Lögberg - 22.07.1926, Page 3

LÖGBEKG FIMTUDAjGINN,
22. JÚLÍ 1926.
Bls. S.
;j57I5H5Z5Z5E5Z5Z5E5Z5Z5Z5Z5E5Z5Z5Z5E5Z5E5Z5HSE5Z5Z5Z5Z5E5E5Z5ZSZ5ZSZ5Z5E5ZSZ5Z5ZSZ5Z5E5Z5ZSE5E5Z5Z5E5E5E5Z5E5E5Z5Z5Z5Z5E5E5Z5E5E5Z5Z5ZSZ5Z5Z5E5Z5Z5E5Z5Z5Z5Z5Z5Z5E5ZS? Se.
Sérstök deild í biaðinu
SOLSKIN
5H5H5HSH5Z52.SZ5E5E5ZSZ5Z5E5E5Z5Z5Z5ESE5Z5Z5Z5E5Z5Z5Z5E5E5Z5E5E5Z5Z5Z5E5Z5Z5E5Z5E5Z5Z5Z c aSHSH5HSHSaSHSa5a5HSH5HSHSHSHSHSHSHSHSESHSHSHSasaSHSHSHSHSHSHSHSHSH SH5HSHSH5HSH5HSH5HSI
Smásögur um tónsnillinga.
i.
Leoncavállo hleypur á sig.
Það mun vera sjaldgæft, að tónsnillingum
verði það á, að draga úr maklegu lofi um þeirra
eigin tónsmíðar.
Svo fór þó einu sinni fyrir hinum fræga
ítalska tónsnillingi, Ruggiero Leoncavallo.
Það varð með þeim hætti, er hér segir:
Hann var staddur í borginni Forlí. Heyrði
hann þá, að þar ætti að leika operu hans, “Pag-
liacci”, sem aflað hafði honum hinnar mestu
frægðar. Menn vissu ekki um það alment, að
tónskáldið væri þar í borginni. Og hann afréði
að fara í leikhúsið í dulargerfi.
1 leikhúsinu sat við hlið hans ung og fögur
stúlka, sem virtist vera mjög hrifinn af söng-
leiknum. Og þegar hún sá, að sessunautur
hennar tók engan þátt í hinu almenna lófataki
og fagnaðarlátum, en sat eins' og steingerfing-
ur, sneri hún sér að honum og spurði:
“Hvers vegná klappið þér ekki líka, herra
minn? Geðjast yður ekki að leiknum?”
Tónskáldinu var skemt — en svaraði:
“Nei, síður en svo! Höfundurinn hlýtur
að vera viðvaningur—vægast sagt.”
“Þé hljótið þér að bera lítið skyn á söng-
list,” sagði ungfrúin.
“Oð sei—sei, nei, ofurlítið skynhragð ber
eg á tónsmíðar. ’ ’
Og svo reyndi hann að sýna henni fram á
það með rökum, að söngleikurinn væri í alla
staði hinn auðvirðilegasti og alveg sneiddur
frumleik.
“ISjánð þér nú til: Þetta “motiv” — og
sva blístraði hann stuttan kafla úr óperunni —
“þetta er stolið frá Bizet — og þetta frá Beet-
hoven.” Og í stuttu máli tætti hann söngleik-
inn sundur ögn fyrir ögn.
Ungfrúin sat hljóð. í svip hennar mátti
lesa meðaumkun.
Þegar leifcnum var lokið, sneri hún sér að
tónskáldinu og sagði:
“Þetta, sem þér hafið látið í ljósi um óp-,
eruna, er það nú einlæg skoðun vðar?”
“Já, út í yztu æsar.”
“Það er gott,” svaraði stúlkan, stóð upp
og fór.
Morguninn eftir, þegar tónskáldið var að
lesa fréttblaðið, varð honum litið á feita fyrir-
sögn, svohljóðandi:
Leoncavallo dœmir “Pagliacci”.
0g er hann las greinina, varð honum held-
ur en ekki hverft við: að sjá þar skráð alt sam-
talið við ungfrúna kveldið áður—með viðeig-
andi athugasemdum.
Stúlkan hafði verið honum snjallari: þekt
hann — og leikið á hann.
Leoncavallo vann þess dýran eið með sjálf-
um sér, að segja aldrei framar við ungar stvílk-
ur neitt það, er orðið gæti til þess að rvra gildi
tónsmíða hans, hversu yndislega fallegar, sem
stúlkurnar væru.
(Ruggiero Leoncavallo er fæddur í Napels
1858. — Hann er höfundur “La Bohéme”,
“Trilby”, “Zaza” og fleiri alkunnra söng-
leika.)
,IL
Paganini heldur hljómleik i góðgerðaskyni.
Það eru sagðar ýmsar sögrur um það, hve
fégjarn hann hafi verið, ítalski fiðluleikarinn
frægi, Paginini.
Má vera, að svo hafi verið. En sagan, sem
hér fer á eftir, sýnir þó, að hann hafi líka átt
það til að vera hjálpfús.
Hann býr í París, er sagan gerist. —
Það ber til einn morgun, að Paginini verður
þess var, að þernan, sem sér um herbergi hans,
er að gráta. Hann víkur sér að henni og spyr,
hvað að henni ami. Hún segir honum það: að
unnusti liennar sé kallaður í herinn og senduv
burtu, og auðvitað se hún svo fátæk, að hún geti
ekki keypt hann undan herþjónustu.
Paginini hugsar sér að reyna að hjálpa
stúlunni.
Hann kaupir sér tréskó og býr hann svo út,
að setja má á hann fiðlustrengi. Síðan auglýsir
hann hljómleik, þar sem hann ætlaði að spila
fimm lög á fiðlu og önnur fim má — tréskó.
Sem nærri má geta vekur auglýsingin óvenju
mikla athygli. Aðsóknin að, hljómleiknum er
geysimikii. Fult hús!
Fiðluleikarinn gefur þernunni aðgöngu-
miða. Og að loknum hljómleiknum fær hann
henni pyngju með^ 20 þúsund frönkum og segir,
að nú skuli hún leysa unnustann undan her-
skyldunni og reisa bú með því, sem afgangs
verði.
Tréskóinn, sem orðið liafði þernunpi til
þessarar gæfu, gaf Paginini lienni einnig, með
þeim ummælum, að væntanlega gæti hún feng-
ið eitthvað fvrir hann. Og það þarf varla að
geta þess, að henni bauðst stórfé fyrir þetta
einkennilega hljóðfæri.
(Paginini er í röð hinna fnegustu fiðluleik-
ara, sem uppi hafa verið.)
m.
Ráð sem dugði.
Það er einatt þymum stráður vegur þeirra
manna, er takast á hendur það vandaverk, að
stjóma óperu-leikendum.
Söngvaramir, einkum þeir sem mikið þyk-
ir til koma, og álíta sig því geta boðið bvrginn,
finna oft upp á ólíklegum dutlungu og dintum
— og það jafnan þear verst gegnir. Leikhús-
stjórinn verður ætíð að vera við öllu búinn, og
aldrei má hann verða ráðþrota.
Það var einhverju sinni, er frú Gerster söng
í iSt. Louis, að hún sendi skjmdilega boð til leik-
hússtjórans um að hún væri lasin og gæti því
ekki sungið hlutverk það, sem henni var ætlað
í “Lucia”, er leika átti um kveldið.
Leihússtjórann granaði þegar, að hér væm
brögð í tafli og krafðist læknisvottorðs, “til þess
að geta friðað áheyrendurna. ”
Frú Gerster neitaði að láta la&knir skoða
sig, — kvað það vera ósvífni af leikhústjóra, að
taka ekki orð hennar trúanleg. En hann sat
fastur við sinn keip, símaði eftir lækni og sendi
hann til söngkonunnar.
Læíknirinn bað hana að lofa sér að sjá í
henni tunguna. Hún neitaði því, og fór í fússi
út úr her.berginu, en um leið og hún fór, rak hún
tunguna út úr sér við nefið á honum og sagði:
“Þama er hún!”
Læknirinn settist niður og skrifaði ræki-
vottorð um það, að á tungunni væra ýms las-
leika-einkenni, sem hann tilgreindi og útmálaði
með mörgum orðum.—
Þegar frú Gerster var sýnt þetta vottorð,
vaj>ð hún afarreið, og kvaðst mundi syngja um
kvöldið, að “eins til að sýna og sanna það, hve
mikill erki-asni læknirinn væri.”
Læknirinn lét sig það einu gilda — en sendi
60 doara reiklning fyrir skoðunina.
(Etelka Gerster er ungverk söngkona (Sop-
rano) fædd 1855.)
IV.
Beetoven og “svínin”.
Sá leiði ósiður er gamall, og því miður ekki
útdauður enn, að menn sitja á hljómleikum með
háværa skrafi og skeggræðum, rétt eins og
hljóðfæraslátturinn sé ekki til annars en að
'breiða yfir skvaldrið og skarkalann.
Þetta verða “hinir smærri postular” list-
arinnar að gera sér að góðu. Þeir eru svo háð-
ir hylli áheyrendanna.
En öðru máli er að gegna um “hina stærri”
—svo sem til dæmis Handel. Og þó er það einfc-
um Beethoven, sem ekki skóf utan af andmæl-
unum gegn þessum hvimleiða ósið.
Það var eitt sinn, er hann var að leika
“duett” með Ries í höll Browns greifa í Wín-
arborg, að aðalsmaður nokkur og hefðarkona
nokkur trufluðu hann með háværam umræðum.
Beethoven lét fyrst sem hann heyrði það hvorki
né sæi. En er þau höfðu skvaldrað um hríð,
tók hann alt í einu viðbragð mikið, þreif í Ries
og mælti hátt, svo að heyrðist um salinn:
“Eg spila ekki lengur fyrir þessi svín.”
Og hann fékst ekki til að spila þar meira,
hvernig sem að honum var farið.
Þetta hefir honum verið lagt út sem ókurt-
eisi. En þá er sannarlega ekki minna velsæm-
isbrot fólgið í móðguninni við listamanninn.
(Ferdinand Ries: fæddur í Bonn 1784, dó
í Frankfurt-am-Main 1839. Tónskáld og píanó-
leikari. — Lærisveinn Beethovens.)
y.
Wagner og Schumann áttu ekki vel saman.
Þeir lýsa hvor öðram á þessa leið:
Wagner segir um Schumann: “Hann er
gæddur miklum tónsnillings gáfum—en ómögu,-
legur maður. — Eg heimsótti hann, þegar eg
fór frá París. Talaði við hann um dvöl mína
þar, um hljómlistar-ástandið í Frakklandi og
Þýzkalandi, og um bókmentir og stjórnmál. En
hann sat steinþegjandi því nær heila klukku-
stund, eins og hann væri heymarlaus. Það er
þreytandi, að tala þannig við sjálfan sig-----
ómögulegur maður.”
En Schnmann farast þannig orð: “Eg
hefi sjaldan hitt Wagner. Hann er víst maður
greindur, og víða er hann heima. En það veð-
ur svo mikið á honum, að hann er óþolandi til
lengdar.”
Qle Bull og “Jósef konungur.”
~ 4
Olé Bull átti margar ágætar fiðlur.
“Jósef konungur” hét ein uppáhalds-fiðla
hans. Það var eitt af liinum gömlu ágætu hljóð-
færum eftir ítalska fiðlusmiðinn Guamerius
(Hvert hljóðfæri hinna ítölsku fiðlusmíða-
meistara gengur undir sérstöku eiginnatni,
einkum þó hin dýrari).— “Jósef konungur”
var fádæma gott hljóðfæri og talinn að minsta
kosti fimtán þúsund króna virði. Það var því
engin furða, þó að Bull léti sér ant um hánn.
Það bar til einu sinni, er Bull var á 'liljóm-
leika-ferðalagi um Bandaríkin í Ameríku og
fór á gufuskipi um Ohiofljót, að gufuketillinn
sprakk. —• Fralnhluti skipsins tættist í sundur
og eldur kom upp í farþegarúminu.
Bull vissi ekki fyrri til, en alt var í upp-
námi og hann sjálfur blindaður af reykjar-
svælu og hálf-heymarlaus af ópum og óhljóðum
sturlaðra kvenna og barna.
Nú mætti ætla, að hann hefði brugðið við
og farið að hjálpa vesalings mæðrunum og
bömunum. En það kom honum víst ekki til
hugar.
Nei, — það sem fyrst og mest reið á að *
bjarga, var “Jósep konungur” — uppáhalds-
fiðlan hans! — Alt annað var honum sama um.
Hann hljóp til klefa síns, þó að ógreitt
væri umfer^ar, þar sem allir gangar voru fullir.
af reykjarsvælu, skipið tekið að sökkva, svcyað
alt var á floti undir þiljum og farþegamir æð-
andi á móti honum upp stigann, til þess að reyna
að forða lífinu.
En Bull lét engar torfærur teppa sig, fiðl-
unni varð að bjarga, hvað sem það kostaði.
Hann komstl niður í klefann, þreif fiðlu-kass-
ann og hljóp svo aftur upp á þilfar. Þegar
þangao kom, beit hann í hankann á kassanum,
steypti sér útbyrðis og synti til lands — með
fiðluna í munninum.
Þegar hann kom upp á fljótsbakkann, var
það auðvitað hans fyrsta verk, að taka fiðluna
upp úr kassanum og skoða hana í krók og kring,
til þess að .ganga úr skugga um að hún væri
óskemd.
Hann hafði algerlega gleymt sjálfum sér
og öllu, nema fiðlunni sinni. Svo mikils fanst
honum um það vert, að sjá borgið Guaraerius-
arfiðlunni, —• hinum eina “Jósef konungi”,
sem til var í heiminum.
VI.
llaydn og skegghnífurinn.
Haydn gekk jafnan með þá “flugu í höfð-
inu”, að sér mundi verða sýnt banatilræði.
Hann þorði því aldrei að láta raka sig, —
óttaðist það, að einn góðan veðurdag mundi
skegghnífnum verða brugðið á háls sér. —
Þegar hann var í Lundúnum 1787, hjó hann
í High Holborn, beint á móti Chaneery Lane. —
Þá bar það til einn morgun, að Baud nokkurn—
Músík-útgefandi — leit inn til tónskáldsins, sem
þá var að burðast við að raka sig — með bit-
lausum hníf, eins og vant var.
“Nú skyldi eg gefa bezta kvartettinn minn
fyrir góðan kegghníf! ’ ’ hreytti hann út úr ér.
Baud tók hann á orðinu. Hann hljóp til
herbergis síns, sem var í sama húsi, greip bezta
skegghnífinn sinn og færði tónsnillingnum.
Haydn lét sér ekki bregða, gekk þegjandi
að skrifborði sínu og tók handritið að nýjasta
kvartettinum, sem hann hafði’ samið, og rétti
Baud.
Sú tónsmíð gengur enn undir nafninu
“Rasiermesser” eða “ Skegghnífskvartett”.
(Franz Joheph Haydn er fæddur í Roh-
rau í Austurríki 1732. Dó í Vínarborg 1809.)
VIII. V
“Hinn kæri Saxon.”
/
Þessi saga er sögð um* Handel, þegar hann
var á Italíu.
Italir vora svo stórhrifnir af hinum þrótt-
mikla hljóðfæraslætti hans, að þeir gáfu honum
gælunafnið: “Hinn kæri Saxon.”
Handel komst þar í kepni við hinn fræga
harpischordleikara, tónskáldið Sharlatti. Var
það þó í vinsemd frá beggja hálfu. Italinn bar
venjulega sigur úr býtum í harpischrodslætti,
en Handel í organleik.
Nú bar svo við, að Handel var boðið á
grímuball. Og um kveldið, þegar gleðskapur-
inn stóð sem hæst, settist hann við harpischord
og lék á það af slíkri snild, að allir sem heyrðu,
urðu stórlirifnir og bratu heilann um það, hver
sá meistari væri, er þar væri kominn á meðal
þeirra, — því að Handel var grímuklæddur.
Þá bar Scliarlatti þar að, líka dulbúinn.
Hann gengur að hljóðfærinu og hlustar á um
stund. Síðan kallar hann upp og segir:
“Annað hvort hlýtur þetta að vera hinn
kæri Saxon—eða skrattínn sjálfur.
Handel var ekki fullra tuttugu og tveggja
ára gamall, er hann hlaut þennan kjarnyrta
dóm. v
(Harpischord er gamaldags hljóðfæri,
mjög líkt því, sem nú er nefnt flygel.)
IX.
Spohr gerist hornleikari.
Louis Spohr var ágætur fiðuleikari og tón-
skáld. (Fæddur í Braunschwich 1784, dó í Kas-
sel 1859). Hann var maður einbeittur og lét
fátt í augum vaxa, og gamansamur mjög.
Um hann er sögð þessi saga:
Árið 1808 vora ýmsir konungar og aðrir
þjóðhöfðingjar Norðurálfunnar saman komnir
í Erfurt hjá Napóeon eisari. Hafðli Napóleon
viðbúnað mikinn til skemtunar hinum tignu
gestum og lét undirbúa sýningar ýmsra frakk-
neskra sorgarleika; vora þar til fengnir beztu
leikendur frá París, þar á meðal hinn heims-
frægi leikari Talma.
Þegar Spohr fréttir þetta, hugði hann gott
til glóðarinnar að fá að sjá þessa leiki og leik-
endur, einkum Talam; — konungana og keisar-
ana var honum sama um. Hann tók sér því ferð
á hendur frá Goth til Erfurt, ásamt þremur
lærisveinum sínum.
En þegar til Erfurt kemur, fréttu þeir —*
sér til mikillar gremju — að engir fengju að-
gang að leikhiísinu aðrir en þjóðhöfðingjarnir,
hirðfólk þeirra ogannað úrvals stórmenni; al-
menningi yri ekki leyft að koma þar nærri.
Nú vandaðist málið, — en Spohr lét sér
hvergi bregða. Hann spurðist fyrir um hljóð-
færaleikenduma, þá er spila áttu við leikana,
og hafði upp á fjóram þeirrá og fékk þá til að
lofa sér og lærisveinum sínum að spila í leik-
húsinu í þeirra stað. Þrír þessara manna
vora fiðlu- og cello-liekarar, en sá fjórði hom-
leikari. Þar var þrautin þyngri, því að hvorki
Spohr né lærisveinar hans kunnu að leika á
hora.
Nú — jæja. Spohr varð að læra að leika
á hom, — um annað úrræði var ekki að velja.
* Og hann tók með sér hljóðfærið, settist við að
æfa sig og blés og túés allan daginn, og * um
kvöldið gat hann leikið hlutverk sitt sæmilega.
Síðan fóru þeir félagar í leikhúsið og sett-
ust í sæti sín í í liljóðfærasveitinni; sneri hún
baki að stórmenninu, áheyredunum, og var öll-
um bannað að líta í þá átt er þeir sátu. —
Professional Caras
DR. B. J. BRANDSQN
016-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Ofíic* tlmar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka éherzlu á. aC
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er a8 ffi., eru
notuS eingröngu. Þegar þér kómiC
meC forskriftina til vor. megiC þér
vera vlss um, aC ffi. rétt þaC aem
læknirinn tekur tU.
Notre Damo and Slierbrooke
Phones: N-7658—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bld*.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phoi*e: A-1834
Oífice Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðtngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
Islenzklr lögfræSingar.
708-709 Great-West, Perm. Bldg
356 Main St. Tals.: A-4963
Pelr hafa einnig skrifstofur aC
Lundar, Riverton, Gimli og Plney
og eru þar aC hitta fi. eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern mlCvikudar
Riverton: Pyrsta fimtudag.
Glmli: Fyrsta miCvikudag.
Piney: þriCja föstudag
1 hverjum m&nuCi.
A. G. EGGERTSSON
fsl. lögfræClngur
Hefir rétt tll aC flytja mfil bæCl
I Manitoba og Saskatehe-wan.
Skrifstofa: Wynyard, Sa.sk.
Seinasta m&nudag 1 hverjum m&n-
uCl staddur I Churchbrldge
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdöma.—Er aC hltta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimlli: 373 River Ave.
Tala.: y-2691
Dr. K. J. Backman
404 Avenue Block
Lækningar með rafurmagni,
Rafmagnsgeilsum (ultra violet)
Raditlm, o.s.frv.
Stundar einnig liörundskvilla.
Office tímar 10-12, 3-6, 7-8
Phone, office A-1091. H. N8638
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdöma.
Er aC hltta fr& kl. 10-12 f. h.
og 3—6 e. h.
Office Phone: N-6410
Heimill: 80'6 Victor St.
Slml: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
724 % Sargent Ave.
ViCtalstlml: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
HelmUi: 1338 Wolsley Ave.
Slml: B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknlr x
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: A-3521
Helmill: Tals. Sh. 3217
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAlVrS DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. G. JOHNSON
907 Confederatton Life BMg.
WINNIPKG
Annast um fastcigmr manng.
Tekur að sér að ávaxta sptriíé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
rciða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað samstundi*.
Srifatofusfml: A-4263
Hássiml: B-MM
J. J. SMfANSON & CO.
LIMITKD
Selur bújarðir. Látið það félag
selja fyrir yður.
611 Paris Building, Winnipeg.
Phones: A-6349—A-6340
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlækntr
614 Somerset Bloek
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talslml: A-8889
Glftlnga- og Jarðarfara-
Blóm
meS lltlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
STEFAN SOLVASON
TKACHER
of
PIANO
Ste. 17 Emlly Apts. Emily 8t.
Emil Johnson
SERVIOE ELEOTRIO
Rafmagns Contracting — AUt-
kyn» rafmagsndhöld seld og vtíf
þau gert — Eg sel Moffat og
McClary Eldavélar og hefi þmr
til synis d verkstœOi nUnu.
524 SARGENT AVE.
(gamia Johnson’s bygglngln ri8
Young Street, Winnipeg)
Verskat. B-1507. Helm. A-7286
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur llkklstur og annast um út-
farir. Al!«r CtbúnaCur s& beztl.
Enn fremur seiur hann allskonar
mlnnisvarCa og legsteina.
Skrlfst. Talsínil:
llcimilis Talsíml:
N-6607
J-8302
Verkst. TaLs.:
A-8383
Helnia Tals.:
A-9384
G. L. STEPHENSON
PLOMBER
Allskonar rafmagnsáhöld, svo
straujárn, vira, allar tegundir af
glösum og aflvaka (batteries)
VERKSTOFA: 676 HOME ST.
Sími: A-4153. ísl. Myndastofa
NewLyceum Photo Studio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
MRS. SWAINSON
aS 627 SARGENT Ave., Winnipeg,
heflr ávaTt fyrirliggjandi úrvala-
hdrgSir aff nýtínku kvenliöttaia
Ilún er eina ísl. konan. sem sllka
verzlun rekur f Wlnnipeg. I.slend-
ingar, látlS Mra. Swalnson njóta
viSskifta ySar.
Islenzka bakaríið
Selur heztu vörur fyrir lægsta
verS. Pantanhr afgredddar beeM
fljótt og veL Fjölbreytt úrval.
Hrein og lipur viSsklfti.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Winntpeg.
Phone: B-429S
Spolir hafði með sér spegil, setti bann á nótna
stól sinn og sá þannig allan salinn að baki sér,
Úr því hann var nú kominn í leikhúsið á annað
borð, fanst honum hann verða að njóta alls
þess, er þar væri að sjá. En brátt varð hann
svo gagntekinn af því, sem gerðist á leiksviðinu,
að hann skeytti ekki um spegilinn og fékk hann
einum lærisveinanna.
(Meira)