Lögberg - 12.01.1933, Síða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. JANCrAR, 1938
Bls. 5
Hugurinn hvarflar víða
Eftir G. Elíassoa.
(Framh.)
Það er fagurt útsýni, af efsta
lofti þessa fagra steinhúss, yfir
hina listrænu, gróðursælu Gard-
arbygð, sem fengið hefir orð fyr-
ir að vera með beztu og farsæl-
ustu bylgðum fslendinga í Vestur-
heimi, o!g halda sumir því fram,
að gamli Garðar Svafarson, sem
fyrstur fann okkar kæra ísland,
svo sem Naddoddur vill vera láta
og margir fleiri, muni frá upp-
hafi bygðarinnar hafa verið
verndarvættur hennar á þann
hátt, að hún muni aldrei, meðan
þessi hnöttur snýst, úr íslendinga
erfðum ganga. Og væri þá ekki
með öllu óhugsandi, að þúsund
ára afmæli hennar yrði haldið
umhverfis og í steinhúsi þessu, og
heiðurshjónanna, sem húsið i*eistu
í fyrstunni, þar minst á viðeig-
andi hátt, með því að lesa upp
kvæði það, sem K. N. Júlíus orti
og bar fram í 'gullbrúðkaupi því
hinu mikla, sem þeim hjónum var
haldið 7. júní 1924, og mun skáld-
inu að loknum lestri bregða þar
fyrir sjónum manna, sem skæru
blysi skáldlistarinnar frá tutt-
ugustu öldinni. Þar verða nafn-
frægir ræðusnillingar og skáld af
íslenzku bergi brotnir, sem þylja
sögu bygðarinnar bæði í bundnu
og óbundnu máli; og þar verða
sungin og framborin hreimfö'gur,
íslenzk ljóð og spilað undir á gít-
ar, sem búinn hefir verið til og
þrautreyndur af Marsbúum, send-
ur hingað sérstaklega fyrir þessa
stórhátíð. — Að endaðri skemti-
skránni verður helztu gestum há-
tíðarinnar boðið til drykkju í
kjallara þeim hinum mikla undir
húsinu, sem áður er getið, og
gefst þeim mönnum, sem að borð-
um sitja, þá kostur á að yfirvega
Grettis-tökin, sem salurinn er
gjörður af, og ætti þeim þá að
geta skilist, að íslendingar á tutt-
ugustu öldinni hafi ekki verið
ættlerar eða liðleskjur á því tíma-
bili.
Enginn, sem átt hefir heima á
meðal íslendinga í Pembina
County í Norður Dakota, má fara
svo um þá bygð að gleyma því,
að koma á heimili Þorláks Bjarna-
sonar og sona hans, af þeirri
ástæðu að eg tel-það með myndar-
legustu höfuðbólum bygðarinnar,
eins og sagt er í okkar gömlu góðu-
íslenzku sagnaritum. “Þeim heið-
ur sem heiður ber,” og til þess að
verða nú ekki kallaður skrumari
ætla eg með fáeinum pennadrætt-
um að færa sönnur á sjónarbrá
þína.
Eins og mörgum, sem til þekkja
er kunnugt, þá er ÞoUákur bróðir
hins nafnkunna glæðværa gáfaða
listaskálds, Símonar Bjarnasonar,
sem alment var kallaður Dala-
skáld og bar það nafn með réttu.
Ekki veit eg nema að Þorlákur sé
það sem við köllum hagorður, en
skáldanafn hefir honum ekki
hlotnast það eg til veit. En það
er annað nafn sem hann fyrir
löngu er búinn að innvinna sér og
drengjunum sínum, og sem þeir
bera með réttu, og það er nafnið
bændaprýði. Það er gömul sögn
að segja “bóndi er bústólpi; bú er
landstólpi.” Þess vegna finst
mér álita mál hvort meiri heiður
sé í því fólginn að hljóta auk-
nefnið bændaprýði eða skálda-
prýði. Eg býst við að mér verði
sagt að það séu tveir ólíkir hæfi-
leikar sem útheimtist til tveggja
ólíkra starfa. Um það skal
eg ekki fjölyrða í þetta sinn, en
eitt er alveg víst/að hver fyrir
sig, þessara nefndu bræðra, hafa
verið stórhæfilegleikamenn, hver
dpp á sinn máta—Þorlákur að
búa, Símon að yrkja. Þess væri
í sannleika óskandi, að það væru
margir bændur, hvar sem farið er,
sem gætu nú á þessum harðinda-
eða kreppu tímum, sem vísinda-
mennirnir kalla, sýnt og sannað
jafn heillavænlega afkomu í bú-
skaparlegu tilliti, sem Þorlákur
Bjarnason og tveir synir hans,
sem hafa lært heima hjá honum
aðal kjarnan af mannlífsmentun
sinni og eru nú algerlega, að eg
býst við, teknir við stjórn af föð-
ur sínum, sem nú gerist gamlaður,
eins og við fleiri nafnar hans.
Ellin sækir okkur heim
eftir Íífsins skvaldur;
lúta verður lögum þeim,
ljótur er sá galdur.
Nú ber mönnum ekki saman um
hvað mikill lærdómur felist í því
að kunna að búa. En hitt ber
flestum saman um, sem nokkurt
skynbragð bera á svona lagaða
hluti, að heimili eitt út af fyrir
sig sé eini staðurinn sem hægt
sé að kenna reglulega búfræði, og
að búfræðisskólarnir séu undan- -
tekningarlaust alveg óhæfir til
þess. Ólærður bóndi verður þá
langbezti búfræðslukennarinn eins
og til dæmis Þorlákur Bjarnason.
Hann hefir víst aldrei á búfræðis-
skóla gengið en samt er heimilið
þeirra feðganna að heild átta
hundruð og áttatiu ekrur, mest
alt ræktað land. Þar sá eg tólf
Ijómandi feita og fallega vinnu-
hesta, fjölda af gripum og sauðfé,
dráttarvél og þreskivél, og öll
önnur verkfæri sem útheimtast til
að stunda vanalegan landbúnað
hér í norðurparti Ameríku. En nú
kemur aðal uppistaðan sem eg
hefi verið að vinna úr. Landið
og alt sem talið hefir verið upp er
alt saman skuldlaust, ásamt öll-
um byggingum, þar með töldu ný-
lega bygðu íveruhúsi af nýjustu
gerð, sem kostaði yfir fimm þús-
und dollara. Svona lagað heim-
ili hugsa eg eftir því sem eg
hefi komist næst á ferðaflækingi
mínum, sé nú á tímum ekki hlaup-
ið til að finna. Þess vegna tel
eg það nokkurskonar áttavita á
þessari stóru eyðimörk, sem fyrir
fáum árum bar-það nafn með |
réttu og eg ber sérstaka virðingu
fyrir manninum sem fátækur, og
fáfróður á þessa lands vísu, lagði
undirstöðuna undir þennan pýra-
mída nútímans og hefir, með dugn-
aði og framsýni, náð því takmarki
að láta hann gnæfa yfir samtíð
stéttarbræðra sinna, öllum þeim
til leiðbeiningar sem eftir honum
vilja taka og á hann stefna með
þeim góða ásetningi að aukinni
mentun og menningargildi þess-
arar heimsfrægu tuttugustu aldar,
að verða eins eða jafnvel meiri í
augum samferðamanna sinna en
Þorlákur Bjarnason og synir hans.
Keyra norður Öakotaslétturnar,
koma við í hinum fræga höfuðstað
Pembina og sjá tollþjónana. Allra
beztu menn, siðprúða og sívinn-
andi við að greiða veg ferðafólks-
ins eftir beztu sannfæringu og lög-
um samkvæmt. Það er sannarlega
upplífgandi og væri gaman að
vera skáld við svoleiðis skemti-1
stundir. En það liggur nú mis-J
jafnlega vel á skáldu gömlu. Það,
er ekki víst að hún vilji altaf vera
með. Sá veit gjör sem reynir.
Samferðamennirnir voru allir kát- j
ir og skemtilegir svo ekki þurfti
yfir leiðindum að kvarta. Þegar
við komum norður fyrir linuna,
sem kölluð er, og í ríki Bola Jóns
fanst mér eins og einhver hátíð-
legur friðarboði eða friðarbogi
hvíldi umhverfis og yfir öllu. Hóp-
ar af nautgripum voru hér og hvar j
að baða 'sig í sólskininu og gæða
sér á græna grasinu. Þeir virtust
taka lífið rólega. En brátt fórum
við að sjá meiri hreyfingu. Það
voru keyrsluvagnar. Það var nú
svo sem auðvitað—kosningadagur-
inn, frelsisdagur Canada. Mani-
tobamenn voru að Ieika sér að því
háleitasta sem lögin höfðu að
bjóða krossinum sínum. Sam-
ferðamenn mínir voru orðnir
þyrstir. Mig var líka farið að
langa í vatn að drekka. Hér er
dálitið bæjarþorp. Stöðvaðu bíl-
inn; blessaður stöðvaðu bílinn;
við megum til að fá okkur að
drekka. Hér er biðstaður, veit-
ingahús rétt hjá okkur. Við skul-
um fara og finna vertinn. Þegar
inn í salinn kom mætti okkur aldr-
aður maður, þó svo sem ekki elli-
legur, í snjáðum fötum, með bólg-
in handarbök, frostbólga. Hvaða
vitleysa er í þér maður! Ekki
ólaglegur á fæti að sjá. Eg hafði
einhverstaðar séð andlit ekki mjög
ósvipað þessu áður. Líkast því að
vera búið til úr birki; drættirnir
stirðnaðir lýstu niðurbældum en
þó sterkum ástríðum. Ennið var
í meðallagi hátt, augabrýrnar illa
hirtar. Þó sást glitta í augun þar
og sýndust vera lítil og liggja
djúpt. Nefið var lítið og var-
irnar samanbitnar og þegar hann
opnaði munninn til að taka kveðju
okkar færðist einhver ógeðslegur
kindarsvipur yfir alt andlitið, en
samt var málrómurinn skýr og ekki
óviðkunnanlegur. Hann lýsti samt
ekki mikið af því sem kallað er
sálaratgerfi. Við spurðum hann
hvort hægt væri að fá að drekka
og benti hann til annars maans
innar í salnum og hvarf út. Það
er hægt að fá hér nægilegt
drykkjarvatn ef ykkur líkar það.
Annað er ekki á boðstólum hér í
dag. Það er kosningadagur og það
er stranglega bannað að selja
nokkurt áfengi. Vatnið var úldið
og ekki hundi bjóðandi. Við hröð-
uðum okkur á stað. Rétt í sömu
svipan mætti okkur bíll á voða
ferð. Bílstjórinn virtist vera í
Eden sælunnar hjá sessunaut
sínum og helzt ekki getað sparað
hvoruga höndina í þarfiy stýris-
hjólsins. Annar fylgdi rétt á
eftir troðfullur af fólki sem talaði
hátt—kosningaúrslitin verða okk-
ur í vil. Sá þriðji var á ferðinni.
Fram við veginn var maður að
plægja með fjórum hestum, hvort
hestaparið fram af öðru. Skepn-
urnar þurftu að ganga fast út að
keyrsluveginum. Það mátti ekki
koma vansmíði á verkið. Eg kann-
aðist við það frá skólaárum min-
um. Það þarf dálítið pláss til
þess að snúa við, þó ekki sé nema
fjórum hestum og plóg. Tveir
bilar mættust skamt frá höfðun-
um á þeim sem framar gengu.
Skepnurnar urðu hálf hræddar;
það kvein í svipunni vinnumanns-
ins. Vinnudýrin vissu hvað það
þýddi þvi nú er þó svo langt kom-
ið að þau eru búin að sannfæra
skynsemi-gæddu verurnar um það
að þau séu ekki skynlaus heldur.
Þjónninn ákallaði Guð og Krist
til dóms og úrlausnar og við þetta
alt saman hrökkluðust hestarnir
sem næst rétta leið svo stór líti
urðu ekki á verki jarðeigandans.
B.rátt komu tveir nokkuð stálp-
aðir krakkar með gripahóp sem
auðsjáanlega þurfti að reka beint
yfir aðal keyrsluveginn, senni-
lega til að fá drykk. Bill á flug-
ferð.—Stúlkukrakki hljóp fram
fyrir hópinn; stórhind kýr réði
ferð klaufdýranna. Vesalings
stúlkan rakst alveg á hornið á
henni og hausinn og datt endilöng
við það. Kom hik á kussu. Skepn-
urnar strönduðu örlitið og bíllinn
flaug framhjá. Krakkinn stóð á
fætur og nú virtist vera hlé á
umferðinni svo allur hópurinn
gæti komist fyrirhugaða leið, og
bráðum sást borgin Winnipeg í
allri sinni sumardýrð—skraut-
byggingum og listigörðum, kirkj-
um og klaustrum, háskólum og
hegningarhúsum. Rauðaráin slétt
og spegilfögur, sem líður eins og
engill gegnum borgina. Hef eg
heyrt marga tala um hvað þeim
þætti sá bústaður fallegur og vel
í sveit settur. Þar er margt að
sjá sem fegrar hugsunaraflið og
fyllir mannshjartað sælu og sum
gleði, bæði fyrir þetta lif og ann-
að, sem allir þeir fá vissu um að
sjá óviðjafnanlegt og fagurt sem
hlusta vilja á frægustu kenni-
menn, sem þar er altaf kostur á
að sjá og heyra.
Þegar nóttin fór að nálgast urðu
hraðboðarnir ekki seinir til að
flytja fréttirnar af kosninga úr-
slitunum og hlustuðu menn á með
athygli og eftirvæntingu, því nú
var mikið um það vert að rétt
hefði verið krossað, og þó dóm-
arnir væru nú býsna misjafnir
voru þó allflestir ánægðir með úr-
slitin, og eg heyrði á tali greinar-
góðra manna að þeir glöddust af
því að yfirleitt hefði þó fólkið í
Manitoba verið nógu þróttmikið
til þess að sýna og sanna ótvíræð-
lega að það vildi ekki fylgja aftur-
haldinu sem nú sæti að völdum í
Ottawa, og margir óskuðu heitt og
innilega að King-stjórnin væri þar
aftur tekin við völdum, og virtist
mér margir finna sárt til þess að
það væri seint séð og líka til hins,
að nýkosna stjórnin gæti, þrátt
fyrir góðan vilja, lítið bætt úr því
öngþveiti sem fólkið væri nú statt
ÆFIMINNING
Helga Gísladóttir Björnsson
Þess hefir áður verið í blöðum
getið, að merkiskonan Helga Gisla-
dóttir Björnsson hafi andast í Win-
nipeg, ió. des., 1932, og frá útför
hennar hefir og sagt verið í blöð-
unum.
Með henni er gengin til moldar
mikilhæf kona og sköruleg, ein
þeirra islenzkra kvenna, er garðinn
prýddu á landnámstíð.
Hún var fædd 18. jan. 1842, að
Stórureykjum i Reykjahverfi í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu. Foreldrar henn-
ar hétu Gisli Sigurðsson og Guð-
hjörg Sigurðardóttir.
tTng að aldri giftist hún þeiin
manni, er Benedikt hét Andrésson,
en misti hann eftir tæpa þriggja
ára sambúð. Fórst hann i sjó ásamt
fleirum í mannskaðaveðri. Þau
Benedikt og Helga eignuðust son, er
Kristján heitir. Hafa þau mæðgin
verið saman alla tíð. Kristján Bene-
diktsson er alkunnur maður i Win-
nipeg og Argyle. Hefir hann frá
æsku verið við verzlunarstörf, kaup-
stjóri í Baldur í fjölda mörg ár,
vænn maður og vel gefinn.
Með son sinn, þá tólf ára gaml-
an, kom Helga til Vesturheims
sumarið 1879. Næsta ár, 1880,
giftist hún í annað sinn. Seinni
maður hennar var Jón Björnsson
frá Héðinshöfða í Þingeyjarsýslu.
þjóðkunnur maður. Var Jón þá
ekkjumaður og hafði komið frá
íslandi sumarið áður með hóp
harna, en elztu synir hans tveir voru
áður komnir vestur. Kristján Jóns-
son var einn þeirra. er fyrstir námu
land i Nýja íslandi. Bjó hann ein
fimm ár í Lundi i Víðinesbygð,
áður en hann flutti til Winnipeg
og Argyle-bygðar. Fór Jón með
börn sin þangað og var hjá Kristj-
áni í Lundi vetrarlangt. Er þau
Jón og Helga giftust, tók hún að
sér hin yngri börnin og reyndist
þeim ástrík móðir. Var eitt þeirra
Thomas, er síðar varð ráðherra í
Manitjoba og verið hefir einhver
ágætasti maður ineð Vestur-ís-
lendingum.
Þau Jón Björnsson og Helga
reistu heimili sitt í Winnipeg. Var
heimili það eitt aðal-ból nýbygðar-
innar islenzku í þeirri borg, og áttu
þar bækistöð hver af öðrum all-
margir þeirra ungu íslendinga, sem
síðar urðu atkvæðamenn í íslenzku
iinannfélagi. Stýrði húsmóðurin
heimilinu með þeirri prýði, að orð
fór af víða. Tóku þau hjón bæði
mikinn þátt í félagslífi íslendinga
á þeim árum.
Árið 1886 fluttust þau hjón til
Argyle og áttu eftir það heima í
þorpinu Baldur , lengst af. Áttu
þau bæði góðan þátt í íslenzku fél-
agslífi á blómatíð Argylebygðar.
Helga lét mikið til sin taka í safn-
aðar- og kvenfélagsroálum, kendi
í sunnudagsskólum og skipaði for-
sæti í félagsskap kvenna. Hún var
ágætlega til forystu fallin, sökum
hæfileika og höfðinglegrar fram-
komu. Hún var lcona fríð og tigu-
leg, mikilúðug en glaðleg ásýndum,
aðsópskona í hvívetna.
Árið 1918 i Ágústmánuði and-
aðist Jón Björnsson í góðri elli.
Varð þá Helga ekkja hið annað
sinn. Héldu þau áfram heimilinu
i Baldur, hún og Kristján sonur
hennar. \'oru þau hvort öðru
óvenjulega samrýnd. Er til þess
tekið, hve ástrikur sonur Kristján
reyndist móður sinni alla daga.
Xæstliðið ár fluttust þatt Kristj-
án og Helga sál. til Winnipeg. \'ar
þá Helga komin um nírætt. Sjón
hennar var all-mjög hiluð og farin
var hún að láta á sjá allmikið, en
andlegum kröftum liélt hún óskert-
um alt til dauða. Banalegan var
stutt. Við dauða sínum bjóst hún
sem al-kristin kona. Það var síð-
asta kvöldvakan hennar, er þau
mæðginin voru saman í herbergi
hennar við kvéldmáltíð frelsarans.
Hún var sæl og g!öð þá helgu stund.
Svo sofnaði hún og vaknaði ekki
aftur til þessa lífs.
Guð blessi minning Helgu Gísla-
dóttur Björnsson.
Vinur frá Argyle.
í. Samt væri betra að Bracken-
stjórnin væri kyr við völdin og
alla, sem það mál sérstaklega
varðaði, voru ánægðir með kosn-
ingu Einars Jónassonar fyrir
Gimli kjördæmi — trúarverðugur
maður og stöðunhi vaxinn var á
allra vörum, sem á hann mintust,
og útlendingarnir, sem við köllum,
voru þar fremstir í flokki að igleðj-
ast yfir sigri hans.
En það er nú virkilega skemti-
legt að ferðast með þessum svo-
kölluðu “bus”-vögnum seinasta
áfangann heim til sín. Auðvitað
er keyrslustjórinn vanalegast bæði
lipur og skemtilegur með af-
brigðum, en er ekki stundum
þröngt, þegar búið er að láta
stóla eftir endilöngu vagn'gólfinu
milli aðal síetanna? Það gerir nú
minst til því þá fyrst fer maður
að verða var við að maður er ná-
lægt fólki. En ef bæði karlmenn
og stúlkur eru nú að reykja; það
eiga hinir bágt með að þola, sem
hafa andstygð á allri tóbaksnautn.
Það reynir ekki á hreysti kappans
fyr en á hólm er komið, og heldur
vil eg sitja hjá fallegri jómfrú þó
hún reyki dálítið heldur en
skrölta einn í sætinu, og eftir því
betra sem þrengra er.—Þar er eg
þvert á móti; mér finst tíminn
aldrei ætla að líða o'g eg er alveg
utan við sjálfan mig í svoleiðis
félagsskap. Mér verður baúa
óglatt. En sú hindurvitnis hel-
stæða. Maður á að drekka lífið
í stórum teigjum og cigarettu reik-
inn fram úr munninum á kven-
fólkinu með. Eg vildi bara að
þú vildir lesa og læra fyrsta kvæð-
ið í Ijóðaflokkunum með nafninu
“Eiðurinn” eftir hann Þorstein
Erlingsson. Það væri reglulegux
brama-lífs elixir fyrir þig og þína
nafna. Mér dettur ekki til hu'gar
að hlusta á og því síður taka eftir
hvað þú ert að segja, en tímann
vildi eg miklu heldur nota til að
lesa og læra Þorgeir í Vík eftir
Hinrik Ibsen, og við skyldum sjá
á hverjum okkar glansaði betur'
ánægjusvipurinn þegar í áfanga-
stað væri komið.
Það eru því miður margir sem
má segja um að hafi tungur tvær
og tali sitt með hverri. En nú er
komið rétt á enda samferðavega
okkar í þetta sinn. Eg skal tala
við þig seinna og sannfæra þig
um það, rétt ef það annars er nú
mögulegt. Ertu alveg búinn að
gleyma hvað Grímur Tomsen lætur
Steingerði í Dal segja um Kórmak
Ögmundarson. Eg er ekkert um
svoleiðis dót að hugsa. Dettur
þér í hug að Steingerður í Dal
hafi talað af einlægni. Nei, eg
er e’dri en tvævetur. En svo er
annað, eg er bara altaf að hugsa
um hina líðandi stund—
Drottinn lætur sól við sól
sveima í bláu húmi ;
Botnaðu vísuna áður en við
sjáumst næst, og vertu nú bless-
aður og sæll, og skilaðu kærri
kveðju frá mér heim til þín.
ljekurinn
Úr þessu fagra fjalli má hann
flýta sér í líf og b!óð,
því hafiö kallar alíaf á hann—
hann altaf raular kveðjuljóð.
Ó, lækur, þú ert lifi gæddur,
og lifir aldrei hinsta dag,
því þú ert altaf endurfæddur,
og átt að syngja gleðibrag.
Nú bugast dröfn því brimið stynur
og báran læðist upp við sker.
Ó lækur, aldni æskuvinur,
aldrei hafið grandar þér.
Hve gaman væri í gljúfra sölum,
hjá glettnum foss að eiga bú,
og græða hlóm í grænum dölum,
og gerast lækur eins og þú.
R. 1. Daznðsson.
Golfranska ljóð
Úr Tyrka-Kóran er efnið alt
en óðin samdi “Djúnki” prestur,
í guðfræði og skáldskap hann var
hestur
eins og þú hérna heyra skalt.
Afbragð hann kalast Adams sona,
og yrkið hans það hljóðar svona:
Gott er að hafa kork í kvarnir
kýrmeisum róa á hnýsutjarnir;
frost er aldrei á f jallatindi;
fiðrið laust skal þurka í vindi;
í brekkuna renna allar ár,
ágætt er blý í netja flár,
með sólskins þunga má sveigja tréð,
og salti er gott að líma með,
oft rekur þara efst í hliðum,
um urðir er bezt að ganga á skíðum,
got er í vatni aö geyma bækur,
gott er að hafa skráp i brækur,
ítar sem þykjast efnafróðir
úr ísjökum sér byggja hlóðir,
Festa má auga á flugi hagla,
með flugvæng bezt að reka nagla,
oft sjá menn gylta eldhúss-bita,
oft er frostryk i sumarhita,
mið er vissast að marka á skýi,
meitlar stæltastir eru úr blýi,
kolið má þvo unz hvítt það verður
úr keilulýsi er ostur gerður,
í akker er bezt aS brúka smér,
barnagull opinn hnifur er,
oft synda hvalir freinst á fjöllum,
fífa sprettur i klettum öllum,
á eykum í júli ei sést barr,
en út springa blóm í janúar,
auð sézt á vori aldrei tóft,
og um jólin er lang styst nótt,
reipi er gott að rista úr gleri,
og roði sézt ei á hrútaberi,
næpur til ljósa nota má,
nei þýðir alveg sama og já,
í rigning er bezt að raka hey
rjúpur mest verpa í Kolbeinsey,
meiða og ljúga er mannsins heiður,
marglittan er bezt í fleiður,
aldrei er fúin fjöl í gólfi,
það finst ekki bragð að mýrarkólfi,
hár vaxa mönnum helzt í lófum,
heilnæmt er loft í kolagrófum,
við miðjarðarlínu er mestur ís
á mannshöfði aldrei skriða lýs,
húsgangs má trúa hjali bezt,
í heiðríkju aldrei stjama sézt,
allvel má fela eld í púðri,
allir hljóta gott af “slúðri,”
svarf þykir gott í sjónir rekka,
saltsýru er mjög Jiolt að drekka,
léttastar árar eru úr grjóti,
ágætt er bragð að tjöru og sóti,
hreindýr margoft á hafi sézt,
hrafnar syngja fugla bezt,
eldfimastur af öllu er snjór,
endingar bestir pappírsskór,
í austri er sólin oft á kvöldin,
einn þýðir sama og mesti f jöldinn,
á brunakletti helst blómgast eykur,
brjóstveikum manni er hollur reyk-
ur,
á Alpafjöllum er ýsa mest,
á alfaravegi næði bezt,
heitari eldi er hafísinn,
sem hrafntinna að lit er svanurinn,
um hádegi mest er mánaskin,
frá maurildunum vér heyrum kvin,
á reginjöklum má rista torf,
úr rjóma er bezt aö steypa orf,
I brúkanlegt þykir brauð í ljái,
bezt af öllu er járn í skjái,
og aldrei leitar lax í straum,
úr lýsi skal þvætta prjónasaum,
sykur er ramt en sætast gall,
sandkorn er stærra en nokkurt fja.ll,
hvalfiskar lifa mest á músum,
mjólk er bezt úr færilúsum,
einatt flýgst maurinn á við val,
aldrei er raki í kúasal,
feiti bezta má fá úr krít,
að flestra dómi er tjaran livít,
sérhverjum manni er sæmd að rán-
um,
og sálin hvað vera helzt i tánum.
Golfranska ljóðið þarna þrýtur,
sem þarfastur leiðarsteinn mér var,
þulins hriplekur þófturnar,
á þagnarskeri nú stranda hlýtur,
eftir því fara allvel má,
alheimurinn ef mentast á.
Arni Anxason,
frá Glerárbakka.
► Borgið LÖGBERG !