Lögberg - 20.12.1928, Qupperneq 1
41. ARGANGUR
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 20. DESEMBER 1928
NUMER 51
GLEDILEG JÓL!
-
/II \\
Dýrð sé guði í upphœðum, friður á jörðu og velþóknan
yfir mönnunum.
JÓL
RINGT! Hringt
í liásalnum víða
til heilagra tíða!
Hringt! Hringt!
Á bláhvolfi kirkjunnar gullstjörnur glitra
u'g geistar i krystöllum brotna ug titra —
í gljáfægðum Ijóskrónum glitbrigðin Ijóma,
og gleðiblær leikur um orgánsins hljóma
og hreimfagran óminn af hátíðasöng
ber hátt yfir mannfjöldans þröng.
Með róðukross gullinn á rauðu skrúði
við rósflosi dýrmætu altarið glæst
hann stendur í kórstúku, klerkurinn prúði,
þar Krists-myndin Ijómar á stafninum hæst.
Og tónhylgjan hefur há og löng
til himinjS jólanna dýrðarsöng.
Dýrð! dýrð
á samróma tungum
í samhljómi þumgum
er sungin og skýrð.
Alt er skraut og skart,
alt er skínandi bjart, —
alt hljómar af guðsfrið og heilagri dýrð!
Eg er fremst við dyr
í forkirkju. seztur.
------Eg er gestur, gestur!
Og hugann ósjálfrátt læt eg líða
til löngu horfinna tiða:
Með langþráðu kertin var koniið inn, -
hann kveikti á þeim, hann pabbi minn,
um súðina birti’ og' bólin.
Hann klappaði blítt á kollinn minn
og kysti brosandi drenginn sinn, —
þá byrjuðu blessivð jólin!
Þá tók hún úr kistli, hún mamma mín,
* og mjúklega strauk það, drifhvitt lín
og breiddi’ á borðið við gluggann.
Á rúminu sátum við, systkinin,
þar saman við jólakveldverðinn, —
en kisa skauzt fram í skuggann.
i 'o steig eg með kertið mitt stokkinn við
‘"'-og starði’ í Ijósið, við mömmu lúið,
hún var að segja’ okkur sögur
af fæðingu góða frelsarans,
um fögru stjöruna.’ og æsku hans,
og frásögnin var svo fögur!
Svo lás hann faðir minn lesturinn,
og langþreytti raunasvipurinn
á honum varð hýrri’ ög fegri.
Mér fanst sem birti’ yfir brúnum lians
við boðskagnnn mikla kærleikans,
af hugblíðu hjartanlegri.
Og streyma eg fann um mig friðaryl,
sem fundið hafði eg aldrei til
og sjaldan hef fundið siðan.
Og bjaHari’ og fegri varð baðstofan,
og betur eg aldrei til þess fann,
hve börn eiga gleðidag bliðan.
Já, jólin heima, — látlaus, hjá æskunnar arni
er endurminning Ijúfust frá horfinni tið!
Að verða’ um jólin aftur í anda’ að litlu barni
er eina jólagleðin, er léttir dagsins stríð.
Þá hvílir jólafriður
vorn hug, sem lœkjarniður
er hægt ym blíðkvöld va-ggar i drauma blómi’
í hlíð.
Hringt! Hringt!
um hvelfingu hljómöldur streyma.
Hringt! Hringt!
Eg hrekk við, — mig er að dreyma.
Eg var á jólunum heima!
Þangað er Ijúft miwni þrá að sveima:
Þ a r á eg heima!
Guðm. Guðmundsson.