Lögberg - 23.10.1930, Blaðsíða 4

Bls. 4.
LÖGBRRG. FIMTUDAGINN 23. OKTÓBER 1930.
Högtierg
Gefið út hvern fimtudag’ af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borcfist fyrirfrant.
The “tfðRberg’” is printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
+-------------------------+
Bannaður innflutningur
rússneskra kola
Þrátt í'yrir ítrekaðar tilraunir af hálfu rúss-
neskra stjórnarvalda, um leyfi til innflutnings
á rússneskum harðkolum hingað til lands, hefir
sambandsstjórnin í Ottawa synjað um innflutn-
ing frekari byrgða úr þeirri átt, en þegar hefir
verið samið um, að því viðbættu, að þeim rúss-
neskum kolaskipum, er um þessar mundir liggja
á canadískum liöfnum, er heimilað að selja farm
sinn.
Lagt var allmjög að hinni canadísku stjórn,
að veita hið áminsta leyfi, og því jafnframt hald-
ið fram, að innflutningur harðkola frá Rúss-
landi kepti að engu leyti við canadiska kola-
framleiðslu, með því að hér væri ekkert fram-
leitt af liarðkolum. Þetta er að vísu rétt; en
samt sem áður leit stjórnin svo á, að canadíska
þjóðin gæti engan hagnað haft af kolainnflutn-
ingi frá Rússlandi eins og sakir stæðu, og þess-
vegna væri ástæðulaust að veita leyfi til inn-
flutnings slíkri vörutegund.
Mikill meiri hluti þeirra harðkolabirgða, er
can^diska þjóðin notar, kemur frá Bandaríkj-
unum, sem glegst má af því ráða, að árið sem
leið nam innflutningur harðkola að sunnan þrem
miljónum og tvö hundruð þúsundum smálesta,
til móts við fimm hundruð þrjátíu og fimm þús-
und smálestir, er á sama tímabili fluttust hingað
frá Bretlandi.
Þegar núverandi nýlenduráðgjafi Breta, Mr.
Thomas, var hér á ferð í fyrra, lét hann þess
oftar en einu sinni getið í ræðum sínum, hve
ákjósanlegt það væri, að Canada og Bretland
stofnuðu til gagnskifta með sér á hveiti og kol-
um, þannig, að fyrir aukin hveitikaup liéðan úr
landi, skyldi Canada jafnframt auka kolainn-
flutning sinn frá Bretlandi. 1 sama streng hefir
einnig nýlegá tekið annar áhrifamaður í brezka
ráðneytinu, Mr. Graham, er heldur því fram að
canadíska þjóðin geti því aðeins vænst forrétt-
inda á Bretlandi, hveitikaupum viðvíkjandi, að
hún auki að sama skapi innkaup sín á kolum og
stáli þaðan.
Ekkert land í heimi kemst í hálfkvisti við
Rússland hvað harðkolanámum viðvíkur; er á-
ætlað, að slík náttúrufríðindi rússnesku þjóðar-
innar séu fimm sinnum meiri en með nokkurri
annari þjóð.
Arið 1928, nam innflutningur rússneskra kola
hingað til lands sex þúsund tvö hundruð og f jór-
um smáles’tum, er seldust í alt fyrir þrjátíu 0g
níu þúsundir, þrjú hundruð áttatíu og þrjá dali.
Svo vel þótti níssnesku stjórninni hafa tekist til
um þessa fyrstu tilraun sína hér í landi, að hún
afréð þegar að leggja alt hugsanlegt kapp á kola-
innflutning hingað í framtíðinni. Árið sem leið
höfðu viðskiftin á þessu sviði aukist það mikið,
að innflutningur rússneskra harðkola til Can-
ada, nam eitt hundrað og seytján þúsundum og
f jögur hundruð og fjórum smálestum, er seldust
í alt fyrir sex hundruð níutíu 0g tvær þúsundir
og fimm hundruð níutíu og tvo dali, og nú í ár
hefir innflutningurinn enn aukist að miklum
mun.
Harðkol, sem hingað flytjast inn, eru undan-
þegin innflutningstolli; er það því sízt að undra,
þótt hinar ýmsu þjóðir, er þá vörutegund fram-
leiða, kosti kapps um að verða aðnjótandi hins
canadiska. markaðar.
Þau rússnesk verzlunarfélög, er harðkol
fluttu hingað til lands, staðhæfðu lengí vel, að
slíkur innflutningur gæti undir engum kringum-
stæðum haft skaðleg áhrif á kolainnflutning frá
Bretlandi, né heldur lagt nokkrar hömlur á
brezkan markað; ef um samkepni væri að ræða,
þá yrði það einna helzt við Bandaríkin. Slíkan
skilning var hin canadíska stjórn með öllu ó-
fáanleg til að leggja í málið, og þessvegna tók
hún þá afstöðu, sem getið var um hér að framan.
Að vísu var það sambandsstjórninni í lófa
iagið, að leggja innflutningstoll á rússnesk kol,
ef svo bauð við að horfa; ástæðulaust hefði ver-
ið að saka hana um stefnuskrárbrot fyrir það.
1 þessu tilfelli valdi stjórnin þó heldur þann veg-
inn, að leggja blátt bann við innflutningi rúss-
neskra kola, en að bvggjanýja tollmúra, og verð-
ur ekki arrnað séð, en henni hafi tekist vel til úr
því sem ráða var.
♦——---------------------- ----------------+
Undarlegt afskiftaleysi
+—-------------------——------------------—+
Ekki alls fyrir löngu, lét yfir-eftirlitsmaður
vínbannslaganna í Bandaríkjunum, þá yfirlýs-
ingu frá sér fara, að héðan í frá yrði engin til-
raun til þess gerð, að draga þá Bandaríkjaborg-
ara fyrir lög og dóm, er framleiddu á heimilum
sínum öl og vín til heimilisnota. Hefir yfirlýs-
ing þessi, sem vænta mátti, vakið allmikið um-
tal, sem ekki er mótvon, því margir líta svo á,
• að hún sé í beinni mótsögn við ítrekaðar yfir-
lýsingar Mr. Hoovers í síðustu forsetakosning-
um, er ákváðu bannlöggjöf þjóðarinnar fylstu,
hugsanlega vernd. Hver er afstaða forsetans
til þessa mikilvæga máls, eins og nú horfir við?
Eða á þögnin að skoðast sem fullkomið sam-
þykki af hans hendi?
Tæpast munu orðið geta skiftar skoðanir um
það, að með þessari nýju ráðstöfun af þeirra
hálfu, er bannlaganna eiga að gæta, sé stigið
alvarlegt spor í 'þá átt, að veikja undirstöðu vín-
bannsins, í stað þess að styrkja hana; finst
mörgum, sem sízt er að undra, ráðstöfun þessi
vera mjög í ósamræmi við stefnuskrá forseta
og furða sig á því, að liann skyldi ekki skerast í
leikinn. En honum virðist óneitanlega hafa
fallið betur afskiftaleysið og þögnin, en ákveð-
in og röggsamleg afstaða, hver sem ástæðan
kann að hafa verið.
Mikið má það vera, ef þeim flokki, sem nú
fer með völd í Bandaríkjunum, Republicana
flokknum, kemui ekki alvarlega í koll við kosn-
ingarnar til þjóðþingsins þann 4. næsta mánað-
ar, þetta einkennilega afskiftaleysi forsetans.
+------------------------------------------
Sigurför læknisfræðinnar
+----------------—-------------------------
Hið merkilega læknaþing, sem nýlega var
haldið í Winnipeg af læknafélagi brezka veld-
isins, vekur til íhugunar þær stórkostlegu fram-
farir, sem læknisfræðin liefir tekið síðastliðna
hálfa öld.
Til dæmis um breytingamar, sem orðið hafa,
má geta þess, að í einni stórborg í Bandaríkjun-
um fyrir fimtíu árum, dóu þrjú börn af hverjum
f jórum, áður en þau urðu ársgömul; nú deyr þar
aðeins eitt af liverjum seytján á sama aldri. Or-
sakirnar fyrir liinum mörgu dauðsföllum fyr,
voru: vanræksla, þekkingarleysi og erfðalijá-
trú.
1 þá daga var ekki hægt að búast við hærri
aldri en fjörutíu árum; nú lifa margir í fimtíu
og átta eða sextíu ár.
Ný hreifing skaut rótum árið 1848, er það
maikmið hafði, að efla hreinlæti í borgum og
bæjum þessa lands. Þá dóu fleiri en fæddust,
28 á móti hverju þúsundi, en dóu 30. Nú fæðast
20 á móti hverju þúsundi en 12 deyja. Þessi
nýja hreifing kom því til leiðar, að dimmir og
rakir kjallarar voru fordæmdir til íbúðar. Saur-
rennur voru gerðar; það var fordæmt, að margt
fólk hrúgaðist saman í litlar og þröngar kvtr-
ur; áherzla var lögð á hreint neyzluvatn og eft-
irlit haft með því, að mjólk væri höndluð með
hreinlæti.
Þessar hreinlætis ráðstafanir björguðu f jölda
mannslífa, og sóttvarnir komu í veg fyrir hindr-
unarlausa útbreiðslu farsótta. Árangurinn af
þessari hreifingu kom bráðlega í ljós; dauðsföll-
um af völdum sumarkóleru barna, fækkaði mjög,
og sömuleiðis kóleru, sem gamalt fólk hafði dá-
ið úr. Bóluveikin, gula hitasóttin og taugaveik-
in, létu stórum undan vopnum vísindanna og
heilbrigðisreglum, sem stranglega var fram-
fyigt.
Árið 1900, hófst fyrir alvöru baráttan gegn
tæringunni; var hún einkum og sérílagi í því
fólgin, að upplýsa almenning um eðli 0g hætti
veikinnar og vanmir gegn henni. Eftir það fór
fólkið að skilja, að veikin væri hættuleg, að
iiún væri læknandi 0g að mikið mætti gera til
þess að verjast henni. Það var erfitt verk og
seinunnið, að vekja skyldutilfinning manna fyr-
ir baráttunni gegn þessari plágu, en það tókst.
Síðar hófst barátta gegn kynferðissjúkdóm-
um, geðbilun, krabbameini, sóttnæmum augna-
sjúkdómum og barnadauða. Læknirinn, foreldr-
arnir og kennarinn tóku höndum saman til þess
að bjarga lífi mannanna, einstaklinganna sem
heildarinnar, til að gera lífið bærilegra 0g hörm-
ungaminna.
Hér skulu talin afreksverk læknisfræðinnar,
að því er starfsemi hennar snertir heilsunni til
verndar á síðastliðnum aldarhelmingi:
Lifnaðarhættir, sem tryggja líkamlegt heil-
brigði; hreinlæti á heimilunuum 0g í verksmiðj-
unum; hreint vatn, hrein mjólk og heilnæm fæða,
burthreinsun úrgangs og hroða; rennur fyrir
saur og önnur óhreinindi, 0. s. frv.
Baráttan hefir oft verið erfið 0g við hana
hefir oft þurft á mikilli þolinmæði að halda.
Sigrarnir eru margir og miklir, þótt meira sé
óunnið. Síðustu þrjátíu árin, hafa verið starfs-
og stríðs-ár—reglulegt þrjátíu ára stríð í sögu
læknisfræðinnar, 0g hefir þar hver sigurinn rek-
ið annan/ /
Þegar athuguð eru dauðsföll í New York, er
það eftirtektarvert, hve miklar hafa orðið fram-
farimar síðastliðin fimtíu árin. Þar deyja nú
80 af hverjum 100,000 úr skarlatsveiki; 235 af
hverjum 100,000 úr barnaveiki; 235 úr barna-
kóleru af 100,000, innan fimm ára aldurs, og 404 ’
af hverjum 100,000 úr tæringu.
Þetta er stórfengilegur sigur í hinni miklu og
látlausu vísindabaráttu í sóttvörnum og heil-
brigðismálum.—
Ofanskráð grein er þýdd úr tímaritinu The
Western Home Monthly.
+ --------------------------*
Þjóðbrautakerfið
+----------------------------*
Ýms leiðandi blöð afturhaldsflokksins, virð-
ast ekki með öllu áhyggjulaus út af því, hvernig
þjóðbrautakerfinu muni reiða af undir leið
sögn núverandi þingmeirihluta og stjómar.
Iivort ótti sá, er á nokkram verulegum rökum
bygður eða ekki, skal ósagt látið; en gott er til
þess að vita, að áhrifablað líkt og Montreal Gaz-
ette, skuli hafa vakið djarflega máls á því, hve
nauðsvnlegt það sé, að halda þessari dýrmætu
þjóðeign utan við flokkapólitíkina; bendir blað-
ið gtjórninni á það í fullri alvöru, að þjóðin
muni ekki líða það óátalið, að farið sé eftir
pólitiskri flokksafstöðu, þá er skipa skal fram-
kvæmdarstjórn kerfisins; einungis liagkvæm
reynsla 0g hæfileikar geti komið þar til
greina.
Blaðið Ottawa Journal, sem er eitt af áhrifa-
mestu stuðningsblöðum núverandi sambands-
stjórnar, tekur mjög ákveðið í sama streng, og
skorar á stjórnmálamenn þessa lands, án tillits
til flokka, að sýna þjóðbrautakerfinu fullkomið
hlutleysi, með því að sýnt sé, að því sé vel
stjórnað um þessar mundir.
Vestur á strönd hefir allmikið umtal spunn-
ist út af því, hvort þjóðbrautakerfið ætti að
stofna til eimskipasambands milli Vancouver,
Seattle og Victoria. Um þessar mundir starf-
rækir Canadian Pacific félagið eimskipaferðir
milli þessara þriggja hafna. Blaðið Victoria
Colonist, legst á móti því, að þjóðbrautakerfið
ráðist í slíkta fyrirtæki, og hið sama er um
Montreal Gazette að segja. Gegn stefnu beggja
þeirra blaða í því máli, ræðst Ottawa Journal af
kappi miklu, og kemst meðal annars þannig að
orði:
“Sá tími er nú um garð genginn, er telja
mátti fólkinu trú um, að þjóðbrautakerfinu væri
bezt borgið í höndum sambandsþingsins og
stjórnmálámannanna. Canada hefir síiia sögu
að segja í því tilliti. Þarf ekki í annað að vitna,
en meðferðina á Intercolonial brautinni gömlu;
hún stendur þjóðinni vafalaust enn í fersku
minni. Eins lengi og þjóðin minnist reynslu
sinnar í því efni, og eins lengi og framkvæmd-
arstjórn þjóðbrautanna er í jafn-góðum hönd-
um og hún er nú, er ekki ástæða til þess að
breyta til. Ætti framkvæmdarstjórnin að hafa
í því frjálsar og óbundnar hendur, hvaða stefnu
skuli fylgt með tilliti til nýrrar útbreiðslu kerf-
isins, hvort heldur sem um lagning nýrra brauta,
eða starfrækslu nýrra eimskipasambanda, er að
ræða.”
Blaðið Toronto Globe, telur víst, að ofan-
nefnd ummæli Ottawa Journal, ættu að taka af
skarið um afstöðu Mr. Bennetts og stuðnings-
manna hans til þjóðeignabrautanna, með því
að svo megi vel líta á, sem þau orð séu mælt
fyrir munn stjórnarinnar.
+----------------------------——■*
Liátaskólinn í Ontario
---------------------------------+
Samkvæmt fregnum frá Toronto, eru horf-
urnar fyrir stóraukinni aðsókn að listaskóla
Ontariofylkis, glæsilegri enn nokkra sinni fyr.
Árið 1917, var fyrsta skrefið stigið í þá átt,
að sameina listaskóla þenna við háskólann í
Toronto, en tneð lögum, er afgreidd voru í fylk-
isþinginu, árið 1919, var sameiningunni að fullu
ráðið til lykta, og hefir þessi nýja deild háskól-
anst fært mjög út kvíarnar síðan. Nú er svo
komið, að ráðstafanir hafa verið gerðar, er að
því lúta, að nemendur gangi undir próf í hin-
um og þessurn greinum listarinnar, er þeir
sjálfir kjósa, og skulu einkunnir við slíkt próf,
jafngilda einkunnum í hinum algengu fræði-
greinum, sem kendar eru, og teljast fullgildar
til burtfararprófs.
Fyr meir, lagði listaskóli Ontariofylkis, hvað
mesta rækt við þá tegund dráttlistarinnar, er
að viðskiftum laut; nú skal þessu til batnaðar
breytt þannig, að mest sé áherzla lögð á fegurð-
arlilið sannrar listmálunar.
Umsóknir að hinum aukna og endurbætta
listaskóla, berast rni að úr öllum áttum;#eigi
aðeins héðan úr landi, heldur og sunnan úr
Bandaríkjum líka. Hefir verið lagt á það sér-
stakt kapp, að velja þá kennara eina, er frum-
legir era í hugsun og kunnir að því, að ferðast
eigi ávalt eftir fjölförnustu' götunum. Spáir
slíkt góðu um framtíð þessarar þörfu lista-
stofnunar. I
Fœreyjaför
íslenzkra knattspymumanna.
Eftir Erlend Pétursson.
í lyftingu á e. s. Botníu stóðu
25. júlí 17 unfeir íslendingar og
biðu með óþreyju eftir að sjá hina
fyrstu landsýn í Færeyjum, þang-
að sem ferðinni var heitið. Þótt
ekki sé nema tveggja daga ferð
milli Islands og Færeyja, hafði
samt enginn af þessum stóra hóp
komið þanigað áður. Og þótt ís-
lendingar þekki vel færeyska fiski-
menn, þá vitum við samt lítið um
landið þeirra. Nema um þokuna
Um hana höfuð við heyrt. Og “vei
þeim sem í þokunni búa” stendur
einhversstaðar, en það á nú ekki
við um vini og frændur okkar Fær-
í meir en þriðjung aldar hafa>
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverkr
gifet, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askajn, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.r
Toronto, ef borgun fylgir.
eyinga. Nei, síður en svo. Og
heill þeim, sem í þokunni búa í
Færeyjum, segjum við eftir ferð-
ina.
Við bölvum samt þokunni; hún
tefur fyrir landsýn,, en loks léttir
þó lítið eitt upp og kl. 2.30 e. h.
sjáum við vestasta oddann í Fær-
eyjum, sem heitir Mykjunesholm-
ur, og litlu síðar Mykjunes, er rís
hátt pp úr sjónum. Þokunni létt-
ir smátt og smátt. Nú blasa á móti
okkur háar og tignarlegar eyjar
allar grasigrónar með smáþorpum.
Stærsta eyjan, sem við nú sjáum,
heitir Vagar og komum við þá inn
Vagafjörð og síðan Hestafjörð o!g
eru þar tvær smærri eyjar, sem
bera við syðsta oddann á stærstu
eyjunni, Streymoy. — Er Þórshöfn
á henni og syðst er Kirkjubær, sem
allir íslendingar kannast við.
Siglum við þar rétt fram hjá og
beygjum fyrir Kirkjubæarnes og
íslenzk lög og eftir borðhald far-
inn langur göngutúr og genginn
Hoydalsvegur. Var um leið stað-
næmst stutta stund á Iþróttavell-
inum. Veður var hið fegursta og
mikill hiti þó kl. væri orðin um
11. Það lagði því ekki aðeins hlýj-
an straum frá fólkinu sjálfu til
okkar íslendinganna, heldur var
eins og landið sjálft vildi veita oss
sömu hlýju.
Áður en lengra er farið, er rétt
að lesendurnir fái nú þ egar að
vita frekari deili á þeim tveimur
mönnum, er aðallega stóðu fyrir
mótinu.
Poul Niclasen ritstjóri var far-
arstjóri færeyska knattspyrnu-
flokksins, er hér kom í fyrra. Er
hann mikill áhugamaður um í-
þróttamál Færeyinga, sem og öll
önnur mál, er þeim eru til heilla.
Hann nýtur mikils trausts meðal
inn Nólsoyarf jörðinn og sjáum Færeyinga og er mjög vinsæll mað-
Nólsoy. Eftir stutta stund erum
við komnir til Þórshafnar, þang-
að sem við ætlum að heyja bar-
daga í fyrsta sinn á erlendri
grund. Ekki með eiturgasi, held-
ur í Færeyjum. Enda er öll
íramkoma hans blátt áfram og hin
prúðmannlegasta. — Um lö ára
skeið var hann þingmaður á lög-
þingi Færeyinga og var þá yngsti
ur með drengskap íþróttanna. —! maðurinn, sem kosinn hefir verið
Þegar skipið hefir hafnað sig,| á þing þeirra. En vegna mikilla
koma um borð til okkar Poul rit-
stjóri Niclasen, Sundorph lög
reglustjóri og formaður knatt-
anna sagði hann af sér þing-
mensku. Fyrir 2 árum var hann
valinn af utanríkisráðuneytinu til
spyrnuráðsins í Færeyjum, og ag ferðast um sem fulltrúi Fær-
Egholm, hinn góðkunni bakvörð-! eyinga til þeirra landa, sem þeir
ur, sem var hér í fyrra með fær-Jselja aðallega afurðir sínar. Fórst
eyska knattspyrnuflokknum. Bjóóa
þeir okkur hjartanlega velkomna.
honum það prýðilega úr hendi.
Hann er ritstjóri stærsta blaðs-
“Dimmalætting” heitir. Er það
blað sambandsflokksins og til-
heyrir hann þeim flokki, og ef all-
ir sambandsmenn eru eins og
Síðan er haldið í land á stórum jng) gem gefið er út í Færeyjum og
vélbáti, og þegar að hafnarbakk-
anum kemur, er þar mikill fólks-
fjöldi að taka á móti okkur. Fer
þar fram hin opinbera móttaka.
og býður Niclasen ritstjóri fyrir hann, þá verð ég að segja það,
hönd bæjarbúa alla íslendingana hvað sem allri “pólitík” líður, að
velkomna, flytur ágæta ræðu fyr- þejr eru góðir Færeyingar. í Þórs-
ír minni íslands, og að henni lok- höfn; skipar Niclasen margar
inni fagnar fólksfjöldinn komu ls- J trúnaðarstöður fyrir bæinn og er
lendinganna með margföldu auic þess vara borgarstjóri. Hefir
húrra. Þá syngja allir íslenzku
knattspyrnumennirnir þjóðsöng
hann átt mikinn þátt í þeim verk-
legu framkvæmdum, sem gerðar
Færeyinga, “Þú alfagra land hafa evrið í Þórshöfn á síðar: ár-
mitt” eftir Simun av Skarði. Hafa[um. Niclasen var aðalhvatamað-
flestir íslendingar heyrt hans get-[ ur þesg> að okkur íslendingum var
ið frá ferð hans hér í fyrra. Þóttijboðið til Færeyja og studdi fær-
Færeyingum söngurinn takast eysku knattspyrnumennina með
prýðilega, og þótti þeim vissulegaj ráðum og dáð í því verki.
vænt um þessa fyrstu kveðju ís-
lendinganna. Farstjóri mælti því
næst fyrir minni Færeyinga og
þakkaði hið vinsamlega og rausn-
arlega boð þeirra og íslendingarn-
ri tóku undir með snjöllu -húrra.
Að því loknu stígum við í fyrsta
sinn á færeyska grund og höldum
á leið til gistihússins. Fólkið tek-
ur á móti okkur með mikilli ‘blíðu’
á þeirra máli. Ungu stúlkurnar
“nikka” til okkar
“blikka”, en gamlir
iSundorph lögreglustjóri er mað-
ur á bezta aldri, rúmlega þrítug-
ur. Er hann danskur að ætt og
hefir verið lögreglustjóri í rúm
fimm ár. Hann er mjög áhuga-
samur um allár íþróttir og hefir
unnið mikið að eflingu þeirra í
Færeyjum og þá sórstaklega í
Þórshöfn. Er hann formaður
Knattspyrnuráðsins þar og jafn-
framt formaður fyrir “Aavnar
og jafnvel Boldfelag”. Iðkaði hann knatt-
Færeyingar spyrnu mikið í Danmörku og var
koma 0g hielsa okkur með handa- þar talinn ágætur knattspyrnumað-
bandi. Eru þeir hættir sjóferð- r. Nú stjórnar hann knattspyrnu-
um, en hafa allir verið á íslandi ■ málum Færeyinga með mikilli ó-
°g þykir þeim mjög vænt um að sérplægni og dugnaði. Einnig er
fá tækifæri til að sjá og heilsa’ hann formaður fyrir skátafélagi
upp á fslendinga. Víðast hvar í í Þórshöfn og er mjög hrifinn af
bænum er flaggað fyrir okkur og þeirri hreyfingu.
það jafnt með danska fánanum og!
,. , , . , ,, , ,,, — Hann er vinsæll maður l
læreyska flalgginu hvita með blaa'
* . . . ,, | Þorshöfn serstaklega meðal æsku-
og rauða krossinum. Eftir nokkrai_____ .
lýðsins og er íþróttunum mikill
styrkur í að eiga svo ágætan for-
ingja. f viðkynningu er hann hlnn
frjálslyndasti og bezti drengur. Og
stund erum við komnir að gisti-
húsinu þar sem knattspyrnumenn-
irnir eiga að búa„ að undanskild-
um farstjóra, sem bjó hjá lög-
, ,., ... _ ,, til marks um það hvað hann er
reglugtjoranum. Kl. 9 unl kvoldið
voru allir þoðnir til kvöldverðar1 hrlfinn af Færeyjum, minnist ég
hjá Sundorph lögreglustjóra. Bauð, þeSS.Sam hann sagði við mig eina
‘ smni, að hann gæti ekki hugsað
sér yndislegri stað að dvelja á. —
Hann hafði einna mestan veg og
vanda af móttökunni í Færeyjum
og fórst það fara vel úr hendi,
svo við getum seint fullþakað hon-
um alla þá vinsemd og umhyggju,
sem hann sýndi okkur.
Hefi ég þá getið um þá tvo
hann íslenzku knattspyrnumennina
velkomna fyrir hönd knattspyrnu-
ráðsins með vinsamlegri ræðu.
Fararstjóri þakkaði hið rausnar-
lega boð lögreglustjóra og bar
fram kveðju í. S. í. til færeyskra
íþróttamanna. Niclasen talaði
fvrir minni íslenzkra knattspyrnu-
manna. Þá voru sungin nokkur