Lögberg - 21.10.1926, Blaðsíða 2

BIs. 2
LÖGBEBG FIMTUDAGINX
21. OKTOBER 1926.
Gaman og alvara.
Eftir Rúnólf Marteinsson.
ÍNokkuð af því sem hér fer á eft-
ir, var flutt sem samkohm-erindi
I. okt. síðastl, í Seattle,—R.M.]
Þannig nefndist fyrsta bókin,
sem eg Ias. Það er að segja, eg
stafaði, stautaði og staglaði í
henni. Þá var eg barn 'heima á
1 landi. Nú er eg dálítið eldra
barn, vestur á Kyrrahafsströnd
Amerfku. í gömlu bókinni, sem
eg rýndi í, var margvíslegur fróð-
leikur og ýmislegt til að brosa að,
Þeim, sem muna eftir gömlu bók-
inni, kemur eflaust í hug, að eg
sé ofdirfskufullur að gefa þessum
útúrdúrum mínum'heiti, sem hef-
ir átt svo veglegan félagsskap, en
það eru margir Jónar til meðal
íslendinga og þeir eru ekki allir á
sama göfugmenskusti^i. Eins 'má
nota “gaman og alvara” í ýmsu
sambandi. Með þessu heiti mælir
það sérstaklega J mínum huga, að
þó sumt í þessari frásögu minni
sé sagt í fullri alvöru og öllum
full-jjóst, að það sé tilfellið, vil
eg taka mönnum vara fyrir því, að
gjöra alvöru úr gamninu.
Þeir sem hafa auð fjár og nóg-
an tíma, geta ferðast þegar þeim
lizt og hvert sem þá langar til að
fara; en við hinir verðum að sæta
tækifærum, ef svo skyldi fara að
þau bæri að garði. Tækifærið til
að ferðast um nokkurn hluta af
Kyrrhasströnd Amerjku sýndist
síðastliðið vor vera, að minsta
kosti nær, en þegar eg var austur
í Manitoba. Síðastliðinn vetur
dvöldum við hér í Seattle, konan
mín og eg. Það var að minsta kosti
óvfst, að hún kæmi hingað vestur
aftur,. Eg atldi því líklegt, að
tæpast fengi hún annað tækifæri
til að. sjá stóran hluta þessarar
strandar. Hennar vegna og mín
var því löngunip sterk hjá mér
að ferðast um áður en við legð-
um á stað austur aftur, í síðast-
liðnum júnímánuði, og var nú
hugurinn sterkastur að sjá Cali-
forníu.
Tvens konar erfiðleikar risu
upp sem þröskuldir á veginum:
dýrt far og peningaskortur.
Úr þessu rættist samt furðan-
lega. Fyrir happ og hendingu
hitti eg Mr. Choate, sem stýrir
skrifstofu Canadian National
jármbrautanna hér í Seattle.
Hann benti mér þegar í stað á
mjög niðursett far, sem gilti fyr-
ir sumarmánuðina. Á því far-
bréfi, sem eg keypti af honum, fór
eg suður til Californíu, austur til
Winnipeg og svo vestur til Se-
attle í haust. Hvað hinu atriðinu
viðvíkur, flaug mér í hug, að það
kynni að verða mér eitthvað til
liðs, að flytja samkomuerindi þar
er íslendingar á þessari ieið ættu
heima { nokkrum verulegum hóp-
um Tæpast þorði eg nú að á-
ræða þetta, ekki sízt vegna þess,
að ekki var kostur á nokkrum
nægilegum dugnaði til að undir-
búa mig eins og skyldi. Þegar út
á hólminn var komið, hafði eg
ekki annað til að bera fyrir mig,
en tvö stutt erindi, annað á ís-
lenzku, hitt á ensku, sem eg hafði
flutt hér í Seattle. Alstaðar, þar
sem af samkomum varð, leituð-
umst við hjónin við að bæta upp
það, sem á vantaði, með söng ís
lenzkra ljóða. Að vísu voru það
samkomugestirnir, fremur en við,
sem lögðu til sönghljóminn. Þeir
borguðu því að nokkru leyti fyrir
það, sem þeir sjálfir unnu, enda
mun það oft tilfellið, að það er
ekki minni sæla að gefa en þiggja,
Víðast hvar voru bornar fram á-
gætar veitingar í sambandi við
samkomur þessar, og jók það mjög
á ánægjuna. Þar sem það var ekki
gjört, voru þær mun daufari. Eg
held að andatrúarmennirnir tali
um útfrymi. Ekki er eg viss um
að eg skilji það hugtak rétt; en
eg hefi óljósa hugmynd um, að
með því sé átt við einhverja
stráuma, myndir, eða persónu-
magn, sem streymir út frá mönn-
um, með mjög misjöfnum ’mæli,
eftir því hvað menn eru áhrifarík
ir. Eg bið spíritista afsökunar,
ef eg skyldi, með þessum orðum
vera að lýsa mínum eigin (hug-
myndum, en alls eigi þeirra; en
það, sem eg er að komast að, er
það, að góðgjörðirnar, ef til vill
sérstaklega kaffið, losa um út-
frymi gestanna, leysa það úr læð
ingi, svo persónu - hlýleikinn
streymir frá einum til annars og
menn finna til þess, að það er
gott að vera komnir saman.
Þegar eg { síðastliðnum febrú-
armánuði var staddur í Blaine, í
brúðkaupi séra Halldórs John-
sonar, hitti eg þar Mrs. önnu Har-
. vey, forseta íslenzka kvenfélagsins
í Vancouver, B C. Þessi samkomu-
hugmynd mín barst þá í tal og
hvatti hún mig sterklega til að
ráðast í þetta og bauðst til að
styðja að þessu, eftir mætti, í
Vancouver. Það var fyrsta hvöt-
in, sem eg fékk frá öðrum, til að
leggja út á þennan hála ís. Svo
þegar hugrekkið fór að örfast lít-
ilsháttar, fór eg að skrifa ýmsum
íslendingum í suðurlöndunum, til
að komast eftir áliti þeirra um
tækifæri mitt til að græða fé á
samkomum meðal þeirra. Það
gjörði. eg meðal annars eftir
sterkri áeggjun íslenzkrar konu
frá National City í Calforna-ríki,
sem dvaldi hér 1 Seattle nokkurn
tíma síðasyiðinn vetur, Mrs. K.
Magnússon. Samhljóða álit helztu
íslendinga í Los Angeles fékk eg
fljótt og með góðum skilum, að
þetta væri mesta óvit fyrir mig,
enda leit eg svo á, að með því væri
búið með þessa suðurferð mína,
það ætti ekki að liggja fyrir okk-
ur hjónunum að sjá hina sólríku
California með augum líkamans.
Innan skamms fékk eg samt bréf
frá vini mínum í San Diego, Gol.
Archibald Orr. Hafði hann verið
námsmaður á Wesley College í
Winnipeg, þegar eg var þar kenn-
ari, og var eg þá einn af kennur-
um hans. Hefir hann reynst mér
tryggur og góður vinur ávalt síð-
an. Hann hvatti mig til að koma
og hét fylgi íslendinganna í San
Diego 0g National City. Við það
bréf lifnaði á ný svolítill vonar-
neisti, sem varð að loga vissunn
ar, þegar eg hittí Canadian Nat-
ional manninn, sem áður er getið
0g sem reyndist mér frábærlega
hjálpsamur.
Hátíð er til heilla bezt. Á drotn-
ingardaginn lögðum við á stað frá
Seattle. Þannig nefndum við í
gamla daga í Winnipeg 24. maí,
fæðingardag Victoríu drotningar.
í þann tíð var það langhelzti
skemtidagurinn á árinu fyrir ökk-
ur, og þó hún sé nú fyrir löngu
komin undir græna torfu, eða þá
í fína grafhvelfinte, er 24. maí enn
skemtidagur í Canada.
“Himininn var heiður og blár,
og hafið var skínandi bjart”, þeg-
ar við stigum á skipsfjöl í Seattle
áleiðis til Victoria. Mr. Christian
Sivértz, sem eg hafði ekki -séð síð-
an hann var ungur maðúr;, gat
haft upp á okkur í mannþröng-
inni í Victoria, þegar við stigum á
land þar. Við vorum á sama skipi
yfir Atlanzhaf, þegar við báðir
yfirgáfum ættlandið. Eg var þá
fyrirferðarlítill drenghnokki, en
hann glæsilegur ungur maður.
Eitthvert seiðmagn dró mig að
honum, en eðlilega mundi hann
ekki eftir því, að hann hefði
nokkurn tíma séð mig. Nú var
hann prúður og fríður og öldungs
legur, en eg var nú svona eins og
eg er og ýmsir þekkja, því þó til
séu íslendingar í Seattle, sem ald-
rei hafa séð mig, eru þeir þó býsna
margir Vestur-íslendingarnir, sem
hafa orðið fyrir þeirri ánægju,
ékki sízt þegar. eg hefi verið að
benda þeim á gultvægt tækifæri
til að styrkja Jóns Bjarnasonar
3kóla.
Við áttum yndislegar stundir á
heimili þeirra Sivertz-hjónanna,
0g þangað kom nokkur hópur Is-
lendinga um kvöldið. Rétt um
það leyti voru tveir synir þeirra
hjóna að útskrifast frá McGiIl há-
skólanum í Montreal, með dokt-
ors nafnbót í heimspeki. Eru þeir
báðir sérfræðingar í efnafræði,
hafa uniaið sig afram með hinni
mestu snild. Er nú annar þeirra
kennari við háskólann í þessu
rfki, Washington. •
Morguninn eftir kom íslenzk
kona, Mrs. Rósa Semple, með bíl-
inn sinn, og flutti okkur einar 13
mílur út á land og sýndi okkur
eitt hið fegursta, sem eg hefi séð
hér vestra, eða nokkurs staðar. I
nokkuð þröngum, skógivöxnum dal
með háar, brattar hæðir beggja
vegna, er heimili manns, sem heit-
ir Bjirchherdt. Umhverfis heimil-
ið eru hinir fegurstu blómareitir,
með nærri takmarkalausri til-
breytingu. Nokkurn spöl þar frá
fór fram, til margra \ára, sements-
gjörð. Nú eru þau hús auð og
tóm/ og ekkert starfað að því
verki; en meðan að þessu var
unnið, ypr efnið tekið slcamt frá
verkstæðinu, þangað til þar var
eftir stór og djúp og ljót gryfja.
Eigandanum datt í hug að sumum
ljótustu gryfjum mannfélagsins
mætti breyta í heimkynni guð-
dómlegrar fegurðar, og einmitt
þarna sá hann tækifæri til að upp-
mála þá dæmisögu. Nú er þessi
foma gryfja orðin hinn fegursti
blómagarður; grænir fletir, dásam-
legt blómaval. Ýmsar laufagrein
ar flétta sig eftir klettaveggjun-
um, en hylja þá ekki með öllu, svo
áhorfandinn eigi kost á saman-
burði. Á fletinum er einn all-stór
drangur, sem orðið hefir eftir,
þegar sements efnið umhverfis
hefir verið tekið. Hann er nú að
miklu leyti þakinn blómum, en
götur liggja upp, svo maður get-
ur farið upp á kollinn og horft
yfir dalinn frjða.
Garðarniir eru eign Burch-
hardts kostaðir að öllu leyti af
honumy en almenningur á þarna
frían aðgang alla daga. Spaugi-
og til að létta á manni fegurðar-
þunganum; lækir renna á ýmsum
stöðum og mipna á bæjarlækina á
íslandi. Allsstaðar eru sæti, svo
svo menn geti hvílt sig og enn
fremur skálar. Lengi hélt eig-
andinn þeim sið, að gefa gestum
sem vildu, te og brauð. Það var
la.unað af þeim með því, að stela
öllu leirtauinu, svo, eftir all-ítar-
legar tilraunir, mátti eigandinn
til að hætta uppteknum hætti. —
Þannig er göfugmenska stundum
launað., í manneðlinu eru til ó
trúlega lélegir drættir.
Þó eg móðgi alla íslendinga i
Seattle og alla vini mína í Cali
forníu, get eg ekki varist þeirri
staðhæfing, að ekkert annað, sem
eg hefi séð hér á Kyrrahafs-
hafsströndinni, hefir haft eins
mikil áhrif á mig eins og Burch-
herdt Gardens.”
I Vancouver dvöldum við hjá
frænku konunnar minnar og
manni hennar, Mr. og Mrs. J. C.
Reilly. Er hann lyfsali, en hún
hjúkrunarkona og vinna bæði af
miklum dugnaði. Samkoman var
haldin í Iúterskri kirkju. Aðsókn
var góð. Hitti eg þar gamla vini:
Árna Friðriksson, Guðmund And-
erson, Eggert Jóhannsson, Jón
Johnson, Miss Maríu Anderson,
Miss Helgu Johnsort, auk Mrs.
Harvey, sem áður er nefnd, og
marga, marga fleiri. Voru sumir
svo góðir, að láta í ljós ánægju
sína yfir því, er eg flutti. Kaffi-
veizla, með ræðum og söng, var
svo haldin í kjallarasal kirkjunn-
ar og var þar fjör og skemtun á
ferðum. Mr. Friðriksson stýrði,
en kvenfélagið lagði til góðgjörð-
irnar. Hlýr vinsemdarblær and-
aði um allan hópinn.
Á eina konu, sem var á sam-
komunni, vil eg leyfa , mér að
minn ast sérstaklega, með íáum
orðum. Það er Mrs. Estella Dur-
kin, kona Douglas L. Durkins, rit-
höfundarins. Hún átti ensk-
canadiskan föður, en íslenzka móð-
ur, dóttur Baldvins heitins Helga-
sonar. Ung misti hún móður sína,
en naut móðursystur sinnar, sem
annaðist hana og kendi henni is-
lenzku. Hún tútskrifaðist af'
Manitoba háskólaum. Þau hjón-
in eiga þrjá efnilega drengi. Mrs.
Durkin er afbragðs gáfuð og
skáldhneigð kona. Síðast liðinn
vetur stundaði hún níám við há-
skóla British Columbia og lauk
þvj sem krafist er fyrir meistara-
nafnbót. Nú eru þau flutt til
Berkeley í California-ríki, og held-
ur Mrs. Durkin áfram námi við
háskólann þar. Hún leggur sér-
staka stund á sálarfræði barna.
Hún ann íslenzkum bókmentum.
Rigning skemdi dálítið útsýnið,
meðan við dvö ldum í Vancouver.
Konan mjn heldur, að alt af sé
rigning í þessari borg, vegna þess,
að þegar við komum þar í fyrra-
haust, var rigning, í vor, þegar
við komum, var rigning, og í
hau.st, þegar eg kom, var rigning.
En það ef tóm ímyndun að þar
rigni alt af. • Þegar eg var þar í
haust, fékk eg einn dag yndislega
bjartan. Þá stóð eg uppi á þak-
inu á Vancouver Hotel, og fékk
útsýni yfir borginao sem seint mun
gleymast. “Yfirbragðs mikil til
að sjá” var hún í glitrandi sól-
skininu: risavaxnar byggingar,
spegilfögur höfnin, norður-Van-
couver hinum megin og fjöllin þar
fyrir ofan, English Bay, Stanley
Park og aðrir tangar fyrir vest-
an. Mannvirki og náttúrudýrð
haldast þar í hendur. Nú er Can-
adian Pacific járnbrautarfélagið
aÓ byggja þar eina hina mestu
haf skipabryggj u á vesturströnd
Ameríku.
Á Point Roberts gistum við hjá
Mr. og Mrs. J. S. Mýrdal, en Jón-
as Sveinsson sótti okkur til Lad-
ner, sem er smábær við Frazer-
fljótið. Þar hitti eg vin minn og
samverkamann í kirkjustarfinu
hér í Seattle sjðastliðinn vetur,
guðfræðanema Kolbein Sæmunds-
8on. — Á Point Roberts er fagurt
o^ sveitarlegt. A1 tbendir til þess
að fólkinu líði þar vel.
Þaðan fórum við með flutnings-
bát til Bellingham. Var það lífs-
háski að fara ofan í blátinn, því
hann var svo langt ífyrir neðan
bryggjupallinn, að mjög langan
stiga þurfti til að framkvæma
þennan niðurgang. Eg man ekki
hvað marga eflda karlmenn þurfti
til að styðja konuna mjna, svo
henni væri borgið. Ekki var
þröngt um okkur á skipinu, því
við hjónin vorum einu farþeg-
arnir. Ef í hart hefði farið á
milli okkar, þýst eg samt við að
skipstjórinn hefði komið til að
skakka leikinn.
f Bellingham var enginn til að
mæta okkur. Eg hafði gjört eitt-
hvert voðalegt glappaskot í sam-
bandi við þess háttar ráðstafan-
ir. En eg hljóp í símann og hljóð-
aði £il gamals skólabróður míns
fdá Chicago, ^em heitir Holl og
er lúterskur prestur þar í bænum.
Við vorum nágrannar í presta-
á móti mínu. Komum við þá iðu- hjálmur Stefánsson éöa
leg líkneski eru hér 0g hvar, eins g^öianum. Herbergi han3 var rétt
lega hvox til annars, og hafði hann
ætíð spaugsyrði á vörum, er við
hittumst. Hann áfendi fljótt son
sinn í bíl til að sækja okkur, og
þegar við komum heim undir hús-
ið, stóð hann berhöfðaður meo
gljáandi skalla úti lá frampallin-
um og við hrópuðum hvor til ann-
ars eins og í gamla daga. — Hjá
honum og hans góðu konu vorum
við þá nótt og í kirkjunni hans
höfðum við samkomuna. Það var
húðarrigning um kvöldið; en eg
hélt, að Washington-menn væru
ekki hræddir við rigningu. Það
voru sjö sem komu, og er það
falleg biblíu-tala, þó eg hefði
gjarnan viljað sjá fleiri við-
stadda. Morguninn eftir heim-
sóttum við æsku-vinkonu Mrs.
Marteinsson, Mrs. Lúðvigsop, er
býr þar með börnum sínum.
Um Blaine skal eg vera fáorður
í þetta sinn. Eg hefi áður sagt
frá vinahótum og mannfagnaði
þar, enda eru íslendingar svo
margir þar, að það væri enginn
leikur að velja þá alla, sem leiða
skyldi fram á sjónarsviðið. Þang-
að er ætíð gaman að koma, og ým-
islegt ánægjulegt að horfa á,
breið steinlögð stræti, snýrtileg
heimili, fagurt útsýni, ekkí sízt
þegar maður er kominn út fyrir
bæinn, voðalegar leirur, þegar út-
flæði er, Caftada rétt við norður-
röð bæjarips og ekki sízt “friðar-
boginn” fá. landamærunum. Með
því á eg ekki við þann, sem nefnd-
ur er “gulur, rauður, grænn og
blár” í loftinu, heldur við boga,
sem gjörður er .úr sementsteypu
og stendur á jörðinni, nákvæm-
lega yfir línunni, sem aðskilur
Bandaríkin fhá Canada. Hann var
reistur þar, þegar friður hafði
staðið milli þeirra í 100 ár, árið
1914, til merkis um ódauðlega
vináttu, beggja þjóðanna.
Veraldleg fatsæld Blaine-búa,
er nú hraðskreið í framfaraáttina.
Er það alt að þakka mörgum þús-
undum snjóhvítra jarðneskra
engla, með dálitlar rauðar krón-
ur. Með föðurlegri og móður-
legri umhyggju eru þessi litlu
vængjadýr alin samkvæmt nýj-
ustu reglu nútíðarvísinda og var-
in öllu því, sem geti orðið þeim
til ama. Ogí svo launa þau um-
önnunina með snjóhvítu gulli.
Eini íslenzki þingmaðurinn í
Washington-ríki, Andrew Daníels-
son, ekta Islendingur í knáleik
og drenglyndi, tók á móti okkur.
Hjá honum og Mrs. Daníelsson
var vissulega gott að vera. Við
vorum einnig nótt hjá Páli Sí-
monarsyni og'konu hans Sigríði,
dóttur séra Brynjólfs heit. Jóns-
sonar móðurbróður míns, sem all-
an sinn pressskap var í Vest-
mannaeyjum. Hjá þeim erum við
ætíð komin heim til okkar.
Sóknarpresturinn, séra Halldór
Johnson, og frú hans, voru ekki
heima. Við höfðum brauðaskifti
þlá helgi, hann suður í Seattle í
minn stað, en eg að prédika fyrir
hann í Blaine.
Guðsþjónustu flutti eg þar
sunnudaginn 30. maí og um kvöld-
ið sto^naði eg til fyrirlestrar-
samkomu. Guðsþjónustan var vel
sótt, en fátt var um kvöldið. Menn
höfðu hugmynd um, að eg ætlaði
að fara að tala um Jóns Bjarna-
sonar skóla og leizt ekki á blik-
una.
Orðið hefi eg þess var, að sum-
ir menn álíta að eg hafi einhvers-
konar kraft í sambandi við það
mál. Einn maður fyrir austan
sagði, að eg væri talinn svo á-
sækinn og ófyrirleitnn í mínu
fj'ársöfnunarstarfi, að það væri
hér um bil óhugsandi að neita
mér. Annar maður hér vestra,
var svo hræddur við, að eg talaði
um skólann, að hann sagðist þvo
hendur sínar af nokkurri þátttöku
í samkomu minni, ef eg mintist á
það mál. Eg tel það mér stóran
sóma, að fá svona viðurkenningu
um máttuga tungu og máttugt
starf til aðhlynningar því máli,
sem mest hugrekki og mesta trú á,
íslenzkri menningu og íslenzkri
kirkju hefir sýnt, af öllu því, sem
Vestup-íslendingar hafa leitast
við aíi gjöra, fyr eða síðar, enn
sem komið er. Eg þakka fyrir
þann sóma, sem mér er með þessu
sýndur, eins fyrir því þó eg finni
til þess, að eg verðskulda hann
Josepdi
Thorson heföi setið í sæti
Heims'kringlu ritarans (eða rit-
stjóransj, og einhver ónefndur, á
meðal hinna*. hljúgu og lítillátu,
sem gera það aö lifsstaríi sínu að_
ferðast í kring til þess að auka
samúö og góðvilja, og sannari
skilning á meðal allra þjóða. Ef
einn af þessum ljóselsku verndar-
vættum heföi komið til Josephs
eða Vilhjálms og hvíslað aö þeim:
“þér er óhætt að reiða svipuna
vægðarlaust að Aðalsteini fyrir
þessar ritsmíðar í “SÖgu”. Hann
tilheyrir víst engum íslenzkum
þjóðræknisflokk. Hann á líklega
ekki marga vini á rpeðal okkar
fólks.”
“Okkar frjálslynda óhlutdræga
mentamála málgagn tapar vdst ekki
mörgum kaujændum fyrir það.”
Mér er óhætt að fullyrða, að
hvorugur þessara manna hefði
tekið svona Iagað hljóðskraf mikið
til greina. Vilhjálmur og Thor-
son eru Jbáðir mentaðir hér í þessu
landi. Hafa notið útsýnis af þeim
sjónarhæðum, sem veitir greina-
glöggum og góðviljuðum mönnum
skilning til þess að “vita hversu
mikið þeir þurfa að vita til þess
að vita hversu lítið þeir vita.”
Það er stundum kvartað undan
því, að nemendur komi hér út úr
hærri skólum með litla mentun—
lélegt veganesíi. að eins ofurlitinn
Iærdóm. En hrokafujlir gikkir
eru hér svo sjaldséðir á meðal
skólagenginna manna, að þeir
mundu vera taldir konungs ger-
semi. “Þar á andinn óðul s?n.”
Konungs bæna-vinir, litið í kring
um ykkur. —
Ef einhverjum að tjaldabaki
finst að það vera pólitikst ósam-
ræmi í þessum linum, þá er hann
vinsamlega beöinn að virða til
betri vegar, því þar er einfeldni
en ekki illvilja um að kenna.
A. K.
Mæður—
hafið gát
hörundi
barnanna
s
a
GÆTTU þess vandlega, að skinnið á barninu þínu sé
heilbrigt hreint og fallegt. Líttu á allar skeinur og
xaun sem sjukdomshættu og notaðu við alt slíkt hið fræga
meðal Zam-Buk.
Það er mikil blessun fyrir mæðurnar að hafa þetta góða
meðak Það kemur í veg fyrir. að litlar skeinur verði að
miklum sarum. Það græðir fljótt og áreiðanlega. Það
er auk þess aflmikið og þó hættulaust og várnar því, að
fcættulegir huðsjukdomar nái sér niðri.
Læknið kláða strax. Annars fer illa.
Tn að lækna væru í hðfði, eczema, hringorma og aðra
slika sjukdoma, sem algengir eru í börnum, er Zam-Buk
agætt. Þao utrymir óþægindum, læknar sár 0g sjúkleik
og kemur skmmnu aftur í rétt horf.
Notaðu Zam-Buk við skurði, mar, bruna'sár og öll sár á
nolctiiiu. Pað stoðvar blóðrás. kemur í veg fyrir bólgu ocr
sarmdi og ^ræðir flótt og vel. Hefír og reynst gott við
eitruðum sarum, graftrarkýlum, acne, psorasis, boils, ab-
scesses,- bad legs, piles. — Alstaðar fyrir 50c askjan.
Æfiminning.
Valgerður Vívatson.
ekki.
(TVleira.)
Vinarávarp
til Heimskringln “Immigrant.”
Þegar eg las ummæli S. H- f. H-
í Heimskringlu, um tvær smá-
greinar eftir mig í tlímaritinu
“Sögu”, þóttist eg undir eins vita,
að þarna ætti unglingur, sem ný-
legá væri kominn til þessa lands,
leik á borði. Dnó eg þá ályktun
af ákafa—svo maður ekki segi
ofstopa—þeim, sem fram kom í
þessum stóra dóm. Drengir láta
sjaldan tækifæri ónotuð til þess að
tilkynna tungumála þekking sína.
Datt mér þá í hug' ef Vil-
6. maí 1859—14. sep. 1926.
Sá sorgaratburður skeði að Svold
í Norður Dakota, þriðjudaginn 14.
sept., að Valgerður Magnúsdóttir,
eiginkoná Haljdórs Vívatssonar,
andaðist á heimili sínu þar, eftir
all-langvarandi heilsubilun.
Valgerður slál. fæddist 6. maí
1859 á Eýrarbakka í Árnessýslú á
íslandi. Foreldrar hennar voru
Magnús Mágnússon og Rannveig
Jónsdóttir, sem þá bjuggu á þeim
stöðvum, og ólst hún þar upp hjá
foreldrum sínum. Haustið 1878
giftist Valgerður eftirlifandi eig-
inmanni sJnum, Halldóri Vívats-
syni, og bjuggu þau næstu 4—5
árin á íslandi; en fluttust til Ame-
ríku sumarið 1883, og þá beina
leið á þær stöðvar í N. Dak., þar
sem Svold pósthús nú er, og hafa
þau ávalt búið þar síðan, þessi
43 ár.
Halldóri og Valgerði varð tíu
barna auðið, én af þeim dóu tvö í
æsku; hin átta lifa móður sína og
syrgja hana *nú ‘ásamt með öldr-
uðum föður sínum. öll eru börn-
gift, nema hið yngsta; og eru þau
hér talin eftir aldri: Guðmundur,
kaupmaður, Svold; Magnea, gift
Jóni Guðlaugssyni að Akra; Berg-
ina A., Gift Hans Jörgenson í
Grand Forks; Halldór, bóndi að
Svold; Ingibjörg S., gift Sigur-
birni Dínussom að Svold; Bjarni
W., í Hensel; Marsella R-, gift
William Omara í Pierre, S. Dak, og
Anna M. í Rochester, Minn.
Valgerður sál. átti sex systkini
á íslandi, fjórar systur og tvo
bræður; öll komust þau til full-
orðinsára; að eins eitt þeirra syst-
kina er nú á lífi, Jónína, ekkja
jóns Hannessonar, og lifir hún á
Eyrarbakka.
Valgerður sál. var ágætis kona.
Hún var hin ástríkasta eiginkona
og móðir, og var því fráfall henn-
ar. mikið harmsefni eiginmannin-
um og börnunum og öðrum ást-
mennum hennar. Lengi höfðu
þau hjón búið lá þessum stöðvum,
var hún líka öllum vel kúnn í þvl
nágrenni, og að góðu einu; því
þau hjón höfðu ávalt verið félags-
lynd og hjálpfús, og ásamt með
börnum sínum tekið mikinn og
góðan þátt í félagslífi bygðarinn
ar. Um langt skeið höfðu
meðal annars verið starfandi með-
limir Péturssafnaðar. Vinsældir
hinnar látnu og fólks hennar
leyndu sér heldur ekki, þegar
jarðarförin fór fram, því þar var
viðstatt mikið fjölmenni, og hjá
fólkinu mátti n»erkja bæði mikinn
söknuð og mikla hluttekningu.
Hin látna var jarðsungin af séra
Haraldi Sigmar sunnudaginn 19.
september. Var fyrst kveðju at-
höfn á heimilinu, síðan í kirkju
Péturssafnaðar, og svo var hin
látna lögð til hvíldar í grafreit
Péturssafnaðar. Fjölda margir
fagrir blómsveigar prýddu kist-
una og báru vott um ástarþel ’ætt-
ingjanna og vinanna, og um vin-
sældír hinnar látnu. 1— Drottinn
blessi minningu hennar.
Reykjavíkur blöði eru beðin að
taka upp þessa æfiminningu.
H. S.
Vígsla sjúkrahússins.
í Hafnarfirði.
Mintist hann á starf Sct. Jós-
epssystranna, sem gefið hefðu al-
eigu sína, sem lifðu í fátækt og
helguðu alt líf sitt og starf, til
þess að lfkna og hjúkra sjúkum
0g bágstöddum.
Síðan steig Bistrup sjóliðsfor-
ingi upp á tröppurnar. Afhenti
hann spítalanum til eignar ís-
lenzka fána að gjöf. Er fáninn
gjöf frá flotamála-stjórninni
dönsku.
Þakkaði Meulenberg gjöfina
með nokkrum vel völdum orðum.
Hélt hann fánanum hátt og mælti
á þá leið, að þessi fáni myndi
vera einasti þjóðfláni sjálfstæðs
ríkis, er óflekkaður væri af blóði
nokkurs manns.
Var fáninn síðan dreginn að
hún. Því næst söng söngflokkur
“Óf guð vors lands” og “Kong
Christian”.
Þvf næst töluðu þeir Magnús
Jónsson bæjarfógeti og Guðmund-
ur Björnson landlæknir. Þakkaði
bæjarfógeti rausn þá og um-
byggju, er Sct. Jósephs.systur
Af athöfn þeirri sýnir Morgun-1 sýndu með spítalabyggingu þess-
blaðið í Reykjavík mynd og lýsir ari. — Landlæknir talaði um hið
henni á þessa leið:
Síðastliðinn sunnudag, 5. sept.,
var spítali Sct. Jósepssystra í
Hafnarfh-ði vígður að viðstöddu
fjölmenni.
Kl. 3 byrjuðu gestirnir að hóp-
ast að spítalanum. Voru þar veit-
ingar framreiddar. Gengu menn
um spítalann, hátt og lágt, og
dáðust mjög að því, hversu alt
var þar prýðilega vandað, og vel
úr garði gert. Flestar sjúkrastof-
ur eru með tveim rúmum, að eins
tvær stærri, með 8 rúmum hver.
Langt mál yrði það, ef lýsa ætti
öllum þessum vandaða spítala, og
verður það að bíða sjðari tíma.
Kl. 4 byrjaði vígsluathöfnin.—
Söfnuðust þá allir gestirnir sam-
an fyrir framan spítalann. Meðal
þeirra var Magnús Guðmundsson
ráðherra og frú hans. Þar var og
sendisveitarritari Hans Wenck.
Athöfnin byrjaði með þvi, að
prestarnir í Landakoti, kórdreng-
ir þaðan 0. fl. gengu í skrúðgöngu
úr kirkju spjtalans. — Voru þeir
í fullum skrúða, með fána sína og
tilfæringar þær,, sem við 'áttu, og
var Meulenberg præfekt fyrir
þeim.
Gengu þeir upp á tröppur spít-
alans og skipuðu sér sitt hvoru
megin við innganginn, en Meul-
enberg præfekt stóð fyrir fyrir
miðjum dyrum. Að baki honum
í anddyri spítalans stóðu St Jós-
epsysturnar.
Flutti Meulenbeeg pæfekt síð-
an stutta ræðu. Var ræða hans
hin skörulegasta. Hann mælti á
íslenzku 0g dáðust margir að,
sem eigi vissu áður, hve gott vald
hann hefir á málinu.
Ræða hans var ekki löng, en
kjarnyrt.
Skýrði hann frá tildrögum spít-
alabyggingarinnar. Upprunalega
var ætlunin að byggja spítalann
ofar á túnini, en það var ekki
hægt að koma því við.
'mikla Iíknarstarf, er Sct. Jóseps-
systur hefðu unnið hér á landi.
Rakti hann í fáum dráttum sögu
Landakotsspítala. — Yfir 14 þús.
sjúklingar hafa fengið hjúkrun á
þeim spítala, þessi 24 ár, sem
hann hefir starfað.
Að svo búnu fór hin eiginlega
vjgsluathöfn fram, með latínu-
söng klerkanna og öðrum kaþólsk-
um siðvenjum. — Veður var hið
bezta meðan á athöfninni stóð.
ATHUGIÐ!
VV. II. Scanlan J. I‘\ McComb
Ef
Vörugæði og bezta afgreiðsla
hafa nokurt gildi í yðar aúgum,
þá
mujnuð þér kaupa hjá öss
Alfatnaði og yfirhafnir
$24.5# til 39.50 „!npp
Vorar miklu byrgðir gera yður
hægt með að velja úr.
Vér veitum Vér spörum
liestu afgrciðslu. yður peninga
Vér seljum fyrir peninga.
Vér seljum ódýrt..
Komið inn og litíst um.
Scanlan & McComb
Men’s Better Clothes for Less
357 Portage við Carlton.
UIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII|L
I SKREYTIÐ HEIMIUÐ. I
E Það er á vorinað menn fara að hugsa um að fegra og endurnýja heimili #ín. —
E Draperies, blaejur, gólfteppi, Chesterfield Suites, stoppuð húsgögn, o.fl.
1 HREINSAÐ 0G LITAÐ. - FUÓT AFGREIÐSLA. |
1 Fort Garry Dyers and Cleaners Co. Ltd. 1
= 324 Yonng St.
W. E. THURBER, Manager.
WINNIPEG Sími B 2964-2965-2966 =
Kallið upp og fáið koatnaðaráœtlun. —
^au .Tmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimmiiiiimiimiiiiiiiiiiyiiimiiirc