Lögberg - 26.12.1929, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. DESEMBER 1929.
Bls. 5.
Cunard lfnan
hefir opinber-
lega v e r i ð
kjörin af
sjálfbo5a-\^
nefnd Vestur-
Islendinga til
að flytja heim
(slenzku Al-
þingishátíCar
gestina.
ICEUNDIC MILUMML GELEMLTMH f
Montreal - Reykjavik
S.S. ANDANIA
Siglir frá Montreal
6. Júní 1930
J. H. Gfslason,
H. A. Bergman.
E. P. Jónsson.
Dr. S. J. Johannesson
A. B. Olson,
B. J. Brandson, forsetl.
G. Stefánsson,
Dr. B. H. Olson,
S. Anderson,
G. Johannson,
S. K Hall,
A. C. Johnson,
Jonas Palsson,
P. Bardal,
M. Markusson,
W. A. Davidson.
L. J. Hallgrfmsson,
Spyrjist fyrir um aukaferCir.
Áríðandi að kaupa farbréf sem fyrst, til að tryggja sér gott pláss.
Frekari upplýsingar á öllum skrifstofum Cunard-félagsins, eða hjá
J. H. Gíslason, Convener Volunteer Committee, 409 Mining Exchange
Building, Winnipeg, Canada.
Miss Thorstina Jackson, Passenger Executive Department
CUNARD LINE, 25 broadway, new york, n. y.
Prytz. Eftir að lýsa stríði og st.riti
þeirra í Danmörku við að skóg-
græða Jótlands heiðar, þá lýsir
hann, hvað ísland ætti að gjöra
og hvaða þýðingu að skógar hafi
fyrir landið. !Hann segir: “Þýð-
ing skóganna í náttúrunni er sú,
að klæða landið og binda efstu,
lausu jarðlögin, svo þau eyðist
ekki af vindi og vatni”. — Á öðr-
um stað segir hann: “Eigi að
stemma stigu fyrir eyðileggingu
gróðurs landsins, þá verður hin
íslenzka þjóð að sjá og skilja,
gæði skóganna.”
í enda ritgerðarinnar kemst
kemst hann svo að orði: “Nýja
landnámið, skógrækt ísland, er
framtíð þess.”
Hér er útlendingur, sem talar
af þekkingu, einlægni og sann-
leika til íslenzkrar þjóðar.
Þá er ritgerð eftir Koefod-
Hansen, skógfræðing, um skóg-
rækt á íslandi. —
Tvær ritgerðir eftir hr. Sigurð
Sigurðsson, báðar skýrar og fróð-
legar. Segir hann þar sögu
Fnjóskadals skóga, og um til-
raunir, er gerðar hafa verið, og
unnist að rækta tré og runna.
Ágrip úr ræðu um skógrækt, eft-
ir Guðm. Björnsson landlæknir.
Rit þetta er gefið út að tilhlut-
an Dansk-íslenzka félagsins og
Búnaðarfélags íslands, og er að
öllum líkindum á hvers manns
heimili á íslandi.
f sinni grein skýrir hr. Koefod-
Hknsen vel um jarðveg, moldina,
og kallar hann þá mold “löss”, þ.
e. jarðvegur, sem hefir borist á
staðinn af vindi. Á síðari hluta
ísaldarinnar, þegar jöklar hurfu
aftur, hefir þessi jarðvegur mynd-
ast á urðar-öldum; þar var efsta
lagið smá-mulið af ísum, og þeg-
ar það þarnaði, gat vindur sóp-
að því í burtu og flutt það langt
niður á sléttur.
Telur hann að örðugra sé að
rækta skóg, þar sem löss jarðveg-
ur sé, og suður í heimi, þar sem
þurkatið er, sé það alls ómögu-
legt. Hann segir: “Vér lifuml
hér á einu löss-jarðarsviði heims-|
ins. Löss-jarðvegur er skóg-gróðri
óhagstæður, og \akmarkar út-
breiðslu hans, eftir því hvernig
veðráttan er. fsland er sönnun
þess, að skógur getur vaxið i löss-
jarðvegi, þar sem sumarið er
svalt og úrkoman nógu mikil.
Ritgerð þessi er fróðleg og sýn-
ir, að herra Hansen skrifar hér af
þekkingu.
Mér þætti samt gaman, að fá
því svarað af herra Hansen, að
úr því að þessi “löss” jarvegur er
svo örðugur til skógræktar, því
ætti þá að færa plönturnar stað
úr stað svo oft, eins og hann get-
ur um á blaðs. 28. Þar segir hann:
“Eftir 2—3 ár eru allar plöntur
teknar upp og settar í önnur beð,
þar eru þær 2—4 ár, þá er þeim
plantað aftur.” — Mun ekki sann-
ast á þeim gamla máltækið: “Ekki
grær um oft hrærðan stein.”
Mundi ekki koma of mikill kyrk-
ingur í plönturnar, og það því
fremur, sem um slíkan jarðveg er
að ræða? Mundi ekki vera betra
að sá aðeins einu sinni, þar sem
trén eiga að vera, og þynna svo
út með exi, þegar þess þarf?
Er ekki hægt að deyða trjá-
plöntur með of miklu dekri.?
Öllum þessum mönnum ber sam-
an um þörfina á að skóggræða
Húsfreyjan
Guðrún Jónsdóttir Vatnsdal
Síðastliðinn 2. október andaðist
að heimili sínu í Mozart, Sask.,
húsfreyjan Guðrún Jónsdóttir
Vatnsdal. Skal hér minst nokk-
urra æfiatriða hennar .
Hún fæddist 23. apríl 1871, að
Einfætisgili við Steingrímsfjörð,
í Strandasýslu. Foreldrar hennar
\ voru hjónin, Jón Jónsson, Þórðar-
sonar, og Ragnhildur Jóepsdóttir
Vestur flutti faðir Guðrúnar með
Skyldulið sitt árið 1876, og tók þá
upp fjolskyldunafnið Myres. \íi
hennar, Jón Þórðarson, var bróð-
ir Guðrúnar Þórðardóttur skáld-
konu, sem Vestur-íslendingum er
vel kunn.
Jón Myres settist fyrst að, er
vestur kom, í Nýja íslandi, skamt
fyrir norðan Gimli. Stóð þar stutt
Hafði bakverk
og blöðrusjúkdóm
Saskatchewan Maður Notar
Dodd’s Kidney Pills.
Mr. Anton H. Exner Batnar, Eft-
ir að Hafa tekið úr sex öskjum.
Killaly, Sask., 28. des. (einka-
skeyti) —
“Fyrir einum sjö eða átta árum
þjáðist eg af iblöðrusjúkdómi,”
í segir Mr. Anton H. Exner, sem
I heima á í Killaly, Sask. “Eg hafði
líka mjög sáran verk í bakinu og
gat varla gengið. Vinur minn gaf
mér tvær öskjur af Dodd’s Kid-
j ney Pills, og eg fékk fjórar í við-
j bót, og mér batnaði alveg. Síðan
jhefi eg fengið þrjár eða fjórar
öskjur á hverju vori, og er heils-
an í bezta lagi.”
Dodd’s Kidney Pills eru ein-
göngu nýrnamðeal. Þær hafa
bein áhrif á nýrun og gera þau fær
um að hreinsa óholt efni úr blóð-
inu. Dodd’s Kideny Pills hafa
verið notaðar í Canada í nærri því
hálfa öld. Áhrif þeirra á nýrun
sýna sig bezt, þegar bakverk,
gigt og blöðru sjúkdóma er við að
stríða.
Svo nærgætin varst þú um mátt-
leysið mitt,
á myrkvuðum langnættisgöng-
um. *
En lundgróna þráin að lina’ ann-
ars stríð
lifir og þroskast um eilífa tíð.
Friðrik Guðmundsson.
*) Höf hefir verið blindur í
mörg ár. — F.A.F.
Sigríður Magnúsdóttir
F. 3. nóv. 1834. D. 89. júlí 1929.
landið, til að varna moldfoki og
annari eyðileggingu, af of örum v-ð Qg hélt til Winnipeg. ‘skömmu
yfirleitt alt það bezta til manna
og málefna, sem unt var. Mjög
var hún trúhneigð, og ræktarsöm
í garð kirkju og kenningu feðra
vorra; batt sig þó hvorki bókstaf
né kreddu. Þessu trúarviðhorfi
kyntist undirritaður bezt í sam-
bandi við umhyggju hennar fyrir
lífsskoðun og lunderni barna
sinna. Því að fyrir heimili sitt
og börn sín iifði hún og vann.
Hafði hún enga trú á því, að börn
æli sig sjálf upp, né að tilviijun-
in ein sé látin um það ráða, hvort
þau eignist nokkra lífsskoðun eða
enga. Þvert á móti hafði hún trú
á vakandi og ábyrgri handleiðslu
leysingum, því með hinum árlega aíðar (um 1880), tók hann sér bó].; kærleikans, og skoðaði það skyldu
áburði, er skógurinn gefur, svo xt I sína, að láta hana ástvinum sín-
sem lauffall og trjáfall, bætir og
byggir upp jarðveginn, já þótt
kræklóttur skógur kunni að vera.
Skógurinn eykur lífsmagn í
iandi, í ám, vötnum og sjó.
Vatnið gefur líf til jurtagróð-
ursins, og jurtagróðurinn eykurj Barðaströnd.
líf í vötnum. Náttúran vinnur ,í
einni samanhangandi keðju. Líf-
ið er sem eitt stórt klukkuverk,
ef eitt hjólið eyðist, er öðru hætt.
ísland ber þessa vitni. Skógar
hafa eyðilagst, bygðir hafa eyði-
lagst, eftir að skógurinn hvarf,
af skriðum og sandfoki.
Ef framieiðslumöguleikar þjóða
minka, er allri þjóðmenningunni
hætta búin, skáldskapur og aðr-
ar fagrar listir hverfa smátt og
smátt, eftir því sem meira þreng-
ir að.
ísland er nú á háu menningar-
stigi, og sem gullkista sjávsrins
tekur stóran- þátt í.
En eg vil spyrja, mundi fiski-
sæld á fiskimiðum fslands vera
eins góð og hún er, ef Mexico og
Suður-Ameríka væru gróðurlaus-
ar eyðimerkur, J|1 staðinn fyrir
fjölbreyttan jurtagróður, sem
framleiðir lífs frumefni, er ber-
ast í golfstraumnum, og sem er
sáð af þeim straum um Norður-
Atlantshafið, og sem lykst um
fsland?
Þekkingar skortur, á jurta-
gróðri, er niðurdrep. Aukin
þekking er menning.
Allar menningarþjóðir heimsins
eru að skilja þaðl betur og betur,
hvaða hlutverk skógurinn vinnur
í ríki náttúrunnar, og hafa tekið
spor til að vernda þá og auka;
jafnvel hin litla, færeyska þjóð,
hefir fylgst þar með.
Er nokkuð annað betra hægt að
gjöra, fyrir fósturlandið, en ein-
mitt það, að hjálpa til að græða
gömul og veðurbarin, sár, móður
vorrar, íslands?
Ein únza af því fræi, er gæti
þróast og útbreiðst um landið,
er ómetanlegt gagn, fyrir eftir-
komandi niðja landsins.
Vaknið, allir sannir íslending-
ar, og leggið hönd á það vérk, að
endurreisa skóga landsins, svo að
nýtt landhám byrji með nýjum á-
huga fyrir að gera landið að
betra landi.
Hver er sá maður, er mótmæli
þeirri hugmynd, að synir og dæt-
ur þess snækrýnda lands, vildu
sýna þá ræktarsemi, að vilja
hlynna að landi feðra. vorra, með
þvi nauðsynlegasta og bezta, er
náttúran hefir til að bjóða, auk-
inn lífsgróður?
Látum Austur- og Vestur-ís-
Iendinga taka saman höndum, og
bindast í þann félagsskap, er
vinni að endurreisn íslenzkra
skóga.
í hvert skifti, er minnisvarði er
reistur í minningu vorra merku
manna, þá látum það vera skóg-
arsvæði.
Með áhuga og samtökum, vinst
það verk að klæða landið.
Björn Magnússon,
428 Queen St.
festuland í Mountain bygð N.
Dak. Ólst Guðrún þar upp með,Um 1 té’ eftir tví sem kjör henn'
foreldrum sínum til fullorðins- ar 0g kringumstæður frekast
ára. í nóvember, 1892, giftist
hún eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Elíasi Emil Eggertssyni
Vatnsdal, frá Suður - Hamri á
leyfðu.
1 þökk og ástúð er minning
hennar blessuð, af manni hennar
og ástvinahópnum öllum. Var
Byrjuðu þau bú- Guðrún Vatnsdal af öllum þeim,
' er henni kyntust, vel virt.
Friðrik A. Friðriksson.
I
skap í Mountain bygð. Síðar
bjuggu þau 1 Roseau í Minne-
sota (í 9 ár) ; þá aftur að Moun-
tain; þá að Milton, N. Dak. í
maí-mánuði 1911 fluttust þau til
Canada og settust að í Wynyard-
bygð, og hafa búið þar myndar-
legu búi síðan. Þrjú síðustu ár-
in hefir fjölskyldan verið til heim-
ilis í Mozart-bæ.
Elíasi og Guðrúnu varð tólf
mannvænlegra barna auðið. Þeirra
elzt var Jónína Ragnhildur, gift
Njáli bónda Kristjánsson, við
Mozart, frábær myndarkona, er
andaðist á blómaskeiði lífsins,
vorið 1924. Þá Soffía, er síðar
giftist mági sinum Njáli, og gekk
þremur börnum hans og systur
sinnar í móðurstað. Þá Eggert,
heimkominn hermaður, illa leik-
inn; helzt við á heilsuhæli 1 Mani-
toba. Þá Jónas; elding varð hon-
um að bana. Þá Jón. Þá Matthí-
as Leslie, kvæntur og búsettur í]
Ocean Side, Calif. Þá Theodor.
Þá Jóel Alexander. Þá Guðrún
Húsfreyjan
GUÐRÚN VATNSDAL.
Við hugleiddum, saman eitt helg-
asta mál
um hjartnanna eigindir beztar:
Hvort ástvinaböndin hjá burt-
fluttri sál
breyttust í alkærleiksfestar;
svo móðir sitt afkvæmi’ ei ann-
aðist meir
en alþjóða-sársaukans brákaða
reyr ?
Við studdumst við Meistarans
alkunnu orð:
—það ástríkis hámarkið bjarta—
Að mennirnir þektu á þessari
storð,
þá er sér tilheyrðu í hjarta,
af ástinni þeirrri, sem innbyrðis
grær,
og ekkert á jarðríki takmarkað
fær.
Herra ritstjóri Lögbergs, þó áð-
ur sé búið að geta um lát Mrs.
Kristján Björnsson, sem vanalega
var kölluð sínu skírnarnafni, Sig-
ríður Magnúsdóttir, þá samt iang-
ar nágranna og vini þeirra hjóna,
að minnast hennar dálítið nánar,
og biðja því um rúm í Lögbergi
Hún var fædd að Bás í öxna-
dal, Eyjafjarðarsýslu, íslandi.
Foreldrar hennar voru hjónin
Magnús Gunnlaugsson og María
Oddsdóttir. Systkini hennar voru
mörg, en til Ameriku fluttu fjög-
ur; nöfn þeirra eru: Gunnlaugur,
settist að í Minnesota, dáinn fyr-
ir mörgum árum; María, fluttist
til North Dakota og dó þar stuttu
síðar; Jóhann, lézt að Gimli,
Manitoba, 15. okt. 1928 (um hann
var skrifað í Heimskringlu 22.
nóv. sama ár). Það fjórða var Sig-
ríður, sem hér um getur. Hún
ólst upp hjá foreldrum sínum. Þá
hún var 22 ára, giftist hún Magn-
úsi Jónssyni, og byrjuðu þau bú-
skap á Fagranesi í Hörgárdal.
Þar voru þau í 19 ár, og eignuð
ust tvær dætur: Sólrún María dó
á Islandi 1918, en hin, Guðrún,
er kona Árna F. Björnssonar, og
búa þau skamt suðvestur af
Mountain pósthúsi, N. Dak.
Eftir að Magnúsar misti við,
fór Sigríður til Ölafs bróður sins,
sem þá bjó á Syðragerði svo var
hún á ýmsum stöðum í Eyjafirð
inum þar til árið 1876, að hún fór
til Ameríku og settist að í Nýja
íslandi. Þar giftist hún í annað
|sinn, árið 1880, Kristjáni Björns-
sy.ni frá Finnastöðum í Eyja-
fjarðarsýslu. Þau fluttu til Nórth
Dakota árið 1881, og tók Kristján
þá land skamt fyrir norðan Moun-
tain. Þau eignuðust einn son, en
hann dó ungur; tvö stúlkubörn
tóku þau til fósturs, og ólu upp
“Cuff’
Sönn saga af ncgraþrœli.
Cuíf var negraþræll, sem lifði i
norðurríkjunum fyrir striðið. Hann
hafSi gleði kristindómsins í hjarta
sér, og var trúr þjónn.
Einn góðan veðurdag hugsaði
húsbóndi hans sem svo: “Eg þarfn-
ast peninga, eg skal selja þrælinn
Cuff.” Svo var Cuff seldur ung-
um vvantrúarmanni, en þá sagði
fyrri húsbóndinn við hinn nýja
herra: “Þú munt sanna að Cuff
er góður vinnumaður, og að hon-
um er treystandi. Þér mun líka
við hann í öllu nema í einum hlut.”
“Og hvað er þaS,” spurði hinn.
“Hann hefir þann sið að biðja,
og þú getur ekki vanið hann af því,
en það er hans eini galli.”
“Eg skal nú bráðum lemja það
úr honum,” sagði vantrúarmaður-
inn.
“Eg óttast að þér takist það ekki,”
sagði fyrri hús'bóndinn, “enda
myndi eg ekki ráða þér til að þreyta
þess, því hann vill heldur deyja, en
hætta að biðja.”
Cuff var trúr sínum nýja herra
eins og hann hfði verið hinum
fyrri, en nú barst það til húsbónd-
ans að Cuff væri að biðja, hann
sendi því eftir honum og sagði:
“Cuff, þú mátt ekki biðja fram-
ar, við viljum enga bæn hér, láttu
mig aldrei heyra neitt framar um
slika heimsku.” Cuff svaraði:
“Æ, húsbóndi góður, eg elska að
biðja Jesú, og þegar eg bið, þá elska
eg húsbændur mina betur, og þá
gengur mér vinnan 'betur.”
En honum var stranglega bannað
að biðja framar, eða að öðrum
kosti yrði honum harðlega hegnt
Að kveldi þegar dagsverki var lok-
ið talaði Cuff við sinn GuS, eins
og Daníel forðum, og eins og hann
var vanur. Að morgni var hann
kallaður fyrir húsbónda sinn, sem
bauð hotium að gera grein fyrir
þessari óhlýðni. “Æj, þúsbóndi
góður, eg hlýt að biSja, eg get ekki
án þess lifað,” sagði Cuff. Að svo
mæltu fauk svo í húsbóndann, að
hann skipaði að afklæða þrælinn og
bir.da hann við hýðingarstaurinn
Svo lamdi hann bert bakiS með
hrárri ól, eins vægðarlaust og kraft
ar hans leyfðu, þar til unga konan
hans kom hlaupandi og grátbændi
hann um að hætta, en hann hótaði
henni að hegna henni næst nema
hún færi í fourtu, og hélt svo áfram
af öllum kröftum, þar til hann varð
uppgefinn, þá skipaði hann að þvo
blóðuga bakið úr söltu vatni, og
í meir en þriðjung aldar hafa
Ðodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
hegndir í morgun.” “Heldurðu að
hann myndi biðja fyrir mér?”
spurði hann með ákefð. “Já, það
held eg aS hann myndi gjöra,”
sagði hún.
“Jæja, sendu fljótt eftir honum,”
svaraði hann.
Þegar farið var að sækja Cuff,
var hann enn krjúpandi á bæn, og
bjóst helst við að nú væri sent eftir
sér til nýrrar refsingar. Hann fann
húsbónda sinn titrandi af sálar-
angist. Hann stundi upp þessum
orðum: “Æ, Cuff, geturðu beðið
fyrir mér? "Já, dýrð sé guði hús-
bóndi góður, eg hefi verið að biðja
fyrir iþér í alla nótt. Að svo mæltu
kraup hann til bænar, og eins og
Jakab forðum, glímdi við guð i
bæninni, og áður dagur ljómaði var
hann lifandi vitni aS hjartans um-
breyting, bæði hjá húsbónda og
konu hans. Húsbóndi og þræll
umföðmuðu hver annan og blönd-
uðu saman fagnaðartárum.
Cuff var nú þegar gefið frelsi.
Hann vann ekki framar við búið,
heldur tók húsbóndi hans hann með
sér til þess að boða fagnaSarerind-
ið; þeir ferðuðust um öll suður-
ríkin, vitnandi um kraft Krists til
fullrar frclsunar. Þetta er það, sem
elska guðs vill, og getur gjört.
Tliora B. Thorsteinsson.
þýddi.
til fulilorðinsára og gengu þeim| færa þrælinn í skyrtuna og skipaði
að öllu 1 góðra foreldra stað; nöfnl honum aftur aS verki. Cuff gekk
þeirra eru: Guðný. dóttir Hans i hurtu stynjandi, og raulaði fyrir
Níelssonar og konu hans Guðnýj-
Emilía, gift frænda sínum Jóni, þú feldir þig ekki við fótastall
Jósepssyni Myres. Þá Pearl. Þá
Jónassína. Þá Anna Svanborg,
nú á 13. aldursári.
Tvö systkini Guðrúnar eru á
i lífi vestan hafs, Jósep Myres, um-
boðsmaður og bóndi að Mountain,
og Elín, ekkja Guðmundar Þórð-
arsonar, búsett að Mild City,
Montana.---------
Guðrún heitin var há og hetju-
leg kona, vexti og ásýndum. Hún
var þrekmikil og heilsuhraust
mmn.
Þitt fagnaðarefni þá tefðist:
Að koma til vinanna’ í annríkið
inn,
hvar alþjóðin samhygðar krefðist,
og eiga’ ekkert sérstakt á sam-
fundi þeim,
til sælunnar kominn úr stríðinu
heim.
Nú veiztu það betur — því bjart
er um þig;
mestalla æfi. 10. sept. s.l. veikist'og betra’ er að skoða en trúa.
hún af taugaveiki. Var hún, að Nú gætirðu’ í sannleika sívafið
því er virtist, töluvert komin á' mig-
bataveg, er hún tók andlitsbólgu En sárt er til jarðar að snúa
svo svæsna, að skera varð t. En og geta’ ekki’ 1 harminum gleð-
þrekið var þrotið, og kveðjustund-j inni lýst,
in hinzta fyrir dyrum. Hún and- né grátandi vinum að hjartanu
aðist, laust eftir hádegi, miðviku-
daginn 2. okt., 58 ára að aldri.
þrýst.
útförin fór fram á laugardag, 5. En þegar að hæztfley*u hugskeyt-
s.m., að viðstöddu miklu fjöl-
in mín
í hæðunum litast um veginn,
menni. Viðstaddir ástvinir hinn-,
ar látnu voru - maður hennar, æ’ láttu þá Sullfö*ru ljósblysin
og börn þeirra flest, tengdasvnir p
og barnabörn, svo og bróðir Guð-!mér lýsa þar saunlei'kans me8in:
svo hugrekkið ætíð mér gefist um
rúnar, Jósep Myres, kona hans og
börn. Báðir íslenzku prestarnir,
séra Carl J. Olson og undirntað-
ur, ,aðstoðuðu. í SambauSi við
kveðju-athöfnina í samkomúhúsi
Mozart-bæjar, flutti Friðrik Guð-
mundsson, í minningu hinnar
látnu, kvæði það, sem prentað er
hér á öðrum stað í blaðinu. Jarð-
sett var hún í Wynyard-gralreit.
Guðrún heitin var hin mætasta
kona. Er með henni kvödd ein
af okkar kæru, trúlyndu íslenzku
mæðrum, með frónska svipnum og
geim,
sem gleðinni ræður til föðurins
heim.
Nú héðan af önd mína heftir það
fæst,
sem hádegisstundirnar njóta.
j Og þeir eru sælir, er sjáum vér
næst,
j hvar sálirnar skilninginn hljóta.
I En, þar er ei talað um tíma né
rúm,
! né takmörkun sniðin við frost
eða húm.
sinnislaginu. Hún var skynsöm!
vel, og jafnvæg í skoðunum ogj Eg þakka þér, systir mín, sólskin-
viðræðum; kunni vel, með þeirrii ið þitt,
stillingu, sem henni var eiginleg,' er sjón hresti’ og vermdi mig
að halda á málstað. Lagði hún löngum.
ar Gísladóttur. Guðný (yngri) er
nú Mrs. Kristjánsson, gift S. E.
Kristjánsson; þau eiga heima í
Wynyrad, Ssk. Hin heitir Sigur-
veig Eiríksson, hann af norskum
ættum, en móðirin íslenzk, hálf-
systir Guðnýjar. Nú er Sigurveig
gift Níels J. Wíum, þau eiga líka
heima við Wynyard.
Frá því er Kristján og Sigríður
settust að á landinu fyrir norð-
an Mountain, bjuggu þau þar
snotru búi í 28 ár, þar til 1909,
að hann misti sjónina; fluttu þau
þá til Guðrúnar dóttur Sigríðar
og manns hennar, Árna F. Björns-
soar, og hafa þau og börn þeirra
ekkert til sparað að láta gömlu
hjónunum líða sem bezt. Þau hafa
í því sem mörgu öðru verið sönn
■fyrirmynd, — Sigríður mjög las-
in í mörg ár, í og við rúmið, og
blind síðasta árið, en sínum sál-
arkröftum hélt hún til hins síð-
asta; og Kristján blindur í öll
þessi 20 ár, sem hann er búinn að
vera þarna; en þó hann sjái ekki
með sínum líkamlegu augum, þá
samt heldur hann sínum andlegu
og staðföstu trausti og trú á okk-
ar almáttuga föður og frelsara.
Þó hann sé nú 89 ára og mjög
lasburða, þá samt gjörir hans
staðfasta itraust og trú, ásamt
því, hvað af öllum mætti er lát-
ið fara vel um hann, honum byrð-
ina og biðina léttari, veit líka, að
tíminn er óðum að nálgast, sem
hann fær líka að flytja yfir í
d|ýrðarljósið á himnum.
Sigríður sál. var myndarkona,
sannur vinur vina sinna; hún
vildi öllum gott gera; ó efnin væru
ekki stór, þá samt sparaði hún
ekki að gefa þeim, sem hún áleit
að þurfandi væru; ef ekki annað
fyrir hendi, þá gaf hún af sér
fötin. Hún hélt líka stöðugt og
fast við trúna á drottin vorn og
frelsara Jesúm Krist. Þau hjón
voru ávalt imeðlirniT' Víkursafn-
aðar, frá því þau komu í bygðina,
og styrktu hann eftir megni. Ekki
lét hún sig heldur vanta með að
gjöra alt, sem hún gat fyrir kven-
félagið, sem hún var meðlimur í.
Heimilis Kristjáns og Sigríð-
ar, verður lengi minst sem góð-
gjörðaheimilis.
Nágranni og vinur.
munni ser: “Á enda bráðum er
angist mín, þar ógnum og gráti
mun þverra.”
Hann vann með trúmensku allan,
þann dag, þrátt fyrir sárar þjáning-
ar, þar folóðið lagaði úr löúgum og
djúpum rispum eftir hráu ólina.
En þá var guð að skifta við sam-
vizku húsbóndans. Hann sá mynd
sína og harðneskju við þessa vesa-
lings sál, sem ekkert annað varð
fundið að, en skyldurækni við guð.
Sannfæringin varð æ þyngri og
þyngri, þar til að kveldi að hann
var orðinn sárþjáður í huga. Hann
fór í rúmið, en gat ekki sofnað. Uni
miðnætti var samvizkukvöl hans
orðin svo megn, að hann vakti konu
sína og sagði henni að hann væri
að deyja. “Á eg að kalla á lækni,”
sagði hún. Nei, nei, eg vil ekki
lækni, en er hér nokkur, sem getur
beSið fyrir mér? Eg er hræddur
um að eg sé að fara til helvítis.”
“Eg veit ekki af neinum” sagði
konan, “nema þrælnum, sem þú
SEALED
undersig
TENDERS addressed to the
ndersigned and endorsed “Tender
for Public Building, Brandon, Man.,”
will be received until 12 o’clock noon,
Tuesday, January 7, 1930, for the con-
struction of a Publie Building at Bran-
úon, Man.
Plans and specification ean be seen
and forms of tender obtained at the
offices of the Chief Architect, Depart-
ment of Public Works, Ottawa, the
Resident Architect, Customs Bldg.,
Wijinipeg, Man, and the Caretaker,
Post Office Building, Brandon, Man.
Blue prints can be obtained at the
office of the Clíief Architect, Depart-
ment of Public Works, by depositing
an accepted bank cheque for the sum
of $25.00, payable to the order of the
Minister of Public Works, which will be
returned if the intending bidder sub-
miit a regular bid.
Tenders will not be considered unless
made on the forms supplied by the De-
partment and in accordance with the
conditions set forth therein.
Each tender must be aceompanied by
an accepted cheque on a chartered
bank payable to the order of the Min-
ister of Public Works, equal to 10 p.c.
of the amount of the tender. Bonds
of the Dominion of Canada or bonds
of the Canadian National Railway Com-
pany will also be accepted as security,
or bonds and a cheque if required to
make up an odd amount.
By ovder,
N. DESJARDINS,
Acting Secretary.
Department of Public Works,
Ottawa, December 16, 1929.
!%«****&
Tryggingin
í nafninu!
Pantið um nýárið beztu tegundirnar
ÖL, BJÖR og ST0UT
frá gömlu og velþektu ölgerðarhúsi
Gleðilegt Nýár!
RIEDLE BREWERY
STADACONA og TALBOT
PH0NE 57 241