Lögberg - 29.04.1926, Blaðsíða 3

Lögberg - 29.04.1926, Blaðsíða 3
LÖGBElvG EIMTUDAGINN, 29. APRÍL 1926. Bls. 8. Sérstök deild í blaðinu SÓLSKIN Fyrir börn og unglinga Bjöikin. Á austurströnd Sjálands, fast við hafið, stendur fögur björk. Hún stendur alein þar á bakkanum. En hún hefir ekki æfinlega verið svona einstæðings- leg. í fyrri daga náði skógurinn þar alveg ofan að brekkunni; þá hafði björkin góða félaga; þar voru aðrar bjarkir; þar voru einnig beykitré og eikur, og há grenitré, og glaðir fuglar sungu í þeim öllum, sumarið út. En einu sinni var höggin þar skógur og mörg tré voru feld. Það fór hrollur um björkina í hvert sinn, sem tré var felt. “Ó, að þeir feldu ekki eikina mína,’’ andvarpaði hún. “Ó, að þeir vildu fella mig fyr!” Við hliðina á björkinni stóð nefnilega stór og sterk eik, með undrafríðu og miklu limi; þær höfðu vaxið upp hvor með annari. Þær höfðu fléttað sam- an greinar sínar, og hinir sömu fuglar heimsóttu “Jú, til eru þeir,” sagði sjómaðurinn, sem eg varaði við grynningunum. Þá litaðist eg um og aðgætti, að það var ekki alt eins eyðilegt og eg hafði hugsað; enn þá gekk hin fagra sól á hverjum degi um himinbogann, og jafn- vel á nóttunni var tendrað ljós þarna á hinu gróður- lausa fjalli.” Hinn sorgbitni maður stóð á fætur og gekk hægt um á brekkunni. Sólin var gengin undir og stjörn- urnar farnar að blika, en hann gáði ekki að því. Loksins féll hann á kné, studdi enninu á stofn bjarkarinnar. “Faðir vor!” sagði hann í hljóði. En það var langt síðan hann hafði beðið með barnabæninni sinni; og þegar hann kom að þriðju bæninnni, voru orðin ekki framar á tungu hans. Og stóðu ekki heldur skrifuð í hjarta hans. En þegar suðaði í björkinni, og hin lága rödd hvíslaði: “verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himni”, þá stóð hann á fætur og þrýsti höndunum að brjósti sér og andvarpaði þungan: “Drottinn, kendu mér að biðja með þessari bæn, af hjarta!” á burtu í fússi og skildi hana eina eftir hjá öllum þjónustumúsunum. Þegar karlinn var farinn, fór kongsdóttirin að gráta og bað mýsnar að fara burtu inn í afkima, því hún kvaðst vilja vera ein. Mýsnar urðu undir eins við beiðni hennar, og er hún hafði setið ein nokkra stund, heyrði hún eitthvert krafs og klór í vegginn; hélt hún í fyrstu að það væru mýsnar, en svo heyrði hún lágt kattarmjálm. Henni kom þá í hug, hvort það mundi nú ekki vera Mons, sem hefði fundið leið- ina til hennar. Hún gekk því fast að veggnum og kallaði: “Komdu inn til min, Mons litli”. Kötturinn herti því meira á krafsinu og að lítilli stundu lið- inni var hann kominn inn til hennar. “Ó, frelsaðu mig út héðan, litli Mons, ef þú mögulega getur,” Jafnskjótt og hún sagði þetta, komu allar mýsn- ar þjótandi inn, því þær héldu að hún hefði verið að kalla á þær. En þá réðist kötturinn á þær, og létti ekki fyrri en þær voru allar dauðar á hellisgólfinu. þær báðar. Á þessum neyðarinnar tíma hallaði björkin sér upp að hinni sterku eik, sem hún treysti svo vel. Eikin hvíslaði að henni hughreystandi orðum, jafn- vel þó hún sjálf væri ofþyngd af sorglegum grun. “Eg vil heldur að eg sé feld tvisvar, en sjá þig hniga fyrir öxinni,” sagði hún við björkina. “Þú ert mér eins kær og sólarljósið.” Einn dag gekk verkstjórinn að björkinni og merkti hana. “Þetta tré má ekki fella,” sagði hann; “það skal standa hér til að vera sjónmið.” En hin trn voru öll feld, og loksins einnig eikin. Þá nötraði björkin frá limi til róta; greinar hennar, sem áður höfðu horft svo djarflega til himinblám- ans, hnigu nú máttvana að jörðu niður, þar sem eikin lá fallin, og eftir það var hún kölluð he'ngi- björk. Trén, sem höfðu verið feld, voru flutt burtu, sömuleiðis eikin. Þá grét björkin; hún gat aldrei framar rétt við greinar sínar; það var eins og hún væri svift allri allri lífsgleði sinni; nú var hún svo einmana; hvað hafði húr. til að gleðja sig við í þess- um einstæðingsskap ? Hún le:t til hægri hliðar; þar stóð gömul höll. Og fyrir icnan múra hallarinnar sat syrgjandi prinsessa, ásökuð fyrir glæp," sem hún var þó, ef til vill, saklaus af; — það var engin gleðisjón. Hún leit til vinstri handar; þar gekk gróðurlaus höfði út í hið ólgandi haf — það var ekki heldur nein skemtisjón. Já, löngu eftir að hún hafði mist eik- ína, gat hún ekki séð annað en auðn og sorg í kring- um sig. Gat hún þá ekkert annað gjört, en hengja niður greinarnar? Jú, meira gjörði hún, það fáum við að heyra. Einn dag kom drengur hlaupandi út úr aldin- garði, sem lá skamt frá björkinni. Hann æddi í ofsa- reiði; móðir hans hafði hirt hann, og sagt, að Guð mundi einnig hegna honum, ef hann héldi áfram að vera móður sinni óhlýðin. “Drottin hefir þó skapað mig,” æpti hann í reiði sinni; “ef eg er vondur, þá hefir Drottinn skapað mig vondan, og því á þá að hegna mér fyrir það?” Og stro sló hann höfuðin af öllum 'hinum ungu vor- blómum, sem gægðust upp af skauti jarðarinnar. Þegar hann var orðinn þryettiir af hlaupunum, fleygði hann sér niður undir björkina og studdi höfðinu við stofn hennar. Þá suðaði í limi bjarkarinnar og blíð rödd hvísl- aði að drengnum: “Guð sá alt, sem hann hafði gjört, og sjá, það var gott! En óvinurinn kom á náttarþeli, og sáði illgresi í hjarta mannsins; þann- ig kom stríð og sundurþykkja, þannig kom synd og hegning, þannig kom sorg og grátur.” Og barnið fórnaði höndum og sofnaði undir björkinni. Og árin liðu; drengurinn óx og varð full- vaxta maður. Og einn dag kom hann út á brekkuna með yndislega mey við hlið sér; þau settust undir. björkina og töluðu um ást sína; og fuglarnir komu til að hlusta; þeir settust í lim bjarkarinnar og sungu af gleði. “Líttu á, þarna liggur skipið mitt,” sagði hinn ungi maður; — “það er löng leið, sem eg á fyrir höndum, það verða margir dagar, sem eg get ekki séð þig; viltu vera mér trú þangað til eg kem aftur?” Og hún sór honum eilífan trúnað. Daginn eftir sá björkin skipið létta akkerum og skipherrann veifa hattinum, því ástmey hans stóð skamt frá skugga hennar. Og 'það leið langur tími. Þá sá björkin einn dag skipið, sem 'hún þekti, sigla fram hjá og varpa akkerum fyrir framan gömlu höllina; lítill bátur lagði frá skipinu og hraðaði ferð sinni til lands. Björkin þekti hinn sólbrunna vin sinn kaminn aftur úr langferðinni. Hann skundaði til heitmeyjar sinnar, og fann hana öðrum gifta. Þá æddi hinn vaxni maður, eins og drengurinn hafði áður gjört. Hann kom einmitt út úr sama aldingarðinum og hljóp út á brekkuna, þar sem björk- in stóð. Hann barði sér á brjóst og enni, hann æpti um, með harmatölur og ógnanir. Loksins stað- næmdist hann við björkia, lagði handlegginn á stofn hennar, og ennið á handlegginn og starði lengi á haf út. Þá suðaði í limi bjarkarinnar. Hann endur- mintist æskudraums síns í skugga hennar og fleygði sér niður við rót hennar yfirkominn af þreytu. Nú fór björkin að segja honum sögu sína mjög lágt; hvers vegna hún stóð þar alein; hvernig hún einu sinni átti tignarlega og fagra eik að styðja sig við: hvernig hún hafði séð hana falla, hafði grátið hana og lengi verið óhuggandi yfir missi hennar. “Og hvers vegna félstu þá ekki líka, heimsking- inn þinn?” sagði ólánsmaðurinn. “Þessi heimur er ekki þess verður að lifa í honum.” “Eg féll ekki,” svaraði björkin, “af því eg átti að vera hér, sjófarendum til leiðarvísis, og hefð eg ekki verið hér, mundi víst margt fallegt skip hafa siglt á grynningar. f langan tíma eftir að eg hafði mist eikina, fanst mér það til einskis að standa hér. Enginn er til, sem gleðst yfir mér, andvarpaði eg; enginn, sem eg get glatt. “Jú, til eru þeir,” sungu fuglarnir, sem bygðu hreiður sín í greinum mínum. “Jú, til eruþeir,” sagði hinn þreytti, sem leitaði hvíldar í skuggum mínum. Kóngsdóttirin og tröllkarlinn. ÆFINTÍRI Einu sinni voru kóngur og drotning í ríki sínu. Þau unnust hugástum og voru mjög gæfusöm í flest- um greinum. Þau gátu veitt sér alt, sem hjartað girntist, lítinn ketling, hvað þá annað.— Þó var eitt, sem þau gátu ekki veitt sér, og það var erfingi. Af því að þau áttu engin börn, þá fór fyrir þeim eins og svo mörgum óbreyttum manni, að eitthvert dýr varð aðnjótandi ástar þeirra og umhyggju og varð ketl- ingurinn fyrir því. Einkum hafði kongurinn óstjórn- legt dálæti á honum. Hann lét hann sofa hjá sér á nóttunni og alt af var hann að leika sér að honum á daginn. Hann lét hann meira að segja liggja á hnján- um á sér á meðan hann mataðist. Og alt eftir þessu. Þegar kongur sat í ríkisráðinu, þá sat kötturinn mjálmandi fyrir utan dyrnar, þangað til hann kom út aftur. Drotningu virtist nú stundum þetta dálæti keyra fram úr hófi, en þegar hún mintist á það við hann, $varaði hann: “Eg skal segja þér nokkuð, góða mín. Það er einhver mannsbragur, eða jafnvel konungsbragur, á honum, ketlingnum þeim arna. Líttu bara á, hvað hann er gáfulegur. Er það ekki satt, sem eg segi, Mons litli, að þú sért gáfaður köttur?” “Mjá!” svaraði kisi og höfðu konungur og drotn- ing mjög gaman af þessu. En svo bar nokkuð markvert við. Dotningin ól meybarn, og af því að hún átti að erfa ríkið eftir foreldra sína, var hún auðvitað strax kölluð erfðaprinsessa. Mlons varð næsta kvíðinn, er hann heyrði hljóð barnsins í fyrsta sinn og sá litlu vögguna. Honum var ekkert um þetta gefið, því að hann bjóst við að nú mundi hann verða vanræktur. En konungurinn gleymdi houm ekki; hann hafði sama dálætið á hon- um eftir sem áður, og við það varð Mons rólegri. Þegar kongsdóttirin stækkaði, hafði konungur- inn þann sið, að sitja með hana og Mons sitt á hvoru hné; á þann hátt vöndust þau hvort öðru og urðu mestu mátar; kom þar að lokum, að þau gátu aldrei skilið, að kalla mátti. Konungsdóttirin óx upp og varð hin fríðasta og elskuverðasta mær. Svo bar til einn dag, að hún var á gangi úti í hallargarðinum og beið eftir Mons. Sá hún þá kan- arífugl sitja þar á trjágrein; hélt hún að það væri fuglinn sinn og að hann hefði sloppið út úr búrinu. Hún fór því að reyna að ná houm, en hann flaug grein af grein og tókst henni ekki að handsama hann. — Við það varð hún svo æst og áköf, að hún gáði þess ekki, hvert hún fór. — Flaug fuglinn svo út úr Hallargarðinum og út í dimman skóg skamt þaðan.— Þegar þau voru kominn inn í miðjan skóginn, nam fuglinn loks staðar við stóran hellis munna og var samstundis horfinn. En frammi fyrir kongsdóttur stóð stór og tröllslegur maður, ófrýnn ásýndum. Hann var með mikið, rautt hár og stór augu og var sem eldur brynni úr þeim. Nefið á honum var líkast stærðar-kartöflu. Munnurinn náði út undir eyrun þegar hann hló, en minkaði nokkuð þegar hann reidd- ist. Var útlit hans alt nægilega ferlegt til þess að skjóta einmana unglingi skelk í bringu, enda varð kongsdóttur svo mikið um, er hún sá hann, að hún rak upp hljóð og hneig í ómegin. Þegar liún raknaði við aftur, lá hún í indælu fílabeinsrúmi með silkisængum og alt umhverfis hana var úr skírasta gulli og silfri. Við þá sjón gladdist hún mjög, en sú gleði stóð ekki lengi, því karlhræðan var þegar kominn til hennar. Andlit hans varð alt í einu að ógeðslegu brosi, er hann bauð hana velkomna og skýrði henni frá, að hann hefði lengi verið.ástfanginn af henni, en ekki fundið annað ráð vænna til að ná henni, en að ginna hana þangað til sín. Máli sínu lauk hann með því, að gefa henni kost á að ganga að eiga sig og eignast um leið alt það, sem hún sæi umhverfis sig í hellinum. Að öðrum kosti yrði henni holað niður í koldimman kjallara og þar yrði hún að hýrast, þangað til hún sæi að sér. Kongsdóttir varð svo óttaslegin, að hún vissi ekki hvað til bragðs skyldi taka. En hún hugði með sjálfri sér, að faðir sinn mundi senda út hermenn að leita hennar, og þeir mundu fljótt finna hana og frelsa hana úr höndum tröilkarlsins. 1 kjallarann langaði hana ekki til að fara, og því síður að ganga að eiga tröllkarlinn. Hún kvaðst því vera svo rugl- uð í höfðinu núna, að hún yrði að biðja hann um- hugsunarfrests í átta daga. Umhugsunarfrestinn fékk hún og á þessum átta dögum varð hún aldrei vör við tröllkarlinn, en ótal þjóna fékk hún; því miður voru það samt ekki menn, heldur mýs, sem hlupu fram og aftur og hlýddu hverju boði hennar og banni. Þegar átta dagarnir voru liðnir, kom karlinn aftur og endurtók tilboð sitt: “Jæja, hvort viltu nú heldur giftast mér eða lenda í kjallaranum?” grenjaði hann. Kongsdóttir kveinaði og bað enn um frest að eins þrjá daga, en við það var ekki komandi. “Nei, ekki einn einasta dag!” öskraði karlinn. En hún bað því betur og lét hann þá loks tilleiðast að veita henni eins dags frest enn. Rauk hann síðan “Ó, litli Mbns, enginn er eins góður og þú!” sagði konungsdóttirin og tók um hálsinn á kettinum og kysti hann, en í sama vefangi stóð frammi fyrir henni forkunnar fríður konungsson. Hann skýrði henni ?á frá 'því, að hann hefði orðið fyrir álögum frá þessum sama tröllkarli og átti ekki að fá sína fyrri mynd aftur, nema einhver konungsdóttir yrði til þess að kyssa hann. Hann sagði henni enn frem- ur, að konugurinn faðir hennar og allir borgar- búar hefðu leitað hennar árangurslaust og þá fyrst hefði sér dottið í hug, að hún hefði ef til vill lent í klónum á tröllkarlinum, og af því hann vissi hvar hellirinn var, þá hefði hann farið þangað og klórað sig gegn um vegginn. Síðan komust þau bæði heilu og höldnu út úr hellinum og heim í kongsríki og varð þar mikill fagn- aðarfundur, sem nærri má geta. Skömmu síðar héldu þau konungson og kongs- dóttir brúðkaup sitt. “Þarna sérðu nú, að eg hafði rétt fyrir mér,” mælti kongur við drotninguna. “Eg hefi alt af sagt, að það væri ekki eingöngu mannsbragur, heldur kon- ungsbragur á honum, kettinum þeim arna.” Þegar tröllkarlinn kom að hellinunr tómum, þá sprakk hann af heift. — ÆSskan. Sj. J. þýddi. SUMARGESTIR. Nú hækkar sól í himinblámans geim, hún hjartans yl og gleði vill oss færa, og sumargestir svífa glaðir heim til sævi gyrta landsins okkar kæra. Þeir segjast vilja færa okkur frétt, sem flestum hugarsorgum muni eyða: að vorið svífi’ á sólskinsvængjum létt úr suðri heim til íslands fögru heiða. Æiskan. Drengur (14 ára). Sögur gömlu konunnar. HEFNDIN. Litli drengurinn minn hét Steinn. Hann var alt af kallaður Steini. Hann var á níunda árinu, þegar þetta atvik gerðist. Hann hafði farið út að leika sér í boltaleik, og mig undraði því á því, þegar hann kom inn aftur eft- ir litla stund. Eg tók eftir því, að hann var venju fremur fámáll og þegjandalegur. Þegar eg gætti betur að sá eg, að hann hafði grátið. Eg spurði hvað að honum gengi, en hann var tregur til að svara. En svo fór hann aftur að gráta, og sagði mér alla söguna. Einn strákurinn, Bjarni að nafni, sem var miklu stærri og sterkari en hann, hafði verið að stríða honum og reka hann burt úr boltaleiknum af því að hann hafði svarað honum og borið hönd fyrir höfuð sér. Svo sagði Steini mér, að hann ætl- aði að hefna sín. Eg reyndi ekkert til að aftra hon- um frá því, en sagði honum frá frelsaranum og i minti hann á, hvernig hann hefði hefnt sín. Svo lét eg hann alveg eiga sig. Skömmu síðar fór hann út aftur. ! Klukkutíma síðar kom hann inn aftur brosandi og ánægður. “Eg er búinn að hefna mín,” sagði hann. “Þeg- ar eg kom út, sá eg að Bjarni hafði brotið rúðu í glugga hjá honum Jóni skósmið. Hann var náfölur. “Góði Steini,” sagði hann við mig, “segðu ekki eftir mér. Eg gerði það alveg óviljandi með boltanum.” Eg svaraði honum ekki. — Rétt á eftir kom Jón bálvondur út og spurði ,hvor okkar hefði brotið rúð- una. Eg sá, að Bjarni ætlaði að fara að hníga niður. “Eg gerði það,’ sagði eg. Jón skammaði mig dálitið, en svo sagði hann, að úr 'því að eg hefði meðgengið, skyldi hann fyrirgefa mér. Bjarni horfði alveg mállaus á mig. Þegar Jón var farinn, ætlaði hann að fara að stama einhverju út úr sér, en eg greip fram í fyrir honum og hvísl- aði: “Eg var að hefna mín.” — Mér þótti verst. að Bjarni fór að gáta. — En nú erum við orðnir góðir vinir. — Gerði eg ekki rétt, mamma mín? Hefði Kristur ekki gert það líka?” “Ójú, elskan,” hvíslaði eg. Rómur gömlu 'konunnar var orðinn grátklökkur. —Æskan. Professional Carás DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: A-1834 Ofítce tlmar: 2_3 Heimili: 776 Victor St. Phone: A-7122 Winnipeg, Manitoha. Vér leggjum sérstaka áherzlu & aC selja meCul eftir forskriftum lækna. Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá_ eru notaC eingöngu. Pegar þér komiB me8 forskriftina til vor, meglC þér vera viss um, a5 fá rétt þaB sem læknirinn tekur til. COLCLEUGH & CO. Notre Dame and Sherbrooke Phones: N-7658—7650 Vér seljum Giftingaleyfisbréf DR O. BJORNSON 216-220 Medlcal Arts Blilg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office tlmar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manitoba. DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3—6 Helmili: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba. DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdóma.-—Er aC hitta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h. Heimili: 373 River Ave. Tals.: F-2691 Dr. K. J. Backman 404 Avenue Block Lækningar með rafurmagni, Rafmagnsgeilsum (ultra violet) Radium, o.s.frv. Stundar einnig hörundskvilla. Office tímar 10-12, 3-6, 7-8 Phone, office A-1091. H. N8538 DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdéma. Er aS hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: N-6410 Heimili: 806 Victor St. Slmi: A-8180 DR. Kr. J. AUSTMANN 724% Sargent Ave. ViBtalstlmi: 4.30—6 e.h. Tals. B-6006 H.eimili: 1338 Wolsley Ave. Slmi: B-7288. DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-3521 Heimili: Tals. Sh. 3217 DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknir 614 Sotnerset Biock Cor. Portage Ave og Donald St. Talslmi: A-8889 Munið símanúmerið A 6483 og pantiS meSöl yíar hjá oss.— SendiS pantanir samstundis. Vér afgreibum forskriftir meS sam- vizkusemi og vörugæSi eru óyggj- andi, enda höfum vér margra ára lærdémsrlka reynslu aS baki. — Allar ‘tegundir lyfja, vindlar, Is- rjómi, sætindi, ritföng, tébak o.fl. Mc Burney’s Drug Store Cor. Arlington og Notre Dame Giftinga- og Jarðarfara- Blóm með iitliun fyrirvnra BIRCH Blómsaii 616 Portage Ave. Tals.: B-720 St. John: 2, Ring 3 A. S. BARDAL 848 Sherhrooke St. Selur likkistur og annast um út- farir. AUur útbúnaSur sá bezti. Enn fremur seiur hann allskonar minnisvarSa og legsteina. Skrifst. Talsími: N-6607 Heimilis Talsími: J-8302 THOMAS H. JOHNSON Og H. A. BERGMAN ísl. lögfræðingar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Bulldlng, Portage Ave. P. O. Box 1656 Phones: A-6849 og A-6840 W. J. Lindal. J. H. Lindal B. Stefansson. fslenzldr lögfræðingar. 708-709 Great-West< Perm. Bldg. 366 Main St. Tals.: A-4963 Peir hafa einntg skrifstofur að Lundar, Riverton, Gimli og Piney og eru þar að hltta á eftirfylgj- and ttmum: Lundar: annan hvern miðvlkudag Riverton: Fyrsta fimtudag. Glmll: Fyrsta miðvikudag. Piney: Priðja föstudag 1 hverjum mánuðl. A. G. EGGERTSSON fsl. lögfræðingur Hefir rétt til aB flytja mál bæBi I Manitoba og Saskatchewan. Skrifstofa: Wjmyard, Sask. Seinasta mánudag 1 hverjum mán- uBi staddur I Churchbridge DR. ELSIE THAYER Foot Specidist Allar tcgundir af fótasj úkdómum, svo sem líkþornum, læknaðar fljótt og vel. Margra ára aefing. Islenzka töluð á lækningastofunni. Room 27 Steel Block Cor. Carlton &c Portage Tals. A%88 A. C. JOIINSON 907 Confederation Life Bldg. WINNIPEG Annast uni fasteigmr manmi. Tekur aÖ sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svaraö samstundis. SrifBtofusíml: A-42Ö3 Hússiml: B-8338 J. J. SWANSON & CO. Selur bújarðir. Látið það félag selja fyrir yður. 611 Paris Building, Winnipeg. Phones: A-6349—A-6310 STEFAN SOLVASON TEACHEK of PLVNO Ste. 17 Emlly Apts. Emily St. Emil Johnson SERVIOE EXECTIUC Raimaon-a Contractino — AUt- kyns rafmagsndhöld seld oo við þau oert — Eg sel Moffat oo I McClary Eldavélar og hefi þœr til sýnis d verkstœOi minu. 524 SABGENT AV'E. (gamla Johnson’s byggingin vlB Young Street, Winnipeg) Verskst. R-1507. Hehn. A-7286 Verkst. Tuls.: Ilelma Tals.: A-8383 A-9384 G. L. STEPHENSON PLUMBER Allskonar rnfmagnsAhöld, svo sem stranjAm, víru, allar tegnndtr af glösum og aflvaka (batlerles) VERKSTOPA: 670 HOME ST. Sfini: A-4153. fsl. Myndastofa. Walter’s Photo Studio Kristín BJamason, eigandl. 290 PORTAGE Ave., Wimdpeg. Næst biB Lyceum lelkhúsiB. Islenzka bakaríið Selur iH'ztu vörur fyrir l;eg»ta verð. I’antantr afgrdildar bæöí fljótt og vel. Fjölhreytt úrval. Ilreln og lli>ur vlðskiftl. Bjarnason Baking Co. 676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg. Phone: B-4298 MRS. SWAINSON að 627 SAHGENT Avc., WUuilpog, heflr Avult fyrirli^jgjandi úrvals- hirgðir af nýtízku kvenhöttunv Hún er eina ísl. konan, sem sllka vorzlun rekur í Winnipeg. íslend- ingar. lAtið Mrs. Swainson njóta vlðskifta yðar.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.