Lögberg - 07.01.1926, Qupperneq 6

LÖGBEBG FIMTUDAGINN,
7. JANÚAR 1926.
gert það, nema hún giftist mér fyrst. En eg
ætla strax að fara til hennar og spyrja
hana, hvort hún vilji verða konan mín.
Bls. 6.
Á metaskálum
lífsins.
Eftir L. G. Moberley.
1. KAPÍTULI.
“Verið þér hreinskilinn — reynið þér ekki að
fegra ásigkomulagið; eg vil heldur þekkja sann-
leikann í heild sinni. Þér getið þá ekki gefið mér
neina von?” _
“Nei, eg er hræddur um að eg geti ekki gefið
yður neina von.”
Oliver Dynecourt gaf þetta svar hikandi; sem
læknir var hann farinn að verða nafnkunnur fyrir
holskurði og heilsubót, sem hann veitti sjúkhng-
um sínum og þessvegna var mælt með honum við
Miles Hernesley. Um leið og hann svaraði leit hann
á sjúklinginn, og gat ekki annað en dáðst að hon-
um, jafn rólega og hann tók þessum þunga dómi,
sem nýlega var feldur yíir ásigkomulagi heilbrigði
hans.
“lOg þér haldið ekki að holskurður né önnur að-
ferð geti hjálpað mér og stöðvað veikina?”
Aftur hikaði Oliver Dynecourt ofurlítið áður
en hann svaraði, og á meðan leit hann af andliti
mannsins á mórberjatré fyrir utan gluggann, elns
og hann vonaði að þessir grænu frjóangar, sem
leituðust við að brjótast út úr fylgsni sínu, mundu
segja honum hverju svara skyldi.
“Eg er hræddur um,” sagði hann aftur, “að
það sé ómögulegt að gera holskurð, og baðvist eða
önnur lækningahjúkrun getur ekki hjálpað. Eg
veit að úrskurður minn er harður, en eg er hreln-
skilinn, eins og þér báðuð um að eg væri; eg þekki
enga 'hjálp, veit ekki af neinni aðferð, sem getur
stöðvað veikina. Eg vildi að eg hefði getað gefið
betri von.
Og af grænu blöðum móberjatrjánna leit hann
aftur á andlit sjúklingsins, sem sat beint á mótl
honum, og þessir tveir menn horfðu lengi þöglir
hvor í annars augu.
iMiiles Hernesley sat mjög kyrlátur og þessi
óvanalega rósemi gat stafað af niðurbældri geðs-
hreyfingu, því enginn maður, hversu kjarkmikill,
sem hann er, getur hlustað á dauðadóm sinn með
algerðu tilfinningarleysi, að undantekinni þessarl
grafarþögn sást ekkert merki geðshreyfingar hjá
Miles. Hann leit ekki undan augnatilliti þessa
unga læknis, hann skifti ekki um liti, aðeins hinar
lokuðu varir kreistust fastara saman, og hendin,
sem lá á hnénu' lokaðist svo fast, að hún sýndist
kríthvít undir hörundinu. .Rernesley hafði verið
hermaður í fimtán ár, og það hefir máské verlð
þessi landamerkja hernaðarþjónusta, ásamt hinum
mörgu hættulegu æfintýrum, -em hafði myndað
hjá honum meiri kjark en flestum öðrum fylgir. Og
þó þarfnast maðurinn annars kjarks í bar-
dagaæðinu, þar sem hann stendur frammi fyrir
dauðanum, heldur en þess, sem á þessari stundu
kom Miles Hernesley til að vera rólegum og hreyf-
ingarlausum, meðan útlit langvarandi rúmlegu og
kvalaríks dauða var dregið upp fyrir honum.
Gráu augun hans mættu dökku, fjörlegu augum
Dynecourts án þess að depla þeim; hann hafði alt
af verið álitinn aðgætinn og góður mannþekkjari,
og þegar hann áleit Dynecourt vera óvanalega
góðan lækni, og eiga óvanalega hæfileika til að geta
stöðvað veiki manna, þá vissi hann nú, að sér hafðl
ekki skjátlast.
íMeð sínum aðgætnu augum og varkáru hönd-
um, hafði hann strax fundið frjóanga veikindanna
í sterkbygða likamanum hans, og nákvæmlega lýst
orsök þeirra og framhaldi. Hernesley efaðist ekki
eitt augnáblik um, að sú niðurstaða, sem læknirinn
komst að og lýsti svo hikandi, væri rétt, og þögn
hans gaf að eins til kynna, að hann safnaði
saman vilja-afli sínu til að gefa rétt svar jafn
mikilsverðri yfirlýsingu, og að hann þurfti að ná
jafnvægi geðsmunanna eftir þessa tilkynningu, sem
kom svo óvænt og var svo alvarleg.
Þegar einn af vinum hans hafði af tilviljun
ráðlagt honum að veita þessum grunsömu merkj-
um veikinda eftirtekt, og að finna strax duglegan
lækni, rólegur og brosandi fylgdi hann þessari ráð-
leggingu, fremur af því að hann vildi hafa reglu
á ðllu og þekkja alt, sem best, þar á meðal heilbrigði
sína, heldur en að hann áliti að heilbrigði sín værl
f víða stödd.
Þegar hann fyrir hálfri stundu síðan kom inn
í ráðaleitunar stofu Oliver Dynecourts, hafði hann
ímyndað ser að læknirinn mundi ráðleggja ein-
hverja Iækningahjúkrun, eða einhvern hættulaus-
an holskurð. Að hann varð að yfirgefa herberg-
ið eins og dauðadæmdur maður, með takmarkaðan
tíma til að geta lifað, hafði honum aldrei komið
til hugar, og jafnvel nú, meðan hann sat rólegur
og horfði á lækninn, fanst honum þetta eins og
ógeðslegur draumur, sem hann hlyti bráðlega að
vakna af.
‘Þér álitið þá að eg megi gera mér von um að
lifa eitt ár enn?” spurði hann eftir* langa þögn.
“Já, að svo miklu leyti sem eg get séð, megið
þér gera yður von um að lifa eitt ár enn,” var svar-
ið, "en þér verðið að muna það, Sir Miles, að við
lætknarnir erum ekki óskeikulir spámenn; það er
mögulegt að þér lifið ekki svo lengi, en ef þér eruð
varicár, vona eg líf yðar endist eitt ár enn.
Hendi Miles, sem enn þá lá á hnénu, lokaðist
aftur afarfast, og varir hans klemdust saman undlr
Ijósa efrivarar skegginu, en hann leit ekki undan.
, skal fylgja ráðleggingu yðar og vera var-
kár, svaraði hann. “Eg yfirgaf herinn fyrir árl
síðan, þegar eg erfði eignir frænda míns í Hamp-
shire, og það varð nauðsynlegt fyrir mig að vera
þar. Eg álít að það sé skylda mín að vera þar
þangað til —” hann þagnaði snögglega og bætti
svo fljótlega við —” líf mitt í Mansmere mun verða
eins og annara jarðeigenda. Eg lifi þar í góðum
húsakynnum, án sorga og erfiðrar vinnu.”
“Ekkert getur verið betra fyrir yður,” svaraði
læknirinn strax. “Ferska loftið úti á landinu, hæg
vinna og engar sorgir — þetta getur hjálpað tals-
vert.”
‘Já, þetta eina ár,” sagði Hernesley um leið
og beiskjulegt bros sást á vðrum hans.
“Það má gera mikið á einu ári,” svaraði lækn-
irinn vingjarnlega og leit meðaumkunaraugum á
sjúklinginn, sem enn var á sínum besta aldri, og
sem þessi sjúkdómsauðkenni hlutu að kvelja.
“já, það er satt,” svaraði Hernesley glaðari,
“það má gera mikið einu ári.” Meðan hann talaði
þessi orð, varð svipur hans dálítið ákafur. “Eg
hafði ekki hugsað um það, en þér segið satt.” Hann
dró andann hraðara, eins og honum hefði dottið
eitthvað í hug, og svipur hans glaðnaði. Hann hall-
aði sér áfram, og það var kvíðandi alvara í rödd
hans, þegar hann sagði: “Segið þér mér—það datt
mér skyndilega í hug, — er nokkuð, sem bannar mér
að giftast? Er heilbrigði mín þannig, að eg megi
leyfa mér það? Eða' er það rangt af mér að biðja
kvenmann að taka þátt í þessu eina ári með mér?”
“Nei, alis ekki,” svaraði læknirinn strax. “Þér
hafið fulla heimild til gifta yður, veikin er ekki
arfgeng, og giftingunni verður ekki mótmælt á
neinn hátt. Já, afsakið að eg segi þetta svo blátt
áfram, að kvenmaður, sem elskar yður, verður
miklu gæfuríkari, ef hún má vera hjá yður sem
kona þetta eina ár, heldur en ef hún verður að lifa
aðskilin frá yður. Hún verður gæfuríkari yfir lwí
að hlynna að yður, en að neyðast til að syrgja ein-
mana og yfirgefin. Ef þér viljið leyfa ókunnum
manni að ráðleggja yður þá mæli eg með því að
þér giftist.”
“Kæra þökk,” svaraði Hernesley, sem nú var
rólegri, þó að dálítill ákafi lýsti sér í röddinni.
“Kæra þökk,” endurtók hann, stóð upp af stólnum
og leit í kring um sig; “eg er hræddur um að eg
hafi gert yður alt of mikið ómak. Mér finst að þaö
hljóti að vera óþakklátt starf að vera læknir.”
Litla brosið, sem fylgdi þessum orðum, þótti
Dynecourt miklu leiðilegra, heldur en að sjúkling-
urinn hefði látið í ljós hræðslu sína yfir dauða-
dómnum. Hánn stóð upp og rétti Hernsley hendi
sina.
“Að verða að segja það, sem eg hefi nú sagt
yður, er alt af erfitt,” svaraði hann. “Eg vildi að
eg hefði getað sagt yður eitthvað annað — eitthvað
betra, eða undiribúið yður á blíðari hátt”.
“Eg kýs helst hreinan sannleika,” svaraði
Kernesley undir eins, “mér líkar ekki að menn séu
að hugsa sig um. Eg vil alt af helst fá að vita hið
versta Undir þessum kringumstæðum skeytið þér
líklega ekki um að sjá mig aftur,” sagði hann við
dyrnar. “Það er líklega gagnslaust?” sagði hann
með sama brosinu, sem lækninum féll svo illa að
sjá.”
“Jú, eg vil einmitt skoða yður einu sinni enn-,
þá,” sagði Dynecourt, “og ef það er efcki of mikið
ómak fyrir yður, að koma hingað frá Hampshire,
þætti mér vænt um að fá að sjá yður að sex mán-
uðum liðnum.”
“Líklega ekki af því að þér gerið yður von?”
“Nei, eg hefi enga vön. Eg vildi að eg gæti
gert mér góða von.”
Dynecourt gleymdi alveg þeirri Irósemi, @em
staða hans krafðist, hendi hans skalf, þegar hann
lagði hana á ðxl Hernesleys, “en komið þér samt
hingað og látið mig sjá yður að hálfu ári liðnu, og
reynið á meðan að gera yður éins mikið gagn af
lífinu og þér getið. Giftið yður stúlku, sem elskar
yður — gefið þér henni gæfuríkt heimili, og —”
“Þér eigið við,” bætti Hernesley við, “að eg
skipi fyrir um heimili mitt, áður en eg stend framml
fyrir hinu óumflýjanlega. Þér megið reiða yður
á, að eg skal gera alt hvað eg get,” og um leið og
hann þrýsti hendi Dynecourts ennþá einu
sinni, gekk hann út úr dyrunum.
Það var ljómandi fagur aprílmorgun, sólskin
og blíða og himininn heiður, svo að Hernesley hélt
að heimsóknin hjá lækninum hlyti að vera draum-
ub læknisins alveg óskiljanlegur, þar eð hann fann
ekki til neinna meina og var hraustur og heilbrigð-
ur, og þó hafði Dynecourt sagt, að hann gæti að-
eins lifað eitt ár.
Eitt ár!
“Það má mikið gera á einu ári,“ hafði Iæknir-
inn sagt. Þessi orð ómuðu sífelt fyrir eyrum hans,
og sömuleiðis orðin: “Kvenmaður, sem elskar yður,
verður gæfuríkari ef hún fær að vera hjá yðm sem
kona yðar eitt ár, heldur en að vera einmana og
yfirgefin. Hún verður gæfuríkari við að mega
hlynna að yður, en að verða að syrgja alein.”
Já* en ef stúlkan, sem hann elskaði, elskaði
hann ekki? Setjum svo að hún skeytti ekkeri um
hann og væri glaðari án þess að vera hjá honum?
Þá hafði hann enga heimild til að neyða hana til.
að lifa þetta eina ár með sér. Og hann vissi mjög
vel að Dóróthea Carstairs mundi ekki syrgja yflr
því, að hún giftist honum ekki.
Dóróthea var engin daðursdrós; hún var ekki
sú stúlka, sem gat fengið sig til að leika sér að
manni, verið eina mínútuna blíð og aðra köld, og
þegar hún fyrir sex mánuðum síðan neitaði honum,
gerði hún það svo ákveðin, að hann hafði enga k-
stæðu til að vona, að hún hefð skift um skoðun.
Hún hafði sagt honum, að hún elskaði annan mann,
og að það væri aðeins fátæktin, er bannaði þeim að
giftast, og svar Dórótheu hafði komið Miles til að
bæla niður allar langanir og allar vonir þang-
að til þenna dag, þegar dauðadómur hans vakti þær
að nýju.
Hann gekk hægara á meðan hann endurtók I
huganum:
“Reynið að gera yður eins mikið gagn af lífinu
og þér getið, — giftið yður kvenmanni, sem elkar
yður, og gefið henni gæfuríkt heimili.”
Orð læknisins ómuðu sífelt fyrir eyrum hans,
eins og hann ennþá heyrði rödd þessa hrausta
manns.
Já, það þurfti aðeins að ibreyta orðum Dyne-
courts dálítið, — í stað þess að segja: “Giftið yður
þeirri stúlku, sem elskar yður,” gæti hann sagt:
“Giftið yður þeirri stúlku, sem þér elskið.” Já, ef
hann að eins gæti fengið Dórótheu til þess, þá væri
það ekki mjög afleitt. Það var ekki eingöngu eigin-
girni, sem kom honum til að biðla til hennar aftur
— það var ekki til þess að geta sjálfur lifað eitt
gæfuríkt ár, áður en myrkrið umkringdi hann, og
þó vissi hann að tilvera sín yrði miklu skemtilegri
með Dórótheu við hlið sína, sem eiginkonu, _____ það
var líka umhyggjan fyrir hennar gæfu, sem vakti
þessa hugsun hjá honum.
Sú hugsun, sem lifnaði hjá honum í herbergi
Dynecourts, að hann gæti lifað þetta eina ár, sem
giftur maður, var aðallega bygð á þeim grundvelll,
að hann gæti gert þessa stúlku, sem hann elskaði,
gæfuríka — gegn því að hún yrði kona hans í eitt ár.
Hun fær öll hin arin til að vera ánægð með
þeim manni, sem hún elskar,” hugsaði hann, þegar
hann snéri við og gekk inn í lystigarðinn hjá Picca-
dilly. Ef^hún vill vera konan mín þetta eina ár —
þetta stutta ár — get eg skilið henni eftir allan auð
minn. Eg get gefið henni alt, sem gerir hana og
hinn, sem hún elskar, fyllilega ánægð — en eg get
2. KAPÍTULI.
“Það er maður niðri í dagstofunni, sem segist
endilega þurfa að tala við yður; hann segist ekki
skuli tefja yður lengi, en hann sagðist verða að
finna yður.”
Vinnukonan í fæðissöluhúsinu stakk ihöfðinu
inn um dyrnar á svefnherberginu og talaði þessi
orð kæruieysislega til ungra. beinvaxinnar stúlku,
sem stóð við gluggann og helti lyfi í glas..
“Sagði maðurinn ekki nafn sitt, María?” spurði
unga stúlkan með blíðri, hreimfagurri rödd, sem
var svo ólík skrækhljóði þernunnar.
“Hann sagði að eins, að eg skyldi segja ung-
frú Carstairs, að gamall vinur hennar frá Mans-
mere vildi tala við hana; hann nefndi ekkert nafn”.
Stúlkan við gluggann hætti að hella lyfinu, og
leit af vinnukonunni í dyrunum á aldraða konu,
sem lá í rúminu studd af sessum. —
“ó, Dóróthea,” sagði hún stynjandi, “það hlýt-
ur að vera Miles, hann kemur máské til að —”
“Eg get ekki talað við hann, mamma”, greip
unga stúlkan fram í fyrir henni fljótlega; “ eg velt
ekki hverra erinda hann kemur, en eg get ekki tal-
að við hann.”
“Dóróthea!” sagði gamla konan stynjandi, og
leit á dóttur sína biðjandi augum. “Hann væri ekki
kominn, ef hann hefði ekki eina eða aðra góða á-
stæðu til þess, p- ó, Dóróthea, þú mátt ekki —”
Frú Carstairs þagnaði skyndilega, þegar henni
varð litið á Maríu, sem opnað hafði dyrnar alger-
lega, en þótt hún þegði, þá var sterk krafa og bón í
augnatilliti hennar.
Nú varð dálítil þðgn í þessu fátæklega her-
bergi.
Dóróthea horfði út um gluggann á gráu, leið-
inlegu veggi næsta hússins, en á meðan horfðu þær
á hana, konan í rúminu og þernan í dyrunum.
Eftir langa þögn snéri unga stúlkan sér frá
glugganum og sagði við Maríu:
“Seg þú manninum, að eg skuli koma ofan að
fáum sekúndum liðnum.”
íHún sagði ekkert við móður síná fyr en María
var farin og dyrnar lokaðar, og hún hafði helt lyf-
inu í glasið, fór svo með það að rúminu og sagði:
“Mér er nauðugt að breyta á móti vilja þínum,
mamma, en mér finst það vera minkun, að þú vilt
að eg tali við Miles Hernesley.”
“Hversvegna er það minkun?”
Frú Carstairs stokkroðnaði, og svipurinn i aug-
um hennar og kringum munninn var hræðslulegur.
“Þú vilt aðeins láta þinn vilja ráða, Dóróthea,”
sagði hún gremjulega; “Þú neitaðir Miles, þó að
hann, áður en hann eignaðist nafnbótina og höfð-
ingjasetrið, væri góður ráðahagur. Það hefði að
minsta kosti verið betra en fátæktin og Ieiðindin,
sem við nú verðum að búa við. Nú, þegar hann
hefir erft frænda sinn, nú, þegar hann er orðinn
ágætur ráðahagur og kemur til að sjá þig í þessum
hræðilegum híbýlum, hugsar þú að eins um að láta
hann fara, án- þess að heyra hvað hann hefir að
segja. Þú ert um of óforsjál og eigingjörn.”
“Það er ekki eigingirni, góða mamma,” sagði
dóttirin með blíðum róm, sem þó var talsvert á-
kveðinn. “Eg hefði fegin gengið að eiga Miles
fyrir sex mánuðum síðan, eins og þú og pabbi vild-
uð — en eg sagði þér hversvegna það væri ómögu-
legt, og hin sama ástæða á sér stað ennþá.”
“Eg veit að það var eitthvað með þennan leið-
inlega lækni, sem þú kyntist í sjúkrahúsinu, en þú
sagðir að það gæti ekki talist að verá regluleg trú-
lofun, þar eð hann gæti ekki gift sig fyr en hann
fengi betri stöðu. Þú veist að það bendir á margra
ára biðtíma, og þó neitaðir þú Hernesley. Eg skil
þig ekki, Dóróthea ■— eg læri aldrei að skilja þig.
Þú segir að þér þyki svo vænt um vesalings pabba
og mig, og þó fleygðir þú frá þér ágætu tækifæri,
þegar þér bauð3t það.”
Dóróthea gekk aftur burt frá rúminu fremur
þreytuleg og svipþung. Þegar móðir hennar jós
yfir hana ásakandi orðum, var sem Dóróthea misti
ándlega tilfinningu og gat ekki svarað.
“Já, þú ert álitin að vera skyldurækin stúlka,
sem fórnar þér fyrir foreldra þína,” sagði frú Car-
stairs beiskjulega. Allir vita að þú hefir slept góðrl
stöðu, aðeins til þess að koma hingað og gæta að
pabba og mömmu. En allar þessar manneskjur,
sem virða þig svo mikils, vita ekki hve óvægin þú
ert þegar þú vilt fá þinn eigin vilja eða ganga þlna
eigin götu, þó það sé sagt að þú fórnir þér fyrlr
okkur Þú hugsar í rauninni ekki um velferð okk-
ar, en aðeins um að gera það sem þér líkar best.”
“Það er líklega best að eg fari ofan að finna
Miles,” sagði Dóróthea þegar móðir hennar þagn-
aði; “þú hefir bókina þína, er nokkuð annað sem
þú vilt?”
"Ó-nei ekkert,” svaraði frú /Carstairs napur-
lega, sem þó ekki var henni eiginlegt. ‘“Rúmið
mitt Og bókin mín, það er alt sem eg þarfnast —
meira má eg ekki heimta. Eg hefi enga heimild til
að biðja — eg —”
Síðustu orð móður sinnar heyrði ekki Dóróthea,
hún hafði flýtt sér út úr klefanum og gekk nú hægt
ofan stigann, meðan orð móðurinnar ómuðu fyrlr
eyrum hennar.
“Þú hugsar í rauninni ekki um velferð okkar,
en aðeins um þinn eigin vilja.”
Var þetta tilfellið? Var þetta niðurstaðan á
öHu því, sem hún hafði gert fyrir foreldra sína, og
öllu, sem hún hafði hætt við þeirra vegna’”
Hugsanirnar fljúga hratt, og meðan Dóróthea
gekk hægt ofan stigann, liðu hin síðastliðnu ár fram
hjá hugsjón hennar. Hún hugsaði um þann tíma,
þegar hún var ung og lánsöm stúlka, laus við á-
byrgð og kvíða, með heimild til að bíða hinnar
geislandi framtíðar, eins og dóttir ríks manns getur
gert sér von um og svo kom gjaldþrot föðursins eins
og elding úr eiðskíru lofti. Jafnvel nú gat hún
ekki hugsað um þann dag skjálftalaus, þegar
faðir hennar fékk tilkynningu um, að hafa mlst
megnið af eigum sínum. Frá þeim degi vr hún
neydd til að bera byrðiha fyrir þau öll, þar eð faðlr
hennar varð svo magnþrota og kjarklaus, að
hann var til einskis hæfur.
Að því er frú Carstairs snerti, var hún frá
þessum degi kveinandi aumingi, og gat ekki hert
upp hugann fremur en maðurinn. Það var mjög
lítið sem bjargað varð frá gjaldþrotinu, aðeins svo
mikið, að þessar þrjár mnneskjur gátu bjargast án
þess að betla, og Dóróthea varð að sleppa góðri
stöðu sem hjúkrunarmeyja í sjúkrahúsi, til þess að
koma heim og gæta þessara gömlu manneskja.
Þeim var nauðsynlegt alt það eftirlit, sem hún
gat veitt þeim, og til þess að geta fengið hinum
nauðsynlegu þörfum fullnægt daglega, tók hún að
sér eins miklar nuddlækningar og henni var mögu-
legt að framkvæma, þær stundir, sem hún þurfti
ekki að gæta foreldra sinna.
Það var því engin furða, þó andlit hennar væri
orðið magurt og fölt og dökkir skuggar undir aug-
unum, og að hún, sem áður var svo fjörug og glöð,
var nú orðin þunglynd og hægfara.
Hún nam staðar fyir utan dagstofudyrnar eltt
augnablik, og leit út á götuna þar sem lítil umferð
var, og þar sem sjaldan sáust skrautklæddir menn.
í flestum húsum götunnar var fæðissala, og íbúarn-
ir allir fátækir, enda var gatan óhrein og ógeðsleg.
Mér þætti gaman að vita í hvaða erindum
Miles er kominn,” sagði Dóróthea við sjálfa sig,
þegar hugsanir hennar snerust að þessum bersku
og æskuvini, sem fyrir nokkrum mánuðum siðan
hafði beðið hana að verða konu sína. “Að hann
aðeins vildi láta sér nægja að vera vinur minn,
eins og fyr á tímum, þætti mér vænt um, því eg get
ekki annað en neitað honum, þar eð Oliver er mér
alt.”
Hún stundi, lauk upp dyrunum og gekk inn I
þessa fátæklegu dagstofu.
Kringlótt borðið, sem hún hafði flutt frá miðju
gólfi að glugganum, legubekkurinn og hægindastóll-
inn, báðir með biluðum fjöðrum, skrautgripir á ar-
inhillunni og skápurinn með glerhurðinni, þar sem
geymt var verulega Ijótt postulín, gerðu herbergið
mjög óálitlegt, svo myndirnar og bækurnar hennar
Dórótheu gátu ekki bætt úr því.
Miles Hernesley sat við ofninn og horfði á
dyrnar, og þegar unga stúlkan sté yfir þröskuld-
inn, gekk hann fáein hröð skref á móti henni, en
nam .svo staðar og stundi.
"Hversvegna lítur þú svona illa út?” spurði
hann án þess að heilsa, eins og siður er. Hann lelt
næstum græðgislega á hana, sem kom henni til að
roðna dálítið.
“Það gengur ekkert að mér, — eg er aðelns
þreytt,” svaraði hún og rétti honum hendi sína,
óskandi þess að hann væri aðeins vinur hennar
eins og áður. Mömmu leið svo illa í nótt, svo eg
varð að vera hjá henni um tíma. Eg lít út fyrir að
vera syfjuð, — það er alt.”
“Nei, það er ekki alt,” svaraði hann. “Þú ert
afar þreytuleg. Það endar með því að þú deyrð.”
“Nei, f jarri því,” svaraði ihún brosandi, en þetta
bros sárnaði Miles. “Allir geta þreyst, og eg hefi
nú undnfarið haft mikið að gera — og i—”
Eg hefi sérstaka ástæðu til heimsóknar minn-
ar í dag, greip hann fram í fyrir henni og nálgaðist
hana; en stóð jsvo skyndilega kyr, þegar hann sá
hana hrökkva við, blóðroðna og snúa sér undan.
“Eg hefði alls ekki komið, Dóróthea, og allra síst
vakið máls á því, sem er kveljandi fyrir þig, ef
ekki nokkuð alveg óvænt hefði átt sér stað.”
“Nokkuð alveg óvænt?” endurtók hún viðkvæm,
þar eð hún af svipnum í augum hans var hrædd um
að hann væri kominn til að endurtaka gömlu spurn-
inguna, sem hún hafði vonað að ekki yrði endur-
tekin.
“Já, þetta er ekki almenn heimsókn, sem eg geri
nú,” sagði Miles með efasömu brosi. “Þegar þú fyrlr
sex mánuðum síðan sagðir mér, að þú gætir ekkl
endurgoldið ást mína, gekk eg burt með því áformi,
að það skyldi líða langur tími þangað til þú sæir
mig aftur. — Eg vissi að mér var ekki nóg að vera
aðeins vinur þinn. Það varð að vera alt eða ekk-
ert — og þp ákvaðst að það yrði ekkert.”
“Ó, en Miles!” iHún rétti honum hendi sína
og sagði í bænarrómi. “Það var ekki af óvild til
þín, eða af því að mér þætti ekkí vænt um þig, að
eg neitaði bón þinni; en þú baðst um meira heldur
en eg gat gefið þér, og mér fanst það heiðarlegra
að segja þér hreinann sannleikann, — og hjá mér
hefir ekkert breyst síðan í það skifti, sem við töl-
uðum um þetta. Eg hefi ekki skift skoðun; það
er ávalt —”
“Annar maður, sem þú elskar,” endaði Miles
setningu hennar. “Eg skil það mjög vel, og eg hefl
heldur ekki búist við að þú hafir skift um skoðun.”
— Dórótheu sárnaði brosið, sem þessum orðum
fylgdi. — “Eg hefi aldrei haldið að þú værir af
þeirri tegund manneskja, sem skifta fljótlega um
skoðanir En álit manna getur breyst, og mér hefir
viljað nokkuð til, sem hefir komið mér til að líta
öðruvísi á þetta málefni.”
“Þú hefir máské fundið aðra?” sagði hún, en
þagnaði undir eins þegar hún sá svipinn á andliti
hans.
“Nei, eg kom ekki til að segja þér að eg hefði
valið mér aðra stúlku í staðinn þinn,” svaraði hann
í dimmum róm. “Það er annað, sem breytt hefir
lífsskoðun minni og vonum algerlega, og það skéði
í morgun, þegar læknir nokkur sagði mér frá sjúk-
dómsauðkennum viðvíkjandi heilbrigði minni.”
“Viðvíkjandi heilbrigði þinni? En Miles, þú
ert þó ekki veikur?”
Nú var það hún, sem nálgaði3t hann. Meðan
þau töluðu saman, höfðu bæði staðið; Dórótheu
hafði ekki dottið í hug að biðja Miles að setjast,
ef til vill af því, að hún áleit hann ekki vera sem
almennan gest, en eftir þessi orð og af svipnum &
andliti hans, gleymdi hún allri varkárni.
“Er nokkuð að.þér, Miles, Ert þú veikur?”
Fallegu augun hennar litu sorgþrungin til hans.
“Það er satt að segja mjög undarlegt alt sam-
an,” svaraði hann og reyndi að tala kæruleysislega,
sem truflaði hana allra snöggvast. “Eg hefi haft
ofurlítil sjúkdómsmerki undanfarið, sem eg þektl '
ekki, og að síðustu réði einn af kunningjum mínum
mér til þess, að láta einn af vinum sínum, dugleg-
an lækni, skoða mig. Eg var hjá honum í dag, og
álit hans á veiki minni var mjög óþægilegt og kom
mér á óvart.”
“Óþægilegt? — ó — Miles þetta þykir mér afar
leitt. Er það þá nokkuð alvarlegt?”
Hún lagði hendi sína aftur á handlegg hans,
og þessi vinsemd í smbandi við hinn sorgmædda
svip hennar vakti góðar vonir hjá honum.
“Já, það er miklu alvarlegra cn eg hélt!”
Hann reyndi að tala eins kæruleysislega og hann
gat. “Svo alvarlegt að — nei, Dóróthea, þú mátt
efcki vera svona hnuggin — eg þoli þð ekki.”
“En það er þó ekki nema eðlilegt, að eg verði
sorgmædd, þegar eg heyri að þú ert veikur,” svar-
aði hún. “Við erum gamlir vinir, þú og eg; já, vlð
höfum þekst síðan þú varst sextán og eg tíu ára.
Manstu eftir því, þegar þú komst og huggaðir mig,
er eg var að gráta yfir því, að hafa mist brúðuna
mína í andatjörnina?”
Miles Hernesley brosti.