Lögberg - 23.08.1928, Blaðsíða 3

Lögberg - 23.08.1928, Blaðsíða 3
LÖGBERG, FIMTUDAGIN'N 23. ÁGÚST 1928. BU. ». Vestur á bóginn. Eftir Davíð Guðbrandsson. Eins og mannlífið alt, hafa flest ferðalög sínar björtu og dökku hliðar, en þetta stutta ferðalag, sem eg nú ætla að minnast dálítið á, hefir lítið frá dökku hliðinni að segja. Fór eg frá Winnipeg 2. apr. síðastl., með stjórnarbraut- inni í vesturátt, og ætlaði eg mér alla leið að Kyrrahafi, þó að eg þyrfti víða að koma við á leiðinni. Hann gjörði góða skúr um leið og lestin brunaði út úr borginni, Og rigndi annað slagið þangað til að við komum vestur til Gregg; þá birti 'hann til og fór að kólna. Það voru ekki sérlega. margir fanþeg- ar og voru þeir mér allir ókunnug- ir, en allir voru þeir prúðir og kyr- látir. Sátu flestir við lestur, hver í sínu sæti, svo' eg notaði tímami líka til að lesa, því að undanförnu dagana hafði eg átt svo annríkt á skrifstofunni, að eg hafði ekki haft næði til að lesa meira en fáeina kafla í bók bókanna. Lestin stóð við í Rivers í tíu mínútur, til þess að farþegarnir gaetu fengið sér hressingu. Þegar við lögðum af stað þaðan, breiddi nóttin sinn svarta 'hjúp yfir Mani- tobafylkið, fór norðvestanvindur- inn að hvessa og var næturloftið mjög svo napurt, en inni í vagn- inum var 'hlýtt og Ijóst. Eg fór að lesa aftur, þangað til farið var að hugsa um svefn og vaknaði eg ekki fyr en næsta morgun, þegar lestin rann inn í Saskatoon. Var eg ekki seinn um að komast á fætur og raka mig og að því búnu fór eg út á pallinn, til að fá dá- litla hreyfingu og draga að mér ferska loftið áður en lestin legði af stað aftur; því þó að eg hafi marga góða kunningja í Saska- toon, mátti eg ekki vera að því að staldra við í þetta sinn. Saska- toon er lítill snotur verzlunar- og háskólabær, sem stendur á ár- bakka. Þar er á vissum tímum ársins Jíf og' fjör í öllu. Þó að snemma væri morguns, var kom- inn múgur og margmenni á stöð- ina ©g roeðan, eg var að ganga fram og til baka eftir endilöngum pallinum, virti eg fyrir mér alt þetta margbreytta ferðafólk, sem var að leggja af stað í allar áttir, ýmist til að vinna, verzla eða skemta sér. Þegar lestin fór að hreyfa sig aft- ur, settist eg og las nokkra kafla í orði hans, sem hefir varðveitt mig á öllum mínum ferðalögum víðsvegar um þenna 'heim. Það orð er mér andi og líf og get eg þess vegna ekki lifað án þess. — Því næst lyfti eg huga mínum til skapara míns og bað 'hann fyrir vinum og óvinum, vandamönnum og kunningjum, veikum og sorg- bitnum, þeim, sem ekki hafa kynt sér hinn frelsandi kraft hans, og að lokum um, að 'hann vildi láta mig verða einhverjum til blessun- ar á þessu ferðalagi. Fylti hinn himneski friður hjarta mitt, og fögnuður hanis hjálpræðis lék sér í sál minni. Eg fór því næst að lesa fræði- bók eftir nafnfrægan iSkota og leið tíminn mjög fljótt, meðan eg var sokkinn í djúpum hugleiðingum. Loksins leit eg upp, og sá í fjarska Ihinar fornu stjórnarbyggingar Saskatchewan fylkis, þar sem sjö- unda dags Adventistar í því fylki hafa nú skóla (academy), til þess að menta unga fólkið sitt á þann hátt, sem Guð í sínu orði hefir fyrir skipað, til þess að ungling- arnir leiðist ekki í burtu með spillingar- og vantrúarstraumi nútímans, heldur verði vottar Krists til yztu endimarka jarðar- innar. Þann skóla ætlaði eg mér að heimsækja. Þegar eg steig af lestinni í North Battleford, stóð jbifreið frá skól- anum utan við stöðina, og beið 'eftir mér. Ungur námssveinn, sem eg þekti mjög vel, heilsaði mér og eftir augnablik vorum við báðir komnir inn í bilinn og tók það okkur ekki mjög lengi, að fara yfir brýrnar, sem liggja yf- ir hið breiða fljót, þar sem hvít- ir menn og Indíánar einu sinni hófu blóðuga orustu um herra- dæmið yfir Norðvesturlandinu. En eins og menn vita, voru vopn hins hvíta manns sigursæl og því drotnar hann þar um slóðir í dag. Á skólanum var mér tekið með tveim höndum af kennurum og nemendum. Stóð eg við þar hálf- an anna ndag og hélt eg þrjá fyr- irlestra, einn þeirra um Island.— Næsta dag heimsótti viscount og Lady Willingdon, landstjóri Can- ada, Battleford. Allir kennarar og nemendur frá hærri skólunum í bænum og umhverfinu, komujkomnir undir græna torfu; meðal saman í bæjarráðshúsinu til að | þeirra voru: St. G. Stephansson, fagna þessum háttvitru og nafn- frægu gestum með ræðuhaldi, ættjarðarsöngvum og blómavönd- um. Eftir að alt var um garð gengið, komu greifahjónin ofan af pallinum og réttu öllum kennur- unum vináhendur, og af því að eg var gestur skóla vors í Battle ford þann dag, þá varð eg að vera með líka, til að heilsa þessum skemtilegu fulltrúum brezku stjórnarinnar með handabandi. Þetta var í fyrsta sinni á æfi minni, sem eg rétti hönd mína mönnm er höfðu fáeina dropa af konunglegu blóði í æðum sínum, en satt að segja fann eg engan mismun á því, og sannfærðist eg enn betur um, að Guð iskapaði alla menn af einu blóði. Um leið og við fórum inn í bæj- arráðshúsið, tók eg eftir latneskri setningu, sem menn höfðu höggv- ið inn í steininn uppi yfir dyrun- um, og hljóðar hún þannig: “Omnis opulentia oritur exhumo” Á íslenzku: “Allur auður sprett- ur upp af jörðinni”. Eg er hrædd- ur um, að sjósóknarar og vatna- menn mundu ekki að öllu , leyti vera sammála þeim vitringi, sem hafði látið þessi orð sér um munn fjúka í fyrstunni. Mörg lönd sækja auð sinn á sjóinn, og er England hið helzta þeirra. iSeint um kvöldið yfirgaf eg (Battleford. Skólastjórinn tók mig í bifreið sinni yfir fljótið til North Battleford. Eftir að hafa beðið V fáeinar mínútur kom lestin, sem iþá nótt tók mig til Edmonton í Alberta. Fór eg undir eins á fund kunningja míns, séra G. W. White, og var eg hjá honum nokkra klukkutíma, meðan eg beið eftir lestinni, sem mundi taka mig til ■Lacombe. Tvær ög hálfa mílu fyrir utan þann bæ hafa sjöunda dags Adventistar háskóla (col- lege) og einnig salfnaðarskóla. Hafði eg verið beðinn um að hsílda fyrirlestra fyrir nemendum þess skóla. Talaði eg á hverjum morgni og hverju kveldi í samkomusal skólans í níu daga, og þar að auki á 'hverjum degi fyrir nemendum safnaðarskólans kl. 2 e.h. Á kveld- in kom einnig margt fólk úr ná- grenninu til að hlusta á boðskap- inn, sem þar var kunngjörður. Um miðja vikuna fór þetta fólk að vakna af svefni andvaraleysisins. Menn, sem í viðskiftum höfðu með röngu móti haft peninga af ná- grönnum sínum, skiluðu fénu aft- ur. Menn, sem höfðu verið ósátt- ir, gjörðu upp alla reikninga sín á milli og sættuist. Meðal nem- endanna vaknaði einnig innileg löngun til að komast í sátt við Guð, Öðlast fullvissu um fyrir- gefningu syndanna og eignast frið- inn, sem er öllum skilningi æðri. Kom að lokum svo margt af þess- um unglings piltum og stúlkum til mín á herbergi mitt, til að leita sér andlegrar hjálpar, að mér var ómögulegt að veita þ«im öllum viðtöku. Hafði eg mikla ánægju af að leiðbeina þessu unga náms- fólki og biðja með því og« var fögnuður minn fullkominn, þegar sigur yfir synd og fréistingum var unninn. Ungdómurinn á þessum tíma lifir ekki í þeim heimi, sem við lifðum i á æskuárum okkar. Létt- úðin, gjálifið og kæruleysið er meira nú en það nokkurn tíma hef- ir verið í sögu heimsins, og ung- lingar, sem hafa gefið Guði hjarta sitt, verða fyrir allskonar freistingum; en eg dáðist að þeim hetjulegu tilraunum, sem margt af þessu unga námsfólki gjörði, til þess að varðveita sjálft sig ó- flekkað af spillingu heimsins og halda sér að öllu leyti á þeirri braut, sem liggur til lifsins eilífa. Var það mér sönn ánægja, að mæta og kynnast öllu þessu unga og myndarlega fólk'i og tala við það bæði um tímanleg og eilíf velferðarmál. Eg þekti flesta kennarana. Þó að tími minn væri allur upptekinn, fann eg samt tómstundir snemma á hverjum morgni og seint á kveldi til að ganga út í skóginn á hæðinni skamt frá skólanum, og í einrúmi leita samfélags við hann, sem ‘stýrir stjarna her og stjórnar veröldinni”, hann, sem gjörþekk- ir hjörtu mannanna. Frá skólanum í Lacombe skrapp eg suður í íslenzku bygðina kring um Markerville. Voru fjögur ár liðin síðan eg hafði komið þangað og hafði eg mikla ánægju af að sjá bæði bygðina og bygð- arbúa aftur. Sumir þeirra, sem eg þá hafði heimsótt, höfðu militíðinni fallið í valinn og voru | ada. Gunnar Jóhannsson, Sig. Bene- diktsson og einnig Jón Benedikts- son, kaupmaður á Markerville. Snjóaði nokkuð mikið fyrstu dag- ana, sem eg var þar, svo að braut- ir voru viða ófærar á hjólum. Eg útvegaði mér þess vegna góðan reiðskjóta og ferðaðist upp á ís- lenzka vísu, og á þann hátt komst eg það, sem eg hafði ætlað mér, meðan bifreiðar festust hingað og þangað eftir brautunum. Hjá Ófeigi Sigurðssyni, Jóh. Björná- syni og Jóni Sveinssyni, sem flestir lesendur Lögbergs þekkja, las eg fyrstu blaðadeilurnar um heimferðarmálíð. Þótti mér nú sumt í þeim heldur hjákátelgt. Vér höfum árlega ráðstefnur, þar sem eins margt og fimm þúsund manns koma saman, og fjórða hvert ár ráðstefnu, þar sem tíu þúsund manns koma saman úr öli- um löndum heimsins, og að eins tveir eða þrír menn geta gjört all- ar ráðstafanir fyrir öllu þessu ferðafólki á örstuttum tíma og gengur alt hljóðalaust. En hér var heil nefnd að ráðstafa fyrir hóp, sem aldrei mun fylla þúsund töluna, og þurfti að hafa til þess þrjú ár; en einn einasti ferðavan- ur maður, hefði hæglega getað gert það í hjáverkum á þremur mánuðum. Þekkingin er mikils virði í svona löguðum málum og kemur það fljótt í ljós, hvort hún sé þar eða ekki. Naut eg allstaðar gestrisni og greiðvikni í bygðinni, og þegar veður batnaði og vegir þornuðu, hafði eg mikla ánægju af að ferð- ast um. Alt lifnaði í ríki náttúr- unnar á einum eða tveimur dög- um. Froskarnir fóru að syngja, andirnar að leika sér á Medicine ánni, og rjúpurnar á skógarbraut- unum. Fiðrildin, mýflugurnar og húsflugurnar fóru á flakk til að kunngjöra manni, að sumarið væri fyrir dyrum. Menn fóru að vinna á ökrum sínum og allir gjörðu sér góða von um rikulega uppskeru. Fór eg því næst til Red Deer og stóð eg við þa rhálfan dag. Not- aði eg tímann til að finna fáeina íslendinga, sem þar eiga heima. Um kveldið fór eg með eimlest- inni til Edmonton, og notaði eg næsta dag til að heimsækja nokkra kunningja. Það virtist vera líf og fjör í öllu í þeirri borg. Var þeg- ar farið að reisa fleiri byggingar og á stjórnarbrautinni voru gjörð- ar miklar umbætur. • Sumir ís- lendingar, sem búa í Edmonton, hafa jhaft sig ve láfram. Var mér boðið að vera hjá John Johnson, sem er byggingameistari og fast- eignasali þar í borginni. Naut eg gestrisni þeirra hjóna, meðan eg dvaldi 1 Edmonton. Hafði eg einnig tækifæri til að iheimsækja fleiri Íslendinga, og var mér alls- staðar vel tekið. Var veður fag- urt meðan eg dvaldi þar, þar til seinatsa kveldið, þá gerði hann rok á suðaustan, sem sumstaðar or- sakaði skemdir. Næsta morgun var eg kominn vestur til Jasper, en þar var snjó- koma svo mikil, að varla var far- andi út fyrir dyr, og þó sýndu mánaðardagarnir, að þetta var 28. apríl; en Jaspe rer 3,470 fet yf'r sjávarmál, svo við slíku mátti búast þar uppi á fjöllunum. Á öllum vötnum með fram brautinni lá ísinn óhreyfður, og fólkið á stöðvunum var enn í vetrarfötum sínum. Morguninn eftir fór lestin yfir landamærin milli Alberta og Brit- isih Columbia og eftir það var snjórinn ekki svo mikill í dölun- um, en upp'i í hlíðunum og á fjalla tindunum glitraði snjórinn í sól- skininu. Með fram þeirri línu eru marg- ar sögunarmyllur, og á þeim vinna Norðurlandabúar svo hundr- uðum skiftir. Alstaðar heyrir maður norskuna og við og við sænsku og dönsku. Skógurinn er svo að segja ótakmarkaður, og sá eg sumstaðar þar fleiri og stærri sedrustré, en eg hefi nokkurn tíma séð á mínum ferðalögum. — Fjöllin eru einnig víða mjög há og tignarleg. Tala þau til hinn- ar hugsandi manssálar um al- mætti hans, sem talaði og það varð, og sem bauð og þá stóð það þar. Meðfram íhinum vatnsríku og breiðu fljótum, hafa menn i skógunum rutt sér bletti, sem líkjast túnunum á Islandi, en húsa- kynnin eru ólík bæjunum þar. Náttúra er um þær slóðir stór- gerðari og tilkomumeiri en nokk- urs staðar annars staðar í Can- Gaman var að sjá, hvernig vatn- ið í þessum miklu fljótum breytt- ist frá því að það byrjaði sem ofurlítil spræna uppi á háfjöllum, þangað til að það streymdi sem risavaxið fljót út í Kyrrahafið. Fyrst var það silfurtært jökul- vatn, en eftir því sem fleiri og fleiri þverár runnu út í það, ó- hreinkaðist það til muna og þeg- ar út í fljótsmynnið kom, var það mjög leðjukent og öskugrátt á lit. Þetta minti mig á sumar sögur, sem fara manna á milli um tíma. Þegar maður fer að uppsprett- unni, þá er alt tært; en 'hver og einn, sem söguna flytur, bætir dá- litlum óþverra við, þangað til að hún er orðin svo saurug, að manni býður við að hlusta á hana. Varð eg var við nokkrar þess konar sög- ur á ströndinni, sem höfðu fluzt að austan, en á leiðinni tekið upp í sig svo mikil óhreinindi , að þær voru naumast þekkjanlegar. Af gnægð hjartans mælir munnurinn, svo vér sjáum, að alt af því tægi í þessum heimi á upptök sín í mannshjörtum, sem láta sig leiða af hinum vonda. Um kl. 3 e.h. steig eg af lestinni í Cassiar á bakka Skeena fljótsins. Þar er stórt niðursuðuhús, þar sem þeir láta fáeina laxa í könn- ur yfir sumarið, til þess að við, sem á sléttunum lifum, getum fengið bragð af þessum góða fiski, sem gengur svo að segja fyrir framan húsdyrnar hjá þeim. Þar hitti eg Guðm. Snædal, sem stend- ur fyrir búð niðursuðuhússins og hefir pósthúsið. Hann bauðst til að taka mig á vélbát sínum út í Smit'heyjuna, þar sem er dálítið íslendingaþorp. Þar var mér alls- staðar tekið tveim höndum og hitti eg þar sumar fjölskyldur, sem eg hafði kynst fyrir austan, og var eg um nóttina hjá Gísla Jónssyni, sem einu sinni átti heima í Sel- kirk. íslendingar hafa þar reist sér snotur hús, því að stórgerði skógurinn er allsstaðar við Ihönd- ina og þar af leiðandi efniviður- inn; smíða þeir einnig mjög svo laglega vélbáta í eyjunni. En erf- itt er að ryðja blettina, því trjá- stofnarnir eru bæði digrir og þráir að fúna, sér í lagi þar sem sedrusviður er.. Samt sem áður höfðu sumir þar fengið sér góða garða, en ekki var grasið nógu mikið ti'l að hafa skepnur, svo að engin kýr var til í allri eyjunni. Stjórnin hefir lagt gangstíg eftir endilangri bygðinni, smlíðað góð- ar bryggjur í lendingunni og borg- ar skólakennaraum. Hafa allir vélbáta og veiða laxinn yfir sum- artímann í reknet. Næsta dag fóru þeir Gísli Jónsson og -Fredrik Kristmannson ti'l Prince Rupert, og fékk eg mér far með þeim. , Var það gaman að sjá sjóinn aftur, sjá síldina leika sér í sjávarborði og bæði hnísuna og selinn stinga hausun- um upp við og við. — Þegar við komum inn á hina góðu Prince Rupert höfn, sáum við hina litlu, snotru Nýfundnalands skonnortu, “Effie M. Morissey”, sem var í þann veginn að leggja af stað með hóp af vísindamönnum frá New York til Aleutian eyjanna og Síberíu, til þess að leita í hellum að múmíum (smurðum líkum) af mönnum, sem fyrstir skyldu hafa farið frá Austurálfuani til Vest- urheims yfir Behrings sundið. Þeir, sem framþróunarkenning- unni fylgja, fara hnöttinn í kring til að leita að fáeinum skemdum tönnum, skinum kjálkabeinum og rifjum, en vilja ekki ganga þvert yfir strætið til að frelsa manns- sál. Prince Rupert er lítill bær (um 7000 íbúar), sem stendur uppi á hæðum og hólum og er hann að mörgu leyti svipaður litlu sjávar- bæjunum í Norvegi. Á bryggjum, strætum, íhótelum og matsöluhús- um heyrir maður norskuna alls- staðar talaða; því að margir Norð- menn eiga þar ih^ma, svo að í fljótu bragði gæti maður haldið, að þetta væri einhvers staðar á strönd Norvegs, en ekki á Kyrra- hafsströndinni, að eins þrjátiu mílur frá Alaska. Mörg fiskiskip frá Alaska koma daglega inn til P. R. til að selja lúðuafla sinn. Það hefir kostað nokkuð mikið að leggja strætin í þeim bæ, svo að skattar eru óvanalega háir. Menn verða að borga fimtíu dollara af hverju þúsundi yfir árið. Hitti eg einnig þar nokkra ís- lendinga, nefnilega þá bræður Ragnar og Árna Eyjólfsson, sem einu, sinni voru á Lundar, og Jó- hannes Lárusson og konu hans. Þaðan fór eg með gufuskipinu ‘Prince George’ suður með strönd- inni, innan skerja, eftir hinum löngu, mjóu sundum. Að eins á tveimur stöðum siglir skipið fyrir opnu hafi, og verða þá vanalega fatþegarnir sjóveikir. Notaði eg tímann til að rita nokkuð mikið meðan eg var á 'skipinu. Við komum við í Ocean FaHs, til að taka papir. Þar hitti eg Mrs. Helgu Guðmundsson og dótt- ur hennar, Mrs. Nebb, en því mið- ur hitti eg enga karlmenn, því að þeir voru annað hvort í vinnu eða sofandi, því að unnið er dag og nótt á hinni miklu pappírsmyllu, sem þar er. Fé'lagið, sem á hana, á einnig allan bæinn. Þar eru menn umkringdir af Ihiminháum fjöllum, og geta hvergi farið nema á sjónum. Kona stjórnmálamanns auistan frá Ottawa var á skipinu og vildi hún fræðast dálítið um þenna einkennilega bæ, og fór hún að spyrja spjörunum úr ungan mann, sem kom út á skipið. Að lokum beindi hún að honum þess- ari spurningu : “Þegar þú nú ætl- ar að ganga út með stúlku þinni, hvert getuur þú þá farið?” Piltur komst í vandræði og gat ekki gef- ið henni neitt greinilegt svar, því að ihvergi er hægt að fara landveg út fyrir bæinn. Næst komum við í Powell River, þar sem eg fann T. S. Thorodds og Jón Sigurðsson og fjölskyldur þeirra, er eg þel^ti frá Winnipeg. Hafa þeir keypt sér fjórar eða fimm ekrur af landi fyrir utan bæjanlínu og herinsað það, svo að iþeir geta 'haft kú, geitur og hænsni. Stóð eg við yfir helgina hjá þeim og undi mér vel. Fór eg svo með skipi næstu nótt til Van- couver, og hafði eg þann dag fang- ið fult á skriftsofu vorri að svara öllum þeim bréfum, sem biðu mín þar. Vancouver er orðin nokkuð stór borg, og hefir hún, eins og flestar sjóborgir, orð á sér fyrir að vera glaummikil og léttúðarfull. Mað- ur, esm víða ibefir feðast, 'þarf ekki að dvelja marga klukutíma í þeirri borg, til að sjá syndina ganga óhindraða á silfurskóm og í dýrindisfötum um hana. En heimurinn í iheild' sinni er orðinn svo s'ljór fyrir öllu þess háttar, að han skoðar það 'hvorki sem synd né skömm lengur, að láta annað eins viðgangast í mannfélaginu. Lögreglu- og borgarstjórinn voru einnig hættir að gefa siðferðisá- standi borgarinnar gaum, svo að meðan eg var þar, stóð yfir eitt- hvert hið óþvegnasta réttarhald, sem nokurn tím^ hefir heyrst um í canadis'kri borg. Eg var beðinn um að ihalda fyr- irlestur í stórri enskri kirkju, og hafði eg aftur þá ánægju, að tala fyrir fullskipuðu húsi. Hefi eg marga góða enska og ameríska kunningja í þeirri borg. Eg hafði einnig tíma til að iheimsækja nokkra íslendinga, og var mér al- staðar vel tekið, en eg hélt engan fyrirlestur hjá þeim, 'því að þelr eru á víð og dreif um alla borgina og eiga ekkert samkomuhús. Stóð eg að,eins við í þrjá daga og fór svo suður til Blaine. Um það leyti stóðu aldintrén í blóma, menn voru að vinna afikappi í görðum sínum og varð eg var við marga fagra bletti fram með brautini. Blaine er lítill bær á sjávar- bakkanum Bandaríkjamegin við landamærin. Hinir mörgu íslend- ingar, sem þar eiga heima, vinna sögunarmyLlunum, niðursuðu- búsunum, hafa mjólkurbú, hænsna og garðrækt og fáeinir verzla. Þjóðbrautin liggur í gegnum bæ- inn, svo umferðin er mikil alt ár- ið í kring. Talaði eg einu sinni íslenzku kirkjunni þar, en í W'hite Rock, sem er Canada megin við landamærin, talaði eg fjórum sinum í enskri kirkju. Er að eins ein ensk míla á milli bæjanna. Var mér sagt, að bæði karlar og konur reyni að fara yfir landa- mærin með hressandi sopa við og við, en; það mega þó Banda- ríkjamenn eiga, að þeir hafa fram- fylgt vínbannslögunum miklu bet- ur, en þeim nokkurn tíma var fram fylgt í Canada, þó að kákað sé við lögin á flestum öðrum sviðum hjá þeim. Dag nokkurn, meðan eg var á gangi fyrir utan bæinn, komu tvær byssukúlur hvínandi fram hjá höfði mínu, önnur svo sem þrjú fet frá mér, hin dálítið fjær. Eg skildi, að þetta voru strákar, sem voru að skjóta tii marks innl í skóginum, en ekki að ihugsa um, hvar kúlurnar mundu lenda, svð eg kallaði til þeirra og 'hættu þeir undir eins. Gleymdi eg þessu jafn- skjótt, og mundi ekki eftir því fyr en þremur dögum seinna, þegar eg r WJÍÍÍÍÍKÍÍÍÍÍÍÍWíííí*5^; & CO.! Hafa nú á boðstólum FALLEGAR FATAGERDIR Fyrir Haustið, 1928 Komið og veljið úr Veljið það fallegasta og bezta. Engin þörf að borga út í hönd. Vorir hægu borgunarskilmálar koma í veg fyrir það. Með því að borga smátt og smátt á mörgum vikum eða mánuðum, eignast mað- ur hina ágætustu hluti með und- arlega hægu móti. Vér bjóðum yður með ánægju öll þægindi Vorra hœgu skilmála Komið inn í búðina og spyrjið um þá. Vér byrjum árstíðina með stórkostlegri sölu á KAPUM Vér .höfum mikið úrval af nýjum kápum með nýjasta sniði. Vandlega valdar og óvanalega fallegar. Stórir krag- ar og uppslög úr fur. ' Vér byrjum haustsöluna snemma og því er verðið lægra. Því ekki að fá kápuna nú með hagnaðarverði, þurfið ekki að borga fyrir hana alt í emu. KLÆÐIS KÁPUR þar sem þér $19.75 til $97.50 FUR KÁPUR $119.00 til $395.00 Ef þér getið ekki tekið kápuna nú strax, þá hafið þetta tilboð í huga. NÝJUSTU KJÓLAR $3.95 til $39.50 SUMAR KÁPUR OG ALKLÆpNAÐUR Alt að $55.00 virði NÚ SELT FYRIR Portage and Hargrave. MARTIN&Co. EASY PAYMENTS, LTD .. .. $25.00 2nd Floor Winnipeg Piano Bldi var staddur á heimili, þar sem ein-| og góðir heim að sækja. Stunda hver fór að tala um skot. Eg hafði; sumir þar mikla ihænsnarækt, aðr- sem sé annað að hugsa um en smá- muni sem byssukúlur, því að eg veit að verndari minn sefur ekki, en ekki hafa þess konar skeyti far- ið svo nærri höfði mínu síðan á æfintýraárum mínum, þegar eg var með mönnum, sem drógu fram hnífa og skammbyssur er þeir ætl- uðu að gjöra upp reikningana sín á milli. Frá Blaine fór eg með manni í bifreið til Bellingham, og fann eg þar fyrst Lárus Grímsson á Victor House, og eftir að 'hafa talað við hann og hina gáfuðu dóttur hans, Mrs. Sempley, um tíma, fór hann með mig út í South Etellingham, ög jheimsóttum við íslendinga, sem þar eiga heima. Að því búnu fór Ihann með mig til Mr. V. J. Vopna, sem einnig tók mig í bíl sínum til nokkurra ís- lendinga í norður og austurhluta borgarinnar. Bellingham er mjög snotur og hreinleg borg. Sér maður þar mikið af fallegum aldin- og blóma- görðum. Bellingham er nefnd “tulip” borgin. Eru þar fleiri sög unarmyllur og kolanáma fyrir norðan bæinn. Höfnin er góð, og koma þar skip frá mörgum löndum til að sækja varning. Næsta morgun fór eg með bátn um út til Point Roberts. Var veð ur fagurt og ferðin mjög skemti- leg. Allir farþegarnir fóru af eyju, svo eg var sá, eini, sem fór alla leið til Point Roberts, og not aði eg þá tímann til að skrifa. Þó að þessi litli fagri tangi tilheyri Bandaríkjunum, er hann að öllu leyti áfastur við Canada og geta tangabúar hvergi farið landveg nema með því móti, að fara inn Canada fyrst. Allur inn- og út- flutningur af vörum, verður þess vegna á skipum. Heimsótti eg þar flesta íslend inga, og eru tangabúar gestrisnir ir hafa mjólkurbú og aftur eru enn aðrir, er vinna fyrir fiskifé- lögin, sem stunda laxveiði þar. Var nokkuð mikið af veikindum meðal eldra fólksins, en annars virtist líðan manna að vera frem- ur góð. Var eg tvær nætur á tang- anum. Gisti eg aðra nóttina hjá Jóhanni Jóhannssyni, sem lengi hefir dvalið á tanganum, og hina hjá Árna Mýrdal, sem stendur fyr- ir hinu mikla niðursuðuhúsi Al- aska félagsins og allri útgerð þess á tanganum. Er bæði Árni og kona hans mjög skemtileg heim að sækja, og tel eg hann meðal hinna víðlesnustu íslendinga, sem eg hitti í þeirri ferð. Eftir að hafa farið um tangann allan, fór eg með bátnum inn til Bellingham, og aftur sýndi Lárus Grímsson mér þá greiðvikni, að fara með mig út til Marietta. Fann eg íslendingana, sem þar eiga heima, og var eg um nóttina hjá Gunnari Hólm. Næsta morgun fór eg inn til Bellingham aftur. Var eg næsta dag beðinn að tala á norsku í kirkjunni í Ferndale og (Framh. á bls. 7) , BÚA TIL BJÓR seni er allra beztur. Hop Flavor eða Plain.. Hjá viðskiftavini yðar eða skrifið oss. $1.75

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.