Lögberg - 29.05.1930, Blaðsíða 1

íslands þúsund ár!

43. ARGANGUR jj
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 29. MAÍ 1930
NÚMER 22
7.
Hring hátíð og lotning í hug hvers manns,
þú heilagi drottinn vors fagra lands!
Þú ímyndin hæsta-! Vér þökkim, þér
að þetta’ er vort land, sem blessað er,
og helgað þeim orðsins anda,
sem eilifðir heims skal standa!
Ilring, þjóðklukka áranna, þúsund slögl
Hring þingið vort forna með dómspök lög
í alþjóða hug og heyrn og mál,
svo heimurinn þekki og skilji þá sál,
sem sveif upp í nímida sólar heim
og söngvana nam af ásum þeim,
sem lýstu’ upp með alföðurs eldi
alt íslenzku spekinnar veldi.
Sem yzt út á Atlants granda
varð aflgeymir Norðurlanda.
Hring, tíðvaldur aldanna, tíu högg!
Lát tónana falla sem gróðrar dögg
á hugtún hvers einasta Islendings,
sem elskar sitt Lögberg og ríðuír til þings.
Hvert slagið er Þórduna’ mn íslenzka öld,
sem undir er gengin sem sól um kvöld.
Hver aldar dagur varð lífi lög :
þau lifandi boðorð, er Saga hög
á þjóðmeiðinn rúnum risti,
og reyrði, og brendi, og frysti.
Úr Alþingi attra smæstu,
er efnið í söguna stærstu,
í æskunni endurborið,
með upprisuljóðin og vorið.
II.
Nú er alelda
Islanóts vorkvélda.
Myrk skal eymd |álda
yzta djúp falda.
Sigursveig bindum
Sóley gull-lindum.
Svipmest land landa,
litbezt heimsstranda.
Sigrar hwg-sólin
svellandi pólinn.
Veður og vinda
vísindi binda.
Burtu flýr blekking,
borin er þekking.
Vofur hausts víkja,
vorguðir ríkja.
Spakt er máds megin,
mannvit þjóð-regin,
stuðlað brimstormi,
steypt t Ijóðformi.
Hyr þess hátt blossar,
hrynja árfossar.
Mýkst er þess mildin,
máttugust snildvn.
Stórveldum stærri,
styrk fjöldans hærri,
æðstur örlaga
eilífa daga,
hugur heim skapar,
hugar þurð tapar.
Smáþjóð hug-jhæsta
heim á sér stærsta.
III.
Hér dýrðar staðinn Grimur Geitskór fann—
vort guttna lúið að mikilleikans sál
og frjálsri tign, er æsku hugsjón ann,
sem elskar fjallsins dýrð óg þögla mál.
1 sumur þrjú hann langa gerði leit
að landsins hjarta — þings að finna völl.
Hér sá hann loks þann steypta stuðla reit,
er stóð sem máttug, fornhelg guða höll.
Sú borgin Grims, varð ráðhöll ríki lands
og réttar, dóms og laga — björt og sterk.
En því skal ávalt nefna nafnið hans,
að náttúruUnar þékti’ ’hann kraftaverk.
IV.
Hamranna land, sem heggur loftið sundur
hvassyddum brúnum fram að skaga tám.
Heiðanna land, með öll þín viltu undur.
Æskunnar dásemd skygð í vötnum blám.
Heimurinn allur býr í borgum þínu/m :
Blómálfa hattir <— Jötu/nheima sveit.
Saga þín lyftir hörg og hélgum skrínum
hærra til lofts en nokkur fornþjóð reit.
Á Þingvelli 1930.
Guðmagn hins aldna þér í brjósti brennur.
Brosandi ungtíð forna tendrar glóð.
Draumur þess unga eins og röðutt rennur
Ránar frá djúpi, yfir vorri þjóð.
íslenzka sálin cisum helgum borin,
endurfædd guði þeim, sem dó á kross.
Máttar orð fornt og Mannsins sonar sporin,
mótuðu, bræddu’ og steyptu sjálfa oss.
Úlfljótur lögmaður lögvitra raka,
lögin. gaf fyrstur, er þjóðin vor sá.
Þar kendi skygnleika Þorleifs hins spaka,
þjóðráða djúpvitra ættbræðrum frá.
Löggjafinn fyrsti og lögsögumaður!
Lögerg vort heilaga geymir þinn eld.
Þúsund ár kulna, en þessi vor staður
þúsund ár blossar þér morgun og kvéld.
Hér geymist nafn þitt í leiftrandi Ijóma,
langt fram á aldir í sögu og brag.
Enn þá frá Lögbergi orðin þín hljóma.
alþjóð, sem sameinuð stendur í dag :
“Gapandi hófðum og gínandi trjónum
græðginnar ormshuga, frá þér sé stefnt.
Landvætti forna frá lýðveldis sjónum,
lát þú ei fæla. Þess grimt verður hefnt.
“Voröld, sem erfir frá ættfeðra dögum
eiðspjöll, scm geyma nú frjálsari hring :
sannleik hvern ger þú að lifgandi lögum <—
lifandi hugsjón þitt islenzka þing!”
VI.
Hér stóðu hœstu Héðan hugur
höfúðskörungar heillum andi,
íslenzks ágætis, aldir alda
alt sem j báru : Islands börnum.
afburða iþrótt,
andans snilli, Breiðabliks dýrð
hreysti, hugprýði, brúðum feðra
hugvát, list. endurskíni
Hér lögðu lög árdagsstöfum. Alþingi íslands
la/ndsins riki aftur sveipi
synir sólar, fólkvang forna/n
söguhetjur, frægðar Ijóma.
Þaðan er þróttur
þjóðar runnninn : Rísi af rústum
máttur muna, roða borgir
mergur beinum. laga-lundi
Lögbergs helga.
Hér kváðu kvæði Ris þú, rís þú
kynstór skáld. reginfagur
Dýrar drápur gullsálur Gimli
drengir sungu. glaðri framtíð !
Sögur sögðu sagnfræðingar. Sigri sól nótt,
Fréttir fluttu sumarið haust,
farmenn vísir. vorið vetur.
Hér á hamri Vér skulum syngja : Söngva-sönginn
hallir standi sigurs upprisu —
vits og vinmála Ljóða-ljóðið
vorrar þjóðar. lífs og frelsis!
VII.
Til þings, til þings, reið þjóð í stórrnn hóp.
Til þings, til þings, að hlýða’ á guttvæg rök.
Þar fornment skóla lista’ og lærdóms skóp,
sem lýðnum kendi ráðin holl og spök.
Og þaðan hillir helga sýn,
vor hjartans fold, við brjóstin þin.
Vor þjóð, vaf þrá
að þekkja æðstu leið,
en landið lá
um langra alda skeið
sem eyðiklettur framsókn timans frá. —
Sem fræ Und snjó, er vorsins unga. beið.
Og þingið breyttist. — Þjóðir, siðir, trú
sér þrengdu djúpt að frelsis hjarta rót,
unz fjendur lands frá þingi bygðu brú
úr bauiasteinum frægðar, kúgun mót.
Svo dauðleg að oss sundrung svarf,
að sjálfstætt þing úr landi hvarf.
En þjóðar þrá,
að þekkja efsta skaut,
var himin-há
og hærri’ en vetrarbraut.—
/ lágu hreysi sjálfa sig hún á,
þótt særi ytra bál og hjarn og þraut.
Til þings! Til þings! Nú frjálst er aftur Frón,
og frelsuð þjóð, sem geymdi eldinn bezt.
Til þings! Til þings! Hin forna frægðar sjón
i framtið borin endurljóma sést.
Um ævarandi ár til þings
í Urðarhmd vors fjatttahrmgs.
Vor þjóðarþrá,
er þekking, vit og list.
Hið sanna’ að sjá
og sœkja djásnin mist
i alda djúp, og alheiminum frá,
unz almátt lífsins sálin liefir kyst.
VIII.
Úti á öldum
ein hún sat
lögvitrust attra landa.
Mætti þar mildur
Mannsins sonur
Baldurs heiðri birtu.
Saman sórust
suðrænn og norrænn
fornt í fóstbræðralag.
Astar andi
æðstu hugsjóna
lýð verði Alþingislög.
Aldir alda
yngsta norðþjóð
dæmi fegurstan dóm.
Magnið og mildin
málin vegi
guðs á vizku vog.
Hnatta og heima
himinvaldur,
lögdrottinn landa og þjóða!
Alþingi Islands
endurbornu
vísindin æðstu veittu.
IXw
Vor guð er borg, vor borg vort land,
á bjargi reist við timans sand,
% djúpsæ þess eilífa anda-,
sem umfaðmar vordrauma samtengdra stranda.
Frá aldanna öðli,
frá ársumars röðli,
af guðu/num kjörvn að geyma vort sigra/ndi mál.
Vort norðurheims hjarta
þú helga og bjarta !
Þú volduga fjalldrotning. Veráldar djúpskygmist sál.
Mót himni stefnir hjartans þrá,
og hugur tinditm þínum frá
sér guðsheima opnast alla
í ársölum þúsumd vormorguns fjalla.
Með barnshönd vér bendum,
og blessun þér sendum,
frá austri og vestri og suðri, að Sóleyjar strönd.
1 brjóstanna blóði,
í bænum og Ijóði
vér helgurn þér, vígjum þér, lifum þér lífi og önd.
Vor þjóð, vort land, vor borg og bygð,
sé blessun þinni yfirskygð.
ÖU eilífðin ættjarðar kvæði.
Hvert andtak þig græði. Hvert handtak þig klæði.
Vort ástríkið æðsta,
vort andríkið hæsta, .
með djörfung og festu og drenglyndi haldi’ um þig vörð,
u/nz landið og Ijóðin,
og lofsöngva þjóðin,
er samstilt og heilskapað listaverk lífsins, á jörð.
i
Þ. Þ. Þ.