Lögberg - 02.01.1930, Blaðsíða 4

Högberg
(Jefið út hvern fimtudag af The Col
umhia Press, Ltd., Cor. Sargent Ave.
og Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfrara.
The ''Lögrberx” Is printed and publlshed by
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
Building, 6S5 Sargrent Ave., Winnipeg, Manitoba.
>oc..^>ocrDoc
Friðarmálin
Sennilega verða ekki mikið skiftar skoð-
anir um það, að á yfirstandandi tímum sé unnið
kappsamlegar og með meiri forsjá að friðarmál-
um mannkynsins, en nokkru sinni fyr, og hlýtur
slíkt að verða hverjum alvarlega hugsandi
manni, óumræðilegt fagnaðarefni. Starfsemi
þjóðbandalagsins, hefir þegar miklu góðu til
vegar komið, þótt vafalaust megi með fullum
rétti vænta enn frekara árangurs, eftir að fult
samræmi grundvallaratriða þeirrar stofnunar
við ákvæði Kellogg sáttmálans, hefir náðst.
Sem afleiðing af samtalsfundi þeirra Eam-
say MacDonalds, stjórnarformanns Breta, og
Hoovers Bandaríkjaforseta, í haust er leið, sezt
innan skamms á rökstóla í Lundúnum, nefnd
manna, samsett af fimm þjóðum, er það hlut-
verk hefir með höndum, að fjalla um takmark-
anir hervarna á sjó, og þá sennilega aðrar tak-
markanir vígbúnaðar líka. Þjóðir þær, er í
þessari fyrirhuguðu vopnatakmörkunarstefnu
taka þátt, eru Bretar, Bandaríkjamenn, Japan-
ar, Italir og Frakkar. Um einlægni þjóða þess-
ara í máli þessu, er óþarft að efast, og þess-
vegna mun vel mega gera sér von um mikinn
og góðan árangur.
Fullkomin óbeit á styrjöldum og stríði, virð-
ist um þessar mundir vera að skjóta æ dvpri og
dýpri rótum í meðvitund þjóðanna. Heims-
styrjöldin síðasta, með öllum hennar ógnum, og
allri hennar skelfilegn tortímingu, virðist, sem
betur fer, vera sjálfrátt, eða ósjálfrátt, farin
að knýja fram í samvizku jarðarbama, ómót-
stæðilega og einlæga þrá eftir varanlegum friði.
Að styrjaldir séu óguðlegar, og í eðli sínu ósam-
•boðnar siðuðum þjóðum, ætti nú ekki framar að
geta talist tii ágreiningsmálanna. Þessvegna er
það, að beztu menn þjóðanna hafa á yfirstand-
andi tímum, lagst á eitt með það, að draga frið-
arfánann að hún og sökkva á fertugu dýpi, að
svo miklu leyti sem í mannlegu valdi stendur,
tortryggni og öfundaranda þeim, er í liðinni tíð
hefir truflað jafnvægi skynsamlegra athugana,
og orsakað blóðsúthellingar og stríð.
Víðsýnum og alvarlega hugsandi mönnum, er
nú farið að skiljast það æ betur og betur, að
mannkynið sé í raun og veru ein fjölskylda,
hvað svo sem þjóðemislegum landamerkjalín-
um viðkemur, og að þarafleiðandi ætti innbyrð-
is ágreiningur, hvað þá heldur stríð, ekki að
koma til nokkurra mála. Kjörorð þeirra er
frjálst og friðað mannkyn, hvað sem þjóðemis-
legum uppruna líður, eða svokölluðum landa-
merkjalínum. Og svo á það líka að vera. Því
íleiri sem þannig líta á málið, þess betra og
sigurvænlegra fyrir mannkynsheildina.
Því er eins farið með friðartilraunirnar,
sem og flestar aðrar tilraunir mannlegra at-
hafna, að þeim hefir verið, og Verður vafalaust
enn um langt skeið, fundið hitt og þetta til for-
áttu. Ýmsum þykir þær ganga oflangt, en öðr-
um of skamt. Þó hlýtur að reka að því fyr en
síðar, að augu almexmings opnist svo fyrir gildi
málskjarnans sjálfs, að ekki verði um stefnur
vilst,—að allir stefni sigurfagnandi að einu og
sama marki,—alþjóða bræðralagi og friði um
alla jörð.
Eins og sakir standa um þessar mundir, verð-
ur það því miður ekki sagt, að bræðralagshug-
sjónin hafi náð yfirtökunum í lífi mannanna,
þótt betur horfist á en í liðinni tíð. Menn
eru enn efagjarnir um margt, er undir engum
kringumstæðum má efast um. Menn vantreysta
enn ýmsu því, er undir engum kringumstæðum
má vantreysta,—vantreysta sínu eigin gildi og
vantreysta jafnvel höfundi tilverunnar. Að
bálför slíks vantrausts, í hvaða mynd sem er,
ætti hið nýbyrjaða ár að verða vakandi vitni.
Menn efast um gildi þjóðbandalagsins, fyrir
heimsfriðinn, og þó hafa þeir, að minsta kosti á
þessu stigi málsins, ekkert annað betra að
fojóða. Menn efast líka um gildi Kellogg sátt-
málans, og véfengja jafnvel einlægni þeirra
mætu manna, er að honum stóðu. Samt hafa
þeir ekki á takteinum sem stendur, nokkra sig-
urvænlegri hugsjón í þarfir friðarmála mann-
kynsins. Menn efast einnig um hina fyrirhug-
uðu Lundúnastefnu, þótt þeir á yfirborðinu tjá-
ist meðmæltir takmörkunum hervarna á sjó.
Slíkan tvískinnungshátt þarf að kveða niður,
og skal slíkt verða lxlutskifti hins nýja árs.
Að þjóðbandalaginu hafi margt og mikið
áunnist, verður ekki um vilst. Að með Kellogg
sáttmálanum hafi líka verið stigið stórt spor í
friðaráttina, verður heldur ekki um vilst. Og
gangi ált að óskum, er engan veginn óhugsandi,
að með hinni væntanlegu Lundúnastefnu, verði
ef til vill, stigið eitt allra þýðingarmesta sporið,
sem nokkru sinni hefir stigið verið í áttina til
varanlegs friðar.
Heimshöfin eru í eðli sínu alþjóðaeign. Kétt-
ur til siglinga um þau, á að ná jafnt til allra
þjóða. Bryndrekarnir hverfa smátt og smátt úr
sögunni, en í stað þeirra koma löggæzlu snekkj-
ur, er tryggja ótrufluð sambönd heilbrigðs við- (
skiftalífs. Orustuflögg hins liðna tíma hverfa,
en í þeirra stað skal blakta yfir framtíðinni
flekklaus fáni friðar og bræðralags.
Bókfell fortíðarinnar, mörg hver, voru rit-
in blóði. Megi allar mannlegar athafnir, í sam-
tíð og framtíð; verða helgaðar mannúðinni og
friðarmálefnum mannkynsins!
Ferðalög um Island
Eftirfylgjandi grein birtist fyrir skömmu
í enska tímaritinu “Spectator”, sem gefið er
út í Lundúnum. Er höfundur hennar Athole
Murray, sem hvað ofan í annað hefir brugðið
sér til Islands, og ferðast víða um, ásamt konu
sinni. — Greinin hljóðar á þessa leið:
Það mun mega að miklu leyti til sanns veg-
ar færast, að enginn láti sér nægja eina ferð til
íslands. Þeir, sem heimsækja einu sinni þetta
einkennilega land, þar sem frost og funi mæt-
ast, verða svo hugfangnir af því, er fyrir augu
ber, að ganga má út frá því sem gefnu, að leið-
ir þeirra liggi þangað bráðlega aftur. Það er
ekki einasta, að Island sé heimsóknarvert, held-
ur er það þess virði, að leita þangað úr fjar-
lægð. Að mörgu leyti, er landið einstakt í
sinni röð. Það er stærra ummáls en Irland, og
þó er þar ekki einn einasti járnbrautarspotti, og
tiltölulega lítið af viðunanlegum þjóðvegum.
Landið er afar fjöllótt, auk þess sem á stórum
svæðum getur 7að líta risajökla, hveri, laugar
og háa hengifossa, er þylja ótruflaðir eyði-
merkur-óð sinn. Allmargt er þar og eldfjalla,
er spúð hafa hraunleðju í ýmsar áttir, og skil-
ið eftir ber og gróðurlaus flæmi. Fjöldi speg-
iltærra vatna prýðir landið, svo að segja í hvaða
átt, sem litið er.
Um gistihús til sveita, er tæpast að ræða,
að undanteknum bændabýlum, er verða á
vegi manns hér og þar, þar sem svo er mikið um
gras og gróður, að beit sé nægileg fyrir sauðfé
og nautgripi. Mörg þessara bændabýla eru
hin reisulegustu, þar sem ávalt eru sérstakar
stofur til taks, til afnota fyrir gesti. Umgengi
er að öllu leyti hin prýðilegasta, og hreinlæti
upp á það bezta. Um viðurgeming þarf ekki
að efast, matur bæði mikill og heilnæmur.
Gestrisni Islendinga er einstök í sinni röð. Eg
minnist þess, er eg, öllum allsendis ókunnugur,
kom á bóndabæ einn, er liðið var fram á nótt,
þar sem mér var tekið með opnum örmum.
Sennilega væri ekki úr vegi, að veita nokkr-
ar hagkvæmar upplýsingar í sambandi við
ferðalög héðan (frá Englandi) til íslands. —
Þægileg póstflutninga- og farþegaskip sigla
héðan til Islands vikulega, eða því sem næst,
og stundum oftar. Bein sigling til Reykjavík-
ur, tekur venjulegast þetta fjóra til fimm
daga. Þó geta þeir, er vilja, tekið sér far með
öðrum skipum, er fara umhverfis land, staldr-
að stundum þó nokkuð við á hinum ýmsu höfn-
um, notið hins hrífandi innfjarða-útsýnis, og
ef til vill skroppið á hestbak.
Flestir ferðamenn frá brezku eyjunum, er
til íslands leita, sigla beint til Reykjavíkur.
Með því að staldra þar við aðeins tvo eða þrjá
daga, þarf öll ferðin ekki að standa yfir nema
svo sem hálfan mánuð. En með þeim hætti
geta gestir ekki skoðað annað af landinu, en
nærliggjandi héruð, er bezta hafa bílvegina.
Þeir geta brugðið sér til Þingvalla, og litast
um á hinum fornu og söguríku þingstöðvum,
þar sem hið fyrsta þjóðþing Islendinga kom
saman fyrir hart nær þúsund árum. títsýnið
er séPstaklega tilkomumikið og hrífandi. Get-
ur þar að líta mílna langar, hyldjúpar gjár,
sprungur og brunahraun. Framundan þenst
Þingvallavatn, er jafnast fyllilega á við það
fegursta, er önnur lönd hafa upp á að bjóða.
Frá Reykjavík geta menn ekið í bíl austur
yfir Hellisheiði, sem er grýtt og nakin eyði-
mörk, er minnir á steinrunnið úthaf. Niður af
austurbrúninni, liggur vegurinn í ótal bugðum,
unz ofan á undirlendið kemur. Er bratti heið-
arinnar þeim megin um tólf hundruð fet.
Lengra austur, á hinu sama sléttlendi, er hinn
frægi Geysir, er þeytir upp feikna gufustrók-
um á tveggja klukkustunda fresti.
Gestir þeir, er heimsækja Island, og í raun
og veru láta sér ant um að kynnast sveitum
þess, þurfa að fá sér reiðskjóta, og nota þá við
ferðalögin. Þeir menn, er í hyggju hafa lang-
ferðir, ættu jafnan að ráðfæra sig við ferða-
mannafélögin, bæði hvað hestum og útbúnaði
viðvíkur. Flestir forsjálir ferðamenn, taka með
sér nesti, niðursoðin matvæli og eitthvað af á-
vöxtum. Þá kemur það og að góðu liði, að taka
með sér tjald, því með þeim hætti geta menn
látið fara vel um sig, þótt í afskektum óbygð-
um sé, og skoðað sig margfalt meira um, en
ella myndi verið hafa. Getur slíkt og í mörg-
uni tilfellum, verið nauðsynlegt, ekki sízt þar
sem svo getur oft hagað til, að býli þau, er leit-
að er gistingar á, eru fullskipuð gestum áður.
Einu sinni ferðuðumst við lijónin (kona mín
hefir ávalt verið með mér í Islandsferðum),
fimm daga samfleytt, án þess að verða nokk-
ursstaðar vör við mannabústaði, og sváfum í
tjöldum. Margt það, er fyrir augu bar á því
ferðalagi, var svo stórfengilegt og hrífandi, að
það er málað með óafmaanlegu letri í minni
okkar og meðvitund.
Svo getur auðveldlega farið, að ýmsum
þeim, er Island heimsækja, og nokkuð verulega
ferðast um, þyki kostnaðurinn keyra úr hófi.
Er slíkt þó engan veginn óumflýjanlegt. Menn
geta auðveldlega valið sér bændabýli að dval-
arstað, fengið þar lánaða hezta og fylgd eftir
þörfum, við sanngjörnu verði. Með þessum
hætti má fara víða, og kynnast mörgu, án þess
að kostnaðurinn verði sérlega tilfinnanlegur.
Þeir, sem kynst hafa íslenzkum fornsögum,
geta heimsótt þá liina ýmsu sögustaði, er þeir
hafa lesið um. Æski þeir frekari upplýsinga,
þarf ekki langt að leita, því svo má. heita að
livert einasta mannsbam kunni sögurnar út í
æsar, og sé upp með sér af þeim.
Þeir, sem yndi hafa af því að veiða á hand-
færi, eiga sannarlega erindi til Islands. Er þar
svo mikið um lax og silung, að óvíða getur
'betra. Að vísu hefir laxveiðin all mikinn kostn-
að í för með sér. Um silunginn er nokkuð öðru
máli að gegna. Er svo mikið af honum í ám og
lækjum víða til sveita, að ekkert er sett upp
fyrir veiðileyfi.
Með það fyrir augum, hve sæmilega góður
aðbúnaður á Islandi er, hve gestrisni er fram-
úrskarandi, hve fólkið er yfirleitt vel ment, hve
greiður er aðgangurinn að bókum, og hve gott
er þar til veiðifanga, verður ekki annað sagt,
en að þar sé liin ákjósanlegasti staður til sum-
arhvíldar, og þá ekki hvað sízt, er tekið er tillit
til þess, að pósturiim truflar mann ekki nema
svo sem einu sinni á viku.
Sumarveðráttunni á Islandi svipar mjög til
þess, sem viðgengst á bezku eyjunum. Blási af
norðri, getur oft orðið tilfinnanlega svalt.
Stórrigningar eru þar éngan veginn ótíðar, og
styttir þá oftast upp með jafn snöggum hætti og
skúrir hófust. Oft ber það þó við, þegar mest
er um rigingár á Englandi, að einmunatíð og
þurkar ráða ríkjum á Islandi.
I fyrra vetur, skall yfir England afskapleg-
ur harðinda kafli. Um sama leyti ríkti sú ein-
munablíða á Islandi, að flytja varð iim ís frá
Englandi til þess að verja íslenzkan fisk skemd-
um.
ísland er enn með öllu óskaddað land, ef
svo mætti að orði kveða. Landið er tiltölulega
lítið umbreytt,—yfir ám þess og vötnum hvelf-
ist heiður norðurhiminn. Sumardvöl á Islandi
tekur útlendinginn í vissum skilningi aftur í
miðaldirnar, þótt vissulega sé þar nokkuð af ný-
tízku þægindum. Ferðalög á hestbaki eru eigi
aðeins holl og hressandi, heldur hafa þau einnig
í för með sér gerbreyting frá hinu daglega
starfi og hinum daglegu skemtunum flestra
manna. Og til þess að kynnast landi og þjóð
út í æsar, þekki eg engan betri veg.
Ánægjulegastur dvalartími fyrir útlenda
ferðamenn á Islandi, er frá byrjun júnímánað-
ar og fram í septemberlok. 1 júní og júlí eru
íslenzkar nætur bjartar sem heiðskír dagur. En
þegar dag fer að stytta, bíður manns stjörnu-
björt norðurljósanótt.
Islendingar mæla á norræna frumtungu,
tungu, sem um eitt skeið, var töluð eigi aðeins
um Norðurlönd, heldur og víðar. Islendingar
eru í eðli sínu miklir tungumálamenn. Kenna
þeir, meðal margra annara tungumála, enska
tungu í skólum sínum. í'lerðamenn, er ísland
heimsækja, verða því ekki í nokkrum minstu
vandræðum með það, að útvega sér enskumæl-
andi túlk sem fylgdarmann, og er þeim þá vel
borgið.
Canada framtíðarlandið
Þess hefir verið getið í undan-
förnum greinum, hve fólksstraum-
urinn inn í landið hafi aukist
stórkostlega, svo að sjaldan eða
aldrei hafi streymt hingað jafn-
mikið af nýbyggjum frá Norður-
löndum, svo sem Danmörku, Sví-
þjóð og Noregi.
Meginþorri þess fólks hefir
leitað vestur á bóginn og tekið
sér bólfestu í Saskatchewan og
Alberta fylkjunum, einkum því
síðarnefnda. Fjöldinn af fólki
þessu er þaulvant landbúnaði,
sérstaklega griparækt, og ætti
þar af leiðandi að vegna vel í
hinu nýja kjorlandi sínu.
Eins og drepið hefir verið á,
eru skilyrðin fyrir arðvænlegri
búpeningsrækt í Vesturfylkjunum
hin ákjósanlegasta, en þó ef til
vill hvergi jafngóð og í Alberta.
Hefir sá atvinnuvegur alla jafna
verið stór þýðingarmikill fyrir
fylkisbúa. Eru sláturgripir þar
oft á meðal hinna allra beztu í
landinu.
Fram að aldamótunum síðustu
var nautgriparæktin höfuð at-
vinnuvegur íbúa Suðurfylkisins.
í Norður- og Miðfylkinu var þá
einnig allmikið um griparækt. Er
fram liðu stundir, fóru bændur
að leggja mikla áherzlu á fram-
leiðslu mjólkurafurða og er nú
smjörgerð fylkisins komin á afar-
hátt stig. Hefir stjórnin unnið
að því allmikið, að hvetja bænd-
ur og veita þeim upplýsingar í
öllu því, er að kynbótum naut-
gripa lýtur.
Nú orðið má svo heita, að
griparæktin og kornuppskeran sé
stunduð jöfnum höndum. Á býl-
um þeim, er næst liggja borgun-
um, er mjólkurframleiðslan að
jafnaði mest. Enda er markað-
urinn hagstæður.
Á sléttum Suður-fylkisins var
griparæktin mest stunduð lengi
vel framan af. En nú er orðið
þar mikið um akuryrkju líka.
í meir en þriðjung aldar hafa
Ðodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
Fréttabréf.
Kenosha, Wis.,
4607 Sheridan Koad,
26. desember 1929.
Herra ritstjóri Lögbergs:
Háaldraður og heiðarlegur landi
í Washington Island, sendi mér
boð og bað mig að geta um það í
Lögbergi, að kona sín ‘hefði skilið
við þenna heim á gamlársdag
1928. Maðurinn heitir Jón jóns-
son. Mrs. Jónsson hét Guðrún,
var hún fædd á Eyrarbakka í júní
mán. 1846, faðir hennar var
danskur og hét Ruud, en móðirin
íslenzk; hún ólst þar upp og mun
að nokkru leyti hafa átt þar
heima, þangað til hún fór til
Ameríku. Hún lenti á Washingí
ton eyjunni, og skömmu eftir
komu, hennar þar, giftist hún, en
mánaðardag eða ár man ekki sá,
sem þetta ritar, og getur ekki séð
hér, þótt hann væri sá er “saman
gaf.” — Jón hafði keypt land og
bygt laglegt heimiM, því hann
mun hafa vonast eftir henni. —
Þessi hjón voru samhent og dug-
leg, og gekk því búskapurinn vel,
alt hreint og fágað innan húss og
laglega í hag komið utan.
Timburtekja er afar arðvænleg
í fylkinu og í flestum ár er tals-
verð silungsveiði.
Hinu kjarngóða beitilandi er
það að þakka, hve sláturgripir i
Alberta eru vænir. Veðráttufar-
ið er heilnæmt öllum jurta-
gróðri. Saggaloft blátt áfram
þekkist þar ekki.
Griparæktarbændur hafa að
jafnaði keypt og alið upp kyn-
bótanaut, svo sem Shorthorn,
Hereford og Aberdeen-Angus. Og
víða hafa gripir af þessu tagi
selzt við afarháu verði á markað-
inum í Bandaríkjunum.
Þeim hjónum fæddust tveir syn-
ir; annar, að nafni Guðmundur,
dó ungur, 17 eða 18 ára, að .mig
minnir; hinn heitir Hálfdán
Njáll, hefir fiskiútgerð allmikla,
er hann vel giftur og gefa þau
hjón börnum sínum góða og
kristilega uppfræðslu.
Um Guðrúnu sál. má það segja,
að hún var kona trúuð og skyldu-
rækin, og má segja, að hún ætti
engan óvin. Eftir að þau brugðu
búi og fluttu sig, sýnist svo, að
þau hjón væru miður ánægð en
áður, enda var heilsuleysi henn-
ar nóg til að kasta skugga á líf
þeirra. A. G.
í Peace River héraðinu er og
griparæktin að aukast jafnt og
þétt. Eftirspurnin eftir góðu
nautakjöti hefir aukist árlega, og
þar af leiðandi hefir æ verið lögð
meiri og meiri áherzla á gripa-
ræktina.
Bændur hafa lagt og leggja
enn mikla rækt við endurbætur
hjarða sinna. Eru kynbótanaut
í afar háu verði. Hefir það kom-
ið fyrir, að kálfur af bezta kyni
hefir selst fyrir fimm þúsund
dali.
Eins og áður hefir verið getið
um, er mjólkur- og smjör- fram-
leiðsla á miklu þroskastigi. Skil-
yrðin til slíkrar framleiðslu eru
og hin beztu, sem hugsast getur.
Akuryrkjumáladeildin hefir æ í
þjónustu sinni sérfnæðinga, sem
hafa eftirlit með smjörframleiðsl-
unni.
Alls eru í fylkinu 57 sameign-
ar rjómabú og 13, sem eru ein-
stakra manna eign. í flestum
hinna stærri bæja, er að finna
eitt eða fleiri rjómabú. Framan
af var stjórnin hluthafi í sam-
eignafélögum þessum og hafði
þar af leiðandi strangt eftirlit
með starfrækslu þeirra. Nú eru
það bygðarlögin, eða sveitafélög-
in, sem eiga flest rjómabúin, en
samt sem áður standa þau undir
beinu eftirliti landbúnaðar ráðu-
neytisins. Rjómanum er skift í
flokka, eftir því hve mismunandi
smjörfitan er.
Ostagerðinni í fylkinu hefir,
enn sem komið er, miðað tiltölu-
lega seint áfram. Bændur hafa
allmikið af mjólkinni til gripa-
eldis og kjósa heldur að selja
rjómann. Enda er það, að öllu
samanlögðu, hentugra og auð-
veldara.
Svo fáein orð um Jón Jónsson.
Hann er ættaður úr Hafnarfirði,
eða þar bjó faðir hans, Jón Daní-
elsson, sem mun hafa verið bróð-
ir Vigfúsar Daníelssonar á Apa-
vatni. Til Washington eyjarinnar
kom Jón fyrir 47 árum, — og
aldrei farið út fyrir hana síðan.
Jón sagði mér, að hann og fyrrum
ráðherra Einar Arnórsson væru
systrasynir. Jón hefir hvorki lært
latínu eða lög, eins og frændi hans,
en hann hefir verið trúr við það,
sem hann var settur til, og mun
hann um langan tíma hafa verið
hirðir sauða uppi í Þingvallasveit.
Um allmörg ár hefir Jón verið
blindur, og hefir ríkið borgað
honum -100 árlega. Hann mun
hafa fjóra um áttrætt.
A. G.
PETTERSON KONUNGUR.
Fyrir 30 árum fórst sænskt skip
hjá ströndum Nýju Guineu. Að-
eins einn maður,, Karl Petterson
að nafni, bjargaðist í land. Þar
var hann þegar umkringdur af
mannætum, sem ætluðu að gera
sér gott af honum. En í því bar
þar að dóttur höfðingjans og
feldi hún ástarhug til Pettersons
og fyrir hennar fortölur lét fað-
ir hennar tilleiðast að gefa hon-
um líf. Svo giftust þau, og að
höfðingjanum látnum varð Petter-
son konungur yfir mannætunum
og hefir ríkt þar vel og lengi.
Konu sína misti hann fyrir 20
árum. Þá fór hann til Spánar
°g náði sér í aðra konu þar og
fór með hana sem drotningu heim
í ríki sitt. Nú er Petterson orð-
inn 65 ára að aldri og ætlar að
segja af sér konungdómi, flytjast
heim til Svíþjóðar og eyða þar
seinustu dögum æfi sinnar. —
Lesb. Mgbl.