Lögberg - 12.01.1933, Qupperneq 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 12. JANÚAR, 1933
Bl.t 1
Kirkjur og kirkjusiðir í
Borgarfirði fyrir
60 árum
Eftir Kristleif Þorsteinsson
bónda á Stóra-Kroppi.
Að ytra útliti voru hinar gömlu
hirkjur í sama formi. Þær voru
allar með hliðarveggjum úr torfi
og flestar með torfþaki, en með
timburstöfnum. Þrír sexrúðu
gluggar voru á hverjum stafni og
voru rúðurnar mjölg litlar. Einn
lítill fjögrarúðugluggi var á suð-
urhlið, yfir prédikunarstól. Stafn-
þilin voru kolsvört af stálbiki, sem
á þau var borið við og við til að
verja þau fúa. Hurðirnar voru
bæði stórar og þykkar og mjög
ramlega gjörðar. Lamir, skrár og
liklar var^íbúðarmikið og hið
prýðilegasta smíði. Var það jafn-
an eftir beztu járnsmiði, sem voru
i kirkjusóknunum. Koparhringir,
stórir o!g útflúraðir á ýmsan hátt,
voru í kirkjuhurðunum. Voru þeir,
líka, oftast, bænda smíði Allar
þessar kirkjur stóðu í kirkjugörð-
unum miðjum. Yfir sáluhliði var
lítið timburskýli, sem kallaðist
klukknaport, þar voru kirkju-
klukkurnar, eða þá fremst í kirkj-
unni, þar sem ekki voru klukkna-
port. Allar þessar torfkirkjur
voru bygðar nákvæmlega í sama
stíl. Timbrið í þeim var óvenju
gott og alt benti til þess, að mest
áherzla var lögð á það, að alt væri
ramlega gjört og ósvikið. Um-
hverfis altarið og gráturnar var
kórinn. Þar voru fastir bekkir
bæði við gafl og hliðar og sömu-
leiðis innan við kórstafi. Kórstafir
nefndust endar á þeim skilrúmum,
sem skiftu kór frá framkirkju. í
framkirkju voru allir bekkir fastir,
o!g vegna þess að þessar kirkjur
voru mjóar, rúmaði hver stóll eða
bekkur ekki nema fjóra menn í
mesta lagi. Þessar kirkjur voru
ómálaðar, að undanteknum prédik-
unarstólnum, og skrautlausar að
mestu. Stærð kirknanna fór eftir
tölu sóknarmanna, en flestar munu
þær hafa rúmað vel alla fermda
menn, sem i sóknunum voru, og
sumar nokkuð meira.
í þessum kirkjum var nákvæm
skilgreining á fólki eftir stétt þess
og stöðu. Allir bændur sóknarinn-
ar áttu sæti í kór, en samt fór það
eftir mannvirðingum, hvar í kórn-
um þeim var skipað niður. Hrepp-
stjóri og meðhjálpari áttu sæti við
altarishorn og útfrá þeim komu
betri bændur. Réði fjárhagur
jafnan mestu um þá sætaskipun.
Við kórstafi þótti meiri vegur að
sitja, en um miðja kórbekki, þótt
það jafnaðist ekki við þann heiður,
sem því fylgdi, að eiga sæti við
altarishorn. Þótt kórsætin væru
ekki alveg fullskipuð af sóknar-
bændum, leyfði sér enlginn að
ganga þangað óboðinn, sem ekki
var í tölu sóknarbænda, en væru
einhverjir mikilsvirtir menn utan-
sóknar við kirkju, átti meðhjálp-
ari að gæta þess, að slfldr menn
væru leiddir í kór. í framkirkj-
unni var líka mjög nákvæm og
ákveðin skilgreining á fólki. Allir
bekkir norðanmegin í kirkjunni
voru skipaðir kvenfólki. Insta
sæti norðan megin var kallað
“öfugi bekkurinn.” Hann var við
það skilrúm, sem aðskildi kór frá
framkirkju. Þar var beztu bænda-
dætrum valið sæti. Snéru þær
andlitum við öllum þeim, sem í
framkirkju voru. í önnur sæti
var konum raðað eftir líkum mæli-
kvarða og bændum þeirra í kórn-
um. f instu sætum sunnan megin
voru konur Iíka. Fremstu sætin
sunnan melgin áttu vinnumenn og
drengir á ýmsum aldri. Þegar
nieiriháttar konur voru utansókn-
ar, þá átti einhver mikilsvirt kona
að gæta þess, að útvega þeim sæti,
sem ekki væri framar en það í
kirkj unni, að það væri þeim vel
samboðið. Slík sætaskipun, sem
einkum var á sumrin, þegar fólk
reið á aðrar kirkjur, kostaði oft
mikinn troðning, ýtingar og oln-
þogaskot. Ef karlmaður settist
norðanmegin í kirkju, þótti það
niesta hneyksli og varð hver sá, er
korði si'g sekan í slíkum misgán-
'ngi, að hafa sig á burt með kinn-
roða.
Sönginn urðu bændur að ann-
ast. Konur sungu þá aldrei í
kirkju. Væru ungir menn og
ógiftir vel sönghæfir, fengu þeir I
kórsæti, áður en þeir voru komnir i
í bændastöðu, en varla gat slíkt þó ;
komið til mála, væri þeir aldir upp
á sveit eða af mjög fátækum komn-
ir. Þannig gægðist þá alstaðar
fram þessi metorðagirnd, sem
bygðist mest á efnum og ástæðum.
Engir bændur láu á liði sínu við
sönginn, sem sungið gátu. Við
sálmasöng æfðust menn á þeim ár-
um í heimahúsum, þar sem aldrei
féll úr dagur, að ekki væri sungið
við kveldlestra alla vetra og alla
sunnudaga, sem ekki báru'upp á
messudaíga við sóknarkirkjuna. En
mjög var sönghæfni manna mis-
jöfn þá, sem nú. Til voru þær
kirkjusóknir, sem áttu engum góð-
um söngmanni á að skipa, en fá-
títt var það, að.menn syngi þá
laglaust í kirkju. Fram til 1870
voru hin gömlu Grallaralög ein-
ungis sungin. Voru þá 1 þeim
kirkjum, þar sem eg þekti til, bæði
notaður Grallari og hin svokall-
aða Aldamótabók, sem náði aldrei
slíkum vinsældum sem Grallarinn
hjá mörgu hinu eldra fólki. Þessi
Grallaralög létu vel í eyrum
þeirra manna, sem höfðu vanist
þeim frá blautu barnsbeini. Er
mér það minnisstætt, hve móðir
mín var hjartanlega hrifin og
hugfangin af þeim lögum. f þessu
sambandi er vert að geta þess, því
slíkt er fátítt, að um mörg ár var
blindur maður forsöngvari í Stór-
Áskirkju. Hann hét Auðunn og
var Torfason, bóndi í Hraunsási.
Hann var söngmaður góður, kunni
hann Passíusálmana, Aldamóta-
bókina og Grallarann utanbókar
o!g fipaðist aldrei í því að skifta
rétt versum, eða muna hin réttu
upphöf þeirra sálma, sem prestur
valdi í það og það skifti. í elli
sinni flutti Auðunn að Leirá með
Þórði bónda Þorsteinssyni. Kom
þá fyrir, að hann flutti þar ræður
í kirkju við hátíðleg tækifæri.
Þótti honum þá mælast vel. Auð-
unn dó á Leirá nálægt 1880.
Eftir 1870 komst hér hin mesta
ringulreið á kirkjusönginn. Þá
fóru ýmsir ungir menn, sem komu
frá Reykjavík, að innleiða hér hin
nýju lög, er svo voru nefnd á þeim
árum. Undu margir hinria eldri
forsðngvara því illa, þegar gömlu
Grallaralögin, sem þeir unnu hug-
ástum, urðu að rýma úr ve!gi fyr-
ir hinum “dönsku lögum,” en svo
nefndu þá ýmsir gamlir Borgfirð-
ingar kóralbókarlög þau, sem kend
voru við Pétur Guðjohnsen. Fundu
hinir gömlu kirkjuvinir, bæði kon-
ur og karlar, ekki í þeim þá andakt,
sem svo lengi hafði hrifið huga
þeirra með gömlu Grallaralögun-
um.
Lýsing min á kirkjulifi fyrir 00
árum miðast að mestu leyti við
það, eins og það var í Stór-Ás-,
Reykholts- o!g Gilsbakkasóknum. Á
öllum þeim kirkjum var eg vel
kunnugur á þeim árum. Þá var
þess vandlega gætt, að láta aldrei
ganga úr skorðum að sækja kirkju
af öllum þeim sóknarbörnum, sem
nokkur tök ^ttu á því að komast
að heiman. Þess var líka vand-
lega gætt, að vera kominn á
kirkjustað á hádegi. Man eg hvað
móðir mín miðaði sólina nákvæm-
lega, þegar hún ætlaði til kirkju,
því að ekki vék hún frá þeirri
venju að vera komin þar í sæti sitt,
áður en samhringt var. Þetta var
líka ríkjandi regla þar í sókn, að
hver maður væri kominn í sæti
sitt, áður en kórbæn var lesin,
bændu si!g þá bæði konur og karl-
ar. Þá bændu konur sig líka, þeg-
ar presurinn las eða tónaði “Faðir
vor.” Er mér það í barnsminni
með hve mikilli andakt móðir mín
og fleiri konur sátu undir messu,
og hve menn gættu þess vandlega,
að ganga ekki út um messu.
En í kórnum, meðal bændanna,
bar stundum á nokkurri ókyrð.
Meðan prestur var í stólnum, tóku
þeir upp bauka sína og létu þá
ganga frá manni til manns, þang-
að til allir höfðu tekið nægju sína
í nefið. Þetta var gamall gáleysis-
vani, sem stóð ekki í neinu sam-
bandi við litilsvirðingu á helgi
lirkjunnar. Prestar notuðu þ
líka neftóbak, er þeir voru fyrir
iltari, og þótti engum nema ré.
o!g sjálfsagt, en eftir höfðinu döns-
uðu limirnir þá sem oftast. Þess-
um aldagamla óvana útrýmdi
prestur einn í Borgarfirði nokkru
eftir 1880, gerði hann það með
því eina ráði, sem dugði, að flytja
ekki ræðuna meðan bændurnir
voru að taka í nefið.
Enginn, sem vildi sýna hinum
viðteknu helgisiðum kirkjunnar
fulla virðingu, hreyfði sig til út-
göngu fyr en hringt var að lok-
inni messu.
í þessum kirkjusóknum, sem hér
ræðir um, er hver einasti fermdur
maður til altaris einu sinni á ári.
Var það um veturnætur, sem alt-
arisgangan fór fram. Mér er það
í minni, hve mikill helgiblær o!g
alvara ríkti yfir heimili foreldra
minna þann morgun, sem þau og
þeirra fólk ætlaði að ganga til
altaris. Riðu þá allir karlmenn
berhöfðaðir úr hlaði og lásu ferða-
bæn í hljóði.
Eina konu, sem átti heima á
kirkjustað, sá eg ganga fyrir alt
heimilisfólkið áður en hún gekk
til altaris, kvaddi hún það með
kossi og bað hvern einn fyrirgefn-
ingar á því, sem hún hafði mis
gjört við það á árinu. Þetta höfðu
allir !gert á hennar yngri árum, en
hún var fædd á síðasta áratug
18. aldar.
Áður en samhringt var til
messu, þegar altarisganga var,
fór prestur í kirkju með öllum
, altarisgestum, aðrir máttu ekki
þar koma. Flutti hann þar hina
svokölluðu skriftaræðu og söng
sálm bæði fýrir og eftir. Að öðru
lejrti var sömu reglum fylgt í því
efni, sem nú á dögum. Þeir karl-
menn, sem til sjávar fóru, gengu
til altaris sunnudaginn næstan
áður en þeir lögðu upp í verið.
Mintist prestur þeirra þá í bænum
sínum af stólnum.
t Aldrei sá eg skrautlausa konu,
| sem nokkurs var megandi, ganga
til altaris i ungdæmi mínu. Voru
margar konur í svo dýrum búning-
um, að nú á dögum myndi slíkt
kallast of mikill íburður. Silfur-
belti og marga silfurhnappa, sem
voru hið mesta völundarsmíði,
báru þær á samfellum sínum við
altarisgöngu, auks margs annars
skrauts, sem aldrei var hreyft
nema við þau tækifæri sem hátíð-
legust voru í lífi þeirra.
Fyrir 60 árum átti það sér
naumast stað, að giftingar færu
fram í heimahúsum. Það þótti
svo heiðinglegur blær yfir því, að
láta svo mikilsvarðandi athöfn
fara fram utan kirkju. Þá var það
enn víða siður að hafa guðsorð um
hönd, annaðhvort söng eða bæna-
lestur, á heimili brúðhjónanna,
áður en til kirkju var riðið á
brúðkaupsdaginn. Síðast vissi eg
þessari fornu venju fylgt á Hömr-
um í Reykholtsdal 1876. Þar bjó
þá aldraður maður, Sigurður
Bjarnason. Hélt hann fast við
hinar kirkjulegu og kristilegu sið-
venjur. Það ár giftist Bjarni son-
ur hans Ingibjörgu Oddsdóttur frá
Brennistöðum. Byrjaði Sigurður
brúðkaupsdaginn með söng og
bænagjörð, áður en til kirkju var
farið. * Hjónaband þetta varð far-
sælt og meðal niðja þessara hjóna
eru nú þrír velmetnir borgfirzkir
bændur.
Eg get ekki stilt mi!g um að
minnast hér á annað dæmi því til
sönnunar, hve mikil andakt og
bænrækni hreyfði sér í hjörtum
foreldra á brúðkaupsdögum barna
þeirra. Vorið 1875 hélt móðir
min brúðkaup Ástriðar dóttur
sinnar, er giftist þá Þorsteini
Magnússyni frá Vilmundarstöð-
um. Þennan brúðkaupsdag vildi
móðir mín láta byrja snemma
morguns með söngum og bæna-
gjörð. Þá var Gísli Jakobsson í
Augastöðum, föðurbróðir minn,
forsöngvari í Stór-Áskirkju. Hann
var þá einn á lífi af tólf börnum
Jakobs Snorrasonar, sem til ald-
urs komust. Eftir beiðni móður
minnar var Gísli kominn að Húsa-
felli um fótaferðatíma til þess að
byrja þar sön!g við þetta tækifæri.
Var þá sunginn morgunsálmur í
Grallaranum, sem byrjar svona:
“Blessaða þrenning blessuð sé.”
Vel uppfyltust hinar heitu bæn-
ir móður minnar fyrir þessum
ráðahag. Búnaður þessara hjóna
var að ýmsu leyti til fyrirmyndar
og hamingjan hefir fylgt börnum
þeirra.
Þá var enw-siður, að allir veizlu-
gestir skipuðu sér í þétta fylkingu
við bæjardyr á kirkjustaðnum,
þegar að því var komið að gengið
væri til kirkju. Voru þá valdar úr
veizlugestunum ungar og virðuleg-
ar stúlkur. Þær áttu að ganga
fyrir söfnuðinum til kirkju og
“stilla brúðarganginn.” Á eftir
þeim leiddust brúðhjónin, en næst
þeim gekk prestur og forsöngvari.
Hófst söngur jafnsnemma og lagt
var á stað frá bæjardyrum og var
gengið syngjandi til kirkju. Við
þetta tækifæri var sungið versið:
‘’Leið þú mig, Guð, hinn vissa
veg.” Þessum siðvenjum sá eg
hér aldrei fylgt eftir 1880. Úr því
lagðist hér líka niður hinn gamli
sveitasiður að syngja borðsálma í
veizlum.
Þá þótti það brot á helgisiðum
kirkjunnar, ef konur gerði sig sek-
ar í því að fara til annara bæja,
fyr en þær höfðu verið lesnar í
kirkju eftir barnsburð. Þeim var
reiknuð það bæði helg og háleit
skylda að láta þá hvergi sjá sig á
almannafæri fyr en í kirkjunni, en
það bar þeim að gera svo fljótt,
sem heilsan leyfði. Allar konur
báru þá skaut, er þær voru lesnar
í kirkju. Á brúðkaupsdegi báru
líka allar konur skaut.
Kristindómsfræðslan var sú eina
námsgrein, sem börnum var lagt á
herðar. ,
Margir prestar höfðu þann sið,
að fara yfir alt kverið með börn-
unum í kirkjunni á fermingardag-
inn. Gilti sú regla, hvort sem
börnin voru mörg eða fá. Létu þá
flestir prestar raða börnunum á
fermingardaginn eftir því, hvað
vel þau kunnu og skildu hin kristi-
Iegu fræði. Ekki var það samt ó-
raskanleg regla. Væru foreldrar
barnanna vel fjáreigandi og hefðu
mikil sveitarráð, þótti prestum
stundum vissara, að ætla eitthvað
fyrir því. Sveitabarn, þótt betur
væri gefið, voguðu prestar naum-
ast að láta sitja fyrir innan börn
stórbændanna á fermingardegi.
Á þessum árum heyrði eg þess
aldrei getið, að prestar hér í Borg-
arfirði létu börn draga um tðlu-
setta seðla, eða röðuðu eftir staf-
rofi. Báðar þær aðferðir leystu
presta frá öllum vanda í þeim efn-
um. Þá voru líka til prestar, sem
tóku ekkert til greina annað en
efnahag, er þeir létu raða börnum
á fermingardegi. Þeirri aðferð
fyllgdi séra Þórarinn Kristjánsson
í Reykholti, en hér var sú regla ó-
þekt bæði eftir og áður. Þegar
hann fermdi hér börn í fyrsta sinn,
vakti þessi aðferð mikið umtal.
Fermingarbörnin voru þá, eins og
endranær, mjög misjöfn að greind
og kunnáttu, en hann tók ekkert
slíkt til greina. í þetta sinn fermdi
hann tólf pilta og nokkrar stúlkur.
Þessum börnum raðaði hann svo
nákvæmlega eftir efnahag foreldr-
anna, að ekki var hægt að jafna
nákvæmar niður útsvörum. Af
þessum tólf piltum voru fjórifr
synir manna, sem þegið hðfðu
þurfamannastyrk, o!g voru aldir
upp hjá vandalausum. Þeim var
raðað fremst, en eftir efnahag
húsbænda þeirra, sem þeir dvöldu
þá hjá. Með þessari aðferð voru
þurfamannabörnin mint svo til-
finnanlega á þá fátækt, sem þau
áttu enga sök á, en greind eða góð
hegðun ekkert tekin til greina.—
Meðal þurfamannabarnanna í
þetta sinn var Erlendur Gunnars-
son, sem síðar varð stórþóndi á
Sturlureykjum, þjóðkunnur hug-
vitsmaður og sæmdarbóndi.
Hver einasti bóndamaður var í
heimaunnum fötum við kirkju og
með sauðskinnsskó á fótum. Mikil
áherzla var lögð á það, að hafa
vaðmál i spariföt af smábandi og
úr góðu ullarþeli. Voru þau þvi
oft áferðagóð. Á fatasniði var oft
meiri misbrestur, þar sem flestar
konur urðu sjálfar að sauma á sitt
heimilisfólk, þótt þær hefðu lítið
lært í þeim efnum. Mikillar var-
úðar gættu menn í því, að hafa
spariföt hrein og hlífa þeim við
sliti. Strax o'g heim var komið frá
kirkju klæddist fólkið aftur í sín
hversdagsföt, en spariföt voru
brotin vandlega saman og látin
niður í kistur. Þetta er meðal
annars gott sýnishorn af þeim
sparnaði sem ríkti þá meðal fólks
í öllum efnum.
Engir borgfirzkir prestar voru
bindindismenn á þessum árum og
margir þeirra voru nokkuð vín-
hneigðir. Eg sá þó aldrei drukk-
inn prest vinna neitt embættisverk.
Eg sá ekki heldur drukkna menn á
kirkjustöðum um messudag. 1
brúðkaupsveizlum gættu líka lang-
flestir veizlugestir hófs í þeim
efnum, þótt gnægð víns væri ,á
borðum.
Það var fastur vani að kirkju-
gestir hefðu nokkra dvöl á kirkju-
staðnum eftir messu. Ungir menn
völdu slétta flöt á hentugum stað,
þar sem þeir æfðu glímur og próf-
uðu bæði afl og snarræði. Var þá
í Reykholtssóknum margt um
hrausta menn og knáa. Konur
báru ráð sín saman, og lærðu með
því eitt og annað, sem þeim mátti
að gagni verða. Bændur þeir, sem
mest voru virtir, fræddust af sam-
tali við prestinn, sem oft bar yfir
þá höfuðNog herðar hvað bóklega
þekkingu snerti. Þessar tíðu
kirkjuferðir voru því ekki einungis
til þess að glæða og viðhalda
kristilegu trúarlífi, því að menn
urðu líka margs vísari en ella fyrir
þessa bróðurlegu kynningu, er
þeim var samfara.
Fyrir 60 árum mátti líkja hinu
gamla fólki hér í Borgarfirði við
hinar gömlu kirkjur. Það var
traust og sterklega bygt af góðum
efnivið, en ekki að því skapi vel
heflað.
Frá íslandi
Nýja símstöSin, sjálfvirka, i
Reykjavík tók til starfa i. des. sl.
eftir kl. 12 á miðnætti.
Nýlátin er GuSný Kristleifsdóttir
á Stóra-Kroppi, kona Björns Jak-
obssonar frá Varmalæk. Ung og
góð kona, en hafði átt við vanheilsu
að búa undanfarin ár.
Karlakór Reykjavíkur söng i
Gamla Bio í gærkveldi. Var kórn-
um mjög vel tekið og þurfti að end-
urtaka flest lögin og syngja tvö
aukalög. Var annað þeirra “Þér
landnemar,” hið fagra og þrótt-
mikla lag úr alþingishátíðakantötu
söngstjórans Sigurðar Þórðarson-
ar.
Nýr augnlæknir í Reykjavík.
Kristján Sveinnson, fyrverandi
héraðslæknir í Dalasýslu, hefir opn-
að lækningastofu á Skólabrú I í
Reykjavík. Hann er nýkominn frá
Vínarborg eftir að hafa stundað
þar nám í augnlækningum i hálft
þriðja ár.
Fyrsti desemiber, fullveldisdagur-
inn, var að venju haldinn hátíðleg-
ur i Reykjavík að tilhlutun stúd-
enta. Skrúðganga stúdenta hófst
kl. i e.h., en kl. 11.30 flutti Ásgeir
Ásgeirsson forsætisráðherra ræðu á
svölurn alþingishússins. Seinna
hluta dags var samkoma í Gamla
Bio. Þar töluðu núverandi rektor
háskólans (próf. Alexander Jóhan-
nesson) og Þorsteinn Briem ráð-
herra. Um kveldið flutti Þorsteinn
'Briem ráðherra ræðu í útvarpið,
um framfarir á tslandi síðan 1918.
—Tíminn, 3. des.
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man....................B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota.................B. S. Thorvaldson
Árborg, Man....................Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man............................. G. Sölvason
Baldur, Man..........................O. Anderson
Bantry, N. Dakota.............Einar J. Breiðfjorð
Bellingham, Wash.........................Thorgeir Símonarson
Belmont, Man..........................O. Anderson
Blaine, Wash..................Thorgeir Símonarson
Bredenbury, Sask.......................S. Loptson
Brown, Man.............................J- S. Gillis
Cavalier, N. Dak«ta.............B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask.....................S. Loptson
Cypress River, Man.............F. S. Frederickson
Edinburg, N. Dakota...............Jónas S. Bergmann
Elfros, Sask............. Goodmundson, Mrs. J. H.
Foam Lake, Sask...............Guðmundur Johnson
Garðar, N. Dakota...............Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask...........................C. Paulson
Geysir, Man....................Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man..........................F. O. Lyngdal
Glenboro, Man....................F. S. Fredrickson
Hallson, N. Dakota...............Col. Paul Johnson
Hayland, Man........................Kr. Pjetursson
Hecla, Man.......................Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota.....................John Norman
Hnausa, Man............................ G. Sölvason
Hove, Man...........................A. J. Skagfeld
Húsavík, Man..........................G. Sölvason
Tvanhoe, Minn............................B. Jones
Langruth, Man....................John Valdimarson
Leslie, Sask..........................Jón ólafson
Lundar, Man...........................S. Einarson
Markerville, Alta....................O. Sigurdson
Minneota, Minn............................B. Jones
Mountain, N. Dakota............Col. Patil Jobnson
Mozart, Sask.................................Jens Eliason
Narrows, Man........................Kr. Pjetursson
Oak Point, Man......................A. J. Skagfeld
Oakview, Man........................Búi Thorlacius
Otto, Man.............................S. Einarson
Pembina, N. Dakota....................G. V. Leifur
Point Roberts, Wash...................S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta.......................O. Sigurdson
Revkjavík, Man.......................Árni Paulson
Riverton, Man............(............G. Sölvason
Seattle, Wash.........................J. J. Middal
Selkirk, Man...................... Miss D. Benson
Siglunes, Man.......................Kr. Pietursson
Silver Ray, Man....................Búi Thorlacius
Svold, N. Dakota................B. S. Thorvardson
Swan River, Man.......................A. J. Vopni
Tantallon, Sask.....................J. Kr. Tohnson
Upham, N. Dakota..............Einar J. Breiðf jörð
Vancouver, B.C.....................Mrs. V Harvev
Viðir, Man.....................Trvg.gvi Tngjaldsson
Vogar, Man...............................Guðmundur Tónsson
Westbourne, Man..................Jón Valdimarsson
Winnipeg Beach, Man................G. Sölvason
Winnipegosis, Man.........................Finnbogi Hiálmarsson
Wynyard, Sask.. ...............Gunnar Johannssor