Lögberg - 13.06.1929, Blaðsíða 7

LÖGBERG FIMTUDAGINN 'U3. JúNÍ 1929.
Islandsbréf
Borgarfirði, 26.-27. apr. 1929.
Kæru vinir vestanhafs !
Þá vil eg enn á ný reyna að efna
gefin loforð, og senda ykkur fá-
oinar iínur. Vil eg þá byrja þetta
bréf með beztu þökkum fyrir vin-
samleg og kærkomin bréf Ifrá ým»-
um ykkar, sem eiga sammerkt að
því leyti að allstaðar má finna yl-
inn og ræktarþelið til ykkar feðra-
fróns.
Þótt blöðin séu nú fyrir löngu
búin að færa ykkur fréttir af
ýmsu frá þessum vetri, og þar á
meðal veðráttufarinu, þá get eg
samt ekki gengið alveg fram hjá
því, að minnast á það,, ekki sízt af
þeirri ástæðu að veturinn, svo að
®€ííja allur, hefir verið svo veðra
mildur að fádæmum sætir. Snjór
féll á jörð nokkra daga fyrripart
desembermánaðar og varð nokk-
uð mikill í instu bygðum héraðs
ins, svo nærri lá hagaleysi. Voru
þó veður hæg og mild. En síðari
hluta jólaföstu gerði sunnanátt
með miklum hita. Leysti þá all
an snjó og varð jörð alauð í
hæstu heiðar. ISíðan getur ekki
talist að föl hafi ifest hér á jörð.
Aldrei hefir komið hvassviðri, svo
teljandi sé, og ekki frost, nema
dag og dag í bili. Allan Þorrann
og Góuna mátti iheita að væri sam
feld blíða og logn bæði nótt og
dag. Þegar kom fram á Einmán-
uð fór fremur að votta fyrir því,
að ísland væri þó enn þá á sínum
gamla stað, því öðru hverju fór
þa að koma kaldur norðansvali.
Enginn klaki kom í jörðina, sem
teljandi væri, og í Góulok fanst
hvergi frost í jörðu. Þar sem menn
treystu nokkuð á fjárbeit, hefir
sauðlfé víða gengið sjálfala síðan
á Þorra. Jörð var mikið farin að
gróa í Góulok, en nú á Einmánuð-
inum hefir gróður fengið hnekki
við og við, einkum síðustu dag-
ana. Blómagarðar voru orðnir
prýðilegir. Allar viðartegundir
vaknaðar til vaxtar og Íífs og
blómin að reisa sig úr moldinni.
Brosti þetta alt á móti sólaryln-
um og hlýviðrinu, en nú heilsar
blessað sumarið með meiri kulda,
en þektist á þessum vetri. Samt
er hann ekki frekari, en maður á
oftast að venjast, en það er svo
tilfinnanlegt, sökum blessuðu,
ungu blómanna, sem voru orðin
svo líifsglöð, en verða nú, ef til
vill, að blikna og fölna fyrir hin-
um kalda norðanvindi. Einkum
eru það þær útlendu plöntur og
blóm, sem eru hér gestir í fram-
andi landi, sem maður óttast
helzt að bíði hér dauðadóm við
vorkuldana, sérstaklega fyrir það,
bvað þær vöknuðu nú snemma til
lífsins. lEru ihér meðal annars,
nokkrir nýgræðingar frá Vestur-
heimi, sem maður óttast að líði
nú lífstjón, ef frostin verða hörð.
Er eg einn heðal margra annara,
sem óska þess, að íslenzka moldin
gæti fóstrað amerískar plötnur,
sem góðir ættjarðarvinir senda
bingað að vestan. Ef sá fyrsti
visir næði hér þroska, ætti það að
verða heyrin kunnugt, svo haldið
væri áfram þvílíkum tilraunum.
Myndi það ekki síður gleðja ykk-
Ur þar vestra, sem vakið hafið
þessa góðu hugmynd. Nú get eg
að eins sagt vini mínum, sem sendi
^nér í haust bæði plöntur og fræ,
að það er alt í moldu og var sumt
af því fyrir löngu farið að lifna.
Hvemigi ,því reiðir af, verður lát-
fréttast síðar.
Þess þarf ekki að geta, hvað
hin góða veðrátta he'fir aukið á
vellíðan manna og dýra. öll hross
hafa gengið sjálfala, sem ekki
hefir þurft að nota til vinnu. Eru
hau fyrir löngu farin að hópa sig,
roisa makkana og bregða svo á
ieik. Hvergi markar spor á mela
eða moldarflög, svo er jörðin
kur, er því enginn hörgull á leik-
völlum ifyrir þau. Og hvert sem
htið er fjær eða nær, sjást engin
Uierki þess, að hér hafi vetur ver-
ið.
Landsýningunni 1930. Er það
Halldóra Bjarnadóttir, ritstýra
Hlínar, sem á mestan og beztan
þátt í því, að telja kjark í fólkið
með það, að vera ófeimið og fara
ekki í felur með það handbragð,
sem ber þess einhver merki, að
hér sé enn þá iðin, hög og smekk-
vís þjóð. Kemur það líka vel
ljós á þessum sýningum, að svo
er, þótt slíku hafi verið of lítill
gaumur gefinn alt til þessa. Af
þeirri byrjun, sem fengin er, geta
menn gert sér betri vonir um það
að Landsýningin verði skipuð
bæði fjölbreyttum og fallegum
munum.
Fyrst eg er kominn inn á það
mál, að skrifa um heimilisiðnað,
kemur mér Hvítárbakkaskólinn í
hug í sambandi við það mál. Sá
maður, sem stjórnað hefir skól-
anum tvo síðastliðna vetur, Lúð-
vík Guðmundsson, hefir lagt mikla
áherzlu á það, að vekja handiðnis-
og listhneigð hjá nemendum. Hef-
ir hann, auk hinna föstu kenn-
ara, sem bókvísina kendu, fengið
auka-kennara, bæði karla og kon-
ur, sem kent hafa margskonar
handiðnir. Stúlkur Ihafa, undir
leiðsögn kennara, unnið að mjög
fjölbreyttum vefnaði og ýmsum
öðrum kvenlegum listum, og pilt-
ar hafa lært bókband og margs-
konar smíðar og tréskurð. Sem
kennara í þessum listum má telja
ungfrú Sigríði Guðmundsdóttur
frá Lundum, frú Ragnheiði Magn-
úsdóttur prests Andréssonar á
Gilsbakka, konu Guðm. hrepp-
stjóra Jónssonar á Hvítárbakka;
ungfrú Þuríði dóttur Sigurjóns
barnakennara af V^tnsleysuströnd
og Rikkarð Jónsson tréskurðar-
meistara úr Reykjavík, er kendi
útskurð. — Skólanum var sagt
upp síðasta vetrardag. Þann dag
hafði skólastjóri nokkra gesti í
boði íhjá sér. Eg, sem rita línur
þessar, var meðal þeirra gesta og
get því sagt hér frá eftir eigin
sjón. Áður en skólanum var sagt
upp, fór fram sýning á munum
>eim, er nemendur höfðu leyst af
hendi. Var þeim raðað um borð,
sem náðu um endilanga skóla-
stofu, en dúkar með óvenju fjöl-
breyttum vefnaði, klæddu alla
veggi stofunnar. Meðal þess, sem
á borðunum var, voru ýmsir út-
skornir smíðisgripir, mjög hag-
Iega gjörðir, og sömuleiðis bækur
í skrautbandi, eftir skólapilta. —
Skólastjóri gaif skýrt yfirlit yfir
það, hvernig þessum vinnubrögð-
um ihefði verið hagað, í ljósri og
skipulegri ræðu um þessa iðnsýn-
ingu. Þar var þá Halldóra rit-
stýra Bjarnadóttir stödd, og flutti
langt erindi um íslenzkan hand-
iðnað. Bætti hún þessa sýningu
upp með ýmsum munum af ís-
lenzkum sveitaheimilum, er hún
hafði tekið sem úrval.
í ræðu þeirri, sem skólastjóri
flutti' við skólauppsö^nina, gat
hafa sjómennirnir notið góðs
af veðurblíðunni, og er það víst
^nsdæmi, að af öllum fiskibáta-
, °fcl þ^im, sem á sjó hefir gengið
1 vetur við Faxaflóa og á Suður-
Uesjum, hefir aðeins druknað einn
^nður á þessum vetri. Er það
agætt, að saman fari mestur afli
minst slys.
b að er bein afleiðing hinnar
)h lðu veðráttu, hve héraðsbúar
U getað neytt sfci vel við allar
_< rnkomur, bæði unga fólkið til
c akapar og hið eldra til þess
lö r®ða ýms íélagsmál. Kvenfé-
inn V6rÍð með heimilisiðnað-
skrá^ lðnsýnin?ar efst á dag-
að ?’ , Er nÚ Þegar byuaö á því
e Ja hér muni, sem verða á
hann þess, að samh'liða þeirri
rækt, sem hann vildi leggja við
bóklega fræðslu,, vildi hann einn-
ig glæða ást til nytsamlegra
starfa og gera ifólkið sem færast
í öllu því, sem nauðsynlegt væri
fyrir lífið. Lét hann nemendur,
jafnt pilta og stúlkur, búa um
rúm sín, halda húsunum hrein-
um, þvo upp borðbúnað og hvað
annað, sem laut að iðni, þrifnaði
og reglusemi. Enn fremur hafði
skólafólkið unnið að því í blíð-
viðrinu, að prýða umhverfið úti
við, með því að byggja garð sunn-
an við húsið og gróðursetja þar
trjáplöntur.
Alt studdi þetta að því, að vekja
fólkið til starfs og dáða. Meðal
þeirra lista, sem skólafólkið æfði,
voru þjóðdansar, sem þykja góð
skemtun. Knattspyrna er nú og
víða efst á baugi í skólum og ung-
mennafélögum, en eiftir reynsl-
unni hér að dæma, er Iist sú ekki
hættulaus. Veldur hún beinbrot-
um og bana. Auk ýmsra smærri
slysa, fótbrotnaði kennari skól-
ans, Kristinn Andrésson, og féll
með því frá kenslustörfum um
í
miðjan vetur. Má vera, að sú
þrótt verði minna æfð við skólann
eftir en áður, að minsta kosti
verður þetta slys minnilegt fyrst
um sinn. Knattspyrnan hefir víð-
ar reynst hér hættuleg, og síðast-
liðið sumar beið ungur efnismað-
ur líftjón við þann leik norður í
Vatnsdal.
Nú er það mál hér efst á baugi,
að flytja Hvítárbakkaskólann að
Reykholti. Er það hverahitinn,
sem mælir mest með því, að þetta
komist sem fyrst í framkvæmd.
Gengst samband ungmennaifélag-
anna nú mest fyrir fjársöfnun til
stuðnings því máli. Samt kemst
það tæpast í framgang í sumar, að
skólinn verði fluttur. Verður1
þess þó varla langt að bíða. Þess
má geta, að við uppsögn skólans
mintist skólastjóri tveggja manna
sera látist höfðu í vetur, er höfðu
fyr dvalið á þessu skólasetri. Voru
það þeir Sigurður Þórólfsson,
stofnandi skólans og fyrsti skóla-
tjóri á Hvítárbakka; hinn var Sig-
urður Einarson frá Skarðshömr-
um í Norðurárdal, hafði verið
nemandi þar á Hvítárbakka í
fyrra vetur, en lézt í Hafnarfirði
fyrir skemstu. Var talinn bezta
mannsefni.
Þá er vert að minnast hér fleiri
mannaláta úr þessu héraði. Á
undanfarandi misirum höfum við
Borgfirðingar mist ýmsa merk-
ustu menn þessa héraðs, og hefi
eg minst þeirra flestra í fyrri
bréfum mínum. Nú í vetur mist-
um við héraðslækni okkar, Jón
Bjarnason á Kleppjárnsreykjum.
Hefi eg áður getið hans í bréfum
mínum og sagt frá vinsældum
hans og hæfileikum. Hann hafði
nokkuð lengi kent vanheilsu, var
það brjósthimnubólga, sem þjáði
hann, og upp úr henni fékk hann
lífhimnubólgu, sem dró hann til
dauða. Var hann fluttur til
Reykjavíkur rétt fyrir jólin, í
von um læknishjálp, sem varð á-
rangurslaus. Lézt hann þar 2.
jan. Kona hans, Anna Þorgríms-
dóttir læknis í Keflavík, er á lífi,
ásamt 7 börnum þeirra hjóna, sem
öll eru innan við 10 ára aldur.
Jón læknir var 37 ára gamall. —
Bjarni á Geitabergi lézt úr
lungnabólgu, eftir fárra daga
legu, á síðastliðinn gamlársdag.
Hann var 62 ára gamall. Hafði
lengi haft með höndum öll á-
byrgðarstörf í sinni sveit og bar
mjög fyrir brjósti að greiða sem
bezt úr öllum vandamálum sinnar
sveitar. iSonur hans Bjarni er nú
læknir á Akureyri, vellátinn mað-
ur. Dætur átti hann fjórar; er
ein gift Jóni Péturssyni á Drag-
hálsi, en þrjár ógiiftar.
Ein af elztu konum þessa hér-
aðs lézt í vetur, Guðrún • Einars-
dóttir á Sámsstöðum í Hvítársíðu,
94 ára gömul. Hún var þar hjá
syni sínum, Ólafi Guðmundssyni,
sem er meðal fremstu og fjáðustu
bænda þessa héraðs. Annar son-
ur hennar, Guðmundur að nafni,
er í Vesturheimi.
Vernharður Björnsson á Stein-
dórsstöðum, varð bráðkvaddur nú
fyrir skömmu; var á reið, að huga
að kindum, en féll dauður af hesti
sínum þar skamt frá bænum. Eg
gat hans einhvern tíma í Lög-
bergsbréfi meðal hinna fömlu og
góðu hjúa. Var Ihann búinn að
vinna þar á Steindórsstöðum um
eða yfir fjörutíu ár. Átti hann
eina dóttur, sem er gift Guðmundi
Guðbrandlssyni ífrá Kleppjárns-
stöðum. Búa þau á Stóru-Drag-
eyri í Skorradal. Lætur Vernharð-
ur eftir sig mikil efni, er þau nú
erfa
Nýr læknir hefir nú fengið veit-
ingu fyrir umdæmi því, sem Jón
heitinn Bjarnason gegndi, heitir
hann Magnús, sonur Ágústs
Helgasonar bónda í Birtingaholti
í Hrunamannahrepi. Er hann af
góðu bergi brotinn í alla ættliði.
Ágúst faðir hans, er, sem kunn-
ugt er, bróðir þeirra merkispresta
séra Magnúsar kennaraskóla-
stjóra, séra Kjartans í Hruna og
séra Guðmundar, sem var í Reyk-
’holti; en kona Ágústs og móðir
Magnúsar læknis, er Móeiður
Skúladóttir, læknis á Móeiðar-
hvoli. Var Skúli albróðir Bjarna
Torarensen skáldsins fræga. —
Fyrsta verk Magnúsar Iæknis hér,
var að skera upp mann við graftr-
arsulli í lifur; virtist mjög tví-
sýnt um ,líf iþess manns, en nú
er hann að sjá á góðum batavegi.
Er það Árni Þorsteinsson bóndi é
Brennistöðum. Eg get þessa af
því, að Árni á frsendur og vini
vestan ihafs. Vinir læknisips
gleðjast yfir því, að hans fyrsta
verk hepnaðist velv því lækna
Bla. 7.
Tryggið yður ávalt nægan
forða af
HEITU VATNI
>1 fáið yður
ELECTRIC WATER HEATER
Vér setjum hann inn og önnumst
um vírleiðslu fyrir
Aðeins $1,00 út í hönd
Afgangurinn greiðist með vægum kjörum
Hot Point Water Heater, gegn útborgun $20.50
Red Seal Water Heater, gegn útborgun $19.00
Plumbing
aukreitis,
þar sem
þarf
Wtnnípe&Hijtlro,
A
55-59 ®*PRINCESSST.
Phone
848 132
848 133
skiftir það miklu máli, hvort hinn
fyrsti orðrómur, sem af þeím
berst, hallast að lofi eða lasti
Annars virðist Magnús læknir
bera það með séy, að hann hafi
hlotið hin beztu einkenni sinna
góðu ætta, bæði að atgjörfi og
anda. Hann fer að búa á Klepp-
járnsreykjum í vor.
Bræður þeir, Þórður og Guð-
mundur Jójissynir, sem keyptu
Bæ Bæjarsveit í fyrra vor, seldu
nú þá jörð aftur. Er Þórmundur
Vigfússon bóndi í Laugholti
kaupandi og flytur að Bæ í vor.
Að Langholti flytur aftur Hall-
dóra Pétursdóttir Þorsteinssonar
á Grund í Skorradal. Er hún
ekkja eftir Sveinbjörn Bjarnason
bróður Bjarna á Geitabergi. Er
hún í Efstabæ í Skorradal og hef-
ir búið iþar allan sinn búskap.
Hún á þrjú börn uppkomin og ó-
giift. Efstabæ selur hún sonum
Vilhjálms á Tungufelli Hannes-
sonar frá Grímsstöðum í Reyk-
holtsdal; heita þeir Þorsteinn og
Hannes. Guðmundur sá, er bæ-
inn keypti og seldi, kom frá Ame-
ríku á síðastliðnu vori. Nú fyrir
nokkrum dögum giftist hann Hall-
fríði Hannesdóttur Magnússonar
í Deildartungu. Þau flytja í
Borgarnes í vor.
Þrátt fyrir hina miklu árgæzku
hvað veðráttufar snertir, þá er
ekki eins rúmt um menn fjárhags-
lega, eins og ætla mætti. Flestir
þeir, sem hafa keypt sér bú og bú-
jörð eftir það að stríðið skall á,
hafa komist í meiri og minni
skuldakreppu vegna hins háa
verðs, sem var á öllum hlutum þá
til verkafólks og í ótal skyldur og
ur flestra búa gefur lítið meiri
arð en það, sem aftur rennur út
til verkafólks og í ótal skyldur og
skatta. Vinst því seint Ihjá mörg
um að afla fjár þar fram yfir, sem
nokkru nemui;, en það sem það er,
leggja flestir í túnrækt og húsa-
bætur. Nú eru þeir tímar liðnir,
að bændur geymi gull og silfur í
kistum og kistlum. — Ekki þekk
ist, að nokkur miaður líði skort á
fötum eða fæði. Nú er ekki fram-
ar hægt að greina sundur klerk
og kotung á fötunum einum, eins
og áður fyr. Þannig eru bændur
jafnaðarmenn í verki, þótt þeir
séu taldir með íhaldinu sumir
hverjir, eftir hinni pólitisku flokka
skipun. Annars kippi eg að mér
hendinni og hrekk við, þegar eg
sé að eg hefi í gáleysi minst á
pólitík, því landsmál er ekki mein-
ing mín að ræða í þessum bréfum.
Það er hlutverk blaðanna að
skýra frá þeim, þótt þeim hepn-
ist, því miður, ekki ætíð að gera
það hlutdrægnislaust.
Eithvað átti eg víst ósagt af
jarðasölu og búferlum, þótt eg
muni nú fátt í svipinn. Hvassa
fell i Norðurárdal selur Klemens
bóndi þar Þorsteini Snorrasyni á
Laxfossi. Verð jarðarinnar er 20
þúsund krónur og þykir nú á
þessum tímum, gott verð. Konu-
efni Þorsteins er Sigurlaug dóttir
séra Gísla í Stafholti.
Nýjar fréttir berast hingað um
það, að verið sé að bjóða í mann-
fagnaðarmót að Fljótstungu í
Hvítársíðu. Minnast þar þrenn
hjón giftingardaga sinna. Jón
Pálsson og Guðrún Pétursdóttir,
eiga þá 50 ára hjúskapar afmæli.
Hafa þau búið í Fljótstungu öll
þau ár. Hið velþekta Borgfirð-
ingaskáJd, Halldór Helgason á Ás-
bjarnarstöðum, tengdasonur þeirra
hjóna, á þá 25 ára hjúskaparaf-
mæli, og’ Bergþór sonur þeirra
Fljótstunguhjóna, á þá 10 ára
hjúskaparafmæli. Hafa margir
haldið vinaboð af minni ástæðum.
Á fyrsta sumardag mintist ung-
mennáifélag Reykdæla 20 ára af-
mælis síns með fjölmennu gesta-
boði í samkomuhúsi því, sem það
hefir nýskeð endurreist, sem er
stórt og myndarlegt. Var þar
saman komið margt fólk á
bernsku- og æskuárum. Var þar
auðsær gleðilegur vottur þess, að
margir blómlegir kvistir eru nú
að vaxa hér upp frá hinum eldri
rótum, sem þá eru líka að fölna
og fúna. Margvísleg fræðsla ger-
ir það að verkum, að ifólkið er nú
alt fínna í sniðum heldur en það
var hér fyrir fáum áratugum, en
hið meðfædda atgjörvi er auðvit-
að upp og niður eins og ætíð 'hef-
i verið á öllum öldum. Margt var
til fróðleiks og gleðskapar á þessu
móti. Má þar tilnelfna söng
Bræðraflokksins, undir stjórn
Bjarna á Skáney, og sólósöng
Magnúsar læknis Ágústssonar.
Jón Hannesson bóndi í Deildar-
tungu, sagði sögu félagsins frá
byrjun og til þessa tíma. Lofaði
að verðleikum bindindisstarfsemi
þess, og enn fremur áhuga þess
fyrir íþróttum, sem bezt hefir
komið í ljós með því, að Reyk-
dælir unnu aftur og aftur fyrstu
verðlaun á íþróttamótum, fyrir
glímur og sund. Líka hafa fé-
lagsmenn lagt mikla áherzlu á
það, auðga lestrarfélag sitt að
velvöldum skemti- og tfræðibók-
um. Verður ekki annað sagt, en
starfsemi ungmennafélaga, bæði
hér í sveit og víða á þessu landi,
hefir vakið og gflætt bæði andlegan
og líkamlegan þrska. En misjafn-
lega hefir gengið á sumum stöð-
um að halda lífinu í félagsskapn-
um, fyrir hinn ríka sundrungar-
anda, sem loðir enn þá við íslend-
ingseðlið. Má, því miður, jafnt
segja það um þá, sem búa austan
hafs og vestan.
í gáleysi hefi eg mist sjónar á
bréfsefninu og komist út í heims-
ádeilu, sem að líkindum glæðir
lítið það bræðralag, sem mér væri
svo kært, að allir mættú bindast.
Eg var að skrifa um sumardags-
skemtun ungmennafélags Reyk-
dæla. Má geta þess, að hér er
dansinn kærasta skemtun unga
fólksins, en nokkuð þykir það
einhæft gamanj— Góð og skáldleg
kvæði vel flutt, þykir jafnan góð
hressing, og svo var í þetta sinn,
er Sigurbjörg Björnsdóttir, kona
Jóns í Deildartungu, las upp hið
snjalla kvæði Stehans G. Steph-
anssonar um Skagafjörðinn;
það fylgja þessu bréfi, þótt fátt
sé þar, sem ekki er áður kunnugt
hinum gömlu íslendingum. Eg
vil geta þess, að fyrir þau orð,
sein falla, þar í garð Vestur-ís-
lendinga, var mér sérstaklega
þakkað og er það næg sönnun
þess, að eg talaði þar tfyrir njunn
margra.
Bréf þetta er skrifað, þegar
margt kallar að, er því efni þess
á ringulreið, en eg treysti góðum
vinum til þess, að taka ekki hart
á mi&fellunum, og bið þá að virða
það á betri veg. — Eg sendi rit-
stjórum Lögbergs beztu kveðjur
fyrir allan fróðleik og skemtun,
sem blaðið hefir að færa. Og eg
þakka ykkur öllum fyrir alt vinar-
þalið í minn garð, bæði fyr og
síðar; á eg þar jafnt við konur
sem karla.
Að endingu óska eg ykkur
gleðilegs sumars.
Kr. Þ.
Mér gleymdist að geta þess, að
elzti bóndi í Mýrasýslu, Sigurður
gamli á Haugum, lézt nú síðari
hluta vetrar. Banamein hans var
krabbi í andliti. Kr. Þ.
DAGLEGT LÍF PÁFANS.
Samningarnir milli Mussolini
og páfans beina nú athyglinni að
ýmsu því, sem kaþólsku kirkjuna
varðar. Þó að það sé ekki stórt
ríki, sem páfinn hefir nú fenglð,
þá er þar saman kominn mikill
auður listaverka og annara verð-
mæta, og er það mikið starf, að
stjórna allri rómversk kaþólsku
kirkjunni.
í aðseturshöll páfans , Vatikan-
inu, eru 1100 Iherbergi, mikil lista-
söfn, bókasöfn og íbúðir ýmsra
kardinála og embættismanna, og
svo stjórnarskrifstofurnar.
iPáfinn sjálfur býr i lítilli, í-
burðarlausri íbúð á þriðju hæð,
en til opinberra stjórnarstarfa
sinna hefir hann marga sali og
skrautlega. Páfinn, sem nú er,
Pius XI., er kominn á áttræðis-
aldur, en vinnur samt ósleitilega
að stjórnarstörfum sínum. Hann
fer venjulega á tfætur kl. 5 á
BÖKUNIN
bregst ekki ef
þér notið
MAGIC
BAKING
POWDER
Það inniheldur
ekki alúm og er
ekki beizkt á
bragðið.
morgnana, en ekki seinna en kl.
er j 6, og byrjar daginn á því að lesa
hún, sem skáldið, uppalin í Skaga-jmessu í einkakapellu sinni, sem
firði, og kann vel að meta hvað|er við hliðina á svefnherbergi
eina, sem fagurlega er sagt umj hans. Síðan borðar hann morg-
það útsýni, er brosti henni fyrir j unverð, mjólkurkaffi og dálítið
bernskuaugum. Eg, sem þessar; af ávöxtum. Þá byrja dagleg
línur rita, rflutti erindi um ís-'störf.
lenzkt veðurfar og nokkra at-| Fyrst tekur hann á móti skrif-
burði i sambandi við það Læt ^g ara sínum (nú Gasparri), og ráðg
þeir etftir þörfum um ýms mál
kirkjunnar. Síðan koma ýmsir
aðrir kardínálar, sem kirkjustjórn
hafa á hendi, prelátar úr öðrum
löndum, sendiherrar (þeir eru nú
næstum 30 við páfahir^iina) o. s.
frv. Svona líður mestur dagurinn
í allskonar móttökur og funda-
höld.
Klukkan hálf-þrjú snæðir páf-
inn miðdegisverð, oftast súpu,
kál, ávexti og dálítið ket og stund-
um einhvern ábæti. Meðan páf-
inn borðar, les skrifari hans fyr-
ir hann einlhver blöð. Milli kl. 4
og 5 gengur páfinn sér til hress-
ingar í hallargörðunum, og svo
hefjast aftur ýms embættisstörf
og standa yfir til kl. 10 um kvöld-
ið. Þá borðar páf'nn kvöldverð:
súpu, egg og einhvers konar á-
vaxtamauk. Oft fer páfinn samt
ekki að hátta, þótt þessu sé lokið,
en les og skritfar fram eftir nótt-
inni (hann er bókamaður mikill),.
—Það verður því varla sagt, að
hann liggi í leti, ef hann er við
störf sín 16—18 tíma á sólarhring
Fyr eða síðar farið þér að nota
Autolene Oil og British Americ-
an Gasolene, því fyr, þess betra
British American Oil Co. Limited
Super-Power and Britisli American ETHYL Gasolenes - CudoCene OUs