Lögberg - 21.01.1932, Blaðsíða 3

I
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. JA'NÚAR 1932.
Bls. 3.
SÓLSKIN
>'
|
WS>Sk&©^
Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
ALFABRÚÐURNAB.
(Nlðurl.)
PROFESSIONAL CARDS
DR. B. J. BRANDSON 1 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office tímar: 2—3 Heimili 776 VICTOR ST. Phone: 27 122 Winnipeg, Manitoba Drs. H. R. & H. W. Tweed Tannlœknar 406 TORONTO GENERAL TPUST ' BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE: 26 545 WINNIPEG H. A. BERGMAN, K.C. lslenzkur VSofrœBingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Bulldlng, Portage Ave. P.O. Box 1656 FHONES: 26 849 og 26 840

DR. 0. BJORNSON 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Office tlmar: 2—3 Heimlli: 764 VICTOR ST. Phone: 27 686 Winnipeg, Manitoba Dr. A. B. INGIMUNDSON Tannlœknir 602 MEDICAL ARTS BLDG. Slmi: 28 840 Heimilis: 46 054 W. J. 1ÍNDAL og BJÖRN STEFÁNSSON ixlenzkir lögfræOinoar á öOru gölfi 325 MAIN STREET Talslmi: 24 963 Hafa einnig skrifstofur aO Lundar og Gimli og eru þar aO hitta fyrsta miO- vikudag I hverjum mánuOi.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Oífice tlmar: 3—5 Heimlll: 6 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba DR. A. V. JOHNSON lslenxkur Tannlœknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pösthúsinu Slmi: 23 742 Heimilis: 33 328 J. T. THORSON, K.C. tslenzkur löofrceOinour Skrifst.: 411 PARIS BLDG. Phone: 24 471

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdöma-—Er að hitta kl. 10—12 f. h. og 2—5 e. h. Heimili: 373 RIVER AVE. Talsími: 42 691 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur llkkistur og annast um flt- farir. Allwr útbúnaður sá bezti Ennfremur selur hann allskonar mlnnlsvarCa og legstelna Skrifstofu talslmi: 86 607 Heimilis talslmi: 58 30* J. Ragnar Johnson B.A., LL.B., LL.M. (Harv.) íslenzkur lögmaOur % 606 Electric Railway Chambers Winnipeg, Canada Slmi 23 082 Heima: 71 75*

Dr. P. H. T. Thorlakson 206 Medical Arts Bldg. Cor. Graham and Kennedy Phone: 21 213—21144 Heimlli: 403 675 Winnipeg, Man. A. C. JOHNSON 907 ConfederaUon Llfe Bldg. WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur aO sér aO flvaxta sparifé fölks. Selur eldsábyrgO og blf- relOa ábyrgOir. Skriflegum fyr- irspurnum svaraO samstundls. Skrifstofus.: 24 263—Heimas.: 33 328 G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. Ltöofrœöingur Skrifstofa: 702 CONFKDERATON LIFE BUILDING Maln St. gegnt City Hall Phone 24 587
DR. A. BLONDAL 602 Medical Arts Building Stundar sérstaklega kvenna og barna sjúkdöma. Er aO hitta frá kl. 10—12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: 22 296 Helmili: 806 VICTOR ST. Slmi: 28 180 DR. C. H. VROMAN Tannlæknir 606 BOYD BLDG., WINNIPEG Phone 24171 E. G. Baldwinson, LL.B. tslenzkur töofrœOinour 808 PARIS BLDG., WINNIPEG Residence ' Office Phone 24 206 , Phone 89 991

Dr.S. J. JOHANNESSON G. W. MAGNUSSON J. J. SWANSON & CO. LIMITED
stundar lœkningar og yflrsetur Nuddlæknir 601 PARIS BLDG.,'WINNIPEG
Til viCtals ki. 11 f. h. U1 4 e. h. 91 FURBY ST. Fasteignasalar. Leigja hús. Út-
og frá kl. 6—8 að kveldinu Phone: 36 137 vega peningalán og eldsábyrgO
Viðtalstími klukkan W til 9 að af öllu tagi.
532 SHERBURN ST. SlMI: 30 877 morgninum Phone: 26 349

Öðruvísi varð jóladagsmorguninn hjá
börnum ræðismannsins.
Aldrei höfðu þau verið eins hæglát og
góð, aldrei eins fljót að klæða sig í fötin,
aldrei beðið morgunbænina'sína eins heitt og
aldrei boðið foreldrum sínum góðan daginn
eins blíðlega. Þau höfðu ásett sér að vera
betri börn, og þau fengu fljótlega tækifæri
til að reyna sig.
Brúðurnar, inndælu brúðurnar voru nú
horfnar.
Stólamir í brúðuhúsinu stóðu tómir, og
hvergi sáust litlu eftirlætisgoðin þeirra.
Nokkrum dögum áður mundi það hafa
valdið miklum óróa.
“Þið hafið tekið, þær! Þið hafið falið
þær til að stríða okkur,” hefðu telpurnar
sagt við drengiha, og þeir mundu með bar-
smíð og ofsa hafa hefnt .sín fyrir svona ó-
svífinn áburð — þannig hefði það verið áð-
ur, en nú var alt öðru máli að gegna.
“Þetta er auðvitað hegning á okkur,”
sögðu litlu telpurnar stillilega og læddust
burt,
Það var ekki fyr en seinna, að þær játuðu
liver fyrir annari, að brúðurnar hefðu komið
til þeirra um nóttina, og þá verið dálitlir lif-
andi ljósálfur og ávítað sig og ámint.
Það gat heldur ekki verið, að þetta væru
vanalegar brúður, það kom þeim saman um;
og þegar þær nokkrum dögum seinna trúðn
drengjunum fyrir leyndarmáli sínu, og fengu
að vita að brúðurnar hefðu komið til þeirra,
urðu þær alveg vissar um að svo væri.
Eldri drengurinn sagði:
“Eg hefi oft verið að hugsa um það síð-
an, að það hafi verið fjarska ljótt af okkur
að siga hundinhm á aumingja drenginn! Eg
vildi að eg gæti einhvern veginn bætt úr því
aftur, en eg véit ekki hvernig eg ætti að
fara að því.”
Yngri drengurinn hugsaði sig dálítið um,
og sagði svo:
“Eigum við ekki að fara heim til hans og
gefa lionum eitthvað af góðgætinu okkar?”
\ Eldri drengurinn var undir eins til með
það.
“ Jú, eg ætla líka að gefa honum mynda-
bókina. mína, en fyrst verðum við að segja
hnömmu og pabba frá því.”
Þau skriftuðu, og fengu leyfi til að reyna
að bæta úr rangindum sínum.
Svo lögðu þessir fjórir litlu syndaselir af
stað, þegar þau höfðu fylt alla vasa sína af
ýmsu góðgæti.
En þau áttu eftir að fá að heyra það, sem
enn þá undarlegra var lieldur en hvarf brúð-
anna.
Þegar þau komu heim að húsi því, sem
Friddi hafði átt he.ima í, var þeim sagt að fá-
tæklega stofan uppi undir þakinu væri auð,
ekkjan hefði farið með drengina sína í stór-
um vagni, og þau liefðu öll verið glöð og á-
nægð. Menn þóttust vita, að ekkjan hefði
orðið fyrir einhverju óvæntu happi og mundi
svo hafa keypt eign þá, sem faðir hennar
hefði átt, þegar liún var barn. Hún var orð-
i“ fjarska, fjarska rík — það þóttust allir
vita.
Alveg forviða hlustuðu bömin á þessa
sögu.
Ó! hvað þau langaði til að vita, hvernig
í öllu þessu lá.
Að það voru töfrar, vissi enginn betur en
{>au, en hvort þeir voru af sama togi spunnir
og þeir töfrar, sem þau höfðu orðið fyrir,
því gátu þau ekki gert sér grein fyrir.
En það fengu þau aldrei að vita. — Alla
þeirra æfi var þe,im hulin ráðgáta það sem
skeði þessa jólanótt, en það stóð þeim ætíð
fyrir hugskotssjónum eins og óskiljanlegt,
en þó yndislegt æfintýri. — GtdlstoJckurinn
LANGA NEFIÐ
(Spánskt æfintýri.)
Það voru einu sinni þrír hermenn, sem
voru svo gamlir og tannlausir, að þeir gáta
ekki unnið á brauðskorpu. Þess vegna var
ekki hægt að nota þá í hernum, og þá sendi
konungurinn þá heim til sín, en þeir fengu
engin eftirlaun og urðu því að ganga milli
manna og betla.
Einu sinni komu þeir að skógi nokkrum,
sem var svo stór að þeir ætluðu aldrei að
komast út úr honum, og þeir gengu og gengu
allan daginn til kvölds. Svo lögðu tveir þeirra
sig til svefns, en hinn þriðji varð að halda
vörð, svo að villidýrin réðust ekki á þá með-
an þeir sváfu, og tættu þá sundur.
Þegar hann hafði staðið á verði stundar-
korn, kom lítill, rauðklæddur maður gang-
andi til hans.
“Hver er þar?” spurði sá rauðklæddi.
“Góður vinur,” svai'aði dátinn.
“Hvaða góður vinur?”
“Þrír gamlir uppgjafadátar, sem ekkert
liafa til að lifa á.”
Þá sagði rauði maðui'inn honum að koma
til sín, og skvldi hann þá gefa honum góðan
grip, sem hefði þá náttúru, að hann mundi
alt af hafa nóg fyrir sig að leggja, ef hann
gætti hans vel og léti hann ekki frá sér. Dát-
inn gekk til hans. Þá fékk sá rauði honum
gamla, slitna kápu og sagði honum, að þegar
hamx færi í hana og óskaði sér einhvers, þá
uppfyltist ósk hans undir eins, en hann mátti
ekki segja félögum sínum frá þessu fyr en
lýeti áf degi.
Næsta morgun sagði dátinn félögum sín-
um frá {>essu, og svo liéldu þeir .lengra og
leugra. inxx í skógirm allan þamx dag; en að
kvöldið lögðust tveir ])eir til svefns, en sá
þiiðji liélt vörð.
Þegar leið á nóttina, kom rauðx maðurinn
aftur og spui'ði:
“Hver er þar?”
“Góður vinur.”
“Hvaða góður vinxxr!”
“Þrír veslings uppgjafadátar.”
Þá gaf rauði maðuxinn honum gamla
pyngju, sem hafði þá náttúru, að hún tæmd-
ist aldrei, hve mikið eða oft sem úr heixni
var tekið, en hann varð að lofa því, að segja
ekki félögum sínum frá þessu fyr en lýsti af
degi.
Þriðja daginn héldu þeir emi áfram um
skóginn og um nóttina þegar tveir dátarnir
sváfu og sá þriðji hélt vörð, kom sá rauði líka
til hans og sagði:
“Hver er þar!”
“Góðui' vinur.”
‘ ‘ Hvaða góður vilxur ?1 ’
“Þrír gamlir dátar.”
Svo gaf litli rauðklæddi maðurinn honum
horn, sem liafði þá náttúru, að þegar blásið
var í það, þá komu fram allir veraldarinnar
heimenn.
Næsta dag fór fyrsti dátimx í kápuna, og
óskaði að þeir væru komnir út úr skóginum,
og svo voru þeir samstundis komnir út úr
honum. Þeir fóru inn í yeitingakrá og borð-
uðu og drukku sem mest þeir máttu, en sá
sem pyngjuna átti borgaði alt.
Og nú voru þeir orðnir þreyttir á þessu
ferðalagi. Þá sagði sá með pyngjuna við
þamx mcð kápuna:
“Heyi’ðu! Óskaðu okkur stórrar og
skrautlegrar hallar, með húsgögxxum og öllu
öðru sem með þarf; við höfunx nóga peninga
og getxxm lifað eins og furstar. ”
Sá með kápun aóskaði hallarinnar og alls
annars, sem lienni ]>urfti að fylgja, og óðar
en óskinni var lokið, stóð höllin rétt hjá þeim,
og ekkert vantaði af því, sem með þurfti.
Þeir bjuggu nú í höllinixi nokkurn tíma. Enn
óskaði hann, að hann ætti vagn með sex hest-
um fyrir, því þeir ætluðu að ferðast til íxæsta
konungsríkis og látast vera konungssynir;
svo óskuðu þeir sér mai'gx'a þjóna og héldu
svo af stað.
Konungurinn og kóngsdóttirin í í'íki þessu
tóku vingjarnlega á móti ferðamönnunum,
og um kvöldið spiluðu þeir svarta Pétur og
iijónasæng við konungsdótturina, því það
þótti henni skemtilegra en alt annað.\ Dát-
arnir töpuðu altaf, og sá með pyngjuna borg-
aði fyrir þá alla og hafði samt altaf íxóga
peninga.
Kongsdóttirin gat sér undir eins til að
pyngjan, sem dátinn var með, væri óska-
pyngja, og ásetti sér að hún skyldi með ein-
hverju móti eigxxast hana. Svo sagðist hún
ætla að gefa þeim ískalt víix af því hitixxn
væri óþolandi, og það þáðu þeir, en hún hafði
blandað svefnlyfi í vínið, og þegar þeir voru
sofnaðir tók hún pyngjuna, fór inn í svefn-
herbergi sitt og saumaði pyngju, sem var ná-
kvæmlega eins útlits og töfrapyngjan, lét
nokkra peninga í liana og stakk henni í vasa
dátans.
Daginn eftir héldu þeir burtu, og sá með
pyngjuna borgaði á fyrstu kránni sem þeir
komu að það, sem þeir nutu þar, en svo var
líka pyngjan tóm, og einu gilti live mikið hann
hristi hana; meira var ékki í henni.
“Koixungsdóttirin liefir tekið þá réttu,”
sagði liann.
“Gráttu það ekki,” sagði sá með kápuna,
“eg skal ná pyngjunni fyrir þig.”
Svo óskaði hann að hann, stæði í svefn-
herbergi kongsdóttur — og þar stóð hann.
Kongsdóttir sat og taldi peninga úr
pyngjunni, en þegar hún sá dátann, hrópaði
hún: “Hjálp, hjálp, ræningjar!” og svo kom
öll hirðin. Dátinn varð að stökkva út um
gluggann, en kápan festist á giuggakrókn-
um, svo hann misti hana.
Þá var mx ekki annað en hornið eftir, en
sá sem átti það sagði:
“Nú er komið að xixér að hjálpa; við verð-
um að hafa stríð.”
Svo blésu þeir heilum her saman og lxéldu
inn í kóngsríkið, og létu segja konunginum,
að ef liann ekki skilaði kápunxxi og pyngj-
xiuni undir éins, þá skyldu þeir rífa niður
hölliixa.
Konungurinn fór þá til konungsdóttur og
sagði við hana, að þar sem hún ætti sök í
allri þessai’i ógæfu, þá yrði hún líka að bæta
úr henni og skila aftur þýfinu; en kongsdótt-
ir var alls ekki fáanleg til þess. Hún sagðist
ætla að beita brögðum til þess að komast hjá
því, að skila aftur óskamununum. Hún klædd-
ist fátæklegum fötum, tók stóra körfu á hand-
lcgg sér og fór ásamt þeniu sinni til hei'búða
óvinanna til þess að selja hermönnunum
drykkjarföng. Þegar hún var konjin til her-
búðanna tók hún að syngja, og af því söng-
rödd hennar var svo fögur, ruddist hver sem
betur gat að henni, og sá með homið var einn
{)eirra. Þegar konungsdóttirin sá hann, gaf
hún þemu sinni pendingu; læddist hún þá
inn í tjaldið og náði í hornið og gat svo kom-
ið því undan til haHarinnar. Skömmu síðar
fór kangsdóttirin líka heim.
En þegar dátarnir þrír urðu þess varir,
að hornið var horfið, sáu þeir ekki annað ráð
vænna, en að gefa öllum hemum heimfarar-
leyfi, því þar sem kongsdóttirin gat kallað
saman miklu stærri her, en þeir höfðu yfir
að ráða, þá vildu þeir ekki leggja til orustu.
— Sjálfir fóru þeir svo aftur á vergang.
Þeir ákváðu þá að skilja og vita, hvort
þeim gengi ekki betur einum og einum. —
Sá, sem átti pyngjuna, fór fyrstur og komst
brátt að stórum skógi. Gekk hann lengi,
iengi, þangað til hann var orðinn svo þreytt-
ur, að hann varð að hvíla sig; settist, liann þá
niður lijá stóru tré og sofnaði undir eins.
Þegar hann vaknaði, sá hann að stór og
þroskuð epli héngu í greinum trésins, og af
því að hann var hungraður, stóð hann upp og
kleif upp tréð og tók epli og át, en óðara en
hann hafði etið það, sá hann sér til mikillar
skelfingar nef sitt fara að vaxa, og því fleiri
epli sem hann át, því meir óx nefið. Og það
óx og óx og loks náði það út úr skóginum,
alveg að veginum, sem félagar lians báðir
fóru um.
“Hvaða óttalegt nef er þetta,” sögðu
þeir. “Við skulum reyna að finna eiganda
þess; það getur vel verið, að hann se mjög
langt í burtu.”
Þeir fylgdu nefinu langa lengi, þar til þeir
loks fundu eiganda þess liggjandi lengst inni
í skóginum, og alveg urðu þeir foi'viða, þeg-
ar þeir þektu þar félaga sinn, þann með
pyngjuna.
Honum var ómögulegt að rísa á fætur, því
nefið þyngdi lxann svo niður, og þess vegna
urðu þeir að finna upp á eihhverju, til að
hjálpa honum. Af hendingu fundu þeir asna,
sem þeir tóku og settu félaga sinn upp á.
Svo tóku þeir langa grein og margvöfðu nef-
inu um greinina og báru hana á öxlunum á
undan asnanum, og svo þungt var nefið, að
þeir urðu hvað eftir annað að hvíla sig. Eitt
sinn er þeir hvíldu ^ig, komu þeir auga á
litla rauða manninn, sem stóð bak við stórt
perutréð og benti þeim að koma til sín.
Hann rétti þeim nokkrar perur og sagði
þeim að gefa félaga sínum.
“Þið skuluð taka eftir, að það mun
hjálpa,” sagði hann.
Þeir gerðu það, og því meira sem liann
át, því stvttra varð nefið, og loks var það
orðið eins og það átti að sér. —
Svo sagði litli rauði maðurinn:
“Búið til duft úr eplunum og peran-
um; sá, sem boi’ðar af epladuftinu, fær eins
stórt nef og þú, en sá sem neytir perudufts-
ins missir nefið eins og þú mistir þitt. Farðu
til kongsdótturinnar og kom þú henni til að
borða epladuftið, þá geturðu séð, hvexmig
nefið á henni vex, en vertu ekki viðkvæmur
fvrir bænum hennar.”
Þeir bjuggu þá til duft úr perunum, en af
því eplin voru svo falleg og gimileg, héldu
þeir að takast mundi að láta hvern sem var
njóta þeirra í sinni eðlilegu mynd. Svro fóru
þeir til hallarinnar og létust vera garðyrkju-
menn og létu segja konungsdóttur, að þeir
(NíSurl. á 7. bU.)
i