Lögberg - 16.12.1926, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. DESEMBER 1926
Bls. 3
Jólanóttin á Mð r!arha'i. r.
Framh. frá ibls. 2.
ar stýrimaðurinn fór þá að sofa
og skipstjórinn fór upp á stjórn-
pallinn og sagði einnig fyrsta
stýrimanninum að fara að sofa.
Þegar hann var farinn gekk skip-
stjórinn inn í sjóbréfaklefann, til
að finna út hvar vér væmm nú
staddir á hafinu. Eg fór á eftir
honum og stóð í dyrunum að baki
hans og leit á alla útreikninga
hans og mælingar á sjóbréfinu,
sem lá á borðinu. Voru bæði út-
röikningarnir og mælingar hans
að öllu leyti röng. Eg faldi mig
bak við hurðina og hann skreið
upp á pallinn aftur, þar sem Her-
man stóð við stýrið. Eg fór þá
inn í sjóbréfaklefann og náði
fyrst i vitabókina, til að finna út
hvaða vitar það voru, sem vér sá-
um á bakborða. Að því búnu fór
eg að öðrum áttavitanum og
gjörði mínar athuganir, svo inn í
klefann aftur, til þess að mæla á
sjóbréfinu á borðinu, og fann eg
eftir fáeinar mínútur nákvæm-
lega hvar vér vorum á hafinu; því
alt þetta hafði eg lært frá blautu
barnsbeini af föður mínum. Eg
var sem sé ekki nema sex ára gam-
all, þegar hann fyrst tók mig með
sér til sjós.
Eg flýtti mér nú upp stigann,
til að vita hvað skipstjórinn hefði
í hyggju að gjöra, því mig grun-
aði að hann héldi að vér værum
komnir nógu langt suður til að
sigla fyrir suðurodda eða stóru-
tá ítalíu, eins og siglingamenn
nefna þann höfða. Voru ekkl
grunsemdir mínar ástæðulausar,
því nú heyrði eg skipstjórann
segja við Herman: “Stjórnborða,
þrjú strik; láttu hana koma!”
Nú leizt mér ekki á blikuna, því
eg vissi, að við stefndum á landið,
en ekki inn í Ióniska hafið eins
og skipstjórinn ímyndaði sér.
Herman gegndi orðalaust, því
hann vissi ekki hvað um var að
vera. Eg sagði ekki orð við neinn
mann, en hugsaði því meira. Eft-
ir fáeinar mínútur segir skip-
stjórinn aftur við Herman:
“Stjórnborða tvö strik!” Eg leit
snöggvast á báða vitana, sem vér
sáum inni á ströndinn'i, fór þar
næst ofan í sjóbréfaklefann og
mældi einu sinni enn. Stefndi nú
sjcipið beint á háa kletta og var
níu faðma dýpi alla leið inn að
klettunum. Áður en klukkutími
væri liðinn, mundi þetta fagra
þrjú þús. og sex hundruð tonna
skip sigla fullri ferð upp í klett-
ana, mölva allan framstafninn,
fyllast sjó og sökkva eftir nokkr-
ar mínútur á níu faðma dýpi. 1
þess konar slysum springa katl-
ar skipsins hér um bil undantekn-
ingarlaust og þeir, sem' ekki fær-
ust í árekstrinum og sprenging-
unn(i, mundu drukna. Eg var eini
maðurinn á skipinu, sem vissi, að
vér mundum allir verða send-
ir inn í eilífðina áður en
klukkutími væri liðinn; en hvað
gat eg gjört. Skipstjórtínn hafði
sjálfur gefið skipunina, að snúa
skipinu. Hann er alræðismaður
á skipinu og hver er sá, sem dirf-
ist að óhlýðnast honum eða breyta
því, sem hann hefir boðið! En
skyldi nú þessi ölvaði maður hafa
leyfi til að myrða alla, sem á
skipinu voru? Mér gramdist að
sjá hann. En nú var um að gjöra
að hugsa fljótt og réttilega. Eftir
fáeinar mínútur var eg búinn að
ákveða, hvað eg ætlaði að gjöra, en
eg ásetti mér að bíða með að op-
inbera Hermanni hugsun og ráð-
stöfun mína þangað til hann sjálf-
ur uppgötvaði hvernig á öllu stóð
með stefnu skipsins.
Undarlegt þótti mér alt þetta.
Hina undanförnu jólanótt höfðum
við Herman verið úti á Atlants-
hafinu í ©fsaveðri. Holskeflurn-
ar ultu yfir hið hlaðna skip alla
nóttina og reyndu Sitt bezta að
mölva alt, sem á því var. En það
var ekki það versta. Klukkan
eitt um nóttina, meðan Herman
stendur við stýrið, hillir stórt fer-
mastrað farþegaskip upp í rokinu
og dimmunni og stefndi beint á
oss. Dauðinn virtist vera vís; því
það var auðsjáanlegt, að það hafði
ekki orðið vart við Ijóstýrurnar á
skipi voru. Eg skust inn í lampa-
klefann og kveikti á stærstu lukt-
inni, sem til var á skipinu og
flýtti mér upp í lyftinguna með
hana. Á seinustu mínútunni sá
farþegaskipið til vor og fór með
feykilegum hraða að eins fáein
fet fyrir aftan skip vort. Þá jóla-
nótt hafði ekki verið nema hárs-
breidd á millj okkar Hermans og
dauðans. En nú var nóttin fög-
ur, sjórinn spegilsléttur, himin-
inn alstirndur og svo að segja
dúnalogn; en samt sem áður vissi
eg, að eftir þrjú kortér mundum
vér allir vera komnir inn í eilífð-
ina, ef við breyttum ekki stefn-
unni dfc sigldum út frá landi aftur.
Herman hafði enn ,ekki orðið var
við hættuna. Eg hugsaði um móð-
ur hans, sem fyrir nokkru hafði
orðið fyrir mikilli sorg. Bróðir
Hermans hafði á stóru Nova Sco-
tia “fullrigg” skipi á leið frá New
York til Buenos Ayres í Suður-
Ameríku dottið frá næst efstu rá
á þilfarið og fótbrotnaði. Marðist
fóturinn einnig talsvert. Og þar
varð aumingja pilturinn að liggja
í hitanum þannig á sig kominn !
þrjár langar vikur, fyr en skipið
kom í höfn og læknis varð viitjað.
Var þá kominn kolbrandur í fót-
inn, svo læknirinn varð að taka
hann af. En hve miklu þyngri
mundi ekki sorg þessarar aum-
ingja móður verða, ef einhver
færði henni þá frétt, að Herman,
sem var ljúflingur hennar, hefði
fanist svona vofeiflega? Þegar,
eg hugsaði um alt þetta, gramdist
mér svo, að eg hefði getað fleygt
skipstjóranum fyrir borð. Því þó
að bæði Herman og eg hefðum
uppfræðslu um kirkjudóm og stað-
ið á kirkjugólfinu og svarað spurn-
ingum, sem prestar og biskupar
höfðu beint að okkur, þá hafði
hvorugur neina hugmynd um
kristindóm. Við höfðum aldrei
haft þá reynslu að kynnast Kristi
sem persónulegum frelsara og
hvað það er að þiggja hina óverð-
skulduðu náð hans. Við vissum
ekki hvað það er að elska óvini
vora.
Eg hugsaði einnig um alla hina,
sem á skipinu voru, og s,ér í lagi
um “Jim.” Jim var ungur Ástral-
íumaður, sem æfinlega var blíður
og ástúðlegur í viðmóti og bar
hann ótakmarkað traust til mín.
Hann var fæddur í Tasmaniu fyr-
ir sunnan Ástraliu, en faðir hans
dó, þegar J,im var kornungur og
hafði móðir hans farið með hann
til Port Adelaide í Ástralíu, þar
sem hann snemma hóf siglinga-
flakk. Var hann duglegur sjó-
maður. Átti hann stúlku í Port
Adelaide, sem ávalt skrifaði hon-
um mjög góð bréf. Þegar hann
var búinn að lesa bréf hennar 99
sinnum, bað hann mig að lesa þau,
til þess að eg gæfi honum álit mitt
á stúlkunni. Þessi góðu bréf
hennar varðveittu Jim frá mörgu
illu, sem hann annars mundi hafa
ratað í. Hrein og saklaus stúlka
er sterkt afl, heiminum til góðs,
en stúlkur, sem yfirgefa siðsemis-
braútina, eru eitthvert hið mesta
böl heimsins. Skyldi eg þá vera
sá níðingur að senda Jim sofandi
inn í eilífðina með hinum, og láta
móður hans og stúlku harma missi
hans? Nei, aldreii mundi það
ske.
Nú fór skipstjórinn niður af
pallinum og vorum við Herman
eftir einir. Eg sagði ekki neitt
við Herman enn. Eg var ákveð-
inn í því að láta hann sjá hvert
skipið stefndi. Þá sagði hann alt
í einu við mig: “Mér finst þetta
bera beint upp í steinana, því eg
sé ljósin í gluggunum í litla þorp-
inu þar uppi í fjallinu.” Svaraði
eg honum á þessa leið: “Eg veit
það mjög vel, Herman. Eftir
tuttugu mínútur mun skipið og við
allir liggja á mararbotni.” —
“Hvað eigum við að gjöra, til þess
að komast úr þessum kröggum?”
spurði Herman.— “Þú veizt sjálf-
ur,” sagði eg við hann, “hvað það
þýðir, að óhlýðnast skipun skip-
stjórans, en samt sem áður held
eg að það sé það bezta, sem þú
getur gert núna, að snúa skipinu
út frá landi, annars er dauðinn
vís; það sér þú sjálfur.” — “Vilt
þú standa mér jafnsekur í þessu?”
spurði Herman. Eg svaraði undir
eins: “Eitt mun ganga yfir okkur
báða, jafnvel þó að við báðir verð-
um að sitja tíu ár í myrkvastofu
fyrir að gjöra þetta.” — “Gott og
vel,” sagði Herman, “þá mun ekki
standa á mér.”
Hann sneri hinu mikla hjóli og
eftir mínútu stefndi skipið út frá
landi. Með þessu athæfii höfðum
við tekið skipið úr höndum skip-
stjórans. Frá sjónarmiði laganna
vorum við uppreistarmenn og sjó-
ræningjar, sem höfðu sölsað und-
ir sig stórt skip og farm, sem var
brezk eign. Þetta var alt mjög
svo alvarlegt. Eg leit inn til
landsins einu sinni enn og sá Ijós-
in í öllum gluggum. Það er sem
sé siður á suður ítalíu og brenna
kerti í hverjum einasta glugga alla
jólanóttina.
Meðan eg var að horfa á öll
þessi ljós, og hugsa um villukenn-
ing kaþólskunnar annars Vegar,
og á hinn bóginn hversu mjög hið
spilta mannshjarta kemur hinum
svokallaða kristna heimi til að
tírýgja margar og ljótar syndir
einmitt á jólunum. Aldrei eiga
læknar stórborganna eins annríkt
með að hjálpa fólki, sem hefir
veikst af ofáti, en einmitt á jólun-
um. Sjaldan gefa ræningjar,, inn-
brotsþjófar, spálagarpar og vín-
salar löfreglunni eins mikið að
gjöra og á jólahátíðinni. Aldrei
er drukkið eins mikið af brenni-
víni, og einmitt á jólunum. Getur
nokkur heilvita maður ímyndað
sér, að heilagur og réttlátur guð
hafi velþóknun á þvílíku hátíða-
lialdi? Nei, alls ekki.
Mitt í þessum hugleiðingum
mínum um vanbrúkun mannanna
á degi þeim, er þeir þykjast helga
fæðing Jesú Krists, kom skipstjór-
ánn aftur upp á pallinn til okkar.
Var það auðheyrt á mæli hans, að
hann hafði drukkið talsvert með-
an hann hafði ^erið niðri í káet-
unni, en þrátt fyrir það var hann
ekki svo vitlaus, að hann upp-
götvaði ekki, að Herman hafði
breytt stefnunni og spyr hann
undir eins hvað þetta eigi að
þýða.
Herman sagði honum eins og
var, að skipið væri komið svo að
segja upp í klettana, og þess
vegna hefði hann breytt stefn-
unni. Skipstjórinn tók þá kíki og
horfði beint fram undan, en eg er
viss um, að hann hefir ekki séð í
gegn um glerið einu sinni. Hann
sneri sér því næst að Hermanni
og segir við hann: “Ef þú getur
séð land fram undan skipinu, þá
hiýtur þú að vera grænn í augun-
um.” — “Við stefnum út frá
landi, herra kafteinn, og þér verð-
■ 5 að horfa í hina áttina til að sjá
land,” sagði Herman. — “Eg býst
við að þú hafir siglt hér nokkrum
sinnum áður og þekkir þess vegna
lciðina,” svaraði kafteinninn.
Kafteinninn kom svo þangað
sem eg stóð, en þekti mig ekki í
dimmunni. Hann spurði þess
vegna: “Hver er þarna?” Eg
sagði honum það. “Æ, ert það þú,
Davíð?” sagði hann og talaði
norsku við mig. Eg talaði við
hann um tíma og var að lokum
hægt að fá hann til að fara að.
sofa, og vorum vrið Herman herr-
ar á skipinu þangað til við köll-
uðum fyrsta stýrimanninn klukk-
an átta um morguninn, og var þá
skipið á réttri leið og úr allri
hættu.
Höfðum við Herman með bind-
indi okkar bjargað ekki einungis
okkar eigin lífi, heldur lífi allra,
sem á skipinu voru. Þótt eg hafi
aldrei verið kendur á æfi minni,
þá bar það samt við, að eg smakk-
aði á víni einstöku sinnum, en
fimm mánuðum seinna varð eg,
eftir beiðni móður minnar, að öllu
leyti strangur bindindismaður, og
hefir aldrei vín komið inn fyrir
mínar varir síðan.
Davíð Guðbrandsson.
Minningarsjóður
Eiríks prófessor Briem.
Þess var getið í Mbl. síðastl. júlí
nián., a<5 stofnaður hefir veriö sjóð-
ur þessi fyrir forgöngu nokkurra
þarnefndra manna og afhentur Ei-
ríki prófessor Brienr á áttræðisaf-
mæli 'hans 17. s. m. og hann beðinn
að gera skipulagsskrá fyrir.
Skipulagsskrá þessi er nú fyrir
nokkru samin og hefir hlotiö kon-
ungsstaðfestingu; er hún birt í B-
deild Sjtórnartiðindanna þ. á. bls.
141. Skipulagsskráin mælir svo
fyrir, að Minningarsjóðurinn skuli
ávaxtaður í aðaldeild Söfnunar-
sjóSs íslands og leggjast jafnan
hálfir vextirnir við höfuðstólinn,
en hinn helmingur þeirra fellur ár-
lega til útborgunar.
Vextir þeir, er árlega falla til
útborgunar, skulu, aS frádregnum
kosrtnaði viö stjórn sjóösins, ef
nokkur er, skiftast milli þeirra
númera (dálka) í deild hinnar
æfinlegu erfingjarentu í Söfnunar-
sjóönum, sem einstakir menn hafa
lagt nokkuð inn í næsta ár á undan.
— Vextirnir skiftast rnilli númer-
anna tiltölulega eftir upphæöum
þeirra, er hverju númeri hafSi bæst
á þennan hátt, en innlög úr minn-
ingarsjóði þessum eða öðrum opin-
iberum sjóSi koma eigi til greina.
Ef innlög einstakra manna í erf-
ingjarentudeildina eitthvert ár nema
samtals ekki eins miklu og vextir
þeir úr MinnngarsjóSnum, er skift-
ast eiga, þá fær hvort númer jafn-
mikla upphæð og inn í þaö er lögS
og ekki meira. Ef tillag það, sem
eitthvert númer ætti að fá, nemur

*
f
f
f
f
f
f
f
f
V
f
f
♦;♦
f
♦!♦
GLEÐILEGr JÓL ! 1
í l
Til allra vorra mörgu við- 1
skiftavina. , ^
i
í
FARSÆLT -NÝÁR ! i i
l
; Til allra vorra mörgu við-
f skiftavina. / j
? ]
A A A aVAAáVA
f
4f
f ,
f
f
X
ROYAL SHIELD BRAND of GOODS
Hefir eitt ár enn reynst viðskiftamönnum vorum áreiðanlegt og óyggjandi.
VöriK vorar segja bezt^ til sín sjálfar
KAUPMENN! Þér getið ekki átt á hættu að gera tilraunir með vörutegundir.
IIví ekki að liöndla vöru, sem reynsla er fengin fyrir og alþekt er?
:
f
f
f
f
f
f
♦>
*
±\
±\
f
X
Vér kaupmn fyrir hæsta verð: Egg, Smjör, Furs, Húðir og allar aðrar bændavörur. $
Þér þurfið ekki að tapa viðskiftamönnum, ef þér seljið vörur með
ROYAL SHIELD VÖRUMERKINU
"*■ Skrifið eftir Verðskrá
SENDIÐ OSS PANTANIR YÐAR ( DAGl
Vér höfum
f
f
allar matvörutegundir, sem vér getum tafarlaust sent yður. Vér höfum ^
átta vöruhús, sendið pantanir í það sem sem næst yður er. ♦♦♦
Campbell Bros. & Wilson, Ltd.
WINNIPEG, MAN.
Campbell, Wilson & Strathdee, Ltd., Regira Campbel), Wilson & Miller, Ltd., Saikatoon
X Campbell, Wilson & Strathdee, Ltd.,SwiftCurrent Campbell, Wilson & Horne, Ltd., Red Deer
:
f
♦:♦
Campbell, Wilion & Horne, Ltd., Calgary, Lethbridge, Edmonton
4
f
f
♦;♦
^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦'mI (♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
ekki einni krónu, þá fellur það niS-
ur. ÞaS, sem þannig kynni aö ganga
af vöxtunum, legst viö höfuðstól
Minningarsjóðsins.
ÞaS má óhætt gera ráð fyrir, aö
ýmsum af lesendum Mbl. kunni
eigi aB vera nægilega ljóst, hverja
þýðingu slíkar sjóöstofnanir og hér
er um að ræða hafa fyrir eftirkom-
enduma. — Skal hér því„ til frek-
ari skýringar, settur kafli úr bréfi,
er núverandi framkvæmdarstjóri
Söfnunarsjóðsins, Vilhj. Briem,
sem flestum öörum fremur ber
skyn á þetta mál, hefir ritaS einum
af forgöngumönnum sjóösstofunar
þeirrar, sem hér ráeðir um:
— Það er auðséð, segir fram-
kvæmdarstjórinn, aö tilgangurinn
meö ákvæöum skipulagsskrárinnar
er að hvetja menn til að safna sér
og sínum afkomendum fjár, sem
eigi verður eyðslueyrir, og styrkja
þá til f jársafns' þeirra, en eftirkom-
endurnir geti síöan haft not af hálf-
um vöxtunum. — Þessa ákvöröun
telur framkvæmdarstj. mjög heppi-
lega.
í 18. gr. Söfnunarsjóöslaganna,
18. febr. 1888 eru nánari ákvæði
um deild ihinnar æfinlegu erfingja-
rentu. — Bendir framkvæmdarstj.
réttilega á hve mikilsvert ákvæði
þaö sé, að innstæSurnar í deild
þessari verði aS skiftast við lát eig-
and milli lögerfingja, samkv. erföa-
lögum.
— Fé þetta getur "því ekki safn-
ast saman á fárra manna hendur,
sem hætt væri við, ef það mætti
ganga að gjöfum eöa sem greiSslu-
eyrir frá einum til annars. Hver
innstæða. hlýtur meS tímanum að
dreifast meöal allra einstaklinga
þjóðfélagsins. Sagt er að hver ein-
asti íslendingur eigi Jón biskup
Arason að forföður. Það er því aug-
ljóst, að eí biskupinn heföi átt kost
á því að leggja eitthvaS af eigum
sínum á erfingjarentu og ekki látið
hjá líða aö gera það, mundi hver
einn Islendingur eiga sjóS nokk-
urn, er hann gæti hagnýtt sér vexti
af, og þakkaS “afa gamla” fyrir
hugulsemina. Jafn augljóst er þvi
líka hitt, að ef einstaklingamir í
þjóöfélaginu vildu nú leggja rækt
viö erfingjarentudeildina og legðu í
hana nokkuð af fé því, sem þeir
mættu án vera„ mundi er tímar liSu
að því koma, aö hver maöur í land-
inu ætti þar nokkra inneign, sem
bæri honum árlega arð. Þegar rek-
spölur væri kominn á þettaNmál,
mundu innstæöurnar aukast við
það, að ýmsir þeir, sem sæmilega
væru stæSir, tækju ekki út sinn
hluta af vöxtunum, heldur létu
hann auka inneign sína í erfingja-
rentudeildinni. svo fjárhluti hans
gæti orSiö iþví ríflegri, ef til hans
þyrfti að taka, eða þá að hinu leyt-
inu, aö skerfurinn yrði þeim mun
drýgri, sem gengi til afkomendanna.
* Víst er um það, aS hvenær sem á
' hugi vaknar fyrir þes'su máli og
menn fara alment aS hagnýta sér
þessa þörfu stofnun erfingjarentu-
deildina) meö því að leggja fé í
hana, munu þeir tímar ekki langt
undan, að þejsi arður af eign hvers
einstaklings nemi svo miklu, að
hann gæti bætt úr brýnustu þörf-
unurn. Þarf engrar skýringar viS,
hve mikil þjóðarblessun þaS er, að
sem flestir geti séð fyrir sínum
nauösynjum. .— Dugur og sjálf-
stæði þroskast,' en dáðleysið dvín.
Oft er ]>eirri mótbáru hreyft
gegn fjársafni til afnota fyrir ein-
staklingana, aS iþaö mundi hafa
lamandi áhrif á atorku þeirra. —
Menn mundu verða værukærir og
afla þeim mun minna sem þeir
fengju meiri arS af eign sinni. En
eftir því sem séð veröur á staðhæf-
ing þessi við sára lítil rök að styöj-
ast. Þeir sem eru dáölausir og væru-
kærir að eölisfari, eru það jafnt,
hvort sem þeir hafa mikiö eða lítiö
fyrir framan hendurnar. Aftur á
móti er það víst, að örbirgðin hefir
drepið þrótt og þrek úr mörgu á-
gætu mannsefninu. Reynslan virö-
ist óneitanlega vera sú, aö starfs-
þrá og framtakssemi vex, þegar af-
léttir áhyggjunum fyrir því, sem
hafa skal til næsta máls.
Enn skal eitt atriöi sérstaklega
tekið fram, ÞaS mun naumast nokk-
maöur í landinu, sem kominn er
til vits og ára, að hann ekki þekki,
að minsta kosti af afspurn, einn
eða fleiri menn, sem hafa átt vel-
stæöa feður og afnvel auSuga afa.
Ýmsar eru ástæSpmar til að svo
báglega hefir tiltekist aö synirnir
urðu gersamlega eignalausir, en eitt
er ráðið óbrigSult við þeim leka og
þaö er, að feöurnir heföii sett nokk
urn hluta eigna sinna á æfinlega
erfingjarentu, og þannig séS barni
j siiíu fyrir tekjum, sem farið hefðu
| vaxandi með ári hverju.
j Þegar nefndur Minningarsjóður
var stofnaöur, höföu í hann safnast
• 4415 kr. Síðan hefir nokkuð bæzt
j 'við í hann. Árlega vex hann og það
því meir, sem timar líða. Þarf eigi
um það að efast, eins viturlega og
sjóönum er fyrirkomið, aS sú spá
forgöngumanna sjóðstofunarinnar
rætist, aö sjóðurinn á konaandi tím-
um verði landi og lýð til gagns og
gróða. 5'. B.
Mbl.

1 Furniture Co
352 MAIN STREET Limitf
ÞaS lýsir sér alstaðar í búð vorri að jólin eruaS koma. Kemur þaö fram í því, að nú bjóð
um vér ágæta hluti, mjög hentuga til jólagjafa fyrir lægra verS en nokkm sinni fyr.
f Barnadeildin
BOR» TIIj A® STANDA VTÐ
Chesteríleld.
KIXDERGARTEN SETS
Sterk't iborS og tveir sérstakleffa
siterkiir stöla.r, gulir, ijósir, rautSir
eSa blfiiir. A Q A JT
Hvert set .......ÍJÍÖbZU
JOYCYCDES.
iHinir vel þetu C. C, M. triicyöles
mefi sætum, sem ^ra má eftir
vilid. Rubber á hj&lunum; renna
mjöig vel. Sérlega
öterkir Prá ..... §7.50 tfl $16.00
•Gerfiar úr Walnut. Fallegar eg
vel frá Þeimi gengið. Verfi ...........
Ágætlegu gert ú.r Walhut, ihent-
ugt fyrir bækur, sem mafiur viH
hafa vifi ihen'dina. rfjt A A r
VerS ...................WlUiZv
SIÆDAR.
Sú skemtun er bæSi m'ikil og
heilsusamileg, sem drengurinm eSa
stúikan getur haft af ölefianum 1
ftllum þeasum snjó. 75c ti'l $3.00.
TEA WAGON.
GJÖF HANÐA KONUNXI,
SMOKING CABINETS
MA—M V BRÚÐUR.
páS sem glefiur litlu ötúlkurn-
ar niest af öllu. 'BrúSurnar eru
alla vega, skrítnir liti.ir Dutch
drengir o,g stúlkubrúSur I fal-
ieguim stSum kjölum. pær geta
skælt og saigt eStiilegia Ma, Ma.
Frá ........... $1.35 til $6.95.
BRÚÐURÚM.
Falleg Mtil rúm imeS skreybtuim
hliiðum og göflum og háum stölp-
um. Með öilu tiiiheyranidi. dýnum
og k-oddum. Tvær stærðir $2.70
til $3.15.
Mesita og ibesta ú rvail sem vér
höfum nokkuRnttma haft af þess-
um hentugu jölagjöfum fynir
rnenn. 85 tegundlr úr að velja.
Alveg úr Walnut eða kkgt Wal-
nut. VerSið frá $11.50 til $27.00.
$2.00 111 $5.50 fyrir öskustand úr
Walnut efia kepar.
BRÚOUKERRUR.
Ýmíist allar úr tágum efia bara
toppurinn og hitt úr vifi. Rubher
á hjölunum, sem máiuö eru Ijós
zrt $8.00
Tilibúinn úr Walnut. þrjár
hyiliur og horfiiS úr gleri. Hægt
aS opna svo þáfi verðl stónt borð.
Rubber gjarSir á hjólunum og vel
frá þeiim gengiS. (fQA C
Verð................. Jþu Z. /0
WAIiNUT FATAKISTUR FÓÐR
AOA.R MEÐ OEDAR.
BRf BUKERRUR, SÉRSTÖK
TEGUND.
'GerSar úr við dökkum leaither
ette topp. Rubber ihjól.rf* M 1?
Verð ........... $4.0U
KERTASTJAKAlt
SVEFNHERBERGISUVMPAR
pörf og falleg gjöf tvær
gerðliir., Mieial Standand In
Bronze eða Iv'ory með hand-
máluSum Ijóahlífuim, eða pot-
tery iamipar, bláir eða gulir
með isamsvarandii silkihWfum.
Ágætlega vel smtSaSar úr
dökiku Wainut, fóðraðar meS
nauSum Tennessee Cedar. Hal'da
ár'eiSanlgga. úti tnel og ryki. StærS
$24.50
Úr Walnut. silfurliitaSir og
brúmir. Margar sontir úr a.S velja
fytir.................. $1.00 .til $5.00.
SAMIÐ UM BORGUNARSKILMÁLA. BÚÐIX OPIN TIL KL 10 A LAUGARDÖGUM
YOU’LL DO BETTER AT WILSON’S

mTínTji iljíi
\