Lögberg - 06.05.1926, Síða 3

LÖGBEkG FIMTUDAGINN,
6. M'AÍ 1926.
Bls. &.
* ? |
Sérstök deild í biaðinu SOLSKIN dsiaiaö(ötiKiHiK&!btu©t^sia!íasTkij(»:MKiit;K;KiKii:[>:ikí aaasJSÞSiacaa; Fyrir börn og unglinga

Nœtu.rgesturinn.
Eftir Anna Baadsgaard.
Einhvern tíma um þær mundir, sem sumarleyf-
ið var á enda, voru börn séra Bangs, Kjeld og Ingi-
ríður, ein heima á ijrestssetrinu. Foreldrar þeirra
höfðu brugðið sér í næsta kaupstað. Sama mogun-
inn, sem þau hjónin fóru af stað, stóðu börnin við
hliðið á aldingarðinum og horfðu á eftir þeim; þá
urðu þau bæði ósköp kvíðafull. Það var eins og þau
könnuðust ekki við sig heima, þegar pabbi og mamma
voru farin; þeim fanst svo undarlega tómlegt al-
staðar. Af því að þetta gerðist í sumarleyfinu, þá
var kenslukonan ekki heldur heima. Enginn var
heima aðrir en þau, nema tvær stúlkur, Anna og
Bodil, o gvar sú síðari lítil og ljóshærð og mátti
varla annað heita en barn líka.
Kjeld og Ingiríður Iéku sér úti í aldingarðinunt
allan fyrri hluta dagsins og reyndu að telja sér trú
um, að þau skemtu sér eins vel og vanalega. En er
leið að miðdegi, þá tók að rigna. Fór þeim þá að
leiðast í tómumi stofunum og flýðu út í eldhúsið á
náðir stúlknanna, en þær voru þá í óð^önn að taka
hýði af baunum; þau systkinin fengu heila hrúgu af
baunum og fóru þau þá að hjálpa til. Það var orð-
ið svalt úti af regninu og ylurinn, sem streymdi frá
eldavélinni, var þess vegna einkar notalegur. Kisa
var þar gulbröndótt, Jcölluð Branda, og ketlingur hjá
henni, kolsvartur á belginn og var því kallaður
Svarti-Pétur; kisa sat inni undir eldavélinni og mal-
aði af kappi.
“Æ, hún er leiðinleg, þessi rigning,” sagði Bodil.
Ráðsmaðurinn og konan hans fóru á markað í borg-
inni; þau óku í opnum vagni og hafa auðvitað orðið
holdvot.”
Ingiríðut fleygði óðara baunahýðinu, sem hún
hélt á, og leit upp með hræðslusvip.
“Eru þau farin líka? Við erum þá alein heima
í dag. ó, það er svo út úr hérna.”
“Hvað er þetta? Það kemur þó líklega ekkert
tröll að taka þig, Ingiríður!” sagði Kjeld röskur í
bragði. “Og svo er eg nú hjá ykkur!” Hann rétti
sig upp í sæti sínu, því að hann vissi af því, að hann
var nú fullral2 ára.
‘‘Eg held nú ekki,” sagði Anna, “að okkur sé
mikið lið æð þér, öðrum eins hnokka.”
Kjeld litli stokkroðnaði við þetta. HonUm þótti
heldur lítið gert úr sér og ætlaði að fara að svara
einhverju þessari ókurteisi, en þá var barið bylm-
ingshögg á dyrnar, sem lágu út að garðinum. Þá
hruku þau öll saman. Hænsnahundurinn, sem hét
Molly, og lá og svaf í körfu undir eldhúsborðinu,
vaknaði nú og fór að ólmast að gelta.
“Þey, þey, Molly! Þegiðu nú eins og steinn!”
sagði Anna; kom þá í ljós, að hún var huguðust af
þeim öllum. “Við verðupm þó að vita hver það er.”
Hún stóð upp og gekk fram til að ljúka upp
Ingiríður þokaði sér fast að Kjeld á bekknum, þar
sem þau sátu.
Tveir menn stóðu fyrir dyrum úti. Þeir voru
allir rennvotir og forugir af rigningunni og þeit
vcrru ekkert árenilegir sjón.
Annar þeirra gekk fram, þreif af sér húfuna og
veik sér að önnu.
“Má eg segja eins og er, kæra ungfrú? Við erum
iðnaðarsveinar á ferðalagi. Það stendur víst ekki
svo á, að við getum fengið lítilshátthr miðdegisverð
hérna?”
“Jú, gerið þér svo vel. Komið þér inn. Eg skal
gá að, hverju við höfum leift,” sagði Anna.
Mennirnir gengu nú inn og settust við eldhúss-
borðið. Molly gekk undrandi í kringum þá og þefaði
af stígvélunum þeir.ra mjög tortrygnislega. Ingiríð-
ur þreif í handlegginn á Kjeld.
“^E, vertu ekki að þessu,” nöldraði hann gremju-
lega. Hvað gengur að þér?” /
“Æ, eg er svo hrædd,” hvíslaði hún. “Eg vrídi
óska að þeir gerðu okkur ekkert mein.”
“Vertu ekki þessi ógerð,” sagði Kjeld og var
ekkert bróðurlegur. En í raun og veru var honum
alt annað en rótt innanbrjósts.
í sama bili stóð Bodil upp og setti baunafatið
til hliðar. i
“Hvert ætlar þú að fara, Bodil?” sagði Ingiríð-
ur, þreif í kjólinn hennar og hét henni aftur.
“Þey,” mælti Bodil í hljóði. “Eg kem undir eins
aftur. Eg ætla að ganga inn, til að taka lykilinn úr
silfurskápnum.”
IMenpirnir borðuðu af beztu lyst vatnsgrautinn
og steikta' fiskinn, sem borinn var fyrir þá. Þeir
fóru sér ekki óðslega að einu og ekki var á þeim að
sjá, að þeir veittu því eftirtekt, að nokkur ótti stæði
af þeim þar á heimilinu. Það var líka meiri ró kom-
in yfir alla. Bodi var komin aftur og tekin til vinnu
sinnar og Molly var hættur að halda vörð, lagstur
aftur í körfuna og sofnaður. Anna og Kjejd fóru að
tala við mennina. Ingiríður ein sat og einblíndi á
þessa óboðnu gesti. Þeir litu út eins og reglulegir
flakkarar, hugsaði hún með sér, einkum sá rauð-
hærði með vörtuna á kinninni.
Loks var þó máltíðinni lokið fyrir þeim. ‘Þeir
stóðu upp, þökkuðu fyrir sig og fóru leiðar sinnar.
öllum var það hinn mesti léttir og fró að losna við
þá. Nú hófst fjörug samræða með börnunum og
stúlkunum, en auðvitað töluðu þau mest um húsbrot
og sögðu hvert öðru þjófaeögur. Regnið hélt b.örn-
unum alt af inni. Þegar fór að dimma um kvöldið
af þokunni og myrkrinu, þá varð Ingiríður svo
hrædd, að hún gægðist út í hvert horn og hrökk sam-
an við hvert hljóð, sem hún heyrði, hve lítið sem það
var.
Um náttmálaskeið fóru börnin að 'hátta. Þegar
Ingiríður var búin að sofa svo sem tvo tíma, vakn-
aði hún með andfælum og settist upp í rúminu.
Henni hafði heyrst eitthvað þungt detta niður til
jarðar, og —» nú —. Var ekki einhver að læðast inn
í garðstofuna? Anna hafði víst gleymt að loka
^lugganum, sem var neðst niðri við jörðina. Menn-
irnir voru ef til vill komnir aftur, sá rauðhærði
með vörtuna. — Æ, eg vildi óska, að pabbi og mamma
hefðu verið heima!
“Hún drap nú hendinni á vegginn til bróður
síns; hann svaf í stofu við hliðia.
“Já, hvað er það?” sagði hann með svefnþrungn-
um rómi.
“Ó, flýttu þér á fætur, Kjeld! Það er einhver
að fara inn í garðstofuna!” Kjeld tauataði eitt-
hvað, sem enginn skildi, en samt kom hann rétt á
eftir berfættur, í treyju og buxum, með rjúkandi
kerti í hendinni. Ingiríður var sprottin fram úr rúm-
inu og var í síða hvíta náttkjólnum sínum. Hún
greip ósjálfrátt litla ketlinginn, hann Svarta-Pétur,
sem legið hafði í körfunni fyrir framan rúmið
hennar og þrýsti honum að sér til að vernda hann.
Skjálfandi af hræðslu og kulda læddust syst-
kinin að dyrunum, sem lágu inn í garðstofuna.
Það var komin uppstytta og inn um stóra glugg-
ann féll dauf ljósbirta. Það hlaut að vera komið
tunglsljós. — I horninu var eitthvað svart á hreyf-
ingu, eins og maður sæti þar á 'hækjum sínum og
væri að fela sig bak við hægindastólinn.
Ingiríður hljóðaði upp yfir sig. “Æ, góði bróð-
ir minn, farðu ekki þangað inn. Við skulum heldur
kalla á hana önnu!”
Tennurnar í Kjeld nötruðu af hræðslu, en hann
vildi láta sjá, að hann væri hvergi hræddur og sagði
því, að Ingiríði væri óhætt að reiða sig á hann. Hann
væri líka eini karlmaðurinn á heimilinu.
“Hver er þar?” hrópaði hann með svo dimmri
rödd, sem hann gat kreist upp úr sér.
Þá fór svarta vofan á kreik og kom fram á gólf-
ið. Og nú sáu börnin, að það var stór, svartur —
loðhundur!
Þegar þau sáu það, hvarf þeim allur ótti og þau
hlógu dátt af fögnuði. En svarti-Pétur hvæsti og
teygði fram klærnar. Það var eins og honum fynd-
ist, að hundurinn væri miklu hættulegri óvinur en
húsbrotsþjófur hefði getað verið.
Kjeld setti kertið frá sér og brá'' báðum örmum
um hálsinn á Lubba, en Lubbi horfði á hann sínum
stóru og skýru augum.
“Þú gerir okkur ekkert mein,i—það sé eg á þér,”
sagði Kjeld. “En þú ert víst soltinn og þyrstur.
Við verðum að fara út í eldhús, Ihgíríður, og reyna
að finna eitthvað handa honum.”
Svona vildi það til, að “húsbrotsþjófurinn” tók
sér bólfestu á prestssetrinu. Það kom seinna upp úr
kafinu, að Lubbi var flækingur, og af því að þeim
Molly kom dável saman, þá fengu börnin að halda
honum. Þessi veslings heimilisausa skepna fékk
nú hið bezta heimili, og Kjeld og Ingiriður fengu nú
þann vin, þar sem Lubbi var, sem aldrei þreyttist á
að sýa þeim trygð og hollustu.
í —Æskan.
Okur karlarnir ogerfingjar
þeirra.
;Fyrir fáum árum andaðist í Stokkhólmi al-
ræmdur okurkarl, sem alment var kallaður “maur-
inn”; verður því ekki neitað, að þetta var langtum
of fallegt og óheppilega valið nafn handa slíkri
mannfýlu. Raunar eru þeir báðir, okurkarlinn og
maurinn, viðlíka ákafir í því, að draga að sér hvað
sem þeir fá klófesti á; báðir láta fyrri á sér traðka,
en þeir sleppi bagganum sínum eða missi sjónar á
áformi sínu. Það er mælt að ormi, sem villist inn í
maurabú, líði svo illa, að það er orðið að orðtaki; en
skuldunauti, sem kemst í klær á okurkarli, líður víst
ekki hóti betur, og af báðum þeim verður bjórinn
fleginn. En sá er þó munurinn, að maurinn vinnur
baki brotnu fyrir gjörvalt maurabúið til sameigin-
legra heilla, en okurkarlinn eingöngu fyrir sjálfan
sig; rhaurinn lætur sér lynda ýmislegan úrgang, sem
fellur af blómsturtrjám og skorkvikindum, en okur-
karlinn gleypir ekki að eins gull bræðra sinna, held-
ur og hjartablóð þeirra og mannorð. Hann hugsar
einkanlega um gullið og þyki Honum nokkuð varið í
hjartablóðið og mannorðið, þá er það að eins vegna
þess, að hann getur notað það sem veð; honum auð-
vitað þyki það einhver hin lökustu veð.
“Maurinn’ sem hér ræðir um, hafði á æskuár-
um sínum fengist við að búa til læknisdóma; en þó
þessi atvinna væri all-arðsöm, lét hann ser ekki þar
með lýnda. Hann var hár maður vexti og rengluleg-
ur, kringluleitur og fölur í apdliti, með ljóst hár og
strýjulegt; hafði varla á það kambur komið. í klæða-
burði hafði hann við allan sparnað og sást jafnað-
arega ganga í víðri kápu; hafði hún smám saman
verið bætt og brotið inn af henni eftir því sem hun
slitnaði á börmunum, svo að hún að lokum gat naum-
ast hulið þessa riðandi horgrind. Hann mataðist
fyrir 8 skildinga, já stundum fjóra skildinga á dag.
Gufumatreiðslan, þar sem fá mátti máltíðina fyrir
12 skildinga, hefði víst verið honum annar eins við-
bjóður og veitingahúsið (hótel) Fenix. Kona nokk-
ur, sem bjó 1 annari deild bæjarins, þjónaði honum,
og gjörði s,ig ánægða með 10 rd. um missirið í þjón-
ustukaup; pví hún gerði sér von um, að hann mundi
ekki gleyma sér í arfleifðaskránni, sem hann hafði
gjört ráð fyrir að semja; hún vissi ekki, að hann
hafði aldrei ætlað sér að efna loforð sitt.
Seinustu árin bjó hann í húsi Aokkru í “Stjórn-
argötunni”; gat hann þá ekki komist út fyrir dyr og
varð, þegar fæturir biluðu, að hreyfa sig í gangstóli;
loksins gat hanp ekki stigið eitt spor. Konan varð
þá á morgnana að hjálpa honum ofan í stól við borð-
ið; sdt bann þar allan liðlangan daginn, þangað til
hún kom aftur á kvöldin og studdi hann upp í rúmið.
Hafði hann þá oftsinnis oltið út af ofan á gólfið og
Jegið þar lengi með þögn og þolinmæði, einkum þeg-
ar hann sneri svo við, að hann gat horft á borð-
skúffuna sína. Borðskúffa þessi var hliðið að hans
paradís, og dauðinn var hinn eini engill, sem tókst að
reka hann út þaðan með ljáum sínum.
Þetta varð og, eins og fyr er getið, áðúr en hann
var orðinn fult fimtugur. Hann hafði þá lifað á
okri nálægt 20 árum. Lykillinn að borðskúffunni
fanst á fingri líksins, og varð honum naumast náð
þaðan, en í borðskúffunni lágu 8,000 ríkisdalir í pen-
ingum og 22,250 rd. í vissum skuldabréfum, en 3,000
í óvissum. Skuldabréfin voru talsins 120, og ekkert
þeirra hljóðaði upp á minna en 500 rd.; en það varð
lagleg á úr öllum þessum smálækjum. Hann hafði
aldrei tekið hærri leigur en 18 af hundraði, og má af
því sjá, að hann hafði fastákveðið að minnast; en
það lítur svo út, sem aðrir hafi ekki orðið fyrir slíkri
ívilnun en eldri og stöðugir skiftvinir.
Eftir þetta flutti ung stúlka. Teresa að nafni/
sig í herbergi það, sem maurinn hafði búið í; hún
lifði á því að sauma léreft og var að öðru leyti góð
og iðjusöm stúlka. Eina nótt dreymdi hana að hún
sæi ljótan og magran mann, með strý^ju hár, koma
að rúmi sínu og mæla þannig: “Eg hefi áður haft
herbergi þetta til leigu, en nú bý eg í mínu eigin
herbergi austarlega í Jóhannesar kirkjugarði. All-
ar grafirnar kringum mig eru prýddar blómum; en á
mínu er ekkert blóm, og þess vegna hefi eg þar eng-
an frið né ró. í öllum bænum, legðu nú ofurlítinn
blómhring á gröfina mína; hann þarf varla að vera
búinn til úr dýrustu blómunum. Eilífðarblómin eru
víst fullgóð; þau eru líka ódýrust og endingarbezt.”
Eftir þessa bæn, sem bar órækan vott um hvað
vofan var lítilþæg og sparsöm, hvarf hún.
Þegar Teresa vaknaði um mroguninn, mundi
hún glögt þenna kynlega draum; en þegar fram á
daginn leið, hugsaði hún lítið um hann, einkum
vegna þess, að það kvað ekki vera gott að dreyma
ljóta karla. En næstu nótt dreymdi hana aftur sama
drauminn og enn hina þriðju. öldungurinn jneð
strýjuhárið kom til hennar og ítrekáði bæn sína með
enn eymdarlegri rómi. Teresa varð skelkuð og kveið
þvi, að hún mundi aldrei framar hafa nokkurn frið
jfnóttunum. Spurðist hún því fyrir um það, hvar
gröf okurkarlsins væri, og lagði á hana fallegan
blómhring. — Næstu nótt svaf hún ofur vært, og
vaknaði glöð og ánægð.
Það sem hin fátæka saumastúlka hafði í fyrstu
gjört af hræðslu, varð henni brátt að vana, og þegar
hún, stöku sinnum, gekk eitthvað sér til skemtunar
og hressingar, gekk hún vanalega um Jóhannesar-
kirkjugarð og hafði næstum í hvert skifti með sér
eitthvert blóm, til þess að leggja á gröfina. — Af því
hún hafði ekki frá því hún var barn séð nokkurn
ættingja sinn og átti engan hjartkæran vin, fanst
henni eins og alt, sem henni var kært, blundaði
þarna í kirkjugarðinum og það einmitt í þeirri gröf,
er hún lét sér ant um að prýða. Hún hafði aldrei
séð þennan illræmda “maur” nema þegar hann hafði
vitrast henni í drumi; og smátt og smátt fékk þessi
mynd hans eins og yfirbragð foreldra þeirra, er hún
hafði mist svo snemma, en mundi þó dálítið en ó-
glögt eftir. (iNiðurl. næst.)
HUGGARINN.
Á sælum sumardegi,
er sunna gylti lind
og ljúfur, léttur andi
sér lék um fjallatind,
sat lítill fugl í lundi
og ljóðin hreinu kvað;
var honum lífið leikur,
hann lofsöng fyrir það.
Hann söng um lífsins
sælu,
er sigrar gjörvalt stríð,
um ást og frelsi’ og feg-
urð
sín friðarljóð svo blíð,
er vonir allar vekja,
sem vorsól lítið blóm,
og siguróð er sendi
til sálar endurhljóm.
Þá rekkur raunum sleg-
inn .1
nam reika einn um grund.
Hann sól í sálu þráði,
því sorgin bjó í lund.
Hann heyrði fuglinn
fagra
nú f jörugt syngja’ á kvist
svo hljómþýtt, hreint og
—Æskan.
fagurt
að hugurinn opnaðist.
Hann sá þá sönnu gæfu,
er sorgum vísar braut,
í næði og kyrð má nálgast
við náttúrunnar skaut.
Og enginn gleðigjafi
eins gefur sálu ró,
sem allífs unaðskliður
með ilmi’ í laufgum skóg.
Og heim í huga glaður
nú halur ganga vann,
og aldrei sorgin sára
gat sigrað oftar hann.
En þegar þyngdi’ í hjarta
hann þá brátt huggaðist,
í huga er leit hann lund-
inn
og lítinn fugl á kvist.
Ef opin hefðum augun,
á öllu sæjum skil,
Vér mikið þakka mættum
að mega vera til!
Þar alstaðar Guðs ímynd
Vor augu litið fá
og alheimur oss bendir
ið æðsta takmark á.
Guðni Jónsson.
Þegar Steini dó.
“Eg ætla að segja þér frá svolitlu atviki, Helgi
minn, sem eg hugsa oft um; það er þegar Steini minn
dó. Hann dó á 10. afmælisdaginn sinn.
Hann var búinn að liggja lengi, þegar drottinn
tók hann til sín.
Það var komií* undir kvöld. Hann hafði verið
með óráði allan seinni hluta dagsins. Læknirinn
var búinn að segja mér, að hann mundi deyja um
nóttina. Eg var að gráta og táoin féllu niður á and-
lit drengsins míns.
Alt í einu heyrði eg hann sagði: “Gráttu ekki,
elsku mamma mín!” Hann lagði hendurnar um háls-
inn á mér. “Gráttu ekki,” endurtók hann, “það
hryggir mig svo mikið”. Eg sá, að hann hafði ekki
lengur óráð.
Eg reyndi að stöðva tárin, en það gekk illa. —
Alt í einu sagði hann: “Nú er Jesús að kalla á
mig.”Eg gat ekkert sagt, en tárin streymdu því ör-
ara niður kinnar mínar. “Nei, þú fær að lifa leng-
ur”, hvíslaði eg að honum. Hann hristi höfuðið.
“Mamma,” sagði hann alt í einu. “Viltu gefa
honum Árna litla gullin mín, þegar eg er dáinn. Eg
meiddi hann einu sinni og stríddi honum. Við sætt-
umst samt á eftir. — Gefðu honum gullin mín.”
Eg lofaði honum því. Stuttu á eftir dó hann. Eg
hélt í höndina á honum, þangað til hann andaðist.
Seinasta orðið hans var “Mamma”.
Gamla konan þagnaði. Helgi sá, að hún var farin
að gráta. Svo mælti hún: “Nú get eg ekki sagt
þér fleiri sögur í kvöld. En komdu fljótlega aftur.”
Helgi litli kvaddi hana og gekk í hægðum sinum
niður stigann.—Æskan.
SKRÍTLUR EFTIR WIESSEL.
(Johan Herman Wessel, er nafnfrægt kýmnis-
skáld, fæddur í Noregi 1742, en fór um tvítugt til
Danmerkur og var þar yðan. Dó 1798. — Hann var
all-drykkfeldur og átti i miklu basli síðari hluta æfi
sinnar sökum fátæktar.) nó
Betra.
“Þekki eg það, sem betra er en ein flaska af
víni,” sagði Wessel einhverju sinni.
“Hvað er það?” spurðu þeir sem til heyrðu.
“Tvær,” svaraði Wessel.
Nokkuð lítil. ,
Maður nokkur auðugur veitti Wessel vín, sem
hann sagði, að væri áreiðanlega 200 ára gamalt, og
spurði: “Hvernig líkar yður við þessa flösku?”
“Mér þykir hún nokkuð lítil eftir aldri”, svar-
aði Wessel. — Unga ísl.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Mcdlcal Arta Bld«.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tlmar: 3_3
Heimili: 776 Victor Slt. .
Phone: A-7122
Winnipeg. Manitoba.
Vér leggjum sérstalca Aherxlu & aS
selja meCul eftir forskrlftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aC f(lt eru
notuC eingöngu. Pegar þér kómiC
meC forskrlftina til vor, megiC þér
vera viss um, aC fá rétt faC sem
læknirinn tekur tll.
COLCLEUGH & CO.
NOtre Darae and Sherbrooke
Phones: N-766#—7660
Vér seljum Giftingaleyfiabréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medlcal Arta Bld«
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Offlce ttmar: 3—3.
Heimili: 764 Victor, St.
Phone: A-7686
Wlnnlpeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medloal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Pbone: A-1834
Office Hours: 8—6
Heimili: 921 Sherburne 8t.
Winnípeg, Manitoba.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
isl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Buildlng, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
lslenzldr lögfræðingar.
708-709 Grsat-West Perm. Bidg.
356 Maln St. Tals.: A-4963
Pelr hafa elnnlg skrifstefur aC
Lundar, Riverton, Glmll og Piner
og eru þar aC hltta <L eftlrfylgj-
and ttmum:
Lundar: annan hvern mlCvtkudag
Rlverton: F'yrsta flmtudag.
Gimli: Fyrsta mlCvikudag.
Piney: PrlCJa föstudag
t hverjum m&nuCl.
A. G. EGGERTSSON
tsl. lögfræClngur
Heflr rétt tll aC flytja mll bæCl
1 Manltoba og Saskatchewan.
Skrlfstofa: Wynyard, Sask.
Selnaata mftnudag 1 hverjum mftn-
uCl staddur 1 Churchbridge
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna nsf og
kverka sjúkdöma.—Er aC hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: P-2691
Dr. K. J. Backman
404 Avenue Block
Lækningar með rafurmagni,
Rafmagnsgeilsum (ultra violet)
Radium, o.s.frv.
Stundar einnig hörundskvilla.
Office tímar 10-12, 3-6, 7-8
Phone, office A-1091. H. N8538
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjökdöma.
Er aC hltta frft kl. 10-12 f. h.
og 3—6 e. h.
Offioe Phone: N-6410
Heimlll: 806 Victor St.
Stml: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
724 % Sargent Ave.
ViCtalsttml: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
HelmUl: 1338 Wolsley Ave.
Sími: B-7288.
DR. J. OLSON
7nmil:rknlr
216-220 Mcdical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talslmi: A-8889
Glfttnga- og JarCarfa
Blóm
meC litlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: 11-720
St. John: 2, Ring 3
DR. ELSIE THAYER
Foot Specialist
Allar tegundir af fótasjúkdómum,
svo sem likþornum, læknaðar fljótt
og vel. Margra ára æfing.
'Islenzka töluð i lækningastofunni.
Room 27 Steel Block
Cor. Carlton ðc Portage Tals, A9688

A. C. JOHNSON
•07 Confederatlon 1,1 fe Blég.
WINNIPKG
Annast um fasteigmr minns.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspumum svaraB samstundi#.
Srlfatofuatml: A-4268
HAaafmi: B-SS26
J. J. SWANSON & CO.
Selur bújarðir. Látið það félag
selja fyrir yður.
611 Paris Building, Winnlpeg.
Phones: A.-6349—A-6310
STEFAN SOLYASON
TEAOHER
of
PIANO
Ste. 17 Emily Apts. Fknily St.
Kmil Jolmson
SKRVIGK KI.KtTTHIC
Rafmagna Contracting — Allt-
kyns rafmagsndhöld seld og viO
þau gert — Eg sel Moffat og
McClary Eldavélar og hefi þoer
til sýnís d verkstceOi mÁnu.
524 SAltGKNT AVE.
(gamla Johnson’s byggringln riC
Young Street, Winnlpeg)
Verskat. B-1507. Heim. A-7286
Verltst. Tals.:
A-8383
Helnia Tals.:
A-9384
G. L. STEPHENSON
PI.KMBKR
Allskonar rafmagna&höld, sro
straujftm, rtra, allar tegundlr af
glösum og aflvaka (batterlea)
VKRKSTOFA: 678 HOME 8T.
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur ltkklstur og annast um tlt-
ftirir. Aílar útbúnaður sft bezfcl.
Enn fremur seíur hann allskon&r
minnlsvarCa og legstelna.
Skrifst. Talsími:
Heimilis Talsfmi:
N-S607
J-8302
Sfml: A-4153. Isl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristfn Ðjamason, etgandi.
290 PORTAGK Ave., Wlnnlpc*.
Næst btð Lyceum leikhúslC.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vömr fyrir lægsta
verí. Pantanir afgrdddar bwM
fljótt og veL Fjölbreytt úrval.
Hreln og lipnr viðskifti.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Winntpeg.
Phone: B-4298
MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Wlnnipeg,
t
hefir ftv&It fyrirllngjandi úrvals-
hirgðir af nýtízku kvrnlukluia
Hún er cina ísl. konan. sem slfka
verzlun rekur i Winnipeg. lslend-
ingnr. látlð Mrs. Swainson njóta
viðskifta yðar.
/