Lögberg - 24.12.1925, Blaðsíða 7

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
24. DESEMBER 1925.
# Bls. 7.
Quality Biscuits
Gestum geðjast þessar á-
gætu Sand'wich Creams.
Þær bráðna í munni.
Kaupið í pundatali.
c Paulin Charaffcrs Co. Ltd
O - Est. 1876
RKt.lNA WINNIPEG
L SAAKATOON KOKT WII.I.IAM «í>MON!ON
“Fleipra varir þunnaiC
Annan þ.m.—desember, k<^n út
í Heimskr. afarlöng og illskiftin
grein með fyrirsögninni “Það er
hann Steingrímur,” undir áminstri
grein stendur .þetta samanböglaða
hnoð “aöst-vestan”. Eg hefði
heldur kosið að þár stæði sá mikli
að austan, því einft og hann vui
sinnar tíðar eitt hið mesta skip#.-
tröll, eins er þessi háttvirti höf.
útblásinn og fyrirferðar miki’.l á
sviði ritsnildarinnar og tröllauk-
inn í ósanngirni og ósóma, sem eg
skal reyna að sanna áður en eg
skil við þetta mál.
Mér finst í aðra röndina að
greinrskömmin bera með sér, að
höf. hljóti að vera . sem maður
kallar velgefinn maður, með tölu-
verðri mentun og allvel ritfær-r-
með sprettum — ef hann brúkaðj,
eða legði rækt við alt það besta,
sem í hann er spunnið. En því í
ósköpunum dylur hafm nafn sitt og
eyðileggur þar með alt sitt álit, og
allan sinn manndóm. Hann er
einskis virði til þess að á orðum
hans sé npkkurt mánk takandi af
því sem í Hkr. stendur. Og svo er
með alla sem í ádeilumál fara, on
eiga ekki þann manndóm til að
láta sitt rétta nafn fylgja, að þe!r
eru skussar og ómenni og stand'a
hlífarlausir fyrir öllu óþrifa að-
kasti, sem í skúmaskotin er til
þeirra kastað.
Aðal tilgangur höfundar — ann-
ar en sá að líta smáum .augum á
Vestur-íslendinga — virðist vera
sá að lítilaviröa einn mæ'la.-.ta
mann ísl. þjóðarinnar, Sleingrhn
lækni Matthíasson. Eiginlega alt
sem hann hefir ritað, og öll hans
mikla þekking á mannlífssviðinu
er ekki skóbótarvirði, og hans hug-
sjónaflug, og hollu bendingar eru
baðstofuhjal og ómerk orð. Því
maður segir manni, já, það er
hann Steingrímur, hver tekur mark
á slíku? Samt er’nú sá víðfrægi
maður einn allra vinsælasti rit-
höfundur, sem ísl. þjóðin á, að
undanteknum Einari H. Kvaran.
En ekki þorir samt þessi höf. að
kaffæra svo þenna ástsæla marin
í allri forsmán, að hann sé þó ekki
mjög vel þokkaður í sínu læknis-
héraði.
Nú bið eg höf. og alla aðra, 3em
línur mínar lesa að taka ekki orð
mín þannig að minn aðaltilgangur
sé að taka svari læknisins. Eg segi
eins og Bólu-Hjálmar sagði til Sig.
Breiðfjörðs, eg hefi aðeins mætl
manninum einu sinni á æfinni,
þegar þeir bræður Steingr. og
Gunnar höfðu samkomu hér á Ar-
borg. En eg hefi lesið flest af því
sem hann hefir ritað og í saitnleika
vil eg ekki af neinu því missa ef
tök eru til, og fyrir þetta elska eg
manninn. Á hinn bóginn, ef lækn-
inum finst þessi höf. svaraverður,
þá getur hann brotið hann samari
eins og lunga-eltan lambksinns-
snepil og stungið honum I r . . .-
vasan á kjólnum sínum, hvernær
sem honum þóknast, og þari engra
annara hjálp til. En hér er annað
fléttað inn í beinu árásina á
Steingr., sem til grundvallar ligg-
ur fyrir hvern ærlegan Vestar-
Islending að athuga.
Þegar loksins þessi háttvirti
höf. kemst að efninu í sinni 8
dálka löngu grein, þá fjasar hann
öll lifandi ósköp^m það, að lækn-
irinn skyldi sénda Lögb. þessa
hneykslunarhellu og gefur í slryn
að ekíkert austur-ísl. 'blað hefði
viljað flytja hana. Já, það er hætt-
ast við því eftir öllu að dæma,
um blöð og .tímarit, sem eg hygg
með fullri vissu að öll sækist eftir
ritgerðum hans. En eg má full-
yrða að þessi áminsta grein i
Lögb. var áður prentuð en hún
birtist þar, og skal eg áður en
langt líður grafast betur eftir því.
Þá er annað mjðg ptakanlegt,
að Vestur-lslendingar skuli eiga
góðar og fallegar eldavélar. Og
það minnir höf. á karlbjálfa, sem
sýndur var hrákadallur í Haf-
steens-búð og segir: “Blessaðir
verið þér, gólfið er fullgott fyrir
mig.” Það er eins og þennan mikla
að austan sárlangi til að segja
til okkar að fullgott væri fyrir
vestur-ísl. konurnar að fylgja
gamla móðnum og fara fram í
klakað og freðið moldarkofa eld-
húsið, og leggjast á hfién fyrir
framan hlóðarsteinana og blása
sig uppgefnar í hálfblautan svörð-
inn og taðið, til þess að geta feng-
ið glóð undir ketilinn. Og svo þessi
bölvaður ósiður í Vesturheimi aö
mega ekki vasla forugur upp í
rass inn á hrein og ný-þvegin
gólfín. Þetta er nú eitthvað annað
en baðstofuhjalið hans Steingr.
Syo kemur lön'g della um vinnu-
konurnar, sem eg í sannleika botna
mckert í, og sleppi því alveg.
SVo kemur sícörp ádeila tilfærð
frá lækninum um óþrifnað sam-
fara fátæktinni á íslandi. En mér
er spurn? Hver hefir leyfi ti’„ eða
hverjum ber að áminna um þrifn-
að og hreinlæti, ef ekki frægum
lækni, og eg læt það óhjkað fylgj-
ast með, manni, sem af allri hjart-
ans sannfæring vill heilbrigði,
heiður og gagn sinnar eigin þjóð-
ar. Og allir vita það eins vel og
læknirinn, að þó aldrei nema fá-
tæktin sé sár-þreytandi og hörm-
unga plága á flestan hátt, þá er
nóg af vatni ’til að skola skrokk-
inn og leppana upp úr, bg engin
bót við henrii — fátæktinni — - að
brennimerkjá sig með skít og ó,-
þverra. Lúsaleit sleppi eg alveg,
Eg hefi fyrir um 50 árum síðan
gist á bæ á íslandi, þar sem eg
varð moraður af lús, og tætti mig
úr hverri spjör þegar* heim kom.
Hér hefi eg líka gist þar sem ekki
kom dúr á mitt auga fyrir veggja-
lúsavargi og stingflugum, eg legg
plágurriar að jöfnu, nema mér
þykir trúlegt að allur lúsaóþrifn-
aðnr sé horfinn á fslandi. En við
hér losnum seint við okkar plágu,
og getur því þessi minn háttvirti
höf. fært þetta inn í tekiudálk
sinn.
Aldrer hefi eg heyrt eða séð
npkkurn mann eða' ritböfund
halda hlífiskildi yfir hlandforum,
öskuhaugum og öðru ámóta þokka-
le^u eins og þennan höf. og mér
er næst að halda — svona með
fullri virðingu samt — að hann
sé bölvaður sóði, því hann segist
betur una töluverðum óþrifnaði
en of miklu hreinlælj, og hann
heldur því fram að forarvilpur
séu nú ekki framar til fast við
bæjardyr á gamlri fróni, og því
get eg vel trúað. En til var það,
og 'því kvað gamli Hjálmar um
óþrifnað: “Sómir vel að sauða-
spörð sjáial kringum fjárnúsið,”
Og ekki var' í þá daga meiri helgi
bundin við bað3tofuveggina en
blessaða kirkjuna.
Þá fer nú bráðum að þyngjast
viðureignin við þenna heiðraða
höf. Nú tekur hann til umiæðu
það að hingað séu send ungmenni
fyrir nokkurn tíma, og hyrfu svo
heim aftur. Og leggur sanngirni
höfundar það þannig út, að öll
ungmenni íslands eigi nú með
þessu fyrirkomulagi að sækja alia
sína mentun til Ameríku. Og svo
grætur hann yfir sinni fögru fóst-
urjörð og segir áð allir skólar ís-
lands, sem við höfuTp 'komið upp
með erfiði og ærnum kostnaði
•standi galtómir. Takið þið nú
vel eftir þessum áminstu orðum.
Sem við höfum komið upp o. s. frv.
Því ef þessi frægi höf. hefir verið
þar að verki, þá er hann ekki orð-
inn vallgróinn meðal okkar. Nei,
bezt gæti eg trúað að þessi herra
væri einhvér,. utanveltu rembing-
ur, sem ætti eiginlega hvergi veru-
legt lögákveðið heimili, og það er
hræðsla meir æn huggæði fyrir
honum að hann ekki kastar meiri
lítilsvirðing til vor en hann gerir.
Hann vill að við'sækjum öll okkar
gæði andl. og efnal. heim til gamla
föðurlandsins. En vill forðast það
sem heitan éld, að nokkurt ung-
mefíni frá fslandi sé hingað sent,
og svo slær hann um sig með því,
sem ’hann kallár að hafa' enda-
skifti á uppástungu læknisins. En
með þessum gagnskiftum ung-
menna -héðan og að heiman
hefir engum í hug eða hjarta kom-
ið að annað byggi undir, én það,
að glæða olg viðhalda þjóðernis-
ástinni' að tryggja og treysta
blóðböndin, sem á milli okkar
lig^S’a. On nú skal eg sýna yður
heiðruðu lesendur, hversu mikil
ráðvendni þessa höfundar er, og
hversu ósnngjarn hann er í garð
lækisins og o'kkar hér eiginl.:ga
allra. Því óbrjáluð orð Steingr.
læknis standa þannig í þjóðrækn-
isriti Vestur-íslendinga, fimta ár-
gangi 1923, með fleiru:
“Það er bjargföst trú mín, að
með því að gefa unglingum 10—14
ára vestanhafs og austan tækifæri
til að dvelja sitt í hvoru landi á
víxl um 1—2 ár tíma, festist hjá
þeim slík rækt við" löndin að seint
mundi fyrnast, svo að af því hlyt-
ust ósjálfrátt mannaskifti einnig
síðar eða mannflutningur í báðar
áttir til góðs fyrir bæði löndin.”
Mér er það-hulinn leyndardóm-
ur hvar sá mikli að austan getur
fundið eigingirni í þessu máli
L-\ „
frá hendi læknisins eða okkar hér
vestra, eða yfir höfuð nokkra
skaðsemd fyrir heimaþjóðina.
Þá kemur burtflutnirigsmál ís-
lendinga hingað vestur, sem mest
sker höf. í hjarta — og á pafti lái
eg honum það ekki, ef hann elskar
hag þjóðarinnar, eins og hann
lætur — og verður honum æði
skrafdrjúgt um þau mál. En sann-
arlega get eg mætt honum þar á
miðri l$ið út í hvaða sálma sem
hanri fer, því feg er búinn að dvelja
hér fast upp að 40 árum og orð-
inn töluvert kunnugur högum og
háttum. En það má vel vera að
þessi heiðraði höf. sé miklu lærð-
ari maður en eg er, en praktíska
þekkingu á þessu máli held eg að
eg hafi töluvert meiri en hann,
svo alt verður jafnt þegar fingur
leggjast í lófann.
Þegar minst er á flutning okk-
ar hingað $rá fóeturjörðinni, þá
verður að taka ásigkomúlag alt,
eins og þá stóðu sakir. Og ekki að
gleyma ríkjandi hugsunarhætti
þjóðarinnar þá. Nú vitum við að
miklu fleiri voru fátækling^r, sem
að heiman komu hingað, en vel,
eða stórefnaðir menn. Og hver var
önnur hugsun í þá daga á íslandi
en sú, að happ væri að losna við
alt ósjálfbjarga fólk. Töðuhlaða
þjóðarinnar var hvergi nærri full,
svo stór nauðsyn var að skera-frá
heyjum, og vitanlega mi’kill bú-
íhnykkur hð þurfa ekki að setja á
guðsnáð og gaddinn. Árum sanian
hér í fyrstu tíð miAni, þegar in.ri-
flutningar voru mestir hipgáð, þá
komu oft stórar fjölskyldur að
heiman, sem sveitarfélögin höfðu
hjálpað að meira eða minna leyti
til að komast hingað. Og aldrei
heyrðist því hreyft þá, að þfeir.sem
mest ráðin áttu á gamla fróni köli-
uðu þetta blóðtöku fyrir landið,
að missa. heilan hóp af jmgbörn-
um burt úr þjóðarstofninum. Qg
hvar átti svo að gróðursetja þessi
blessuð börn, þessar mannlifs-
plöntur, sem skapaðar voru til þess
að vinna heimsheildinrii gagn. Já,
hvar átti að gróðursetja þær ann-
arsstaðar en í amerískri mold, í
landinu, sem bréicfdi faðminn út á
móti þessu allslausa fólki. I land-
inu, sem vissi vel þó margt væri
í byrjun.og barndómi — sem okkur
í Canada kom við — þá. var fyrsta
og dýrmætasta skilyrðib til hags
og heilla þjóðarinnar, að ala vinnu
kraft upp í landinu og ná folkinu
inn. Getur svo þessi höfundar bú-
ist við að ameríska þjóðfélagið sé
viljugt að sleppa plöntunum sín-
um, sem það hefir hlúð að eftir
bestu ástæðum og gefið fulian
þfoska, til sálar o/g líkamsatgerfis.
Og þó að nú Ameríka slepti öllu
tilkalli barnanna sinna, sem hún
riók úr alsleysinu að heiman og
hálfgerðri útskúfun, þá er grunur
.minn sá, að örðugt yrði fyrir alla
“stórkjafta“ fþetta eru orð höf.)
að heiman að slíta upp þær rætur
sem yngri kvnslóðinni halda hér.
Og eins það að einhver ábyggileg
gæði yrðu að vera til heima fyrir
þetta fólk, ef það ætti að geta fest
rætnr á íslandi, það yrði að vera
meir en orða-glamrið tómt, en
gróði væri að ná því, það skal eg
játa. T. d. ef eg lít hérna rétt í
kringum mig , í litla þorpinu Ár-
borg eru* tvenn hjón, önnur eiga
10 börn, 9 drengi og 1 stúlku,,hin
eiga 11 börn, það yngsta fæddist
í sumar og það elsta var fermt s.
1 vor. Báðar þessar familíur eru
mjög mannvænlegar oig öll börnin
sýnast mjög vel gefin. Hér er ekki
um neitt ríkidæmi að ræða, en alt
er vel klætt og enginn þvingunar-
svipur á neinu og reglusemi og
þrifnaður úti og inni.
x Einnig varð eg var við í sumar
nálægt Gimlibæ, ,þar sem 15 ntann ■
að >við ættum að sækja alt til
þeirra. En hingað ættu þeir ekki
fæti að stíéa í þeim erindum, sem
til menningar horfir. “íslenska
mentun, alt annað er kák,” þetta
st^ndur svona hér um bil í en-
demis uppástungu aust—vestan.
“Heima höfðu þéir aðeins van-
ist því að flóta sofandi að feigðar-
ósi.” Þetta er rimmugýgur læknis-
ins, sem ætlar að kljúfa orðhák í
herðar niður, og verður hann nú
æfur i skapi, og alt hans tauga-
kerfi úr lagi gengið. Og er honum
að nokkru leyti vorkun, því hvergi
gat hann búist við að nokkur af
bestu sonum þjóðar sinnar værv
svona átakanlega hreinskilinn. En
af sannleikanum verður hver sár-
reiðastur má segja hér um. Tökum
t. d. fátækrastjórnar fyrirkomulag-
ið á lslandi fyrir 40—50 árum,
hver var æfi þeirra, og hvert var
frelsi fátækra þurfamanna með
stóran barnahóp í þá daga? Þeir
máttu kallast réttlausir menn, og
landlæg óvirðing og forsmán
hvíldi yfir öllum þeim ættbálk svo
engin voru önnur úrræði en fljóta
Smávegis.
I Florida selja þeir nú bæjarlóð-
ir fyrir $20.000 fetið.. Ef einhver
skyldi verða til að benda Spán-
verjum á þetta, sem seldu Ame-
ríkumönnum allan skagann fyrir
$5.000.000, þá má hamingjan ráða,
að ekki verði annað stríð milli
Bandaríkjanna og Spánar.
‘ Það er máské_ þessvegna að
fleiri menn eru skotnir síðan vín-
bannið komst á, að menn hitta
betur þegar þeir eru ófullir.
sofandi að feigðarósi. Þarna vant-
Xaði alla praktiska hagsýni og þekk-
ingu til að ná allri þeirri orku, og
Hreinar tekjur félags nokkurs,
sem býr til “chewing-gum” voru
7,500,000. Þó eru menn að kvarta
undan sköttunum.
Réttur tími til að kaupa kol, var
fýrir tíu árum síðan. - -
Það lítur svo út, að það eina
sem geti friðað landher og Sjóher,
sé — ófriður. '.
Stjórnarbylting á Rússlandi
við þá örðugleika að stríða,
hvolfa vagni, sem þegar ér
hvolfi.
á
nð
á
“Usl virdi l.ins li'Ia
f(ostnadar’
Sjóðandi heitir
SNÚÐAR!
LEGGUR af Joeim anganina —
litfagrir .. . . og Ijúffengir.
Heitir snúðar, búnir til úr Robin
, Hood hveiti, uppáhald fjölskyld-
unnar á hverjum bökunardegi.
ROBIN HOOD FLOUR

'Nýlega var kosinn prestur að
Stað í Súgandafirði og var kosinn
séra Halldór Kolbeins í Flateý á
Breiðafirði með 133 atkvf af 167,
sem greidd voru. Séra Helgi Árna-
son past emer, fékk 33 atkvæði,
Það sem lakast er við lélega
skotmenn er það, að þegar þeim tk - óo-;it
allri þeirri manndáð, sem sköpuð i sýnjst fylgdannaðurinn vera veiði
fátæku! dýr, þá hitta þeir oftast nær.
Það er oftast svo, að þegar mað-
uV veit ekki hvað hann sjálfur vill,
þá er viljaþrek hans lítils Virði.
var í þessi ógæfusömu,
börn. Og svona var það á ýmsum
fleiri sviðum þjóðlífsins á íslandi
í gamla daga. Hugsjóuahringur
manna náði sára lítið lengra, en á
landamerkjalínur þeirra eigin á-
býlis» allar gamlar venjur og Búr-
fellsfbragur þjóðlífsins var þeirra
::fraf 1 °*ÞannÍgJar alt Ef það væri eins erfitt að gera
latið fljota að feigðarosi. Sa mikli kvenfólkinu, til’hæfis meðan það
að austan getur ekki öðru trúað - ---
Lánaðu mér átta dali, eg skal
þá borga þéy fimm, sem eg skulda
pér.
Frá Snæfellsnesi.
Símtal við Stykkishólm 14.' nóv.
Tíðarfarið hefir undanfarjð ver-
ið gott t!il
afsson, formaður; Björn fi. Jóns-
son, vara-formaður; Rósenkranz
ívarsson, ritari; S'ig. Þorkels-
son, gjaldkeri; og Jón Back, vará
gjaldkeri.
Gulltoppur seldi afla sinn á Eng-
landi, nú nýlega fyrir 644 sterl.-
pund.
Sr. Halldór Kolbeins, prestur í
Flateyjar prestakalli á Bre'iða-
en að okkur hér sárni þetta ber-
sögli. En eg skil ekki á hvern hátt
það ætti að vera. Og ef eg ætti að
Kosningarnar í Kina eru háðar
vera jafn hreinskilinn og Steingr. i mef byssukúlum, en ekki kjörseðl-
læknir, þá segi eg að við hér-^restra; um- í53® riefir þann kost að aldrei
öll upp til hópa, höfum ekki fyrir|Þarf að telJa upp aftur.
nokkurn skapaðan hlut að þakkal Tr , , ,
i, ~ u-1-*- • ,u ’ .» , • ! Konur geta ekki venð leynilog-
heimaþjoðmm. Alt sem við þang-' , , ., ,, * * ,
, , . , , , ,, H f, | regluþjonar. óbrotinn klæðnaður!
að sækjum hvort heldur er andl.|Neij það getur ekkJ gengið
eoa efnalegur forði, er að ful!u ,
borgað frá okkar hlið. Þar er jafn; Ritsnildin nú á dögum vinnur
hagur frá seljanda og kaupanda. |mörg furðuverk. Hún kemur manni
Og til skamms tíma hefir veriðjmeðal anriars til að trúa því, að
hugsað til okkar hér vestra afjmaður hafi alla æfi haft löngun
heimaþjóðinni yfirleitt, — að und jti1 einhvers, sem maður hefir
lands þar vestra, en firði, hefir verið skipaður sókn-
storriiasamt til sjávar. Jörð hefir I al’Prestur \ Staðar prestakalli í
verið alauð þar til á fimtudag s. j. j Súgandafirð’i frá f. júní n.k.
þá gránaði jörð nokkuð en ekki TT .» . ,T , „
jevo að baga yrð'i. . | . Heiðurfélagi var Magnus Ben-
Fiskveiðar hafa gengið allvel;' f"1™1 u™ður gerður a
munu þær vera i góðu meðallagi fundl íSfiaðai-mannafdagsns 'H.
er ógift, eins og giftum konnm, þá þegar heildaryfirlit er tekið. þ m. .lun lann vera einn ai elztu
í haust var miklu slátrað af meðlimum Þess tela*s «g hefir
sauðfé, en féð þótti í rýrara lagi, u.nni.ð ***** mesta gagn ema og
sinni stett.
mundu fáir menn kvongast.
>ið Flóaáveituna vinna um 30
anteknum nokkfum heiðarlegrim' rivorki séð^ eða heyrt, eða veit manns nú.
undaníekningum — sem útlaga og
strókumanna.vSamt hefir ást okk-1
ar gömlu mannanna aldrei kólnað
. j nokkur skil á.
til landsins, þó þjóðin hafi ækkert
viljað eða getað fyrir okkur gert.
Það er hvorki feðrum vorum.
mæðrum eða nokkrum manni á
'heimalandinu að þakka hvernig
viö höfum harist Ihér í gegn í
hálfa öld. Það er góðum Guði að
þakka og þeirri orku sem í okkur
bjó,-er enginn á íslandi í þá daga
hafði vit til að benda okkur á, ög
við gjálfir vissum heldur ekki að
við ættum þann gimstein fyr en
hingað kom. Við höfum á allan
hátt eftir ítrustu kringumstæðum
reynt að halda í tungu vo*. og
þjóðerni, en aldrei hefir heima-
bjóðin mæt oss hér á miðri leið,
þótt hún hafi máske verið því
hlynt nú í seinni tíð.
Við tókum drengilegn þátt í
mesta þjóðþrifamáli landsins, Eiín- i
skipamálinu. Og hvað skeður svo,
þegar. alt er komið í fastara horf
og mesta þrautin unnin, þá stapp-
ar nærri, að við yrðum útilokaðir
og landsmenn vildu helzt kaupa
alla vestan hluti. Vestur-íslend-
ingar hafa þó nokkrum sinnum
rétt bróður og systur hönd heim,
Kgar slysfarir og óhöpp hafa þar
að höndum borið; eri þeir hafa ald-
rei þurft eða viljað rétta okkur
hjálparhönd. Það er alleinasta í
eitt skifti, sem eg man eftir að
þeir hafa með töluverðum kostn-
aði og fyrirhöfn aukið á sóma
Frá Islandi.
einkum á innnesinu.
Heilsufar manna •
gott.
Úr Húnavatnssýslu
var Mbl. símað, að tíð væri þar
er yfirleitt Herbergjaskipun í húsi Búnað-
arfélágs íslands hefir verjð all-
mikið brfeytt í • sumar. — Efna~
rannsóknarstofa ríkisins er flutt
góð, og er ekki'enn farið að hýsa Þaðan QS hefir Trausti ólafsson
fé nema á stöku stað. 15. nóv. forstöðumaðbr stofn. bygt yfir
j hana steinhús við Hverfisgötu
Fréttir víðsvegar að. j 44 En búsrúm það, sem stofan
Folöldum allmögum er1 slátrað hafbí til afnota, er nú útbúið sem
í Borgarnesi um þessar mundir, j slcrifstofnr haudh starfsmönnum
sagði ferðamaður Morgbl.
Búnaðarfélagsins.
Eclinborgar verzlun er
flytja í hið nýjá veglega
Skólarnir borgfirzku. Á Hvann- j jjafnarstræt 10—12.
nú að
hús í
eyri eru um 50 riemendur, á Hvít
árbaklia milli 30 og 40 og á Hesti
10.
Bílum fjölgar mikið í Borgar-
“Veiðibjallan” strandaði 15. þ.
m á Breiðamerkursandi; mann-
björg varð og komust skipbrots-
T , , ,- * j • . , , nesi í haust. Eru þeir nú einirjraenn til Tvískerja,, sem er bær
Jakob Kristinsson og fru hans, J2 bújst nokkrum til við- vestarlega á sandinum. Þess er
yoru meðal farþega a Botmu til, bótar f ir vorið Mœlt er> að getð í símtali frá Vík, að farið
utlanda í gæn Æftía þau fyrst^um kaupmenn f Borgarnes œtli sér aðjværi að reka úr skipinu, en ann-
Leith til Lunduna. þaðan til Par- taka upp ^ nýlundU( að annastjars ckkert sagt, hvern farm skip-
ísai, og til ítaliu. Ætlar frum að voruflutninga sjálfir upp umjið hafi haft, og ekkert unt strand-
sveitir. jið sjálft, hvort nt væri að bjarga
s , jnokkru o.s.ftv. Skipið en eign Jóns
Aðal fundur Sjómannafélags Guðmundssonar Bakkastíg 5 hér
Rvíkur var í fyrra-kvöld, og fór j Reykjavik og hann sjálfur skip-
þar fram stjórnarkosning; hlutu sti5ri nli
þessír kosningu: Sigurjón Á. ól-
vera í ítalíu meðan séra Jakob
fer til Egyptalands og Indlands
Ætlar hann að dvelja hálfsmán-
aðar tíma í Egyptalandi og sex
vikna tíma í Indlandi.
vænleg börn voru með foreldrum! okkar, þegar þeir buðu skáldinu
sínum. Væri það ekki fengur fyrir
ísland að ná í þessar familíur Og
j eg veit um margar margar fleiri
j þessu líkar, því Vestur-íslendingar
‘ hafa ekki enn tileinkað sér það
þjóðardrep, sem okkar mydi Egg-
ert Ólafsson kallaði að svíkjast
um að eiga börn. Jú, eg skildi
segja að það væri fengur að riá í
'St G. heim og báru harin á trog-
börum eða gullstólum um allan
Austurvöll. Og vitanlega strjál-
uðu þá geis\ar til okkar allra af
þeim dýrðarljóma; eiga þeir heima
óskiftar þakkir fyrir alla þá veg-
semd. En vel að merkja, Vestur-
íslendingar hafa líka með tölu-
verðum -kostnaði tekið á móti
margar slíkar familíuá. En hvaðjmérgum heiðvirðum og góðum
ætla stórkjaftarnir, sem eiga að
agitera fyrir heimflutningi, að
bjóða þeim til þess að geta látið
fólkið hafa góða og óþvingaða
Lífsframfærslu, en ómetanlegur
væri fengurinn að ná þeim, 'því
drengirnir, þó upgir séu, kunna að
fara með hesta og öll jarðyrkju-
áhöld einS Vel g líklega • langtum
betur en hálærðu búfræðingarnir
heima. Og ekki mlnst um það vert
að þetta fólk flytti nýtt hugsjóna-
líf inn í þjóðina, og praktiska þekk-
ingu á margan hátt. En það þarf
meira en orðin tóm til þess að rífa
mann hér upp með rótum. Og það
er engum láandi hvorki mér pé
öðrum, þó við ekki dyljum eða
níðum niður kosti landsins, sem
við okkur tók ómálga og allslaus-
um 0g hefir fætt og klætt og upp-
alið börn vor. Og það er hreinasti
misskiIningUr, þekkingarleysi og
ilkvittni í okkar garð, / að þjóðin
heima standi það framar okkur,
dreng að heiman. Og það er hjart-
anleg viðurkenning mín,* að þeir
mætu menn hafa haft stórum bæt-
andi áhrif á samúð og kærleiks-
þel milli heimaþjóðarinnar og
brotsins vestan hafs. En í flest-
um eða öllum tilfellum hefir
hvorki þjóð eða þing átt þar nokk-
urn þátt í.
Nei, við höfum ekkgrt verulegf
að þakka þeim þar heima. Þeir
töldu okkur flana að feigðarósi,
þegar við skildum við garðana í
Gröf. En Guð og lukkan hefir leitt
oss fram á þenna dag, og við höf-
um orðið þeim að meira liði, en
þeir oss. Og eg held því óhikað
fram, að óbeinlínis hafi þeir einn-
ig grætt á burtflutningi okkar.
Svo kveð eg þenna háttvirta
Austanverja, og *er reiðubúinn að
mæta honum á hólmi, þó eg sé nú
kominn á áttræðisaldurinn. «
Lárus Guðmundsson.
VISINDALEG NÝTIZKU SAMVINNA
%
Hin stærsta hveitiverzlun í heimi nú á dögum ,
ÞARNA ER ASTŒÐAN!
Afleiðingin sýnir sig
Lesið það sem um þetta
er sagt frá sjónarmiði
viðskiftanna.
smr
\ ww
N. C. Stephens, annar bankastjóri við Standard
bankann:
“Annað atriði í umbóta áttina, er váfaláust hveiti-
samlagið. Bankastjórarnir við útibú vor víðsvegar
láta þá skoðun sína í Ijós, að h^ð ^töðugra verð á
hveitinu sé bændunum mikil hjálp, og eins hitt, að
borgunin kemur smátt og smátt, eftir því sem selt
er. Verði ráðvándlega og hyggilega farið með
hveitisamlagið hér eftir, eins og hingað til, þá er
eg viss um, að það verður hið mesta framfaraspor,
sem Vesturlandið hefir nokkurn tíipa stigið.”
The Financial Post (Toronto)
“Það er sarnt sem áður engum vafa bundið, að
hveitisamlagið hefir verið hinum smærri bændum
verulegur stuðningur, þeim er áður, af ýmsum á-
stæðum, þurftu að selja hveiti sitt strax á haustin.”
Viðvíkjandi því, hvernig þér getið gerst meðlimur hveiti samlagsins,
skrifið nú Joegar til
Manitoba eða Saskatchéwan eða Alberta
Wheat Pool Wheat Pool Wheat Pool
Winnipeg, Man. Regina, Sask. Calgary, Alta
ALDREI 0F SEINT AÐINNRITAST
I
1