
hringinn aftur, þá er öllu lokið
milli okkar fyrir fult og alt.”
Hún var orðin náföl og starði
fram undan sér út í geiminn.
“Taktu hann,” sagði hún lágt.
Hann tók hringinn og fleygði
honum burtu. Hún sá glampa á
hann, þegar hann sveiflaðist í
boga og loks datt ofan í grasið
innan um blómarunnana.
Franz sneri sér við og gékk í
burtu. Hún stóð grafkyr, þangað
til að hún heyrði garðshliðið iæs-
ast á eftir honum. Þá byrgði hún
höndurnar fyrir andlitið og sagði
lágt: “Eg get ekki gjört annað.
Mér þykir svo vænt um hann.. En
aumingja blinda barnið mitt.”
“Lína, hvar hefir þú verið?”
heyrðist barnsrödd kalla, þegar
hún kom inn í húsið.
Það var Gréta litla, fallegt og
elskulegt barn, með þessum sí-
athugasanía svip, sem hinum
blindu er svo eiginlegur. Enginn,
sem hefði séð hana ganga til syst-
ur sinnar, mundi hafa grunað, að
hún væri blind. Því í þessu húsi,
sem hún var borin og barnfædd í,
gekk hún eins og heilskygnt fólk.
“Hvar hefir þú verið, frænka?
Eg hefi beðið eftir þér með morg-
unverðinn.”
“Eg var úti í garðinum.”
“Því talar þú svona lágt?”
“Mér er ilt í höfðinu. Borða þú
morgunmatinn, eg ætla að hvíla
mig stundarkorn.”
ÍBarnið vildi fara með henni. En
frú Berner, sem hafði séð þau
Franz qg iLínu úti í garðinum,
grunaði eitthvað. En þá datt al-
veg ofan yfir hana, þegar Lína
sagði grátandi:
“Frændkona, það er alt búið.”
Seinna um daginn kom Lína of-
an, og hún var glaðleg í rómnum,
þegar hún sagði við Grétu:
“Eigum viðvekki lesa?”
“Er þér ekki lengur ilt í höfð-
inu?”
Hún raðaði blöðunum með
blindskriftinni, og barnið strauk
fingrunum yfir stafina og las hátt,
en Lína leiðrétti hana við og við.
“Ertu reið við mig?”! spurði
Gréta alt í einu.
“Reið við þig, b^rnið mitt?”
“Já, það liggur illa á þér. Þú
ert ekki eins í rómnum og þú ert
vön”, sagði barnið og strauk um
hendi systur sinnar.
“Hvar er hringurinn með ‘Gleym
mér ei’?”
“Eg hefi týnt honum.”
“Þá er það líklega af því, sem
liggur svona illa á þér. En þú
finnur hann sjálfsagt.”
“,...Nei, barnið mitt. Hann finn
eg aldrei, en lestu nú áfram.”
Þegar birti daginn eftir, fór
Lína útf garðinn að leita að hring-
num, en fann hann ekki. Hún
vissi ekki hvað hún ætti að gjöra
með hann, og hún vissi ekki held-
ur hvers vegna hún hélt alt af, að
Franz kæmi, þegar garðshliðinu
var lokið upp. Að minsta kpsti
hlustaði hún eftir því í marga
daga á eftir.
“Lína, kemur Franz hér aldrei
aftur?” sagði Gréta -eitt .kveld,
þegar hún var háttuð og Lfna sat
hjá henni.
"Nei, hann kemur aldrei aft-
ur.”
“Aldrei aftur,” sagði barnið og
settist upp í rúminu. “Er hann
reiður af því að þú týndif hringn-
um. ó, Lína mín!”
Hún breiddi litla faðminn út á
móti systur sinni og þrýsti höfði
hennar að brjósti sínu. *Þannig
grétu þær báðar saman. Það
voru hin fyrstu léttandi tár, sem
Lína hafði felt síðan.
Það var um miðsumars leytið,
sem þau Franz og Lína sögðu í
súndur með sér. Nú var kominn
vetur með heiðríkum frostdögum.
Þessa nótt hafði snjóað, og þykk
snjóbreiða huldi grasbalana í
garðinum. Lína og Gréta voru
þar. Litla stúlkan hló, þegar henni
sjcrikaði fótur, og hafði sér til
gamans að búa til snjókúlur við
og við. Alt' í einu kallað hún
upp:
“Lína, eg hefi fundið hringinn
þinn. Hann lá undir snjónum.
Nú getur hr. Franz ekki verið
lengur reiður.”
En svo þagnaði hun alt í einu.
Þegar Lína sá hringinn, ýfðist
harmur hennar uop og hún sagði:
“Fleygðu hcnum, eg vil ekki
sjá hann.’”
Barnið laut niður og stakk
hringnum í vasa sinn.
“Ó, Lína mín,” sagði hún í lág-
um bænarrómi.
Lína faðmaði systur sína og
sagði: “Vertu ekki reið, auni-
inginn litli, þótt eg hræddi þig
með vonzkunni í mér. Nú er hún
alveg farin.”
Gréta tók átölum systur sinnar
án þess að svara henni. En fyrir
kveldið hafði hún hugsað sér ráð,
sem henni fanst þó nokkuð hættu-
legt til framkvæmdar.
Daginn eftir, þegar Lína var
komin út og frú Berner gegndi hús-
störfum, tók Gréta litla hatt sinn
og kápu. Hún hugsaði sér að
fara með hringinn til Franz þá
mundi hann verða góður affur.
Hún hlustaði. — Alt var hljótt og
kyrt — þá læddist hún út úr hús-
inu og út um hliðið. Þar stað-
næmdist hún hálf-hrædd snöggv-
ast af því að yfirgefa staði þá,
sem hún þekti, og hætta sér út á
götuna, sem hún hafði aldrei kom-
ið á, nema með systur sinni; en
hún var þó ekki lengi á báðum
áttum.
Hún vissi, að hún átti að ganga
<il hægri handar til að komast til
Franz og gekk örugg áfram.
Þessi gata var fáfarin, og nú var
hún nærri auð. Með undrunar-
verðri tilfinningu, sem blindum er
eiginleg, gekk henni ferðin vel, og
fanst þetta vera hægur leikur. En
nú varð hún að nema staðar við
þvergötu og spyrja vegar. Hún
heyrði bjölluhljóð og vagnskrölt
og þorði ekki að hætta sér yfir
götuna alein. Hún þreifaði fyrir
sér og kom við grófan kjól. —
“Góða frú,” sagðil ihún, “‘gjörið
þér svo vel að fylgja mér yfir
götuna. Ég er blind.”
Konan beygði sig niður að
henni og sagði: “Góði Guð! Það
er alveg satt. En að fólk skuli
láta þig vera eina á ferð.”
“Eg varð að gjöra það í dag, og
það gjörir heldur ekkert til, ef
þér viljið bara hjálpa mér og
segja mér hvar íLanga gata er.”
“Eg hefi lítini^ tíma,” sagði
konan, “en þangað skal eg fylgja
þér.”'
Hún leiddi hana síðan þegjandi
við hönd sér, án þess að tala nokk-
uð, en gætti við og við að blinda
barninu, seiri hafði hætt sér út á
götuna.
“Hér er Langa gata,” sagði kon-
an. “Eg skyldi fegin hafa fylgt
þér alla leið, ef börnin mín væru
ekki alein heima.”
Gréta þakkaði og þær skildust.
Hún átt erfitt með að komast á-
fram, því þar var margt fólk á
gangi, Loksins herti hún upp
hugann og spurði einhvern, sem
fram hjá gekk, hvar nr. 26 væri.
“Það er hvíta húsið við annað
götuhornið hér frá.”
Hún var nú litlu nær. Vissi
bara, að hún átti að fara lengra.
Hávaðinn, sem hún var óvön,
truflði hana, svo henni lá við að
gráta. En hún kreisti augun aft-
ur, so tárin rynnu ekki út.
Alt í einu rakst eitthvað í síð-
una ái henni, svo hún datt á göt-
una. Tveir sterkir þandleggir
tóku hana upp, og einhver sagði
góðlega:
“Hvar hefir þú augun, barn,
fyrst þú getur ekki vikið úr vegi
fyrir fólki?”
Gréta varð fyrst hálf utan við
sig af byltunni. Þó varð henni
að þreifa í vasa sinn og vita hvort
hririgurinn væri vís. “Þakka yð-
ur fyrir,” sagði hún svo, eg get
ekki gjört að því, þó eg sé blind.”
Maðurinn varð alveg hissa og
spurði, hvert hún ætlaðd.
“Eg ver# að fara til nr. 26.”
“Eg skal fylgja þér, aumingja
barn. Hvern ætlar þú að finna?”
“Doktor Romer. Hann býr á
fyrsta lofti. Þér þurfð ekki að
fylgja mér lengra. Nú rata eg
sjálf upp.”
En ókunni maðurinn fylgdi henni
upp stigann, hringdi fyrir hana;
spurði hvort doktorinn væri heimt
og ýtti henni svo inn úr dyrun-
um.
Romer var heima og sat við
skrifborð sitt. Það lá illa á hon-
um, eins og oftast var vant, síðan
um sumarið. Hann varð alveg
hissa, þegar hann sá blindu
stúlkuna. “Gréta”, sagði hann,
en gat varla komið nafninu upp.
Hún hafði þó þekt róminn og gékk
á hljóðið.
“Lítið á, herra Franz,” sagði
hún, “hér kem eg með hringinn,
sem Lína týndi. Eg fann hann í
ga^ðinum undir snjónum. Eruð
þér nú lengur reiður við hana?
Hún gat ekki gjört að því, þó hún
týndi honum. Það hefir alt af
legið svo illa á henni síðan.”
“Hver fylgdi þér hingað?” sagði
hann. '
“Enginn. Eg fór alein að heim-
an. Lína hefði aldréi þorað að
fara með hringinn. Hún grét svo
óttalega, þegar eg fann hann. ó.
verið þér nú ekki lengur reiður
við hana! Þér ættuð að vita, hvað
-------------------------r--------
illa liggur alt af á henni síðan.”
Hann horfði stórum augum á
barnið, tók hana svo á kné sér og
sagði:
“Gréta, þú ert komin alein til
mín. Þú hefir alein gengið þann)
veg, sem eg hefi ekki haft kjark
til að leggja út á.” Hann þagn-
aði og horfði á hana. Hann sá
nú unnustu sína, sjálfan sig og
misætt þeirra og blinda barnið
með öðrum augum.
“Heldur þú ekki,” sagði hann
og strauk hárið á Grétu, að Lina
verði ekki lengur reið við mig, en
að alt verði aftur gott, ef eg kem
nú aftur til hennar með hring-
inn?”
“Hún hefir víst aldrei verið
neitt reið.”
“Eg skal nú segja þér nokkuð,
Gréta mín. Ef við systir þín gift-
um okkur, þá tek eg hana riieð
mér, eins og þú veizt. Hún kem-
ur auðvitað við og við að finna
þig; en eg á hana þá.”
Gréta hafði hlustað á þetta
niðurlút með athygli. Hún dró
þungt andann og kreisti aftur
augun, eins og hún var vön, þegar
illa lá á henni. Loksins sagði
hún döpur í bragði: “Já, en mér
má þó líklega þykja vænt um
hana, þó eg eigi hana ekki leng-
ur?”
Hann tók barnið Upp í fang sér
og kysti það og sagði:.
“Elsku litla barnið mitt, þú ert
miklu betri og hygnari en eg, góða
elsku Gréta mín.”
Henni þótt nóg um ákafann í
honum og sagði: “Látið mig nú
fara, herra Franz. Lína er líklega
kornin heim; hún verður hrædd
um mig.”
Þegar Lína kom heim, spurði
hún þegar eftir Grétu. Það var
leitað um alt húsið, og þá komst
upp, að hún hefði farið út, en með
hverjum, það vissi enginn.
En þá er sleða ekið heim að
húsinu og kallað með barnsrödd:
“Lína, Lína, hvar ertu?”
Hún þaut út, og fleygði sér í
faðm hennar. Lína gat ekki kom-
ið upp orði. Hún lá á hnjánum
og kysti ibarnið aftur og aftur.
“Vertu nú ekki reið, af því að
eg fór út,” sagði Gréta. ‘ ‘Sérðu
ekki hver kom með mér?”
Lína tók þá fyrst eftir mannin-
um, sem kom með barnið. Hún
stóð fljótlega upp.
“Þér hafið fundið hana úti?”
spurði hún utan við sig.
“Nei, Lina, það var hún seiri
fann mig. Hún kom alveg ein og
kendi mér að finna sjálfan mig og
þig. Viltu þiggja hringinn aftur
—og mig? Litla systir okkar bið-
ur þess.”
Lína skildi ekki alt það sem
hann sagði. ^ En aðal atriðið
skildi hún og augu hennar svör-
uðu honum.
“Nú fyrst á eg þig með réttu,
þegar eg hefi ykkur báðar,” sagði
Franz og skein gleðin út úr hon-
um um leið og hann faðmaði Línu
að sér.
Og þegar hann rétt á eftir laut
niður til að kyssa barnið, klapp-
aði Gréta honum kunnuglega á
kinnina og sagði:
“Nú á þér líka að þykja svolít-
ið vænt um mig. Að minsta kostl
ar það eg, sem fann hringinn.”
Enski aðallinn.
Nýlega hafa verið birt vestan
hafs bréf Walter H. Page, fyrver-
and'i sendiherra Bandaríkjanna,
til Wilsons forseta. Hér er kafli
úr bréfi, sem hann reit forsetan-
um frá Panshanger, Hertford,
heimili Cowper-fjölskyldunnar, í
júlí 1914, þegar írska deílan stóð
sem hæst: •
“í bókasafris-herberginu hanga
myndir af tólf lávörðum af
Cowper-ættinni og allir hafa þetr
aukið við myndasafn og við bcka-
safn hdssins, svo að bæði söfnin
eru fræg fyrir auðlegð þeirra.
Þeir hugðu að verk þeirra myndi
standa enn um langt skeið. Hvar
sem einhver grein fjölskyldunnar
hefir fest rætur, óg hún hefir
dre'fst um víða veröld, þá gleyma
niðjar hennar aldrei ættaróðalinu,
og synir yngri sona margra kyn-
liða kqma t'il Englands til þess
að sjá það og kynnast ættingjun-
um heima. Og þessi bönd held eg
að séu -hin sterkustU, sem binda
nýlendurnar við móðurlandið.
1 þessari ætt fæddist einn af
mestu eðlisfræðingum heimsins; í
þessari ætt fæddust mikl’ir sjóliðs-
foringjar, herforingjar og stjórn-
endur. Það er aðalsblóð í ættinni,
og enskur aðall úrkynjast ekki fyr
en seint og síðar me'ir. Ef honum
auðnast að læra af lífinu, þá mun
hann enn um langt skeið halda
völdum og virðingu. Sumt er eins
i og hann þverskallist við að læra.
ÍEn sá, sem heldur, að enskur lá-
ivarður sé flón, hann mun brátt
I komast að raun um m'isskilning
i sinn, eftir að hafa verið einn eða
| tvo daga gestur á ensku herrasetri
! og jafnan lotið í lægra haldi í við-
;ræðum.
! Lávarðurinn veit meira en
Ihann um listir og kúabúskap og
útlönd og eðlisfræði og veðráttuna
á Indlandi, hann er honum fremri
sem veiðimaður, skytta, golf- eða
tennísleikari og á kvöldin mun
hann vinna af honum í poker, ef
svo ber undir. Og eftir að hafa
talað af viti og þekkingu um guð-
fræði, þá hefir lávarðurinn það
til að bölva Lloyd George svo
hressilega, að hver cowboy myndi
dást að því.
Konan hans ber ef til vill fleiri
gimsteina en okkur þykir smekk-
legt, en hún myndi ekki hika eitt
andartak við að selja þá alla, til
þess að hjálpa Ulster, ef hún héldi
að Ulster þyrfti slíkrar hjálpar
með. Og synir hennar og bræð-
ur eru allir í ensku-mæland’i lönd-
um og gleyma aldrei ættjörð sinni.
Ekkert er hugðnæmara að virða
fyrir sér og íhuga, en stór mann-
leg samfélög. Við tðlum um gest-
risni; við þekkjum ekki a b c þess-
arar göfugu listar. Hinir miklu
Bretar iðka hana sín á milli af
þeirrii snild, að hún jafnast á við
myndlist, byggingarlist og skáld-
list.”
Vörður.
LAUSAVISUR.
Gott eg lynd'i löngum ber,
ljót er synd að vola.
Því er yndi mesta mér
mótgangsvind að þola.
Jón Árnason, Víðimýri.
örðugan eg átti gang
yfir hraun og klungur.
Einatt lá mér fjall í fang
frá því eg var ungur.
Þórarinn Vopná Sveinsson,
Keldhverfingur.
Hugurinn aftur hraður sriýr,
heima finnur sína,
þótt’ú allar brjótir brýr
bak við hæla þína.
Indriði Þorkelsson, Fjalli.
Svona vil eg sjá hana,
svona horfa á hana;
fríða vil eg fá hana
hjá föðurnum, sem á hana.
Gamall húsgangur.
“Þú ert, Manga, þægileg,
þar um ganga sögur;
æ, mig langar eiga þig
eikin spanga fögur.
Höf. ókunnur.
Sumarhug og sumarþrá,
sumar vakna lætur;
sumar í auga og súmar á brá,
sumar við hjartarætur.
I Gömul.
Heitir Þytur, hans er litur rauður,
á honum situr fðgur, fín,
falleg og vitur stjjjkan mín.
Höf. ókunnur.
CRESCENT
Síðasti Verðlisti
áAliíugluml925
TYRKJAR
No. I y fir 14 pd. , , 29c,
No. I I I til 14 pd. , 25c.
No. 1 9 til 11 pd, . , 22c.
No. 1 undir 9 pd. . . 20c,
Gamlir 1 oms , . . I9c.
HŒNSNI
No. I yfir 5 pd. . , . 24c,
No. I 4 til 5 pd, . . 22c.
No. I undir 4 pd. , . l£c.
FOWL*
No. | yfir 5 pd . , . I9c.
No. I 4 til 5 pd. ... 16c.
No. 1 ur.dir 4 pd. . . I3c.
ANDIR
No. 1 feitar . . . 14c.
GŒSIR
No. 1 feitar . . . I l.c
Þetta verð helst til 24. desem-
ber fyrir tilgerÖa alifugla,' sem
sendir eru til \\ innipeg eða
Brandon. Veiðið er 2c minnaá
útibúum vorum, Yorkton.Swan
River, Dauphin og Killarney,
sem er kostnaðurinn viðað taka
móti þeim og senda til Winnip.
Vér kaupum no. 2 aljfuff’a með
hœsta gargverði »em I þtim er
þegrfr þeir koma til vor.
CRESCENT
CREAMERY
GOMPANY LTD
WINNIPEG
1 Íl
SJÁIÐ NŒSTA MANN SEvi HEFIR UMfcOÐ TIL AÐ SELJA FORD BÍLA

wroran a 'T'x
•V