Lögberg - 06.09.1928, Blaðsíða 2

t
Lamautc, tmtudagth* «. sbptember 1928.

ooooooooo*
SOLSKIN
POKAHONTAS.
Þjóðsaga frá Vesturheimi.
; (Framh.)
Þegar Indverjar heyrðu þetta, hlupu þeir
upp af mikilli reiði og æptu heróp, svo að undir
tók í öllum skóginum.
Þegar Pokahontas heyrði ópið, varð hún
dauðhrædd og gekk burt frá þeim, því hana
grunaði til hvers Júkka hefði spunnið upp sögu
sína, og hún heyrði, að þeir sóru þess dýran
eið, að hefna friðarrofsins, og bjuggust til bar-
daga. Hún gekk inn í búð sína og fór að hugsa
um, hvernig nú mundi fara fyrir John og ný-
lendumönnum. Grunaði hana, að landar sínir
mundu þegar fara að þeim og aldrei hætta, fyr
en þeir dræpu þá alla, og er það illa farið, sagði
hún við sjálfa sig, ef höfuðsmaður þeirra er af
lífi tekinn, því að hann er ógætur maður og elsk-
ar frið og vináttu. Skal það aldrei verða, að
landar mínir komist að honum óvörum, því að
eg skal gera hann varan við. Síðan spratt hiin
á fætur og út úr búðinni, og hvarf til skógar,
en þá var farið að rökkva.
Um sömu mundir hóldu Indíánar ráðstefnu;
kom öllum ásamt um, að fara niður með fljót-
inu um nóttina og felast í skóginum móts við
Jameston, 'þangað til undir daginn. I>á skyldu
allir synda yfir fljótið, ná skipum nýlendu-
manna, og fara síðan að þeim og drepa þó alla.
Bjuggust nú allir hermenn ættarinnar til þess-
arar ferðar, og héldu sem hljóðlegast niður
með fljótinu.
Nú víkur sögunni til Pókahontas. Hún
hljóp eins og hjörtur niður eftir skóginum, og
var komin niður ó mótis við borgina, áður en
Indar stóðu upp frá ráðstefnunni. Þetta var
snemma nætur og alt var kyrt í borginni og
flestir í svefni. Samt var höfuðsmaður var um
sig, og lét trúa varðmenn gæta borgarinnar nótt
og dag. Hann hafði látið flytja mestallar vist-
ir úr bænum út í skipið, sem lá í ánni fyrir akk-
erum, svo að nýlendumenn gætu forðað sér
þangað, ef her kæmi að þeim óvörum. Thorn-
ton gamli réð fyrir varðsveitinni, sem gætti
skipsins. Þetta kvöld hafði hann látið hlaða
falíbyssurnar, þó að höfuðsmaður skipaði það
ekki. Það var eins og hann grunaði, að háskinn
vofði yfir, og bjó sig við öllu sem bezt, með því
að hann vissi, að Indar mundu fyr eða síðar
ráðast að þeim.
Þegar tunglið kom upp um kvöldið leit höf-
uðsmaður yfir verðina og gekk síðan í húsið,
og Jack skósveinn hans lokaði hurðinni.
Um þessar mundir stóð varðmaður einn á
klettsnefi fram við fljótið og blés fagurt lag á
hljóðpapu, en horfði ávalt yfir um fljótiíþ hvort
þar væri nokkur hréyfing. Þegar minst varði,
sýndist honum þar bregða fyrir einhverju
dökku, er fleygði sér skymdilega í fljótið og
synti yfir um. Varðmaður þreif byssu sína og
horfði á skepnuna, þ\n að hann ætlaði það
mundi vera dýr nokkurt, er kæmi þangað að
leita sér bráðar. Hann hvesti augun, en gat þó
ekki séð, hvaða skepna þetta var. Þá dró ský
fyrir tunglið og varð dimt á vatninu og ekkert
heyrðist, nema straumniðurinn.
Varðmaður varð þó ökki í rónni, heldur tók
byssu sína, gekk ofan af klettinum og þangað
sem hann vænti skepnunnar ó land. Hér lagð-
ist hann milli víðirunna, sem þar stóðu milli
trjánna. En þó dró frá tunglinu. Sá þá varð-
maður það, sem hann varði sízt, að indversk
stúlka stóð gegnt honum alvot og hélt uppi
friðargrein.
Þetta var Pókahontas.
Þegar hún sá manninn, sagði hún: “Þey!”
og lagði fingurinn á munn sér, og benti yfir um
fljótið. “Hvar er höfuðsmaður yðar? Póka-
hontas flytur honum ill tíðindi.
Varðmaður fylgdi henni að húsi höfuðs-
mannsins.
Síðan veiðimaðurinn var myrtur, hafði höf-
uðsmaður aldrei farið af klæðum nokkra nótt.
Hann bjóst við að Indíánar mundu koma, þegar
mints varði, og helzt um næturtíma; vildi hann
því ætíð vera viðbúinn að spretta á fætur, ef
ófrið bœri að höndum. Hann spratt nú á fæt-
ur, er hann heyrði, að sendiboði væri kominn
frá Indum. Stúlkan var leidd inn til hans, og
brá honum mjög, er hann þekti hana. Hún var
ókyrlát af ótta, en sagði honum, eins og henni
var lagið, á hverju þeir ættu von, en átti þó
bógt með að tala.
“En hvemig fer nú fyrir þér, Pókahontas?”
sagði John, “ef Powhatan fær að vita, hvað þú
hefir gert. ”
“Hann fær aldrei að vita það,” sagði hún,
“ef eg fer hér megin upp með fljótinu, og svo
til búðar minnar. Og þótt hann viti, hvað eg
hefi gert, — hvað mun það saka? Pókahontas
vildi gjarnan leggja sig í meiri hættu, til að
frelsa þig.”
Síðan spratt hún á fætur og brást út úr hús-
inu, læddist síðan milli húsanna í bprginni 0g
varðmannanna, svo hægt, að enginn varð þess
var, og komst inn í skóginn.
Höfuðsmaður gaf sér ekkert tóm til að hugsa
um göfuglyndi stúlku þessarar, því að hann
skildi, að ófriðurinn mundi vera mjög nærri.
Þó sat hann um stund í stofunni sinni og hug-
leiddi, hvernig hann skyldi haga vörninni, en
hraðaði sér síðan út, til að vekja borgarmenn.
Allir klæddu.st í skyndi, og komu saman
undir húsum hins mikla Písingatrés, hjá húsi
höfuðsmannsins. Þar sagði Játvarður þeim
frá ófriðnum, lét síðan flytja konur og börn taf-
arlaust út í skipið og búast hvarvetna til varn-
ar. Borgarmenn lögðut í launsátur undir skóg-
arrunnana með fram fljótinu, og var brótt svo
kyrt í borginni, eins og allir svæfi. Þeir lágu
og biðu langa stund, áður en þeir yrðu nokkurs
varir, en horfðu ávalt yfir fljótið og voru mjög
kvíðafullir.
Nú fór að ljóma af degi, og sást engin hreyf-
ing. Þá 'brá fyrir nokkrum dökkum skuggum,
og í sama bili gekk þar fram fjöldi Inda, æptu
heróp, fleygðu sér í fljótið og syntu yfir um.
Þegar þeir nálguðust fljótsbakkann borgar-
meginn, var skotið á þá af skipinu af öllum
fallbyssum. Þetta skelfdi þá og varð þeim
mörgum að bana. En þeir, sem lifðu, áýfðu sér
eins og endur, og komu upp á öðrum stað, syntu
svo áfram og upp á bakkann á móti nýlendu-
mönnum, eins fyrir því, þó að þeir létu skotin
drífa móti þeim sem tíðast og þeir féllu unn-
vörpum. Hinir gevstust ófram engu að síður
með ópi og eggjan; varð J)á borgarmönnum eigi
annað fyrir, en ganga á móti þeim í höggorustu.
Hófst }>á hin grimmasti'bardagi, og féllu marg-
ir af hvorumtveggja. En nú kom borgarmönn-
um liðstyrkur af skipinu, svo að bardaganum
hallaði á Inda. 1 þessum svifum kom u]>p eld-
ur í húsum borgarmanna, því að nokkrir af Ind-
um höfðu kveikt í þeim. Hvarvetna gall við
óp þeirra og eggjan, og börðust 'þeir sem óðir
væru.
Þá hrópaði höfuðsmaður:
“Látið húsin brenna, en verjið líf vðar og
frelsi!”
Borgarmenn þurftu eigi þessarar eggjunar
við, því enginn leit undan, en allir börðust í
grimdaræði.
Svo lauk þessum viðskiftum, að þeim Pow-
hatan og höfuðsmanni lenti saman. Reiddi
Powhatan að Játvarði kylfu sína alblóðuga, og
mundi hafa molað hvert bein í honum, en hann
brást undan og Powhatan misti hans. Powhat-
an laut við, þegar kylfan kom niður; brá John
sér þá að 'honum og hratt honum, svo að hann
féll við, því að bæði var hann vígmóður og réð
sér ekki fyrír reiði.
Jaok hafði gengið fram við hlið höfðingja
sínum í bardaganum, og var nú viðstaddur.
Hann æpti siguróp, en; John hélt Powhatan
niðri.
Þá varð hlé á bardaganum, því að Indar
leituðu höfðingja síns. En þegar þeir sáu hann
hvergi og borgarmenn sóttu að þeim, flýðu þeir
og vörpuðu sér veinandi í fljótið. Fórust marg-
ir þeirra, er yfirkomnir voru af sárum, en hinir
syntu yfir um.
Borgarmenn höfðu handtekið marga, og
voru þeir nú í varðhaldi með höfðingja sínum.
Höfuðsmaður lét fara sem bezt með þá alla og
græða sár þeirra.
(Framh.)
ÍSLAND.
Island, Island, eg \úl svngja
um þín gömlu, traustu fjöll,
þína hýru heiðardali,
hamraskjól og vatnaföll;
þína fögru fjarðarboga,
frjálsa blæ og álftasöng,
vorljós þitt og vetrarloga,
vallarilm 0g birkigöng.
ísland, Island, öllu skærri
okkur hljómar tunga þín;
hún skal nafn þótt, móðir, mært
meðan vornótt björt þér skín.
Þegar hætta þér er búin,
þá skal glymja strengur hver,
harpa málsins hugmóð knúin
hrópa’ á lið til varnar þér.
lsland, Island, eg vil búa
alla stund í faðmi þér;
huga minn og hjarta áttu,
hvert sem vængi lífs míns ber.
Vættatrygðin vaki yfir
vogum þínum, hlíð og strönd,
meðan ást og óður lifir
og í norðri blómgast lönd.
—!Smári. Hulda.
LITLA TRÉÐ, S'EM DÓ.
T ti í garðinum stóð ofurlítið tré, sem hann
Hans litli ótti. Foreldrar hans höfðu gróður-
sett það, þegar hann fæddist, og eignuðu hon-
um það. Það átti að vaxa þama og dafna eins
og sonurinn þeirra ástkæri, og minna þau altaf
á hann, þótt þau yrðu einhvern tíma að sjá af
honum. — Eftir áð Hans fór að stækka, ’þótti
honum svo undur vænt um þetta litla tré. Það
sma-teygði ur ser, eins og hann, þótt honum
fyndist hvorttveggja ganga seint. Hann skoð-
aði það á hverjum degi og mældi sig við það,
eins 0g hann vildii fá fullsannað, hvort hann
eða það væri duglegra að vaxa. “Þegar eg verð
fullorðinn get eg setið undir trjóliminu, þegar
heitt er á daginn,” sagði Hans drýgindalega.
En svo tók hann alt í einu eftir því, að tréð
hætti alveg að vaxa, blöðin visnuðu og litlu
greinarnar fóru einnig smátt og smátt að
visna. Hann vökvaði það, og bar að því áburð,
en alt kom fyrir ekkert. Og loks kom að því,
að litla tréð, sem honum þótti svo vænt um,
visnaði alveg — og dó. Einhver garðyrkju-
maður var spurður hvernig á þessu stæði. Jú,
— það væri einhver efni í jörðinni, sem litla
tréð þjddi ekki. Þess vegna dó það.------
Ungu vinir mínir. Alt í kring um ykkur er
ýmislegt, sem er ljótt og óholt, sem skaðar ykk-
ur og skemmir, ef þið látið það hafa áhrif á
ykkur. Við getum tekið sem dæmi, tóbakið og
áfengið. Hver æskumaður, er neytir þess, spill-
ir æskutsakleysi sínu, styttir lífið og gjörir það
Ijótara og ógöfugra, og með mikilli eiturnautn
áfengis og tóbaks getur jafnvel farið fyrir ung-
lingunum eins og litla trénu: Þeir geta visnað
og dáið.
Nautna- og gleðiþrá býr í ykkur öllum.
Reynið ekki til að kefja hana, því hún er dýr-
mæt vöggugjöf. En venjið ykkur aldrei á nein-
ar þær nautnir, sem spilla lífi ykkar. Það eru
til óteljandi gleðiefni og nautnir, sem göfga og
þroska og gjöra, ykkur betri og meiri. Ef þið
viljið, að allar æskuvonir ykkar rætist, þá skul-
uð þið biðja guð að hjálpa ykkur til að velja
saklausar nautnir — og engar aðrar. —
—'Smári. Hannes J. Magnússon.
LEYNDARDÓMUR ÍIAMINGJU-
DISINNAR.
Það var einu sinni konungur. Hann átti
son, sem hann elskaði mjög og þráði ákaft að
geta gert hann að reglulega hamingjusömum
manni. — Hann sparaði því ekkert það, er hann
hélt að gæti orðið syni sínum til ánægju. Hann •
lét hann hafa hina fegurstu sali hallarinnar til
íbúðar, keypti handa honum hin dýrustu leik-
föng, sem til voru í ríkinu, gaf honum ofursmá-
an hest, svo hann gæti riðið út sér til skemtun-
ar, þegar hann vildi, og skrautlegan bát, sem
hann gat róið á út ó vatni einu fögru, sem var
rétt hjá höllinni. Og þegar hann var orðinn
svo stálpaður að hann gat farið að læra, lét
konungur fá handa honum hina beztu kennara
ríkisins, til þess að hann yrði irppfræddur þann-
ig, að hann yrði bæði góður maður og vitur.
En jafnvel þótt ekki yrði annað sagt, en að
konungssonur ibaðaði í rósum, var hann jafnan
hnugginn. Hvar sem hann var og hvað sem
gert var fyrir hann, var hann dapur í bragði og
þráði alt af eitthvað, sem hann hafði ekki þá í
svipinn, en þótti svo ekkert til þess koma, er
hann hafði fengið það. — Það var svo einhverju
sinni, að gamall maður kom til hirðarinnar og
sá konungsson. Hann var þó dapur í bragði
sem endranær. Gamli maðurinn vék sér þá að
föður hans og mælti: “ Eg treysti mér til þess
að gera son yðar hamingjusaman og fá hann til
að vera jafnan glaðan í bragði og brosandi. Eg
hefi sjálfur fundið hamingjudísina og hún hefir
trúað mér fyrir leyndardómi sínum. Hver sá
maður, se mþekkir þann leyndardóm og færir
sér hann í nyt, verður hamingjusamur alla
æfi.” — Konungur hét að launa honum ríkulega
éf hann vildi trúa syni sínum fyrir leyndardómi
þéssum, og sagðist skyldi skoða hann sem hinn
mesta velgerðamann sinn upp frá þessum degi,
ef hann fengi unnið bug á þessu dapurlyndi son-
ar síns. Gamli maðurinn kallaði því næst á kon-
ungsson inn í herbergi sitt og hvíslaði í eyru
honum: “Lát þú engan dag líða svo, að þú
gleðjir ekki að minsta kosti eina manneskju.”
— Konungisonurinn færðí sér svo þennan
leyndardóm hamingjudísinnar í nyt og varð
hinn hamingjusamasti maður í ríkinu og ríkið
hamingjusamasta ríkið í veröldinn. —
—Smári. Lausl. ])ýtt af S. Kr. P.
SMÆLKI.
Tveir Svertingjar hittust, annar víðförull
oflátungur, hinn fáfróður heimaalningur, er lít-
ið lét yfir sér. Margt bar á góma, og meðal
annars það, hvernig ritsímanum væri varið. _
Heimaalningurinn játaði, að ekki skildi hann
nokkurn skapaðan hlut í símanum. Hinn víð-
förli sagðist hins vegar skilja símann út í æs-
ar og bauðst til að útskýra hann. “Hugsaðu
þér svo stóran hund, að hann hefði skottið í ^íew
York, en hausinn í Chicago.” — Heimaalning-
ur átti bágt með að hugsa sér svo stóran hund,
en lét þó svo vera. “ Jæja,” hélt hinn áfram.
“Ef svo væri /stigið ofan á skottið á hundinum
í New York, þá myndi hann ýla í Chicago — og
svona er nú ritsíminn. ” — Heimalningurinn
dáðist að þekkingunni, fanst hann vera nokkru
nær, og þakkaði fræðsluna.
— Kalli gaf alsköllóttum föður sínum væna
hárgreiðu í sumargjöf, móður sinni snoðkliptri
nokkur bréf af hárnálum, tvítugri systur sinni
smábrúðu og fullorðnum bróður sínum slöngvi-
boga. Sjálfum sér óskaði hann þessara sumar-
gjafa: Víðboðstækja frá pabba, sleða frá
mömmu, sögubókar frá systur sinni og skíða 0g
skauta frá bróður sínum. — En hvað fékk hann ?
Reikningsbók og málfræði. Ojæja, Kalli litli.
“Eins og maðurinn sóir, mun hann uppskera.”
— Einu sinni kom Norðurálfumaður til New
York með skipi. Niður við höfnina þar víkur
hann sér að manni, sem hann hugði vera sveita-
bónda og biður hann að bera farangur sinn til
gistihúss eins þar í borginni. í’’arangurinn var
ekki meiri en svo, að hann hefði vel getað haid-
ið á honum sjálfur. Sveitamaðurinn brosti
góðlátlega, greip farangurinn og svo héldu þeir
sem leið lá til gistihússins. Þar vildi ferðamað-
urinn borga fyrirhöfnina. — “Nei, þökk fyrir”
mælti sá, er farangurinn bar; “geymið pening-
ana. Eg þarfnast þeirra eigi.” — “ Jæja, hvað
'heitið þér?” spyr ferðamaðurinn. — “ Abraham
Lincoln — forseti Bandaríkjanna. llér í álfu
þykir engin skömm að vinna.” Svo hneigði for-
setinn sig og fór leiðar sinnar.—
—Smári.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arta B14«.
Oor. Graham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 614
Office tímar: 2—3
Phone: 27 122
Wlnnlpeg, Manltob*.
DR O. BJORNSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Gna2iam og Kennedy Bta.
PHONE: 21 834
Offlce tlmar: I—3.
Helmill: 764 Victor Bt.
Phone: 27 686
Winnipeg, Manltoba.
DR. B. H. OLSON
110-220 Medloal Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pbone: 2) 8S4
Office Hours: 8—6
Heimill: 921 Sherbume St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phole: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka ejúkdóma.—Er að hWta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h.
Heimili: 373 Rirver Ave.
'Tala. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medlcal Arta Bldg.
•tundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjókdðma.
Br aB hltta frfc kl. 10-12 t. h.
og 8—6 e. h.
Offloe Phone: I2 2H
Helmlll: 80'4 Victor St.
31 mi: 38 18»
Dr. Kr. J. Austmaim,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tannlæknlr
916-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Bta.
Phone: 21 834
HeimlUs Tais.: 38 636
DR. G. J. SNÆDAL
Tannhí-knlr
614 Somerset Bloek
Cor. Portage A ve og Donald Bt.
Talslmi: 28 889
Dr. S. J. Jóhannesson
stundar almennar
lœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
QÞriCja húa norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—5 e. h.
Dr. C. MUNSON, L. D. S.
Dentist
66 Stobart Bldg.
290 Portage Ave. Winnipeg
Phone 26 268
Fer til Gimli og Riverton. —
Veitið því eftirtekt í bæjar-
fréttunum.
Dr. C. J. Houston,
Dr. Sigga Christianson-Houston
Gibson Block
Yorkton, • Sask.
FÖWLERQPHCAL ltd
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
DRS. H. R. & H. W. TWEED
Tannlæknar.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
Phone 26 645. Winnipeg
THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN ial. lögfræClngar. Stalfstofa: Room 811 McArtbur Building, Portage Ave. P.O. Box 1656 Phones: 26 849 og 26 846
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON lslenzklr lögfrædngar. 366 Maln St. TaU.: 24 963 peir hafa etnnig skrifatiofur a* Lundar, Riverton, Gimli og Plne* og eru þar aö hitta 1 eftirfylgj- andi tlmum: Lundar: Fyrsta miðvikudag, Riverton: Fyrsta fimtudag, Gimli: Fyrata miðvikudag, Piney: Priðja föstudag I hverjum mánuði

J. Ragnar Jotinson, B.A., LL.B., LL.M. (Harv.) íslenzkur lögmaður. 704 Mining Exchange Bldg. 356 Main St. Winnipeg, Manitoba. Símar: . Skrifst. 21 033. Heima 29 014

JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & ThorBon, Skrifstofa: 308 Great Weat Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768

G. S. THORVALDSON, B.A., LL.B. Lögfræðingur 709 Electric Chambers Tálaími: 87 371

Resldence phone 24 206 Phone 24 107 E. G. BALDWINSON, LL.B. Barrister 905 Confederation Life Bldg. Winnipeg.

A. C. JOHNSON 907 Confederation Láie Bld*. WINNIPKG Annast um fasteignir manna. Tek- ur að sér að ávaxta eparifé fóltai. Selur eldsábyrgð og bifriedða ábyrgo- ir. Skriflegum fyrirspurnum svaraö samstundis. Skrifstofueimi: 24 263 Hoimasimi: 33 328

J. J. SWANSON & CO. IjIMITED R e n t a 1 b Insurance RealEstate Mortgages 600 PARIS BLDG.. WINNPKG. Phones: 26 349—26 340

Emil Johnson SKRVIOE ELEOTRIO Rafmagns ContracUno — AlUtcvnM rafrrtagnsdhöld seld og viS þau gert Eg sel Moffat og CcClarg elda- vélar og hefi þwr til sýnis i verk- stœSi minu. 524 8ARGENT AVB. (gamla Johnson’s bygglngin vl8 Young Street, Wlnnipeg) Verknt.: 31 507 Heima:27 281

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur llkkistur og annast um (U- farlr. Allur útbúnaður afc baML Ennfreimur selur hann ailikonar minnisvarSa og legateina. Skrifstofu tals. 86 607 Helmllla Tals.: 58 808

Dr. C. H. VROMAN Tannlæknlr 505 Boyd Building Phona 24 171 WINNIPEG.

SIMPSON TRANSFER Verzla með egg-á-dag heensnafóOur. Annast einnig um allar tegundlr flutninga. 647 Sargent Ave. Slmi 27 240

CORONA HOTEL 189 Notre Dame East Verð herbergja frá $1.60 og hækkandi. Símar: 22 935 — 25 237
Giftinga- og Jarðarfara- Blóm með litlom fyrirvara BIRCH Blómsali 693 Portage Ave. Tals.: 80 780 St. John: 2, Rlng 1