Lögberg - 09.07.1931, Qupperneq 2

Sls. 2.
LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 9. JÚLí 1931.
I't.j : bera alla ábyrgð á framtíð Banda-^ hundruð dollara, og var hún ó-
Utdrœttir | rjkjanna( já i augum uppi, að við sköp ánægð yfir því. Sérstakle!ga
úr sögu íslenzku bygðarinnar og hörfðum í fleiri horn að líta, en sagðist hún þurfa að sýna mér

safnaðanna í Pembina County,
North Dakota.
Eftir J. J. MYRES.
unglingar á lslandi. I dúk, sem hún hafði. Hasn var
Höfðu ekki mæður okkar oft úr rauðu flaueli og gyltir stafir,
verið að segja okkur frá íslandi.j I.H.S., saumaðir í hann. Þetta
en orðið að hætta, því að tárin sagði hún að væri altarisklæði og
stálust ósjálfrátt niður kinnarn- setti að gefa kirkjunni það á
morgun. (Þessi dúkur er enn áj
prédikunarstólnum í kirkjunni áj
Mountain, og í hvert sinn, senr
eg sé þenna heimatilbúna dúk. ]
(iFrarrfh.þ
Talsvert hefir verið skrifað um_ aF( 0g þær gátu ekki komið upp
ýmsa menn > frumbýlingsáranna| orgj um stun(j( nema “Guð blessi
hér, og mörgum brautryðjendum fsjand’’? Þær gátu æfinlega sagt
kvæmlega lýst. En aftur á móti þag VissUm við ekki líka, að
hefir mjög lítið verið skrifað um þær y,öföU ekki eins oft sagt það.j minnir hann mig á Þórdísi. Og
sérstakar konur þess tímabils, á megan þær voru á Islandi? vildi é!g óska, að á sínum tíma
sem þó hefði vel mátt vera og vel^ vissum við ekki líka, að þeim' gengi hann til kvenfélagsins, þeg-
átt við, og margar hefðu þær átt fanst jafn sjálfsagt, að okkur ar hætt er að brúka hann, og að
það skilið. í því sambandi
langar mig til að víkja frá því
þætti meira vænt um alt heima,
, af því við vorum svo langt í
strang-sögulega og setja hér nið-hurtu? Jú, svo skilningslaus vor-
ur nokkrar barnslegar endur-^ um við ekki að halda, að í land-
minnlngar um eina þessa konu, inu 8jálfu ætti föðurlandsástin
sem fyrir löngu er dáin. Mikið að ná ððru eins hámarki, eins og
líka vegna þess, að minning hér í fjarlægðinni. Þó að vonin
hennar stendur í huga mínum í væri þrotjn um að sjá fsjan(j aft.
nánu sambandi við aðrar ágætar ur> gá eg mömmu oft horfa í
konur þess tímabils, og lýsing norgurj ejns 0g hún sæi þar eitt-
hennar á að miklu leyti við marg- hvað í anda, sem ekki var til
ar fleiri konur, sem fluttu hing- neing ag tala um
að fullorðnar frá íslandi. i íslenzka skáldið
Eg fæddist svo snemma á kvegjg;
að fyrstu
frumbýlingsárunum,
endurminningar mínar allar eru
í sambandi við það fólk, sem
hafði fluzt beint frá íslandij
hingað, eða kom hingað frá öðr-j
um stöðum, sem það hafði aðeinsj
dvalið í stuttan tíma eftir að þaðj
flutti vestur um haf. Alt fullorðna
fólkið var uppalið á íslandi. Eg
og jafnaldrar mínir lærðum alt,
sem við vitum um ísland, á því að
Frá norðrinu kom eg, til norð-
urs eg fer,
í norður snýr andi minn hvar
sem eg er,
En norðurljós veginn mér vísa.
Við norðurSheimsskaut er sú
norðurhafsey
Ofg norræna tungan, sem glyemi
ég ei.
í norðri þeir langeldar lýsa.
Með kostum og löstum þar land-
ið mitt er,
hlusta á tal um ýmislegt heima. lif mitt er bundið því, hvar
Við, sem vorum fædd hér, lærð- — - Sem ^er’
um strax að segja (heima á Is-
landi, og höldum þeim sið síðan. j
Hér var fólk frá öllum lands-^
hornum, svo um leið og við feng-i
um lýsingarnar á sérstökum;
plássum, lærðum við um ísland
yfirleitt. Þessu fólki þótti öllu
vænt um ísland og talaði meira1
um það, af því það var nú komið
í fjarlægt land. í þessu and-
rúmslofti fór okkur börnunum að
þykja vænt um ísland, að minsta^
kosti í hlutfalli við það, sem okk-'
ur þótti vænt um þetta fólk, semj
fengið hafði sinn andlega þroska:
þar og sem hafði flutt þaðan það
veganesti, sem ekki er hægt að
meta til verðs í peningum. Okk-j
ar ísland var bara í sambandij
við þetta fólk, nokkurs konar,
töfra- eða söguheimur, sem við
höfðum ekki séð og mundum lík-
lega aldrei sjá með
augum.
Eg skorinn var, Fjallkona, frá
þér. —
í heimanmund fékk eg þitt
hiartablóð rautt, •
Og heiðursnafn landsins, sem
kalt er og snautt,
Svo ást sonar áttu því hjá mér.
Að átthögum glugginn minn
andlega. snýr.
1 ættlandi þjóðsalgna hugur-
inn býr, -—
Við brjóst móður börnin ei
kvarta. —
Ef huldusveinn finst þar við
hól eða klett
Þá hræðist ’ann sízt eða efið
þá frétt, —
Eg óx við það ættjarðar hjarta.
— í svefni og vöku, hvort syng
eða bið,
1 sorg eða gleði, í styrjöld sem
frið:
Eg ættþióð og ættland mitt
þrái
(Séra J. A. Sigurðsson.)
Eitthvað á þessa leið, hefir
líkamans vJst mörg frumbýlingskonan all-
oft hugsað.
það ætti hann sem annan minja-
grip). — Svo þegar eg var að
fara heim, tók hún ósköp innilega
í hendurnar á mér, meðan hún
var að kveðja mig með móðurleg-
um orðum, sem mér fundust koma
frá heitu hjarta. En hendurnar
hennar voru ósköp magrar og
kaldar. — Eg man ekki eftir, að
eg segði neitt, hún varð víst að
tala fyrir okkur bæði. Um leið
Eitt vestur-' og eg fór út’ man e2 eftir að SJa
hefir síðanj Þetta föia magra andlit liggj-
andi á hvítum koddanum. Hún
brosti til mín ósköp hlýtt og vin-
gjarnlega og eg sá hana aldrei
aftur lifandi. Þegar það fréttist,
að Þórdís væri dáin, fór ég eitt-
hvað afsíðis og tárfeldi dálítið. En
ekki lengi, því eg sá þá aftur
gleðibrosið hennar, og eg hefi
séð það jafn-glögt í anda ætíð
síðan, þegar mér hefir dottið hún
í hug. Skyldi hún hafa vitað, að
hún var að arfleiða mig að því,
þegar hún var að kveðja mig?
Hvernig sem á því stóð, gerði
eg mér nú færst grein fyrir því,
að mér hafði ætíð þótt vænt um
Þórdísi. Áður hafði hún baraj
verið nágrannakona, og ef hún I
gaf mér ,að borða eða sýndi mér
önnur gæði, var það bara sjálf-
sagt. Eg hafði 'gleymt að meta
það við hana. En nú var húnj
ekki lengur nágrannakona, og nú
fann eg fyrst til þess, að egj
hafði mist trygg^n vin, og nú |
þótti mér svo csköp vænt um
hana, og hefir þótt það ætíð
síðan. Eg hafði verið klaufi, að'
segja henni það ekki á meðan
hún lifði. En hvernig gat eg
það? Mér hafði aldrei dottið j
það í hug. Eg hafði aldrei veriðj
henni þakklátur, og nú fyrst sá'
i
eg eftir því. Nú mundi eg eftirj
svo mörgu, sem eg hefði átt að
segja 'henni, en það var nú líka!
of seint.
Vínlands-blóm
Menn halda það eintómt orða hjóm,
sem íslenka þjóðin syngur;
og villandi trú, að “Vínlands blóm”
sé vestrænn íslendingur.
Að “klæða landið” sé kraftaverk,
sem kannske sé bezt menn gleymi,
því nú er ei trúin nógu sterk
til nytsemi kraft er geymi.
Menn virðast helzt trúa að blómskrýdd björk
sé barnaleg trúar-gylling,
og skrúðgræn og ylrík skógar mörk
sé skringileg töfra-hilling.
Og Hræsvelgur eigi ár og síð
um íslands brjóst að næða,
þau örlög sé búin landi og lýð
að lokum til dauðs að blæða.
En sú var þó tíð, að sólin skein
á sí-græna hlíð og engi,
og vorfuglinn sörig á Igrænni grein
og göfugt þrsokaðist mengi.
Og glaður í lundi lækur kvað,
og litblómin þöktu grundu,
og andvarinn hresti blóm og blað,
o!g beljandi fossar dundu.
Og fegurðin kvað sinn frelsis óð
og firrði sálunum aldur,
og fylti ríki vort regin-móð,
er ríktu þeir Freyr og Baldur.
Og enn á þjóðin sér æsku-þrá,
og enn þá vor lifir Saga.
Og enn er til von, er æ vill sjá
endurreisn fyrri daga.
Það lífré vort óx, sem lifir enn,
það lifir enn forna spáin.
Nú upp hafa risið ungir menn,
svo enn er ei vonin dáin.
Á framtíðarlandið traust er trú,
á táp vort og fjör o!g hreysti.
Og aldrei var foldin fegri’ en nú,
er frelsið vor helsi leysti.
Svo látum oss hlúa að lágum meið
og líkna visnandi strái.
Á landið skín só.lin svás og heið,
og sofandinn rís úr dái.
Stígum á stokk og strengjum heit
að styrkja vort ættar-bandið
og græða nú visinn rósa reit,
já, reynum að “klæða landið”.
S. B. Benedictsson.

Frumgeislar
og krabbamein.
En skyldu nú annars nokkrir Konan, sem ég sagðist ætla að
unglingar hafa þekt og skilið ís-j minnast svolítið á, var Þórdís
land betur, en við vestur-íslenzku Björnsson, kona Þorláks Björns-
frumbýlings - unglingarnir, sem sonar frá Fornhaga í Hörgárdal.
aldrei höfu mséð það? Líklega' Eins og sagt hefir verið, var
væri rangt að spyrja: Skyldi hún fyrsti forseti kvenfélagsins
börnunum, sem fæddust á Is-j á Mountain. Þegar eg man fyrst
landi, hafa jþótt jafn-vænt um eftir, bjó hún á næsta bæ og sá
landið? Áuðvitað höfðu þau séð eg hana æði-oft. Hún var kona
það, en það var óhugsandi, aðjhá og grönn, dökkhærð, góðleg
þau hefðu heyrt eins mikið tal- og gáfuleg og mjög prúð í allri
að um það, eða kostum þess einsj framkomu. Bezt man ég eftir
oft og vel lýst. Höfðum við kekijhenni í síðasta sinn, sem eg sá
oft byrjað daginn með því að hana. Kvenfélagið ætlaði að
hlusta á sögur um smalamenskuj halda skemtisamkomu á Moun-
austur í Jökuldal, með afstöðu og, tain til arðs fyrir söfnuðinn, og
landslagi lýst út í hörgul? Samaj voru nokkrar ungar stúlkur sam-
dag urðum við oft að fara vesturj an komnar í húsi hennar, til að
1 Gjögur og hjálpa til að róa 18( baka kaffibrauð fyrir samkom-
vertíðir; þó Látraröst væri ekki una. Eg var sendur með eitt-
beinlínis í veginum, þá var sjálf- hvað, sem þær þurftu til þess.
sagt að róa gegn um hana, af því; Eg þurfti að bera byrðina mílu
það var góð æfing fyrir vöðvana.
vegar, því það var bæjarleiðin, og
Svo þurftum við að skreppa aust- var byrðin orðin þung, þegar eg
ur á Seyðisfjörð, til þess að gera kom að húsi Þórdísar. S'ystir
samning um, að næsta snjóflóð( hennar var þar og sagði hún að
lenti ekki á bæina. Líka þurft-l Þórdís vildi finna mig, og fór
langað til að lifa lengur, en húni
Þegar eg nú eftir meira en 40^ yar ekkert hræ(1(j vlg dauðannJ
ár hvarfla til baka í anda þang- jján var rátt komin
inn í fyrir-
var hún
þó líkamsþrótturinn
, væri búinn. Hún sá ótal verkefni
Fyrst og fremst þykir mér vænt jjggja fyrjri sem hún gat ekki
að, sem Þórdís kvaddi mig síðast.j heitna ]andið Andlega
þá er ekki að neita því, að marg-j heij,hrigð(
ar æsku fcendurminningar vakna.
um, að hafa verið svo
ur, að fá að kynnast
lánsam-
þessari
brautryðjenda konu ásamt mörg-
um öðrum hennar líkum. Mér
finst ég hefði mist isvo mikið,
sint. En hún var ánægð með
það, sem hún var búin að gera,
og fól ólúnum hönd-um framtíð-
ina í fullu trausti.
Hún hafði unnið sitt verk trú-
hefðu þær verið farnar, áður en ^ , meðan hún g&t> aldrei
eg var orðinn nógu gamall til þess kvartað_ aldrei örvænt eða æðr.
að muna eftir þeim. Þegar egi
ast; ætíð vonað og trúað. Og
hugsa um, hvað frumbýlingsbar- gvQ ag gíðugtu brogað hetju_
áttan var hörð, sé efc glögt hverj-
ar hetjur þær voru.
Ekki hefi eg grenslast eftir um velli
sigurbrosi, þegar þreytan
kuldinn loksins lögðu hana
ætt eða æskustöðvar Þórdísaj.
Eg veit að eins, að hún var frá
íslandi, og það er nóg. Ekkert veit
eg um uppvöxt hennar eða upp-
eldi, nema bara það, sem hún bar
með sér. Að eins að líta á hana,
var mér nóg svar upp á alt, sem
Guð blessi minningu Þórdísar
Björnsson og frumbyggjakvenn-
anna allra.
Nú er komin ný kynslóð í þess-
ari bygð, konur, sem hafa setið
í skólum svo árum skiftir og al-
um við að flytja póstinn, ætíð að
vetrarlagi (aldrei man ég eftir,
með mi!g inn í herbergi hennar,
því hún var þá lögst banaleguna
að póstur væri fluttur að sumri og mig minnir að hún væri búin
til) yfir veglausar heiðar og yfir að liggja rúmföst æði lengi. Mér
ISprengisand, og sundleggja all-
ar stórár á landinu, því þá voru
eg þurfti um hana að vita. Sú,ist UPP við n^ízku tsekif*ri Þessa
prúðmenska og þeir mannkostirj mikla lands’ Ef að *ær ætla að
sem hún bar með sér, liggja í
blóði og ættum, frekar en að það
sé hægt að læra það utan að.
Hvort hún hafi lært í skóla eða
heimahúsum, 'geri eg mér ekkert
er minnisstætt hvað hún var glöð
og ánægð . Reyndar var hún það far um, annað en það, að bera
engar brýr komnar, svo að mað- ætíð, en þó frekar venju þennanj virðingu fyrir því heimili, öem
I J— TT----■’ ---stóð á svo háu menningarstigi,
ur annað hvort varð að týna dag. Henni hafði verið sýnt það,
tveimur eða þremur pósttöskum1 sem ég kom með, og byrjaði hún
í jökulvatnið, þegar hestarnir j með að tala um, hvað é'g væri
duttu ofan um ísinn, eða þá að duglegur drengur, að geta borið
láta konuna drukna, sem varj svona þungt. Svo sagði hún mér
með í förinni; en henni varð þó eitthvað um undirbúninginn und-
að geta framleitt slíka ágætis-
konu, líklega án skólahjálpar.
Hún /kom fullþroskuð frá ís-
landi. Alt hennar var þaðan:
þrekið; mikla, kjarkurinn, von-
að bjarga, jafnvel þó hestarnir! ir samkomuna. Hún var viss um, irnar, þolgæðið, fjörið og lífs-
! i
færust. Það voru svaðilfarir í að hún tækist vel. Hún sagði, aðj gleðin. Lífsgleði, sem ekki var
sambandi við póstflutningana á konurnar væru nýbúnar að hafal fengin á leikhúsum eða skemti-
íslandi í þá daga. — Svo þurftum^ fund þar í húsinu hjá sér, og| ferðum; brosið hennar sem mér
við að hjálpa til við búskapinn í
Rauðseyjum, á Hvítadal og Laxa-
gera þeim mun meira og betur
en ömmur þeirra, frumbýlings-
konurnar frá íslandi, verður það
sannarlega einíhvers staðari að
sjást, o!g er það gleðileg tilhugs-
un, ef vel rætist.
Einnig er vaxin upp á fslandi
ný kynslóð af kvenfólki, sem hef-
ir alist upp við mentunar tæki-
færi hinna síðari tíma. Ef að
þær sýna það í verkinu, að þær
að sama skapi taki fram konun-
um óskólagengnu, sem ísland
sendi hingað vestur fyrir meir
en 50 árum, þá þarf enginn að
örvænta um glæsilega framtíð
íslands. En hitt vitum vér, sem
mýri og ótal fleiri bæjum, sem eg hefðu þær þó ekki átt að gera, af
er nú búinn að gleyma. Ef til því hún væri rúmföst og gæti
vill þurfti sama daginn að fara ekki sint starfinu eins og kona,
til Hafnar og vera þar í sjó- sem væri frísk og á fótum. Hún
mannaskóla, eðá þá öðrum skólaj sagðist hafa sagt þeim það, en
og svo fyrir háttatíma þurfti að það hefði ekki verið til neins.
fara til Reykjavíkur og að minsta Svo sagði hún mér eitthvað meira
kosti gægjast þar á bak við skóla- frá starfi kvenfélagsins. Eg man
vörðuna til þess að sjá um, að hún sagði, að bekkir og annað,
alt væri með reglu. — Þegar svo! sem þær væru búnar að gefa til
við bættist, að við þurftum að kirkjunnar, væri komið upp á sex
hefðu þær kosið sig fyrir forseta' varð svo minnisstætt, kom hún ^ektum ?ðmlu konurnar, að það
kvenfélagsins aftur. En þaðj með frá íslandi. Alt- var þettaj er langt fra ^vi að Þær yngri
,svo ekta og haldgott, að jafnvel^ megl Jiggj'a á liði sínu.
eg, barnið, hlaut að veita því (Frh.)
eftirtekt.
Hér hafði hún sífelt barist við
örðu'gleika á fyrstu frumbýlings-
árum í Nýja íslandi og svo síð-
an hér í Dakota. Og rétt þegar
var að rakna fram úr og sigur-
inn var sjáanlegur, féll' hún í
valinn. En hún féll glöð og sigri-
Hann: Munduð þér vilja gift-
ast óbrotnum manni, sem á nóga
peinga?
Hún: Getur vel verið — hvað
eigið þér mikið?
—Kantu stafrófið?
— Já.
—Hvaða stafur kemur á eft-
hrósandi. Líklega hefir hana '°__________ Allir hinir.
Ljúfi líknarandi
Ljúfi líknarandi.
Lát mig skynja og heyra,
brimhljóð þinna boða,
bergmál þitt í eyra.
Haltu mér í 'hendi,
hreyfðu tungu mína,-
blessaðu orð og athöfn,
auk mér miskunn þína.
Brýtur brim við hjarta,
brotsjór vona minna.
Vanrækt orð og athöfn
á mig kalla og minna.
Ekkert markvert unnið,
afar mörgu glatað.
í mannfélagsins myrkri
margoft ekki ratað.
Hvað er lífsins löngun?
Ljósþrá eftir de!gi,
leit að leiðarmerki,
er lýsi alla vegi.
Þrá að eilíft alvit
á vor hjörtu skrifi,
að sannleikurinn sigri
og sálir vorar lifi.
Dreg ég út á djúpið,
Dauðinn er í stafni.
Hjálp í heljarstríði,
heim í Drottins nafni!
Veikan bát minn brjóta
boðar út á hafi.
Vægðu, hlífðu voða,
vertu friðargjafi!
Sól er sátt við báru,
sveipar hana armi;
brimhörð geislann brýtur,
blika tár á hvarmi.
Sendu, sálna faðir,
sáttageisla niður!
Bylgja á hugans hafi,
hrópar nú og biður.
Leita ég og leita,
lan!gar til að finna,
hlýrri hugarbylgjur,
sem hærra og stærra inna.
Veit mér, dýrðar Drottinn,
dagvitund í sinni,
að þig i einu og öllu
alla tíma finni.
í ágúst í fyrra sumar var hald
inn í Amterdam í Hollandi ann
ar alþjóðafundur frumu (cellu).
rannsóknarmanna. Aðal efni
fundarins voru umræður um svo
nefnda “mitogenitiska” geisla.
En á síðari árum hefir mikið
verið fengist við rannsóknir
slíkra geisla og ýmislegt í sam-
bandi við þá, og þó að þær rann-
sóknir séu ekki annara meðfæri
en sérfræðinga, er ýmislegt í
skoðunum fræðimanna á geislum
þessum fróðlegt fyrir allan al-
menning og mjög mikilsvert og
verður því sagt í stuttu máli frá
helztu niðurstöðum og umræðum
fræðimanna um þessi efni.
Það var rússnenskur vísinda-
maður, Alexander Gurwitsch, sem
fyrstur vakti athygli á rann-
sókn þessara nýju geisla og gaf
þeim nafnið mitogenetiskir geisl
ar, af því að hann veitti þeim
athygli við rannsóknir á bráð-
þroska plöntuvefjum og sá, að
þeir komu fram, þegar frumurn-
ar í vefjunum æxluðust eða
skiftust, en sú skifting heitir
“mitose”.
Fyrst var kenningum Gurwitsch
tekið fremur fálega, en eftir að
Siemens-rannsóknarstofan í Ber-
lín fór að fást við tilraunirnar,
var þeim veitt meiri athygli. í
hitteðfyrra (1928) lögðu þeir
fram árangur rannsókna sinna í
þessum efnum, liffræðingurinn
Reiter og elisðfræðingurinn Ga-
bor, og þóttu þær í aðal atriðun-
um staðfesta tilraunir Gurwtsch,
en Þjóðverjarnir breyttu samt út
frá kenningum hans í ýmsum
einstökum atriðum. :Síðan hefir
þessum rannsóknum verið veitt
vaxandi athygli, þó að enn séu
fræðimenn ekki sammála um
þær.
Margvíslegar geislarannsóknir
síðustu tíma hafa leitt margt
furðulegt í ljós frá því Newton
tókst að kljúfa sólarljósið með
prismanum og sýna regnbogalit-
ina, “sólspektrið” o!g þangað til
vísindamenn síðustu ára hafa
bent á og notað ýmislega marga
ósýnilega geisla, s. s. þá, sem
notaðir eru við lækningaaðferð
ir Finsens, við radiumrannsókn-
ir frú Curie, við loftskeytasend-
ingar og víðvarp, við ýmsar
myndatökur (X-geislar og Rönt-
gengeislar), og nýjastar eru svo
rannsóknirnar á geim!geislunum.
eða kosmisku-lgeislunum, sem ber-
ast til jarðarinnar einhversstað-
ar utan úr geimnum og eiga að
hafa mikil áhrif á alt líf hér.
Frá geislum þessum hefir Lög-
rétta áður sagt og við rannsóknir
þeirra hafa þeir m. a. fengist
Rutherford og Millikan.
Og nú koma, sem sagt, hinir
nýju frumgeislar til sögunnar.
Það er sú staðreynd, segir eðlis-
fræðingurinn Dessauer í Frank-
furt, að frá frumunum, sem skift-
ast, berast geislar, sem hægt er að
mæla. Dessauer gerði sjálfur til-
raunir með þetta í djúpum, ein-
angruðum kjallara, þar sem engin
jarðnesk geislun komst að (en
geimgeislana, sem eru langsterlc-
astir, var ekki unt að útiloka og
voru þeir mældir sér á parti)i. Ef
vaxandi rótarskot var borið að
geislamælitækinu í þessum ein-
an!graða kjallara, gekk það örar en
ella (svonefndur frekvens, sem
áður var 30, varð 36—37), en ef
frumurnar voru deyfðar með kló-
róformi eða drepnar urðu geisla-
áhrifin aftur jöfn og áður. Með
öðrum orðupi, frumskiftingin hef-
ir geislun í för með sér og líf~
fræðingar vænta sér afarmikils af
þessari nýju athugun.
Þeir gera sér fyrst og fremst
vonir um það, að geta kynst betur
en áður eðli lífsins, kynst þeim
öflum, sem ráða vexti og þroska
frumanna. En af þeirri þekkingu
vænta menn sér aðalle'ga árang-
urs til aukinnar þekkingar á ýms-
um sjúkdómum í hinum lifandi
frumum, og gera þá einkum rá&
fyrir þvi, að krábbameinsrann-
sóknir muni njóta góðs af þess-
um nýju athugunum. En á þær
rannsóknir er nú lögð sívaxandi
athygli. í öllum menningarlönd-
um, enda er krabbamein nú orð-
ið talið einhver hinn versti vá-
gestur allra sjúkdóma. — Lögr,
Elín Sigurðardóttir.
-Lesbók.
Norskar loftskeytafregnir
2. og 3. júní
Stórþingið veitti í gær 30,000
krónur til þátttöku í afvopnunar-
stefnunni að ári. VerkalýÖsflokk-
urinn greiddi atkvæði með fjárveit-
ingunni aö því tilskildu, að flokk-
urinn fengi fulltrúa í sendinefnd
Nprðmanna.
Stórþingið hefir veitt Mowinck-
el f jarveruleyfi fyrst um sinn, vegna
heilsufars hans.
Oftedal fyrv. ríkiSráð hefir aftur
tekið við ritstjórn Stavanger Aften-
blad.
Hið heimskunna Suðurhafaleið-
angursskip Norvegia hefir verið
selt firma í Álasundi. Verður Nor-
vegia notuð til veiðiskapar í norð-
urhöfum. Heyrst hefir, að skipið
hafi verið selt langt undir því
verði, sem núverandi útgerðarmað-
ur þess, Christensen, konsúll í
Sandefjord, ^hefir fyrir þaö greitt
að öllu meðtöldu.
Firmað Nielsen og Tönsberg hef-
ir sótt um leyfi til að stofna og
starfrækja hvalaveiðastöð i Norð-
ur-Noregi. Firmað hefir sótt um
samskonar leyfi árin 1927 og 1928,
en í hvorttveggja skiftið var synj-
að að veita leyfið. Málið verður
tekið fyrir á fylkisþinginu i Norður-
Noregi (Nordland) í nánustu fram-
tið.
Sýnið það sem
þér rœktið og
njótið ávaxt-
anna.
Gull fyrir kornið yðar
$210,750.00
í verðlaunum
Um uppskeru tíman í haust, er yðar síöasta tæki-
færi að velja það sem sýna skal á hinni miklu sýn-
ingu, The World’s Grain Kxhibition and Conference.
Rit hafa verið gefin. út með því augnamiði að
leiðbeina þeim, sem eitthvað senda 4 sýninguna.
Skrifið og biðjið um það sem fyrst. Sendið bréf
yðar til Secretary, Provincial Committee, World’s
Grain Exhibition and Conference, Department of
Agriculture, I yðar eigin fylki.
The World’s Grain
Exhibition and
Conference
REGINA, JULY 25 to AUG. 6, 193X
petta mikla þjóðlega fyyirtæki gefur yður mikið
tækifæri til að vinna stór verðlaun í peningum. pað
eru 56 samkepnisdeildir, fyrir bændur frá öllum
löndum. Einstök peningaverðlaun fyrir hveiti,
hafra, bypg, hör, smára, mais, o. s. frv. eru als 1,701.
Skrásetning lýningarmuna verður lokið 31. jan-
úar 1932, en gærið þess að sýningarmunir yðar verða
að vera komnir til forstöðunefndarinnar í síðasta
lagi 1. marz, 1932.
Verðlaunaiista og allar upplýsingar sýpdngunni
viðvíkjandi getið þér fengið með því að skrifa Sec-
retary, World’s Exhibition and
Conference, Imperial Bank Cham-
bers, Regina, Sask.
Chairman National Committee Chairman Executive nnd
IION. ROBERT VVEIR Flnance Committce
Minlster of Agrieulture for IION. VV. C. BUCKI.E
Canada Mlnister of Agricuiture for
Saskatchewan