Lögberg - 10.03.1932, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. MARZ 1932.
Bls. 5
Vínbann og áfengissala
Það hefir len!gi verið eitt af stór-
vanndamálum þjóðanna, hvernig
fara ætti með áfengi. Ofdrykkja
og alt það böl, sem henni fylgir.
hefir vakið menn til meðvitundar
um, hve mikið er í húfi í sam-
bandi við meðferð áfengisins.
Óhindruð áfengisverzlun fékk
Jengi að njóta sín um heim allan,
en afleiðingarnar urðu þannig, að
mönnum tók að ofbjóða. Á ýms-
an hátt hefir verið reynt að
stemma stigu þeirra. Ein aðferð
er að innræta mönnum bindindis-
semi, m«ð því að útbreiða þekk-
ingu á skaðsemi áfertgis og þeim
hættum, sem notkun þess fylgir,
og vekja þannig hjá einstakling-
unum sjálfstæði til þess að sneiða
sig hjá því. Hefir þessari aðferð
verið beitt með miklum og góðum
árangri. En þegar svo hefir ver-
ið komið í einhverju mannfélagi,
að bindindisstefnan hefir átt
sterk ítök í almenningsálitinu,
hafa menn talið það ófært, að
leyfa áfertgissölunni að halda á-
fram þannig, að ekki væri á ann-
að litið en peningagróða þeirra,
er að henni standa. Vakandi sið-
ferðisvitund hfir fundið til þess,
að velferð almennings ætti að
ganga á undan gróðafýkn þeirra,
er litlu skeyta afleiðingum af
því, að spila á veikeika bræðra
sinna, og systra. Á þessum grund-
velli hefir ýmislegt verið reynt, er
draga mætti úr hættunum. Reynt
hefir verið að setja áfengisverzl-
un ýmsar skorður, og ber saíga
bindindishreyfingarinnar hér í
Ameríku þess ljósan vott, að leit-
að hefir verið af einlægni eftir
leiðum til að draga úr böli of—
drykkjunnar og sporna við því, að
áfengisinautn aukist. í allri þeirri
viðleitni urðu bindindisvinir fyrir
eindreginni mótsp^-nu þeirra, er
voru að njóta persónulegs hagnað-
ar af tilbúningi og sölu áfertgis.
Auðvald það, sem hélzt við og
magnaðist á áfengisverzluninni.
varði fjðregg sitt mjög ósleitilega.
Það hafði ítök allsstaðar og sýndi
ekki undanhald fyr en í fulla
hnefa var komið á neinu sviði.
Sagá bindindismálsins hefir að
miklu leyti verið barátta mann-
vina, sem hafa látið stjórnast af
umhyggju fyrir mannlegri vel-
ferð, við illvíga afstöðu þeirra,
er fyrst og fremst hafa látið
stjórnast af ábatavon. Að sjálf-
sögðu hafa margir í allri ein-
læ!gni fylgt þeim að málum, án
þess að stjórnast af þessari hvöt,
en mótspyrnan gegn takmörkun
áfengissölunnar hefir sókt 'sinn
mesta þrótt til þeirra, er mest hafa
hugsað um að mata krókinn sjálf-
ir. Framanaf var barátta bind-
indishreyfingarinnar engan veg-
inn barátta fyrir vínbanni. Það
var ekki fyr en svívirðingar á-
fengissölunnar gengu alveg fram
úr hófi, að þolinmæði bindindis-
vina o'g almennings brast, svo nú
var snúið að því að afnema með
lögum þá verzlun, sem aldftei hafði
sýnt löghlýðni eða umhyggju
fyrir mannlegri velferð. Það var
ekki neitt leynilegt við þessa bar-
áttu. Hún var opinská og hrein
ag vann sigur á þeim grundvelli.
Hinir hygnari meðmælendur á-
fengissölunnar vita að hún var
gerð landræk fyrir það, hvernig
h*, hafði misboðið allri sómatil-
finnitígu. Enda er nú ætíð við-
kvæðið, að enginn vilji taka upp
aftur fyrirkomulagið sem var.
En þó þessi hafi verið saga
málsns, sker það auðvitað ekki
úr því, hvort vínbann hafi verið
heppilegasta úræðið. En það
varpar ef til vill Ijósi á ýmislegt,
sem komið hefir fram síðan vín-
bannið komst á. Aldrei hefir önn-
ur eins tilraun verið gerð að
hnekkja gildandi löggjöf, eins og
raun hefir verið á með vínbanns-
lögin. Með því að útbreiða ein-
hliða, hlutdrælgar og ósannar frá-
sögur um það, hvernig vínbannið
gefist, hefir átt að vekja þann
óhug á lögunum, að þeim sem bráð-
ast yrði komið fyrir kattarnef
Alt þetta á að vera í þarfir bind-
indis, og er það ný röksemdafærsla
úr þessari átt. Vínbanninu hefir
verið kent um alt, sem aflaga fer,
síðan það komst á. Getur það ver-
ið upplýsandi, að líta nokkru nán-
ar á það, sem almenningi er boðið
í þessu sambandi.
Eitt mein, sem vínbanninu er
kent, er að það hafi innleitt ólög-
lega áfengissölu. Er víst ætlast
til, að menn álíti að hún hafi ekki
verið til áður samhliða hinni lög-
leyfðu áfeigissölu. En hvað er
hið sanna í þessu efni? Árið
1910, níu árum áður en vínbannið
gekk í gildi í Bandaríkjunum
báðu áfengissalar í Pittsburgh
borgarstjórann þar að skerast í
leikinn og loka 2,000 ólöglegum
vínsölukrám þar, er drægju verzl-
un frá þeim, er hefðu leyfi lag-
anna. Forseti í félagi vínsölu-
manna, Keefe að nafni, gerði þá
áætlun, að fjörutíu prócent af á-
fertgissölu í borginni væri í hönd-
um þeirra, er ekki hefðu löglegt
leyfi. Formaður i félagi vínsölu-
manna í Cleveland, Albert Eisele,
gerði eftirfylgjandi yfirlýsing
Cleveland Fre Press, 12. febrúar
1915: “Fleiri en fimtán hundruð
ólöglegar vínsölukrár reka opin-
bera verzlun í borginni.” Svipuð-
um vitnisburði mætti safna úr
fleiri stórborgum. Og þetta eru
ekki ummæll ofstækisfullra bind-
indismanna, heldur vínsölumanna.
En hvernig ber þá í ljpsi þessu að
líta á þau ummæli nú, að ólögleg
vínsala eigi rót sína að rekja til
vínbannsins? Getur maður álitið,
að hún sé borin fram í einlægni,
Er hún ekki miklu fremur lævís
tilraun að slá ryki í augu almenn-
ings til að gera vinbannið óvin-
sælt?
Annað, sem vínbanninu eT kent,
er að drykkjuskapur hafi stórum
aukist í hópi hinnar yngri kyn-
slóðar. Þesu er haldið fram með
svo miklum sannfæringarkrafti, að
oftar en hitt gleymist að færa
önnur rök fyrir þessu en þau, að
þetta sé á allj’a vitorði. En slíkar
niðurstöður, sem ekki hvíla á ná-
kvæmri athugun og samanburði.
heldur á því að vitna til þess, sem
fleirum eða færri finst vera, eru
mjög hæpnar og villandi. En til-
gangurnn er, að koma að þeirri
skoðun hjá almenningi, að yngri
kynslóðin sé drykkfeldari nú, en
áður en vínbannið kom til sög-
unnar.
Til að grensiast eftir hvernig í
þessu lægi, voru sendar fyrir-
spurnir til þrjú hundruð forstöðu-
manna við æðri mentastofnanir.
Ástandið í skólunum var talið
líklegt að gefa greinilegan vott
um sannleikann í þessu efni. Það
komu 262 svör. Af þeim voru 147,
sem svöruðu þanniig, að drykkju-
skapur hefði minkað meðal náms-
fólksins síðan vínbann komst á.
Níutíu og sjö forstöðumenn töldu
skóla sína lausa við áfengisnautn,
eða hana svo hverfandi, að hennar
gætti alls ekki. Aðeins átján
töldu ástandið í skólum sínum
verra, eða eins vont og það var á
undan vínb^nninu. Margir af
þessum forstöðumönnum menta-
stofnana hafa verið í stöðum
þeim, er þeir nú skipa, áður og
eftir að vínbannið komst á. Marg-
ir þeirra, er telja skóla sína lausa
við vínnautn, eða því sem næst
eiga heimili á næstu grösum við
námsfólkið. í skýrslum, er ná út
yfir hér um bil einn þriðja af
námsfólki við æðri mentaskóla
Bandaríkjanna árið 1928, kemur í
ljós, að einn af hverjum 624 hafi
orðið fyrir aga fyrir áfengisnautn.
Hvað er nú í þessum vitnisburði
til að sanna, að ástandið hafi far-
ið versnandi? -Er það ekki fremur
lítið? Það er tæpast hægt að
ganga fram hjá þeirri staðreynd,
að áfengisnautn hafi valdið miklu
meiri vandræðum alment við
mentastofnanir fyrir fimtán til
tuttugu árum síðan, en raun er á
nú, þrátt fyrir hina stöðugu við-
leitni úr hópi andstæðinga vín-
bannsins að hvetja til óhlýðni við
lögin.
Þá er sú ákæra, að vínbannið
styðji að óhlýðni við lögin al-
ment. Hljómar hún nú að vísu
nokkuð einkennilega á vörum
þeirra, sem sjálfir kannast við,
að þeir hirði ekki um löghlýðni,
Líður nú vel; hefir
losnað við þjánmgarnar
Svo Segir Kona í Vancouver, Fftir
A?THafa Notað Dodd’s Kidney
Pills.
Mrs. E. Sobel Þjáðist Vikum Sam-
an Af Verk í Bakinu.
Vancouver, B.C., 10. marz (Einkaskeyti)
Enn einu sinni hafa Dodd’s Kidney
Pills sýnt hvaða ágætismeðal þær eru,
Þar sem er Mrs. E. Sobel, 657 Richards
Street, Vancouver, B.C. Hún segir: “Eg
þjáðist í eina 13 mánuði af verk i bak-
inu. Eg gat varla rétt mig upp. Eg
reyndi ýms meðul, an þau gögnuðu mér
I -íkkert. Loksins reyndi eg Dodd’s Kidney
Pills Þrjá mánuði, og eg má segja
yður að nú líður mér vel. Bakverkur-
inn er farinn.”
Til þess að heilsan sé gðð, verða nýr-
un að geta unnið sitt verk. Nýrun
hreinsa líkamann. Rau hreinsa ðholl
efni úr blððinu. Séu nýrun veik, safnast
hin ðhollu efni fyrir í blððinu og or-
saka veikindi, sem geta orðið mjög
hættuleg. pegar eitthvað ber út af með
nýrun, þá reyndu Dodd’s Kidney Pills.
P-10
nema lögin séu eftir þeirra geð-
þótta. Hver góður borgari hefir
að sjálfsögðu rétt til að vera and-
vígur lögum, sem 'gengið hafa í
gildi, og gera alt hvað hann getur
á heiðarlegan hátt til þess að fá
þau numin úr gildi. Það er réttlát
og lögbundin leið til þess að
koma fram vilja sínum. En að
leitast við á allan hátt að styðja
að óhlýðni við gildandi lög, sam-
rýmist illa þeim ákafa fyrir lög-
hlýðni alment, sem flaggað hefir
verið með af andbanningum. Svo
er skákað i því skjóli, að það sé
tekið að fyrnast yfir sögu þess, er
gerðist áður en vínbannið gekk í
gildi. Var brennivínsvaldið í
landinu þá alment auðkent af lög-
hlýðni? Eða er það einn árangur
af vínbanninu, að úr þeirri átt er
nú vandað um svo mjög í þessu
efni? Það þarf fleira að athuga
en vínbannið eitt, til að gera sér
grein fyrir hvernig ástatt er með
löghlýðni. Að hreyfimyndirnar
eigi mikinn þátt í því, að gera
glæpaferil algengilegan, er kunn-
ugra en frá þurfi að segja. Ann-
að er los á heimilum landsins, sem
hefir stórum aukist á síðari árum.
í ríkinu Washington t. d. er það
talið eitt af því, sem mestan þátt.
eigi í lagabrotum meðal hinnar
yngri kynslóðar. Þannig mætti
fleira upp telja. En það er um-
svifaminst að skella allri skuld-
inni á vínbannið, án frekari sann-
ana. En það ber ekki vott um at-
hugun og sannleiksást.
Algeng aðferð að vega að vín-
banninu er að halda því fram, að
það sé alt af að tapa fylgi. Þetta
kann að vera, þó það geti verið á-
litamál. En réttast er að skýra
frá staðreyndum, fremur en nið-
urstöðum, og leyfa svo hverjum
einum að draga sínar eigin álykt-
anir. Ef litið er á síðustu tíu ára
sögu, kemur ýmislegt í Ijós.
Tuttugu og tvö ríki hafa á því
tímabili hert að vínbannslögum
sínum. Tuttugu ríki hafa haldið
vinbannslögum sínum að mestu
óbreyttum, þrátt fyrir stöðuga á-
r£s á þau og tilraunir til að fá þau
afnumin. Aðeins fimm ríki hafa
numið úr gildi vínbannslög sín.
Það er tæpast komið eins nærri
því og oft er gefið í skyn, að al-
þjóðar vínbannið verði numið úr
gildi.
Ef til-vill álitur einhver, að tvö
síðustu árin eða svo sýni aðra
sögu. Árið 1930 kom saman rík-
isþing i fjörutíu og þremur ríkj-
um. Voru á þessum þingum lögð
fram 102 lagafrumvörp, sem mið-
] uðu að því að cjraga úr eða af-
nema vínbann. Níutíu og tvö af
þessum frumvörpuðum sofnuðu út
af í nefndum eða féllu við at-
kvæðagreiðslu. Tíu af þeim voru
samþykt í fjórum ríkjum, en ekk-
ert þeirra hafði nein veruleg áhrif
á vínbannið. Árið 1931 voru lögð
fram á ríkisþingum þrjátíu og tvö
frumvörp á tuttugu og einu ríkis-
þingi, er miðuðu að afnámi vín-
banns. öll féllu. Bjartsýni and-
banninga, hvað . skjótan sigur
snertir, hvílir því fremur á von
en staðreyndum.
Svo eru loforðin um þá blessun,
er muni fylgja afnámi vínbanns-
ins. Það á að létta fjárkreppuna
og færa þjóðinni aftur velgengni.
Að því er ekki vikið, að fjárkrepp-
an hefir ekki sneitt hjá þeim
þjóðum, sem hafa lögleyfða á
fengissölu. Áfengissalan á létta
erfiðri skattabyrði af þjóðinni, og
þannig að styðja að því að fjár-
hagurinn rétti við. Ekkert vikið að
því, að til þess að afla þess skatts
þurfa þeir einstaklingar, er sízt
melga við því að eyða ógrynni af
fé í munaðarvöru—fé, sem þyrfti
að ganga til nauðsynlegustu
þarfa. Og af hverjum yrði mestu
skattabyrðinni létt? Af auðfélög-
um, sem færust eru um að borga.
En við það má fyllilega kann-
ast, að andbanningar sýna feyki-
lega mikinn dugnað við að halda
fram sínum málstð og koma á
framfæri öllu því, er þeir álíta að
muni gefa honum byr undir báða
vængi. í þessu efni mættu bind-
indisvinir gjarnan taka þá til fyr-
ir myndar. Það, sem styður mál-
stað þeirra, fær sjaldnast þá út-
breiðslu, sem það á skilið. Vil eg
benda á nokkur eftirtektaverð at-
riði, sem ekki hefir verið.flaggað
með. Að sjálfsögðu er aldrei að
þeim vikið af andbanningum.
Síðastliðin fjögur ár hefir með-
limatala í National Women’s
Christian Temperenace Union auk-
ist til jafnaðar um eitt þúsund á
viku. Allar konur, er þessum fé-
lagskap tilheyra, ganga í lífstíðar
bindindi og leggja fram fé til
stuðnings vínbanni.
The Federation of Women’s
Clubs í Bandaríkjunum hefir mjög
ótvírætt gefið því fylgi sitt að
efla löghlýðni, og stingur það
mjög í stúf við framkomu and-
banninga!
Á síðustu árum hefir félags-
skapur, er nefnist Parent-Teacher
Association, fengið afar mikla út-
breiðslu. Skipar þetta félag sér
ákveðið með því að framfylgja
lögum landsins og leggja áherzlu
á það í skólunum. Sama gildir um
National Education Association.
— Spáir það góðu fyrir þvi, að
hlutdrægar æsingar fái ekki að
ráða lögum og lofum.
Eðlilega er því veitt mikil eftir-
tekt í Bandaríkjunum, að þær
þjóðir allar, er reynt hafa algert
vínbanri, hafa nú fallið 'frá því, að
undanskilinni hinni amerísku þjóð.
Finnland rak lestina með miklum
meirihluta á móti vínbanni um
áramótin síðustu. Ætlar nú, eftir
því sem blöðin skýra frá, að reyna
nýtt fyrirkomulag, sem virðist í
einlægni eiga að miða að því, að
takmarka ofdrykkjubölið, með því
að afnema tækifæri til þess að
græða á því að ota áfengi að fólki.
Ríkið mun ætla að taka að sér til-
búning, innflutning og útsöluy á-
fengis án hagnaðar og leyfa út-
sölu þess matsöluhúsum og öðr-
um einungis á þeim grundvelli.
Sé rétt frá þessu skýrt, yrði ekki
þannig nein hvöt til þess að ýta út
vörunni eins og raun hefir verið
á, þegar um mikinn hafenað hefir
verið að ræða. Verður þessari til-
raun Finna veitt nákvæm eftir-
tekt, því sé það unt að afnema alla
ábatavon í sambandi við áfengið,
er mikið fengið. En eigi ríkið að
hafa áfengi fyrir féþúfu, er það
að festa verzlurtina án tillits til
þess, hvort hún er þjóðinni til
heilla eða ekki. En á þeim grund-
velli verður aldrei leyst úr vand-
anum í þessu efni.
En hvað sem öllum lögum líður,
ætti það að vera öllu kristnu og
velhugsandi fólki ljóst, hvílík þörf
er á því að stemma stigu við böli
því sem áfengið hefir í för með
sér í öllum löndum. Sé vínbann
ekki heppilegasta aðferðin til að
hnekkja ofdrykkjunni, ^erður að
finna aðra aðferð er gefst betur.
En mikið af baráttunni gegn vín-
banninu í Bandaríkjunum, er auð-
sjáanlega sprottið af óheppilegum
hvötum, og hirðir ekki um að taka
allan santileikann til greina. Það
hefir eflaust verið sök bindindis-
vina, að treysta of mjög á lög og
láta falla niður um of stöðuga við-
leitni að skapa og halda við heil-
brigðu almenningsáliti. En fagur
er sá draumur, að einhvern tíma
verði þjóðirnar svo þroskaðar, að
indregið almenningsálit líti einnig
á það, sem heill fjöldans krefst.
Af þeim rótum er vínbannshreyf-
ingin sprottin — vegna þess að á-
fengissalan hefir virt það að vett-
ugi. K. K. Ó.
—Sam.
Þrekraun
Fullsterkur — Hálfsterkur—
Aumingi.
Flestir munu kannast við nöfn
þessi, og afburða þrekraunir
Snorra Björnssonar prests á Húsa-
felli (dáinn 1803). Að vísu hefir
verið getið um aflraunir þessar á
nokkrum stöðum, en þó er nú sem
þær séu að fullu í fyrnsku, og
of lítil athygli veitt svo þjóðle'gri
þrekraun.
Vegna þeirra, er þekkja ekki
eða hafa gleymt þessum frásögn-
um, tek eg hér upp frásögn Jóns
Espólíns sýslumanns hins fróða,
í sögu hans eftir Gísla Konráðs-
son (Kmh. 1895, bls. 54) :
“Snorri prestur rímnaskáld
Björnsson bjó nú á Húsafelli.
Hann var hverjum manni ramm-
ari að afli, en nú afar gamall, 99
vetra (á að vera 89 vetra — eða
þar um bil)• at aldri, at því er
Espólín telr; prestr hafði iii
steina mikla vfe garð á Húsafelli,
er hann kallaði Fullsterk, Hálf-
sterk ok Aumingja, at reyna með
þeim afl manna; hafði hann aldrei
Fullsterk hærra tekit en undir
knje, en Hálfsterk kom hann upp
á garðinn, þá hraustir meðalmenn
komu Aumingja eða Amlóða á
knje .... Espólín beiddist ok at
sjá steintökin; ei lézt prestr ætla,
at mikit þrek þætti ungum mönn-
um ok hraustum at reyna stein-
tök við sik allgamlan, ok er til
kom fékk Espólín með engu móti
komit Hálfsterk á garðinn upp,
en alt kom hann honum á veggjar
brúnina; prestr tók hann síðan
ok kom upp á garðinn.”
“Lengi var eftir lag hjá þeim,
sem liðmenn voru til forna.” Og
mundi mörgum þykja ótrúlegt —
ef ekki væri svona góð heimildin:
sögn Espólíns sjálfs — að nærri
níræður maður hafði meiri krafta
í kögglum, en maður á bezta aldri
(þá um þrítugt), sem þó var með-
al stærstu og sterkustu manna
samtíðar sinnar (bls. 184).
Eru nú ekki steinar þessir til
enn þá, svo víst sé, heilir og ó-
skaddaðir?
Ef svo er, þá ætti sem fyrst að
bjarga þeim frá glötun og skemd-
um af manna völdum.
Naumast verður það gert svo
að örugt sé til frambúðar, með
öðru móti en því, að flytja þá til
Reykjavíkur. Þar væru þeir bezt
á alþjóðar færi, til álita og á-
reynslu. Ber og nauðsyn til þess,
því hér er að ræða um merkilegt
mál og vog. Mælikvarða, örugg-
an á orku og lægni afburða krafta-
jötna, og óbreytanlegan öld eftir
öld. Samanburður um áratugi og
aldir, gæti þá sýnt, hvort þjóð
vorri fer fram eða aftur í þess-
konar aflraunum. Og gæfi nokk-
ura bending um hreysti og karl-
mensku hverrar kynslóðar.
Bezt þætti mér þá fara, ef í-
þróttafélögin hér í bænum gengj-
ust fyrir því, að fá leyfi fyrir
þessum merkissteinum, og flytja
þá hingað, og setja þá til afl-
rauna, við hæfilega háa stalla eða
garðlög á íþróttavellinum.
Þegar gott er dragfæri og öku-
færi frá Húsafelli niður í Borg-
arnes, þá væri ekki þungbær kostn-
aður, að flytja stéinana.
—Lesb. V. G.
LEYNDUR SJÓÐUR.
Hér á íslandi hefir maður við
og við heyrt minst á “týnda sjóði”,
sjóði, sem ekki eru við hendina,
þegar til þeirra á að taka.
En í Odinsvje í Danmörku fanst
nýlega leyndur sjóður, að upphæð
hálf miljón króna, sem réttmætir
eigendur höfðu enga hugmynd um
að væri til. —
í Alþýðubrauðgerðinni þar í
borginnni, hafði Carl nokkur Ras-
mussen lengi verið stjórnandinn.
Hann er dáinn fyrir ári síðan. 1
fórum hans fanst bréf, þar sem
hann skýrir frá því., að í leyni-
hólfi einu i peningaskápnum í
skrifstofu hans séu geymdar spari-
sjóðsbækur, er brauðgerðin eigi.
í bókum þessum var alls um hálf
miljón króna.
Rasmussen hafði í mörg ár lagt
fé til hliðar af ágóða brauðgerð-
arinnar, tekið þetta fé úr rekstr-
inum, án þess að endurskoðendur
yrðu þess, varir, og sett það á
vöxtu. Enginn hafði hugmynd um
sjóðsöfnun þessa fyrri en eftir
dauða Rasmussens. En í bréfi því,
sem fanst eftir hann, skýrir hann
frá, að hann hafi ætlað að geyma
þennan “Bjargráðasjóð” þangað
til kreppu bæri að höndum.
Er sjóðurinn fanst, varð að
greiða af honum 100 þús. krónur i
skatt. — Mgbl.
Lögregluþjónn: Hvar eigið þér
heima?
1. flækingur: Hvergi.
Lögregluþjónn: Og þér?
2. flækingur: Beint á móti
honum.
— Mamma, hvað er langt síðan
pabbi dó?
— Hann er ekki dáinn, drengur
minn, en hann er farinn að stunda
“billiard” leik.
— Ekki veit eg hvað hann Hans
gerir við peningana sína. Hann
hafði engan eyri á mánudaginn og
ekki heldur í gær.
— Ætlaði hann að lána hjá þér?
— Nei, en eg ætlaði að lána hjá
honum.
Sagt stríð á hendur!
Gangið í lið með bændum í Canada
í stríði sem þeir hafa hafið gegn
MYGLUÐU HVEITI
Eyðileggið niygluna skaðlegu áður en
hún vinnur tjón. Hreinsið útsæðishveitið
með Standard Formaldehyde—hinu eina
sem áreiðanlega eyðir henni.
Þægilegt að nota
Þarf engan sérstakan útbúnað
Útrýmið Myglusveppunum
Notið hreint útsæði
E y ð i 8 ekki of
miklu Pormalde-
hyde. Fáið mælir
hjá kaupmannin-
um fyrir 5 cent.
Komiö i veg fyrir
að þeir komi aftur
—Urrinsiö vélam-
ar og pokana.
Nýr 10 punda hrúsi.
Lokaður pakki, efnið
með fullum krafti.
Lokið skrúfað" á.
lOOl IFFECTIVE
KILLS
SMUT
STANDARD CHEMICAL CO.
LIMITED
Montreal WINNIPEG / Toronto
Fæst líka I 1 pd. og 5 pd. brúsum, eða mikið í einu hjá kaupmönnum