Lögberg - 09.03.1933, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. MARZ, 1933
Bl.i 7
Gömul ferðasaga
Eftir G. T. Athelstan
(iNiðurlag,) -------
Helgi ísaksson og móÖir hans
komu næst. Síðan Árni og eg. Leist
inér svo á a'S hér væri helst til margt
kvenfólk í einum bát, og bættist svo
við skipsjómfrúin, sem eg varð að
að sitja undir í 16 klukkutíma. Já,
ef j>ið hafið aldrei reynt að sitja
undir sama kvenmanninum í sextán
klukkutíma, hálf-frosinn og glor-
hungraður, og það úti á rúmsjó, þá
vitið þið ekkert hvað eg er að tala
um. En það er í fyrsta skifti, sem
eg hefi þakkað minum sæla fyrir að
losast við “faðmlög” kvenmanns!
Auðvitað gat eg ekki látið hendurn-
ar hanga niður aðgerðarlausar, all-
an þennan tima, heldur hélt eg utan
um blessaða skipsjómfrúna, enda
var hún hin laglegasta telpa, vel
klædd og vel fædd, því skipsjómfrú
var hún og hýrt auga gaf hún mér
þegar i land kom, því megið þið
trúa. En svo var eg nú harðtrúlof-
aður maður og þorði ekki fyrir mitt
auma líf að vinka svo mikið sem
öðru auganu á hana.
Og nú ýttum við úr vör—eða frá
skipinu, með 14 manns um borð i
.bátnum, og biðum eftir að hinir bát-
arnir kæmu. Já, þarna var stýrið á
skipinu alt böglað og skrúfan af.
Ljót sjón. Og nú kom stóri bátur-
inn troðfullur, og á eftir litli bátur-
inn með 5 mönnum. Alls vorum við
34. Af þeim drukknuðu 9, en tveir
dóu eftir að í land kom, og einn dó
á leiðinn, og var hann settur út meS
blessun okkar, sem vorum ekki langt
frá því að krókna.
Þarna komu þrír eldarar, lítið
klæddir og skjálfandi, í litla bátinn,
sem annar stýrimaður veitti for-
stöðu. Virtust margir hafa mikið
traust á þeim manni, enda var hann
harðgerður á aS líta.
Var nú kallast á um ferðina.
Veðrið var ekki sem verst, og lítill
sjógangur þarna í stöðuvatninu okk-
ar. Áreiðanlegá var þó veðrið að
batna, og nú var stefnt til lands—
100 mílur. Mastur var sett upp en
það passaði nú ekki í kjölinn, svo
nærri lá aS bátnum hvolfdi þegar
það datt. Kalli á Svínaskála hafði
þó hníf, og Árni var nógu góður
snikkari til þess að tálga mastrið.
V'ar nú sett upp segl og sigldum við
suður með ísspönginni og út á ber-
svæði. Einhverra hluta vegna voru
þó hinir bátarnir á eftir, og var þó
skipun skipstjórans að hver sæi um
sig hér eftir. Héldum við því á-
fram, en hinir bátarnir hurfu okkur
sjónar innan skams. Var seinna
eitthvert rifrildi á þeim bátum;
litli báturinn of litill til þess að
standa þetta ferðalag, þó þar væru
fimm hraustir karlmenn, og næsta
dag varð það úr, að 9 beztu menn-
irnir voru valdir til þess að ná landi
á litla bátnum, því þá voru bátarnir
ekki nema um 2 mílur frá landi, en
sá bátur kom aldrei að. Var þar á
meðal Jósep kaupmaður á Akureyri.
Aftur á móti barðist fólkið á stóra
bátnum við sjóinn þangað til að
Sveinn í Fagradal, sem þá hafði
fengið fregn um okkur sá þann bát
og lagði á stað á mánudagsmorgun
að bjarga fólkinu, sem hafði þá ver-
ið að berjast við hungur og kulda
síðan á föstudagsmorgun um kl. 5,
að við yfirgáfum skipið. Kann séra
Halldór þá sögu betur en eg, og vík
eg því að “mínum” bát.
Innan skamms rákumst við á ís.
Brotnaði stefnið á bátnum töluvert,
og vatn kom í bátinn. Lagðist eg
þá framm á stefnið og benti með
handleggjunum stýrimanninum, því
svokallaður bláis var í sjónum, en
það er sá ís kallaður, sem lengi hef-
ir legið i sjó og er því eins og
svampur, holóttur og næstum í kafi,
en upp úr flestum jökunum stóðu
þó smá strítur, sem hægt var að sjá
áður en á rækist. Gekk þetta svona
um hríð. Allan daginn silgdum við
svo í góðu veðri. En svo fór að
lægja með kvöldinu. Við stýrið sat
fyrst sjálfur skipstjórinn, en seinna
tók við stýrinu gamall sjómaður,
sem var á skipinu Norge, sem fórst
við strendur Skotlands tveimur ár-
um áður með 500 manns á dekkinu.
Misti þar skipstjórinn, Gundersen,
rétt sinn á að stýra skipi, en þetta
skip var Ameríkuskip dönsku lín-
unnar. Var það dálítil tilbreyting
fyrir okkur Árna að hlusta á þenn-
an mann segja svaðilfarir sinar, og
fanst okkur eins og minna lægi við
þó við þessar fáu hræður færum <
sjóinn. Samt langaði okkur til að
lifa.
Nú var komið logn og myrkur.
Við settumst við árarnar. Hafði eg
tekið af mér skóna og stóð í vatni
upp í mjóaleggi, en aðeins hafði eg
skinnhanska á höndunum, og hafði
eg hent þeim, en sett upp ullarsokka
á hendurnar. Var erfitt að róa með
slíkt á höndunum, því enginn þumall
var, og því erfitt að halda um ár-
arnar. Hafði amma mín gefið mér
ein 3 eða 4 pör af beztu sokkum, og
komu þeir sér vel fyrir kvenfólkið,
en eg gaf þeim ein fimm eða sex
pör af sokkum áður en við lögðum
á stað, og fékk skammir hjá skip-
stjóra fyrir að fara ofan í skipið
rétt áður en við yfirgáfum það.
Annars vantaði mig helzt að fara
út í skipið aftur eftir að í bátinn
kom, því mér fanst það mundi vera
notalegra að fara niður með skip-
inu en beint í kjaftinn á hákarlin-
um. En til allrar lukku varð nú
ekkert úr þeim ráðagerðum fyrir
mér. Og nú rérum við, og rérum og
rérum. En slöpp voru áratökin hjá
okkur, því ekkert var að borða og
ekkert hafði verið borðað kvöldið
áður í skipinu. Enginn hafði vist
lyst.
Eitthvað náðist þó af brauði, en
vatn var ekkert, dálítið af víni sem
einn hásetinn, sá eini utan skip-
stjóra og þess er við stýrið sat, sem
var á okkar bát, drakk þangað til
að hann varð fullur og dó. En nú
fór ýmislegt að koma fyrir. Við
fórum að sjá land. Land! Vorum
við þakklát í meira lagi. Var nú
stefnt á “landið.” Jú, þarna var
fjörðurinn áreiðanlega — Borgar-
fjörður! Við rérum og rérum alt
hvað af tók. Og nú vorum við rétt
að fara upp í fjöruna; árarnar
dregnar upp, og húrra kom frá öll-
um í senn. En þetta var ekki land—
heldur missýningar. Þokan og
myrkrið—hungrið og þreytan—og
ímyndunaraflið gerði þetta að
reglulegum Borgarfirði. Þekti eg
fjörðinn? Eg skyldi nú segja- Við
sáum jafnvel húsin. Og svo eltum
við annað land nokkru seinna. Eng-
inn var í efa um að þarna væri nú
land. Alt fór á sömu leið,—ekkert
land.
“Róið á tunglið,” sagði skipstjór-
inn. Fór eg að reyna að athuga hvar
tunglið væri um þetta leyti nætur.
Fanst mér skipstjóri vera orðinn
vitlaus. “Róið á tunglið,” kallaði
hann aftur.
Og við rérum. Ekki var til neins
að mögla. Við vorum öll að reyna
að bjarga okkur. Kvenfólkið sat i
einum hóp aftur í skut — hljóða-
laust. Ekki æðruorð frá veiku kon-
unni. Við reyndum að syngja, karl-
mennirnir. Eg fór að blístra, en
fékk aftur skammir hjá skipstjóra.
Var það álitið ógæfa að blístra á
sjónum, sérstaklega í sjávarháska.
Fór eg þá að reyna að syngja og
kom Árna til að raula, en eg var
ákafur að gera eitthvað, og svo var
Kalli. Samt fanst mér eins og að
bátinn bæri ekkert áfram. Eg var
óvanur slíkum róðri, og var farinn
að fá sting í handleggina og axlirn-
ar, og svo bárust óraförin til hliðar,
en ekki aftur með bátnum. Benti
eg skipstjóra á þetta. “Róið á tungl-
ið”, sagði hann. En nú var eg bú-
inn að fá nóg af svo góðu. Tunglið !
Aldrei hefir það verið eins aum-
ingjalegt eins og þetta kvöld. Blátt
,af kulija, eins og við, og með glóð-
arauga—glorhungrað? og vesaldar-
legt.
Tunglið! “Til fjandans með
tunglið,” sagöi eg. Já^ lengi hefi
eg verið kjaftfor, en nú tók út yfir
alt þegar eg fór að rífast við sjálf-
an skipstjórann. Mölduðu aðrir i
móinn, en mér tókst að sýna og
sanna, að alt okkar erfiði fór fyrir
gýg. Báturinn þokaðist ekkert á-
fram — alls ekkert, og eg lagði
mína ár upp! “Ef eg á að róa meira
verð eg að róa á eitthvað annað en
tunglið”—og nú var eg orðinn hás.
Og eg lagðist á boröstokkinn um
stund, og hefi líklega sofnað. Vakn-
aði eg við að Árni var að hrista mig
og skaka.
“Vaknaðu, Tyrggvi, vaknaðu, þú
ert að deyja, maður, vaknaðu!”
“Æ, láttu mig vera; mér líður vel,
láttu mig vera.” Og mér leið vel. Já,
óuinræðilega vel; fann hvorki til
hungurs né kulda. En eg vissi líka
að Árni hafði farið með rétt mál,
því eg var satt að segja að deyja.
Eg var rétt um að missa meðvitund-
ina, það fann eg, og eg kærði mig
ekki lengur um að lifa. Bað eg Árna
ennþá einu sinni að lofa mér að
vera; að mér liði nú vel, en hann
hélt áfram, að hrista mig og skaka.
Og mér fanst eg verða þess var að
sálin væri að yfirgefa likamann, þó
ekki tryði eg því þá, að eg hefði
nokkra sál,—þá samt fann eg að
um einhvern skilnað var að ræða.
Mér fanst eg vera að lyftast upp
úr bátnum; eg sá ofsjónir—já, eitt-
hvað fallegt og unaðslegt, en fann
svo að blóðið fór að hreyfast aftur,
og enn hélt Árni áfram að hrista
mig, og var hann nú orðinn vondur
—hristi mig og skók. Og eg vakn-
aði. Hafði eg þá mist húfuna í sjó-
inn og nú var ekkert á mínu höfði
nema ljósgult hárið, og eg fann því
meira til kuldans. Hafði eg lika
frosið við borðstokkinn, og frosinn,
saltur sjórinn var á hálsinum á mér.
Og smám saman komst í mig líf.
Byrjaði eg á því að berja höndunum
í fótleggina, og svo innan skamms
að berja mér upp á sjómanna vísu.
og lífiS kom aftur til min. Eg leit i
kring—og eg fór að hugsa. Já, ef
það væri ekki verra að deyja en
þetta, þá væri það kannske betra en
að lifa. Jæja, og hversvegna að lifa
úr þessu?
Og eitthvað líkt þessu hugsaði eg.
Og enn í dag er eg ekki alveg viss
um hvort árangurinn hefði orðið
betri eða verri ef eg hefði lognast
út af þarna á bátnum. Hafði hann
ekki dáið kvalalaust sænski sjómað-
urinn, sem kastað \?ar út daginn áð-
ur? Sannarlega Ieið honum núna
betur en okkur—já, kannske fram
á þennan dag?
Ekki sást til lands ennþá. Og nú
fór aftur aö hvessa. Birti þó upp
um tíma og sáum við þá að við vor-
um suð-austur af Reyðarfirði —
höfðum hvorki minna né mjórra en
rekið alla þessa óraleið á einni nóttu
—frá Borgarfjarðarmynni, sem við
áreiðanlega vorum, og alla leið suð-
ur fyrir Reyðarfjörð. Sáum við nú
norður með ströndinni alla leið til
Seyðisf jarðar. En nú var vindur-
inn að suð-austan, og hugsuðum
við okkur því að taka Seyðisfjörð.
En á svipstundu fór að herða á
vindinum. Innan skamms var kom-
ið hvítfyssandi rok svo að ekki sást
100 faðma frá bátnum. Og nú
reistu öldurnar sig og var kominn
stórsjór á stuttum tíma. Þvílíkt
veður! Já, nú var úti um alt! Með
ár hafði verið stýrt alla leiðina, því
ekkert var stýrið á þessum Túlin-
iusar-bát; alt var á sömu bókina
lært, og hefði ekki komist af oröa-
laust hér í landi. Báturinn þeyttist
upp á háar öldúr og ofan i djúpa
dali, hálfur upp úr sjónum, og nú
hvein í hverju rifi, enda hafði skip-
stjórinn skipað okkur að stíga ekki
á milli bandanna í bátnum. Og í
f jóra klukkutíma sigldum við þann-
ig i grænum stokk og stöðugu roki,
og eg taldi öldurnar, vitandi að hver
og ein gæti orðið sú seinasta. Var
þetta svakalegasti tíminn í bátnum.
Fransbrauð kom fljótandi eftir
austrinu. Greip eg það fegins hendi
og hefi hvorki fyr né siðar etið betra
brauð. Var það þó ekki nema hálft,
því skipstjóri hafði mist þaö niður í
austrið, eftir að hafa gefið kven-
fólkinu einhvern bita, en blessað
kvenfólkið sat á þeim litla mat, sem
við höfðum frá byrjun, og það át
lika það litla, sem var að eta. En
þessi brauðbiti fór í okkur mennina.
Þegar lygndi vorum við komin
norður fyrir Seyðisfjörð. Ekkert
tiltökumál að taka þann fjörðinn.
\ ar því útlitið helst það að við
myndum ná Borgarfirði eftir alt
saman. Og nú fór að lygna og við
fórum að róða. Lá nú betur á okk-
ur, því nú sáum við þó land, og alt
virtist líta vel út. Smám saman
komumst við fyrir Borgarfjarðar-
tanga, og inn á f jörðinn, en nú voru
átökin heldur slöpp. Blíðalogn og
sólskin. í þrjá tíma vorum við að
skriða inn fjörðinn. Var fólkið að
gefa okkur gaum annað slagið, en
svo stóö á að Brúnvikingar áttu
hvítan bát og var von á þeim þenn-
an dag, en þeim fanst þó seint ganga
þó aldrei að Brúnvíkingar þættu
fljótir í snúningum.
Loksins tók þó einhver eftir
borðalagðri húfu skipstjórans, og
nú varð ys og þys í f jörunni.
Þegar við lentum komu mennirn-
ir vaðandi upp í mitti til.að taka á
móti okkur. Sáu þeir nú að hér
var ekki um neina Brúnvíkinga að
gera, heldur skipbrotsmenn. Og eg
stökk ofan í fjöruna á sokkunum,
og var grjótið hart undir fótinn,
enda varð eg of máttlaus í hnjálið-
unum til þess að standa uppi og
hneig niður eins og máttlaus orm-
ur. En nú hafði eg með sjálfum
mér lofað sjálfum Guði að þakka
honum innilega þessa lífgjöf, en áö-
ur en eg vissi voru tveir menn bún-
ir að ná tökum á mér og var eg bor-
inn inn í næsta hús, sem var hús
Þeirra Helga og Jóns Björnssona.
Hefir það heimili haft orð á sér fyr-
ir gestrisni, en hér tók út yfir alt.
Sjóðandi heitt, svart kaffi með
hoffmansdropum var helt i okkur
—og er eg hræddur um að altaf
síðan hefi maginn í mér verið hálf
kalóneraður, en sleppum því. Við
komumst fljótt í rúmið, Árni og eg
-*og við vissum að hinum leið lika
vel, og svo var sofið í þrjá klukku-
tima. Síðan var borðað, og það var
enginn dóna matur. Næsta morgun
lagöi Árni á stað yfir til Seyðis-
fjarðar, Hjálmadalsheiði, eins
skemtileg eins og hún nú er að vetr-
arlagi, og barst bréttin fljótt um
land alt. “Tryggvi og Árni komust
af” var hrópað um allan Seyðis-
f jörð. Og skip voru send út til þess
að gá að hinum bátunum, en eins
og segir hér að framan, komst annar
þeirra aldrei að, en hinum var
bjargað af Sveini í Fagradal tveim-
ur dögum seinna. Vissum við vel
hvað það meinti fyrir þá sem þar
voru, þvi við vorum búin að fá nóg
eftir 35 klukkutíma i bátnum.
Og svo kom skip til Borgarf jarð-
ar að sækja okkur. Ætluðum viö
því út í það á bátnum okkar, en
þegar við hreyfðum hann sat kjöl-
urinn eftir í sandinum. Trúi nú
hver sem vill, en ekki hafa Borg-
firðingar gleymt þessu ennþá, það
veit eg. Og síðan hefi eg aldrei get-
að afneitað Guði, algerlega, hvað
erfitt sem eg á þó með að gera mér
nokkra hugmynd um Guð, því eitt-
hvert óskiljanlegt afl hélt okkur á
floti allan þennan tíma í slíkum
stórsjó og slíku afskapa roki, á
grautfúnum bát. Jafnvel Árni og
Kalli, duglegustu inennirnir á bátn-
um gátu ekki bjargað okkur ein-
samlir.
Er svo þessi saga ekki lengri.
Skrifað í flýti mér til dægrastytt-
ingar í Minneapolis 8. febrúar 1933.
G. T. Athelstan.
Fiskimál
Þegar eg hafði lesið ræðu herra
Einars Jónassonar þingmanns fyrir
Gimli kjördæmi er birtist í síðasta
Lögbergi fanst mér eg verða að rita
nokkrar skýringar við þann hluta
ræðunnar, sem fjallar um sölu á
fiski, þvi um hana er mér talsvert
kunnugt. Finst mér að þingmaöur-
inn hefði átt að afla sér fyllri upp-
lý'singa um það efni, sem hann ætl-
aði að ræða, áður en hann fór á
stað.
Herra Einar Jónasson sakar ó-
beinlínis fiskikaupmennina um ein-
okun, sem hafi þær afleiðingar að
fiskiveiðamenn fái lægra verð fyrir
vöru sína jen ella, og til stuðnings
þessari staðhæfingu sinni skýrir
hann frá því að 6. febrúar hafi
fiskimönnunum á Gimli verið borg-
að 2 cent fyrir pundið af smágeddu
(saugers), á sama tíma segir hann
að lengjur af þessum fiski hafi selst
í Winnipeg fyrir 14 cent pundið. En
herra Jónasson tekur það ekki með í
reikninginn að það þostar ef til vill
eitthvað að höndla fiskinn frá því að
fiskimaðurinn á Gimli afhendir
hann, þangað til hann er seldur í
Winnipeg. Skal eg í stuttu máli
skýra þann kostnað sem það hefir í
för með sér.
Venjulega er það álitið að eitt cent
kosti að taka á móti, vigta og til-
reiða þýðan fisk, en gerum ráð fyrir
að það sé aðeins hálft cent. Kassar
ir, sem fiskurinn er pakkaður í .
kosta 32 cent hver og í hann er |
látið aðeins 50 pund af fiski. Kass-
inn er fóðraður innan með vöxuðum
pappir, og til þess að fiskurinn sé
rétt pakkaður, þarf að hafa skaf-
inn og hreinan ís. Það er því óhætt
að fullyrða að kassi, pappír og ís
kosta eitt cent á pundið. Flutningur
frá Gimli kostar öoc fyrir hundrað
pundin og fiskimaðurinn fær 3 cent ’
fyrir pundið. Efldur fiskiaðgerð-
armaður tilgerir urn 40 pund á
klukkutíma. Þessum manni má
ætla að borgað sé 40 cents um
klukkutímann, verður fiskurinn þá
?egar alt þetta hefir verið reiknað
$5.10 hundrað pundin. Reynslan
sýnir að úr smágeddu (Saugers)
fæst aðeins einn þriðji af lengjum,
verður þá kostnaðurinn á lengjun-
um $18.30 hundrað pundin. Nú er
eftir aö selja þessar lengjur og
flytja þær í búðir víðsvegar um bæ-
inn, það kostar tvö cent á pundið,
sé um stóra verzlun að ræða, má
gera ráð fyrir því að vistasölubúð-
ir fái fimm cent á pundið fyrir það
að höndla fiskinn. selja hann, senda
hann heim til kaupandans, er þá
allur þessi kostnaður orðinn 25.30
cent pundið. í þessum reikningi hefi
eg ekki gert ráð fyrir neinni þóknun
til fiskifélaganna, sem leggja fram
féð til þess að kaupa fiskinn á Gimli
og annarsstaðar, auk annars kostn-
aðar.
Mér er ekki kunnugt um smásölu-
verð á fiski í Winnipeg 6. febrúar,
en það er víst að hafi einhver selt
þessar umtöluðu lengjur á 14 cent
pundið þá hefir sá hinn sami stór-
skaðast.
Eg gæti skrifað langt mál til þess
að sýna og sanna að fiskiinaðurinn
hefir í ár fengið hærra verð fyrir
fisk sinn en nokkur annar framleið-
andi i fylkinu.
Væri alt sanngjarnlega athugaö,
og að einungis smærri hluti fiskjar-
ins er nothæfur þegar á markaðinn
er komið, búið er að greiða flutn-
ingsgjald fyrir það, sem ekki er not-
hæft, t. d. roð, ugga, haus innyfli,
o. s. frv., sömuleiðis is og þunga
kassa.
Eitt er það sem stendur í vegi
fyrir því að fiskiveiði sé eins arð-
berandi atvinna og vera mætti, er
það hiö afar háa verð á netjum.
Þau hafa lækkað mjög lítið i
ver,ði frá því sem þau voru hæst á
striðsárunum. Er eg nú að grensl-
ast eftir hvort ekki sé hægt að fá
þetta verð lækkað.
Eg vil taka það fram að fæstir
okkar, sem fiskiverzlun reka í stór-
um stil hafa nokkur umráð yfir
smásölu fiskjar í Winniþeg.
Á það mætti eg einnig benda að
hefði fiskikaupmenn hér ekki haft^
samtök (ekki einokun) sín á milli
og við fiskifélög í Bandarikjunum,
þá hefði ekki verið hugsanlegt aö
selja svipað því þann afla, sem
framleiddur hefir verið, þvi siður að
fiskimaðurinn fengi eins mikið í
aðra hönd eins og að hann hefir
fengið. Þetta liggur í augum uppi
þegar þess er gætt hvað lágt er verð
á annari fæðu.
Herra Einar Jónasson stingur upp
á því að stjórnin hef ji rannsókn við-
víkjandi samtökum fiskifélaganna.
Slík rannsókn væri sannarlega vel-
komin frá hálfu okkar fiskikaup-
manna. Þá kæmu allar hliðar greini-
lega í ljós á þessu máli.
G. F. Jónasson.
Hockey
Skautasamkepnin laugardaginn
25. febrúar, 1933.
Sex flokkar tóku þátt í vetrar i-
þróttinni canadisku um “Horn”
Þjóðræknisfélagsins, sem gefið var
hinni uppvaxandi íslenzku kynslóð
og þeirra leikbræðrum til minnis um
þúsundára alþing íslands 1930.
Samkepninni var stýrt af Mr. J.
Snydal er skipar forsæti í nefnd
íþróttamála félagsins, með honum
eru í ráði C. Thorláksson og W. J.
Jóhannsson. Fyrir sérstaka velvild
komst nefndin að góðum samn-
ingi við Olympic skautaskálann og
á Mr. Fred Hutchinson þakkir fyr-
ir. Nefnd þessi hefir ekkert fé að
ráða yfir og verður þvi aö bera sina
eigin byrði.
Fyrsti leikurinn fór frain kl. 8 e.
h. á milli Morning Glory og Fálk-
anna, er í hinum fyrnefnda flokk
eldri “hockey” leikarar, sem leika
sín á meðal yfir vetrarmánuðina kl.
8 f. h. hvern sunnudag og skemta
sér vel við íþrótt þessa.
í þessari atrennu töldu Fálkar sér
fimm hafnskot til hróðurs. Skaut
Weir 2 mörkum í höfn, Herges-
heimer 2 mörk, Orville Hafliðason
1 márk. Bn aftur ámóti skaut Chr.
Goodman þessu eina marki, sem
hans flokkur náði í höfn. —
Morning Glory: Haf nvörður
Lúðvíksson, Chr. Goodman, C.
Helgason, McWilliams, Bob Helga-
son, McLean, Graham, Allan, P.
Fredrickson, H. Gíslason. Hafn-
mark 1.
Fálkar : Hafnvörður Frank Gillis,
C. Benson, Carr, Otto Bjarnason,
Palmateer, Orville Hafliðason, Weir
Passey, Hergesheimer, Albert John-
son, Hermann, Magnús. Hafn-
mörk 5.
Hinn jafnasti og besti leikur þetta
kveld var háður af Gimli og Sel-
kirk. Flokkar þessir voru svo jafn-
ir að ágreining mun það valda hver
betri sé, en ef um nokkura yfirburði
er að ræða mun það helst hafa kom-
ið fram í góðu samspili hjá Selkirk
flokknum. En árás sú er Gimli
flokkurinn gjörði í siðasta þátt
leiksins mun lengi í minni höfð.
Flokksmenn Gimli: Hafnvörður
J. Sinclair, Dreger, O. Sólmundson,
Johannsson, Crutnes, Anderson,
Howes, Tocosovitch, L. Sólmund-
son, Anderson, Sinclair — hafn-
mark o.
Selkirk: Hafnvörður Laing, I.
íngimundson, Thompson, Yarrow,
Lee, Skinner, Cook, Adams, Magn-
úson. Mayo, A. Ingimundson, Th.
S. Thorsteinson ráðsmaður—hafn-
mark 1.
Þriðji leikurinn ipilli Árborg og
Pla-Mors flokkanna. Þeir síðar-
nefndu eru nokkurs konar bræðra-
borg á móti Árborg, þvi sex flokks-
mennirnir eru -bræður. Var það
samspil þeirra er sigraði Árborgar
flokkinn og gjörði þá aðnjótandi
þess aö komast í úrslitaleikinn
næsta kveld.
Árborg: hafnvörður Sotor, Borg-
fjörð, Magnússon, Sigurdson, Fjel-
sted, T. Fjelsted, C. Björnson
Magnússon, Erlendson, Diamond.
ráðsmaður Thor Ufman. — Hafn-
mark 1.
Pla-Mors: hafnvörður Forrest,
Litle, I. Johanneson, Alf. Jo-
hannesson, Enderton, Harding,
Playfoot, Ad. Johanneson, Arni
Johannesson, Matt. Johanneson.
Leikslok mánudag 27. febr.
Fálkarnir sigra og hreppa “Horn
þjóðræknisfélagsins.” Hinn ljós-
hærði “Nip” Hergesheimer leiðir
Fálkana til sigurs eftir hina tvo
erfiðu leiki er háðir voru báðir
sama kveldið. Tvær klukkustundir
af vel leiknu “hockey” er meira en
meðal menn geta staðið undir, en
samt varð það ekki Fálkunum að
meini við úrslitaleikinn. Herges-
heimer leikur höfuö atriðið fyrir
Fálkana í báðum þessum þáttum.
Við Selkirk flokkinn skaut hann
þrisvar sinnum í höfn og aðstoðaði
við f jórða markið með samspili.
Við Pla-Mors flokkinn skaut
hann einu sinni í höfn og aðstoðaði
við hin mörkin er hans hlið hlaut
Weir var líka mjög áberandi í báð-
um leikjunum.
Selkirk flokkurinn lék ágætlega
vel og í síðasta þátt leiksins gerðu
þeir fimm manna áhlaup hvað eftir
annaö er tnundi hafa orðið þeim
til liðs ef hinn snjalli hafnvörður
Fálkanna, Frank Gillis, hefði ekki
sýnt framúrskarandi snild í vörn-
inni. Eftir fyrsta leikinn fengu
fálkarnir einnar klukkustundar hvíld
áður en þeir léku úrslitaskorpuna
við bræðraborgina Pla-Mors. Fyrsta
markið i þeirri orustu léku þeir
Orville Hafliðason og Otto Bjarna-
son með fögru samspili, en það var
Otto er skaut því í höfn. Von bráð-
ar jöfnuðu þeir Alf. Johanneson og
Harding sakir með góðu samspili.
En eftir það fóru Fálkarnir að
sækja mjög á og iiéldu óslitinni árás
til leiksloka.
Dómarar í þessum leikjum voru
“Bun” Stephenson og Ted. Blondal.
Flokksmenn voru þeir sömu og
kveldið áður. Sigurmörk: Fálk-
arnir 5, Selkirk 1 ; Fálkarnir 4, Pla-
Mors 1.