Lögberg - 26.08.1926, Blaðsíða 3

LÖGBEltG FEMTUDtAGINN,
i
Bls. 3.
26. AGÚST 1926.
ju^jj^^i^^SHSESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESHSESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESESHSESESESESESESESESESESESESESHSESESESESESESHSESESESí:.
T
SOLSKIN
gp i^pcr73r;?L,7iq7i[r?q7iq7i 5? 57157157357] gpgpg?535HSHS dS c^]HSHS5555HSiibH5H5H5557S?S?SHSHSHS55HSHl:iiSHSHSHStibHsHSci5H5H5H5HSHSH555E5?S?SHSHSHSHSES5SHS5SdSH5HSE555HS5S?^HSHS555SHSHSHS5.^HSi
Silfurskálin hennar Úndínu.
Rós n-oftkur við Hasselvíkina sagði þessa
sögu:
“Einu sinni var lítil stiílka, sem hét litla
Lísa. Pabbi hennar og mamma voru dáin, og
hún var hjá honum blinda afa sínum, í lélegum
kofa úti í Engjahólmanum, fyrir utan Elgeyna
hjá Eikamesþorpinu. Guð veit, af hverju þau
lifðu á vetrum. Ríeyndar reið hann afi net
fyrir fólk og fékk aura fyrir, og litla Lísa bjó
til vendí og seldi þá í borginni, en það hrökk nú
ekki mikið, og þó bjuggu þau eigi við skort, því
að þau trevstu Guði, sem er faðir allra fátækra
og föðurlausra á jörðinni.
Þau áttu svolítinn bát og f jögur net, og með
þau fóru þau út á sjó til að fiska á sumrin. En
þegar berin fóru að spretta í skógarbrekkunum,
þá sat gamli maðurinn í bátnum símim með net ■
stjakann sinn í hendinni, á meðan Lísa litla fór
upp í skóginn til að tína ber. Einhvem dag í
glaða sólskini og hita, er þau höfðu róið lengra
út en þau voru vön, varð afi mjög þyrstur og
sagði við Lísu litlu: “Taktu nú leirskálina og
sæktu vatn handa mér í einhyern læk, því að eg
get ekki dmkkið fcjó, af því að hann er svo
saltur.”
“Það skal eg gera,” sagði Lísa litla, því að
hún var alt«af væn og góð telpa. Og svo tók
hún skálina, og hoppaði með hana uppá land.
Þar var ósköp eyðilegt og harðneskjulegt
land, klettar einir og svo dimmur skógur á
milli. Lísa litla stökk yfir kletta og klungur,
hóla og hæðir, þangað til hún varð alveg kaf-
rjóð af hita, en fann engan læk, því að þá var
þurkasumar og vatnið hafði þomað upp. Loks-
ins varð hún þreytt og fór að hægja á sér.
Þegar hún var nú að ganga undir dimmu furu-
trjánum, þá fór liún að hugsa svo margar und-
arlegar hugsanir, sem henni höfðu aldrei dott-
ið áður í hug. Henni sýndist þessi hávöxnu tré
horfa svo undarlega á sig, og henni fanst hún
vera svo alein og einman-a á guðs grænni jörð.
Eitthvað þaut í greinunum uppi yfir benni,
og hún hevrði ráma rödd, sem sagði við hana:
“Hví ertu svona einmana, Lísa litla? Hvar er
unnustirm þinn?”
Lísa leit upp fyrir sig, en sá engan, nema
fugl, sem sat uppi á grein á gamalli björk og
vaggað sér þar. Þá varð hún hrædd og fór að
hlaupa, en hrasaði í sama bili um tréstofn, —
þar lá leirskálin hennar öll í molum.
Hvað var nú til bragðs að taka? Afi sat enn
í bátnum, og í hvað átti nú Lísa litla að sækja
vatnið, til að svala honum með?
Lísa litla settist á tréstubbinn og fór að
gráta. Þá heyrði hún aftur einhverja óljósa
rödd milli greinanna, sem sagði: “Hví ertu
svona einmana, Lísa litla, og hvar er unnust-
inp þinn?”
Lísa sá engan nema íkoma, sem gægðist
fram á milli tveggja greina á gömlu grenitré.
Þetta gramdist henni. Hvað varðaði íkornann
um það, hvort hún var ein í skóginum eða ekkif
Hún sneri því að honum bakinu og gekk í aðra
átt.
En liún hafði ekki farið langt, áður en hún
heyrði í þriðja sinn sömu spuminguna: “Hví
ertu svona einstæðingsleg, Lísa litla? Hvar er
unnustinn þinn?”
—Nú var það fallegur ókunnur fugl, með
gulllitaða vængi, sem spurði að þessu, um leið
og hann flaug af stað beint upp í himinblám-
ann. '
“Hvaða fugl er þetta?” sagði Lísa litla,
“hann afi situr í bátnum og bíður eftir vatn-
inu, og eg hefi brotið þá einu skál, sem við
eigum’P
“Já, en hvar er unnustinn þinn?” spurði
gullfuglinn úti í himinblámanum.
“En hvað hann getur verið dæmalaust
hehpskur,” sagði Lísa, litla. “Veit hann ekki,
að mér þykir vænna um hann afa minn, en,
nokkum annan mann á jörðinni? Og samt er
hann að spvrja um unnustann minn!”
Lísu litlu þótti þetta óþarfar spumingar, og
gekk nú aftur ofan að ströndinni til að leita að
afa sínum. En fékk hún nú fremur að vera í
friði fyrir það? Nei, það var öðru nær. Nú
fór alt að lifna við í kringum hana: trén, runn-
ar og steinar, jafnvel gamlir trjáfauskar og
krækiberjalvngið undir fótunum á henni fóm
að tauta og tala, og mosavöxnu klettarnir tóku
undir -og andvörpuðu: “Lísa litla! Lísa litla!
hvar er unnustinn þinn?”
Nú var Lísu litlu nógboðið, sem von var. Hún
tók til fótanna, sem mest hún mátti, og kallaði
stórreið í allar áttir: “Nei, hlustið þið á, hvað
skógurinn er vitlaus, sko, hvað klettamir láta
kjánalega! En sá hávaði!”
Loksins gomst hún til afa síns í bátnum. “Ó,
livað það er leiðinlegt, afi minn, eg hefi brotið
skálina, svo að þú færð ekkert vatn, afi minn.”
“ Já, svona er það, þegar maður sendir böm.
En hví hefir þú verið svo lengi, telpan þín?”
Lísa litla sagði nú frá hvað hún hefði heyrt
í skóginum. “Og kærðu þig ekki um það,” sagði
afi, “það er bara þytur í trjánum, þegar grein-
arnar slást saman, og það veit á það, að á morg-
un fáum við regn. IJnnusti! Skárra^r það nú
bullið!”
“ Já það segi eg með,” sagði Lísa, “en eg á
þó einn unnusta.”
“Hvað ætli þú eigir unnusta!”
“ Jú, því þú ert unnusti minn.”
“Jæja, sleppum nú því. Taktu nú tómu
smjöröskjurnar okkar, og revndu að fara aftur
og sækja mér ögn af vatni, Eg er svo skrambi
þyrstur. ’y
Lísa litla tók smjöröskjurnar og fór aftur
af stað. En nú var alt svo þögult og hljótt,
nærri því of hljótt. “Eg vildi eg1 heyrði lói>
kvak eða spóavell,” sagði Lísa við sjálfa sig,
en fuglarnir steinþögðu. En svo kom Lísa að
hundarósarunna, þar vora fyrstu rósimar að
blómgast. En hvað þær ilmuðu undarlega vel.
Lísa braut blómið af leggnum, til þess að
færa afa það. Þá sá hún, að eitthvað var skrif-
að innan í blöðin. Hún fór nú að stafa saman
þessi strik og rúnir, og sjá! það var sama spum-
ingin: “Hví ertu' svona einmana, Lísa litla?
Hvar er unnustinn þiún?’
“Það er svo, ertu nú líka á ferðinni með
vitleysuna þá araa?” sagði Lísa litla og fleygði
rósinni burt. “Eg get ekki skilið, hvað gengur
að s'kóginum. vEtli hann hafi ekki neitt þarf-
ara að hugsa um?”
Hún gekk nú enn lengra áfram, en fann enga
lind eða læk. En í staðinn fann hún það, sems
hún leitaði ekki að, alla kletta og ranna krotaða
þessari leiðinlegu spurningu: “Hví ertu svona
einmana, Lísa litla? Hvar er unnustinn þinn?”
“Nei, nú er skógurinn alveg genginn af göfl-
unum,” sagði hún, “eg held, að. eg verði að
kreista aftur augun, til að sjá þetta ekki.” Það
gerði hún líka, en hún varð að opna þau svolít-
ið, til þess að hrasa ekki um þúfur og steina.
Loks komst hún ofan að ströndinni, án þess að
hafa fundið nokkurt vatn. En þegar hún ætl-
aði að ganga ofan klöppina, niður að bátnum,
þá tók hún eftir djúpri klettasprungu eða gjá.
sem lá í snarbrettu ofan að sjó, og í gjánni var
stöðupollur, sem ekki hafði þornað upp af því
að hann lá í skugganum. *
Nú varð Lísa litla fegin og klifraði ofan
bergið niður í gjána, til að ná vatninu. En þeg-
ar hún teygði ,sig niður með öskjurnar, til að
sökkva þeim í vatnið, þá var hún nærri dottin á
höfuðið niður, og þá misti hún þær úr hendinni,
og þær ultu ofan í gjána og ofan í sjó. Nú var
úti um þær.
“'Sko til, nú er eg jafnnær og áður, í hverju
skyldi eg nú eiga að sækja vatnið handa afa?”
sagði Lísa litla og fór að gráta, svo að tárin
hrandu eins og krækiber ofan í sjóinn.
Þegar hún hafði grátið stundarkom hugsaði
húnmeðsér: “Til hvers ætli það. sé, að sitja
hér og skæla, og láta svo afa bíða "dauðþyrstan
í bátnum eftir vatni? Eg skal búa mér til hrífu
úr næfrum og sækja með henni vatn úr gjánni.”
Hún ibeið ekki boðanna, heldur bjó sér til
næfrahrífu og fór að klifra ofan í gjána. Þá
varð henni litið ofan í sjóinn fyrir neðan, og
hún sá glitra á eitthvað þar. Lísa litla varð
forvitin, braut upp um sig pilsins, óð út í flæðar-
málið og rétti höndina niður að þessu. Það lá
nokuð djúpt, ^n bráðum náði hún því, og rétti
upp höndina með þessum spegilfara lilut: Það
var ljómandi silfurskál, spegilfögur. —
'Sækonungurinn sat í sígrænu höllinni sinni
á mararbotni, og öll hans hirð stóð hljóð alt í
kring um hann. Konungurinn var þungbúinn
á svipinn; hann saknaði yngstu dóttur sinnar,
hennar Undínu litlu, sem hann hafði sent burt
til að tína kóralla við strendur Evjaálfunnar.
Undína hafði eftir vana sínum leikið sér við
hinar fjarlægu strendur og gert sér fótspor í
hvíta sandinum. Sonur skógarkóngsins, sem
var unnusti hennar, hafði fleygt rósum og ýms-
um öðram blómum ofan í öldumar til hennar,
0g Undína hafði tekið að slá hörpuna sína. —
Þannig hafði tíminn liðið. tfndína hafði fleygt
til kongsonarins litla skipinu, sem hún átti að
tína kórallana í, og hann hélt því fyrir henni.
Þegar Undína saknaði skipsins síns, þá stakk
húri sér í kaf ofan í sjóinn, til þess að sækja sér
annað nýtt aftur heim í konungshöllina.
En nú hafði eitt sætröllið legið í eyram
kongsins og sagt við hann: “Hún Undína hef-
ir vanrækt boð konungs og gleymt sér lijá unn-
usta sínum, og gefið honum snekkjuna sína.”
Þá varð sækongurinn reiður, því að ófriður var
milli hans og skógarkongsins. En hann lét ekki
á sér finna, og sagði við tröllið: * ‘ Sæktu silf-
urskálina mína.” Tröllið gerði svo, en henni
fylgdi sií náttúra, að hver sem drakk úr henni,
gleymdi því, sem lionum var kærast í heimin-
um.
Undína synti nú eins og eins og silfurbjört
alda heim í grænu höllina og hneigði sig fyrir
föður sínum.
“Hvar hefir þú verið?” svaraði kongurinn.
“Eg hefi verið að leika mér í fjörunni og kast-
að hörpunni í blómin. En sonur skógarkongs-
ins tók snekkjuna mína, og því er eg hér komin
til að fá mér aðra n#ja.”
“ óhlýðna :barn, ” sagði konungurinn, “í þetta
sinn verður1 það að vera, en gerðu þetta ekki
aftur. Sko, taktu hérna silfurskálina mína í
staðinn fyrir snekkjuna, og sæktu mér hreint
og kalt Vvatn norðan úr löndum í hana, því að
mér leiðist að drekka þetta salta sjóvatn.” En
með sjálfum sér hugsaði kongurinn: “Hún
dóttir mín skal drekka úr skálinni og gleyma
unga kongssyninum, því að skálinni fylgir sii
náttúra, að allir, sem drekka úr henni, gleyma
því, sem þeim þykir vænst um.”
Undína tók silfurskálina og synti með hana
yfir hið spegilslétta haf, þangað til hún fann
uppsprettu við Elgeyna; þar fylti hún skálina
af köldu vatni, bar það síðan að rauðu vömnum
sínum og drakk af því, því að hún hafði líka
orðið þyrst í sumarhitanum. En í sama bili
gleymdi hún því, sem henni var kærast í ver-
öldinni, og það var kongssonurinn ungi. En
hann var orðinn svo samvaxinn öllu því, er hún
elskaði, að hún í sama bili gleymdi líka öllu
öðru, og barst hugsunarlaust burt með þús-
undum annara hugsunarlausra aldna, sem velt-
st hver um aðra í hinu ómælanda hafi.
En nú lá silfurskálin hennar Undínu kyr á
snjóhvítum sandinum við ströndina ; Elgeynni,
og þar fann Lísa litla hana, þegar hún var að
sækja vatn handa honum afa sínum.
Lísa litla skoðaði skálina alveg hissa í krók
og kring, og skildi ekkert annað, en að hún væri
undarlega falleg. “Það verður heldur skrítið,
að sækja vatn handa afa í slíkri skál,” hugsaði
hún með sjálfri sér.
Nú fylti hún skálina undir eins af vatni úr
klettagjánni. Ó, en hvað þetta vatn var tært!
Það var alveg eins og spegilfagurt silfur! Lísa
litla gat ekki staðist J)að að bragða á því, og
drakk ....
En í sama bili fanst henni blóðið frjósa í
æðum sínum. H'enni varð innanbrjósts svo
undarlega svalt og hljótt. Allar þessar kyn-
legu hugsanir, sem nýlega höfðu sveimað í
kring í litla, bamslega höfðinu hennar, mistu
alveg flugið, eins og vængbpotnir fuglar. Þarna
sat Lísa lftla eins og í draumi, án þess að muna
eftir mglinu í skúginum eða afa sínum í bátn-
um, af því að hann var það, sem henni þótti
vænst um í heiminum.
Hvað lengi hún sat þarna, vita menn ekki,
en það hefir víst verið lengi, þ\n að á þeim tíma
óx hún upp og varð að stórri stúlku. Fuglam-
ir í skóginum kvökuðu eins og áður, trén töluðu
ibæði bull og ekki bull, en Lísa litla heyrði það
ekki. Hvað kærir maður sig líka um, hvort það,
sem heyrist, er óhyggilegt eða skynsamlegt,
þegar maður á engan í heiminum, sem manni
þyk'ir vænt um?
Margir reru fram hjá og fengu að drekka úr
silfurskálinni hennar Undínu, því að eitthvað
þurfti hún þó að gera. Hví skýldi hún annars
sitja þarna? Einu sinni kom þangað fiskisölu-
kerling, sem grátið hafði í tuttugu ár, síðan
maðurinn hennar druknaði. Hún drakk drjúg-
an sopa úr silfurskál Undínu og hætti þá að
gráta. 1 annað skifti kom þangað hégómagjörn-
stúlka, sem aldrei hugsaði um annað en kemba
fallega hárið sitt, en þegar hún hafði dmkkið,,
misti hún kambinn í sjóinn. Þangað kom líka
einu sinni herramaður, sem veiddi fisk á færi.
Honum þótti allra vænst um sjálfan sig af öll-
um í heiminum, en þegar hann hafði drakkið úr
skáinni, þá kom honum til hugar,, að hann hefði
lifað alla æfi of góðu lífi, en móðir sín- og systir
byggju við sult og seyru. ó, hversu margir
þyrftu að drbkka úr silfurskálinni hennar Und-
ínu alveg til botns, til þess að æra að gleyma
sjálfum sér.
Verst var það um liann afa, því að hann var
blindur. Hann sat líka enn þá í bátnum og
beið eftir vatninu, sem aldrei kom til að slökkva
þorsta has.
Einhvern dag kom ungur sjómaður að
ströndinni í Engeynni, til þess að högg\ra sér við
í árar. Hann sá litlu Lísu sitja aleina á klöpp-
inni, og honum datt í liug, að henda gaman að
henni, og sagði: “Hví situr þú svona einmana,
Lísa litla? Hvar er unnustinn þinn?”
Lísa leit við, og þekti sjómanninn vel, því að
þau höfðu leikið sér saman, þegar þau Voru lít-
il. Hún leit á hann, og hann leit á hana, og í
sama bili fór allur skógurinn að kvaka; öll tré
og greinar, blöð og runnar, klettar og þúfur,
voru aftur krotuð sömu óskiljanlegu orðunum,
er áður höfðn gramið Lísu litlu svo mjög, þeg-
ar hún var að leita að uppsprettunni í Elg-
eynni.
“Nei, en nú situr afi og bíður mín í bátn-
um,” sagði Lísa litla og hoppaði sýo af stað
yfir stokka og steina í þvílíkum flýti, að helm-
ingurinn af vatninu skvettist úr silfurskálinni.
“Nei, sko hana!” sagði sjómaðurinn, og hjó
með öxinni sinni í stein, svo að stórt stykki
brotnaði xír egginni.
Lísa litla hljóp sem fætur toguðu ofan að
bátnum. Og það fór, sem hana grunaði, þar
sat afi í bátnum enn þá. “Hvar hefir þvi verið
allan þennan tíma?” sagði hann byrstur.
Lísa litla sagði honum nú alla söguna, og
hvernig hún fann silfurskálina. En um sjó-
manninn sagði hún ekki eitt orð, því að honum
hafði hún alveg gleymt. Og í sama bili mundi
hún eftir afa sínum.
“Nú skaltu fá að drekka, afi,” sagði hún,
og hélt silfurskálinni upp að vörunum á gamla
manninum. Afi drakk úr skálinni og gleymdi,
eins og aðrir, því, sem honum var kærast í
heiminum, en það var sjónin hans. Nií fanst
honum það vera eðlilegt, að hann væri blindur,
og mundi ekki lengur eftir því, að hann hefði
nokkurn tíma getað séð sólina, tunglið, stjörn-
urnar, bláa sjóinn og grænan skóginn.
(Framh.)
BARUR.
Er gengur þii í gleðiljósi björtu
og gæfan brosir hlýtt við þér,
annar böli og sorgarmyrkri svörtu,
á sama tíma háður er.
Þegar hlærðu, annar er að gráta,
og yfir honum grúfir nótt.
En, ef til vill, þín lundin lét-ta og káta,
er lítil bára, en hnígur skjótt,
og ber þig hræddai), ofan öldudalinn;
þar opnar djiipsins faðmur sig.
Þinn bátur sekkur, illri ágjöf falinn,
en aðrir hlæja í kring um þig.
Mun, að lífið alt í öldum gengur,
og upp og niður flev þitt berst.
Og þó þú fljótir öðrum eitthvað lengur,
á endanum þinn bátur — ferst!
—Dagblaðið. Grétar 0. Fells.
\
Professional Caras
DR. B. J. BRANDSON
S16-2Í0 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Ofítce tlmar: 2_3
Heimili: 776 Victor at.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & a8
selja meöul eftir forskriftum lœkna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aC fá, eru
notuS eingöngu. pegar þér kómlC
meö forskriftina til vor, meglö þér
vera viss um, aö fá rétt þaS s»m
læknirinn tekur til.
\ Nótre Dame and Siierbrooke
Phones: N-7658—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medlcal Art-s Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
með litium fyrirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur |Ikkistur og annast um öt-
farir. AUur útböna'Bur eá bezti.
Knn fremur seiur hann allskonar
mlnnisvarCa og legsteina.
Skrifst. Talsiml: N-6607
Heimilis Talsími: J-8302
MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Wlimlpeg,
hefir ávalt fyrirliggjandi úrvala-
bdrgðir af nýtízku kvxmliöttum.
Hún er elna ísl. konan. sem sllka
verzlun rekur í Wlnnipeg. fslentf-
ingar, látið Mrs. Swainson njóta
viðskifta yðar.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslenzkir lögfricðingar.
708-709 Grea#-West Perm. Bldg
356 Main fit. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur aB
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar að hitta á eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern mlðvlkudaf
Riverton: F'yrsta fimtudag.
Gimll: Fyrsta miCvikudag.
Piney: priðja föstudag
1 hverjum mánuCi.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt til aC flytja mál bnCl
I Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: WjTiyard, Sask.
Seinasta mánudag I hverjum mán-
uCi staddur I Churchbridge
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræSingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. C. JOHNSON
«07 Confederatlon I.lfe Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábvrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum tyr-
irspurnum svarað samstundis.
Srifstofusími: A-4263
HAssiml: B-SSM
J. J. SWANSON & CO.
IiIMITED
R e n t a 1 s
Insurance
Real Estate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Phonee: A-6349—A-6340
STEFAN SOLVASON
teacjher
of
PIANO
Ste. 17 Emily Apts. Emily 8t.
Emil Johnson
SERVIOE ELECTRIO
Rafmagnt Contracting — Attt-
kvn» rafmagsndhöUi seld oo vtíf
þau oert — Eg tel Moffat og
McClary Eldavéiar og hefi þcar
til sýnis d verkstæOi minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johneon’s byggingin t18
Toung Street, Winnlpeg)
Verskat. B-1507. Helin. A-72M
Verkst. Tals.: Helrna Tala.:
A-8883 A-9384
G. L. STEPHENSON
PDTTMBER
AUskonar rafmagnsáhöld, svo mm
straujám, víra, allar tegundlr af
glösnm og aflvaka (liatteries)
VERKSTOFA: 676 HOME 8T.
Sími: A-4153. ísl. Myndastofa
NewLyceum PhDto Stuitio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
Islenzka bakaríið
Selur heztu vörur fyrlr la-gsta
verð. Pantanir afgreiddar bseM
fljótt og vei. Fjölbreytt úrval.
Hrein og Upnr vtðskiftl.
Bjarnason Baking Co.
676 SAItGENT Ave. Wlnnlpe*.
Phone: B-429S
4