Lögberg - 13.06.1929, Blaðsíða 6

Bls. 8.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 13. JÚNÍ 1929.
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
tíma, og við syntum þar -sem okkur var sagt, að
va-tnið væri sextíu feta djúpt. En það var það
nú ekkj samt, ekki svipað því. Stundum svik-
umst við um að fara á skólann og rérum út á
sjó að fiska. Aumingja Cal. Hann var beztur
af okkur öllum að fiska. Marnxna hans vildi
ekki láta hann synda í sjónum. Og þegar hana
grunaði, að hann hefði gert það, þá lét hún hár-
ið á honum upp í sig tjl að finna, hvort ekki
væri saltbragð af því, og ef hún fann það, þá
barði hún hann með ól. En hann passaði sig
nokkuð vel og fór í kring um gömlu konuna.
Það var mikið lán, að hann var ógiftur, fyrst
hann á nú að vera í fangelsi í tuttugu ár.
“Eg dansaðji stundum við Chester John-
son,,? sagði Saxon. “Og eg hefi lengi þekt
konuna hans, Kitty Brady. Við unnum saman
í gamla daga. Hún er farin til San Francisco,
til sysitur sinnar, sem er gift þar. Hún er kom-
in langt á leið. Hún var einstaklega falleg
stúlka, og piltarnir voru vitlausir eftir henni.”
Þessir hörðu dómar höfðu afar ill áhrif á
verkamennina. 1 stað þess að auðmýkja þá og
skjóta þeim skelk í brjngu, æstu þeir þá og hertu
enn meir en áður. Meðan Willi var heima hjá
Saxon, og hún hjúkraði honum með mikilli ná-
kvæmni, bötnuðu geðsmunir hans mikið um
stund. En þegar hann var gróinn sára sinna,
sótti aftur í sama farið. Tal hans varð alt
svipað því, sem áður hafði verið, og hann var
enn meira að heiman og drakk enn meira en
áður.
Saxon leið afar illa. Hún var kvíðafull og
gerði sér allskonar hugmyndir um einhvers-
konar ólán, sem yfir vofðj. Stundum fanst
henni hún sjá fyrir hugskotssjónum sínum
Willa borinn heim til hennar á sjúkrabörum.
Stundum fanst henni, að hún mundi fá fréttir
um, að maðurinn hennar hefði verið fluttur á
spítalann, eða þá útfararstofuna. Stundum
leiddi ímvndunaraflið hana jafnvel svo langt,
að hún sá íbúðarhús einhvers af eigendum fé-
lagsins, sem Willi vann hjá, sprengt í loft upp
og hún sá Willa í fangabúningi, og hún sá hann
jafnvel á leið til gálgans í San Quentin. Hún
sá hqp af blaðamörmum koma hejm til sín og
sumir þeirra voru að taka myndir af litla hús-
inu hennar.
En þrátt fyrir allar hennar ímyndanir um
yfirvofandi slys, þá hafði hún þó engan grun
um það, sem í raun og veru kom fyrir á heimili
hennar. Harmon, maðurinn sem leigði hjá
henni, stanzaði ofurlitla stund í eldhúsinu og
sagði Saxon frá járnbrautarslysi, sem komið
hefði fyrir daginn áður. Áður en liann hafði
lokið þeirri frásögn, kom Willi inn. Saxon sá
strax, að hann var mikið drukkinn og að hann
var í æstu skapi. Hann kastaði ekkj einu sinni
á þau kveðju, en stóð kyr og horfði á þau til
skiftis. '
Harmon sá, að hér var eitthvað ekki gott
í efni, en reyndi að láta ekki á neinu bera.
“Eg var rétt að segja konunni þinni” sagði
hann, en komst ekki lengra vegna þess, að Willi
tók þegar fram í fyrir honum.
“Mér er alveg sama, hvað þú varst að segja
hennj, en það er nokkuð, sem eg ætla að segja
l>ér, og það er það, að konan mín er nú búin að
búa of oft um rúmið þitt, þó hún geri það ekki
oftar. ”
“Hvað gengur að þér, Willi?” kallaði Sax-
°n upp yfir sig. Hún blóðroðnaði og það var
auðséð, að hún fyrirvarð sig sitórlega fyrir
framkomu bónda síns.
“Eg veit ekki hvað ]>á átt við,” sagði Har-
mon hæglátlega.
“Eg vil ekkert hafa með þig að gera, ” sagði
Willi. “Farðu bara burtu héðan og komdu
aldrei aftur. Skilurðu það?”
“Eg veit ekki hvað að honum gengur, ” sagði
Saxon við Harmon. “Hann er ekki með öllu
ráði. Eg fyrirverð mig stórkostlega og bið
afsökunar. ”
Willi sneri sér til hennar.
“Þú bara þegir, og skiftir þér ekkert af
þessu.”
“Láttu ekki svona, Willi, ” sagði hún eins
stillilega eins og hún gat.
“Skiftu þér ekki af þessu. Farðu inn í hitt
herbergið. ”
“Hvað gengur annars að þér, maður minn?”
sagði Harmon. “Þetta svnist vera óþarfa-
tal.”
“Eg hefi verið of eftirgefanlegur við þig,
hingað til,” svaraði Willi.
“Eg hefi borgað rentuna skilvíslega hingað
til,” sagði Harmon.
“Eg aúti að gefa þér duglega á kjaftinn,”
svaraði Willi. “Eg sé enga skynsamlega
ástæðu til að hlífast við því.”
“Ef þú gerir nokkuð í þá átt—” sagði Sax-
on með ákafa.
“Ertu hér enn? Ef þú vilt ekki fara inn í
hitt herbergið með góðu, skal eg sjá um, að
l>ú farir þangað engu að síður.”
Hann tók utan um báða handleggina ó
henni. Ilún reyndi að lasa sig úr höndum hans,
en við það herti hann á takinu og hún kendi
sárt til í báðum handleggjunum. Það var ekki
til neins fyrir hana að veita mótstöðu. I innra
herberginu seftist hún niður og grét. En hún
heyrði hvað fram fór frammi í eldhúsinu.
“Eg verð hérna þangað til í vikulokin,” sagði
“Eg þekki báða þessa pilta síðan við vorum
unglingar. Við fórum oft að synda eftir skóla-
Harmon. “Eg hefi borgað fyrir þessa vik-
una. ’ ’
“Það er betra fyrir þig, að fara varlega,”
sagði Wilji með lágri en grimmilegri rödd.
“Það er betra fyrir þig, að hafa þig burtu sem
fyrst, ef þú átt að sleppa ómeiddur og taka með
þér það sem þú hefir meðferðis. Þess verður
kannske ekki langt að bíða, að eg ráðist á þig.”
“Eg veit, að þér er laus höndin” sagði
Harmon.
Nú var ekkert um að villast, hvað var að
gerast frammi í eldhúsinu. Saxon heyrði högg-
in greinilega, hvert eftir annað. Þetta stóð þó
ekki lengi og Saxon heyrðj að Willi var að sópa
eldhúsgólfið, því bollar og diskar og fleira
þess konar hafði fallið niður og brotnað. Svo
þvoði.hann sér og blístraði meðan hann var að
þurka sér um andlitið og hendurnar, og kom
svo inn þangað, sem Saxon sat. Hún leit ekki
einu sinni á hann. Hún hafði ekki skapsmuni
til þess. Hann horfði á hana dálitla stund, eins
og hann væri að hugsa sig um. hvað hann ætti
að gera.
“Eg er að fara niður í bæ,” sagði hann.
“Það er fundur í verkamannafélaginu. Ef eg
kem ekki aftur, þá er það vegna þess, að þessi
náungi klagar mig og lætur taka mig fatsan. ”
Hann opnaði dyrnar og stanzaði ofurlitla
stund. Hún fann, að hann horfði á hana. Svo
heyrði hún, að hann fór út og lokaði hurðinni.
Saxon var svo utan við sig, að hún gat ekki
fest hugann á neinu. Hún sat þama í stólnum,
máttlaus og úrræðalaus, og hún gat eiginlega
enga skynsamlega grein gert sér fyrir þeim
ósköpum, sem fyrir höfðu komið.
Hún heyrði til bamanna, sem vom að leika
sér úti á strætinu, og við það eins og rankaði
hún við sér. Það var orðið dimt. Hún stóð
upp og kveikti á lampanum og fór fram j eld-
húsið. Þar var alt í ólagi og ýmsir hlutir
brotnir og úr lagi færðir. Hún reyndi að færa
þá í lag, en hafði ekki þrek til þess, svo hún fór
inn í svefnherbergið og fór í rúmið, og sofnaði
svo að segja strax, og hún vaknaði ekki fvr en
sólin skein inn í herbergið morguninn eftir.
Frá því hún gifti sig, var þetta fyrsta nótt-
in, sem bóndj hennar hafði ekki verið heima.
Hún var sjálf alveg hissa á því, að hún skyldi
ekki hafa vakað alla nóttina og verið að hugsa
um, hvað um hann hefði orðið. Hún átti samt
mjög bágt með að hugsa, þangað til sárir verk-
ir í báðum handleggjunum vöktu hugsun henn-
ar. Það var þar sem Willi hafði tekið á henni
daginn áður. Það voru stórir bláir blettir á
báðum handleggjunum. Hana hrvlti við að sjá
þetta. Þetta hafði sá maður gert, sem hún unni.
Mannsaflið var óttalegt. Henni varð það ó-
sjálfrátt, að hún fór að hugsa um Charley
Long, hvort hann væri eins sterkur eins og
Willi.
Það var ekki fyr en eftir að hún var komin
á fætur, og búin að kveikja upp í stónni, að hún
fór að geta hugsað nokkuð greinilega. Willi
liafði ekki komið heim. Hann liafði sjálfsagt
verið tekinn fastur. Hvað átti hún að gera,
skjlja við M illa svona og fara að byrja nýtt líf
út af fvrir sig, Auðvitað var ek’ki' til þess
hugsandi, að eiga að búa saman við mann, sem
hafði hagað sér eins og Willi hafði gert. En
var það mögulegt fyrir hana, að losast við
hann? Hún var hans lögleg eiginkona og hún
átti að vera honum góð kona, — í meðlæti og
mótlæti. Þar að auki var sú hugsun föst í huga .
hennar, að skilnaður væri sama sem uppgjöf.
I ólki hennar hafði aldrei látið sér detta í hug,
að gefast upp. Það hefði ekki hikað við að
leggja út í stríðið, þegar á þurfti að halda, 0g
berjast ti.1 þrautar. Hún mátti ekki vera ætt-
leri. Willj var líka í raun og veru sá maður,
að hann átti það manna bezt skilið, að kona
hans fylgdi honum örugglega, ef í raunir ræki.
Aldrei hefði henni verið ljósara en nú, hve góð-
ur hann hefði verjð við hana, og hve elskuleg-
ur eiginmaður hann í raun og veru væri.
Um klukkan ellefu koin gestur. Það var
But Stroth(>rs, félagi Willa síðan verkfallið
byrjaði. Hann sagði henni, að Willi hefði ver-
ið tekinn fastur, og hann hefði ekki viljað, að
hann væri leystur út og ekki viljað hafa lög-
mann til að verja sig. Hann hefði játað sekt
sína og hofði verið dæmdur í sextíu dala sekt,
eða brjátíu daga fangelsi. Hann hefði ekki
viljað að sektin væri borguð fyrir hann.
“Það er eins og hann sé eitthvað geggjað-
ur,” sagði Strothers. “Hann vill ekki einu
sinni hlusta á mann. Hann segist ætla að taka
út sína hegpingu. Eg býst við, að hann hafi
fengið sér heldur mikið i staupinu að undan-
förnu. Hérna er blað, sem hann bað mig að fá
þér. Ef þú þarft einhvers með, þá bara láttu
mig vita. Við viljum allir gera alt sem við get-
um fvrir þig, af bví þú ert kona Wlla. Hvernig
er ástatt fyrir þér með peninga?”
Hún sagði honum, að hún þyrfti enga pen-
ingahjáip, og hún las ekki það sem á blaðinu
stóð fyr en hann var farinn:
“Kæra Saxon! But Strothers færir þér þetta
blað. Hafðu ekki áhyggiur út af mér. Eg ætla
að líða það sem eg á skilið — og þú veizt, að eg
á betta skilið. Eg er líklegast orðinn að ræfli.
Ekki snmt svo slæmur, að eg. iðrist ekki stór-
lee-n eftir, að hafa gert betta. Komdu ekki að
siá mig. Eg vil bað síður. Ef þú barft pen-
inga. þá lætur félagið þig fá þá. Okkar ráð.s-
maður er ábyggilegur. Eg verð laus eftir einn
mánuð. Saxon mín! Þú veizt að eg elska þig.
Revndu að fvrirgefa mér í þetta sinn. Þú skalt
ekki þurfa þess aftur. Willi.’
Skömmu eftir að Strothers var farinn, komu
þær Maggie Donahue og Mrs. Olsen. Þær voru
báðar ósköp góðar og vinsamlegar og töluðu
ekki alt of mikið um þau vandræði, sem Willi
var nú kominn í.
Seinna um daginn kom Harmon. Hann var
dálítið haltur, en Saxon fanst hann reyna að
láta eins lítið á meiðslum sínum bera, eins og
hann gat. Hún reyndi að afsaka fyrir honum,
það sem komið hafði fyrir, en hann gerði lítið
úr því, og sagði að ekkert væri að afsaka.
“Þér var ekki um að kenna, Mrs. Roberts,”
sagði hann. “Eg veit, að þú átt ekki sök í þesu.
Og eg býst við að maðurinn þinn hafi ekki ver-
ið alls gáður. Hann var í æstu skapi og hon-
/um fanst sjálfságt, að hann þyrfti endilega að
berja á einhverjum, og það var eg, sem var svo
óheppinn, að verða fyrir honum. ’ ’
“Já, en samt sem áður—”
Harmon hristi höfuðið.
“Eg! skil þetta ofur vel. Það var sú tíðin,
að eg drakk 'töluvert, og þá gerði eg marga vit-
leysuna. Mér þykir slæmt, að eg skyldi klaga
hann. Eg gætti mín ekki, vegna þess að eg var
reiður. Þegar eg var búinn að jafna mig, þá
sá eg, að eg hefði ekki átt að gera það.”
“Mér þykir vænt um að heyra þetta,” sagði
hún og fór svo að reyna að segja það, sem
henni bjó í brjósti. “Þú getur ekki vel verið
hér nú, þegar Willi er burtu. Þú skilur það.”
“Já, eg skil það. Eg býst ekki við, að það
geti vel gengið. Eg skal taka saman það, sem
eg á hérna núna og senda svo vagn eftir því
fyrir klukkan sex. Hérna er lykillinn að eld-
hússdyrunum. ”
Hvernig sem hann hafði á móti því, þá
neyddi hún hann samt til að taka við húsaleig-
unni fram yfir það, sem hann var í húsinu.
Hann kvaddi hana mjög vinsamlega og marg-
bauð henni að lána henni peninga, nær sem hún
kynni að þurfa á þeim að halda.
“Það er svo vel komið,” sagði hann. “Eg
er giftur, og á. tvo drengi. Annar þeirra er ekki
vel frískur og þess vegna er konan mín burtu
með drengina, til að leita öðrum þeirra lækn-
ingar. ’ ’
Þegar hann fór, var hún að hugsa um, að
það væri undarlegt, að svona góður maður
gæti verið í þessum vonda heimi.
Donahue drengurinn hafði haft blað af-
gangs þetta. kvöldið og skildi það eftir hjá
Saxon. Hún sá, að þár var svo sem hálfur
dálkur um Willa. Það, sem um hann var sagt,
var alt annað en fallegt. Þess var getið, að
hann hefði borið þess ljós merki, að hann hefði
verið í slagsmálum fyrir skömmu, því hann
hefði enn haft blátt auga. Svo var lionum lýst
sem óhæfilegum óróasegg og dóna, sem væri
verkamannafélögunum ‘til skaða og skammar.
Ef verkfallsmenn væru margir honum líkir, þá
ættu þeir að vera reknir hver með öðrum burtu
úr bænum. Blaðið sagði, að dómurinn væri alt
of vægur. Hann hefði að minsta kosti átt að
vera dæmdur til sex mánaða fangelsisvistar.
Dómarinn hefði líka sagt, að þrjátíu dagar væri
í raun og veru alt of Htið, en vegna þrengsla í
fangahúsinu væri ekki hægt að láta alla sitja
inni eins lengi eins og rétt væri.
Næstu nótt fann Saxon í fyrsta sinni til
verulegra leiðinda. Hún hálf sofnaði, en gat
ekki fest svefninn. Henni fanst Willi vera
þarna hjá sér, en vissi þó, að svo var ekki. Loks-
ins kveikti hún á lampanum og lá svo hreyf-
ingarlaus og horfði upp í loftið. Hún hugsaði
sömu hugsanirnar aftur og aftur, en gat þó
ekki ‘komist að neinni niðurstöðu. Hún gat fyr-
irgefið, en þó fanst henni hún ekki geta það.
Henni fanst, að meira væri á sig lag, heldur en
hún gæti borið. Mótlætið væri meira, en hún
gæti borið. Vafaspurningarnar, sem komu í
huga hennar, voru ótal og hún gat fáum þeirra
svarað.
Morguninn eftir kom Sarah að heimsækja
hana. Það var í annað sinn, sem hún hafði
komið, síðan Saxon flutti í þetta hús. Hana
grunaði strax, að heimsókn tengdasystur sinn-
ar mundi ekki verða’ sér til mikillar ánægju.
Hún var þegar ráðin í að láta það ekki á sig
ganga, að kannast við nokkrar yfirsjónir, eða
láta í nokkru undan tengdasystur sinni. Það var
ekkert að afsaka og ekkert, sem rún þurfti að
útsýra fyrir henni, enda kom þetta engum við.
Sarah fann, hvemig Saxon var inan brjósts og
bötnuðu ekki skapsmunir hennar við það.
“Eg varaði þig við þessu,” eins og þú
manst,” sagði Sarali. “Eg vissi alt af, að
hann var mesti gallagripur og að í tugthúsinu
mundi hann lenda fyr eða síðar. Mér hefir
aldrei orðið verra við, heldur en þegar eg vissi,
að þú varst að draga þig eftir þessum hnefa-
leikara. Eg sagði þér það strax. En það var
nú ekki til mikils. Þú vildir ekki hlusta á mig.
Þú varst að hugsa um þrenna nýja skó í einu,
sem engin heiðarleg stúlka ætti að hafa. Þú
skiklir alt miklu betur en eg. “Nú er alt úti
með Saxon,” sagði eg við Tom, rétt þessum
orðum. Ef þú hefðir gifzt Charley Long, þá
hefði betur farið og fjölskyldan hefði ekki orð-
ið fyrir þessari svívirðingu. En þetta er nú
bara bvrjunin. Hvar þetta lendir, má ham-
ingjan ráða. Það endar líklega með því, að
hann drepur einhvem og verður svo hcngdur.
Yið sjáum til, hvort það fer ekki eins og eg segi
og þá manstu hvað eg hefi sagt þér. Það ligg-
ur hver eins og hann hefir um sig búið.”
•“Það hefir aldrei farið betur um mig,”
sagði Saxon.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Offlce: 6th Floor, Bank ofHaiwlltonChambers
“Já, þú getur nú sagt það.”
“Eg vildi ekki skifta við drotninguna,”
bætti hún við.
“Svo þú heldur, að það sé það bezta,’ að
vera gift tugthússlim?”
“Það er nú býsna algengt núna,” sagði
Saxon og lét sér ekki bregða. “Þeir eru nokk-
uð margir,1 sem lenda í tugthúsinu nú á dögum.
Var ekki Tom tekinn fastur á einhverjum sósí-
alista fundi fyrir skömmu? Það er eins og all-
ir þurfi að fara í tugthúsið nú á dögum.”
“En Tom var fríkendur,” flýtti Sarah sér
að segja.
“Hann var samt í fangelsinu heila nótt, og
enginn lagði fram fé til að leysa hann út. ”
Þessu var ekki hægt að neita, og Sarah tók
til sinna gömlu ráða, að beita því vopni, sem
hún vissi hvassast.
‘ ‘ Það er annars dáindis laglega komið fyrir
þér. Eg verð að segja það. Það er svo sem
ekki mikið vafamál, að þetta kom alt út af
kunningsskap þínum við þennan mann, sem
hér var.”
“Hver segir það?” spurði Saxon og var
auðséð, að hún átti erfitt með að halda sér í
skefjum.
“Það er hægðarleikur að lesa það á milli
línanna.. Leigjandi í húsinu hjá ungri konu,
sem ekki skeytir um skömm eða heiður og er
gift hnefaleikara. Er ekki svo sem auðskilið,
út af hverju þeir voru að berjaöt?”
“Dálítil misklið innan fjölskyldunnar, eins
og stundum vill verða?” sagði Saxon brosandi.
Ósvífnin gekk svo langt fram af Saxon, að
hún vissi ekkert hvað hún átti að segja.
“Þú ættir að skilja það,” hélt Saxon áfram,
“að það þykir konum mest til koma, að menn-
imir þerjist út af henni. Mér þykir mikið í
þetta varið. Skilurðu'það ? Eg yil, að þú seg-
ir frá því, segir það öllum, sem þú sérð, öllum
nágrönnum þínum. Eg >er engin herfa. Karl-
mönnum lízt vel á mig. Þeir berjast út af mér
og þeir fara í tugthúsið mín vegna.. Til hvers
er konan, ef karlmönnum lízt ekki vel á liana?
Farðu nú, Sarah, og segðu öllum, sem þú sérð,
hvað þú hafir lesið milli línanna; segðu þeim,
að Willi sé tugthússlimur og eg skeyti hvorki
um skömrn né heiður. Útbreiddu þetta, sem
bezt þú getur, og gangi þér sem bezt. Farðu nú
út úr mínu húsi og komdu hingað aldrei aftur.
Þú ert alt of virðingasverð kona til að koma
hér. Það væri ekki samboðið virðingu þinni.
Þú verður að hugsa um börnin þín. Farðu nú
út. Farðu!”
Þegar Sarah var komin út, varð Saxon þess
vör, að hún liafði reynt of mikið á sig. Það
dró úr henni allan mátt og hún varð að leggjast
upp í rúm, og hún grét sárt. Áður hafði hún
fyrirorðið sig vegna framkomu mannsins síns.
Nú sá hún hvemig aðrir litu á það, sem fyrir
hafði komið. Það var nokkuð, sem henni hafði
aldrei til hugar omið. Hún hafði heldur aldr-
ei haldið, að Willi hefði nokkuð slíkt í huga.
Hann hafð alt af verið því mótfallinn, að þau
tækju leigjanda, því honum fanst það óvirðing
fyrir sig, að hún gerði nokkuð í þá átt að afla
peninga. Það var bara vegna þess, að hann
hafði ekki atvinnu, að hann hafði gengið inn á
að taka þenna mann inn ý húsið, og hún hafði
eiginlega neytt liann til að ganga inn á þetta,
En þetta breytti ekki skoðunum nágrananna
hið minsta, Þeir höfðu sínar skoðanir og hún
gat ekki ráðið við þær. Hér var Willa líka um
að kenna. Þe'tta var verra en alt annað, sem
hann hafði gert, og sem hann hefði ekki átt að
gera. Hér eftir gat hún aldrei litið upp á
nokkurn mann. Maggie Donahue og Mrs. 01-
sen höfðu verið ósköp góðlátlegar, þegar þær
töluðu við hana. En hvað mundu þær hafa
hugsað og hvað mundu þær hafa sagt sín á
milli? Hvað mundu konumar annars segja yf-
irleitt um þetta, þegar þær heimsæktu hver
aðra og karlmennimir, þegar þeir hittust á
veitingahúsunum og annarsstaðar?
Smátt og smátt fór hún að hugsa um þétta
með nokkuð meiri stillingu. Hún fór að hugsa
um, hvað svo margar aðrar konur hefðu orðið
að líða síðan þetta voðalega verkfall byrjaði.
Hún hugsaði um konu Otto Franks, ekkju Hend-
ersons, Kittie Brady, Maríu og konur og dætur
verkamannanna, sem nú vom í fangelsi. Hún
hafði mikla meðlíðun með öllum þessum konum,
en ekki ga't hún varist þeirri hugsun, að sjálf
hefði hún orðið fyrir meiri vanvirðu, heldur en
nokkur önuur kona, og hún vissi að sú van-
virða var óverðskulduð. Hún reyndi að ímynda
sér, að hún væri sofandi og þetta væri alt illur
draumur; bráðum mundi klukkan slá, og þá
færi hún á fætur til að búa til morgunverðinn
handa Willa, áður en hann færi í vinnuna.
Hún fór ekki úr rúminu þennan daginn, en
ekki gat hún sofið. Upp aftur og aftur hugs-
aði hún um alt, sem fyrir hana hafði komið á
lífsleiðinni, alt frá því hún mundi fvrst eftir
sér, en lengst dvaldi þó hugur hennar við sam-
búðina við Willa, og gat hún þó aldrei komist
að neinni fastri niðurstöðu um það, hvort meira
mætti, gleðin og ánægjan, sem hún hafði notið,
eða raunirnar og mótlætið, sem hún nú varð að
líða.