Lögberg - 23.01.1930, Side 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
23. JANÚAR, 1930.
Mary Turner
Eftir
M A R V J N D AN A.
“Kannske líka þess vegna, þeim mun minni
ástæða til að trúa því, að liún sé í raun og veru
þjófur, ” svaraði lögmaðurinn alvarlega. Hann
þagnaði efurlitla stund og hélt svo áfram, og
það var alvöruþungi í röddinni. “Áður en
dómarinn kvað upp dóminn, spurði hann stúlk
una, hvort hún liefði nokkuð fyrir sig að hera.
Það er forms atriði, eins og þér vitið, sem þýðir
ekkkert í raun og veru, eða ekki vanalega. En
hér var nokkuð öðru máli að gegna, má eg segja
yður. Það eins og datt ofan yfir okkur alla,
þegar hún sagðist hafa nokkuð fyrir sig að
bera. Mér þótti reglulega slæmt, að þér heyrð-
uð ekki það sem hún sagði. Hún flutti prýðis
myndarlega tölu.”
Það var auðhevrt, að lögmaðurinn var fylli-
h‘ga einlægur, eins og hann var sannfærður um
að það, sem hann hafði heyrt stúlkuna segja í
dórosalnum, hefði verið í einlægni sagt.
“Ósköp eru að heyra til yðar,” sagði Gild-
er með sama mótþróanum, “það er engu líkara
en hún hafi hreint og beint dáleitt yður.” En
nú kom ný hugsun í huga hans. Hann mundi
e'ftir blaðamönnunum, sem jafnan voru við-
staddir' öll réttarhöld og alt af voru að reyna
að finna einhvern hégóma til að fylla með dálk-
ana í blöðum sínum.
“Sngði hún nokkuð misjafnt um mig?”
spurði hann.
“Ekki orð,” svaraði lögmaðurinn og huldi
vandjega brosið, sem var að reyna að læðast
. fram iá varir hans. /‘Hún isagði okkur blátt á-
fram* að faðir sinmhefði dáið, þegar hún var
>se\tárt -árai'-••• Eftir það'hefði hún ekki átt ann-
ars koWfr-b’S'íið Wnna fyrir sér sjálf. $vo sagði
hún ’rfkkör, að liún hefði unnið hjá yður stöðugt
' í frmm Yif og'alláh þann tíma hefðu yfirmenn
sínir'áVált verið ánægðir með sitt verk, og
kldréí'Jiefði nökkur minsti óráðvendnisgrunur
á sig fallið. Hún sagðist áídrei hafa séð þétta,
sem stolið hefði veríð og. sem fundist hefði í
skápnujn sem hújj jjotaði,,, Húh spurði dómar-
, ann, liypyt h.ann, skildi. sj,álfur hvað það þýddi
fvrir unga stiílku, að vera dæmd í þriggja ára
fangelsi fyrir glæp, sem hún hefði ekki drýgt.
Eg má segja yður, Mr. Gilder, að þetta hafði
mikil áhrif á alla, sem viðstaddir voru. Vegna
stöðu minnár og reynslu, ætti eg að geta skilið
svona lagað mörgum öðrum betur, og mér
fanst, áð það seín hun var að segja, væri ekki
aðeins sermilegt, heldur blátt áfram satt. Það
sem hún sagði og hvernig hún sagði það, var
mér fulJ sönnun þess, að þessi stúlka hefði bæði
mikinn kjark og væri góðum gáfum gedd.
Vanalegir þjófar, hafa hvorugt. Mér fanst því,
að hún væri að segja sannleikann. Það sem
hún .sagði, var áreiðanlega sennilegt, og mér er
þess ekki varnað að finna býsna glögglega,
hvað er satt og hvað ósatt. ” Það varð enn dá-
lítil þogn og lögmaðurinn hélt áfram að ganga
um gólf. Svo bætti hann við: “Eg held ekki
að Lawlor dómari hefði dæmt hana til fanga-
vistar, ef ekki hefði verið fyrir samtal yðar við
hann í morgun. ”
Það leyndi sér ekki að þetta fékk töluvert á
Gilder, þó hann hefði lengi tamið sér að leyna
tilfinningum; það var auðséð, að honum stóð
ekki á sama um það, sem lögmðurinn var að
segja. Hans instu og hjartanlegustu tilfinning-
ar hefðu máske verið grafnar fyrir fu't og alt
með hans ungu og elskulegu konu, ef ekki hefði
verið vegna sonar hans. Yfirleitt var hann
kaldlyndur maður og tilfinningar hans gagn-
vart öðrum, voru ekki sérlega næmar.
Hann sat stundarkorn þegjandi og reykti
ákaflega. Og þegar hann tók til máls, var eins
og röddin brgmálaði í herberginu.
“Eg gerði bara skyldu mína,” sagði hann.
“Þér vitið, að eg óskaði ekki eftir samtali við
Lawlor dómara. Hann bað mig að finna sig og
spurði mig um mitt álit á þessu máli, hvort eg
héldi að rétt væri að sleppa henni, þó með sér-
stöku eftirliti lögreglunnar. Eg sagði honum
hreint og beint, að eg héldi að rétt væri að hegna
henni, sérstaklega til viðvörunar öðrum, sem
kynnu að hafa freistingu til óráðvendni. Eign-
arétturinn er enn í gildi, Demarest, þó annar-
hvor maður sýnist að vísu nú á dögum, tilbuinn
að neita því nær sem vera skal.” Nú breyttist
rödin þannig, að það var ekki laust við, að í
henni kendi hræðslu eða kvíða, þegar hann hélt
áfram: “Eg skil ekkert í því, að stúlkan vill
endilega fá að tala við mig. ”
Lögmaðurinn brosti dálítið kuldalega og
sneri sér undan rétt sem snöggvast.
“Hún sagði, að ef þér rilduð hlusta á sig
svo sem tíu mínútur, þá skvldi hún kenna yður
ráð til þess að komast hjá því, að stolið yrði
frá vður úr búðinni.”
Það glaðnaði yfir Gilder og hann lagði
hnefann þétt á borðið. “Þarna kemur það,”
sagði hann. “Nú skil eg hvemig í þessu ligg-
ur. Stúlkan ætlar að játa vfirsjón sína. Þetta
eru fyrstu merki þess, að hún hafi nokkrar ær-
legar tilfinningar, síðan þetta mál kom fyrir.
Það er líklega bezt, að eg tali við hana. Getur
líka verið, að fleiri hafi verið við þetta riðnir.”
Demarest gerði enga tilraun til að draga úr
þeim grun hans.
“Það er ekki óhugsandi, ” sagði hann, án
þess þó að láta það á nokkurn hátt á sér skilj-
ast, að hann grunaði að svo væri. “Það er að
minista kosti skaðlaust, að þér talið við hana.
Eg efaði ekki, að þér munduð gera það. Eg
talaði því við saksóknarann, og hann skipaði
svo fyrir, að farið væri með hana hingað, áður
en hún verður flutt í fangelsið, þar sem hún á
að vera. Eg vona, að þér talið við hana. Það
getur ekki gert neitt ilt.” Að svo mæltu fór
lögmaðurinn út úr biíðinni og skildi verzlunar-
eigandann einan eftir í illu skai)i.
TV. KAPITULT.
‘ ‘ Hulló, pabbi! ’ ’
Eftir að lögmaðurinn var farinn, hafði
Gilder verið í töluvert æstu skapi, og hann
hafði kepst við að vinna. En þó hann væri
önnum kafinn, gat hann ekki hrundið þeirri
hugsu frá sér, að það hefði verið óþarfi af lög-
manninum, að reyna að vekja hjá sér með-
aumkvun með þessari -stúlku, sem fundin var
sek og dæmd fvrir þjófnað. Honum fanst það
bara einhver veiklun hjá sjálfum sér, ef haim
léti þá ímyndun lögmannsins hafa nokkur áhrif
að mögulegt væri, að stúlkan væri nú kannske
saklaus. En þessi hugsun sótti þó á huga hans
og hann varð að beita hörðu við sjálfan sig til
að hrinda henni frá sér. Hepnaðist honum það
nokkum veginn með því að slá því föstu, að alt
yrði að víkja fyrir réttlætinu. Það var einmitt
þegar hugurinn var fastur \dð þetta, sem hann
heyrði þessi tvö einstaklega geðþekku orð, og
þá rödd, sem hann þráði öllu öðra frekar að
hevra, því röddin var rödd sonar hans. Samt
leit hann ekki upp. Þetta gat ekki átt, sér nokk-
urn stað. Drengurinn var. einhvers staðar í
Evrópu. Hann vissi ekki rétt sem stóð, hvar
hann væri, en hann mundi nú fljótlega fá að
vita það, því það liði víst ekki á löngu þangað
til símskeyti kæmi frá honum, þar sem hann
beiddi um meiri peninga. Tilfinningar hans
höfðu verið töluvert. æstar þá um morguninn,
en nú vildi hann láta sig dreyma um það, sem
hann þráði. Þetta var að eins augnablik. Svo
leit hann upp. Jú, þetta var rétt. Það var
Dick, sem stóð þaraa brosandi í dyrunum.
Áreiðanlega var það Dick, og enginn annar.
Oilder spratt á fætur og það var eins og hann
yrði alt í einu miklu unglegri og hlíðlegri.
Feðgarnir tóku fast og innilega höndum
saman og hvorugur sagði neitt ofurlitla stund.
Gilder tók fyrst til máls, og þrátt fyrir það, að
hann reyndi að vera alvarlegur strangur, þá
var röddin þó blíðlegri, en hún hafði verið
lengi.
“Hverig stendur á því, að þú ert kominn?”
spurði hann.
Dick hafði líka orðið töluvert um það, að
hitta aftur föður sinn. Hann varð að ræskja sig
tvisvar eða þrisvar áður en hann gat svarað,
og það var eins og það vefðist fyrir honum,
hvað hann ætti að segja. Fljótlega svaraði
hann þó eins glaðlega og léttilega eins og hann
gat.
“Mig bara langaði til að koma heim,
pabbi,” sagði hann, og' nú datt honum nokkuð
í hug, sem í bráðina gat hjálpað honum út úr
hálfgerðum vandræðum, sem honum fanst hann
vera kominn í. “Fyrir alla muni, eg þarf að
gefa Saddie fimm dali. Hún lánaði mér þá til
að borga ökumanninum. Eg var orðinn alveg
peningalaus, pabbi.”
“Já, það má nú nærri geta,” sagði Gílder
og hló. “Þú hefir kannske spilað fullmikið á
skipinu, á heimleiðinni. ”
“Ekki var það nú eigilega það, sem fór með
peningana, þó það hjálpaði til, því eg spilaði
dálítið, bæði á skipinu og eins í Evrópu. Þeir
era skæðir þar. En það var ekki það, sem
gerði mig peningalausan. Peningarnir bara
eyddust eivehr veginn. Það er mesti hægð-
arleikur að losna við þá þama hinu megin. ”
“Og héraa megin líka,” sagði gamli maður-
inn heldur þunglega.
“ Jæja, það gerir ekki svo mikið til,” sagði
Dick, hálf kæruleysislega. “En segðu mér nú
pabbi, hveraig alt gengur. ”
“Býsna vel,” svaraði faðir hans góðlátlega.
“Það gengur alt bærilega. Mér þykir vænt um,
að þú ert kominn heim aftur, drengur minn,”
og það var auðfundið, að Gilder talaði í fullri
meiningu.
“Mér þykir líka vænt um, að vera kominn
heirn og mega aftur—” hann varð að sækja í
sig veðrið áður en hann gat lokið við setning-
una — “og mega aftur vera hér hjá þér,
pabbi. ’ ’
Gilder varð að gæta sín, að láta ekki of mik-
ið á tilfinningum sínum bera, 0g hélt að bezt
væri að skifta um umtalsefni.
“Skemtirðu þér vel!” spurði hann, og fór
•eitthvað að fást við skjöl, sem voru á skrif-
borðinu.
‘ ‘ Eg skemti mér alveg ágætlega, og hefði þó
kannske skemt mér enn meir, ef peningarnir
hefðu enst lengur. ”
‘ ‘ Mér finst eg hafi heyrt eitthvað þessu líkt
áður, ” sagði Giler, en horfði þó á son sinn
jafn ástúðlega og áður. “Því sendirðu mér
ekki símskeyti?” spurði hann svo, eins og vildi
hann láta son sinn skilja, að hægðarleikur hefði
verið að bæta úr f járþröng hans.
“Eg gerði það ekki vegna þess, ” sagði Dick,
“að þá hefði eg haft minni ástæðu til að koma
heim svona fljótt.”
Sarah kom inn í þessu og truflaði samtabð
milli feðganna. Hún hafði þekt Dick síðan
hann var lítill drengur, hafði þá þótt vænt um
hann og gefið honum brjóstsykur, og henni
þótti engu síður vænt um hann enn, nema frek-
ar væri. Hún brosti til hans glaðlega og góð-
látlega, eins og hún vildi með því bjóða hann
velkominn.
“Eg sé, að þér hafið fundið hann,” sagði
hún hlæjandi.
Dick þótti í raun og veru vænt um, að hún
kom, en svaraði þó í alt öðrum tón, en hún tal-
aði.
“Sarah,” sagði hann æði alvarlega, “þér
lítið betur út heldur en nokkru sinni fvr, og þér
erað svo miklu grennri.”
Stúlkuna hafði alt af langað til að vera
grönn, og þótti því meira. en lítið vænt um betta
og tók það, sem Dick sagði, í fulliá alvöru.
“Finst vður það, Mr. Dick ?” sagði hún raeð
miklum fögnuði. “Hvað mikið haldið þér að
eg hafi lézt!”
Dick horfði á hana stundar korn, eins og
vildi hann gera sér sem nákvæmasta grein fyr-
ir því, hvað mikið léttari hún nú væri í raun og
veru, helur en hún liafði verið, síðast þegar
hann sá hana, og hann lét sem sér væri hrein og
bein alvara.
“Eg býst við að þér hafið lézt um svo sem
hálft pund,” sagði hann eftir dálitla um-
hugsun.
Hann svaraði engu, en það leyndi sér ekki,
að henni féll |>etta stórilla, enda tók Dick fljót-
lega eftir því.
Hann hafði ekki gert sér grein fyrir því, hve
viðkvæm hún var einmitt fyrir þessu og hve illa
henni féll að vera gild og feitvaxin.
“Mér þykir ósköp slæmt, að eg skyldi segja
þetta,” sagði hann vinsamlega. Þér megið ó-
mögulega vera reiðar við mig. Auðvitað ætl-
aði eg ekki—”
“Að brigzla mér um mína galla”, sagði
Sarah með töluverðri þvkkju.
“....Nei, þefta tekur engu tali,” sagði Diok.
“Þér eruð ekki svo feitar, að þér þurfið að taka
yður það nærri. Ekkert svipað því, þér eruð
rétt mátulegar. — Þér megið ekki vera reið,
Saddie. Gefið þér mér einn koss, eins og þér
gerðuð, þegar eg var lítill,” Og hann tók hana
í fang sér og rak að henni rembings koss. “Hana
nú! Verið þér nó góðar. Þetta er rétt til að
sýna yður, að eg hugsa ekki nema vel um yður.”
Aumingja stúlkan vissi ekki hvað hún átti
af sér að gera.
“Því gerið þér þetta, Mr. Dick?” hálf-stam-
aði hún út úr sér. “Því gerið þér þetta?”
Gilder horfði á þetta og ofbauð vafalaust,
að sonur sinn skyldi haga sér svona.
“Hættu þessu, drengur,” sagði hann tölu-
vert alvarlega. “Þú ert að gera stúlkunni
rangt tij. Það er nóg komið af þessu.”
Hinn ungi maður slepti stúlkunni að vísu,
en það var ekki á honum að sjá, að honum þætti
mikið fyrir því, sem hann hafði gert. Hann gekk
nær föður sínum og horfði á hann brosandi. —
“Einn smá-koss gerir engum mein,” sagði hann
glaðlega. “Eg skal bara sýna þér það.”
Þar með vafði hann báðum höndum um háls
föður síns og kysti hann svo, fyrst á nægri
kinnina, svo á hina vinstri, og var búinn að því
áður en gamli maðurinn gat áttað sig á, hvað
hann væri að gera. Að þessu búnu leit hann dá-
lítið kýmnislega til stúlkunnar. Sjálfur var
hann alveg sannfærður um, að hann hefði gert
það eitt, sem rétt var. Hann elskaði föður
sinn, og með þessu hafði hann tjáð honum ást
sína, og honum þótti vænt um, að hann nafði
gert það.
Gamli maðurinn gekk tvö eða þrjú fet aftur
á bak og stóð þar hreyfingarlaus og horfði á
gon sinn, eins og hann vissi ekki hvað hann ætti
að hugsa eða gera, og þegar hann tók til rmils,
var röddin hálf óstyrk og skjálfandi.
“Guð sé oss næstur,” hrópaði hann upp
yfir sig, og svo strauk hann um kinnarnar, fyrst
aðra og svo hina, en það, sem hann sagði, gaf
greinilega til kynna hverjar tilfinningar hans
voru. “Þetta er í fyrsta sinni, sem þú hefir
kyst mig, Dick, síðan þú varst lítill drengur. En
eg man vel eftir því, ’ ’ bætti hann við og það var
gleðihreimur í röddinni.
Dick hugsaði með sér, að kannske hefði hann
nú reynt heldur mikið á tilfinningar föður síns
og hann gekk til hans, lagði hönd á öxl honum
og sagði ástúðlega:
“Mér þykir fjarskalega vænt um það, pabbi
minn, að vera kominn heim til þín aftur.”
“Þykir þér það, sonur minn?” sagði Gilder
einstaklega góðlátlega. En það var eins og hon-
um fyndist hann vera að gefa tilfinningum sín-
um heldur um of lausan tauminn. Honum
fanst að það, sem nú hafði fram farið, væri
naumast viðeigandi fyrir sig. “Farðu nú þína
leið, drengur minn. Eg hefi mikið að gera, sem
verður að komast í verk. Bíddu annars við
eina mínútu, ” bætti hann við og tók úr vasa
sínum saman vafða bankaseðla, sem ekki var
hægt að sjá hvað voru margir, eða stórir, og
rétti þá syni sínum. “Héraa eru nokkrir skild-
ingar fyrir þig í bráðina, og farðu nú þína leið,
svo við getum haldið áfram við það, sem eg
þarf að gera. Við sjáumst aftur við miðdags-
verðinn.
Dick stakk peningunum í vasa sinn og gekk
f áttina til dyranna.
“Þú hefir alt af sama ráðið til að losna við
mig, og það dugar æfinlega,” sagði hann gletn-
islega. Og nú sýndi hann Ijóslega, að hann
hafði nokkuð af þeim hyggindum, sem í hag
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENftV AVE. EASf. - - WINNIPEG, MAIM.
Yard Offlce: 6tn Floor, ftank ot HamiltonOhamber*_
koma, eins og gamli maðurinn. Hann borgaði
stúlkunni ekki þessa fimm dali, sem hann hafði
fengið hjá henni, en um leið og hann opnaði
liurðina, sneri han sér að föður síum og bað
hann fvrir alla muni að gleyma því nú ekki að
borga Saddie þessa peninga. Svo fór hann út.
VerZlunareigandinn bvrjaði aftur a vinnu
sinni með ánægju, því það, að sonur hans var
nú aftur kominn heim, var þess valdandi, að
hann var í næstum óvanalega góðu skapi. Ef
til vill hafði það verið hepni fyrir Mary Tura-
er ef hún hefði getað komið á hans fund, ein-
mitt nú, meðan skapið var létt. En atvikin hög-
uðu því þannig, að sú hepjii átti ekki fyrir lienni
að liggja, og kom það brátt í ljós, eftir að
Smithson kom inn í skrifstofuna, en það var
skömmu eftir að Dick fór út. Það var auðséð
á manninum, strax og liann kom inn, að eitt-
hvað óþægilegt eða ógeðfelt hafði komið fyrir.
Hann gekk hratt inn að skrifborðinu og þegar
liann bvrjaði að tala, var auðhevrt, að honum
var mikið niðri fvrir. Húsbóndinn leit á hann
alvarlega.
“McCracken hefir tekið konu fasta í búð-
inni,” sagði hann hálf veiklulega. “Hún hefir
verið rannsökuð og við höfum fundið á henni
hér um bil hundrað dala virði af kniplingum.”
“Já, hvað um það?” svaraði Gilder óþolin-
móðlega. Þet-ta var svo algengt í búðinni, að
liann taldi ekki nauðsynlegt, að komið væri til
sín með slík mál í hvert sinn. “Því eruð þér
að segja mér frá þessu? Þið vitið fullvel, hvað
gera skal.”
Smithsón varð enn vandræðalegri á svip-
inn, en fór þó ekki.
“Mér þykir fyrir að ónáða yður,” sagði
, hann og hikaði við, “en eg hélt að réttai’a væri
að skvra vður frá þes-su, áður en lengra væri
farið.”
“Það var alveg óþarfi,” sagði Gilder hörku-
lega. “ Þér vitið vel, hvernig eg lít á þessa
hluti. Segið MdCracken að láta lögregluna taka
þjófinn fastan.”
Smithson hikaði við að hlýða skipunum hús-
bónda síns orðalaust, en vissi hins vegar ekki
hverng hann átti að koma orðum að því, sem
honum fanst hann þurfa að segja.
“Ilún er ekki eiginlega þjófur,” sagði hann
hikandi eftir nokkra umhugsun.
“Hvaða hégóma tal er þetta, Smitlison?”
sagði verzlunareigandinn, og var nú orðinn
nokkuð æstur. “Ekki þjófur! og samt funduð
þið hundrað dala virði af kniplingum í hennar
vörzlum, sem hún hafði ekki keypt. Samt er
hún ekki þjófur? Hvað ætli hún sé?”
“Hún er ein af þessum manneskjum, sem
þjáist af stelsýki,” svaraði Smithson og var nú
eins og ákveðnari en áður. “Það vill þannig
til, að konan sem eg er að tala um, er kona J.
W. Garskell bankastjóra. Þér kannist við
hana. ”
Jú, Gilder kannaðist við hana. Svipur hans
gaf það ótvírætt til kynna, að afstaða hans öll
til þessa máls breyttist á svipstundu. Áður
hafði það eitt verið í huga hans, að beita lög-
unnum vægðarlaust. Hegna þjófnum. Nú hugs-
aði hann um það eitt, hve afar leiðinlegt það
væri, að þessa konu skyldi henda þetta ólán.
“Þetta var afar leiðingt,” sagði hann og
það var enginn efi á því, að honum þótti þetta
í raun og veru mjög slæmt. Hann leit góðlát-
lega á Smithson, sem nú enn á ný naut þeirrar
gleði, að vita sjálfan sig hafa komið sér vel við
húsbóndann, en það hafði hann lengi stundað
af mikilli aíúð. “Það var alveg rétt af yður,
Smithson, að eegja mér frá þessu.” Dálitla
stund sat hann þegjandi og hugsaði hvað gera
skyldi, og sagði svo í ákveðnum róm, eins og
honum var eðlilegt: “Við getum auðvitað ekk-
ert við þetta gert, nema látið þetta sem hún tók,
aftur á búðarborðið og látið hana fara.”
Smithson hafði enn ekki sagt alt, sem hon-
um fanst hann þurfa að segja. 1 stað þess að
fara strax 0g gera eins og lagt hafði verið fyr-
ir hann, þá stóð hann enn kyr og ræksti sig.
“ Konan er afar-reið, Mr. Gilder,” sagði hann
hálf-feimnislega. “Hún -heimtar, að hún sé
beðin fyrirgefningar.”
Verzlunareigandinn spratt á fætur, en sett-
ist þó strax niður aftur. Hann mintist í hug-
anum heimkomu sonar síns og hugsaði um, live
skamt væri oft á milli þess, sem ánægjulegt
væri og óánægjulegt. Fyrir fáum mínútum
hafði hann verið hjartanlega glaður, en þá
þurfti þetta endilega að koma fyrir.
Skara langt fram úr.
3 fyrstu verðlaun
auk 24 heiðursborða
hlaut MONARCH hjörðin á Al-
þjóðar Vestur-Canada Silver Fox
Sýningunni í Winnipeg 1929.
Einnig fyrstu verðlaun 1927.
Byrjið loðskinna framleiðslu með
MONARCH Silver Fox, sem
vinna öll verðlaun MONARCH
Mink.
Skrifið og biðjið um ókeypis bækling.
WINNIPEG SILVER FOX COMPANY LTD.
Sven Klintberg, ráðsmaður.
Bird’s Hill. Manitoba.