Lögberg - 16.08.1928, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGSERG, FIMTUDAGINN 16. ÁGÚST 1928.
Jbgberg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
T»I.Hnari N-8327 o* PÍ-8328
Einar P. Jónsson, Editor
Utan&skritt til blað»in«:
T1(E eðtUN|aií\ PRESS, Ltd., Box 3171, Wirmipog,
Utanéakrift riUtjóran*:,
íBlTOR LOCBERC, Box 317Í Winnipag, "■
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram
The "Lögberg” 1« prlntod *tfd publlshed by
The Oolumblh. Press, LdatUtel. tn the Columbts.
Butldtcg, 6SS éktrgent Ave., Wlnnlpeg, Msnitobd.
Fiskisamlagið.
Frá því hefir skýrt verið hvað eftir annað
hér í blaðinu, að í aðsigi væri stofnun fiskisam-
lags í Manitoba, og er málið núNkomið á þann
rekspöl, að áætlað er. að stofnfundur yerði
haldinn í öndverðum næstaí mánuði, sennilega
í Winnipeg.
Mennirnir, sem frumkvæði áttu að samtök-
um þes.sum, leituðu fyrirtækinu löggildingay,
og bráðabirgðanefndina skipa, eru þeir Skúli
Sigfússon, þingmaður fyrir Sti George kjör-
dæmið, Paul Reykdal, fyrrum kaupmaður að
Lundar, Guðmundur F. Jónasson, kaupmaður
að Winnipegosis, B. Bjarnason, kaupmaður að
Langruth, R. Kerr frá St. Laurent, E. Walker
frá Winnipeg og Rögnvaldur Vidal, kaupmaður
að Hodgen. Ijögfræðilegur ráðunautur for-
göngunefndar þeirrar, er nrí hefir nefnd verið,
er Col. H. M. Hannesson í Selkirk.
Það er kunnugra, en frá þurfi að segja, hve
fiskimenn vorir hafa oft og einatt átt við ram-
an reip að dragsu hve misjafnlega veiðin hefir
hepnast, og hve\ afar-óhagstæð að markaðs-
skilvrðin hafa verið.
Svipull er sjávarafli, segir gamla, íslenzka
máltækið. Þegar vel aflast, lækkar undantekn-
ingarlaust til stórra muna verð það, er fiski-
maðurinn fær fyrir vöru 'sína. Á hinn bóginn
eru aflaföng fiskimanna, þeirra, er veiðar stunda
í stórvötnum Manitoba-fylkis, oft næsta rýr, og
ganga þá flestir með skarðan hlut frá borði, eða
með öðrum orðum, fá lítið sem ekkert í aðra
hðnd. Markaðsskilyrðin langflest, hafa verið
í liöndum erlendra fjársýslufélaga, er sett hafa
fiskimanmnum þannig stólinn fyrir dyrnar, að
hann gat að litlu eða engu leyti, haft hönd í
bagga með sölu framleiðslu sinnar.
Að því liefir áður verið vikið í blaði þessu,
að tala íslenzkra fiskimanna í Manitoba, næmi
46 af hundraði allra þeirra manna, er veiðar
stunduðu innan vébanda fylkisins. Það er enn
fremur sannað með opinbérum skýrslum, að af
allri flskiveiðinni í fylkinu, nemur framleiðsla
Islendinga 80 af hundraði, nema betur sé. Það
er því auðsætt, hve fiskisamlagið hlýtur að
koma vestur-íslenzkum fiskimönnum mikið við,
og hver feikna áhrif það getur haft á afkomu
þeirra til bóta, ef vel tekst með starfrækslu
þess.
Ivaddir hafa borist oss til eyrna öðru hvoru,
j>ótt eigi hafi að jafnaði háværar verið, er fund-
ið hafa hinu væntanlega fiskisamlagi það til
foráttu, að menn þeir, er upptökin áttu að stofn-
um þess, væri undantekningarlaust fiskikaup-
menn, en ekki fiskimenn. I bókstaflegum skiln-
ingi, er þetta rett. Menn þeir allir, er frum-
kvæði attu að samtökunum, og um löggilding
sóttu, hafa gert það að atvinnu sinni undanfar-
in ár, að kaupa og selja fisk. . Slíkt getur, að
vorri hyggju, undir engum kringumstæðum rýrt
álit þeirra, né heldur veikt traust fiskimanna á
samlaginu. Hverjir upptökin áttu, skiftir að
sjálfsögðu minstu máli, ]>ví hitt er meira um
vert, hvemig til tekst með starfræksluna, þegar
til framkvæmdanna kemur.
Eins og vér höfum þrásinnis áður tekið
fram, er það hluthöfum samlagsins, eða fiski-
mönnum sjálfum, öldungis í sjálfsvald sett,
hverjir framkvæmdarstjórn þess skipa, eftir að
}>vi hefir á annað borð verið hleypt af stokkun-
um. Það skiftir heldur engu máli, hvort með-
limur samlagsins á $25.00 virði í hlutum, eða
margfalt meira. Því þegar á aðal fund kemur,
eru allir jafnir fyrir lögunum, það er að segja,
að enginn hluthafi á nema yfir einu a.tkvæði að
ráða En hitt finst og eigi að eins eðlilegt, held-
ur og beinlínis sjálfsagt, að einhverjir þeirra
manna, er undirbúning samlagsins hafa haft
með höndum, hljóti sæti í framkvæmdarstjórn-
inni, því afar-áríðandi er, að þar sé á að skipa
mönnum, er bvgt geta starf sitt á revnslu lið-
inna ára, og kunnugir eru markaðs skilyrðum, á-
samt öðru því, ér að fiskisölu lýtur.
Vér göngum út frá því sem gefnu, að les-
endum blaðsins standi enn í fersku minni rit-
gerðir þær hinar ágætu, er í blaðinu birtust hvað
ofan í annað í sumar, eftir herra Guðmund
Jónsson bónda og útgerðarmann í Vogar póst-
liéraði við Manitobavatn. Ritaði hann um mál-
ið af frábærlega glöggum skilningi, jafnframt
því, sem hann leiddi að því skýr og óhrekjandi
rök, hve óumflýjanlegt grundvallarskilyrði það
væri, að tortrygninni í sambandi við undirhún-
ing og starfrækslu þessa fyrirhugaða samlags,
yrði sökt á fertugu dýpi. Verði í slíkum anda
unnið að framgangi málsirts, getnr tæpast hjá
því farið, að til góðs leiði fyrir fískimannastétt
vora.
Eftir því, sem vér höfum frétt, hefir málinu
verið tekið mæta vel af hálfu íslenzkra fiski-
manna við Manitoba-vatn, sem og í Winnipeg-
osis. Skiftari nokkru, munu vera skoðanir með-
al fiskimanna þeirra, er veiðar stunda við
Winnipegvatn. Hagar þar og nokkuð öðru-
vísi til ,þar sem svo má heita, að fiskað sé allan
ársins hring. En því treystum vér eindregið,
að vinir vorir þar nyrðra, sýni málinu fulla
samúð og grandskoði það frá öllum hliðum.
Kjör fiskimannastéttar vorrar, eru um þess-
ar mundir slík, að óhjákvæmilegt virðist, að
teknar séu alvarlegar ráðstafanir í þá átt, að
ráða bót á vandkvæðunum. Því fyr, þess
betra.
Frá íslenzkum listamönnum.
i.
Listasafn nokkurt í borginni Philadelphia,
í Penhsylvanía-ríki, hefir nú fyrir skemstu
keypt eitt af hinum nýjustu málverkum hr. Em-
ile Walters, er nefnist “First of May.” Safn
það, er hér um ræðir, heitir The Pennsylvania
Museum of Fine Arts; er það nýlega reist, og
kostaði yfir tuttugu miljónir dala.
Mjög er yfirleitt látið af }>essu nýja mál-
verki, herra Walters. Dá menn einkum fjöl-
breytni lita, sem og heildarsamræmi það alt, er
mvndina einkennir. Hrífandi fögru landslagi í
Suð-Austurríkjunum, lýsir þessi skýra og líf-
þrungna mvnd. Getur þar að líta unaðsfagran
dal í skrúðblóma vordýrðarinnar. Eftir honum
liðast í bugðum spegilskær elfur, en á hökkum
hennar blasa við á stangli stofuþil fornfálegra
býla. Málverk þetta er allstórt, og er af list-
dómurum talið eitt hið allra fegursta verk lista-
mannsins.
1 Fairmounth Park í Philadelphia, stendur
eins og kunnugt er, hið veglega líkneski Þor-
finns karlsefnis, eftir óskmög íslenzkrar þjóð-
ar, herra Einar Jónsson frá Galtafelli. Og nú
er komið í nágrennið við listaverk Einars,
þetta nýjasta listaverk’herra Emile Walters.
Má það verU öllum íslendingum óblandið fagn-
aðarefni, hve íslenzk list hefir skotið djúpum
rótum í jarðvegi hinnar frægu Philadelphia-
borgar.
List lierra Emile Walters er engin uppgerð;
hún er þjóðleg og sönn, máttug og mjúk til
skiftis.
II.
Seinni part vetrarins er leið, var lítillega
minst á ungan listamann hér í blaðinu, Stephan
Grandy að nafni. Hafa oss nú nýlega borist.
fregnir af þessum efnilega, unga manni, er
vel eru þess verðar, að athygli sé veitt.
Stephen Grandy, er sonur lierra Einars Ein-
arssonar Grandy, frá Barnafelli í Köldukinn, en
er fæddur nálægt Gardar í North Dakota, þann
27. dag júlímánaðar árið 1901. Þegar liann var
ársgamall, fluttist hann með foreldrum sínum
til Seattle-borgar og dvaldi þar unz f jölskvld-
an tók sig upp og fluttist til nýlendanna ís-
lenzku í grend við Wynyard, Sask. Bar snemma
á óvenjugóðum hæfileikum hjá Stephaui og
brennandi mentaþrá. Stundaði hann nám við
háskóla Saskatehewan-fylkis, frá 1922 til 1924,
en hvarf þá til Seattle, þar sem hann vann að
húsamálningum um hríð, jafnframt því sem
hann gekk á listaskóla borgarinnar, Seattle
School of Fine Arts, og naut auka-tilsagnar
með köflum.
1 fyrra sumar mætti herra Emile Walters
þessum unga manni, og fann þegar í honum svo
ágætan efnivið, að hann hvatti hann mjög til
náms í málaralistinni, og kom því til leiðar, að
hann fékk aðgang að Chicago Art Institute, þar
sem hann stundaði nám af kappi síðastliðinn
vetur við hinn ágætasta orðstír. Nú í sumar
heldur Stephan áfram námi við Pennsylvania
State .College, undir umsjón hr. Walters, og
hefir, að því er oss er skýrt frá, skarað fram úr
öllum sambekkingnm sínum. Er ráðgert, að
hann dvelji það sem eftir er sumars við Penn-
sylvania Academv of Fine Arts. En með byrj-
un komanda vetrar, hygst herra Walters að
búa svo um hnútana, að þpssi efnilegi ungi
maður, geti flutt til New York og stundað þar
framhaldsnám. Er óskandi, að Mr. Grandy
veitist t.il þess heilsa og hamingja, að rvðja sér
braut til öndvegis í ríki listarinnar, sjálfum sér
°g þjóðflokki vorum til gagns og sæmdar. Mjmd
af þessum unga listamanni, birtist á öðrum stað
hér í blaðinu.
III.
Fyrir skömmu birtist hér í blaðinu hréf frá
herra Halldóri Kiljan Laxnes, rithöfundi, þar
sem hann hvetur Islendinga vestan hafs til
þess að skrifa sig fyrir nýju sönglagahefti, eft-
ir Magnús Árnason, íslenzkan listamann, sem
búsettur er um þessar mundir í borginni San
Francisco í Californíaríki. Vér mæltum með
því þá, að svo yrði gert, eg gerum það enn. Oss
er kunnugt að nokkru um hæfileika Magnúsar
Árnasonar á sviði frumskapandi tónlistar. Bera
hljómverk hans, þau, er vér höfum séð, ótvíræð-
an vott um dramatiska tónlistargáfu. Áskrift-
argjald að hinu umrædda sönglaga-hefti, verður
$1.50, en $2.00 kostar heftið í v^njulegri útsölu.
Skulu söngelskir menn hér me£> til þess hvattir
á ný, að senda áskriftargjöld sín til útgefanda
við allra fyrstu hentugleika. Utanáskriftin er
þessi: Magnús Árnason, 2715 Sacramento St.,
San Francisoo, Cal., U.S.A. — Sem listamaður
er Magnús Arnason engan veginn við eina
fjölína feldur. Auk tónsmíðanna, gefur hann
sig einnig við ljóðrænum skáhlskap og högg-
myndagerð. Þykir hin síðastnefnda grein í
list hans, vera næsta frumleg. Af stofumynd-
um Magnúsar má sér í lagi nefna, að því er oss
hefir verið skýrt frá, ‘Prayer’, og “The Man
and the World”, er vakið hafa aðdáun listdóm-
ara, og prýða fjölda heimila í San Francisco-
borg. Hvað skyldu margir Islendingar eiga
myndir þessar að stofuprýði ? Snúi menn sér
beint til Magnúsar, kostar eintakið af myndum
þessum í “gljásteindu gibsi”, aðeins tuttugu og
og fimm dali.
Hví ekki að láta íslenzka list prýða íslenzk
heimili!
Kellogg-sáttmálinn.
Sáttmáli sá, er utanríkisráðgjafi Bandaríkj-
anna, Mr. Kellogg, átti frumkvæði að, og út á
það gengur, að ólöghelga stríð í framtíð allri,
er nú rétt í þann veginn að öðlast undirskrift
þjóða þeirra, er að Þjóðbandalaginu standa.
Hefir' sáttmáli þessi hvarvetna sætt hinum
beztu undirtektum hjá stjórnarvöldum hinna
ýmsu þjóða og hefir í raun réttri verið viðtek-
inn athugasemdalaust, þótt stjórnir Breta og
Frakka æsktu í fyrstunni, að minsta kosti til
málamynda, nokkurra lítilvægra skýringa.
Stjóm c.anadisku þjóðarinnar, félst þegar á
innihald sáttmálans, og nú innan tiltölulega
fárra daga, leggur stjórnarformaðurinn, Rt.
Hon. W. L. Mackenzie King af stað til Parísar-
borgar, til þess að undirrita sáttmálann fvrir
þjóðarinnar hönd.
Ekki mun hafa verið laust við það í fyrstu,
að ýmsum vinum Þjóðbandalagsins fynd-
ist sem, svo, að með undirskrift þessa nýja
sáttmála, kynnu áhrif þeirrar voldugu stofnun-
ar, að veikjast til muna í almenningsálitinu, að
minsta kosti fyrst í stað. En við nánari yfir-
vegun málsins, hefir það þö bersýnilega komið
í ljós, að sá ótti var á litlum sem engum rökum
bygður. Enda gat það eigi dulist, að á meðan
liin volcluga Bandaríkjaþjóð sat hjá og liafðist
eigi að, fékk Þjóðbandalagið aldrei til fullnustu
notið sín. Með hinum nýja Kellogg sáttmála,
vinst þó að minsta kosti það, að nánari sam-
vinna hlýtur að eiga sér stað milli Þjóðbanda-
lagsinis og Bandaríkjaþjóðarinnar, en við hefir
gengist fram að þessu, og er þá betur farið, en
heima setið. Enda hefir megin ástæðan fyrir
því, hve góðum undirtektum að sáttmáli Mr.
Kelloggs þegar -sætti hjá stjórnarvöldum Norð-
urálfuþjóðanna, vafalaust verið sú, að með
þeim hætti skildist þeim stigið verða þýðingar-
mikið spor í áttina til nánara samstarfs á sviði
heimsfriðarmálanna.
Af.staða Bandaríkjastjórnar til Þjóðbandalags-
ins, eða öllu heldur afsljiftaleysi hennar af
starféemi þess, hefir af skiljanlegum áétæðum,
veikt þá mikilvægu stofnun til stórra muna.
Þess vegna var það ekki nema eðlilegt, að
stjórnarvöld Norðurálfunnar gripu feginshendi
við sérhverju því tilboði af hálfu hinnar vold-
ugu Brmdaríkjaþjóðar, er að gleggri skilningi
og álirifameiri þátttöku laut, í meðferð friðar-
málanna yfirleitt.
Vafalaust er því eins farið, með þenna
Kellogg sáttmála, sem önnur mannanna verk,
að eitthvað má að honum finna. Þó hafa að-
finslumar fram að þessu, verið næsta veiga-
litlar. Þjóðirnar virðast á eitt sáttar með það,
að hann sé bygður á góðhug, og þær sýnast
meira en fúsar til að senda fulltrúa til Parísar-
borgar til undirskrifta.
Að sáttmála þessum unclirskrifuðum, hefir
það mikilvæga atriði unnist á, að hér eftir
hlýtur Bandaríkjaþjóðin að skoðast sem einn
óaðskiljanlegur aðilji, að samningi, er varðar
allar þjóðir heims, og gera skal stríðsófögnuð-
inn útlægan að lögum.
Ekki er það nokkrum minsta vafa bundið,
að með stofnun Þjóðbandalagsins, græddist
friðarhugsjón mannkynsins, feykilega mikill
Isiðferðislegur fstyrkur. Og nú þyk.jast þeir,
er bjartsýnastir eru á framtíðarfrið þjóða á
meðal, s.já í undirskrift Kellogg sáttmálans,
stigið jafnvel enn þá stærra skref í áttina til
varanlegs friðar.
íslendingadagurinn.
Eins og til stóð, var hinn árlegi }>jóðminn- •
ingardagur Islendinga hér í borginni, hátíðleg-
ur haldinp í River Park, fimtudaginn þann 2.
yfirstandandi mánaðar. Var'aðsókn með lak-
ara móti, þótt engan veginn gæti óviðunandi
kallast.
h rá því árla morguns, og fram yfir klukkan
tíu, var veður næsta þunghúið, og steypiregn
með köflum. Mun það hafa dregið allmjög úr
aðsókn írá nærliggjandi bygðarlögum, með því
að tvísýnt mun hafa þótt um bílvegu. Þá hefir
það^ og vafalaust dregið mikið úr aðsókn liéð-
an úr borginni, hve erfitt mörgum veitist að fá
sig lausa frá vinnu sinni á virkum dögum.
Yfirleitt verður ekki annað sagt, en að há-
tíðarhaldið færi vel og skipulega fram. For-
setinn, Jón J. Samson, leysti starf sitt óaðfinn-
anlega af hendi, sem hans er venja til, og íþrótt-
ir allar, undir stjórn formanns íþróttanefndar,
herra Gírettis Jóhannssonar, gengu greiðlega
og vöktu almenna ánægju.
Drotning hátíðarinnar, Mrs. A. Blöndal,
flutti Avarp Fjallkonunnar, kvæði eftir rit-
stjóra þessa blaðs, og las það svo skörulega og
skýrt, sem þá er heimaldir Islendingar bezt
flytja l.jóð. Ræðurnar voru yfirleitt góðar,
þótt með nokkrum rétti megi að því finna, að
Íslands-Minni það, er hr. Gunnar B. Björnson
flutti, var á ensku. Þetta átti að réttlætast með
því, að ræðan hefði helguð verið unga fólkinu.
Íj» }>á var sá galli á gjöf Njarðar, að sama sem
ekkert, af unga fólkinu hlýddi á ræðuhöldin,
h\ orki ]>essa ræðu, ne heldur , hinar ræðurnar.
'Sumt af eldra fólkinu, er hvergi nærri nýtur
til fullnustu enskunnar, varð fyrir vonbrigðum,
og samuð vor er með þvi. Annars var innihald
ræðunnar gott, því Mr. B.jörnson er maður
spakur að viti og mælskur vel. En afsökun
hans var veigalítil, þvi maðurinn er jafnvígur
á b,æði málin.
Séra Hans B. Thorgrímsen, þetta glæsilega
öldurmenni, mintist Vestur-lslendinga í ljóm-
andi fallegri ræðu. Er honum enn “ástkæra
og ylhýra málið” vel tamt, þótt dvalið hafi liann
fjarri ættlandi sínu frá því á ungdómsárum.
Flutti hann mál sitt svo skipulega, að flestir
munu heyrt hafa hvert einasta orð, er hann
sagði.
Col. H. M. Hannesson mintist Canada. Mælti
hann á íslenzku, en naut sín hvergi nærri vel.
Ræðan var frumsamin á ensku, og hefði miklu
fremur átt að flytjast á því máli, eu vafasamri
íslenzku. Að efni til var ræðan góð, því Mr.
Hannesson er gáfaður maður, og vel að sér um
margt, er að sögu og þjóðmenning Islands lýt-
ur, þótt honum sé ósýnt um að mæla á íslenzka
tungu. I
Hl.jómsveit Rivertonbúa, undir foryztu hr. ■
Sigurbj. kaupm. Sigurðssonar, lék öðru hvoru
meðan á megin skemtiskránni stóð, og leysti
hlutverk sitt vel af hendi, — hefir tekið alveg
ótrúlegum framförum, frá því að Mr. Sigurðs-
son tók við forystunni.
FRAMFARIR
HEILIíRIGí) viðskiftastefna og stöðug framsókn
veldur því, að bankinn hefir alt af verið að færa
út kvíarnar í sextíu ár.
Nú er hann hinn stærsti og sterkasti banki í heimi
og gegnir öllum þörfum bæði hvað snertir almenn
viðskifti og heimilis þarfir og hefir mikið að segja um
aukin viðskifti við umheiminn.
The Royal Bank
of Canada
JónsmessB hugleiðingar
Sá stærsti og mei'kilegasti við-
burður í sögu íslenzku þjóðarinn-
ar, gjörðist á Þingvelli við öxará
mánudaginn 24. júní, á sjálfan
Jónsmessudaginn árið 1000, þá er
Þorgeir Ljósvetningagoði reis upp
undan feldium og kvað upp þann
dóm, að allir íslendingar skyldu
kristnir vera.
Merkasti og stærsti viðburður í
sögu þessarar litlu sveitar, er það,
að kirkjufélagið íslenzka og lút-
erska veitti henni þan nlheiður að
heimsækja ihana og halda þar árs-
þing sitt.
Mun mörgum af oss lengi minn-
isstæð Jónsmessan, sem nú bar
upp á sunnudaginn 24. júní; þann
dag í þinglausnir áttum við kost
á að hlusta á okkar andans mestu
menn. Þessi söfnuður er allra
minsta prestakallið í kirkjufélag-
inu, að eins einn söfnuður og hann
fámennur.
Það er stór og sögulegi/r og
merkilegur viðburður fyrir þá
sveit, sem verður fyrir þeirri
heimsókn.
Kirkjuþingunum, þó í smærri
stíl sé, má líkja við Alþingi okkar
hið forna við öxará, þar sem alt
mesta mannval þjóðarinnar kom
saman á hverju ári. Kirkjuþing-
in sækja vanalega hinir betri
menn hverrar sveitar, auk prest-
anna, sem að margra áliti er v>rð-
ingarmesta stéttin með okkar
þjóð, vegna köllunar sinnar að
vera leiðtogar lýðsins. Það er
ekki fjölmenn stétt, prestastéttin
okkar, en það er fríð sveit, eins
og þar stendur, valinn maður í
hverju rúmi, svo efasamt er, hvort
að aðrar þjóðir eiga eins marga
mikilhæfa presta miðað við fólks-
fjöldann.
Svo Melanktons söfnuði var
það stór og ógleymanleg andleg
hressing, að umgangast og hlusta
á okkar mestu andans menn. En
það eitt þótti mörgum á skorta, að
okkar gamli og ógleymanlegi
snillingur, séra Friðrik Hallgríms-
son, var ekki viðstaddur á þessu
þingi, sá presturinn, sem lengst
hefir veitt prestsþjónustu þessum
söfnuði og hlý hugjok hefir í
hverri einustu mannssál innan
þessarar bygðar fyrir sinn frá-
bæra lipuríeik og hæfileika sem
kennimaðurJ Mér eru ógleyman-
legar allar þær mörgu skemtisam-
komur, sem séra Friðrik Hall-
grímsson tók þátt í hér. Mátti um
hann sama segja, og sagt var um
hinn fjölfróða gáfumann Gissur
Hallsson frá Haukadal, að hann
var hrókur alls fagnaðar.
Kirkjuþingið var sannarlega
skemtilegt og skilur eftir mikla
andlega minningu í bygðinni, og
endurminningarnar lifa lengi um
hina skemtilegu heimsókn, jafnvel
þeir, sem ekki höfðu mikinn áhuga
fyrir kirkjulegu starfi, voru með
og tóku þátt í öllu, sem fram fór,
og voru í hjarta sínu innilega á-
nægðir með hið margþráða kirkju-
þing. Allir tóku þátt í fyrirhöfn-
inni, eftir beztu getu. Bygðin
stóð sem einn maður, eins og
Grikkir í Laugaskarði forðum
Þingið fór mjög vel fram, að
venju. Jafnvel þótt æfinlega k^mi
fyrir mál, sem ekki eiga vinsæld-
um að fagna meðal alþýðunnar og
ekki þingmanna heldur. Eru þau
samt afgreidd með þolinmæði.
Má það oft undrum sæta, hve ó-
sjálfstæðir menn eru, er til at-
kvæða kemur. .
Melanktons söfnuður er smár,
en hann hefir frá upphafi vega
sinna staðið sjálfur straum af
kostnaði við alt sitt kirkjulega
starf, og* til þeirrar skyldu ættu
allir að fiwna.
í lok kirkjuþingsins var fyrir-
huguð ein skemtisamkoma úti á
landsbygðinni, í fögrum skógar-
lundi, sem undirhúinn var fyrir
þetta skemtimót, og var einkar vel
valinn staður milli hárra hóla. En
regn og slæmir vegir hindruðu
þessa fyrirætlan. Var það því til
ráðs tekið, að halda samkomu
þessa við kirkjuna. Töluðu ræðu-
menn af tröppum hennar.
Eftir að heimapresturinn og
safnaðarforestinn höfðu innleitt
umræðurnar, var hinn fjölfróði
gáfumaður, séra Jónas A. Sig-
urðsson kallaður upp á ræðupall-
inn. Hafði séra Jón,as myndað
þenna söfnuð fyrir 31 ári síðan
og þjónað honum hin fyrstu fimm
árin. Voru lengi í minnum hafð-
ar meðal hinna eldri hinar áhrifa-
miklu ræður hans og snild í ræðu-
gerð, sem gamla fólkið taldi í þá
tíð bera af öllu öðru. Eg fyrir
mitt leyti hlakka ávalt til að hlusta
á hinn mælska sagnfræðing, sem
svo vel kryddar ræður sínar með
sagnfræðinni fornu.
Þá var kallaður fram forseti
kirkjufélagsins. Stóð hann á há-
um palli sem hinir, og bar forset-
ann hátt yfir, og auðkendur frá
öðrum mönnum, sem ólafur Kon-
ungur Tryggvason á Orminum
langa. Er séra Kristinn allra
manna kunnugastur í bygðinni.