Lögberg - 10.03.1932, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. MARZ 1932.
Högberg
Gefið út hvern fimtudag af
T H E COLUMBIA P R E 8 8 L I M I T E D
69 5 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Verð $3.00 um árið—Borgist fyrirfram
The “Lögberg” is printed and published by The Columbia
Press, Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
PHONE8 86 327—86 328
Manitobaþingið
Strax þegar þingið kom saman, lagði
stjórnin fyrir það lagafrumvarp þess efnis,
að stjórnin tæki peningalán, að upphæð $675,-
000, og verði því til að hjálpa bændum í fylk-
inu til að kaupa útsæði og fóður handa skepn-
nm sínum, þar sem uppskera varð lítil eða
engin í haust. Mætti þetta frumvarp svo sem
engri mótstöðu á þinginu og flýtti þingið sér
sem mest það mátti að gera það að lögum.
Eitthvað var frumvarpið nú samt ekki alveg
eins og sumir þingmennimir vildu hafa það,
en ekki var það látið í vegi standa, að afgreiða
það eins fljótt og verða mátti.
Af þessari fjámpphæð, sem fyr er nefnd,
geta sveitafélögin fengið til láns $25,000 hvert
til að kaupa fyrir útsæði og fóður, þar sem
þess er bein þörf. Þau geta svo aftur lánað
bændum alt að $400 hverjum, eii engum meira
en það. Þar á móti getur komið til mála, að
sum sveitafélögin fái nokkuð meira fé, ef sér-
staklega stendur á. Búist er við að sambands-
síjórnin taki einhvem þátt í þessu. En það
virðist vera algerle^a óljóst, ekkert. ákveðið
svar fengist enn, þó reynt hafi verið að fá það
mánuðum saman. Þessa peninga má ekki nota
til annars, en þess, sem lögin ákveða, og þeg-
ar hefir verið tekið fram. Peningamir ganga
aðeins til þeirra sveitafélaga, þar sem upp-
skembrestur varð síðastliðið haust, en það
átti sér einkum stað í suðvestur hluta fylk-
isins.
Til þessara ráða er tekið vegna þess, að
það er nauðsynlegt. Uppskerabrestur átti sér
siað á vissum svæðum í fylkinu, og hann var
sumstaðar svo mikill að ekki var einu sinni
hægt að afla fóðurs lianda skepnunum. Or-
sökin var of mikill þurkur, eins og kunnugt er.
Og eins og nú lætur í ári hjá bændunum, þar
sem allar þeirra afurðir hafa íallið í verði,
svo úr hófi gengur, þá er ekki við því að bú-
ast, að þeir séu færir um að afla sér útsæðis
og annars, sem þeir nauðsynlega þarfnast,
nema fá hjálp til þess, nú í bili. En þrátt fyrir
það, að búskapurinn er langt frá að vera arð-
vænlegur, nú sem stendur, þá verða bændurn-
ir engu að síður, að geta haldið áfram sinni
atvinnu, og það er sjálfsögð skylda stjómar-
iunar að hlaupa undir bagga með þeim, þegar
uppskembrest ber að höndum. Hvað sem öll-
um iðnaði líður, fiskiveiðum, málmtekju og
öðru, þá er Manitoba fylki enn fyrst og fremst
bændafylki. Búskapurinn er, enn að minsta
kosti, undirstaða efnafegrar velgengni fylk-
isbúa. Það er því ekki nema rétt af stjóm
þessa fylkis, að gera það sem í hennar valdi
stendur, til að gera bændunum mögulegt að
reka sína atvinnu, eins hagkvæmlega eins og
verða má. Hér er ekki um atvmnuleysisstyrk
að ræða, heldur um hagkvæmt lán til atvinnu-
reksturs og það þess atvinnureksturs, sem er
aðal atvinnuvegur fylkisins. Það virðist því
ástæðulaust að efast um, að þessum ráðstöf-
unum verði alment vel tekið.
Þá hefir nú sagt verið frá því, sem þingið
er búið að gera. Tíminn hefir, upp til viku-
lokanna, mest gengið í ræðuhöld. Það er vant
að vera svo fyrst framan af þinginu. Flokks-
foringjar hafa allir tekið til máls.
John Queen hélt langa ræðu. Honum læt-
ur það vel. Hann hefir alt af nóg að segja.
Hann hafði margt að athuga við stjómina,
það sem hún iiafði gert, en sérstaklega það,
sem hún hafði ekki gert. Það var tvent, sem
hún hafði gert, sem að hans skilningi var
alveg ófært. Hún hafði lækkað laun allra,
sem vinna í þjónustu fylkisins á einhvern hátt,
og hún hafði dregið eitthvað úr ekkna styrkn-
um. Fyrir þetta bar liann fram vantrausts
yfirlýsingu gegn stjóminni. En hún fékk svo
sem engan byr. íhaldsflokkurinn vildi ekki
einu sinni greiða henni atkvæði, ekki nema
bara einn maður, J. H. Cotter, þingmaður
fyrir St. James. Þeir urðu því f jórir alls, sem
greiddu þessari vantrausts yfirlýsingu at-
kvæði. Það mátti naumast minna vera. Þeir
em annars töluvert skemtilegir, þessir þing-
menn verkamannaflokksins í Manitoba. Þeir
eru hver öðmm mælskari, segja margt skrítið
og em afar örlátir á fylkisfé. Þingið hlyti að
verða miklu dauflegra, ef þeirra misti við.
W. Ivens talaði mikið. Hann gerir það næst-
um því á öllum þingfundum, og S. J. Farmer
lá það þyngst á hjarta, að skipuð væri þing-
nefnd til að rannsaka allar orsakir, að því að
sparibankinn hefði orðið að hætta störfúm.
Þeirri tillögu var afar vel tekið af öllum. Mr.
Taylor flýtti sér að taka það fram, að það
gæti ekki komið til nokkurfa mála, að nokkur
skuggi félli á sig eða sinn fiokk út af því.
Hefir líklega átt við, að ekki hafi hann lokað
sparibankanum. Það vissu þó allir, þar sem
hann hefir ekkert að segja í stjóminni. Hins-
vegar virðist Bracken og hans fylgjendur
ekki alveg vissir um það, að íhalds pólitíkin
hafi hér ekki átt einhvem hlut að máli. Það
er ekki nærri laust við, að þannig líti út, að
livor aðalflokkurinn um sig, haldi að hinn
i'Jokkurinn hafi mikið ógagn af þessari rann-
sókn.
Mr. Taylor hélt líka ræðu. Hún var ekki
löng. Hann var óánægður. Ihaldsmenn era
alt af óánægðir, þegar þeir hafa ekki völdin.
Hann ætlar að gera margar fyrirspurnir til
stjómarinnar og óskaði þess fyrirfram að
þeim yrði svarað greiðlega. Annars var þessi
ræða nauða lík öllum öðrum ræðum, sem Mr.
Taylor hefir flutt nú lengi. Endalausar að-
finningar við gerðir núverandi stjómar.
Hann er að hugsa um fylkiskosningamar, sem
fyrir hendi era. Hann vill vitaskuld komast
til valda, eins og aðrir fiokksforingjar. En í
þeim efnum virðist liann treysta miklu meira
á “syndir annara,” heldur en verðleika síns
eigin flokks.
Dr. MacKay, hinn nýi foringi frjálslynda
fiokksins, flutti einnig stutta ræðu. Er það í
fyrsta sinn sem hann tekur til máls á þinginu,
síðan hann var kosinn foringi flokksins. Vék
hann nokkram orðum að því og einnig þeirri
samvinnu, sem hafin væri milli síns flokks og
si jómarflokksins, sem ekki þyrfti að lýsa þar,
því það hefði verið gert í blöðunum. Annars
var ræða hans aðailega almenns efnis, um
fjárhagsástandið, kreppuna o. s. frv.
Bœjarstjórnin í Winnipeg
og launalœkkunin
Bæjarstjómin í Winnipeg hefir ákveðið að
lækka laun allra, sem hjá bænum vinna, um
10%, með þeirri undantekningu þó, að laun
kvæntra manna, er hafa $100 á mánuði eða
miilna, verði hin sömu og áður. Sparar þetta
skattgjaldendum um $260,000 á ári. 1 raun
og vera sparar þetta miklu meira, eða um
$450,000, þegar tillit er tekið til þess fólks,
sem vinnur hjá hinum sjálfstæðu atvinnufyr-
irtækjum borgarinnar, svo sem rafleiðslunn-
ar o. fl. Gekk þessi breyting í gildi hinn 1.
þ. m.
Þannig er ástatt, að bæjarstjórnin horfir
fram á tekjuhaila, sem nemur $900,000 á þes.su
ári. Er því augljóst að eitthvað verður að
gera, auka tekjurnar með liærri sköttum,
draga úr útgjöldunum, eða safna skuldum,
eða kannske alt þetta.
Ekki gekk það samt á góðu, að fá þessa
launalækkun samþykta á bæjarstjómarfundi,
sem haldinn var á mánudaginn í vikunni, sem
ieið. Það er dæmalaust leiðinlegt verk, að
lækka laun verkafólks, því sjaldan era þau
meiri en svo, að fólkið geti lifað á þeim góðu
hfi, ef það fer hyggilega að ráði sínu. Það er
svo óendanlega mikið skemtilegra að geta
borgað gott kaup, heldur en lítið kaup. En
Winnipeg er sömu lögum háð, eins og aðrar
borgir, sveitir, fylki og þjóðfélagið alt. Ekki
þrengir kreppan síður að hér en annarsstaðar.
Það getur ekki talist ósanngjamt, þó Winni-
pegborg grípi til sömu ráða, eins og svo að
segja allir aðrir. Þar að auki ber á það að
líta, að lífsnauðsynjar eru nú ódýrari en þær
hafa verið.
Verkamannaflokkurinn innan bæjarráðs-
ins barðist afar mikið á móti þessari launa-
lækkun. Hafa þeir altaf gert það, síðan þetta
kom til orða, en sérstaklega á fundinum þegar
þetta var samþykt. Komu þeir þar fram með
margar breytingartillögur og héldu margar
ræður. En alt kom það fyrir ekki, og launa-
lækkunin var samþykt með tíu atkvæðum, en
sjö vom á móti. Borgarstjórinn var ekki við-
staddur, en vara-borgarstjóri, J. A. Mc-
Kercher, skipaði forsæti. Hann er líka for-
maður fjármálanefndarinnar og er þessari
launalækkun hlyntur.
Eitt er dálítið einkennilegt við þetta. Borg-
arstjórinn og bæjarráðsmennirnir em hér
undanþegnir. Þeir fá þó sín laun af bæjarfé.
En það eru ekki kölluð laun, heldur bara þókn-
un, uppbót fyrir vinnutap, eða eitthvað þess-
konar. Svo fá þeir heldur ekki nema $100 á
mánuði ($1,200 á ári), eins og þeir, sem und-
anþegnir eru launalækkun, því flestir munu
þeir, eða allir, vera giftir menn. Þó er öðm
máli að gegna með borgarstjórann, því hann
hefir $5,000 “þóknun” á ári.
Ekki getur hjá því farið, að þetta mælist
heldur illa fyrir. Flestar stjórnir byrja á þvi,
að lækka sín eigin laun, eða gera það jafn-
framt og þær lækka laun síns fólks. Þeim finst
eðlilega, að sér beri að ganga á undan öðram
með góðu eftirdæmi. Konungurinn á Eng-
landi krafðist þess, að sín laun væru lækkuð.
Landstjórinn í Canada sömuleiðis.
En vér trúum því ekki, að
bæjarráðið í Winnipeg, láti það
lengi um sig spyrjast, að það
láti ekki hið sama yfir sig
ganga, eins og annað fólk, sem
laun sín þiggur af bæjarfé.
Aristide Briand
Hann andaðist í París á
mánudaginn í þessari viku.
Hann var fæddur í Nantes 28.
marz, 1862, og því rétt að segja
sjötugur að aldri. Hann var
lögfræðingur og gaf sig á yngri
árum all-mikið við blaða-
mensku, En á þing komst hann
ekki fyr en 1902, þá fertugur
að aldri. Skömmu síðar komst
hann í stjómina og hefir löng-
um verið þar síðan, og ellefu
sinnum hefir hann verið for-
sætisráðherra á Frakklandi, en
nú lengi utanríkisráðherra.
Alls átti hann sæti í 25 ráðu-
neytum á Frakklandi, en eins
og menn vita eru stjórnaskifti
þar tíðari en í öðram löndum.
Briand hefir oft á seinni ár-
um verið kallaður friðarpost-
uli. Sjálfsagt er það að ein-
hverju leyti réttnefni. Á síðari
áram, eða reyndar altaf síðan
á stríðsáranum, hefir hann á
margan hátt stutt að því að
friður mætti haldast meðal
Evrópu þjóðanna fyrst og
fremst, og reyndar um heim
allan. Hann átti sinn þátt í
Kellogg friðarsáttmálanum og
er hann oft kendur við þá báða.
En þó friðarhugsjónin væri
rík í huga hans og þó hann héldi
henni á lofti af miklum vits-
munum og af miklu afli, þá
hepnaðist honum ekki að inn-
ræta þá göfugti hugsjón sinni
eigin þjóð. Frakkar virðast enn
eiga langt í land, að verða sann-
ir friðarvinir. En vel getur
verið, að hann líka þar, hafi
sáð því sæði, sem á sínum tíma
iberi þúsundfaldan ávöxt.
Einhverntíma vinnur friðar-
hugsjónin • fullan sigur yfir
lternaðarandanum, og Aristide
Briand verður jafnan einn
þeirra manna, sem minst verð-
ur sem eins þeirra, er mikinn
þátt áttu í því, að efla og glæða
friðarstefnuna, og þar með
eyða heimsbölinu mesta, stríð-
unum.
ÓLAFUR NOREGSPRINS.
Hvers velgna kom hann ekki á
Alþingishátíðina ?
Norsk - ameríska Olympsleika-
nefndin bauð nýlega Ólafi Nor-
e’gsprins til Lake Placid til þess að
vera við þegar vetraríþróttirnar
væru þreyttar þar. En konungsson
afþakkaði boðið og kvaðst ekki
eiga heimangengt. Síðan skrifaði
konungssonur formanni efndar-
inar til þess að skýra honum frá
ástæðuni, en hún er sú, að hann
á von á nýjum erfingja í febrúar-
mánuði. Segist konungsson vænta
þess að nefndin taki þessa afsök-
un gilda, og þetta sé ekki í fyrsta
sinn, sem hann verði að afþakka
veglelgt boð. Hann hafi t. d. orðið
hætta við það að fara á Alþin'gis-
hátíð íslendinga, vegna þess að
hann bjóst við að kona sín mundi
verða léttari einmitt um það
leyti. — Mgbl.
ÚR GRÍMSEY
er Morgunublaðinu skrifað 25.
janúar:
—Hér í Grímsey er fremur öm-
urlegt í vetur. Nú eru senn fjór-
ir mánuðir að engar samgöngur
hafa verið við land. — Engin
verzlun er hér í eynni og allslaust
af öllu, og óstillingar svo miklar,
að aldrei gefur á sjó. — Hér þola
menn verst tóbaksleysið. Menn
ty^gja fóðrið úr vösum sínum,
heldur en ekki neitt ef ske kynni
að það geymdi í sér tóbakskeim
frá fyrri tímum. Eg kenni í brjósti
um karlana, sem hafa tekið upp í
Sig í 40—60 ár. — Mgbl.
André Maurois
Heilræði
Vanliðan mannanna lýsir sér mest
í synd og kvöl, líkamlegri og and-
legri. Við verðum að vorkenna
þeim, sem þannig er ástatt fyrir og
reyna að koma þeim til hjálpar. Það
er ekki unt að lækna þá nema með
því að nema í brott orsakirnar til
þjáninga þeirra. Astin og trúin
veita mönnum hamingju, sem ekkert
bítur á. Maður getur öfundaS slika
menn, dáðst að þeim. En enginn
getur öðlast slíka hamingju með
viljamagni sínu. Mig langar til að
minnast liér á hamingju,.sem er ein-
faldari og ekki eins brennandi heit,
hamingju, sem meiri hluti almenn-
ings ætti að geta öðlast með því að
gæta nokkurra fyrirmæla andlegrar
lieilsufræði.
Fyrsta heilræði: Forðastu of
langar íhuganir um fortíðina. íhug-
unin um sjálfan sig grefur upp
daprar endurminningar, hefndarhug,
ímyndaða sjúkdóma. Fagrar listir,
einkum leiklist, tónlist og skáld-
skaparlist, hafa verið fundnar upp
einmitt til að beina hugum mann-
anna burt frá slíkum döprum ein-
tölum við sjálfan sig. Það er f jarri
mér aö halda því fram að menn hafi
ilt af að hugleiða. Svo að segja hver
einasta mikilvæg ákvörðun á að vera
afleiðing af íhugunum, en slikar í-
huganir eiga sér ákveðið takmark
og eru hættulausar. Hættan er í því
fólgin að jórtra upp látlaust fyrir
sjálfum sér tapið, sem maður hefir
orðið fyrir, eða móðgunina sem
manni hefir verið sýnd, heimskuna
sem maður hefir látið út úr sér, í
stuttu máli það sem ekki verður við
gert. “Gráttu aldrei út af mjólk,
sem þú hefir mist niður,” segir
enskt máltæki.
Við þekkjum öll meðal ættingja
okkar þessa menn, sem finst þeir
vera hundeltir af ógæfunni og vildu
stía aðra æfilangt inni í sjálfheldu
viðburða, sem voru sorglegir, en
ekki verður framar um þokað. And-
inn þarf öðru hyerju laugunar við,
endurnýjunar. Engin hamingja án
gleymsku.
Til þess að losna þannig við sjálf-
an sig eru fleiri leiðir en ein. Sú
besta er vinnan. Iðjuleysinginn er
einlægt á valdi óhamingjunnar.
Svefnlausum manni líður /ivalt illa,
af því að honum verður ekkert á-
gengt á flóttanum frá hugsunum
sinum. Byron, sem var óhamingju-
samur að eðlisfari, fann hamingjuna
í Grikklandi, í frelsisstyrjöldinni.
Þar hafði hann þó hvorki þægindi
né skemtanir, en hugur hans hafði
nóg að starfa, og hann gleymdi. Eg
hefi aldrei séð sannan framkvæmda-
mann óhamingjusaman meðan hann
var að verki. Hvernig mætti slíkt
verða? Eins og barnið, sem leikur
sér, hættir hann að hugsa um sjálf-
an sig. Ef þér er varnað að standa
í stórræðum, þá lítilsvirtu ekki hin
smærri störfin. Ræktaðu garðinn
þinn. Safnaðu einhverju. Legðu
þig eftir einhverri fræðigrein.
Lærðu að leika á eitthvert hljóð-
færi, lærðu erlenda tungu. Ef þú
getur ekki hafst neitt að sjálfur,
flýðu þá sjálfan þig í leikhúsinu, i
bió, í skáldsögu. Panem et circenses,
brauð og leika, hrópuðu rómversku
borgararnir. Þeim hefir verið álasað
fyrir það. Hvers vegna? Eg held
að þeir hafi haft rétt fyrir sér. Leik-
arnir eru ekki síður nauðsynlegir
sálinni en brauðið líkamanum. H5n
stórkostlega þróun kvikmyndanna,
sem veita öllum stéttum mannfélags-
ins augllhgaman og lausn frá sjálf-
um sér, er einn af aðaldráttum í
svip hins nýja tíma. Þær flæma
dapurlegar hugsanir á brott á
hverju kveldi í smæstu bæjum Ev-
rópu og Ameríku. Og þetta gildir
meir að segja líka um sorglegar
kvikmyndir. Því að sorg, sem
stefnir að einhverju utan við okkur,
legst ekki á hug okkar til lengdar.
Annað heilræðið: að hafast að.
Enski heimspekingurinn Bertrand
Russell skrifar: “Ef eg les bækur
vina minna eða eg hlýði á mál
þeirra, þá liggur mér við að komast
að þeir.ri niðurstöðu að ómögulegt
sé að vera hamingjusamur í þess-
1 meir en þriCjung aldar hafa Dodd's
Kidney Pills veriS viBurkendar rétta
meðalið við bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdómum. Fást hj.t
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eða
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
um heimi. En eg uppgötva fljótt
að þessi hugmynd er tómur tilbún-
ingur þegar eg fer að tala við garð-
yrkjumanninn minn.” Garðyrkju-
maður Russells er ekki óhamingju-
samur af þvi að hann berst á móti
kanínunum og kannske kanínurn-
ar sjálfar gleymi sinni eðlilegu böl-
sýni með því að berjast á móti garð-
yrkjumanninum). Einhver ham-
ingjusamasti maður sem Russell
hafði þekt, var verkamaður, sem
vann að brunngreftri. Hann var
sterkur, hann átti að bora í gegnum
klappirnar, hann vissi að hann
rnyndi komast í gegnum þær að lok-
um. Þarna er ein tegund hamingju.
Það er hamingja hins mikla lista-
manns.
En það er ekki nóg til þess að
vera hamingjusamur að maðurinn
hafist að. Hann verður ennfrem-
ur að samræma athafnir sínar þjóð-
félagi því, sem hann lifir í. Deil-
urnar slíta manninum og auka á
erfiði vinnunar. Á hann þá að af-
sala sér frelsi í hugsun og starfi?
Engan veginn, heldur fara eftir
þriðja þpilræðinu: Velja sér í dag-
legu lífi samvistamenn sem fást við
lík viðfangsefni og þú og hafa
áhuga fyrir störfum þínum. . í
stað þess að eiga í höggi við ætt-
ingja þína, sem að þínu áliti skilja
þig ekki, og spilla hamingju þinni
í þeirri baráttu, skalt þú leita að
vinum sem hugsa eins og þú. Þetta
varnar þér ekki að sannfæra hina
vantrúuðu, en þú ættir að minsta
kosti að gera það með stuðningi
þeirra sem þér eru andlega skyldir.
Fjórða heilræðið: Ekki búa sér
til vanlíðan með því að ímynda sér
einhverjar skelfingar, sem langt eru
framundan eða ófyrirsjáanlegar.
Fyrir nokkurum dögum var eg í
skínandi sólskyni í einum skemti-
garði Parísar, þar sem börnin, gos-
brunnarnir og birtan vörpuðu dá-
samlegum gleðiblæ á alla hluti. Þar
mætti eg manni, sem leið illa. Hann
var einmana á gangi, í þungu skapi
undir trjánum, sem farin voru að
gulna, og hugsaði um hið ógurlega
fjárhrun, sem hann sagðist sjá
fyrir árið 1935. “Eruð þér frá
yður,” sagði eg við hann. “Hver
skrambinn veit hvað verður 1935 ?
Alt er erfitt, og róleg tímabil eru
skjaldgæf og skammvinn í sögu
mannkynsins. En það sem kemur
og það sem verður mun áreiðanlega
ekki verða neitt líkt þeim ósköpum
sem yður órar fyrir. Njótið augna-
bliksins, verið þér eins og börnin,
sem ýta hvítum bátunum sínum út
á pollinn. Gerið skyldu yðar og
látið guðina um hitt.”
Hver maður á að hugsa um fram-
tiðina, hvar sem hann getur haft
áhrif á atburðina. Húsameistarinn
á að hugsa um framtíð hússins sem
hann reisir, verkamaðurinn að
tryggja elli sína. Þingmaðurinn að
gera sér grein fyrir afleiðingum
þeirra fjárlaga sem hann greiðir at-
kvæði. En þegar maðurinn hefir
ákvörðun og afráðið hvað gera
skuli, þá á bann að gefa huga sín-
um nokkura ró. Ekki að æðrast
út af gerðum sínum. Sá sem gerði
eins vel og hann gat tekur rólega
öllum aðfinslum. Aldrei að gefa
skýringu til að réttlæta sig, aldrei
að kvarta. Enginn skyldi ætla sér
þá dul að reyna til að sjá fyrir þá
stórviðburði sem eru komnir undir
svo ótölulegum orsökum að þeir
hljóti að sleppa undan útreikningum
mannanna. Hvaða Frakki hefir
árið 1793 getað hugsað sér Napol-
eon? Hver 1807 St. Helena?
Hvaða fjármálamaður árið 1925
núverandi gengi og mátt franska
frankans ? Hamingjusami maður-
inn á að kunna vel við sig í iðu ör-
laganna, eins og vaskur sundmaður
í hylgjunum.—Lesb.