Lögberg - 16.02.1933, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. FEBRÚAR, 1933.
Bl.a 7
Hún þjáðist af bakverk
mánuðum saman
Hversvegna eru ekki
fleiri með?
Spurningu þessar hreyfði séra
Rúnólfur Marteinsson viðvíkjandi
Jóns Bjarnasonar skóla, í síSasta
blaSi Sameiningarinnar. Vill hann
helzt kenna dreifingaranda íslend-
inga um þaS. Mun það fara nærri.
Þó koma hér til greina ýms atriSi,
sem vafalaust valda- því, aS ekki er
aðsókn meiri aS skólanum.
Skólinn hefir ávalt staSiS opinn
íslendingum. Ýtarlega reynt til þess
aS laSa aS íslenzka nemendur. Eftir
alt saman: “Hversvegna eru ekki
fleiri meS?’’
Mér þykir vænt um aS séra Rún-
ólfur er aS velta þessari spurningu
fyrir sér. Hún er í fylsta máta tíma-
bær. Því meiri nákvæmni sem brúk-
uS er til þess aS fá svar, þess meiri
líkur eru til svars.
Fyrsta atriSiS, sem kemur hér til
greina er þaS, aS Islendingar sem
þjóSflokkur voru aldrei samhuga um
skólann. Ekki einasta voru sumir
beint ámóti honum frá byrjun, held-
ur lika þeir sumir, sem lögSu fé til
skólans, gerSu þaS, eins og þeir
sögSu sjálfir, fyrir utanaSkomandi
áhrif. Hér var mannúS og siSur,
sem réSi gjörSum manna. Hvatirn-
ar voru góSar, en þaS var ekki nærri
ávalt af áhuga fyrir skólamálinu.
“ViS gerSum þaS vCgna mannsins,”
hafa ótal margir sagt viS mig. Og
“vegna þess, aS hann hafSi svo mik-
iS fyrir aS ná í okkur. ASrir láta
svo um mælt: “Eg læt þetta núna,
en í guSanna bænum, komdu aldrei
aftur í þessum erindum.” Samt
lögSu menn allmikiS til skólans á
dögum hinnar eldri kynslóSar. En
ekki fáir létu í ljós ánægju sína, er
jæir gátu leyst af hendi loforS sín,
en gátu þess einnig, aS ekki myndu
þeir bindast loforSum fyrir fjár-
framlög til skólans, eftir aS hafa
losast viS j>aS, sem þeir höfSu einu
sinni undirgengist aS leggja fram.
ÞaS er og álit manna, að fé og
kröftum, sem variS er til starfsemi
Jóns Bjarnasonar skóla, væri miklu
betur variS til annarar starfsemi
innan kirkjufélapsins. Hefir veriS
á þetta minst á kirkjuþingum aftur
og aftur.
ÞaS er og álit manna, aS íslenzku
kenslan viS skólann sé fremur þýS-
ingarlitil. íslenzkan er aS hverfa af
heimilunum, og bækurnar íslenzku
aS rýma úr bókaskápunum fyrir
enskum bókum. Þar sem þannig er
fariS, getur veriS stórt vafamál um
íslenzkunám utan heimilisins. Enda
virSist fremur lítiS gæta áhrifa
þeirra í gajS íslenzkunnar, sem
stundaS hafa nám viS skólann.
Menn telja skólann algert ofur-
efli kirkjufélaginu, f jármunalega.
HvaS sem aSsókn liður, hljóti þó
skólann aS bera upp á gjaldþrota
sker fyr eSa síSar. Bera menn fyrir
sig reynslu annara kirkjuskóla.
Kunna menn því lítt, aS skólinn og
kirkjufélagiS vegna skólans þurfi
aS vera styrkþegi annara sterkari
kirkjufélaga. Sérstaklega, ef aS
menn vilja ekkert hafa saman viS
þau aS sælda, nema aS þiggja af
þeim fé.—Betra og mannborlegra,
að standa sem sjálfstæSir menn,
naeSan staSiS verSur. Vilji menn
bindast samtökum viS önnur kirkju-
félög um skóla og kirkjumál yfir-
leitt, er öðru máli aS gegna. En
sannist án þess á skólanum: “Hjar-
ir af miskunn, en ætti helzt aS
deyja.”
Ekkert skal dæmt um skoSanir
þessar aS sinni.
Hitt mun }jó hugsanlegt, aS þær
hafi áhrif á aSsókn skólans.
Séra Rúnólfur segir í grein sinni:
“Þegar íslendingar ganga vísvit-
andi fram hjá skólanum til þess
aS borga hærra verS fyrir ekki betri
kenslu, í sömu borginni.”
Eg veit ekki ástæSuna fyrir þessu,
þaS mun kunnugt þeim, sem eiga
hlut aS máli.
En þaS virSist benda á þaS all
ákveSiS, aS Jóns Bjarnasonar skóli
eigi síst hærra sæti í hugsun þess-
ara manna en aSrir skólar þessa
lands, og aS íslenzku kenslan vegur
ekki móts viS sumt annað, sem er á
boSstólum viS aSra skóla.
Sé þaS satt, sem mælt er, aS aS-
eins tiu af hundraSi af íslenzkp
námsfólki, sem gengur á æSri skóla
í Winnipeg, stundi nám viS Jóns
Bjarnasonar skóla, virSist nokkurn
veginn meiga draga ályktun af, af-
stöSu þess. Helzt mundi ætla, aS
skólinn sé aS hverfa meir og meir
út úr 'hugsun almennings, fyrir
ýmsu, sem telzt |)ýSingarmeira.
Ef tillögur kirkjuþinganna
tveggja hinna siSustu, benda ekki í
þessa átt, skil eg þær ekki.
Eg ætla mér ekki meS línum þess-
um, að leitast við að svara spurn-
ingu séra Rúnólfs. En eg hefi reynt
til að benda á fáein atriSi, sem
snerta skólann. Má vera aS þau öll
verSi talin markleysa. Geti þau ekki
talist á neinn hátt lykill að svari upp
á spurninguna, er óvíst aS svar fá-
ist aS sinni.
s. c.
Hver sendi hveitið?
Presturinn sagSi mér sögu um
daginn ; hana vil eg segja ykkur, því
unga fólkiS er æfinlega gefiS fyrir
að heyra sögu, einkanlega ef þær eru
sannar eins og þessi er.
VoriS 1917 fluttist Mr. Berg á-
samt konu sinni og ungum syni sín-
um frá Bandaríkjunum til Canada.
Alt aS þeim tíma hafði hann veriS
skólakennari, en nú hafSi hann
fengiS þá föstu trú, aS GuS ætlaSist
til að hann verði lííi sínu til aS flytja
hans orS, svo hann gerðist prestur.
Þegar þau komu til Canada þá sett-
ust þau að í smábænum Leader í
Saskatchewan, öllum þar ókunnug.
Þó var þaS nú ekki það erfiSasta,
heldur hitt, að þau voru fátæk og
félaus.
Svo þegar konan ætlaSi að fara
aS búa til brauö eitt kvöld, þá var
hveitilaust. BaS hún þá.mann sinn
aS fara til næstu búðar og kaupa
hveiti, en hann sagði henni aS hann
hefði enga peninga aS kaupa fyrir.
“Hvernig á nú aS fara að þessu?
BrauSlaus getum viS ekki veriS,”
sagSi Mrs. Berg.
“Drottinn hefir aldrei brugSist
okkur, hann hefir ætíS hjálpaS, og
þaS mun hann einnig gera nú.” svar-
aSi Mr. Berg.
En þar eS þau voru öllum ókunn-
ug, þá vildu þau ekki biðja neinn að
lána sér hveiti; þau gátu ekki af sér
fengiS aS kunngjöra bráS-ókunnugu
fólki féleysi sitt, svo eina ráðið sem
þau höfSu var aS biðja Drottinn að
hjálpa í þessari þröng.
Um háttatíma þetta kveld lögSust
þau öll á bæn, faðirinn, móðirin og
litli drengurinn þeirra og tjáSu
Drotni böl þaS er mest aS þrengdi,
oS báSu hann hjálpar. Svo fóru þau
í rúmiS.
Snemma næsta morgun tók Mrs.
Berg opnar bakdyr hússins, þá var
þar hveitisekkur upp viS einn vegg-
stólpann og hann ekki lítill, því það
var heilsekkur af “White Rose”
hveiti, sem flestir kannast viS. ÞaS
hafSi snjóað töluvert þessa nótt, svo
dálítil lausamjöll var efst á sekkn-
um. Spor þess eSa þeirra, sem meS
sekkinn komu var ómögulegt aS sjá,
vegna snjófallsins um nóttina.
En þó þau í bænum sínum bæðust
bjargar, þá kom þeim nú helzt til
hugar aS einhver hefSi af óaðgæslu
skiliS sekkinn eftir þarna — tekiS
húsavilt, ætlaS meS hann til einhvers
annars húss, og kom til hugar aS
vikadrengnum úr einhverri búSinni
hefði kannske yfirséSst svona. Svo
Mr. Berg fór til allra kaupmann-
anna í bænum, og spurði þá hvort
ekki hefði einhver þeirra sent frá
sér hveitisekk þetta kveld til viS-
skiftavina þar í bænum — en þeir
neituðu allir—enginn þeirra hafði
sent hveitið.
“Jæja,” sagSi Mr. Berg, þegar
hann kom heim frá búðunum. “ViS
skulum hagnýta okkur hveitiÖ. VerSi
fyrirspurn geÆ, eSa gengiS eftir
þvi, þá skulum viS síðar meir borga
það.” Mrs. Berg bjó til brauS úr
því og þaS reyndist að vera gott
hveiti.
En svo spurðust þau fyrir all-
staÖar í nágrenninu um þaS, hver
þaS mundi hafa verið, sem setti
sekkinn á hússtétt þeirra um nóttina
°g þó nú séu liðin tíu ár síSan þetta
vildi til, þá hefir ómögulegt veriS,
alt til þessa dags, aS fá neina vitn-
eskju um, hver þaS hafi verið, sem
kom meS hveitiS.
En þó prestshjónin bæSust bjarg-
ar í bænum sínum, þá bjuggust þau
ekki viS aS hjálpina bæri aS á þenn-
an hátt—en nú eru þau farin aS líta
svo á þetta einkennilega tilfelli, aS
Drottinn hafi meS þessu svarað
bænum þeirra.
Gott ráð til farsældar
Einu sinni var kóngsson, sem var
svo þunglyndur, aS hann leit aldrei
glaSan dag. Hann átti nóga peninga
til aS kaupa fyrir alt, sem hann
girntist, hafSi nógar bækur aS lesa,
og kræsingar og kostuleg klæSi.
Kóngur faSir hans og/lrotning móS-
ir hans voru honum bæSi einstaklega
góS, og allir voru honum góSir, og
hversvegna lá þá altaf svona illa á
honum? ÞaS vissi enginn, og ekki
vissi hann þaS sjálfur.
Einn dag fór hann á fund kon-
ungsins, föSur sins, og sagSi viS
hann:
“FaSir minn! hvernig stendur á
því að þaS liggur vel á þér, en illa á
mér ?”
“Ja, ekki utan þaS þó!” sagSi
kóngur. “Drengir spyrja svo skriti-
lega—þaS er vist af því eg er i önn-
um við stjórnarstörfin—af því eg er
kóngur! Eg hefi ekki tíma til aS
láta mér leiSast.”
“Já, vinnan er víst ráS til farsæld-
ar—fólk, sem á annríkt er eflaust
ánægt,” sagSi kóngsson. Fékk hann
sér nú spaSa og hlújárn og tók aS
vinna , matjurtagarði, og vann frá
morgni til kvelds af kappi miklu, en
hann varS bara þreyttur, en komst
engu nær gleSinni fyrir þaS,—þar
næst fór hann til hins konunglega
gjaldkera, -áem hafSi umsjón yfir
eigum konungsins.
“Háttvirti gjaldkeri,” sagSi hann,
“hvernig stendur á því, aS þaS ligg-
ur vel á þér en illa á mér ?”
"Já, ekki utan það þó,” sagSi yfir-
gjaldkerinn. “Drengir spyrja svo
skrítilega.—Eg held þaS sé af því
aS eg er f járgeymslumaSur—gætti
eg ekki fjárins gengi alt upp á ein-
um degi!”
“F j á r g e y m s 1 umaSur!” sagði
kóngsson. “Þar í er þá víst farsæld-
in fólgin. Þeir sem geyma fjárins
eru víst æfinlega ánægSir-”
Tók hann sig nú til og geymdi
fjárfúlgu nokkra í heilan mánuS og
eyddi varla einum eyri, en ekki rætt-
ist af honum þunglyndiS viS þaS.
Þar næst fór hann til innkaups-
manns konungshirSarinnar.
“Háttvirti innkaupsmaSur-” sagSi
kóngsson, “viltu gera svo vel og
segja mér hvernig á því stendur aS
þaS liggur vel á þér, en illa á mér ?”
“Ja, ekki utan þaS þó—drengir
spyrja svo skrítilega stundum,”
sagSi innkaupsmaðurinn. “Eg held
þaS sé af því aS eg eySi peningum—
ef eg eyddi þeim ekki, þá læsti f jár-
geymslumaSurinn þá niSur fyrir
fult og alt.”
EySslan er þaS þá, sem eflaust er
bezta ráSiS til farsældar,” sagSi
kóngsson. “Fólk, sem eySir pening-
um er víst alt af glatt og ánægt. Tók
hann nú alla þá peninga, sem hann
átti til, og keypti fyrir þá eitt og
annaS, en ekki fann hann gleSiefni
fyrir þaS. Hann hafSi nú engin
önnur úrræSi én þau, að leita fyrir
sér utan hallarslotsins—einhverstaS-
ar lengra burtu. Svo þegar enginn
sá til slapp hann út um hallargarSs-
hliSiS, og gekk um stræfi borgarinn-
ar. Loks gekk hann fram á dreng-
hnokka, sem grét beisklega.
En áSur en kóngsson gat spurt
litla drenginn hvaÖ aÖ honunr amaÖi,
kom stór drengur aÖ, þar sent þeir
voru. “HvaS gengur aS þér?” spurSi
stóri drengurinn þann litla. “Eg er
svo svangur,” svaraSi litli drengur-
inn, “og viS eigum enga peninga til
aS kaupa mat fyrir.” Stóri dreng-
urinn brá þá þegar viS, og fór inn í
búS eina þar nálægt, kom brátt aftur
meS nokkra allstóra böggla, og gaf
litla drengnum. Þá hætti haifh að
gráta og trítlaSi ánægSur og blístr-
andi meS þá ofan strætiS. Stóri
drengurinn stóS og horfSi á eftir
honum allur í einu brosi. Þá sagSi
kóngsson viS hann:
“Viltu svo vel gera, aS segja mér
hversvegna þú getur veriS svona
glaSur, en eg get þaS ekki ?”
Þá svaraSi stóri drengurinn: “Ja,
ekki utan - þaS þó! Þú spyrS svo
skrítilegrar spurningar. ÞaS er á-
nægSasta fólkiS sem oftast leggur
sig frarn til aS gleðja aSra og gera
þeim gott. Reyndu þaS sjálfur.”
Kóngsson fór nú heim aftur til
konungshallarinnar og gerSi þaS sem
stóri drengurinn hafSi ráSlagt hon-
um.
í staSinn fyrir aS berjast viS aS
finna ráS til aS geta sjálfur veriS
glaSur og ánægSur, þá lagSi hann nú
stund á aS upphugsa ráS til aS gleöja
þá, sem þurftu þess meS, og gera
þeirn gott, og eigi leiS á löngu áSur
en hann sjálfur varS svo lífsglaSur
af þessu, aS altaf upp frá því var
hann nefndur “glaSlyndi kóngsson-
urinn.”
Handiðn er notadrýgst
JárnsmiSurinn var iSinn. Hann
vann frá morgni til kvelds viS aS
búa til járn nagla í smiSju sinni.
Undan hamarshöggum hans flugu
eldsneistar eins og skæSadrífa í
kringunt hann, sveimuSu um í loft-
inu, dóu svo út, en nýir komu í staS-
inn. Nágranni járnsmiðsins var rík-
ur. Sonur hans, hr. Von Berg, kom
í smiSjuna dögum oftar, og horfSi á
járnsmiSinn aS iSju sinni—sér til
skemtunar.
Einn dag sagSi járnsmiSurinn í
gamni viS hinn unga rnann:
“Viltu nú ekki reyna aS búa til
fáeina nagla? Reyndu þaS, ungi
herra,—bara þér til skemtunar—ein-
ungis sem stundar gaman. ÞaS gæti
siSar meir orSiS þér að gagni.”
Jungherrann — sem ekki hafSi
annaS aS gera — samþykti þetta;
settist hann nú hlægjandi niSur fyrir
framan steðjann og byrjaSi aS
harnra á járninu. Ekki leiS á löngu
áSur en hann komst upp á aS búa
til dágóSa skónagla.
Nokkrttm árum seinna skall á
styrjöld, og viS þaS misti þessi ungi
ntaSur allar eigur sínar, og ekki ein-
ungis þaS, hejdur varS hann aS flýja
til útlanda. Þegar hann var kominn
i þessa miklu fjarlægS frá ættjörS-
inni, eignalatts og úrræSalaus, þá
staSnæmdist hann í stóru þorpi. Þar
voru flestir menn skómakarar.
Hann tók eftir því, aS árlega urSu (
þeir aS kaupa dýrum dómum skó-
nagla frá næstu borg, og ekki ein-
asta þaS, heldur var oft ekki hægt
aS fá nóg af þeim, því það þurfti
svo mikiS til aS búa til skó handa
herliSinu, en flestir þeir skór voru
búnir til í þessu héraSi.
Ungi maSurinn, sem vissi aS nú
lá ekki annaS fyrir sér en skortur
og örbyrgS, mintist nú þess, aS
hann kunni vel skónaglagjörS. Svo
hann bauSst nú til aS búa til fyrir
skósmiSina þaS sem þeir þyrftu af
skónöglum, ef þeir gætu látiS sér í
té þaS, sem til þess þyrfti, smiSju
og aSrar tilfærur, og.voru þeir þeg-
ar fúsir til þess, og urðu fegnir til-
boSinu. Von Berg tók nú til starfa
af dugnaSi miklum, og varS, áSur
langt leiS, allvel fjáSur.
—“ÞaS er ætiS gott,” sagSi hann
oft viS sjálfan sig, “aS kunna eitt-
hvaS til handanna, jafnvel þó ekki
sé þaS annaS en aS búa til skónagla.
MaSur getur komist i þá afstöSu viS
lifið, aS bókleg mentun komi manni
ekki aS notum. Fátækt og allsleysi
getur orSiS hlutskifti þeirra, er einu
sinni hafa veriS ríkir. ÞaS er naúS-
synlegt aS vera viS sliku búinn og
læra handverk, sem hægt er aS taka
til, ef á liggur.”
Þýtt af
Mrs. Jakobínu J, Stefánsson,
Hecla, Man. “
Suðurför Riiser - Larsen
Riiser-Larsen er nú lagSur á staS
í leiSangur sinn til SuSur-pólslands-
ins og er kominn til London. ÞaSan
er ferSinni heitiS til HöfSakaup-
staðar í Afriku og þaSan verSur
haldiS til Enderby-lands. Fær leiS-
angurinn óekypis flutning þangaS
meS norsku skipi. Þar skilja þeir
félagar viS skipiS og fara upp á ís-
inn og svo vestur meS landi 55°°
km. til Louis Philips-lands. Gera
þeir ráS fyrir aS leiS sín liggi aSal-
lega á 70. gr. s. br., en marga króka
verSa þeir aS fara, því aS þeir ætla
aÖ kortleggja um 2500 km. af
ströndunum, sem ekki hafa veriS
rannsakaSar áSur. Sérstaklega eru
það strendurnar milli þeirra landa,
sem NorSmenn hafa helgaS sér þar
sySra, aS þeir ætla aS rannsaka og
kortleggja, svo aS þar náist á kort
samfeld strandlengja. Þessi þrjú
lönd eru Dronning Maud Land,
Prinsesse Ragnhild T/ind og Kron-
prinsesse Martha Land. Milli
tveggja hinna fyrstnefndu skerst
sennilega fjörSur allmikill inn í
landiS. SíSan fara þeir félagar yfir
Weddell-flóa, en hann má heita ó-
rannsakaSur og veit enginn enn, hve
langt hann nær inn í landiS. Ætla
sumir aS hann nái saman viS Ross-
flóa, og sé því SuSurpólslandiS
skoriS sundur og í rauninni tvö lönd.
MeSan þeir félagar eru á leiðinni,
eiga norskir hvalveiöamenn aS
byggja forSabúr handa þeim á
iLouis Philips-landi, en þangaS bú-
ast þeir viS aS ná eftir eitt ár og
komast heim meS norskum hval-
veiSurum næsta vetur eSa vor (en
þá er sumar eSa haust þar sySra).
Þeir félagar fara á skíSum, en
flytja farangur sinn á hundasleS-
I um. Hafa þeir meS sér 60 græn-
lenska hunda. Lítil matvæli hafa
þeir meSferSis, því aS þeir búast
viS aS geta yeitt fugl og sel til mat-
ar sér og handa hundunum. En
erfitt verSur ferðalagiS. Á hverju
kvöldi verSa þeir aS reisa tjald og
taka þaS niSur aftur aS morgni, ef
veSur leyfir. En auSvitaS búast þeir
viS því aS verða oft hríöteptir, og
langar dagleiðir geta þeir ekki fariÖ
i skammdeginu, þvi aS svo sunnar-
lega er þá ekki dagskíma á lofti
nema stutta stund úr deginum. Auk
þess aS mæla strandlengjuna ætla
þeir aS gera ýmsar vísindalegar at-
huganir.
Þetta er líklega sá ódýrasti SuS-
urpóls leiðangur, sem farirui hefir
veriS, kostar ekki nema 69—70 þús.
krónur. Þar af hefir ríkiÖ lagt fram
29 þús. kr. og norsk og amerísk blöS
30 þús. kr., en Lars Christensen kon-
súll flytur leiSangurinn ókeypis til
Enderbylands, eins og áSur er sagt.
Kona í British Columbia fær bata
af því að nota Dodd’s
Kidney Pills
Mrs. Arthur Keeley er mjög þakk-
lát fyrir batann, sem hún hefir
fengið
Ladner, B.C. 13 febr. (Eink^skeyti)
“Eg þjáSist af bakverk mánuS-
um saman,” segir Mrs. Arthur Kee-
ley, Box 1409 hér í bænum. “Vinur
minn sagSi mér aS reyna Dodd’s
Kidney Pills. Eg hefi tekiS úr tólf
öskjum og verkurinn í bakinu og
nýrunum er nálega horfinn. Eg er
afar þakklát fyrir batann og hefi
æfinlega öskjur í húsinu og segi
vinum mínum hve vel þær hafi
reynst mér. Eg get líka mælt vel
meS Dodd’s Antiseptic Healing
Ointment. Það er ágætt viS sárum
fóturp, skurSum og bruna.
Dodd’s Kidney Pills hafa bein á-
hrif á nýrun, græSir þau og styrkir.
Hraust og heilbrigS nýru eru nauS-
synlegt skilyrSi fyrir því aS blóSið
sé hreint og likaminn heilbrigSur.
Dodd’s Antiseptic Healing Oint-
ment er ágætt græöslulyf viS öllum
útbrotum og skinnsjúkdómum. EyS-
ir öllum verkjum og græSir fljótt og
vel.
Þeir félagar eru aÖ öllu leyti vel út
búnir. Hafa þeir t. d. meS sér tvo
báta úr aluminum til þess aS geta
komist á þeim yfir vakir í ísn_um.
Frá þeim félögum
MeS Riiser-Larsen verSa tveir
menn, Hallvard Devold og Olav
Kjellbotn. Eru þeir allir nafnkunnir
menn fyrir ýms frægSarverk.
Riiser-Larsen hefir ferSast bæSi
um norÖur og suSur heimskautin.
ÁriS 1925 var hann meS Roald
Amundsen í flugferS hans norSúr í
ísinn og bjargaði þeim félögum öll-
um þá meS ráÖsnild sinni og flug-
mansnhæfileikum. ÁriS eftir var
hann stýrimaSur á “Norge” og
bjargaSi þeim leiSangri frá því aS
farast, þegar Nobile tapaSi sér.
Tveimur árum seinna stjórnaSi
hann leitinni aS Nobile og félögum
hans af “Italia,” og fór þá margar
hættulegar flugfe'rSir yfir hafísinn
ásamt Lutzow-Holm kapteini. ÁriS
1929—30 eru þeir félagar suSur viS
SuSurheimskaut, fljúga þar 5000
km. og uppgötva og kortleggja 1000
kni. af ókunnu landi.
Hallvard Devold er cand. oceon.,
veiSimaSur, loftskeytamaSur og
fyrverandi lögreglustjóri í Eiriks
rauða landi. Hann hefir dvaliÖ um
10 ára skeiS í pólarlöndunum,
Spitzbergen, Jan Mayen og Græn-
landi. ÞaS var hann sem réSist í
þaS aS helga NorÖmönnum Land
Eiríks rauSa.
Olav Kjellbotn hefir veriS veiSi-
maSur í Landi Eiríks rauSa. Hann
er og kunnur fyrir þaS, aÖ hann
sigraSi í 50 km. skíSahlaupi hjá
Holmenkollen. Hann er skíSasmiÖ-
ur ágætur, og risi aS afli. Kemur
það sér betur aÖ ekki sé fisjaÖ sam-
an þeim mönnum, sem fara í annan
eins leiÖangur og þennan.
Á brúSkaupsdegi sínum fekk ung
kona skeyti frá presti, sem var vin-
ur hennar, og var þaS svo hljóSandi:
"Jóh. IV. 18.” Hún fletti þegar upp
í Jóhannesar guSspjalli, en greinin,
sem hún lenti á var þessi: “Þú hefir
átt fimm menn, og sá, sem þú nú
hefir, er ekki þinn maSur.” BrúSur-
inni varS svo mikiÖ urn þetta, aS þaS
leiS yfir hana. En þegar hún rakn-
aði við, datt einhverjum i hug a§,
spyrjast fyrir um það á símstöS-
inni hvort skeytiÖ gæti veriÖ rétt.
Kom þá í ljós aS símritarinn hafSi
slept einum staf úr. SkeytiS átti aS
.vera þannig: “Jóh. I. JV. 18.” Og
þegar nú var flett up í fyrsta pistli
Jóhannesar, þá kom þessi grein:
“Ótti er ekki í elskunni, heldur út-
rekur fullkomin elska óttann.”
—Lesb.
ENROLL NOW!
Take advantage of the low
tuition rates now prevailing
Day School $12 per month
Night School $4 per month
SUBJECTS
SHORTHAND BOOKKEEPING
TYPEWRITING PENMANSHIP
RAPID CALCULATION ARITHMETIC
SPELLING CORRESPONDENCE '
^ SECRETARIAL PRACTICE, ETC.
Call or write for descriptive folder.
Emplre Business College
212 Enderton Building Portage and Hargrave
TELEPHONE
(Next to Eaton’s) 23 252 Winnipeg