Lögberg - 16.08.1928, Blaðsíða 6

BU. *.
r,OGifliRG, FIMTUDAGINN 16. ÁGÚST 1928.
RAUÐKOLLUR
EFTIR
GENE STRATTON-PORTER.
“Heyrðu, Rauðkollur,” sagði Duncan og
' tók saman verkfærin, sem hann hafði með sér,
“eg held það aötti ekki að gera þér neinn skaða,
þó eg segi þér, að þú ert alla daga að gera það,
sem liúsbóndanum þytkir eins vænt um, eins og
nolkkuð, sem þú getur gert fyrir hann. Þú ert
framúrskarandi trúr og hann veit að það er
óhætt að reiða sig á þig. Húsbóndinn treystir
þér alveg eins og þú værir sonur hans. ’ ’
“Dætnalaust þykir mér vænt um þetta, ”
sagði Rauðkollur og hoppaði upp af gleði. “En
ertu nú alveg viss um þetta, Duncan?”
“Eg veit þetta,” svaraði hann, “annars
segði eg það ekki. Hann hefði ekki viljað láta
mig segja þér þetta fyrst lengi, eftir að þú
komst hér, en nú er honum sama þó eg geri það.
Veiztu það Rauðkollur, að sum þessi tré, sem
þú ert að passa, eru þúsund dala virði hvert um
sig?”
Rauðkollur stóð á öndinni iaf undrun og vissj
ekki hvað hann átti að hugsa eða segja.
“Þess vegna þarf að gæta þeirra svo vand-
lega,” hélt Duncan áfram. “Tökum til dæmis
þennan við, sem þeir kalla fuglsauga, af því
hann er fullur af smákvistum, isem líkjast fugls-
augum. Þeir saga hann í svo næfurþunn borð,
að þau eru lítið þykkri en skrifpappír. Svo
búa þeir til allskonar húsmuni úr ódýrari við
og !klæða þetta svo með þessum þunnu skífum,
og þegar þeir eru búnir að ganga frá þessu, þá
er það svo fallegt sem engu tali tekur. Þegar
þú ferð til bæjarins, þá skaltu fara inp í búð-
ina og sjá þessa hluti. Þeir saga þetta svo
þunt, að úr einu tré geta þeir fengið nóg efni
til að klæða mörg þúsund dala virði af húsmun-
um. Ef þú gætir ékki skógarins frúlega og
Svarti Jack fær tækifæri til að ná trjánum, sem
hann hefir markað, þá er það svo mikið pen-
ingatap, að þú getur ekki gjört þér nokkra hug-
mynd um það. Hérna um kveldið var einhver
að hafa orð á því við húsbóndann, að það gæti
nú komið fyrir að þú lofaðir Jack að taka
nokkur tré á alun og enginn vissi um það fyr
en mennirnir kæmu til að vinna hér.”
Blóðið hljóp fram í kinnamar á Rauðkoll
og hann krepti hnefana.
Duncan lét sem hann sæi það ékki, en hélt
áfram: “En voiztu hvað húsbóndinn sagði?
Hann sagðist skyldi gefa hverjum þeim þúsund
dali, sem gæti sýnt sér að nokkurt tré væri ný-
tekið úr skóginum, þegar þeir kæmu þangað.
Sumir af piltunum sögðust vera vissir um, að
þeir gætu sýnt honum það, svo þetta er nokkurs
konar veðmál. En á þessu getur þú séð, hvað
McLean treystir þér vel. ’ ’
“Dæmalaust þykir mér vænt um þetta,”
sagði Rauðkollur. “Nú ékal eg.fara helmingi
oftar um skóginn heldur en áður til að vera
viss um að enginn geti stolið tré þaðan, og feng-
ið svo þúsund dali þar að auki.”
“Hvaða ólukkans vitleysa er þetta annars?”
sagði Duncan. “Það er eins og vant er hjá
okkur Skotunum, við segjum alt klaufalega og
öðru vísi en á að segja það. McLean meinti
bara, að hann treysti þér fullkomlega, en ætl-
aði alls ekiki að koma neinum óþokkum til að
gera þér nokkuð ilt. Bg ætlaði bara að sýna
þér, hve vel hann treysti þér, en hefði aldrei átt
að segja þetta. Svona eru Skotarnir heimskir
og klaufalegir. Húslióndinn hefði ekki átt að
segja Jætta og eg hefði enn síður átt að segja
þér það, sem hann sagði. Hvorugur okkar
meinti þó nema það bezta með þessu. Rétt eins
og eg er alt af segja konunni minni.”
“Mér þýkir fjarska vænt um, að þú hefir
sagt mér þetta,” sagði Rauðkollur. “Eg þarf
þess með, að vera mintur á, íérstaklega nú, þeg-
ar bækurnar koma, því þá gæti vel verið að eg
glevnndi stundum að hafa nógu sterkar gætur á
því, sem eg á að pasisa, og nú ríður svo fjarska
mikið á því, að hafðar séu sterkar gætur á öllu.
Eg þakka þér innilega fyrir það, sem þú hefir
sagt, það getur vel orðið til þess að gera mér
mikið gott Eg ætla ekkert að fara heim að
borða núna, heldur fara sitrax á stað aftur og
þegar eg kem heim, svo sem klukkan þrjú, þá
gefur mamma Ihmcan mér kannske mjólkur-
glas og einhvern bita að borða.”
“Þarna sést nú, hvernig þú ætlar að hafa
það, rjúka á stað matarlaus,” sagði Duncan og
var auðheyrt, að hann var töluvert ergilegur.
“Manstu hvað eg sagði þér?”
“Já, þú sagðir, að Skotinn væri ekki mjög
gáfaður, en hann væri einstaklega góðhjartað-
ur,” svaraði Rauðkollur.
Duncan sagði ekkert, en honum datt ekki í
hug að samþykkja það, sem Rauðkollur sagði.
Rauðkollur greip spítuna isína, og hélt sína
leið, glaður og ánægður, og honum fanst hann
aldrei hafa haft eins mikla ástæðu til að vera
glaður.
Duncan fór beina leið þangað, sem mennirn-
ir voru að vinnu og hitti McLean að máli og
sagði honum nákvæmlega alt sem hann hafði
sagt við Rauðkoll. “Og hvað sem fyrir kann
að koma hér eftir, þá látið þér eilgan mann
kóma yður til að trúa því, að Rauðkollur hafi
ekki unnið sitt verk eins trúlega, eins og nokk-
ur maður igetur gert það.”
“Eg held e»kki að nokkur maður geti komið
mér til að efaust um trúmensku hans,” svaraði
McLean.
Rauðkollur söng og blístraði mjög glaðlega.
Hann hafði nákvæmar gætur á girðingunni með
öðru auganu, en með hinu gætti hann að vinum
sínum, fuglunum og því sérstaklega, hvort ekki
kæmui enn einhverjir nýir fuglar. Hann hafði
séð þá hópum saman á hverjum degi, ýmist
fljúgandi í loftinu, eða þá sitjandi á trjágrein-
unum, eða í grasinu. Hami slepti aldrei tæki-
færinu að gera gælur við þá og reyna að hæna
þá að sér. Fuglarnir voru alt í kring um hann
og það var eins og þeir óttuðust hann alls
ekki, enda forðaðist hann ávalt að styggja þá.
Stóru fuglana tvo hafði hann séð á flugi hátt
uppi í loftinu á hverjum degi í einar tvær vik-
ur. En éinn morguninn var minni fuglinn
horfinn, )en sá stærri var á sveimi, en flaug
ekki mjög hátt og hélt sig á sömu stöðvum.
Næsta dag sá hann heldur ekki nema annan
fuglinn, og hann fór að hafa áhyggjur af því
hvað orðið væri um hinn. Hann talaði um
þetta við Mrs. Duncan, og hún útrýmdi óttan-
um úr huga hans og gróðursetti góðar vonir í
hans stað.
“Ef það er kvenfuglinn, sem þú sérð ekki,
þá eru allar líkur til, að hann sé á vísum stað.
Skilur þú það ekki, flónið þitt, að hann á hreið-
ur einhversstaðar o;g situr á eggjunum sínum.
Hafðu gætur á hinum fuglinum, og sjáðu hvar
hann heldur sig, og þá býst eg við, að þú getir
fundið hreiðrið. Svo getum við öll farið ein-
hvern sunnudaginn og skoðað það okkur til
gamans.
Rauðkollur félst á þetta og fór að leita. að
hreiðrinu. Honum gat ekki dottið annað í hug,
en það væri uppi í einhverjum trjátoppnum og
hann reigði sig aftur á bak þangað til hann var
búinn að fá ríg í hálsinn. Hann leitaði bara að
hreiðrinu út í bláinn, án þess að gera sér nokkra
skynsamlega grein fyrir, hvar líklegast væri,
að Jrað mundi vera að finna. Einn morguninn
kom hann auga á báða fuglana, þar sem þeir
sátu á sama elmtrénu, isem þeir settust á, þegar
hann sá þá fyrst. Stærri fuglinn var þar að
gefa hinum minni eitthvað að éta og styrkti það
Rauðkoll í þeirrf trú, að þetta væm hjón og
að þau ættu sér einhvers staðar hreiður, og fór
nú að leita að J>ví enn vandlegar; en það hepn-
aðist ekki að finna það, enda hafði hann enga
hugmynd um hvar þess væri að leita, og ekki
gat Duncan gefið honum neinar leiðbeiningar
í því efni.
Eitt kveldið, þegar Rauðkollur kom venju
fremur seint af göngu sinni, komu börn Dunc-
ans á móti honum, eins og þau voru oft vön að
gera, en þau komu miklu lengra í þetta sinn
heldur en vanalega, og Rauðkollur sá þegar á
Jæim, að það var eitthvað óvanalegt um að
vera. Hann hljóp eins og hann gat í áttina til
þeirra og þau kölluðu eins hátt og þau gátu:
“Bækurnar eru komnar. ”
Þau flýttu sér öll lieim, sem mest þau máttu.
Rauðkollur bar yngra barnið, en það eldra gekk
sjálft, og þegar J>au komu heim, þá sat Mrs.
Duncan við ibókalcassann og var búin að opna
hann, og var nú að athuga, hvað hann hefði að
geyma, og var mjög glaðleg á svipinn.
“Þú færð ekki að líta á þetta,” sagði liún,
fyr en þú ert búinn að þvo þér og borða. Mat-
urinn er tilbúinn á borðinu. Ef þú einu sinni
byrjar að skoða bækurnar, þá er eg viss um, að
þú hættir ekki fyr en um háttatíma, og þá get
eg aldrei lokið við verkin í kveld. Við erum
fyrir löngu búin að borða. ”
Rauðkollur tók þetta töluvert nærri sér, en
gerði þó eins og honum var sagt. Hann þvoði
sér og greiddi og borðaði fáeina munnbita, sem
hann hafði þó ekki lyst á vegna áhugans að
komast í bækurnar, og hann var svo góðlátleg-
ur, að Mrs. Duncan gat ekki stilt s,ig um að lofa
honum að komast að bókunum, en sagði samt,
að J>að hefði sig alt af grunað, að þessi máltíð
yrði honum ekki að miklu gagni.
Þegar hann var búinn að taka upp úr kass-
anum, þá fann hann þarna bækur um fugla,
blóm, maura og fiðr.ildi og þar var líka net til
að veiða í fiðrildi og margir fleiri hlutir og
bréf, sem sagði aiákvæmelga fyrir, til hvers
hvað eina væri. Alt, sem Rauðkollur fann
« þarna, sýndi hann Mrs. Duncan, sem dáðist
mikið að öllum þessum furðuverkum. Börnun-
um þótti alt J)etta afar merkilegt og hoppuðu af
kátínu kring um þessa sjaldgæfu muni, Jrangað
til yngra barnið skar sig í fótinn á öxi, sem
Mrs. Duncan hafði notað til að ná lokinu af
kassanum. Það gerði snöggvan enda á alt
Jretta gaman, og nú var bókunum komið fyrir í
efstu ibúrhyllunni, þar sem Mrs. Duncan hafði
rýmt til fyrir þeim. Þar gátu börnin ekki náð
í þær.
Þegar Rauðkollur fór á stað morguninn eft-
ir, bar hann á bakinu dálítinn kassa, sem til
Jiess var ætlaður að geyma í honum það, sem
Rauðkollur kvnni að vilja safna. Hann var
málaður svartur og það gljáði á hann í sólskin-
inu. Svörtu fuglarnir stóru komu auga á þenn-
an kassa, en fráleitt hafa þeir vitað, hvað þetta
mundi vera. Jiokkra fleiri hluti tók hann með
sér, og þar á meðal netið, sem ætlað var til að
veiða fiðrildi. Hann gætti vandlega að girð-
ingunni, því honum var það fast í huga, að
stunda verk sitt eins vel og bezt mátti vera. En
J>að var áreiganlegt, að Rauðkollur flýtti sér
alt sem hann gat þennan morgun án þess að
vanrækja það, sem gera þurfti. Þegar hann
hafði lokið umferðinni og kom þangað sem
skápurinn var, Jrá fyltist hjarta hans fögnuði,
af því að vita sjálfan sig enganda að öllum þess-
um merkilegu lilutum, því alt til þess hafði hann
sjálfur aldrei verið eigandi að neinu.
Þessi staður, J>ar sem hann geymdi skápinn,
var eins og dálítið hús, þó þakið væri reyndar
ekkert nema laufin á trjánum. Hann liafði
hreinsað þarna dálítinn blett, svo þar voru eng-
in tré eða trjástofnar, en trén risu hátt alt um
kring, eins og veggir, og þarna var líka mikið
blómskrúð, svo }>essi staður var einkar ánægju-
legur. Til hægri voru nokkur afar.há tré, sem
gnæfðu yfir öll hin trén eins og turnar, og það
hefir líklega verið helst þeirra vegna, sem Rauð-
koll datt í hug að kalla þenna stað dómkirkju,
enda var hann óneitanlega mjög fagur og frið-
sæll. Inn að þessum stað var þröng og krókótt
braut, sem þeir Duncan höfðu búið til, en hún
var þannig gerð, að sem allra minst bæri á
henni, þrátt fyrir það, að Rauðkollur kallaði
þetta dómkirkju. Það leit út fyrir, að hann
vildi láta sem allra minst á henni bera. Þarna
var. einstaklega vel um gengið og Rauðbollur
plantaði þarna nýjum blómum á hverjum degi
og vatnaði þeim líka daglega, og tók vatnið rír
dálítilli tjöm, sem þar var skamt frá. Hann
lagði mestu alúð við, að gera þenna stað sem
allra aðgengilegastan og fallegastan.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Of¥)ce: 6th Floor Bank of Hamilton Chambert
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Þegar Rauðkollur kom í “dómldrkjuna”
þennan morguninn, opnaði hann strax skápirm
og lét inn í hann það sem hann hafði meðferðis
og plantaði svo nokkur sjaldgæf blóm, sem hann
hafði fundið um morguninn. Svo tók hann
fuglabókina, sem hann hafði með sér og fór að
fletta henni og vita, hvað hann fyndi þar merki-
legast. Jú, þama kom það: “Stórir, svartir
gammar; algengir í Suðurríkjunum, þar kall-
aðir Jim Crow, svipaður Cathartes Atraha ”
“Hvemig í skollanum ætti eg að geta lært
svona löng og erfið orð, án þes’s að hafa nokkra
tilsögn?” tautaði Rauðkollur og leizt nú ékki á
blikuna, en las þó áfram:
“Nefndir Pharaós hænsni í Evrópu. Koma
stundum til Norður Virginia og Kentucky—”
“Og stundum lengra norður,” sagði Rauð-
kollur. “Eg er viss um, að þetta eru fuglarn-
ir, sem eg hefi hér, þeir eru auðþektir af mynd-
unum.”
“Eggin eru ljósblá—”
“ Já, einmitt það.” — “Stór eins og kalkúna
ögg með stórum móleitum flekkjum og hreiðr-
in er vanalega að finna í lágum, liolum trjá-
bolum.”
“Nú sé eg hvernig í öllu liggur; eg hefi alt
af verið að gæta að eggjunum uppi í trjátopp-
um, en eg hefði átt að leita nær jörðinni. Nú
verð eg að byrja aftur, og því fyr sem eg byrja,
því styttra verður líklega þangað til eg finn
þau.”
Rauðkollur lét bækurnar inn í skápinn, tók
nestið sitt og fór út úr rjóðrinu, en áður en hann
fór, slökti hann eld, sem hann hafði orðið að
kveikja, til þess að liafa nokkurn fríð fyrir flug-
unum, sem ekkert fældust nema reykinn. Hann
settist þarna á staur og át matinn sinn og drakk
alt, sem hann hafði með sér af vatni. Hitinn var
orðin æði mikill, jafnvel þarna utan við skóg-
inn, þar sem vindurinn náði sér sem bezt, var
hitinn töluvert óþægilegur um miðjan daginn.
Hann sópaði molana af hnjánum á sér og
sat svo þarna ,dálitla stund og horfði upp i
loftið eftir fuglunum. En hann hafði ekki
lengi tíma til þess, því hann heyrði fótatak ekki
langt frá sér á skógargötunni og það var að fær-
ast nær honum, og þekti hann strax að það var
ekki McLean eða Duncan, sem var að koma, en
það voru einu mennimir, sem hann vissi til að
nokkurn tíma komu Jressa leið. Rauðkollur stökk
á fætur, og það sem honum varð fyrst fyrir,
var að þreifa á belti sínu og aðgæta, hvort
skammbyssan væri við hendina. Svo greip hann
kylfuna og hélt á henni í hendinni og reyndi svo
að bíða rólegur eftir þeim, sem var að koma..
Var nú þetta kannske svarti Jack, eða þá ein-
hver enn J>á verri náungi? Hann var engan
veginn rólegur og hann fór að reyna að syngja
lag, sem hann hafði lært Jægar hann var lítill
og alt af var sungið á bamaheimilinu á jólun-
um. En hann fann fljótt hve Jætta var skrítið,
og hann skelli-hló að sjálfum sér og við það
■komst hann í rólegra og betra skap.
Það leið ekki á löngu þangað til hann sá
manninn koma, og það var eins og steini væri
af honum létt, þegar hann sá hver það var, því
hann þekti þegar að þetta var einn af mönnun-
um, sem voru að vinna hjá McLean. Þessi mað-
ur hét Wissner og Rauðkollur 'hafði sofið hjá
honum fyrstu nóttina, sem hann var á þessum
stöðvum, og hann þekti hann eins vel og hann
þekti nökkurn þessara manna. Þetta var eng-
inn þjófur eða ræningi — McLean hafði sjálf-
sagt sent hann með einhver skilaboð. Hann
stökk á fætur og| heilsaði honum svo glaðlega,
að Wesner gat víst ekki efast um, að hann væri
kærkominn gestur.
“Það þykir mér vænt um,” saígði Wessner,
“að þú tekur svona vel á móti mér. Við höfum
heyrt þarna suður frá, að þú sért svo ráðríkur,
að þú líðir ekki nokkmm manui að koma nokk-
urs staðar nærri girðingunni, hvað })á inn fyrir
hana. ”
“Eg geri það heldur ekki, ef hann er ókunn-
ugur,” svaraði Rauðkollur, “en þú ert einn af
McLeans mönnum, eða er það ekki?”
“Mclæan getur farið norður og niður,”
sagði Wessner.
Rauðkoll rann heldur en ekki í skap við að
heyra þetta, og hann greip svo fast um kylfu-
skaftið, að hnúarnir hvítnuðu.
“Ertu virkilega að segja þetta í alvöru?”
sagði hann og stilti sig eins vel og hann gat.
“Já, eg sagði það,” svaraði Wessner, “og
}>að mundu allir hinir segja líka, ef þeir væru
ekki ragge.itur, sem ekkert þora að segja, nema
kannske þessi viðbjóðslegi Sooti, Duncan. Hann
kvelur úr manni lífið, lætur okkur vinna eins og
þræla og borgar sultarlaun, en sjálfur pælir
hann upp penirrgunum og lifir eins og höfð-
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir Islendingar, er í hyggju hafa aö flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
rj 11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111n1111111111111111111i111111111iii■1111■11
Samlagssölu aðferðin. 1
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- 5
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega =
E lægri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin ^
E hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að =
= vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni E
E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar E
E vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru E
= fyrgreind þrjú meginatriði trygð. =
| Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
E 8IS Sherbrooke St. • ; Winaipejf,Manitoba =
ffl 11111111111111111111111111111H1111111111111111111MI • 111111111111111 i Ml 11111111111111111 Cl 111111111
Hafið þér eldsábyrgÖ?
Þótt bér hefðuð enga árið sem leið, þá þýðir það ekki, að þér
þurfið ekki eldsábyrgð framvegis.
Látið oss annast eldsábyrgð yðar.
Penlngar til láng gegn fasteignaveði I borginni eða útjaðra borgum með
lægstu fáanlegtim rentum.
HOME SECURITIES LIMITED
468 MAIN STREET :: WINNIPEG.
Phone: 23 377 LEO. JOHNSON, Secretary.
MALDEN ELEVATOR
COMPANY, LIMITED
Stjórnarleyfi og ábyrgð. Aðalskrifstofa: Grain Exchange, Winnlpeg
Stocks - Bonds - Mines - Grains
Vðr höfum skrifstofur I öllum helztu borgum I Vestur-Canada, og
einka slmasamband við alla hveiti- og stockmarkaði og bjóðum þvl viB-
sklftavinum vorum hina beztu afgreiðslu. Hveitikaup fyrir aðra eru
höndluð með somu varfæmi og hyggindum, eins og stocks og bonds.
Leítið upplýsinga hjá hvaða banka sem er.
KOMIST í SAMBAND VIÐ RÁDSMANN VORN A PEIRRl
SKRIFSTOFU, SEM NÆST YÐUR ER.
Winnipeg
Regina
Moose Jaw
Swift Current
Saskatoon
Calgary
Brandon
Rosetown
Gull Lake
Assíniboia
Herbert
Weyburn
Biggar
Indlan Head
Prince Albert
Tofield
Edmonton
Kerrobert
Til að vera viss, skriílð á yðar Bills of ladlng: "Adviae Malden
Elevator Company, Limited, Grain Exchange, Winnipeg.”
því, sem hann ætlaði sér.
“Hvernig mundi þér líka, að fá stóra summu
af peiíingum alt í einu, án þess að þurfa nokk-
urn hlut fyrir því að hafa?” spurði Wessner.
“Hvað gengur eiginlega að þér?” sagði
Rauðkollur, “hefir þú verið í Chieago að spila
í hveitimarkaðinum, eða viltu að þg leggi mína
peninga í fjárglæfra fyrirtæki?”
in!gi.”
Rauðkoll rann nú meir en lítið í skap við að
heyra þetta, en stilti sig þó sem bezt bann gat.
“Heyrðu, Wessner,” sagði hann. Þú sver
þig óþarflega í ætt við “höfund lýginnar”. Þú
veizt sjálfur, að McLean borgar hverjum ein-
asta manni reiðilega alt sem hann á skilið að fá
og fer með alla sína menn eins og hezt má vera.
Hvað því viðvíkur, að hann lifi eins og einhver
stórhöfðingi, þá veizt þú fnllvel, að hann lifir
bara eins og þið, sem vinnið hjá honum.”
Wessner var að vísu enginn spekingur að
viti, en hann gá samt að hann var á rangri leið
og með þessu móti myndi hann ekki koma fram
Wessner gekk nær honum.
“Heyrðu, Rauðkollur minn,” sagði liann,
“ef þú bara vilt fylgja mínum ráðum, þá get
eg sagt þér, hvernig þú getur alt í einu grætt
fimm hundruð dali og það án ’þess að leggj'a
nokkuð í hættu eða hafa nokkuð fyrir því. ’ ’
Rauðkollur færði sig f jær honum.
“Þú þarft ekki að vera hræddur við, að segja
blátt áfram livað þú átt við,” sagði hann. “Hér
er enginn, sem heyrir til þín, nema eg og svo
fuglarnir og dýrin í skóginum, nema ef einhver
af þínum líku mskyldi vera hér einhvers stað-
ar.”