Lögberg - 26.02.1931, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. FEBRÚAR 1931.

EFTIR
ALICE DUEfí MILLEfí.
I. KAPITULI.
í hvert sinn, sem þeim Lydíu og Miss Ben-
nett varð eittlrvað sundurorða, mintist hin .síð-
arnefnda fyrstu stundar þykkjunnar, sem hún
hafði orðið vör við á Thorne heimilinu. Hún
sá í hUga sínum þykka gólfdúkinn á stiganum
upp á aðra hæð hússins. Á aðra hönd var
marmaraveggur, á hina eikar handrið, mjög
haglega geit, og á því stóð leirker og í leirker-
inu falleg pálmaplanta. Upp stigann gekk reið-
ur maður og bar barn í fanginu, seru var enn
reiðara. Miss Bennett gat séð breitt bak
mannsins, sem gekk upp stigann. Hann var í
bláleitri yfirhöfn, úr þykku efni. Hún sá háls-
inn og svart hárið niðrundan hattinum. Öðru-
megin við hann sá hún handlegg á lítilli stúlku,
sem baðaði út í loftið, en hinum megin fót, sem
sparkaði alt hvað af tók, og Jiað var svo sem
auðséð, að barnið brauzt um alt sem það hafði
orku til. Stúlkan litla greip í plöntuna, og ker-
ið valt ofan á gólfið og brotnaði í ótal mola, og
gerði tvo danska ihvolpa, sem þar voru, laf-
hrædda, en það voru einmitt þeir, sem valdið
höfðu þessari óánægju.
Þessar tvær manneskjur héldu áfram upp
stigann, þó gangan sæktíst heldur erfiðlega, því
þó maðurinn væri sterklegur, þá var enginn
hægðaileikur að bera tíu ára gamalt barn upp
stiga, þegar það gerði alt sem það gat til að
sp'vrnast á móti. Þar að auki var stig'inn, svo
fallegur sem liann var, töluvært brattur og dúk
urinn var svo þykkur, að það var eins og mað-
nr væri að ganga í nýföllnum snjó. Þegar þau
voru að hverfa upp úr stiganum, sá Miss
Bennett, að litla stúlkan barði í handlegginn á
manninum alt se mhún gat, og hún heyrði hana
segja hvað eftir annað: “Eg ætla að hafa þá.
Eg’ skal hafa Jiá!” Henni skildist fullkomlega,
að maðurinn hugsaði: “Þú skalt ekki’’, J)ó
hann segði ekki neitt, og hún vissi líka, að }>eg
ar }>au voi*u komin upp á loftið, þá mundu högg-
in verða endurgoldin og það með vöxtum.
Hér var faðir og dóttir, sem bæði voru svo
skapi farin, að hvorugt gat látið undan, og að
þeirra vilji var ósveigjanlegur. En í svo að
segja hvert sinn, sem þau greindi á, og }>að var
oft, hallaðist Miss Bennett á sveif Joe Thornes,
þessa gáfaða og óvægna manns/og kom það
cðlilega til af því, að hún var nokkuð gamal-
dags í hugsunarhætti og leit svo á, að börnun-
um fcæri að hlýða foreldrum sínum skilyrðis-
lausf. í þeta sinn var hún þó ekki með honum,
og kom það til af því, að hann hafði móðgað
hana með því að vera ruddalegur í orði við
hana, en það hafði aldrei komið fvrir áður, og
* kom aldrei fyrir aftur. Hann hafði verið lengi
að heiman, eins og oft kom fyrir, og var rétt að
kom heim í sitt stóra og skrautlega heimili á
Fifth Avenue, sem hann var töluvert stoltur af.
Strax þegar hann kom inn fyrir dyrnar, kom
hann auga á þessa tvo stóru hunda, sem Lvdía
var þá nýbúin að fá, og leizt honum illa á ]>á
og virtust þeir líkari kálfum en hundum. Hann
hafði þegar snúið sér að Miss Bennett:
“Því í fjandanum látið þér hana gera ann-
að eins og þetta’’ hafði hann sagt, og Miss
Bennett hafði líka svarað á alt aniian hátt, en
henni var í raun og vem lagið:
“Vegna þess, Mr. Thorne, að hún er svo illa
vanin, að enginn getur ráðið neitt við hana.’’
Lydia ihafði staðið þarna og litið til skiftis
á föður sinn og Miss Bennett og hélt sitt hvorri
hendi í hálskragana á hundunum. Hún var föl
í andliti, en það leyndi sér ekki, að hún var fast-
ráðin í að halda við sinn keip. “Eg ætla að hafa
þá, eg skal. eg skal!’’ sagði hún hvað eftir
annað.
En hún iliafði ekki fengið að hafa hundana.
Hún tapaði í það sinnið, og hún gerði það oft-
ast nær um það leyti. Það var ekki fyr en
.seinna, að hún fór að hafa betur í viðskiftunum
við föður sinn. En hvort sem hún vann eða
tapaði, þá hætti Miss Bennett mjög til að hall-
ast á sveif þessarar litlu, grannvöxnu stúlku í
hvert sinn, sem hún svo örug'glega beitti sínum
eigin viljakrafti, sem hún hafði erft af föður
sínum, gegn hans óveigjanlega vilja.
Nú var Sylvia búin að ná meiri þroska, og
hún hélt þeim einkennum lundarfars síns, sem
hún hafði fengið í vöggugjöf, að alt varð að
víkja fyrir hennar eigin vilja, en alt af liallað-
ist Miss Bennett á hennar sveif. Það var því
ekki neitt undarlegt, þó hún ætti erfitt aðstöðu,
þegar }>eim sýndist sitt hvorri. Það hafði ein-
mitt komið fyrir rétt núna. Þeim hafði orðið
ofurlítið sundurorða, ekki að þær hefðu jagast,
það var lítið annað heldur en vanalegt samtal,
eins og’ gengur og gerist.
Morson só strax, þegar hann kom inn til að
taka af borðinu, að eitthvað hafði komið fyrir.
þó hvorug þeirra segði nokkurt orð, meðan
hann var }>ar. Lydia stóð þama þráðbein og
ho’fði ofurlítið skáhalt niður á Miss Bennett,
sem sat í legubekknum. Hún sýndist vera að
leika sér að því, að færa fingurgull sín fram
og aftur eftir sínum löngu og mjóu fingrum.
Morson flýtti sér ekki lifandi vitund meira
fvrir það, þó hann vissi að þessar konur væru
að tala um eitthvað, sem hann átti ekki að
hevra. Hann dokaði heldur ekkert við til að
revna að komast eftir því, ln*að um væri að vera.
Hann fór að öllu eins og hann var vanur, sóp-
aði upp molum, færði stólana á sinn stað, rað-
aði bollunum á bakkann og fór út úr herfcerg-
inu með nákvæmlega sama fcraða, eins og hann
hafði komið. Hann hafði séð sitt af hvoru um
dagana og hann vissi, að hann átti ekki að láta
á því fcera þó hann yrði þess var, sem hann átti
ekki að vita.
Strax þegar hurðin hafði lokast eftir hon-
um, sagði Miss Bennett: “Það er ekki nema
svo sem sjálfsagt, að þú fcannir að bjóða gestum
að koma hér í þeta hús, ef það er meiningin, að
þú viljir ekki hafa það. Þú hefir vitanlega
fullan rétt til þess, en þá get ég ekki lengur
verið hjá þér, Lydia.”
“ Þú væizt, Benny, “að það er ekki meiningin”
sagði Lydia án þess að í rómnum kendi nokk
urrar reiði eða afsökunar. “Mér er ánægja að
því, að þú bjóðir hingað hverjum sem þú vilt,
þeg'ar eg er hér ekki, og þeim, sem skemtilegir
eru, þegar ég er hér. Það sem ég á við er það,
að þessar kerlingar eru leiðinlegar. Þér leið-
ast }>ær og þú vissir, að mér mundi leiðast þær.
Þú gerir mér leiðindi til að géfa skemt þessum
gömlu konum.”
Miss Bennett gat, ekki látið þetta fram hjá
sér fara án þess að svara því.
“ Þér adti að þykja heiður í því, að kona eins
og Mrs. Galton, sem vinnur svo mikið fyrir
kvenfangana í þessari—”
“Göfugar konur, göfugar konur, eg efast
svo sem ekki um það, en leiðinlegar. Það gerir
mig fcókstaflega veika, að vera með þeim, sem
mér leiðist að vera með”
“Ekki að vera svona stórorð, Lydia.”
“ Það er ekki ha>gt að komast hjá því,” sagði
Lydia og stakk hendinni í síðuna. “Eg vil að
þú skiljir }>etta, Benny. Eg get ekki þolað að
hafa mína eigin vini í kringum mig, ef mér leið-
ast þeir, og eg ætla ekki að leggja það á mig, að
hafa þína leiðinlegu vini heldur. ”
Lydia hafði verið niðri í fcæ um morguninn
til að kaupa ýmislegt, sem hún þurfti. Ýmis-
legt óþægilegt hafði komið fyrir hana, en það
vissi Mi.ss Bennett ekki. Hún hafði meðal ann-
ars keypt sér hatt, látið hann á sig, og hafði
ætlað að hafa hann á höfðinu þangað til hún
ka’mi heim. Á leiðinni datt henni í hug, að
hatturinn væv i ekki einsog hann ætti að vera, og
hafði hún }>á snúið aftur til að skifta honum
fyrir annan hatt, en konan, sem seldi henni
hattinri, hafði ekki með nokkru móti fengist til
þess. Hún v*ar ekki lengi að ráða það við sig,
að koma aldrei inn í þessa fcúð aftur, þar sem
ekki var meira tillit tekið til }>ess er hún vildi,
heldur en hér var gert í þetta sinn. Á leiðinni
heim liafði eitt bílhjólið bilað og þess vegna
kom hún of seint til að borða, og þegar hún
kom, þá hafði Benny þar þessar tvær gömlu
konur.
Það, að þær voru göfugar konur, eins og
hún hafði sagt., sem alt af voi*u að fcæta fólkið,
eftir sínum eigin skilningi, og leiða það eftir
hinum þrönga vegi, gerði }>ær bara enn leiðin
legri fyrir Lydiu. Hún fcagði oft fceðið Benny
að ve a ekki að ergja sig með þessum kerling-
um, og þetta var þó, hvað sem öðru leið, henn-
ar hús.
“Þú ert ósköp hörð og óanngjöra, góða
mín,” sagði Miss Bennett. “En þú ert ung
enn og hefir litla lífsreynslu. Ef þú fcara gætir
fengið áfcuga fyrir }>ví göfuga verki, sem Mrs.
Galton er að vinna<—”
“ Hamingjan góða! Svo það er }>að, sem
þessar gömlu konur eiga að gera, að útveg'a mér
áhugamálf”
Það var auðséð, að Mis.s Bennett mislíkaði.
Hún var því að vísu engan veginn óvön, að
Lydia misskildi hana, en samt hefði hún átt að
vita, að hún hefði sínar ástæður til að gera það
sem Iiún gerði. Það var í raun og v*eru fjarri
hennar skapsmunum, að setja sér fast mark og
stefna að því með ráðum og kappi. Það var
Lydia, sem réði fvrir Miss Bennett, en ekki
'Miss Benett, sem réði fyrir Lvdiu. Miss
Bennett var engan veginn viljsterk, og henni
hætti við að láta v*ini sína ráða fyrir sér. Hún
gat aldrei séð, að |>að væri réttmætt af Lydíu,
að kenna sér um ýmislegt, sem fyrir kom, en
sem hún var ekki völd að, að því er henni skild-
ist. Þetta hafi bara viljað svona til. Samt
gat hún ekki neitað því, að }>að hefði verið sín
hugmynd, en ekki Mrs. Galton, að fá Lvdíu til
að taka þátt í þvi verki, sem ihún var að vdnna,
og sem v*ar aðallega í því fólgið, að hlynna með
ýmsu móti að kvenfólki, sem fyrir ]>ví óláni
hefði orðið, að lenda í fangelsi.
Engin manneskja getur verið ánægð,
Lydía, nema því að eins að hún geri eitthvað
fyrir aðra, eitthvað sem er óeigingjarnt. ”
Lydía fcrosti. Það var óneitanlega eitthvað
brosleg't, að henni fanst, ef aumingja Benny
a’tlaði sér að ráða því, hvernig hún hagaði lífi
sínu.
“Mér hefir hepnast hingað til, að vera nokk-
ura veginn ánægð, Benny mín, þakka þér fyrir.
En nú verð ég að fara, því eg hefi lofað að vera
hjá Elenóru klukkan fjögmr, og það eru ekki
eftir nema tíu mínútur.”
“Til hennar eru tíu mílur, Lydia.”
“Tíu mílur — tíu mínútur.”
“ Þú hættir lífi þínu, ef þú keyrir svo gapa-
lega.”
“Nei, Benny, eg kann vel að fara með bíl.”
“Þú verður tekin föst.”
“Engin hætta.”
“Hvernig getur þú verið viss um það?”
Það var nokkuð, sem fcezt var að fcafa ekki
orð á, svo Lvdia hló og fór sína leið og lofaði
Miss Bennett, nú eins og oft áður, að fcrjóta
heilann yfir því, að ávalt þegar þær voru sín í
hvora lagi, þá fanst henni, að hún hafa alla vf-
iifcuiði yfir Lydíu, en þegar ]>ær voru saman,
]>á réði Lydia ein öllu. Hún komst alt af að
sömu niðurstöðu, að sú mikla prúðmen.ska og
kurteisi, sem hún var alin upp við og hafði tam-
ið sér alla æfi, stæði sér í vegi, þegar hún þyrfti
að skifita við annað fólk, sem aðrar erfðir
höfðu hlotið í vöggugjöf og öðruvísi var alið
upp, eins og' t. d. þessi litla dóttif verkamanns-
ins. En Lydia'var ekki lítil. Hún var sex
þumlungum ha’rri heldur en Adelene Bennett,
sem ekki var nema fimm fet og tveir þumlung-
ar. En hvað sem öllu Jæssu leið, þá varð hún
þó æfinlega að meta praðmensku meira en alt
annað.
Þessi litla dóttir verkamannsins hljóp upp
stigann til að sækja hattinn sinn. Þar var vinnu-
konan hennar, Evans, að fægja skrautmuni
hennar. Hún gerði það í baðherfcerginu, sem
Lydia notaði einnig til að klæða sig í. Þar voru
.stórir speglar, borð og skápar með glerhurðum,
þar sem Lydia geymdi fötin sín og mátti sjá,
livað þeir höfðu að geyma án þess að opna þá.
Ilerbergið var skrautlegt mjög og stærra en
vanaleg svefnherbergi.
Evans var {mnnleit, mögur pg heldur veiklu-
leg, ensk stúlka. Þegar hún var fcúin með hvern
lilut útaf fyrir sig, lagði ihún hann á hvítt hand-
klæði. Þeir voru óneitanlega fallegir, þessir
skrautmunir, þar sem þeim var raðað á hvítan
dúkinn og .sólin skein á þá, og þeir sýndu alla
regnibogans liti. Lydíu þótti vænt um þessa
muni, og aðal ástæðan til þess var sii, að hún
hafði valið þá flestalla sjálf. Hún hélt að þeir
; færu sér allir sérstaklega vel, ættu við sína eigin
j fegurð. En hennar fegurð var ekki eins auð-
veldlega skilgreind, eins og hún hélt. Það mætti
lýsa henni all-nákvæmlega með því að lýsa kven-
myndum ýmsra listmálaranna á seinni hluta
nítjándu aldarinnar, ávalt andlit, falleg, dökk
au^n, ljómandi fallegar, svartar augabrýr og
mikið, hiokkið ihár. En hún hafði ekki þennan
hvíta, nálega gagnsæja hörundslit, kinnafceinin
voru heldur í hærri lagi og kjálkamir voru í
sta-rra lagi, Hún minti frekar á börn fjall-
anna, heldur en sléttunnar. ,
Þegar hún kom inn í herfcergið, var Evans að
enda við að bursta dálítið armfcand, gimsteinum
sett, sem }>ó bar með sér, að það var eldra
en hinir gripimir. Lydía tók ]>að.
“Eg var nærri búin að gleyma, að eg ætti
þetta,” sagði hún. Þremur eða fjórum árum
áður, þegar hún hafði fyrst kynst Bobfcy Dor-
set og þau voru bæði unglingar, hafði hann
gefið henni þetta armband. Móðir hans hafði
átt, það og Lydía hafði brúkað það svo að segja
stöðugt í heilt ár, eða }>ar um fcil. Hún lét það
á sig, og }>að vakti hjá henni gamlar og þægi-
legar endurminningar. Hún hugsaði með jálfri
sér, að líka hefði hún þó einhverjar kvenlegar
tilfinningar, eins og aðrar stúlkur.
“Það ætti að fcreyta þessu armfcandi dálitið.
Það gæti verið fallegra,” sagði Evans.
“Þú hirðir prýðilega vel um þessa hluti,”
sagði Lydía.
Stúlkan roðnaði við þessi hrósyrði sinnar
ungu og fljótfærau húsmóður, sem hún fékk
ekki mikið af .Hún vissi ekki, hvað hún átti að
segja.
“ Fáðu mér hatt, Evans, einhvern hatt.”
Hún lét hattinn á sig, leit allra snöggvast í
spegilinn, þaut svo út úr herberginu, og hugs-
aði ekkert um það lengur, hvort hún hefði arm-
bandið eða ekki.
Þessar fáu mínútur, sem Lydía var uppi á
loftinu, hugsaði Miss Bennett sínar hugsanir,
l>ar sem hún sat niðri í stofunni. Átti liún að
láta sér verulega mislíka, eða átti hún að vera
upp yfir það hafin f Atti hún að sýna Lydíu,
að hún þyldi ekki að láta misfcjóða sér svona?
Eða átti hún að fyrirgefa, af því hún var svo
miklu eldri, og vissi svo miklu betur en Lydía,
hvað rétt var og sæmilegt?
Niðurstaðan v*arð sú, eins og æfinlega, að
fyrirgefa og hún heyrði hið létta fótatak Lvdíu,
þegar liún gekk út, og kallaði til hennar:
“Farðu nú ekki of hart í þessum litla bíl.”
“Plkki meira en sextíu,” svaraði Lydía
glaðlega.
Lítill fcíll, grár að lit, stóð rétt utan við
dyrnar, og það skifti engum togum, að hún steig
upp í bílinn og hann fór á stað og það svo hratt,
að ekki leit út fyrir annað, en henni hefði verið
full alvara, þegar hún var að segja Miss Ben-
nett hvað hart hún ætlaði að keyra. En hraða
mælirinn sýndi að eins þrjátíu og> fimm, þeg-
ar út á þjóðveginn kom. Það var eins og hún
hafði sa'gt, hún keyrði aldrei hart, nema hún
hefði góða ástæðu til þess.
Eins og flest fólk, með svipuðu skapferði,
eins og Lydía hafði, og í svipuðum kringum-
sta>ðum, mátti næstum reiða sig á, að hún kæmi
of seint. Það var orðinn nokkura veginn fast-
ur siður hennar. Sjálf hélt hún, að ástæðan
fyrir því væri sú, að hún ætlaði sjálfri sér
meira á hverjuin sólarhring, heldur en hægt
\*a*ri að koma í verk á hverjum tuttugu og
fjórum klukkutímum. En orsökin mun þó í
raun og veru hafa verið sú, að hún kaus held-
ur að láta aðra bíða eftir sér, heldur en bíða
sjálf eftir öðrum. Henni fanst hún gera lítið
úr sér með því, að bíða eftir hentugleikum
annara. t þetta sinn (hafði hún þó ætlað sér
að vera stundvís, eða svona þar um bil, ekki
meira en svo sem tuttugu mínútum of sein.
Það átti að spil bridge hjá Elenóru og Bobby
ætlaði að vera þar. Af einhverjum ástæðum,
sem hún skildi aldrei sjálf, féll Bobby það
mjög illa, þegar hún kom alt of seint og alt
hitt fólkið varð óánægt, og fór að tala hálf-illa
um hana, svo hún heyrði ekki til, og ef Bofcfcv
var í æstu kapi, átti hann víst að tapa í spil-
unum, en hann mátti ekki við að tapa pening-
1 um. Henni féll afar illa að sjá Bobfcv tapa
peningum, ver heldur en honum féll það
sjálfum.
Af öllu því, sem henni sjálfri við kom, var
henni ekkert eins Ijóst eins og það, að maður-
inn, sem hún giftist, þvrfti endilega að vera
. KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRVAVE. EAST. • - WINNIPEG, MAN.
Yard Of'rtce: SWi fioor, Bank of Hamilton Chambert
atkvæðamaður og mikill fyrir sér, ekki aðeins
vegna þess, að vnnir hennar mundu búast við
því af henni, 'heldur líka vegna þess, að hún
tahli ]>að sjálf nauðsynlegt og sjálfsagt. En
s\*o undarlega vildi til, að þeir einu menn, sem
henni alt til þessa hafði litist nokkuð vel á,
skorti alveg þessa kosti, og var Bobfcy einn af
þeim. Hvað kvenfólk snerti, þá fanst henni
að stúlkumar ættu að vera fljótar til svars og
fljótar til úiræða, öruggar og einbeittar og
sjálfstæðar. En }>eir piltar, sem helzt voru
vinir hennar, voru þeir, sem þurftu stuðning,
og létu heldur auðveldlega leiðast af öðrum.
Þeir, sem ekki hugsuðu eða töluðu sérstaklega
vinsamlega um liana, sögðu að þetta kæmi til
af }>ví, hve ráðrík hún var. Nokkuð var }>að,
að lnin gat aldrei komið sér saman við þá
menn, sem sjálfstæðar skoðanir höfðu og ör-
uggan vilja.
Fyrir nokkrum árum liafði hún þó verið trú-
lofuð, þó sú trúlofun hefði aldrei verið opin-
beiuð. Maðurjinn var Englendingur, Mark-
greifinn af Ilseboro, hár maður og grannur,
fölleitur og skarplegur. Hún elskaði hann
ekki, og þó.var hann maður, sem stúlkunum
leizt vel á. Benny þótti einstaklega mikið í
liann varið. Hann var ihæglátur og góðlátleg-
ur og kurteis dg vissi manna bezt, hve langt
hann mátti fara, þegar um ástir kvenna var
að ræða og hann þekti og skildi kvenfólkið vel.
En það fór fljótt að fcera á því, að þeim
Lydíu og lionum fór að sýnast sitt livoru. Það
\*ar í ýmsum smá-atriðum, svo sem viðvíkjandi
heimboðum, borðsiðum, og annari framkomu,
hvernig Lvdía væri kla’dd og öðru því líku.
Hvað eftir annað liafði Ilseboro látið undan,
en það hafði ekki gert ihana ánægða, því hann
liafði látið undan til samkomulags, en ekki af
því, að hann sjálfur gæti séð, að hann hefði
rangt fyrir sér. Hann lét undan af því hann
áleit hyggilegt að gera að vilja hennar, að svo
miklu leyti seim hægt var. Lydíu stóð að vísu
enginn ótti af honum, en smátt og smátt fór
hana að gruna, að hér væri við mann að eiga,
sem máske ætti sterkari viljakraft, lieldur en
hún sjálf. Stundum fanst henni sitt sterkasta
áhugamál vera það, að slíta þessa trúlofun.
Hún elskaði ekki þennan mann, ef hún hefðí
elskað hann, þá hefði hún svo að segja tilbeð-
ið hann. Hún \*ar meira. að segja miklu nær
því að ihata hann, heldur en að elska hann.
Hún gat ekki betur fundið, en hann væri að
reyna að stevpa sig upp og gera sig eins og
liann hélt að höfðingjakonur á Englandi ættu
að vera.
Ávalt frá því hún var fcarn, hafði henni
verið það öllu öðru ógeðfeldara, að láta sinn
eigin vilja }>oka fyrir vilja einhvers annars.
Hún mundi enn hvað lienni hefði þótt það ótta-
legt, þegar hún var lítil stúlka, að þurfa að
sofa marga klukkutíma í hverjum sólarhring,
og eiga allan þann tíma eiginlega ekkert vald
á sjálfri sér, hugsun sinni og viljakrafti.
Seinna hafði faði hennar ætlað að senda liana
á einhvern kvennaskóla, þar sem hún átti al-
veg að halda til a*ði lengi, en }>að fanst henni
álveg ófcærilegt, því }>ar yrði hún að hlýða
vissum reglum og mætti ekki gera alt sem hún
vildi. Móti þessu hafði hún barist svo mikið,
að faðir hennar liafði alveg horfið frá því að
senda hana á skólann. Hún liefði verið til
með að giftast svo að segja hverjum sem vera
vildi, ef hún hefði þá verið frjálsari en áður,
en }>ar sem hún hafði jafnvel óvanalega mikið
frjálsræði, þá var henni þvert um geð að leggja
nokkuð -af því í sölurnar fyrir það að gifta
sig, sérstaklega að giftast markgreifanum af
Useboro. Hún sagði honum því upp, en hann
hafði elskað hana, og tók sér þetta nærri. Hún
gléymdi aldrei því sem hann sagði við hana,
]>egar þau skildu.
AfíSLOK 1930.
í aldahöf öll síga síðast ár,
með sár og dauða. —Spilling, fals og tár. —
Með slys og mæðu, þrungin tregatár,
þau tæmast burt og hverfa í myrkur-ál.
Það gamla olg vonda brennnir tímans bál;
en biðjum, gott og nýtt, oss þróist hjá. —
Nú hverfur ár, með allskyns glys og prjál,
en aldrei máist það af tímans skrá. —
Það skal kvatt í kvöld,—en geymt sem muna má!
Sælt, nýja ár! Kom hraust til starfs og stríðs,
með stefnu nýja, heilbrigð réttarvöld.
Hrek burtu kulda, léttu okið lýðs,
og láttu hverfa neyð og þungbær gjöld,
svo hljóma megi þökkin þúsundföld,
og þjóðin fái að lifa glaða stund. —
Sýn s'törfin merk við endað æfikvöld,
olg engan lát sitt grafa dýra pund. —
Þess óska heitt, — þú gefir gull í mund!
Lát sundrung víkja. Beindu hugsun hátt
til heilla og sigurs stefni viljinn rétt.
Lát einilg ríkja, veittu veikum mátt,
og vernda fósturjarðar sérhvern blett. —
Og veit að bíði blessun hverri stétt,
svo batni hagur, — læknist þjóðarmein. —
Varðenglar lýðsins saman sitji þétt,
hin sanna og rétta blómgist trúargrein.
Þá verður okkar þjóð, ei byrluð bölvun nein!
—Vísir.
Jens Sæmundsson,