Lögberg - 22.07.1926, Síða 4

HlS. 4
LÖGBERG FIMTUD AGINN,
22. JÚLÍ 1926.
^ -
jjogberg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
T*lai«>r> >'-6327 ofi >-«328
JÓN J. BILDFELL, Editor
Otanáskrift til blaSain*:
THE ÍOLUMBIA PRESS, Ltri., Box 3171, Winnlpog.
Utanáakrift ritatjórana:
tOiTOR LOCBERC, Box 3172 Wlnnipag, tyan.
The ‘‘Lögberg" la printed and publtehed by
The Columbia Preaa, Llmited, in the Columbla
Building, CtS S&rgent Ave., Winnlpeg, Manitoba.
Þjóðin borgar.
Það er ekki nýtt, hvorki í Canada, né í öðrum
löndum, þó þjóðin verði að líða fyrir misgjörð-
ir stjómmálamanna sinna, en fágætt er, að
stjórnmálamenn leiki sér eins með rétt, heiður
og fé þjóða, eins og raun hefir nú orðið á í
Ottawa, að Hon. Arthur Meighen hafi gjört.
Það er réttlátt fyrir menn og eðlilegt, að
sækjast eftir völdum og virðingu hjá meðborg-
urum sínum, svo framarlega að sá, eða þeir, sem
það gjöra, hafa sýnt sig maklega þess heiðurs.
En fáir verða víst til þess að halda fram, að
Hon. Arthur Meighen hafi gjört það á nokkum
hátt eða í nokkru máli fyr eða síðar.
Stjómarskiftin í Ottawa era orðin mönn-
um nú svo kunn og ástæðumar fyrir þeim, að
naumast er þörf á að rifja þær hér upp á ný.
En mönnum er ef til vill ekki eins ljóst, hvað
þau kosta þjóðina og hvaða gjörræði að það var
gagnvart þjóðinni af Mr. Meighen, að fullvissa
landstjórann um, að hann gæti haldið áfram
þingstörfum, með minni hluta þingmanna að
baki sér, svo óþarft væri að rjúfa þingið, þegar
Hon. W. L. Maekenzie King krafðist þess fyrir
þjóðarinnar hönd.
Vitanlega vissi Hon. Arthur Meighen þá,
að hann var að draga landstjórann á tálar —
vissi, að hann hafði ekki og gat ekki haft
meiri hluta á þingi og því hvorki lokið við ó-
kláruð verk þingsins, né heldur framkvæmt öim-
ur ný. Vissi, að hann var að draga landstjóra
og landslýð á tálar. En hann vildi vinna það
til, til þess að ná stjórnartaumunum í sínar
hendur, svo að hann gæti notið hlunninda þeirra
er ríkjandi stjóm getur haft umfram mótstöðu-
flokkana í kosningunum, sem bæði hann og allir
aðrir vissu, að þá voru fyrir dyram.
Vér ætlum ekki hér að fella dóm á rang-
læti það, sem Hon. Arthur Meighen framdi
gegn þingræði þjóðarinnar og þjóðinni sjálfri,
til þess að ná völdunum í sínar hendur fyrir
kosningaraar, né heldur að kveða á um það,
hvers sá maður er maklegur, sem reiðubúinn er
að offra rétti þjóðar sinnar, sem hann hefir
notið meira og minna trausts hjá, fyrir per-
sónulegan stundar hagnað. Það er verkefni
þjóðarinnar sjálfrar við kosningamar, sem í
hönd fara, og það er líka óhætt að trúa henni
fyrir því.
En vér viljum minna á, að þingræðið, sem
samkvæmt vitnis'burði hæfustu stjóramála fræð-
inga var fótum troðið, er ekki sá eini skaði, sem
þjóðin hlaut í sambandi við þetta tiltæki. Verk-
ið, sem búið var að vinna í þessa sex mánuði,
sem þingið starfaði, var nálega alt skorið niður
líka, því einnig offrað á stall valdafíknar Hon.
Arthur Meighens og flokks hans.
Hudsonsflóa brautarmálinu með þessu ó-
dæði stýrt enn á ný í voða, með því að eyði-
leggja fjárveitinguna að mestu, sem þingið var
búið að veita til hennar.
Lögin um að leyfa bændum rétt til að ákveða
um til hvaða hafnstaða eða korahlaða að korn-
afurðir þeirra skyldu sendar. — Lög um hag-
kvæmt lánsfé ttf bænda, svo að þeir þyrftu ekki
að láta merja sig undir fjármála einokunar-
fargi því, er Canada þjóðin stynur undir og
henni stafar nú hvað mest hætta af, einnig
drepin.
Lög um nýja virðingu á löndum hermanna,
sem þeir keyptu með uppsprengdu verði fyrir
sex til sjö árum, og sem þeir hafa verið að slig-
ast undir ávalt síðan. — Lög til þess að frelsa
þá frá þeim þrældómi og kveða á um sannvirði
landa þeirra eins og það er nú, líka offrað á
valdafíknar altari Arthur Meighens.
Sex mánaða starfi 245 umboðsmanna Can-
ada þjóðarvnnar er öllu fóriiað til þess eins að
geta náð og haldið stjómartaumum á meðan
kosningamar færa fram.
Yfir þennan ófögnuð verður Canada þjóð-
in nú beðin að leggja blessun sína, og hún verð-
ur beðin um meira. Hún verður beðin um að
veita manni þeim, sem ábyrgðina ber á öllum
þessum ósóma, rétt til að reisa, skattana, sem
stjórn Hon. Mackenzie King hefir verið að
lækka, unz þeir eru orðnir í öllum tijfellpm, eins
háir og tollmúrar Bandaríkjaþjóðarinnar.
Hvað ætlar Canadaþjóðin að gjöraf Hún
verður fyrst og fremst að sjá sínum eigin sóma
og sínum eigin rétti borgið.
Hvað ætla íslendingar í Canada að gjöraf
Þeir ætla og verða í þetta sinn, að standa “on
guard for Canada..”
Undanfarandi hefir blaðið Heimskringla
verið að fræða lesendur sína um ýmislegt í sam-
bandi við stjómmálin í Canada, eins og þau
horfa nú við og hafa horft við þjóðinni upp á
síðkastið, og er það allrar virðingar vert, því
ritstjórinn hefir þar farið rétt með mál sér
fróðari manna. En í sambandi við það hefir
hann verið haldinn ástríðu til þess að sakfella
aðal pólitisku leiðtogana báða í Canada, þá
Hon. W. L. Mackenzie King og Hon. Arthur
Meighen — talið þá báða óferjandi og óalandi.
Oss dettur ekki í hug að bera blak af leið-
toga afturhaldsflokksins, Hon. Arthur Meig-
hens/ því framkoma hans í öngþveitismálunum
í Ottawa nú síðast, réttlætir þann dóm hans á
honum. En öðru máli skiftir um leiðtoga frjáls-
lynda flokksins, hann hefir ekki unnið sér neitt
til ávirðingar annað en það, að bera blak af
manni, er Jacques Bureau heitir, fyrverandi
tollmála ráðherra í Kingstjóminni, sem sakað-
ur hefir verið um embættisafglöp, en sem sam-
kvæmt brezkri siðvenju og réttarskipun, er sýkn
saka unz að hann hefir verið sannaður að sök.
—Þegar vér bentum á þetta nýlega í blaði vora,
þá stekkur ritstjórinn upp á nef sér, og hellir
yfirPss illkvittnislegum og hrokafullum gor-
geir, sem hann er órðinn alræmdur fyrir á með-
al Vestur-fslendinga, og honum hefir ekki enn
tekist að temja eða halda í skefjum, en sem
hvorki honum eða neinum öðram hefir nokkum
tíma að haldi orðið, og segist skuli finna orðum
sínum stað, ef vér krefjumst þess. Það hefði
hann átt að gjöra án þess að vera knúður til
þess. ‘ '
Annars er nokkuð erfitt að skilja stjóm-
málalega afstöðu ritstjórans og blaðs hans sem
stendur. Hann er búinn að fordæma leiðtoga
beggja aðal stjómmálaflokkanna í landinu.
Leiðtogana, sem kjósendur landsins og les-
endur blaðs hans verða að velja á milli við
næstu kosningar, því allir vita, að um bænda-
flokks foringja, eða bændaflokk sem líklegur sé
til þess að ráða (yfir atkvæðamagni á næsta
þingi, svo nokkra nemur, verður varla að ræða
í þetta sinn. Hvern eiga þá lesendur blaðsins
,að styrkja ? Hvemig eiga þeir að hjálpa til að
bjarga stjóramálunum út úr öngþveiti því sem
þau era nú í, ef að ritstjóri blaðsins og blaðið
bölsyngur flokksforingjana og flokkana
er einir geta ,náð völdunum við kosningamar,
niður tfyrir allar hellur, en gefur lesendunum
ekkert til þess að styðja sig við í þeirra stað?
Slík stefna er fásinna ein — í henni er ekkert
vit, — hefir ekkert til síns ágætis, en er lands og
lýða tjón, ef nokkur tæki mark á henni.
Merkileg bók.
“Bókin mín”, eftir Ingunni Jónsdóttur, er
ein af þeim fáu bókum síðari ára, sem ekki er
hægt annað en að veita eftirtekt., og þó er þar
ekki um að ræða neina nýja vizku né spennandi
reifaramál, heldur að eins endurminningar og
frásögn á hversdagslegum hlutum og atburðum.
Flestir mundu halda; að slíkt mál væri í meira
lagi þurt og leiðinlegt. En það er svo langt frá
að svo sé. Frásögn konu þessarar er svo meist-
aralega lifandi, að hún heldur manni föstum
frá byrjun bókarinnar til enda.
Eitt af því, sem gefur íslendingasögunum
ævarandi gildi, eru lýsingarnar. Munurinn á
mannlýsingunum í þeim og nútíðarsögum, er sá,
að nú er það orðinn einn þáttur listarinnar, að
lýsa persónum frá hvirfli til ilja—að innan og
utan — og láta þær vera á valdi skáldsins frá
byrjun til enda. 1 Islendingasögum era þær
lýsingar einkennilega stuttar, en í stað þess
lýsa persónurnar sér sjálfar í orðum sínum og
gjörðum, era lifandi myndir sem þroskast og
skýrast, eða minka og ófegrast með þátttöku
þeirra í lífi samtíðarmanna sinna.
Þessi bók frú Ingunnar Jónsdóttur er til-
komumikil einkanlega fyrir það, að lýsingamar
—myndimar, sem í henni era, og þær eru marg-
ar — tala sjcdfar, en það er hámark hins nor-
ræna stýls, þegar hann fær að njóta sín.
Sögulega þýðingu hefir bók þessi mikla.
Hún lýsir einu stórheimili á Islandi yfir fim-
tíu ára tímabil svo nákvæmlega og vel, að með
því hefir höfundur bókarinnar bjargað heimil-
isháttum, húsafyrirkomulagi, lifnaðar og verk-
legum aðferðum og fyrirkomulagi sveitafólks-
ins á íslandi frá gleymsku og glötun, á því fim-
tíu ára tímabili, sem .bókin nær yfir, því svo var
það þá líkt um land alt, að myndin af þessu eina
heimili á að mjög miklu leyti við þau öll.
Einn kaflinn í bókinni er einkennilegur og
líklega einstæður í íslenzkum bókmentum, og
það er lýsingin á umferða eða þurfafólki því,
er að garði bar á Melum í Hrútafirði, þar sem
höfundur bókarinnar er fædd og alin upp.
Kafla þenna nefnir hún “Glerbrot á mannfé-'
lagsins haug”, og er hann 45 blaðsíður. Skyldi
þessum olnbogabörnum hinnar íslenzku þjóðar
nokkum tíma hafa verið gjört eins hátt undir
höfði eins og frú Ingunn gjörir þeim? Flestir
af rithöfundum þjóðarinnar hafa gengið fram
hjá þeim, annað hvort ekki séð þau. eða þá ekki
álitið, að þau ættu sæti í bókmentum þjóðarinn-
ar, en frú Ingunn er ekki í þeirra tölu. Hún
skildi, að'myndin af heimili hennar, sveitar eða
þjóðfélagi, gat ekki verið fullkomin án þeirra.
Þessum vesalingum, sem hvergi áttu höfði sínu
að að halla nema hjá íslenzkri gestrisni, lýsir
frú Ingunn með sama snildar bragnum og finna
er á öllum frágangi bókarinnar. Persónumar
verða svo skýrar fyrir lesaranum, að það er eins
og að hann hafi þekt þær alla sína æfi, og hann
finnur til samúðar höfundarins með þessu
brjóstumkennilega stafgöngufólki.
'Síðasti kaflinn í bókinni heitir “Fjársjóð-
ir, sem mölur og ryð geta ekki grandað.” Eru
það hugvekjur frá höfundarins eigin hjarta, að
mestu æfintýri, dæmisögur og erindi flutt við
ýms tækifæri, og gætir þar.alstaðar sama skýr-
leikqns og sömu vandvirkninnar og annars stað-
ar í bókinni, og þar að auki er hann þrunginn
af skáldlegum tilþrifum og heilbrigðu mann-
viti.
ókostir bókar þessarar eru óvanalega litlir,
sumir segja, að þeir séu engir; en frá voru sjón-
armiði kennir óþarflega mikillar ónærgætni, er
höfundurinn minnist á trúar viðkvæmni kvenn-
anna, sem grétu undir lestri guðs orða á Melum
eða við helgar tíðir í kirkju. Mannkynsfrelsar-
inn sjálfur telur bamslundina og barnshjartað
aðal skilyrði fyrir sambandi manna við guð.
Vér, sem átt höfum viðkvæmar, kristnar mæð-
ur, kunnum því illa ef talað er um þann helgi-
dóm án tilhlýðilegrar lotningar.
Bók þessi, sem er prentuð J prentsmið-
junni “Acta” í Reykjavík, 1926, er 167 blaðsíð-
ur að stærð, í einkar laglegu sniði og er til sölu
hér í Winnipeg hjá bróður höf., hr. Finni John-
son, 668 McDermott Ave., og kostar í bandi
$2.25, en í kápu $1.75.
Gamalt nautgripakyn.
Mönnum mun þykja það ótrúleg saga, að á Bret-
landi gefi enn í dag að líta nautgripakyn, er í þús-
unda tali fylti skóga og sléttur Bretlands á dögum
Cæsars, en samt er það satt.
Maður, að nafni Clair Price, lýsir þessu ein-
kennilega nautgripakyni á þessa leið, í blaðinu New
York Times:
“Nautgripir þessir eru mjög vel vaxnir. Fæt-
urnir eru stuttir. Bakið er slétt og skinn svo þunt,
að á nautin kastar rauðgulum litblæ.
Þeir eru undantekningarlítið hvítir á lit, með
svartar granir. Eyrun að innan eru rauð. Horn eru
hvít, með svörtum stiklum, og vaxa upp og aftur. Á
sumum af nautunum vex fax, sem er frá einum til
tveggja þumlunga langt. Kjötið af þeim er mjög
gott til átu, þó það sé aldrei feitt, og kemur það til
af óhagkvæmu beitilandi og svo af ótta við menn,
er tíðum koma til að sjá þau.
Dýrafræðingar og þeir, sem vel þekkja háttu
húsdýia, staðhæfa, að þau beri með sér, í lit og lát-
æði, að í fyrndinni hafi nautakyn þetta verið húsum
vant, og að því hafi farið aftur með stærð frá þeim
tíma.
Það, sem eftir er af nautakyni þessu, er að finna
í.ChilIingham Park á norðanverðu Englandi, við
landamærin, í klettóttu fjalllendi, sem margar sög-
ur og ótal leyndardóma hefir að geyma — líklegast
staðurinn í öllu landinu til þess að geyma slíkar
fornaldar leifar.
Chillingham þorpið er lítið meira en úthýsi frá
kastalanum, sem er feykilega gamall og stór og með
áföstu fangelsi og svartholi.
Garður frá 13. öld er hlaðinn umhverfis “park”
þennan, sem er 15,000 ekrur að stærð, og er hann
víða mosavaxjnn og vafningsviði.
Innan í gerði þessu eða garði, er að finna allar
mögulegar tegundir af landi: akurlendur, bitlendi,
skóglendi með þéttum undirviði, þrönga dali, heið-
ar og hálendi, er lyftir sér með bergstöllum, fossandi
lækjum og grasivöxnum hlíðum þar til að það mynd-
ar hól eða hnjúk, og uppi á honum stendur Rós-kast-
alinn frá tíð Keltanna.
1 löngu liðinni tíð, þegar hjarðir hvítu nautanna,
rá-dýrannh og annara dýra, voru reknar burt úr
Kaledoníu skógunum af fólki, sem þar var að byggja,
þá var sá kastali nokkurs konar vitastöð fyrir allar
nærliggjandi bygðir, til þess að gefa merki um ófrið,
og allir, sem þess nutu, guldu tíund til kastalans.
Þar brennur nú ekki lengur eldur á arnl, því rán og
manndráp hafa fyrir löngu verið gjörð landræk.
Það virðist, sem norsku barúnarnir hafi haldið
verndarhendi yfir þessu nautgripakyni sem öðrum
veiðidýrum í landareignum sínum, og það hafa óef-
að verið þeir, sem fluttu þau í Chillingham kastala
skóginn.
Lávarðurinn frá Tankerville, núverandi eigandi
“Chillingham Park”, hefir þá eingöngu og heldur
þeim við sem sérstökum og einkennilegum fornminj-
um, og hópur þessara nautgripa, sem kominn var of-
an í 28 fyrirl þrjú hundruð árum, telur nú sextíu
höfuð, það eru ellefu graðungar, sejd;ján geldingar
og þrjátíu og tva?r kýr.
Lávarðurinn frá Tankerville veitir hverjum sem
vill leyfi til að sjá gripi þessa. Lætur hann þá
skógarvörðurinn fylgir gestunum í skóginn, til þess að
leita gripanna, og það er mjög sjaldan, sem menn
geta ekki séð þá, tilsýndar að minsta kosti. Á vet-
urna er miklu auðveldara að komast nálægt þeim,
því þá rekur hagaleysi þá í skóginn nær kastala-
byggingunum. Þá geta menn komist svo að segja
alyeg til þeirra, ef menn eru ríðandi, og menn vita
til iþess, að stundum hafa þeir elt heyæki eins og
heimavanir gripir.
Á sumrin eru þessir nautgripir eins viltir og rá-
dýrin, eða önnur villidýr skógarins, og um miðsum-
ar fara skógarverðirnir um skóginn svo vikum skift-
ir, án þess að sjá eitt einasta þeirra. En það er ekki
hægt að villast á þeim, þegar þau lyfta snjóhvítum
höfðunum upp úr undírviði skógarfns, og hljóðið,
sem þau gefa frá sér, er líkara þungum drynjanda,
en vanalegu nautabauli.
Þegar ókunnugir nálgast naut pessi að sumar-
lagi, þá taka þau til fótanna og hlaupa spottakorn,
stansa svo, snúa sér snögglega við og hórfa á komu-
menn stundar korrf^ svo tekur einhver af bolum
hjarðarinnar sig út úr, og gengur móti komumönn-
um illúðlegur á svip, og heldur áfram unz hann á svo
sem fjörutíu eða fimtíu faðma til mannanna; þá
stanzar hann og horfir á þá með ógnandi augnaráði.
,Ef að mennirnir hreyffc sig, snýr hann við og hleyp-
ur sem mest hann má, en ekki langt. Hann stanzar
von bráðar, snýr á móti mönnunum aftur, og
er þá ákafari en í fyrra skiftið. Þessu heldur hann
áfram, unz hann er rétt að segja kominn að mönn-
unum. En enginn veit hvað skeði, ef skógarverð-
irnir biði eftir því að hann kæmist alveg til þeirra,
því þeir hafa aldrei reynt það, þeir hafa sig burtu
áður. — Slys hafa engin orðið á síðari árum út af
viðureign við þessa hjörð. En fyrir fjörutíu eða fim-
tíu árum síðan voru þau tíð, en veiðiaðferðir þær er
þá tíðkuðust, eru nú með öllu bannaðar. Þá er
veiða átti eitt eða fleiri af þessum nautum, var boð
sent út til nærliggjandi héraða og bæja, og fólk
safnaðist í stúfhópum saman til að taka þátt í veið-
inni, sumt ríðandi, og þeir, sem ekki áttu reiðhesta,
fóru gangandi. Svo byrjaði áhlaupið. Hundar,
hestar, menn og kqnur, þeystu frá kastalanum og í
skóginn, og á eftir þeim fór gangandi liðið eins hratt
og fæturnir báru það. Ríðandi liðið, með hjálp
veiðihundanna, flæmdi eina eða tvær af skepnum
þessum út úr aðal hópnum og kom henni á einhvern
afvikinn stað, og þar byrjaði skothríðin, og í hvert
sinn, sem þessar hetjur hittu dýrið, kvað við fagn-
aðaróp frá mannfjöldanum. En við það ærðist dýr-
ið og hljóp þá oft á mannhringinn og varð oft fólki
^.uiiuiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiHiiiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim
1 SKREYTIÐ HEIMILIÐ. I
— Það cr á vorinað menn fara að hugsa um að fegra og endurnýja heimili sín. S
Draperies, blaejur, gólfteppi, Chesterfield Suites, stoppuð húsgögn, o.fl. ZS
| HREINSAÐ OG UTAÐ. - FLJÓT AFGREIÐSLA. |
Fort Garry Dyers andCieiners Co. Ltd.
= W. E. THURBER, Manager. |
1 324 Young St. WINNIPEG Sími B 2964-2965-2966 =
— Kallið upp og fáið kostnaðaráætlun. n
:Tn 111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 n 11111111111111111111111111 rE
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBEB
K.AUP1 HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Hættur ferðalagsins
UYRRUM reiddi ferða-
-t maðurinn sig á sverðsitt
og byssu til að varðveita pen-
inga sína. Nú notar hann
Travellers’ Cheques.
* Áður en þérfariðí ferðalag, þá
skiftið peningumyðar fyrir
Travellers’ Cheques hjá
einhverri af deildum
The Royal Bank
of Canada
HSHEHEHSHIMSHEHZHEHEHSHSHSHSHSHSHXHZHSHSHBHIHXHSKSIÍlSH
| ISLENDiiNGADAGUR Á LUNDAR I
s
C3
s
I
s
H
s
H
I
M
s
H
K
H
S
H
S
M
S
H
M
E
H
S
H
Fimtudaginn 5. Ágást, 1926.
Glímur, kaðaldráttur, barnasýning og allskonar íþróttir.
Paul Reykdal íþróttastjóri.
Margir ræðumenn, þar á meðal séra Jónas A.Sigurðsson, |
séra Hjörtur J. Leo og séra Albert Kristjánsson. Söng-
flokkur æfður af V, Guttormssyni.
Veitingar. Dans að kveldinu.
s
§
s
H
s
H
s
H
S
w
s
SKlSMSKlSKlSMSKlSHSMSMSHlSMSMSKISMEKJSMSMSKlSKíæMSKiSKlSHSKiSMSMS
að fjörlesti áður en það hné fyrir fjandmönnum sín-
um; en til þess þurftí oft frá tuttugu til þrjátíu
skot.
Þessum villimannaleik var hætt árið 1872, er
prinzinn af Wales lagði að velli foringja flokks
þessa — naut mikið og fagurt.”
Afturhaldið.
‘Klœkin er kaupmanns-íund,,’ J. H.
Afturthaldsins fjanda fans
frelsi ógnar þessa lands.
Auös og valda öflin flá
eitri spúa landið á.
Fjötra vilja frjálsa þjótS,
fantar, vort er sjúga blóð.
Valdsjúkt auðsins afturhald
er afturgengið 'konungsvald.
Sviftir frelsi þjóð og þing
þrungin íhalds1 svívirðing;
ágirnd skín af ygldri brá,
ómar lýgin vörum frá.
Áuðvalds grimma yrman ljót
unga nagar lífsins rót.
Fals og heiftar feigöar dans
fyllir hjarta harðstjórans.
íhaldið er andans slægð
ágirndin þess sálar gnægð.
Valdafíkn er réttar-rán
ríkisböl og þjóðar-smán.
Fylkjum liði frjálsir menn,
fylling tímans kemur senn;
merki voru höldum hátt,
horfum beint i frelsis átt.
Verndum lands og lýða rétt,
lið vort saman standi þétt;
vörpum þýjum völdum frá,
viöreisn þjóðar trúum á.
Söndahl.
WONDERLAND.
Auk myndar þeirrar, sem getið
var um í síðasta blaði, að sýnd
yrði á Wonderland leikhúsinu,
verður einnig sýnd mynd, er nefn-
ist “Fighting Hearts”, stór-hríf-
andi kvikmyndaleikur, þar sem
fyndni og huggöfgi skiftast á jöfn-
um höndum. Þetta er ein af þeim
myndum, sem enginn ætti að fara
á mis við að sjá, því íeikurinn er
blátt áfram snildarlegur og stend-
ur að öllu leyti jafnhliða “Fight-
ing ÍBlood” og “Telephone Girls
Series”, ef ekki framar.
Hveitisamlagið.
Hveitisamlögin í Ástralíu eiga
fund með sér.
1 síðustu viku maímán. héldu
hveitisamlögin í Ástralíu sameig-
inlegan fund, sem þeir er hann
sóttu, telja hinn merkilegasta
fund af því tagi, seirí haldinn hef-
ir verið í Ástralíu. Eitt af aðal-
verkefnum fundarins var að í-
huga gerðir alþjóða þingsins, sem
hveitisamlögin héldu í St. Paul,
Minn., í febrúarmánuði í vetur.
Þeir sem það þing sóttu frá Ástr-
alíu, skýrðu fyrir nefndum fundi
frá því, sem þar hafði verið gert.
Það kom til umræðu á þessum
fundi, að mynda eina sameiginlega
söludeild fyrir öll hveitisamlögin
í Ástralíu, en ekki var álitið, að
hægt væri að koma því við að svo
stöddu, vegna þess, að flutnings-
gjald á hveiti er þar svo mismun-
andi og sömuleiðis gæði hveitis-
ins. Samt sem áður voru ráðstaf-
anir gerðar í þá átt, að ríkin hefðu
nánara samband sín á milli.
Rætt var um, hvernig hentast
væri að kynna almenningi sem
bezt starfsemi og starfsaðferðir
hveitisamlaganna í Ástralíu, og
var afráðið, að fá sérstakan mann
til að sjá um það mál.
Föst nefnd var kosin, einn mað-