Lögberg - 16.12.1926, Blaðsíða 6

Els. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. DESEMBER 1926
Aðfangadagur jóla 19—. Það
,ar orðið hálfbjart af deg’'. Móða
grúíði yfir skógaVoppunum, hún
j'eig lægra og lægra, þrýsti sér inn
á milli greina trjánna, læsti sig
fasta á limið og breyttist í frost-
hélu. Fiskimanna kofarnir með
fram víkinni urðu hélugráir. Fín
gerðar ísnálar sveimuðu í ioftinu
og festust á öllu, er fyrir varð.
Á víkinni var ísinn spegi'siéttur,
en lengra frá landi voru klaka
hrannir, er vatnið hafði hlaðið
upp í baráttu sinni móti klaka
oöndum þeim, er Frosti gamli hef-
ir ætíð í fórum sínum, er vetur
gengur í garð. Reykurinn frá kof
um fiskimanna leið í ótal hring
um upp í geiminn, “sleðahundarn-
ir” geltu og góluðu hver í kapp við
annan, en bræður þeirra, úlfarnir
tóku undir í fjarska; þeir voru að
heilsa hinum komandi degi, og þá
langaði í morgunmatinn, fiskinn
Alstaðar voru hrúgur af fiski
við kofana, og á ísnum við fjöru
borð var fiskikössum hlaðið í fer
»hyrninga, með auðu bili í miðju
Þar. var “boxaður” nýveiddi fisk
urinn að kvöldi hvers dags, eða
öllu heldur að nóttu, því fiski
menn komu daglega í land
rökkri, og þá var nóg annríki, sér
staklega fyrir þá, sem ekki höfðu
“kúkk” (matreiðslumann). — En
nú var aðfangadags morgun og
allir komnir á kreik.
“Gvendur” stóð í kofadyrum
sínum og horfði fram á vatnið
hann var tæplega meðalmaður á
hæð, en samanrekinn, lymskuleg
ur á svip og ólánlegur á velli. Það
var farið að hvessa af norðvestri
með talsverðri snjókomu.
“Heyrðu, Bjarni,” kallaði Gvend
ur, “það verður ófært á vatnið
dag; öskrandi snjóhríð.”
“Hvað skal þá starfa í dag?”
var svarað inni í kofanum með
skrækrödd. Það var Bjarni; hann
kom út og skimaði í allar áttir
Hann var lítill vexti, freknóttur
með rautt hár. “Jú ar dem ræt1
sagði hann og velti vöngum. “Nú
við skulum fara í músdýratúr
dag, og Einar getur farið með
okkur” (Einar var matreiðslu
sveinn þeirra G. og B.) “hann hef-
ir gott af því. Farðu að þurka
rifla og eg skal “fída” (gefa)
hundunum.”
Eftir hálfan tíma lögðu þeir á
stað elkdýra “túrinn”. Þeir
Bjarni og Gvendur með sinn riff-
ilinn hvor, en Einar litli bar nest-
ið og skotfærin. Hann var 12 ára
að aldri, góðlegur á «vip, lítill
vexti, en léttur á fæti og hvatleg-
ur. Það var veiðihugur í honum,
og að vera á músdýraveiðpm, það
hlaut að vera skemtilegt.
Gvendur réði ferðinni. Var þá
haldið til vesturs, og komu þeir
félagar, eftir tveggja tímá göngu
í þéttan skóg, og þar fundu þeir-
nýlegar dýraslóðir. Þá tók Gvend-
ur af sér vetlingana og þreifaði í
sporin. “Nú, þau hafa farið hér
um fyrir svo sem kvart tíma, og
r.ú skulum við hafa þau áveðurs,
annars finna þau lyktina af okk-
ur. Héðan í vestur eru mýrar-
flákar með kjarri og smábirki; þar
munu þau stanza, og þetta er af
bragðs veður fyrir svona veiði.
Það brakar og brestur í trjánum
af hvassviðrinu, svo ekki heyrist
til okkar, og svo er töluverð hríð
svo við ættum að komast í færi
án þess þau sjái okkur; við förum
nú í hálfhring, fyrst til suðurs
og svo til vesturs. Þið stígið
sporin mín og við skulum fara
hægt og gætilega, og hafið nú
augun opin.”
Að svo mæltu lögðu þeir á stað.
Eftir nokkra göngu stanzaði iG.
og miðaði rifflinum; 'sama gerði
Bjarni. Fram undan sást óglögt
í skóglaust rjóður. Þá heyrðust
tveir skothvellir, og brak og brest-
ir í skóginum hinu megin við
rjóðrið.
“Við hittum það áreiðanlega,”
sagði G- og gekk þangað, er hann
hafði séð dýrið. Þar var snjór-
inn rauður af blóði. Þeir röktu
slóðina nokkur hundruð faðma,
dýrinu hafði blætt mikið.
"Við skulum ekki elta það í
kvöld; við getum rakið blóðslóð-
ina á morgun, því nú er hæti að
snjóa. Indíánar elta aldrei særð
músdýr, þeir lofa þeim að blæða
og sárinu að stirðna svo sem næt-
urlangt; þá eru dýrin dauð, eða
svo langt leidd, að hægt er að
ganga að þeim og skjóta þau”.
Þetta sagði Gvendur mjög spek-
ingslega. Að því búnu sneruNþeir
félagar he/mleiðis og merktu leið-
ina með því að brjóta kvisti af
trjám og beygja lim og brjóta.
— Það var farið að dimma, er
þeir komu heim í kofann. Þeim
hafði tafist við að “merkja” og
svo höfðu þeir litið eftir eitrinu,
Þeir félagar, G. B., höfðu á-
kveðið að dvelja jólanóttina hjá
Sæmundi ‘sterka” og félögum hans
er höfðust við í stórum kofa tvær
mílur norður með víkinni, en Ein-
ar “litli” vildi heldur vera heima
og hafa kofann heitan, er þeir fé-
lagar kæmu aftur. Þeir afhentu
Einari böggul, er þeir lögðu af
stað; það voru jólagjafirnar hans,
hálsbindi og vasahnífur. “Það er
leitt, að þú skulir ekki koma með,
Einar litli, því Sæmundur gamli
hefir ætíð hressingu,” sagði
Bjarni, um leið og hann hvarf út
í myrkrið.
Þegar Einar var háttaður um
kvöldið, gat hann ekki sofnað.
Hann var að hugsa heim. Nú var
liklega búið að kveikja á jólakert-
-unum og festa þau á jólatréð,
skreytt með gyltpm stjörnum, og
svo allir böglarnir , gjafirnar.
Sjálfsagt voru nú systkini hans
klædd í sparifötin; hann mundi
nú svo glögt eftir öllu heima, og
hann langaði heim, en heim gat
hann ekki farið, nema í draumi.
j'á, hann ætlaði að láta sig
dreyma heim þessa jólanótt. Hann
reyndi að sofna, hann las bænirn-
ar sínar og lokaði svo augunum,
þá datt honum í hug elksdýr-
en
ið særða. Var það að berjast við
dauðann? Var því að blæða út?
Og þetta var fæðingarhátíð Jesú
Krists! Nei, um þetta mátti hann
ekki hugsa, heldur heinT, svo hann
dreymdi heim. — Tárin, þessi
svalalind mannanna, gerðu vart
við sig — nú varð hann að sofna
— en sú birta! — var þetta regn-
boginn? En þeir geislar! — hvert
var hann að fara? Auðvitað heim,
en þó sá hann ekkert nema bláma
—iheiðblámann, alt var svo hljótt,
engin rödd, enginn þytur— hann
var víst kominn heim? Nei, hann
var staddur í afar björtum sal, og
þar sat Kristur, frelsari mann-
anna, í hásæti, er virtist vera úr
spegilgleri, alt var svo skínandi
bjart. Honum varð litið í hinn
mikla spegil. Hvað sá hann?
Deyjandi elkdýr!
kaldri fönninni.
úr tveimur kúlugötum á síðu þess;
hið dökka hjartablóð bræddi mjall-
hvíta fönnina, stuna eftir stunu
liðu í gegn um geiminn og brotn-
uðu á hásæti “frelsarans”. Og
stunurnar urðu að orðum, sem
bergmáluðu eins og Iúðrahljómur
frá hásætinu: “Guð minn! Guð
minn! hví hefir þú yfirgefið
mig!”
Það var jóladagsmorgun; sólin
sendi geisla sína til jarðarinnar;
þeir glöddu “réttláta og rang
láta”, eins og svo‘ oft áður. Svo
fáir, svo fjarska fáir gerðu sér þó
greip fyrir þeim mikla guðdóm-
lega krafti, er birtist hverri heil-
brigðri sál við sólarupprás.
Einar litli var að klæða sig.
Hann var að hugsa um það, er
hann hafði dreymt. Nei, það gat
ekki verið draumur, alt var svo
skýrt og greinilegt. — Þeir G. og
B. voru komnir aftur og nokkuð
“slompaðir”. “Nú skyldu þeir
fara að leita að stóra dýrinu, það
var ekkert að því að fá í soðið á
sjálfan jóladaginn.”
Rifflarnir voru teknir niður og
hárbeittir hnífar; svo var lagt á
stað. Blóðslóðina fundu þeir
fljótlega; þeir röktu hana um tvær
mílur. Þar lá dýrið nærri dautt.
Blóðbælin voru til og frá; það
hafðrbarist við dauðann alla jóla-
nóttina; og enn rendi það til hálf-
brostnum augum, er G. rak hníf-
inn í háls þess. Það lét líf sitt
með ógurlegri stunu, er Ieið út í
geiminn.
A. E. ísfeld.
byraöur var að syngja. Söngstjór-
inn sat ]>ar við skrifborð. Þegar
að hún kom þar inn, kraup hún á
kné. Faldi andlitið í höndum sér og
bað heitt og innilega: “Ó, guð minn,
þú sem veist aS eg sækist ekki eftir
upphefð, keppinautum mínum til
auðmýkingar. Þú veist aS eg hefi
ekki minsta ásetning til að ofurselja
mig heiminum og heimshyggjunni,
uppræta kærleikann úr sálu minni
og velkjast út á villustigu verald-
arinnar. Þú veist aS hjarta mitt er
auðmjúkt og laust við ofmetnað og
að eg á þessari stundu biS þig af
öllu hjarta að styrkja mig, auka
rödd mina og auSga skilning.minn
þér til dýrðar svo að eg í anda fái
aS dvelja hjá honum, sem móðir
mín kendi mér að elska.”
Þegar byrjaS var að leika lag
það er hún átti að syngja, stóð hún
hægt á fætur. Skykkjan, sem hún
hafði yfir sér' féll ofan í sætið og
hinir eftirvæntingarfullu og óþolin-
móðu áhorfendur sáu aS síðustu í
andlit henni. En hvilík breyting aS
þar var orðin. Þessi unga mær, sem
fyrir stuttu var föl, feimin og sár-
þreytt, var nú ummynduð. Frá
yfirbragði hennar stafaði guðdóm-
leg tign, og frá hinu yfirlætislausa
látbragði hennar og fegurð, töfra-
ljómi eftirvæntingarinnar. AndlitiS
var laust við þá auSvirðilegu á-
striðu, sem leitar að íofi áheyrend-
anna. Það var eitthvað upplyftandi,
leyndardómsfult, en ]>ó alvarlegt í
fari hennar, -— sem var bæði hugð-
næmt og hrífandi. f j
“Vertu örugg dóttir,” hvíslaði
prófessorinn, “þú átt að syngja lag
eftir nafnkendan meistara og hann
er hér staddur til aS hlusta á.”
“Hver er það? Marcello?” spurði
Consuelo um leiS og hún sá pró-
fessorinn leggja bók meS sálmurn
eftir hann á borðið.
“Já, Marcello,” svaraði hann.
“Syngdu eins og þú ert vön, hvorki
meira né minna — þá fer vel.”
Marcello, sem þá átti ekki eftir
heilt ár ólifað ha(Si komið til
Venice til þess aS líta fæðingarstað
sinn einu sinni enn, þar sem hann
hafSi orSiÖ frægur sem tónskáld,
rithöfundur og friðdómari. Hann
hafSi sýnt Porpora alla velvild
. . , ... , , sem nú hafði boSið honum að hlusta
.a . " 1 Ser 1 .á nemendur sina með þaS í huga að
Bloðið spyttist ,áta Consudo sem kunni hið und.
ursamlega “I cieli immensi narrona”
eftir Marcello, utan bókar.
Ekki hefSi verið unt að velja neitt
til þess að glæða betur trúarhita í
hjarta þessarar göfugu konu, en “I
eieli immensi narrona.” Undir eins
og hún leit fýrstu orðin í þessu há-
leita söngverki augum, þá fanst
henni sem hún væri hafin til ann-
ars heims. Hún gleymdi Count
Zustiniani. Gleymdi ögrandi augna-
ráSi keppinauta sinna. gleymdi jafn-
vel Anzoleto. Gleymdi öllu nema
guði og Marcello, sem sýndist geta
lýst heimkynnum þeim hinum und-
ursamílegu, sem hún var i þann veg-
inn aS gera dýrðleg. HVaða efni gat
veriS fegurra? — Hvaða útsýni
æðra?
I cieli immensi narrona
Del grandi Iddio la gloria.
II firmamento lucido
All universo annunzia
Quanto sieno mirabili /
Della stta le opere.
(Saga þessi er
sönn).
í aðalatriðum
\rmatine Lucile Aurora
Dupin.
A nieðal kvenna þeirra er við
bókmentir fetlgust í byrjun, eða
jafnvel á nitjándu öldinni stendur
Armatine Lucile Auróra Dupin
fremst. Hún var undursamlega vel
gefin kona og hugrekki hennar feg-
urð og snild á bókmentasviðinu er
fyrir liingu viðurkent. Hún var
fædd í Frakklandi ári8'i8o4. Var
mentuð á kaþólskunt skóla. Giftist
18 ára. Skildi við mann sinn, sem
ekki gat skilið hinn hulda eld er
brann i sáht hennar eftir 9 ára sam-
búð og fór til Parisarborgar ásamt
nianni, er Jules Sandeau hét, er hún
unni. Þar hóf hún ritstörf síp, sem
ntikið kvað að þegar í byrjun og rit-
aði undir gerfinafninu George Sand.
Eftirfsrandi er sýmshorn úr einu
af hinum aðdáanlegu meistaraverk-
unt hennar “Sigur Consuelo.”
Consuelo hraðaði sér til Mendic-
er borið hafði verið út fyrir úlf-| anti kirkjunnar, þangað sem fjöldi
ana; en sú óhepni, enginn úlfur, fólks streymdi til að hlusta á hin
hafði tekið agnið. Þá var farið'ágætu sönglög Porporas. Hún hélt | geðshræringu.
að matreiða og búa alt undir jóla- rakleiðis upp á loft þangað sem deyjandi manns, þú hefir komið mér
nóttina. I orgelið var og söngflokkurinn, sem til að gleyma hinum löngu þrauturrí
Hlið ómælilega djúp himingeimsins
Boðar dýrð hins' mikla guðs.
Hinar leiftrandi stjörnur
Skýra heiminum frá,
Hve undursamleg eru
Verkin hans handa.
Guðlegur bjarmi lék"um andlit’
henni og hinn heilagi eldur sindraði
í augunum dökku þegar hin óvi8-
jafnanlega söngrödd hennar hljóm-
aði og endur hljómaði í hvelfingu
hússins og orðin, sem borin voru
fram, eins og sá einn getur, er sam-
ræmi hefir eignast á milli auðugs
og upplýsts anda og hreins hjarta.
Eftir að Marcello hafði hlustað á
hana örfá augnablik, grét hann
gleðitárum. Zustiniani réði ekki við
tilfinningar sínar og hrópaði:
“Heilaga sönglbrf, þessi kona er
undursamleg! Hún er sánkta Cece-
lía, sánkta Teressa, sánkta Con-
suelo. Hún er listin sjálf, hún er
músík og persónugerfingur trúar-
innar!” Anzoleto hafði staðið upp,
studdist við riðið fyrir framan sig
því óstyrkur var á honum svo mik-
ill að hann gat naumast staðið einn
og hné, svo aftur ofan á stól sinn,
næstum í yfirliði, svomikil var gleði
hans og metnaður. Fcflkið sat á sér
sökum virSingar þeirrar, sem hús-
inu bar er það var í, aS láta ekki
fögnuð sinn í ljósi, eins og það var
vant að gera í leikhúsum.
Oount Zustiniani gat ekki I>e8i8
eftir a?5 embættisgjörðinni væri lok-
ið til þess að votta þeim Porpora og
Consuelo þakklæti sitt og hún varð
aÖ fara með honum til sætis hans
til þes$ að meðtaka þpkkir Mar-
cello og var hann í svo mikilli geSs-
hræringu þegar hún kom til hans
a8 hann gat naumast komið upp
órði.
“Dóttir mín,” sagði hanrí, og gat
naumast komið upp orðunum fyrir
Meðtak blessun
mínum, um stundar sakir. Krafta-
verk virðist hafa verið framiS á
mér. Hin látlausa og hræðilega
veiki vir8ist hafa flúiS algjörlega
fyrir töfraafli söngraddar þinnar.
Ef að englarnir á himnum syngja
eins vel og þú, þá þrái eg að leys-
ast héðan, til þess að fá að njóta á-
nægju þeirrar, sem þú hefir opin-
beraS mér.
Blessun fylgi þér svo barniS mitt
og megi veraldargæfan fylgja þér
eins og þú hefir til hennar unniS.
Eg hefi hlustað á Faustina Rom-
anina, Cuzzoni og alla hina, en
enginn þeirra kemst í hálfkvisti við
þig. Þér hefir veriS geymt að opin-
bera heiminum það sem hann hefir
enn ekki heyrt, og vekja kend sem
enn er óþekt.”
Consuelo, sem varð nærri utan
við sig af þessu mikla lofi, laut
niður, og þrýsti kossi.á hönd hins
deyjandi manns, sem var nærri
gagnsæ, án þess aS geta komið upp
einu orSi.
Consuelo tók þátt i söngnum þaö
sem eftir var af guðsþjónustunni
með svo mikilli rökvissu og hljóð-
breytingum að allur sá ótti, sem
Count Zustiniani hefir máské boriS i
brjósti hennar vegna hvarf með
öllu. Hún leiddi og göfgaði sönginn
og hjálpaði söngflokknum á allan
hátt, og sýndi í því afl sálar sinnar
og breytilegu raddhæfileika frem-
ur en andþrótt sinn, þyí ]æir, sem
kunna aS syngja þreytast ekki, og
Consuelo söng aS því er virtist svo
fyrirhafnar htið, aS ]xiS kostaði
hana ekki meiri áreynslu, en aðra
að anda. Hún var langt framar öll-
um öðrum, ekki samt, sökum þess,
að hún kreisti úr sér hljóSin éins
og sumir gera, sálarlaust og meS
andköfum, heldur sökurn hinnar
undursamlegu hreinu, viðkvæmu og
fögru raddar sinnar. Svo fann hún
til þess að þar voru menn, sem
skildu hvert einasta atriöi í viS-
leitni hennar. Hún ein á meðal hins
ófágaða mannfjölda, skrækrödduSu
og ósönnu tóna þeirra, sem í kring-
um hana voru, var söngdísin og
/
meistarinn.
selt í æfilangan þrældóm og oftast
undir þrælslega meSferð. ViS þes's-
ari mynd hryllir menn eðlilega nú
En eins og vér sögðum, hugsa menn
um hana og sjá aðallega í liðinni
tíS. En heimurinn er samt engan
vegin laus við blett þann hinn
svarta ennþá.
í bók, sem nýlega er komin út á
Englandi eftir John H. Harris.
,mann, sem öðrum núlifandi mönn-
um fremur hefir kynt sér þræla-
sölumáliö í heiminum og talar því
meS meira valdi en aðrir menn
gætu talaS í því máli, segir: “Ang-
istarvein frá vörum þrælanna heyr-
ast enn frá nítján þjóðfélögum suð-
rænna landa, hrygðarmynd þessar
ægilegu verslunar. Niðurlæging,
hörmungar, áþján og ill meSferð á
þremur miljónum manna og kvenna
og barna bíöur enn eftir hinum
| sterka armi lausnarans.
ÞaS er ef til vill satt, að svívirö-
ingarnar, sem framkvæmdar eru á
því eru færri en áöur átti sér stað,
en orðið, sem brezkur embættis-
maður lét sér um munn fara í
Moyale er — það eina sem á viS
þrælasölu eins og hún vanalega er,
er — Helvíti. Það á sannarlega viS
frá hvaÖa sjónarmiöi sem glæpur sá
er skoðaöur.
= una.
Þrælasala.
Þegar að minst er á hið ægilega
ástand ]>ess fólks, sem gekk kaup-
um og sölum á meöal hinna svo
kölluðu siSuðu þjóöa, þá verður
flestum á að láta hugann reika til
liðins tíma eins og að í djúpi hans
sé aðeins að finna myndir þær hin-
ar hryggilegu, þegar makar voru
skildir hver frá öSrum á hinn
grimmúðugasta hátt og börn frá
brjóstum mæðra og vesalings fólkiS
HllllllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMMIIMIIIIIIlllMllllllllllllllltMIIIIIIII IIIIIIIIIIIIIIIIMIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIimillllllllllllllllllllllllllll
E Qofnmrífirio Saskatchewan fylki er viðurkent um allan heim, fyrir þá forystu,
E Odmvinnd sem það hefir tekið í samvinnuhreyfingunni og fyrir það, hve’ vel því
E l_ hefir farnast í þeim efnum. 1 mörg ár var Saskatchewan Co-operative
E mClII Elevator félagið, stærsta samvinnufélag í heimi, sem seldi korntegund-
= °£ nn befir það runnið saman við enn stærra samvinnufélag, sem
E lldlIIiClUM er Hveitisamlagið í Saskatchewan. Það eru ekki svo mörg ár síðan,
að akuryrkjumála deild stjórnarinnar, sá um starfrækslu nokkurra
mjólkurbúa og seldi ull 0g sömuleiðis alifugla í samlögum fyrir bænd-
ur. En nú hefir myndast og eflst samvinnufélagsskapur í fylk-
inu fyrir sölu á mjólkurafurðum, ull, fugluip og eggjum, og þarf
stjórnin því ekki lengur að annast þetta beinlínis.
En það er önnur hlið á þessu máli, sem ekki hefir minni þýðingu,
og það er að bæta vörumar, samvirma um það, að gera vömmar sem
be'Ztar og fullkomnastar; en ef vörarnar em góðar, verður salan viss-
ari, auðveldari og arðsamari. Búnaðarfélög fylkisins hafa fyrst og
fremst það augnamið, að bæta aðferðina við framleiðsluna, til þess
að það sem framleitt er, verði sem bezt og fullkomnast. Þessi félög
tengja saman borgimar og sveitirnar. Þau era betur en nokkuð ann-
að til þess fallin, að flytja þekkingu háskólans í ‘Saskatchewan alla leið
út til bóndans á akrinum, og til að glæða þekkingu hans á kostum sam-
vinnunnar og umbótum í búnaði yfirleitt. Starfsemi búnaðarfélag-
anna, er bændunum hinn mesti styrkur í 'Samvinnufélagsskap þeirra,
sem er aðallega í því fólginn, að selja í s’ameiningu afurðir búsins.
Hinn árlegi fundur Búnaðarfélaganna í Saskatchewan, verður hald-
inn í háskóla fylkisins 12., 13. og 14. janúar. Á þessum ársfundi ættu
fulltrúar frá öllum félögunum að mæta, því þar er skýrt frá stýrfum
þeirra árið sem leið og rætt um verkefni þeirra á næsta ári.
Akuryrkjumála deild stjórnarinnar í Saskatchewan, hefir skift
verkinu í sjö liði, til þess að geta verið öllum bændum fylkisins að sem
mestu liði, og vel æfðir menn fengnir til að stjóma þeim. Jarðyrkju
deildin hefir það hlutverk, að sjá um umbætur á jarðylrkju, svo sem
að útrýma illgresi og öðru slíku, sem er skaðlegt fyrir jarðyrkjuna.
Önnur deildin lítur eftir nautgriparæktinni, gefur bændum nauðsyn-
legar upplýsingar um kynbætur og verð á kynbótagripum, og leiðbein-
ir bændum í öllu, er þar að lýtur. Þriðja deildin lítur eftir mjólkur-
búum og öllu því, sem þeim viðkemur. Fjórða deildin er sér úti um
allar mögulegar upplýsingar viðvíkjandi samvinnufélagsskap, og er
altaf við því búin að fræða bændur um alt, sem þar að lýtur. Fimta
deildin hefir það ætlunarverk, að kynna sér og veita allar upplýsingar
viðvíkjandi veiðiskap, sem mörgum þykir skemtilegt að stunda og er
oft arðsamt. Sjötta deildin lítur eftir skuldaskiftum manna og er
nokkurs ko,nar milliliður milli bændanna annars vegar og þeirra, er
j kunna að^ hafa lánað þeim fé, hins vegar. Sjöunda deildin safnar öll-
j um upplýsingum viðvíkjandi tapi eða ágóða í öllum greinum búnað-
j arins, og hefir jafnan þær upplýsingar á reiðum höndum fyrir þá, sem
j þurfa þeirra með. — Allar þessar deildir eru ávalt til þess búnar, að
j vinna bændunum í Saskatchewan alt það gagn, sem þær megna, og
j ✓ bændunum er boðið að leita til þeirra nær sem er.
j SASKATCHEWAN DEPARTMENT OF AGRTCULTURE
\ Hon. C. H. Hamilton, ráðherra. F. Iledley Auld, aðstoðar ráðh.
VIMMIIIMIMIIIMIIIIIIIIIIIIMMIIIIIMIMIIIIMIMIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIMMIIMIIIIMIMIMIMIMIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIM
i i i
í i i
í í I
í i í
j i i
i í i
í i i
i i i
I i j
i i i
i i i
i i í
i i i
i i i
í í i
i i í
j i 1
í
i
í
Undravert Tækifæri aðkaupa
HOLT, RENFREW FURS
fyrir Jólin, með vanalegu Janúar-verði
VEGNA þess, hvé Desember Sala vor í fyrra hepn-
aðist prýðis vel og viðskiftavinir vorir notuðu
sér það tækifæri, sem þeir þá höfðu til að kaupa Fur
í Desember með Janúar-verði, þá höfum vér nú af-
ráðið að endurtaka samskonar sölu. Þessi sala spar-
ar yður peninga svo um munar, og vér treystum því,
að verzlun vor verði fyrir hana miklu meiri en ella.
Niðurfærsla, sem; nemur 20 til 25% frá vanalegu
verði á beztu tegundum af alls konar Fur fatnaði,
sem hægt er aS fá í landinu, hvort heldur fyrir karla
eða konur. Þetta gefur þeim alveg sérstakt tækifæri
sem kaupa vilja fyrir jólin og það dregur ekki úr
gildi þess, sem keypt er af Holt, Renfrew, þó verðið
sé stórkostlega niður fært.
Vér setjum hér afar lágt verð á Fur Kvenkápum,
sem Holt, Renfrew geta einir boðið, vegna þess þeir
hafa bein sambönd við þá, sem dýrin veiða og spara
þannig allan ágóðann, sem heildsalar og smásalar
og klæðaverksmiðjur annars mundu fá:
HUDSON SEAL KÁPUR
Einfaldar eða skrejrítar með Alaska Sable
Vanav, $375, fyrir $295. VanaV. $450, fyrir $365
PERSIAN LAMB KAPUR
Skreyttar með Alaska Sable
Vanav. $285, fyrir $225 Vanav. $375, fyrir $295
<■ MUSKRAT KAPUR
Vanav. $250, fyrir $195 Vanav. $285, fyrir $225
ELECTRIC SEAL KAPUR
Óskreyttar, fyrir stúlkur. Óskreyttar, fyrir konur
Vanav. $115, fyrir $89.50 Vanav. $140, fyrir $110
Skreyttar með Alaska Sable:
Vanav. $165, fyrir $125 Vanav. $210, fyrir $185
Alíka niðurfærsla á öðrum Fur Kápum.

Skrifið eftir upplýsingum.
Ef þér búið ekki í borg-
inni, þá skrifið í dag og
takið fram hvers þér
þarfnist, stærð og hvaða
tegund af Fur þér vilj-
ið. Sendið oss meðmæli
bankans eða þá kaup-
mannsins og vér send-
nm það sem þér viljið
fá beint til yðar, svo
þér getið skoðað það.
Vér borgum Express-
gjaldið báðar leiðir.
Peningum skilað aftur,
ef þér viljið. Vömrnar
sendar C. O. D.
Frestun á Borgun
er hægt að semja um samkvæmt
voru fyrirkomúlagi, ef þér óskið
ekki að greiða alla upphæðina
einu. Það kostar ekkert meira
HOLT, RENFREW CO. LTD.
Famous for Fine Furs for 90 Years
WINNIPEG, MAN.
.iimmmiimmmmmimmiimimmmmiimimmmimmmmmmmimimmiiiiiimiiiiimmmmiiimiimimmimmmmimmmimmimimiiimmmiimmmmimimimmiimmmimmmmiiiimmmmmmmimmimmmT.