Lögberg - 24.12.1925, Blaðsíða 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
24. DESEMiBER 1925.
Bls. 3.
Sérstök deild í blaðinu
SÓLSKIN
Fyrir börn og unglinga
%ag«gi!g5s;iKigi^»Mi)g^^
Litla lambið.
Oft og mörgura sinnum höðum við Hanni litli
bróðir minn, beðið hana mommu að lofa okkur upp
á fjall. x
Við áttum heima á Möðruvöllum í HöBgárdal,
rétt'við fjallsræturnar. En aldrei höfðum við kom-
ið hærra en upp í miðjar hlíðar, og þó langaði okk-
ur svo ákaflega mikið til að sjá, hvernig væri um
að litast þar uppi. .
En loksins kom að'því, að okkur var leyft að
fara einn góðan veðurdag í sólskini og sumarblíðu.
Þó vildi mamma ekki láta okkur fara eina. Hún
sagði að við værujn svo litlir. Bogga systir, sem
var eldri en við, átti að fara með okkur.
Við Manni þóttumst háfa himin höndum tekið.
Við hlupum samstundis til hinna barnanna á bæn-
um og sögðum þeim frá þessu.
Og þá bættist enn þá fleira í'hópinn. Einn dreng-
ur og tvær telpur'fengu leyfi til að fara með okkur.
Drengurinn hét Árni, og við vorum mestu mátar.
Önnur telpan var frá Kaupmannahöfn og hét Dag-
már. En hitt var hún Elín litla, snúningatelpan
hjá okkur.
Við vorum þá orðin sex saman, þrír drengir og
þrjár telpur..
Kvik á fæti og létt í lund lögðum við svo af
stað upp græn'ar hlíðarnar fyrir vestan bæinn. Hátt
'og tignarlegt gnæfði fjallið fyrir ofan okkur, og
efstu tindarnir hurfu mjallhvítir inn í skýjamóð-
N
una. S
Þegar við höfðum gengið svo sem klukkustund
upp eftir hlíðunum, vorum við komin svo hátt, að
við, sem yngst vorum, höfðum aldrei komið jafn-
hátt áður.
Aldrei hafði eg farið svona langt að heiman,
og aldrei hafði eg séð önnur eins blóm og þau, sem
hér uxu. Að minsta kosti fanst mér það vera svo.
Mér fanst alt svo annarlegt hér, svo nýtt og
undursamlegt.'
Eg fann ofurlítið, himinblátt fjallablóm — eg
man eftir því eins\og það hefði verið í gær. — Og
þetta blóm þótti mér svo fallegt, að eg krapp á kné
- til þess að skoða það betur.
Gras og silkimjúkur mosi var alt í kringum það,
en stöngullinn stóð upp úr grasinu, og blómið
, aggaði til og frá, eins og það væri að heilsa mér.
Þetta var aðdáanlega fallegt blóm. Eg þorði ekki
að snerta það, svo veikt var það og viðkvæmt, en þó
svo yndislegt’. Það glitraði eins og gimsteinn.
“En hvað alt er ljómandi fellegt hér,” kallaði
eg upp. I
Eg gat ekki haft augún af þessu undrablómi.
En þá kallaði Bogga systir mín og vakti mig
af þessari leiðslu.' Við urðum að halda áfram
lengra upp í fjallið.
Eftir stundarkorn kom aftur annað fyrir, sem
heillaði hug okkar.
Árni litli hafði hlaupið spottakorn á undan, en
. nú staðnæmdist hann og kallaði hástöfum:
/ “Nonni, Mayni, Bogga! Komið þið. Lítið þið
1 á!”
Við tókum öll til fótanna, og hvað haldið þið
að við höfum séð? Ofurlítið mjallahvítt lamb stóð
í. grasinu fyrir framan hann. 1
Það var svo skelfing lítið og snoturt og leit út
fyrir að vera nýfætt. Það var víst ekki meira en í
mesta lagi tveggja nátta.
Og svo var það svo spakt. Það kom til okkar
alveg óhrætt og horfði á okkur, eins og við værum
gamlir kunningjar og leiksystkini.
Við lögðumst á hnén í kringum það og skoð-
uðum það í krók og kring og dáðumst að því. Allir
vildu komast sem næst því.
Og litla lambið, sem enn var svona ungt og ó-
sjálfbjarga, það lét sé vel lynda, að við bðrnín
umkringdum það, þó að það hefði víst aldrei séð
mann áður.
Fyrst var þó eins og það væri hálfhissa. Það
skoðaði hvern á fætuí öðrum, þefaði af okkur ó-
,sköp hægt og varlega, og svo var eins og það fengi
ofurlítinn hnerra. Þá færði það sig nær, lagði
mjallhvítan kollinn svo sakleysislega á brjóstið á
okkur til skiftis og þefaði af okkur aftur og aftur,
eins og þð vildi spyrja, hver við værum og hvaðan
við kæmum.
Við strukum því og klöppuðum og kystum það,
og fengum aldrei nóg af að horfa á það og gæla við
það.
pn alt í einu heyrðist jarmað hátt og sterklega
rétt fyrir1 aftan okkur. •
Það var mamma litla lambsins. 'Hún hafði ver-
ið að bíta skamt frá okkur. Og nú hafði hún tekið
eftir því, að litli snáðinn hennar var horfinn. og þá
þorði hún ekki annað en kalla. á hann hástöfum.
Undir eins og litla lambið heyrði mömmu sína
kalla, tók það undir sig hátt stðkk, skaust yfir öx!-
ina á einu okkar og hljóp svo eins og fætur toguðu
ti mömmunnar.
Hún tok á móti þvi með mestu blíð og nærgætni.
Hún þefaði af því sleikti það og kumraði ofur-
lítið um leið. ,Það var eins og hún væri hálfkjökr-
andi. Lambið þýddist vel blíðuatlot hennar. Það
'hallaði sér upp að henni og jarmaði ofurlítið. hljóð-
ið var svo veikt pg lágt eins og grátur í ungbarni.
Síðan beygði það sig niður, stakk höfðinu að júgr-
inu og fór að sjúga.
ÆJrin stóð kyr, pieðan og horfði á lanvbið sitt.
Síðan leit hún til okkar, eins og hún vildi þakka
okkur fyrir það, að við höfðum ekíd gert litla ang-
anum hennar neitt mein.
Þau voru bæðí svo elskuleg, og við horfðúm á
þau. góða stund. En loks lögðum við af stað aftur
og méldum áfram ferðinni upp fjallið.
En litla lambinu gleymdi eg ekki aftur. Eg gft
ekki um annað hugsað. Og óá^álfrátt fyltist eg ein-
verjum annarlegum unaði og sælu. Mér fanst lífið
alt í einu svo bjart og fagurt og heimurinn eins og
paradís. , ' \ • *
. Eftir góða stund vorum við' komin svo hátt upp
eftir fjallinu', að þau elstu, sem réðu ferðinni, sögðu,
að nú væri best að fara ekki lengra. '
Við settumst þá niður þar og hvíldum okkur dá-
lítið.
Þar á eftir tíndum við blóm og ýmsar sjaldgæf-
ar fjallajurtir og lögðum síðan af stað heimleiðis
niður fjallið.
» Þegar við vorum komin þangað, sem við höfð-
um íundið litla lambið, hægðum við á okkur og lit-
uðumst um. Okkur langaði til að sjá það aftur og
kveðja það. Það hafði stoikkið svo óvænt og skyndi-
lega frá okkur áður, þegar að móðirin kallaði.
En nú sáum við það hvergi. Að minsta kosti
var það ekki á sama stað og áður.
Við leituðum til og frá og skygndumst um, en
hvergi sást lambið.
Líklega hafði það farið méð ánni neðar í hlíð-
ina, vinstra megin vegarins. Þar var ofurlítið kjarr,
og þar 'gat það falist.
Við hlupum þangað og þar fundum við lamb-
ið aftur. Þar stóð það á grænum grasbletti. .
En hvað í ósköpunum gat þetta verið? Hvað
hafði komið fyrir?
Lambið gat varla staðið á fótunum. Það skalf
og titraði frá hvirfli til ilja.
Þegar það sá okjkur, fór það að jarma, óskðp
veikt og aumlega. Það hlaut að hafa orðið fyrir
einhverju áfalli. •
Við gengum nær því og sáum að eitthvað rautt
lak í dropatali úr öðru auganu á því, það var hrylli-
legt. **
Okkur brá svo illa við þetta, að við vissum í
fyrstu ekki, hvað til bragðs skyldi taka.
En alt í einu sáum við eitthvert kvikindi í
grasinu skamt frá. Það var einhver kolsvört ó-
freskja. Þegar við gættum betur að, sáum við að
þetta var hrafn.
Hann flaug nú upp og flögraði hringinn í
kring um lambið.
En hváð var hann að gera hér? Það skildum
við ekki.
En við komumst brátt að raun um, hvert erind-
ið var. Og það var ekki svo fallegt.
Áður en okkur varði réðist hrafninn á lambið
og hjá hvössu nefinu beint í annað augað á því.
Við rákum öll upp hátt óp og hlupum að til
þess að bjarga aumingjanum litla.
Hrafninn flaug burt og hvarf samstundis inn.
á milli kletta skamt frá.
En lambið stóð eftir skjálfandi og rann úr því
blóðið.
Bogga systir mín tók það í fang sér og hélt á
því. En við hin Wpuðumst 1 kringum hana og
horfðum með tárin í augunum á vesalings litla
lambið. Skelfing átti það bágt.
Bölvað ilfyglið hafði höggvið úr því bæði aug-
un. Að min&ta kosti sýnist okkur það.
Eg þoldi ekki að horfa á þetta. Það var svo
hryllilegt. Eg fór að hágráta, og yngri börnin
grétu líka hástöfum.
En eldri telpurnar hörkuðu af sér og ráðguð-
ust um, hvað gera skyldi.
‘Þær sögðu að best væri að fara með lambið
heim á næsta bæ; það væri líklega þaðan.
Þegar við lögðum af stað niður brekkuna,
heyrðum við.ána jarma alveg eins og í fyrra skiftið.
Lambið tók viðbragð og ætlaði að rykkj@ sér úr
höndunum á Boggu. En það tókst ekki. Bogga
misti ekki tökin á því. *
Aumingja ærin kom nú hájarmandi á eftir okk-
ur.
Elín leit aftur til hennar og sagði í ásökunar
rómi:
“Þér hefði verið nær að hugsa betur um lamb-
ið þitt, þá hefði ekki farið svona illa fyrir því. En
nú er það_’ um seinan að barma sér.”
Eg sagði ekkert, en eg man að mér gramdist við
þessi orð.
Mér fanst aumingja ánni vera nærri eins mikil
vorkunn og lambinu. Og eg hljóp til hennar til
' þess að reyna að hugga hana.
Hún var svo spök, að hún leyfði okkur að strjúka
um bakið á sér.
Við hédum áfram göngunni, og að lítilli stu ídu
liðinni komum við heim á bæinn, sem næstur var.
Bóndinn þekti undir eins ána og lambið. Þau
voru frá hqnum.
Bogga sagði honum fivar við hefðum fundið
lambið, og hvernig óhræsis hrafninn hefði ráðist á
það. og ætlað að bora úr því augun. 'j
Maðurinn þakkaði okkur kærlega fyrir færsl-
una, og þegar hann sá hvað við vorum raunamædd,
sagði hann, að við skyldum bera okkur karlmann-
lega; hann skyldi hjúkra lambinu vel, og því mundi
batna fljótlega aftúr.
Okkur hægði heldur við þessi loforð hans.
Við kvöddum síðan %bóndann, strukum ennþá
einu sinni blessuðu litla lambinu og löbbuðum rvo
af stað heim. Qll vorum við hrygg í huga og þegj,-
andaleg.
Blessað litla lambið. — Skelfing hlaut það að
svíða í augun. — En þetta var óréttlæti. —^ Og þó
sagði rnamma að Guð væri svo góður. — Af hverju"
hjálpði hann þá ekki lambinu?
Það var mínum skilningi ofvaxið að svara því,
og eg varð því raunamæddari, því meira sem eg
hugsaði um þetta.
Eg skal spyrja hana mömmu, þegar eg kem
heim, hugsaði eg með mér.
Og það gerði eg líka.
Undr eins og við komum heim, hljóp eg inn til
mömmu og sagði henni með grátstafinn í kverkun-
|im frá því, sem gerst hafði.
Að síðustu spurði eg:
“En mamma, af hverju hjálþaði Guð ekki lamb-
litla lambið kennir ekki eins mikið til og þú heldur.”
Við þessi orð móður minnar glaðnaði yfir mér.
iSmátt og smátt húggaðist eg alveg og varð aftur
glaður og ánægður.
Eg var nú sannfærður um þa5, að þjáningar
aumingja litla lambsins .voru ekld eins sárar og eg
hafði gert mér í hugarlund. Mamma sagði líka, að
því mundi batna bráðum aftur.
Og þá hjálpaði Guð líka vesalings, saklausa,
litla lambinu.
—i—t—i—i—
mu j
„ Hún svaiaði ekki, én tok mig í faðminn og þrýsti^
mér að sér. ' s
Svo settist hún niður með mig og hélt á mér.
Eg hallaði mér að brjósti hannar og grét befsklega. *
Þá lagði hun höndina blíðlega á höfuðið á mér
og reyndi að hpgga mig.
“Hættu nú að gráta, Nonni minn,” sagði hún.
“Litla lambinu batnar bráðum aftui’.”
“Já, en það logblæddi úr augunum á því,
mamma. — Það hlýtur að hafa kent" svo voðalega
mikið til.”
“Það hefir nú samt sem áður ekki kent eins
mikið til og þú heldur, elsku barn. Dýrin þjást
’! i á sama hátt og vi8. Þau finna ekki eins til
sársaukans.” ,
“Er það satt, mamma?”
“Tá, Nonni, Guð leggur öllum skepnum sínum
, líkn með þraut, jafnt smáum sem stórum. — Nei,^
Rauði þráðurinn,
í ágætu matsöluhúsi í London, kl. 2 að nóttu til,
sátu margir menn, er allir voru af heldri manna
flokknum. Fáeinir lávarðar voru þar, en flestir
þeirra voru yngri bræður, þessir lítt öfundsverðu
meðlimir hinna atiðugu ensku fjölskylda, sem við
hliðina á sínum elsta bróður, sem erfir ættaróðulin
og alla fjármunina, eiga lélega tilveru.
að leit stundum svo út að þessir menn, sem
hér voru samankomnir, væru allir kátir og glaðir,
að minsta kosti sást enginn af þeim þjást af sorg-
um eða kvíða.
Hinn fjörugasti þeirra var Percy Bilfort, sem
var yngri sonur og stórskuldugur, en sem sökum
alúðar sinnar ávalt tókst að finna hjálp, þegar
fjölskyldan var ófáanleg til að hjálpa.
Flestir af mönnum þessum höfðu verið við
kvöldskemtun hjá lávarði Bishlow. Bishlow fjöl-
skyldan var mikils metin, og því sóttu menn fúsir
samkomur hennar, enda þótt þær væru stuttar og
sjaldnast skemtilegar.
“Ó,” sagði lávarður Telham, “þarna kemur
lögreglu umsjónarmaðurinn Dolkins; hann hefir á-
valt frá mörgum mikilsverðum nýjungum að segja.”
“Það er alls ekki undarlegt,” sagði Percy Bil-
fort, “því hann skiftir sér af öllu.”
“Komið þér hingað til okkar,” kallaði lávarður
Telham til hans, “við sitjum hér við borðið. Percy,
færið þér yður dálítið til. Hr. Dolkins getur setið
við hlið yðan.’-
Percy hnyklaði brýrnar, hann var dáítið imynd-
unargjarn og leit svo á, að menn hefðu getað hiíft
honum viðs að fá þenna lögreglu umsjónarmann
fyrir sessunaut.
Dolkins tók tilboðinu og settist við borðið.
Litlu gráu augun hans höfðu á einu agnabliki þekt
alla sem til staðar voru, en þrátt fyrir þetta virðu-
lega tilboð, virtist hann ekki í því skapi að vilja
segja sögur. Nokkrar mínútur sat hann alveg
þegjandi og smakkaði á víninu, en um leið fram-#
kvæmdi hann þá list að líta til hliðar án þess að
hreyfa augun. “Nú, Dolkins, þér eruð svo
þögull,” sagði lávarður Telham. “Hafið þér orðið
fyrir nokkrum óþægindum, eða eruð þér að hugsa
um nokkurt erfitt viðfangsefni?”
“Hið síðara geri eg aldrei, þegar eg er í sam-
sæti. Eg er ávalt glaður þegar eg þarf ekki að
hugsa.”
“Er það í rauninni svo erfitt?” spui^ði einn af
ungu mönnunum, “að komast að afbrotúm? Mér
finst að næstum allir glæpamenn séu heimskir.”
“Ekki allir, minn góði herra. Eg hefi þekt þá, t
sem voru eins klókir og hundurinn í Andersons æf-
intýrinu um “eldspýturnair” Þá sögu þekkið þið
eflaust?”
“Nei, það er svo langt síðan eg hefi lesið æfin-
týri.” T
“Nú, í æfintýrinu eru dyhnar, sem prinsessan
hverfur í gegnum á hverri nóttu, merktar með hvítu
krítarstriki af hirðmeyju prinsessunriár, og morgun-
inn eftir hafa allar dyr bæjarins samsikonar strik,
sem hinn hyggni hundur hafði dregið. — Eg hefi
þekt þjóf, sem um langan tíma stundaði álíka at-
vinnu, en loks náði eg honum þó.”
“Aúðvitað, þér náið alt af því, sem þér ætlið
yður að ná.”
“Ekki ávalt, að eins þegar um þjófnað er að
ræða — það er nú sérgáfa mín. — Og seinasta
þjófnum náði eg með rauðum þræði.”
“Hvað þá? Með rauðum þræði? segið þér okk-
ur frá því.”
Augu lögreglumannsins ■ voru sístarfandi, og
hann sá að hitinn í herberginu hafði mismunandi
áhrif á mennina. Meðan lávarður Telham til dæm-
is losaði ^hálsbindið sitt, reyndi Percy Bilfort að
herða á hnútnum á sínu hálsbindi, um leið og hann
þurkaði enni sitt. Aðrir kvörtúðu undan hitanum
og báðu þjóninn að opna glugga.
“Mér skjátlar líklega ekki bætti Dolkins við,
“þegar eg álít að þið, herrar mínir, komið frá kvöld
skemtun lávarðar Bishlow?”
“Við vorum þar allir. Hvernig vitið þér það?”
“Jú,” svaraði Dolkins, um leið og hann hájlaði
sér aftur á bak og kveikti í smávindli, eg kem þaðan
líka.”
“Hvað segið þér? Frá Bishlow? Nú, á þessum
tíma nætur?”
“Já, það var telefónatí^eftir mér undir eins og
gestirnir voru farnir. Það kom nefnilega í .ljós, að
þar hafði verið framinn gimsteinaþjófnaður ?”
“Við kvöldskemtanina ? Það« er óheyrilegt.
Segið þér okkur meira.”
“Það er ekki frá miklu að segja, og það getur
naumast hrifið þessa menn. í’ þetta skifti lítur
þannig út, að eg geti því ver ekki fundið þjófinn.”
“En_ segið okkur þó hverju stolið er?”
“Lafði Júlía saknar eins af sínum dýrmætustu
gimsteinum, roðasteins; skrautgrips, sem gengið
hefir í erfðir innan fjölskyldunnar, og er af sér-
fræðingum sagður að vera fjögur þúsund sterlings
punda virði.”
“Roðasteinn? Hvar bar hún hann á sér?”
“Því ver á óvánalegum stað. Hún var nefni-
lega svo óforsjál að sapma hann fastan aft-
an í silkibeltið sitt. — Kven/ólk finnur stundum
úpp óskiljanlega hluti.”
“Þarna sjáum við það,” hrópaði lávarður Tel-
• ham sigri hyósandi. “Eg hefi aðvarað konu mína
gegn þessum heimskulega sið. Það er siður að loka
beltinu að aftan með verðmikilli sylgju eða fögrum
steini — og stúlkurnar elta siðinn. — Og lafði Júlía
varð þess vör að roðasteinninn var horfinn, undir
eins og við vorum farnir?”
(Framlh.).
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cow Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-183-1
Oííice tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér Jeggjum sérstaka áherzlu fi. a8
selja meðul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aC fá. eru
notuC eingöngu. Pegar þér komiC
meC forskriftina til vor, megiC þér
vera jiss um, að fá rétt þaC sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7658—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medicaí Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office timar: 2-—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
"\ 216-220 Medical Art.s Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3—5
Heimíli: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
TPHOMAS h. johnson
Og
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðiiigar.
Skrifstofa: Koom 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6S-Í9 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslenzkir lögfræSlngar.
708-709 Great-Westi Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.t. A-4963
þeir hafa einnig skrifstofur aC
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar aC hitta fi eftlrfylgj-
- and tlmum:
Lundar: annan hvern níiCvikudag
Riverton: Pyrsta fimtudag. -
Gimli: Fyrsta miCvikudag.
x Piney: þriSja föstudag
I hverjum mánuCi. •
A. G. EGGERTSSON
fsl. lögfræðingur
Hefir rétt til aC flytja m&l bæCi
i Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sa.sk.
Selnasta mánudag I hverjum mfin-
uCi staddur I Churchbridge
■ --------—
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna nef og
kvejyka sjúkdéma.—Er áC hitta
-kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: F-2691
DR. A. BLONDAL
818 Somei-set Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdéma.
Er aS hitta |frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: N-6410
Heimili: 806 Victor St.
Simi: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
724 *4 Sargcnt Ave.
ViCtalstími: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
Heintill: 1338 Wolsley Ave.
f Sími: B-7288. ' _
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medieal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
J. J. SWANSON & CO.
Verzla meC fasteignir. Sjá
um leigu A húsum. Annast
lán, eldsábyrgC o. fl.
I
611 Paris Bldg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLVASON
TEACHER
of
PIANO
Ste. 17 Entllv Apts. Emily St.
DR. G. J. SNÆDAL
Tannkvknir
614 Soinerset Block
,Cor. Portage Ave og Don&ld St-
Talsiml: A-8889
DR. K. J. BACKMAN.
Skin Specialist.
404 Avenue Blk.,
265 Portage Ave.
Office phone A-1091.
Hours: 2—6
Emil Johnson
SERVICE ELECTRIC
•
Rafmagns Contracting — Alls-
kyns rafmagsndhöld seld og viO
þau gert — Eg sel Moffat og
McClary Eldavélar og hefi þaer
til sýnis á verkstœöi mínu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin viC
Young Street, Winnipeg)
Verskst. B-1507. Heirn. A-7288
Verkst. Tuls.:
Ifcima Tals.
A-8383 A-93M
G. L. STEPHENSON
PBUMBER
Allskonnr rafmagnsáhöld, svo eeonn
stranjárn, víra, allar tegundir af
glösnm og aflvaka (batteries)
VERKSTOPA: 676 IIOME ST.
Munið símanúmerið A 6483
og pantiC meCöl yðar hjá oss.—
SendiS pantanir samstundis. Vér
afgreiCum forskriftir meS sam-
vizkusemi og vörugæCi eru óyggj-
andi, enda höfum vér margra fira
lærdðmsríka reynslu aC bakl. —
Allar tegundir lyíja, vindlar. ís-
rjóml, sætindi, ritföng, tóbak o.fl.
McBurney’s Drug Store
Cor. Arlington og Notre Dam^\
Simi: A-4153. fsl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristin Bjamason, eigandi.
1 A %
290 PORTAGE Ave., Winnii>eg.
Næst biC Eyceum leikhúsiC.
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
með litlum fyrirvnra
BIRCH BlómsaU
616 PoPtage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
Ulenzka bakayíiÖ
Selur fieztu vömr fyrir lægsta
verð. Pnnlanir a fgreiddnr bæðl
fljótt og vcL Fjölbreytt úrval.
Hrcin og lipur viðskifti.
Bjarnason Baking Co.
67« SARGENT Ave. Winnipeg.
Plione: B-4298
A. S, BARÐAL
848 Sherbrooke St.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. A'.'.ur útbúnaður sá beztl.
Enn fremur selur hann allskonar
minnisvarCa og legsteina.
Skrifst. Tnlsínii:
H«iinilis Talsími:
N-6607
.1-8302
JOSEPH TAYLOR
Lögtaksmaður
Heimatalsiml: St. Joh4 1S44
.Skrif tof’i-'fals.: A-6557
Tekur lögtRki bæCi húsaleiguskuld-
", veðskuldir og vtxlaskuldir. — Af-
/reiðir alt, sein að iiigum lýtur.
Skrifstofa 255 Main St,
MRS. SWAINSON
að 027 S/VRGENT Ave., Wlnnipcg,
hefir ávalt 'fyrirliagjandi úrvals-
birgðlr af nvtízku ktenhöttnifi
llún er eina ísl. konan. sem slfka
verzlun rekur í Wlnnipeg. fslend-
ingar. látið Mrs. Swatnson njóta
viðsklfta yðar.
\