Lögberg - 09.03.1933, Síða 4

BU. 4.
LÖGBERIG, FIMTUDAGIN N 9. MARZ, 1933
Höffberg
GeflB flt hvern fimtudag af
T H E COLUMBIA PREBB LIMITED
69 5 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáakrift ritstjórana.
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Verð $3.00 um árið—Borgist fyrirfram
rhe "Lögberg" ls printed and publiahed by The Columbia
Preas, Llmited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
PHONE8 S6 327—86 328
Japan
Japanar hafa hafið stríð gegn nágranna-
þjóð sinni Kínverjum. Þeir hafa ráðist með
miklum her inn á land þeirra og aðfarir þeirra
eru slíkar, að ekki getur verið vafamál, að
ætlun þeirra sé sú, að kúga Kínverja til að
láa að kröfum þeirra í öllum atriðum.
Aðal ágreiningurinn milli þessara tveggja
þjóða er út af þeim hluta Kínaveldis, sem
Manchuria heitir. Er það landflæmi mikið
og aðallega bygt Kínverjum, sem þar stunda
búskap. Hefir mikill f jöldi þeirra flust þang-
að á síðari árum, því þar er landrými mikið
og landið vel fallið til landbúnaðar, ekki ó-
svipað Sléttufylkjunum í Canada, en víðast
annarsstaðar í Kína er þéttbýli afar mikið.
Japanar eru þar heldur fáir og hafa ekki
viljað flytja þangað, þó þeir hafi átt kost á
því, vegna þess að þeim þykir þar of kalt, og
þeir af þeim, sem þar eru stunda ekki búskap,
heldur eru þeir í bæjunum og stunda verzlun
og iðnað og annað þess konar.
En þó fáir Japanar séu í Manchuria, þá
hafa þeir lagt afarmikið fé til þess að byggja
landið. Þeir hafa bygt þar járnbrautir og
lagt þar fé í ýms önnur fyrirtæki og eiga þar
mikilla hagsmuna að gæta. Ejn sérstaklega
ríður þeim mikið á að fá hráefni frá Man-
churia, málma og margt annað, fyrir sinn
mikla iðnað. Það skiftir því miklu máli fyrir
þá, að hafa þar mikil ráð og helst yfirráð. 1
Japan er fólkið alt of margt fyrir stærð
landsins og þar sem Japanar eru ófúsir að
flytja burt úr föðurlandi sínu, ríður þeim
mikið á að stunda iðnað af miklu kappi, eins
og þeir nú gera, og sðlja iðnað sinn til Kín-
verja og annara þjóða. Yfirráð í Manehuria
hefir því afar mikla þýðingu fyrir þá, þó þeir
flytji ekki þangað sjálfir.
Eins og ekki var við að búast, gátu Kín-
verjar ekki að því gengið, að gefa stjórn
annars ríkis yfirráð yfir nokkrum hluta lands
síns og hefir mikil þræta staðið yfir milli
Kínverja og Japana út af þessu máli nú all-
lengi og stundum komið til vopnaviðskifta.
Skal sú saga hér ekki rakin, því það yrði of
langt mál.
Báðar þessar þjóðir hafa alt til þessa til-
heyrt Þjóðabandalaginu og því ekki nema eðli-
legt að þessi mál kæmu fyrir það og það léti'
þar mikið til sín taka. Þaö hefir Þjóðabanda-
lagið líka gert. Það hefir rannsakað þessi á-
greiningsmál frá rótum, og það hefir mikið
til þess reynt, að koma hér á sáttum, án stríðs
og blóðisúthellinga. Á þeim sáttatilraunum
hefir staðið lengi, að minsta kosti síðan í
september 1931. E,n þær sáttatilraunir hafa
algerlega mishepnast. Það verður ekki betur
séð, en að Japanar hafi hér ekki viljað að
nokkrum sanngjörnum samningum ganga, eða
nokkrum sáttum taka. Þeir hafa viljað vera
hér einir um hituna og leika lausum hala við
Kínverja, án allra afskifta Þjóðabandalags-
ins. Þeir hafa ekki annað viljað, en kúga
Kínverja til að láta að þeim kröfum, sem þeir
gera nú á hendur þeim, og þá væntanlega hafa
frían aðgang til að gera síðar hverjar þær
kröfur til þeirra, sem þeir kunna að láta sér
detta í hug.
A því er enginn efi að Japanar hafa nokk-
uð til síns máls. Kröfur þeirra á hendur
Kínverjum, eru ekki allar ósanngjarnar og
ranglátar. Kínverjar hafa ekki staðið við
alla sína samninga við Japana og ekki upp-
fylt öll þau loforð, er þeir hafa gefið þeim.
En þrátt fyrir þetta lítur Þjóðabandalag-
ið svo á þessi mál, sem það í langan tíma
hefir kynt sér vandlega og rækilega, að Jap-
anar hafi engan rétt til þess, að hefja ófrið
gegn Kínverjum. Það lítur svo á, að hér sé
um hreina og beina ágengni að ræða, sem sé
með öllu óafsakanleg. Fulltrúar allra þeirra
þjóða, sem Þjóðabandalaginu tilheyra, eru
hér eindregið á móti Japan, og lýsa yfir því,
að Japanar ráðist hér á aðra þjóð að fyrra
bragði, með ófriði og í eigin hagsmunaskyni,
og gangi þar með á gerða samninga og bregð-
ist því, sem þeir hafa hátíðlega lofað.
Það má því svo segja, að Japanar hefji
iþennan ófrið í óþökk svo að segja alls heims-
ins. Að vísu tilheyra ekki allar þjóðir Þjóða-
bandalaginu og er Bandaríkjaþjóðin þar á
meðal. En ekki munu Japanar þurfa þaðan
styrks að vænta, þegar þeir ráðast á aðra þjóð
með ófriði. Það verður því ekki betur séð, en
Japanar séu hér mjög einangraðir, en þeir
treysta á hertýgi sín, eins og Golíat forðum,
og enn veitir þeim miklu betur í stríðinu við
Kínverja.
Betel
Ræða flutt á 18. afmælissamkomu stofnunar-
innar í Fyrstu lútersku kirkju í Winnipeg
2. mars, 1933, af Dr. B. J. Brandson.
íllli'heimilið Betel, undir umsjón Hins Ev-
angeliska lúterska kirkjufélags Islendinga í
Yiesturheimi hefir nú verið starfandi í 18
ár. Um langt skeið áður en stofnun þessi varð
að virkileika höfðu mjög margir af fólki voru
fundið til þess að mjög brýn þörf væri fyrir
slíka stofnun. Að svo var, gátu menn sann-
færst um við íhugun krimgnmstæðna sam-
fara landnámi Islendinga í Vesturheimi.
Hingað komu margir, bæði menn og konur
sem þegar höfðu lifað sína yngri og fegurstu
æfidaga, og jafnvel sumir verið orðnir há-
aldraðir. Það var þess vegna ekki óeðlilegt
að margt af þessu fólki yrði undir í barátt-
unni fyrir lífinu í framandi landi þar sem erf-
iðleikar voru oft meiri en hvað þeir höfðu
átt von á. Þess vegna voru það æði margir
sem upp á aðra voru komnir þegar ellin loks
kom þeim á kné og þeir gátu ekki erfiðað
lengur. Margt af þessu gamla fólki kunni
ekki enska tungu og þar af leiðandi fanst það
næst um óbærilegt að verða að leita sér skýlis
á hérlendum stofnunum, þótt það hefði í sum-
um tilfellum verið hægt að gera það. Líka
fanst mönnum að það vera þjóðernisleg
skylda sem hvíldi á Vestur-Islendingum að
sjá þessum ellihrumu meðbræðrum sínum
fyrir verustað og lífs viðurræri. Hvergi
kemur sönn þjóðræknistilfinning fram í feg-
urri mynd en þegar sá andi er ríkjandi að
það sé heilög skylda að liðsinna þeim af
sinni eigin þjóð sem verulega hjálparþurfa
kunna að vera. Ef hjálpfýsi gagnvart þeim
sem bágt eiga skoðast sem mælikvarði sannr-
ar þjóðrækni, þá held eg að íslendingar yfir-
leitt séu þjóðræknismenn og þoli vel í þessu
tilliti samanburð við aðrar þjóðir.
En þótt oft væri talað um þörfina sem úr
þyrfti að bæta voru framkvæmdimar lengi
litlar. Heiðurinn af því að hrinda þessu máli
til verulegra framkvæmda tilheyrir kvenfél-
agi Fyrsta lúterska safnaðar í Winnipeg, og
innan þess félagsskapar mun frú Lára
Bjarnason hafa átt mestan þátt í að hafist
var handa til virkilegra framkvæmda. Eftir
að hafa haft þetta mál á dagskrá æði mörg
ár og safnað til þess töluverðu fé komst kven-
félagið að þeirri niöurstöðu að málinu væri
betur borgið í höndum kirkjufélagsins, og
þess vegna, árið 1913, fór kvenfélagið þess á
leit við kirkjufélagið, að það tæki málið að
sér. 1 bréfi því, sem kvenfélagið ritaði for-
seta kirkjufélagsins við þetta tækifæri, stend-
ur meðal annars þetta:
“Kvenfélag fyrsta lúterska safnaðar í
Winnipeg hefir samþykt að biðja hið heiðr-
aða kirkjuþing að taka sér til umsjónar og
stjórnar málefni g'amalmenna heimilis stofn-
unar þeirrar, sem það hefir haft meðferðis
um nokkur ár. Vér álítum málefninu betur
borgið undir stjórn og umsjón kirkjufélags-
ins en í vorum höndum, og vonum að hið
heiðraða kirkjuþing sjái sér fært að verða
við þeirri beiðni vorri.
Fjársjóð hinnar tilvonandi stofnunnar
hefir féhirðir til reiðu til að afhenda hann
kirkjufélaginu þegar það heimtar.”
Það var efalaust viturlegt af kvenfélaginu
að ráðstafa málinu á þennan hátt- Líka ber
það með sér að hér ráði engin eigingimi,
lieldur var það efst í huga hvað málefninu
vræri fyrir beztu. Kirkjuþingið tók við mál-
inu til meðferðar og sjóð og eignum þeim
sem þegar voru til, að upphæð $3,748. Samt
var það ákvarðað að stofnunin skyldi ekki
sett á fót það ár, en á næsta kirkjuþingi, nefni-
lega .1914, var samþykt að byrja á fyrirtæk-
inu á komandi hausti og nefnd kosin sem
falið var á hendur að stjóraa fyrirtækinu.
Þeir sem kosnir voru í nefndina voru séra
N. Stgr. Thorlaksson, Jónas Jóhannesson,
Gunnl. Jóhannsson, Árni Eggertson og G. P.
Thordarson. Af þessum mönnum er Jónas
Jóhannesson enn í stjómarnefnd heimilisins.
Öll þau ár sem stofnunin hefir verið til, hefir
hann starfað með dæmafárri elju og dugn-
aði. Öll þessi ár hefir hann verið féhirðir
stofnunarinnar. Hagsýnl hans og víðtæk
þekking sérstaklegia á öllu sem að byggingum
lýtur hafa verið heimilinu til ómetanlegs
gagns. Störf hans í fyrirtækisins þarfir
verður af vinum þess aldrei full þakkað.
Þótt kirkjuþingið hefði ákvarðað að starfið
skyldi byrja þá um haustið 1914, J>á varð það,
ýmsra ástæða vegna, ekki fyrr en 1. mars,
1915, að stofnuninAomst á fót.
Þessa afmælisdags stofnunarinnar
hefir kvenfélag Fyrsta lúterska
safnaðar minst ár hvert, eins og
móöir, sem aldrei gleymir fæðingar-
degi barns síns. Byrjáð var í húsi
á Winnipeg Ave. Aðeins þrjár
konur voru þar til vistar fyrsta mán-
uðinn, en svo smá bættist við hóp-
inn, þar til um haustið, 1915, þegar
flutt var til Gimli, voru það 10 sem
lögðu á stað frá húsinu á Winni-
peg Ave. og þrjár bættust við á
járnbrautarstöðinni. Fyrir þá sem
hjátrúarfullir eru, þykir 13 óheilla
tala, en i þetta sinn var það sönn
happatala, þvi fyrirtækið sem hér
átti hlut að máli hefir blessast langt
fram yfir þær vonir sem vinir þess
og stuðningsmenn gerðu sér í byrj-
un. Af þessum 13 er enn einn á
lifi, Jakob Briem, sem svo margir
kannast við. Heimilinu á Winni-
peg Ave. var stjórnað af Miss
Elenoru Julius.
Þegar heimilið var flutt til
Gimli fór hún þangað og hélt stöðu
sinni við heimilið þar til á síðast-
liðnu hausti að hún beiddist lausn-
ar eftir nær 18 ára dygga þjónustu
í heimilisins þarfir.
Á kirkjuþingi 1915 var nefnd
þeirri, sem þá var kosin, falið að sjá
heimilinu fyrir hæfilegu húsnæði,
og hafa þær aðrar framkvæmdir er
hún sæi nauðsynlegar. Skömmu eftir
kirkjuþing sagði einn nefndarmað-
ur sig úr nefndinni og útnefndi
forseti kirkjufélagsins mig í nefnd-
ina. Þess vegna hef eg næst Jónasi
Jóhannessyni þann heiður að hafa
starfað lengst i stjórnarnefnd Betel.
Fljótt komst nefndin að þeirri nið-
urstöðu að heimiliö á Winnipeg
Ave. væri öldungis ónógt, og leiddi
það til þess að heimilið var flutt
til Gimli, sem af ýmsum ástæðum
þótti ákjósanlegasti staðurinn
fyrir slíka stofnun. Við þann
stað eru tengdar margar viðkvæm-
ar endurminningar frá landnámstíð
íslendinga í Ameríku, og í huga
margra er það tilhlýðilegt, að þar
standi sú stofnun, sem íslendingar
i þessu landi hafa að miklu leyti
helgað minningu hinnar fyrstu ís-
lenzku kynslóðar, frumherjanna,
sem lögðu sitt dagsverk til þess að
slétta vegjnn fyrir þá sem síðar
koma. Skýrsla nefndarinnar til
kirkjuþings 1916 skýrir nokkuð ít-
arlega frá starfinu það ár og vil
eg leyfa mér að lesa hér þá skýrslu.
“Skýrsla Gamalmennaheimilis
nefndar
“Kirkjuþingið 1915 fól nefnd
þeirri, er þá var kosin til að stjórna
gamalmennaheimilinu, sem þá var
nýstofnað, að sjá heimilinu fyrir
húsnæði og gera allar þær ráðstaf-
anir, sem nauðsynlegar þættu í því
sambandi. Eftir vandlega umhugs-
un málsins, var það niðurstaðan, að
kaupa skyldi fyrir heimilið bygg-
ingu þá á Gimli, sem kirkjuþinginu
hafði verið bent á af nefndinni frá
því árið áður. Þótt eflaust hefði
verið ánægjulegra að geta bygt til-
hlýðilega byggingu, sniðna algerlega
eftir þörfum vorum, þá hefði slík
bygging kostað margfalt meira fé
en hvað nefndin hafði yfir að ráða.
Engin lánfélög lána peninga út á
byggingar slíkra stofnana, svo að
óhjákvæmilegt er að borga allan
kostnað, sem slikt fyrirtæki hefir í
för með sér, um leið og verkinu er
lokið. Aftur á móti fékk nefndin
þessa umtöluðu húseign meþ mjög
góðum- kjörum. Eignin kostaði
$4,000, og var það stórum mun
minna, en hinn upprunalegi kostnað-
ur við eignina. Líka fylgdi allur
húsbúnaður, sem í húsinu var, og
sem var töluvert mikils virði. Sam-
kvæmt kaup6kilmálum borgaði
nefndin $1,000 í eigninni, og þar
að auki lét hún fasteign þá, sem
stofnunin átti á Loni Beach, sem
G. P. Thordarson hafði gefið stofn-
uninni, fyrir $800 upp í þessa nýju
eign. Sú upphæð, sem eftir stend-
ur, $2,200, borgast $500 á ári, með
6 prosent vöxtum. En að gera hús-
ið þannig úr garði, að það gæti
komið að tilætluðum notum, kostaði
töluvert fé. Sérstaklega voru það
hitunartæki í bygginguna, sem kost-
uðu mikið, og svo þurfti að gera
við grunn hússins og ýmislegt fleira.
Allur sá kostnaður kom upp á rétt
um $3,000. Húsið er nú komið
í viðunanlegt ástand og er hlýtt og
þægilegt til íbúðar.
“Heimilið var flutt til þessa nýja
samastaðar i. sept. siðastliðinn, og
3. okt. var stofnunin vígð af forseta
kirkjúfélagsins og gefið nafnið
Betel. Þetta nafn sýnist hafa verið
sérlega heppilega valið, því að á
rúmlega einu missiri er svo að sjá
sem það eigi vinsældum að fagna
hjá öllu fólki voru.
“Þegar heimilið var flutt til
Gimli, þá útheimti sú breyting meiri
starfskrafta við stofnunina, en áður
voru. Nefndin var svo lánsöm að
fá Mrs. Ásdísi Hinriksson til þess
að taka til starfa við heimilið, og
hefir hún ásamt Miss Elenoru Jul-
ius veitt heimilinu forstöðu síðan.
Að fyrirtækið hefir blessast eins vel
og reynd hefir á orðið til, þessa
tíma, er sérstaklega að þakka þess-
um tveim konum, því þær hafa
gegnt þeim starfa, sem þær hafa
tekist á hendur, með sérstakri
alúð og trúmensku, og í allri fram-
komu þeirra við heimilisfólkið hef-
ir sannur kærleikur verið sterkasta
hvötin. Þær hafa ætíð gert sitt ýtr-
asta til þess að því fólki, sem þær
hafa um að sjá, megi líða vel og
vera ánægt með kjör sín, og sýn-
ist þeim takast þetta mjög vel.
“Nú sem stendur eru 26 gamal-
menni á heimihnu, og er það eins
margt og mögulegt er að hafa þar
plássins vegna. Umsóknir hafa
komið frá töluvert fleirum, sem
ómögulegt hefir verið að sinna
plássins vegna. Flestar umsóknir
hafa komið nú á tveim síðastliðnum
mánuðum, og bendir það á vaxandi
hylli stofnunarinnar. Ef það á að
verða mögulegt, að veita nokkuð ná-
lægt því öllum þeim inntöku, sem
þess æskja, þá verður að stækka
stofnunina að mun. En slíkt út-
heimtir ekki aðeins kostnað við
bygginguna, heldur og líka stórum
aukinn starfrækslukostnað.
“Fjárframlög frá almenningi hafa
verið sérlega rífleg, og vonandi að
þau haldi áfram að vera þannig,
svo framarlega að stofnunin geti
haldið þeim vinsældum, sem henni
hefir nú auðnast að ná. Fjárfram-
lög hafa komið ekki einungis frá
fólki því, sem tilheyrir kirkjufélagi
voru, heldur og ýmsum öðrum, og
í sumum tilfellum hafa þær upp-
hæðir verið stórar.
“Eins og skýrsla féhirðis ber með
sér, hefir heimilisfólkið borgað
$1,000 til heimilisins síðastliðið ár.
Þótt það séu margir, sem eitthvað
borga, þá eru hinir fleiri, sem ekki
geta borgað neitt. Einmitt þeir,
sem ekkert geta borgað, þurfa þeim-
ilisins mest með, og það verður
nefndin að taka til yfirvegunar,
þegar um inngöngu á heimilið er að
ræða.
“Fyrir ötula frammistöðu Thom-
as H. Johnsons ráðherra, veitti
Manitobastjórn fyrirtækinu $1,500
fyrir hið yfirstandandi ár. Af þess-
ari upphæð var $1,000 veitt upp i
kostnað við bygginguna, en $500
upp i starfrækslukostnað. Um leið
fengum vér nokkurnveginn vissu
fyrir þvi, að fyrirtækið mætti eiga
von á $500 styrk á ári framvegis.
“Aðal spursmálið, hvað Betel
viðvíkur, er, hvort menn vilja að
stofnunin haldi áfram eins og hún
er nú, eða hvort stækka skuli stofn-
unina að svo miklum mun, að hún
fullnægi að mestu leyti þeim þörf-
um, sem bersýnilega eiga sér stað.
Nefndin hefir ekki neinar tillögur
fram að færa í þessu efni, heldur
aðeins bendir kirkjuþinginu á kring-
umstæðurnar, eins og þær nú eru.
Aðeins vill nefndin láta í ljós
ánægju sína og þakklæti yfir því,
hve drengilega fólk vort hefir stutt
þetta fyrirtæki. Almenningur hefir
séð þörfina og hefir gert sitt til
þess að henni mætti verða íullnægt.
“Nauðsynlegt álítur nefndin, að
stofnunin sé löggilt samkvæmt lög-
um Manitobafylkis, og leggur til, að
þetta kirkjuþing geri nauðsynlegar
ráðstafanir til þess að það verði
gert.
“Fyrir hönd nefndarinnar,
B. J. Brandson, formaður.
/. Jóhannesson, féhirðir.
Gunnl. Jóliannsson, ritari.”
\?ið þessa skýrslu er lítið að at-
huga nú. Kirkjuþingið fól nefnd-
inni málið til frekari framkvæmda
og gaf henni vald til þess að safna
1 melr en þrlBJung aldar hafa Dodd’e
Kidney Pills veriB viBurkendar rétta
meSaliB viB bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdómum. Fást hjfl
öUum lyísölum, fyrir 60c askjan, eBa
sex öskjur fyrir $2.50, eBa beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
fé í byggingarsjóð, því þá var þegar
augljóst að heimilið var langt um
of lítið til þess að J>að mætti þörf-
um fólks vors. A eitt eða tvö atr-
iði í sambandi við skýrsluna vil eg
samt minnast. Fyrst vil eg skýra
frá hvernig stofnúnin fékk nafnið
“Betel.” Þegar kom til þess að
flytja á hið nýja heimili á Gimli
kom það til tals að stofnunin ætti
að hafa eitthvað sérstakt nafn.
Nefndinni kom ekki saman um
nafnið, eða réttara sagt hún var
ráðalaus með nafn. Leitaði hún
þá ráða hjá séra Birni Jónssyni, og
stakk hann upp á nafninu “Betel”
og skýrði hann heimilið þvi nafni
þegar hann vígði það 3. okt., 1915.
Öllum mun koma saman um að
nafnið sé sérlega heþpilegt og hafi
þvi fylgt mikil gæfa. Annað sem
eg vil benda á er sú fjárupphæð
sem stofnunin fékk frá fylkisstjórn
þessa fylkis. Betel hélt áfram að
fá $500 á ári frá fylkisstjórninni
þar til fyrir tveim árum að nefndin
afsalaði sér þeim styrk. Þessi
styrkur var tiltölulega minni en
hvað aðrar samkyns stofnanir i
fylkinu voru aðnjótandi. Samt var
það notað til þess að reyna að gera
stofnanina tortryggilega í augum
manna. Óhlutvandir menn gáfu
það í skyn að óþarfi væri að leggja
fé til Betel því stjórnin stæði eig-
inlega straum af fyrirtækinu. Eins
lengi og brýn þörf gerðist og stofn-
unin var í verulegri fjárþröng var
ekkert nema eðlilegt að leitað væri
á náðir stjórnarinnar ef á lá. En
ef íslendingar vilja eiga sína eigin
stofnun til nota fyrir sitt eigið fólk
þá ættu þeir að sjá sinn sóma mest-
an í því að starfrækja þá stofnun
án þess að leita styrks frá hérlendri
stjórn. Það getur vel svo farið enn
að við verðum að flýja á náðir ein-
hverrar stjórnar ef íslendingar
bregðast sinni eigití stofnun, en eg
vonast til að eg sjái aldrei þann dag.
Skömmu eftir að það varð heyrum
kunnugt að Betel hefði afsalað sér
tilkalli til stjórnarstyrks mintust
einir þrír hérlendir menn á þetta
við mig. Enginn þeirra vi§si að
eg væri nokkuð við stofnunina rið-
inn. Allir þessir ménn létu það álit
í ljósi, að hér hefðu íslendingar gef-
ið öðrum þjóðflokkum mjög gott
eftirdæmi, að framkoma þeirra væri
svo frábrugðin því sem menn ættu
að venjast að íslendingar verðskuld-
uðu hér sérstaka viðurkenningu.
Þótt kirkjuþingið 1916 hefði fal-
nefndinni fjársöfnun til byggingar
fyrir heimilið varð ekki af neinum
framkvæmdum á næsta ári. Striðið
stóð þá sem hæst og gerði allar
slíkar framkvæmdir sérlega örðug-
ar. En árið 1917 barst heimilinu
stór óvænt gjöf þar sem var dánar-
bú Jóns Helgasonar, $866 í pening-
um og tólf skuldlausar lóðir á Fleet
St. í W'nnipeg- Eg hef áður skýrt
frá hvernig þessi einmana, gamli,
deyjandi maður var fluttur inn á
almenna sjúkrahúsið í Winnipeg
fáum dögum áður en hann dó og
hvernig það atvikaðist að hann af-
henti mér allar eignir sínar fyrir
Betel, og vil eg ekki taka tíma til
að segja þá sögu á ný. Þetta varð
til þess að J>cgar tækifæri svo
bauðst til að kaupa Lakeview
Hotel bygginguna á Gimli sá nefnd-
in sér fært að gera það. Heimilið
var flutt í hina nýkeyptu byggingu
um haustið 1917. Tuttugu og þrír
vistmenn fluttu í hið nýja heimili
og eru þrír af þeim enn á lífi.
Þegar flutt var heimilið haustið
1917 bjóst nefndin við að nægilegt
húsrúm yrði fyrir alla sem inntöku
æsktu, þar sem þetta nýja heimili