Lögberg - 13.05.1926, Síða 7

LftGRERG FIMTUDAGINN,
13. MAÍ 1926.
Bls. 7.
♦
HEFIR þú tekið eftir þvi, að
þegar þú hefir sáran blett
á þér einhvers staðar þá er alt-
af eitthvað að rekast á hann?
I Hvað sem þú gerir, eru jafn-
vel smáskeinur þér til mikilla ó-
þæginda. Þetta tefur fyrir þér
og þú átt bágt með að vinna.
Hættan liggur þó aðallega í
því, að hættulegir gerlar komast
í sárin á hörundinu og vinna þar
mikið tjón, nema því að eins að
Zam-Buk sé strax viðhaft. Zam-
Buk eyðir strax þrautum og er á-
reíðanleg vörn gegn hættulegum
gerlum. Það má æfinlega reiða
sig á, að það græðir fljótlega og
gerir það vel .
Nú þegar húshreinsunin liggur
fyrir, mátt þú ómögulega vera
án hins ágæta Zam-Buk.
Zam-Buk er áreiðanlega bezta
meðalið við öllum hörundskvill-
um svo sem: illkynjuðum sárum,
bolum, hringormi, eczeiia, piles
og öðru slíku.
Þetta ágæta meðal getur þú
fengið hjá lyfsalanum fyrir
50c. öskjuna, eða 3 fyrir $1.25.
ZamBuk Co., Toronto, sendir
með ánægju goft sýnishorn án
endurgajlds, ef óskað er.
Frá írlandi.
Mikið hefir skipast í Ulster á
írlandi nú á síðustu fjórum árum.
Landsstjórnin öll önnur en hún
var, þras og ófriður hefir þokað
fjrir friði og felsi. Landsmenij
eiga við sældarkjör að búa, nema'
hvað verzlunin liggur enn í lama-
sessi.
En þar hafa Iika aðrar breyt-
ingar á orðið, sem dyljast sjónum
veraldarbarna, því að þær eru
fólgnar í trúarvakningu. Hefir sú
trúarvakning haft víðtæk áhrif til
batnaðar, jafnt í ríki og kirkju,
sem á hvern einstakan.
Fyrir fjórum árum var alt í
uppnámi á Norður-írlandi; ótti og
óvissa fylti hugi manna; enginn
var öruggur um sig. Landsmála-
mennirnir voru gersamlega ráð-
þrota. Morð og brennur virtust
vofa yfir öllu. Alt var að fara í
kaldakol. Vonleysið grúfði yfir*
öllu; ájt virtist fara versnandi.
Kristnir menn sáu enga leið til
bjargar, nema bænar-leiðina. —
Þegar neyð manna er hæst, þá
er drottinh alt af næst. Hann
^ hjálpar hverjum þeim, sem ákall-
ar hann á degi neyðarinnar. Allir
trúarflokkar kristnir báðu ein-
huga á öllum sérstökum bæna-
dögum. En það var líka beðið á
hverju kristnu heimili. Og hvert
einasta kristið smáfélag um land
alt bað- til drottins. Og guð
heyrði allar þessar bænir. Hjálp-
in var nálæg. Og svarið frá
drotni var miklu rækilegra en
nokkur af biðjendunum hafði
vænst að verða mundi.
Friður komst á að lokum. En
bezt af öllu var það, að drottinn
sendi m a n n til að koma honum
á. Það var ekki stjórnmálamað-
ur né venjulegur þjóðleiðtogi,
heldur var það kristniboði, maður,
sem flutti fagnaðarerindið gamla
um frið á jörðu og velþóknun
guðs á mönnunum, og ferðaðist
um.
Það var í árslok 1920, að prest-
urinn W. P. Nickolson sótti heim
fæðingarborg sína, Bangor. Var
Nýtt Meðal, Sem Eykur Blóðið og
Styrkir Taugarnar.
Læknar Finna, að Það Veitir Und-
ursamlega Hjálp, Ungum og
Gömlum.
Margar þúsundir nota þetta nýja
meðal, Nuga-Tone, og fá undra-
verða hjálp og það á fáum dögum.
Nuga-Tone veitir slitnum taugum
og vöðvum líf og fjör ótrúlega
fljótt. Það gerir blóðið rautt og
heilbrigt, eykur viljaþrekið og
gerir manninn færan til að af-
kasta miklu verki. Nuga-Tone er
bezta meðalið við meltingarleysi,
höfuðverk, svefnlevsi og aðru því-
nku. Það gerir það sem því er
ætlað, bæði fljótt og vel. Nuga-
lone veitir góða matarlyst, end-
urnærandi svefn, styrkir lifrina
og nýrun, og öll meltingarfærin,
bæði fljótt og vel. Fók ætti að
reyna þetta meðal, því það getur
að minsta kosti engu tapað. Þeir
sem búa það til, þekkja svo vel
verkanir þess, að þeir leggja það
fyrir alla lyfsala, að ábvrgjast
meðalið og skila aftur peningum
ef þu ert ekki ánægður og þú get-
ur fengið mánaðarforða fyrir að-
eins einn dollar. Meðmæli og á-
byrgð og til sölu hjá öllum góðumi
lyfsölum.
það ætlun hans að dvelja þar um
hríð, meðan hann væri að ná
kröftum eftir hættulegan upp-
skurð, sem gerður hafði verið á
honum. Þar hafði hann fyrir
mörgum árum snúist til aftur-
hvarfs heima hjá móður sinni,
þreyttur og útslitinn í þjónustu
syndarinnar. Seinna hlustaði hann
á prédikun Stuart Holdens. • Við
þá ræðu fann hann hjá sér köll-
un.til að fara og prédika fagnað-
arerindið hvarvetna í heiminum,
til þess að snúa mönnum til
drottins. —
Nú stóð svo á í Bangor, að
kristniboðs-blað hafði verið gefið
þar út árum saman. — Ritstjóri
'blaðsins fór þess nú á leit við
Nicholson, að taka þar að sér for-
göngu fyrir kristniboðsstarfi;
gekk hann fús og glaður að því.
Nú var opinberlega skorað á
kristna menn, að biðja fyrir þessu
málefni. Báðu menn nú vikum
saman fyrir kristniboðsfundum
þeim, sem haldnir mundu verða,
á heimilunum víðsvegar í toorg-
inni; var sérstaklega beðið um
afturhvarf og vakningu fyrir í-
búa hverrar götu í bænum. Þeg-
ar fundirnir hófust, streymdi
þangað múgur manns, svo að ekk-
ert hús rúmaði allan þann fjölda.
Og menn sneru sér til Krists hóp-
um saman. Þá kom beiðni hvar-
vetna af landinu um það, að
kristniboðinn kæmi þangað, til að
halda samskonar samkomur, og
alstaðar gengu menn drotni til
handa þúsundum saman, Margir
stöðvuðu prestana á götum úti til
að spyrja þá, hvað þeir ættu að
gera, til þess að þeir yrðu hólpn-
ir. Spyrjandi og leitandi menn
leituðu uppi leiðtogana kristnu
seint og snemma. Það, sem mest
auðkendi þessa vakningu, var það,
að sérstaklega margir fertugir
menn, og eldri, urðu sanntrúaðir
menn og fúsir til að þjóna Kristi.
Er það ljós vottur um, að þetta
vakningar-starf er heilbrigt og
traust, og þar kemur raunveruleg
kristileg karjmenska og kjarkur í
Ijós. Það er oft sagt um vakning-
ar, að þær nái ekki tökum á öðr-
um en gömlum konum og börnum.
En öllum toer saman um, að þessi
vakning hafi toyrjað meðal full-
orðinna karlmanna, og karlmenn
einir fluttu hana úr einum stað í
annan.
Árið 1922 hóf Nicholson kristni-
boðsstarfsemi sína í Belfast. Var
þao um það skeið, sem borgara-
styrjöldin var í algleymingi og
lífshætta var að fara út á göturn-
ar. En samt sem áður var að-
streymið að samkomuhúsunum
afamikið. Þeir, sem komu þarna
saman, munu seint gleyma sam-
komum karlmannanna og þeim
krafti frá hæðum, sem eins og sló
niður yfir alla mannmergðina,
þegar á þá var skorað að ganga
til þjónustu við drottin sinn og
frelsara. Hver af öðrum stóð upp
og sagði: “Eg vil.” Oft toar það
við milli ræðu og söngs, að skot-
in dundu úti fyrir, og oft urðu
þeir, er samkomurnar sóttu, að
leggjast flatir á botninn á spor-
vögnum, þar sem hættulegast var
um að fara.
Þegar þessi orrahríð var úti og
friður kominn á í borginni, þá
urðu borgartoúar að játa, að þeir
ættu óumtæðilega mikið að þakka
þessum hraustu og hugprúðu
mönnum, sem héldu samkomurn-
ar. Þeir fóru inn í miðja borg-
ina, þó að þeir vissu, að þeim gæti
verið bráður bani búinn. Þeir
urðu andlegir leiðtogar karl-
manna, svo að þúsundum skifti,
og lögðu sinn mikilvæga skerF
fram til að reka hatur og öfund í
felur. Og þeir gerðu það á þann
hátt, að fáar hersveitir mundu
unnið slíkt afreksverk. Svo mik-
ið er víst, að margur uppreistar-
maðurinn, með heiðið blóð í æð-
um, snerist raunverulega til
Krists, og! eru nú vottar hans. —
Boðskapuirnn, sem Nicholson
flutti, var bbðskapurinn gamli um
syndajátningu og trú. Og hann
flutti hann með þeim krafti guðs,
að margir fundu sig knúða til að
skila þe'im eignum, sem þeir höfðu
rænt frá réttum eigendum. Refja-
menn komu og greiddu skuldir
sínar, og hirðulausir menn fóru
að rækja skyldur sínar.
Blessunin fylgdi Nicholson, hvar
scm hann 'fór. iStrangleikinn í
ræðum hans á rót sína að rekja
til þéirrar reynslu hans sjálfs,
að þrældómur syndarinnar er ban-
vænn hverjum manni og sviftir
hann eilífa lífinu; aftur á móti á
viðkvæmni hans og nærri því úióð-
urleg umhyggja fyrir sálum
manna rót sína í þeim kærleika,
sem þróast undir krossi Krists. —
. Þegar búið var að halda kristni-
bcðs-fundi í sex vikur, þá höfðu
eigi færri en 1500 manna gefið
sig fram og beiðst úrlausnar á
spurningunni: Hvað á eg að gera,
til þess að eg verði hólpfnn? —
Alstaðar braust fram fögnuðnr
og lofsöngur, þar sem áður hafði
eigi verið annað en íhaldslaust
veraldarlíf. — Og þessi guðlega
lífsalda barst eins og sinueldur
frá einum stað í annan og inn í
hvert kirkjufélag, og blés lífi í
“lifandi” dauðar sálir.
Þegar Nicholson var búinn að
prédika í samfleytt þrjú ár, taldi
hann sér skylt að hverfa aftur til
starfs í Los Angeles. En margir
voru þeir, sem vonuðu með bæn,
að það hlyti að vera vilji guðs, að
hann væri séhdur heim aftur til
írlands. Og það sannaðist brátt,
að svo var einnig. Hófst nú yfir-
gripsmikið prédikunarstarf á öll-
um þeim mörgu stöðum, þar sem
ekkert þessháttar starf hafði náð
til áður. Og á hverjum stað gengu
menn hundruðum saman frá dauð-
anum til lífsins, eins og glataði
sonurinn. Nýtt fjör færðist í alt
kristilegt starf. Og því getur
enginn lýst, hve mikla þýðingu
þessar kristniboðs-ferðir hafa fyr-
ir írlendinga, og fyrir heim allan,
meira að segja. ótvíræðasti* vott-
urinn uni það, að þessi írska vakn-
ing, sem gerðist fyrir fjórum ár-
um, hafi verið djúp og raunveru-
leg, er það, að margir þeirra, er
þá sneru sér til Krists, eru nú
orðnir kristiboðar í fjarlægum
löndum, og aðrir eru að búa sig
undr það. Þessi andlega vakning
er sannlega stórfengileg og
kröftug, og vita menn eigi dæmi
til slíkrar trúvakningar á Norður-
írlandi síðan árið 1859. —
Leyndardómur vakningarinnar
er fólginn í því, að Nicholson hef-
ir gefið guði hjarta sitt að fullu
og öllu, og öðlast dásamlega fyll-
ingu Guðs anda í hjarta sitt. Þessu
samfara er það, að hann hefir
bjrgfasta trú á orðum heilagrar
ritningar, alt frá sköpunarsög-
unni til Opinberunar Jóhannesar.
Hið djarfa, heilbrigða trúrhug-
rekki hans á einmitt erindi til
karlmanna írsku þjóðarinnar, þeir
hafa líka hópum saman gefið
drotni hjarta sitt. —
Kristniboði einn frá Jpan, sem
tók þátt í kristniboðs-fundunum í
Bangor 1922, sagði þetta fyrir
með þesum orðum:
“írar hafa þegar kent oss þol-
gæði, laugaðir tárum og vættir
blóði, en nú munu þeir kenna oss
að þjóna drotni.”
B. J. þýddi úr “Kristeligt Dag-
blad”. — Bjarmi.
\
Hvert stefnir?
Er nokkuð, sem þarf lagfæringar
ivið? Eg ætla að SRyrja alþjóð
að því.
Þegar eg var lítill að leika mér
í sandi, moldarleðju og hverju
sem eg kom auga á og gat höndl-
að, þá ýmist nuddaði eg því utan
á Jmig eða eg hafði gaman af að
skoða það. Eg gerði ekki greinar-
mun á lista smíðisgripum, lit-
skrúði, blómum eða fegurð hlut-
anna í heild sinni. Alt sem mig
vantaði, var að hafa eitthvað að
gera, og helzt að vera idautur og
óhreinn. Svona var mín barns-
náttúra, og eg sé að börnin hafa
hana undantekningarlítið, hvort
sem þau eru af ríkum eða fátæk-
um kominn. Það er ekki hægt að
sjá mismuninn á auð og fátækt í
eðli barnsins, og sá breytiþróun-
arliður er lítið búinn að móta
mannkynið.
Nú er mér það hulið, hvað eg
fer langt, en eg veit með nógu
mikilli vissu, að egyheld áfram og
að breytingin, sem dauðinn orsak-
ar, stöðvar mig lítið, sem er af
því, að eg er ekki að leita að því,
sem timans tönn fær grandað. Eg
leita að sannleikanum ,og honum
fylgir framför, þróun. Eg er
enginn flokksmaður, sem er af
þvi, að eg hefi sjálfstæða hugsun
og hefi bygt mér skoðanir af
reynslunni. .
Þetta er lýsingin af mér í fáum
orðum. En eru ekki margir þessu
líkir? Eg vona að það sé, því mig
vantar að koma til allra og taka í
hönd þeirra og sýna þeim hvað eg
hefi að bjóða þeim.
Eg hefi til sýnis það sem eg
hefi fundið. Eg ætla ekki í þessu
ávarpi að segia til hvað það er4 en
eg ætla að segjamönnum hvað mig
vantar og vita, hvort nokkurn
vantar það sama. Sé svo; þá bið
eð hann eða þá, að koma til mín,
tala við mig, munnlega eða bréf-
lega, eða hvernig sem hann á hæg-
ast með, og segja mér, hvað hann
hefir að bjóða, svo við getum rætt
saman.
Eg ætla að segja, hvað mig vant-
ar: Mig vantar frið og viljakraft
það sterkan, að hann geti útrýmt
allri sundrung úr heiminum. Mig
vantar að hafa frið, en engin
stríð. Mig vantar að láta alla
hafa það, sem þeir með þurfa. Eg
vil enga leti, engan latan mann
sjá. Eg vil hjálpa öllum veikum,
hugsanalega veikum og líkamlega
veikum. Eg vil framför, en enga
kyrrstöðu í neinu. Eg hefi séð
hringiður, og það sem í þeim lend-
ir er oft illa komið, sé það með
lífi, en dauðir hlutir eru þar ró-
legri. Nú hefi eg séð svo margs-
konar hringiður; þeir sem þekkja
þær vita, hvort eg er réttur í minni
frásögn. Það er ein tegund
hringiðunnar, sem eg varast að
lenda í: það er hringiða heimsk-
unnar. Hún er í svo mörgum
greinum og í henni deyja margir.
Nú hefi eg orðið of langorður,
v
en mig langa til að biðja menn að
koma til mín og sjá hvað eg hefi
fundið, því þegar þeir eru búnir að
því, þá vilja þeir ekki gera öðrum
eins lengur, og þá fyrst skilja þeir
kenningu Jesú Krists. En á með-
an þeir eru ekki búnir að finna
það, sem eg hefi fundið, á meðan
eru þeir ekki kristnir, þó þeir
hugsi það. Eg ætla ekki að fara
i neitt það, er meiðir eða særir;
eg ætla heldur að biðja alla um að
stöðva stríð og finna réttan sann-
leika, því þá fyrst verður sæla á
jörðinni, þegar hann er fundinn.
Powell River, B.C., 24. apr 1926.
Halldór Friðleifsson.
Kristileg trúarvakning.
Furðulegt er, að enginn hefir
tekið til máls út af grein séra Jó-
hanns Bjarnasonar, er hann nefndi
“Ný starfsaðferð”, og birti í Lög-
bergi 17. des. sl. ár. Þar er um
stórmerkilegt málefni að ræða, og
á framsögumaður sízt skilið, að
hann sé kviksettur með helkaldri
þögninni.
Þrátt fyrir alt og alt er kristi-
leg trúarvakning, eins og nú
standa sakir, efst á dagskrá ís-
lenzkra kirkjumála. Því nú er.
eldur Krists farinn, að loga á
hjarta-akri nokkurra manna og
kvenna á meðal vor.
Kæruleysingjar og heimsbörn
eru ekki fyrst og fremst vakning-
arstarfinu til fyrirstöðu. Málefni
Krists hefir aldrei verið undir af-
stöðu meiri hlutans komið. Sig-
urför Krists hefir enginn og ekk-
ert tafið, ef söfnuðurinn ('hvort
sem hann'er lítill eða stór), þ. e.
trúaða fókið, gefur sig skilyrðis-
laust honum á vald. Alt er undir
litla hópnum komið, að hann sé
Kristi trúr og neyti ótakmark-
aðra krafta bænarinnar. Okkur,
fáum og smáum, hefir hann gefið
orðið sitt og andann. Við erum
líkami Krists og viljalaust verk-
færi í jalmættishendi hans.
Eg er því J. B. hjartanlega
samþykkur: Þá yrði vakning í
þjóðlífi voru, ef “alt trúarlega
vakandi fólk heima á ættjörðinni
og hér vestra, tæki höndum sam-
an, undir náðar handleiðslu
Guðs” — Það týrir á trúarskari
rcargfa íslendinga. Að eins vant-
ar manninn til að sakara glæðun-
um saman. Leiðtoga vantar til að
sameina hugi og hjörtu Guðs
barna, svo að þau “einhuga í
trúnni og þekkingunni á Guðs
syni” fari nú öll að biðja fyrir og
vinna að þessu mikla endurlausn-
aiverki. Fjölmargir standa nú
auðum höndum á tcyginu og bíða
eftir tækifæri til að vinna fyrir
Guðs ríki.
Eg hefi enn þá aldrei heyrt ís-
lenzkan prest halda vakningau-
ræðu. Það er heldur enginn
leyndardómur, að íslenzkir prest-
ar prédika ekki afturhvarf. Er
því naumast við miklum trúar-
hreyfingum að búast. — Bræður,
scm boðið orð Guðs; Mundi ræðu
okkar skorta byltingaranda krist-
indómsins, hefðum við að baki
okkur reynsluna um þjáning
gjaldþrotsins og teldum eldraun
afturhvarfsins hverjum lærisveini
óhjákvæmilega? Hingað til höf-
um við verið að vinna að siðbót
og ekki talið þörf á byltingu
þeirri, er heilög ritning nefnir aft-
urhvarf.
Við þurfum ekki að imynda okk-
ur, að það sé óskiljanleg tilviljun,
að heilnæmar ' trúarhreyfingar
hafa farið fram hjá okkur. Er
nú ekki tími til kominn, að við
auðmýkjum okkur fyrir Guði og
könnumst við, að það er okkur
sjálfum að kenna, að hann hefir
hingað til ekki getað notað okkur
tii að hrinda trúarvakning af
stað? Veikleiki okkar hefir ekki
verið svo mikill að Kristi væri
hægt að birta í honum almætti
sitt. Páll var svo langt leiddur,
að hann ofsótti söfnuð Krists, áð-
m en hann auðmýkti sig og yrði
nothæft verkfæri heilags anda.
Og Pétur afneitaði frelsaranum
opinberlega þrisvar sinnum áður
en hann kannaðist við vanmátt
(sinn.
En þegar hann seinna vitnaði
um hjálpræði Guðs í Jesú, ‘Utung-
ust menn í hjörtun”. Það þyrðum
við og vildum sízt af öllu. Við
þorum engan greinarmun að gera
á mönnum, a. m. k. innan safaðar-
ins. Allir eru kristnir. Og því
una menn svo vel, að enginn
bregður út af gömlu slóðunum.
Fyndi einhver upp á, að vitna um
trúarreynslu sína fyrir öðrum, er
hann undir eins kominn í flokk
farísea og hræsnara, sem álíta
sig betri en aðra. Vilji einhver
ekki dansa eins og allir aðrir, er
hann hræsnari. Farirðu ekki á
Bíó eða í leikhúsið, ertu marg-
faldur hræsnari. — Hér eru allir
svo hákristnir, að enginn mismun-
ur er á trúarreynslu manna, því
er andi vitnisburðarins horfinn
úr söfnuðinum. Enginn mismun-
ur er á náðargáfunum, svo eng-
inn finnur sig knúðan til andlegr-
ar starfsemi í þarfir safnaðarins.
Eru dæmi til þess að menn — án !
aðstoðar prestsins — myndi bit>-1
líulestrar- eða bæna-hringi; tali I
við einstaklingana um frelsi
sálna þeirra; vitni um trúar-1
reynslu sína eða prédiki orðið, |
þegar færi gefst?
íslenzkum prédikurum lætur
betur að lýsa sverðinu tvíéggjaða
en beita því meðal áheyrenda
sínna. Við hlöðum og sigtum, en
hleypum ekki af. Við róum út á
djúpið og vörpum netinu, en drög-
um það ekki ínn, af því við vitum
svo vel, fyrir fram, að við fáum
ekkert í það. (Árangurinn ver§-
ur oftast nær álíka mikill eða lít-
ill og menn búast við). i— Okkur
et m. ö. o. áfátt í heimfærslunni.
Útleggingin er dágóð. En ræða
okkar er verk heilans, fremur en
hjartans. Því er hún heldur ó-
pcrsónuleg, einkanlega ef lesið er
af blöðum. Ræður okkar bera vott
um lærdóm og djúpa hugsun frem-
ur én reynslu og fögnuð sjálfs-
eignamannsins. Við höfum hlýtt
boði Krists: “Kennið þeim.”
Okkur gengur ver að vera vottar
hans. Tilheyrendur okkar verða
þess brátt áskynja, hvort orðin í
Jóh. 4, 42 eiga við um okkur:
“Sjálfir höfum við heyrt og vit-
um, að þessi maður frelsari heims-
ins.” — Ræða okkar er guðfræði-
leg útlegging, fremur en persónu-
legur vitnisburður. Fálmandi tij-
raun fremur en festa og kraftur
fullvissunnar.
Vitnisburðinum veita menn æf-
inlega eftirtekt. Sjálfsreynsla og
lifandi, eldheit sannfæring, er
prédikaranum “afl þeirra hluta er
gera skal.” — “Nothing is so con-
victing as conviction.”5
Eg hefi síðustu mánuðina hugs-
að mikið um> hvað Páll eiginlega
á við, þegar hann talar um, að
vera “höndlaður af Kristi”. Sá
mikli kennimaður hefir, þrátt fyr-
ir sínar djúpu og heimspekilegu
útleggingar, verið hrifinn af
Kristi sjálfum, af persónu hans
fiemur en kenningunni. Af því,
þeirri hrifning(--stafar sá ómót-
stæðilegi áhugi, sem Iýsir sér bezt
í orðunum alkunnu: “Vei mér, ef
eg boða ekki fagnaðarerindið.” —
Yngri kennimennirnir sumir
heima, eru eins og ýlustrá í kenn-
ingarvindi. Nýju kenningarnar
vekja áhuga, gömlu kenningarn-
ar harm.
Guð gefi okkur votta, höndlaða
af Kristi. Hugsið ykkur, ef menn
héldu oft ræður eins þrungnar af
Krists-hrifning og sálmurinn
dýrlegi: ‘tBlessed assurance!
Jesus is mine!” ,
Hjá okkur hefir safnaðarstarf-
ið ofmjög hvílt á herðum prest-
anna einna. Er það eitt af okkar
afleitustu mistökum, og stendur
söfnuðunum mjög fyrir þrifum.
Útljt er fyrir, að hjá okkur séu
piestarnir “stólpi og grundvöllur
sannleikans.”
Krfstindómsboðunin og bænin
er, á ^samkomum okkar, verk
prestsins. Við, leikmennirnir, lif-
um í þeirri trú, að við getum einu
sinni ekki lesið biblíuna (hvað þá
boðað orðið eða flutt bæn), hún sé
svo þungskilin að hálærðum prest-
inum sé hún fullerfitt viðfangs-
efni.
Er nú ekki kominn tími til að
dreifa ábyrgðinni á herðar safn-
aðarmeðlimanna allra. Enginn
vandi er að koma mönnum í skiln-
ing um, að undir því er velferð og
gengi safnaðarins komið. Það er
trúlega vanaasamt og erfitt að
vera prestur íslenzkra safnaða.
Hann stendur einn síns liðs og á
þó alt að gera. Væri ekki heppi-
lega, að koma safnaðarfólkinu í
skilning um, að söfnuðurinn er
fremur hutafélag en eins manns
stofnun? Þegar einstaklingurinn
veit, að hann á eitthvað í fyrirtæk-
inu sjálfur, verður honum ant um
það og vinnur að því með glöðu
geði.
Það er heilög skylda sanntrú-
aðra safnaðarmeðlima, engu síð-(
ur en prestsins, bæði að lesa biblí-
una, tala orðið og flytja bæn,
vitna um trúarreynslu sína og
leiðbeina mönnum í trúarefnum, I
bæði á opinberum samkomum og
í persónulegu tali við menn. —
Tali presturinn sakir embættis-
ins og lærdómsins, getum við það
engu síður, sakir unfboðs okkay
frá Kristi (sbr. I. Pét. 2, 5. 9),
reynslu okkar og áhuga. Og manna
bezt ættu prestarnir að vinna að
efling, þroska og sjálfstæði
“safnaðar lifanda. guðs”.
Við megum ekki láta blekkja
okkur með safnaðar-félagsskap í
staðinn fyrir safnaðar-líf.
Trúaðir prestar, sem safnaðar-
lífinu unna, ættu nú að gera alt,
sem í þeirra valdi stendur til |
þess að trúaða fólkið innan safn-
aðarins myndi með sér félags-
skap og fari að sækjast eftir náð-
argáfunum (sbr. I. Kor. 12, 31 og
vers. 27-30). Og trúaða fólkið
þarf að hvetja til að taka orðið
til uppbyggingar, vitna um trúar-
reynslu sína og halda bæna og
IHINN
HLJÓDLÁTI
AFLGJAFlI
I Western Canada Motor Car (
Company Ltd.
1 BIFREIÐASALA R
f 263 EDMONTON ST. og REDWODD & MAINI
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiH
biblíulestrarfundi. Sérstaka á-
herzlu þarf að leggja á, að hvetja
fermingarbörnin til að lesa biblí-
una og bregða ekki trausti sínu
við Guð eða söfnuðinn.
Guð gefi öllum trúuðum mönn-
um, sem tala orð hans meðal ís-
lendinga, náð og djörfung, svo
einstaklingarnir vakni til ábyrgð-
ar sinnar gagnvart frelsaranum,
og í ljósi orðs hans og eilifðar-
innar, verði að kjósa hann eða
hafna honum!
“Gætið þeirrar hjarðar Guðs,
sem meðal yðar er,” mun þá trú-
aða fólkinu lærast að “þjóna hver
öðrum með þeirri náðargáfu, sem
honum hefir verið gefin, svo sem
góðir ráðsmenn margvíslegrar
náðar Guðs.”
Ólafur ólafsson.
Stjórnleysið
í listnm og bókmentnm.
(Eftir Review of Reviews.)
Út af minningartöflu Epsteins
í Hyde Park farast Stephen Cole-
ridge svo orð í English Review:
Síðustu tuttugu árin hafa kom-
ið fram persónur, sem mála menn
og konur með andlit eins og svína-
feitisblöðrur, og útlimi úr þýzkri
matarsósu. f kjölfar þeirra hafa
komið aðrar persónur, er sýiia
maitnsmyndina með því að setja
saman aflanga ferhyrninga, ská-
hyrninga^og þríhyrninga. Fyrir
krónu í aðgangseyri hafa hópar
af ómentuðum, gapandi og gláp-
andi flónum þyrpst inn á þessar
ankannalegu sýningar, þar sem
öll þessi ósvífni hefir verið hengd
upp á veggina.
Það er sorglegt, að hinn kon-
unglegi listaháskóli sýnist vera
hræddur við það síðari árin, að
neita þessum ankannaskap alger-
lega um upptöku á málverkasýn-
ingarnar, og að verja með festu
og hugrekki lög og reglur í mál-
aralistinni. Það ætti þó, að minni
hyggju, að sæma slíkri stofnun.
í bókmentunum hefir verið sama
eldgosið af menningarlausu bulli.
Margskonar orðaskvaldur og
orðasamsöfn, sem hvorki eiga sér
rim, hljóðfall né bragar keim, eru
prentuð niður eftir miðjum blað-
síðunum í línum með einhverri
ákveðinni lengd. Framan á bók-
ina og aftan á hana eru prentuð
orðin “Skáldskapur” eða “Kvæði”.
Ritdómarar fagna þessum bókum,
eins og þær væru opinberanir og
eftir miklu meiri andans menn en
alla hina gömlu, úreltu og lítils-
virtu meistara, frá Hómer og nið-
ur til Tennysons, sem virtu hinar
viðteknu rímreglur, og hlýddu
þeim með lotningu.
Þessi fyrirlitning fyrir lögum
og reglum í bókmentum og listum,
að fleygja á glæ állri fegurð, og
kasta sér flötum í sorpið til þess
að tilbiðja afskræmið, kemur að
minni hyggju af tveim orsökum.
önnur þeirra er bolshevisminn,
sem fyrirlítur allar erfikenningar
og svívirðir þær, sem hefir saurg-
að hin helgu vé menningar og
smekks og er eitt af þeim óheilla-
vænlegu öflum, sem dregur fáráð-
an lýð burt frá því sanna og
fagra.
Hin orsökin er óvildin og hatr-
ið til heiðarlegrar vinnusemi, sem
nú er að breiðast út í heiminum.
Leiðin til verulegra framfara í
listum og bókmentum er brött og
grýtt, og upp eftir henni verður
ekki klifrað án áreynslu og sárs-
auka, eigi maðurinn að verða
meistari í list sinni. Þolinmæðin
sem útheimtist til að ná því tak-
marki, er sjaldgæf á þessum tím-
um.
Og þess vegna eru það örlög
vor, að láta berast niður eftir
hinni leiðinlegu og saurugu braut
afskræmisins og heimskunnar,
þangað til ný kynslóð rís upp, sem
ber virðingu fyrir göfugum erfi-
kenningum, sem ráðið hafa í öll-
um bókmentum og listum í tvö
þúsund ár.—Vísir.
Canadian Pacific
getur sjed um ferd ydar
Y F I R H AFID
til Bretlands og annara landa
med hvada gufuskipi sem er
Ákveðið í tíma
Upplýsingar fúslega gefnar af
E. A. MeGninness, T. Stockdale,
City Ticket Agent, Winnipeg. Depot Ticket Agent, Winnipeg
eða 663 Main Street, Winnipeg, Man.