Lögberg - 16.03.1933, Blaðsíða 4

BIs. 4
LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 16. MARZ, 1933 ,
Xögbcrs
QeflO ðt hvern fímtudag af
r B E C O L U M B I A P R E B 8 L I íi 1 T B D
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjörans.
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
VerQ 18.00 um árið—Borgist fvrirfram
The "Lögberg" is printed and published by The Columbia
Prees. Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
PHONE8 S6 327—86 328
Sam vinna—- Sameign
Hér er um tvent ólíkt að ræða, en það virð-
ist svo, sem ýmsir geri sér ekki ljósa grein
fyrir mismuninum, en haldi að þetta sé nokk-
urnveginn eitt og hið sama, eða að minsta
kosti náskylt.
Fyrir skömmu flutti Mr. King, leiðtogi
frjálslynda flokksins í Canada ræðu í sam-
bandsþinginu, þar sem hann gerði grein fyrir
stefnu síns flokks og mismuninum á stefnu
hans og stefnu hins nýja stjórnmálaflokks í
Canada, Co-operative Commonwealth Federa-
tion, eða C. C. F.. Mr. King fórust meðal
annars orð á þessa leið:
“Það er önnur aðgreining, sem mér skilst
að menn ættu að hafa í huga, lierra forseti, og
hún er sú, að sameignarstefnan (socialism)
eins og hún er skýrð af leiðtogum hennar, eða
fram tekin í þessari yfirlýsing-u, á ekki sam-
merkt við samlagshreyfinguna, eins og sam-
lagshreyfingin vanalega er skilin. Samlags-
hreyfingin er frjáls samvinna milli einstakra
manna, en ekki sameigarstefna eða jafnaðar-
stefna. Samlagsstefna, í ýmsum löndum, hef-
ir þroskast og fullkomnast, undir því mann-
félagsfyrirkomulagi, sem nú er ríkjandi . . . .
“Þeim, sem þessari stefnu fylgja hefir skilist,
að nauðsyn ber tii að hafa hemil á ágirndinni.
Þeim hefir skilist, að það sé æskilegt fyrir
menn að vinna saman alstaðar þar sem það
getur verið sameiginlegum hagsmunum þeirra
til gagns. Þetta hefir verið gert í ýmsum lönd-
um og mat-gskonar samlagsfélög verið stofn-
uð. Eitt slíkt samlagsfélag, sem egf býst við að
allir kannist við, og sem er kannske hið mesta
samlag innan breska ríkisins að minsta kosti,
er hið breska heildsölusamlag. Eg má benda
á, að þetta samlag gerir sín viðskifti á sama
grundvelli eins og viðskiftafélög vanalega
hafa. Vextir eru greiddir af höfuðstól. Ráðs-
manni eru greidd há laun og öllum, sem við
þetta vinna er 'borgað kaup í samræmi við það
verk, sem þeir leysa af hendi. Eini verulegi
mismunurinn er sá, að hér eru ekki einst^kir
menn, eða einstök félög, af öllum mætti að
keppa hvert við annað um ágóða fyrir sjálf
sig, heldur að framíeiðendur og neytendur
megi sameiginlega njóta hagnaðarins á hag-
kvæmari og sanngjarnari hátt, heldur en ann-
ars gæti átt sér stað ....
“Mínir heiðruðu vinir tala þannig, sem
þeir séu mjög hlyntir samlagshreyfingunni
og skilur fólk það svo, að samvinnustefnan
og sameignarstefnan séu nokkurnveginn eitt
og hið sama. Eg vil taka það skýrt fram, að
eg er mjög hlyntur samlagsstefnunni. Mér
þætti mjög vænt um að sjá þá stefnu ná sem
mestum þroska, en ekki vegna þess, að eg
haldi að hún leiði til sameignarstefnunnar,
heldur af því mér skilst að hún komi í veg
fyrir hana. Hún er bygð á sjálfsbjargar hugs-
uninni, en ekki þeirri stefnu, að varpa allri
sinni áhyggju upp á ríkið ....
“Eg vil styðja þá í því að hlynna að sam-
lagshugmyndinni, sem bezt þeir geta, en þeg-
ar þeir segja, að hún sé nokkurnveginn hið
sama eins og sameignarstefnan, eða social-
ismi, þá verð eg að segja, að þeir hafa rangt
að mæla. Eg segi að samlagshugmyndin hafi
tekið þeim þroska, sem hún hefir náð, undir
séreignar fyrirkomulaginu, sem átt hefir sér
stað alt til þessa. Menn þurfa ekki annað en
athuga þau samtök í þá átt, sem nú eru starf-
andi í heiminum, þá komast menn að þeirri
niðurstöðu, að allur þessi félagskapur er rek-
inn undir fyrirkomulagi séreignar og sam-
kepni. ’ ’
Vér höfum þýtt þennan stutta kafla úr ræðu
Mr. Kings vegna þess, að hann sýnir ljóslega
muninn á stefnu frjálslynda flokksins og hins
nýja stjórnmálaflokks, C. C. F., hvað þetta
atriði snertir. Og hann skýrir ljóslega mun-
inn á samvinnustefnunni og sameignarstefn-
unni, socialisma, kommúnisma.
Menn mega ekki láta nafnið á hinum nýja
stjórnmálaflokki villa sig, þó það óneitanlega
gefi nokkurt tilefni til þess, að vera misskilið,
enda hefir stefna fokksins, að því er vér bezt
vitum, ekki verið nákvæmlega skýrð af leið-
togum hans. Til þess að stofna og starfræk.ja
samvinnufélög, eða samlags'bú, þarf alls ekki
að stofna nýjan stjóramálaflokk, það er hægt
að gera, og hefir margsinnis verið gert og
raskar það alls ekki ríkjandi stjórnmálastefn-
um í landinu. Samvinnuhugmyndin, sem felst
í nafni hins nýja flokks á alls ekki við það
sem vanalega er skilið við samvinnu (co-
operation) þeirra er sameiginlegra hagsmuna
eiga að gæta hvað atvinnumál þeirra snertir,
svo sem bænda, fiskimanna, o. s. frv. Nafnið
á við það, að menn af ýmsum stéttum og með
mjög mismunandi hagsmuna vonum, vinni
saman að því, að mynda nýjan og öflugan
stjórnmálaflokk, sem vitanlega á að taka
langt fram gömlu flokkunum og helzt bæta öll
mein allra, sem í landinu búa.
En leiðtogar þess flokks, sem hér er um að
ræða, C. C. F., liugsa sér ekki að bæta hin
mörgu mein, sem þrengja að þjóðinni, með
samvinnufélagsskap, eins og hann hefir verið
og er skilinn, til þess þarf engan nýjan stjórn-
málaflokk, heldur með jafnaðarstefnunni,
sameignarstefnunni, socialisma, kommún-
isma.
Því fyr sem þettta kemur greinilega í ljós,
þ,ví betra fyrir alla, en sérstaklega fyrir
flokkinn sjálfan. Það kemur áreiðanlega nið-
ur á honum sjálfum, ef hann aflar sér margra
áhangenda, sem misskilja stefnu hans og
halda að hún sé einhver alt önnur heldur en
hún í raun og veru er. Hverjum stjórnmála-
flokki ber skylda til þess, að, gera almenningi
stefnu sína eins ljósa, eins og auðið er. Það
ætti hinn nýi flokkur að gera sem allra fyrst,
hafi hann einhverja ákveðna stjómmála-
stefnu, frábrugðna stefnum hinna stjórn-
málaflokkanna, sem fyrir eru, og vér efum
ekki að hann hafi það. Að öðrum kosti væri
hann tilgamgslaus.
Manitoba-þingið
Það sem helzt mun vekja eftirtekt af því,
sem þar gerðist vikuna sem leið, er fjárhags-
áætlun stjórnarinnar fyrir næsta fjárhagsár,
sem lögð var fyrir þingið. Er þar gert ráð fyr-
ir að útgjöld stjómarinnar vei'ði á fjárhags-
árinu . $14,800,000. Hafði forsætisráðherra
áður látið þingið skilja, að búast mætti við
tekjuhalla, er næmi tveimur miljónum, eða
kannske nokkuð meir en það. Er búist við að
stjórnin geri ráð fyrir að tekjurnar muni
nema sem næst $12,500.000. Eru útgjöldin
enn la-kkuð um $200,000 frá síðasta ári. Ekki
er búist við, að skattar verði hækkaðir svo
nokkru verulegu nemi, og mun það ekki þykja
gerlegt, eins og ástatt er. En þrátt fvrir þetta
verður ekki betur séð, en sjórnin hugsi sér
að halda í horfinu, að svo miklu leyti sem
mögulegt er, og reyna að draga sem minst úr
starfsemi sinni, eða þeim útgjöldum, sem
nauðsynlegust eru.
Hið lang eftirtektaverðasta við þessa f jár-
hagsáætlun er það, að svo að segja helming-
urinn af öllum útgjöldunum, eða $7,328,000
gengur til að standa straum af þeim skuldum,
sem fylkið hefir sokkið í á mörgum undan-
förnum árum. Ekki á kreppuárunum, heldur
á góðu árunum. Það er ekki undarlegt, þó
búskapurinn gangi erfiðlega á slíkum kreppu-
tímum, sem nú eiga sér stað, þegar svona er
í pottinn búið. Vitanlega hafa Manitobabúar
fengið eitthvað fyr’ir þessa peninga, sem tekn-
ir hafa verið til láns. Við höfum mjög mynd-
arlegl, en afar dýrt þinghús og margar aðrar
oinberar byggingar, ágæta bílvegi um mikinn
hluta fylkisins. Afar miklu fé er varið til
skóla, til ellistyrks, ekknastyrks og atvinnu-
leysisstyrks og heilbrigðismála og svo margs
og margs annars.
Ekki væri rétt að kenna núverandi stjórn
um alla þá skuldasúpu, sem fylkið er sokkið í.
Ekki heldur þeim stjórnum, sem á undan
henni hafa verið. Ibúar fylkisins, skattgjald-
endurnirsjálfir, mega hér að miklu leyti sjálf-
um sér um kenna. Þeir hafa krafist meiri og
meiri umbóta, meiri og meiri útgjalda á ýms-
an hátt. Fólk virðist gera sér mjög óljósa
grein fyrir því, þegar það heimtar umbætur,
sem mikilla útgjalda krefjast, nauðsynlegar
eða ekki nauðsynlegar, að það kemur ávalt að
skuldadögunum, og það er ávalt fólkið, sem
fylkið byggir, sem verður að borga.
Samvinna milli stjórnmálaflokkanna í þing-
inu, hefir, það sem af er þessu þingi, verið
óvanalega góð, eða svo sagði forsætisráð-
herrann hér um daginn, að minsta kosti, og
fagnaði hann því mjög.
Þingið hefir samþykt áskorun til sambands-
stjórnarinnar um að gefa þeim möguleikum
nánar gætur, sem til þess kunna að vera fyrir
Canada, að selja Rússum hundrað þúsund
nautgripi og fá borgað fyrir þá í olíu. Ber
vafalaust að skilja þetta svo, að þingið sé
því mjög hlynt, að þessi viðskiftí fari fram,
ef mögulegt er.
Talað hefir verið um að breyta áfengislög-
gjöfinni þannig, að lækka leyfisgjaldið til að
selja bjór í bjórstofunum í sveitabæjunum, um
helming, eða ofan í $50, en þar á móti skuli
borgaður skattur af öllum bjór, sem þar er
seldur, en nú eru fimm þúsund gallon skattfrí.
Alítur stjórnin að fylkið hafi engan skaða af
þessari breytingu.
Þankabrot
(Framh. frá 1. bls.)
gallar. Ekki er t. d. undir neinni
kirkjunni kjallari, sem nota mætti
til að hafa þar fundi og samkomur
safnaðarins. Engin kirkjan hefir
nema einn inngang, og í engri þeirra
er svo mikið sém lítilshattar
“kompa” er nota megi fyrir skrúð-
hús, hvað þá að nokkursstaðar sé
auka-herbergi þar sem hægt sé að
mæta við barnauppfræðslu, nefnd-
arfundi eða þvíumlíkt. Er það mót-
læti að við skulum hafa verið svo
“ópraktískir” í sambandi við kirkju-
smíði okkar. Því þetta, sem nú
hefir verið sagt, gilcjir að mestu leyti
um allar sveitakirkjur Islendinga
hér í álfu.
Eg veik að því áður að umbætur
af hendi hins opinbera hefðu verið
mjög seinfengnar í þessari bygð.
Loks kom þó að því að þjóðvegir
voru líka bygðir hér. Er nú svo
komið að fjórar af þeim islenzku
kirkjum, sem hér eru við lýði,
standa við mölborna þjóðvegi og
hinar þrjár ekki nema tvær til þrjár
mílur frá þeim. Leiðir þetta það af
sér að nú er miklum mun auðveld-
ara að sækja þær kirkjur en áður
var, þó eitthvað sé að veðri, og þó
maður búi talsvert langt frá kirkj-
unni. Enda aka nú svo að segja
allir í bílum til kirkju.
Þeirri skoðun hefir því verið
hreyft æði oft i seinni tíð að þar
sem brautir væru nú svo greiðfærar
og ferðatæki góð, mætti vel fækka
kirkjum í bygðinni. Gæti þá hver
söfnuður orðið fjölmennari og öfl-
ugri, og yrðu þá guðsþjónustur tíð-
ari á hverjum stað, þar sem ekki
þyrfti aö flytja guðsþjónustur svo
víða. Ennfremur myndi slik breyt-
ing leiða það af sér að sunnudags-
skóJar yrðu fjölmennari og auð-
veldara að stofna ungmennafélags-
skap.
En hvernig á þá að fara að því
að fækka kirkjunum? Margir hafa
minst á það að í syðri hluta bygðar-
innar mætti fækka kirkjum á þann
hátt að Þingvallasöfnuður í Eyford-
bygð legðist niður og fólk þess
safnaðar skiftist milli Garðar og
Vikur safnaða; þvi sjáanlega sé nú
ekki lengur þörf á því að þrír söfn-
uðir séu starfandi í þeim tveimur
sveitum, sem hér ræðir um (Garðar
og Þingvalla). Ennfremur finst
mörgum að Fjallasöfnuður gæti
hætt að vera til og fólkið þaðan
einnig sótt til Mountain, því þó
vegalengdin sé talsverð þá gætir
fólk þaðan ferðast nærri alla leið á
bölbornum brautum að kirkjudyrun-
um í Mountain. ,Ekki hafa aðrar til-
lögur um breytingar i suður hluta
bygðarinnar verið bornar fram, enda
sýnist þetta vel framkvæmanlegt og
að ýmsu leyti heppilegt.
Tillögurnar í sambandi við breyt-
ingar í norðurhluta bygðarinnar eru
nokkuð fleiri, og vil eg tilgreina
sumar þeirra hér. Æði margir álíta
að norðurbygðin ætti öll að geta
sameinast um eina kirkju. Legðust
þá niður þeir þrír söfnuðir, sem þar
starfa nú, — Vídalíns, Hallson og
Péturs-söfnuðir, og fólkið úr þeim
söfnuðum sameinaðist í einn stóran
söfnuð með eina stóra kirkju. Ef
þetta væri unt er augljóst hvað það
væri til mikils hagnaðar frá ýmsum
sjónarmiður: Fjölmennur söfnuð-
ur, stór sunnudagsskóli, öflugur
söngflokkur og kannske líka öflugt
ungmennafélag. Messur yrðu tíð-
ari, kannske unt að messa hvern
sunnudag meirihluta vetrar. Þessi
margvíslegi hagnaður dylst ekki.
En svo geta verið erfiðleikar í
sambandi við það. að koma á þess-
ari breytingu. En að þessu sinni er
engin þörf að fjölyrða um þá. En
hvar ætti þá þessi eina kirkja norð-
urbygðarinnar að standa? Það er
spurning, sem mörgum finst sjálf-
sagt vert aö tala um. Sumir vilja
að hún standi meðfram þjóðvegin-
um Nr. 5, svo sem miðja vegu milli
Hallson og Akra. Og er það senni-
lega nærri miðju. Aðrir hafa lagt
það til að hún stæði í Akra-þorpinu.
Finst mér sú tillaga heppilegri. Því
þó hinn staðurinn kunni að vera vit-
und nær miðri bygð, þá finst mér
það mjög vafasamt að heppilegt
væri að byggja stóra kirkju og verð-
mæta úti á víðavangi. Menn gjörðu
það hér áður fyr, en eg held að
reynslan hafi kent að það sé ekki
sem heppilegast. Þó Akra sé lítið
þorp og til þess geti verið mögu-
leikar að það leggist siðar niður, þá
finst mér viðfeldnara eins og sakir
standa, að kirkjan stæði þar. Yrði
að minsta kosti þægilegra með alla
umsjón á kirkjunni o. s. frv.
Ef nú svo færi að þessar um-
ræddu breytingar kæmust á yrði þá
kirkjur bygðarinnar þrjár í stað
þess að nú eru þær sjö. Mætti þá
yfir sumarmánuðina messa hvern
sunnudag i öllum kirkjunum, og að
vori, hausti og nokkurn hluta vetrar
annan hvern sunnudag. Og þá væri
ekki lengur við þau vandræði að
etja, sem áður hafa átt sér stað; að
presturinn eigi erfitt að komast að
kirkjunum í rigningatíð; því allar
stæðu þær við mölborna þjóðvegi.
Sjáanlegt er að þar gætu orðiS öfl-
ugir sunnudagsskólar og söngflokk-
ar, og oftar en hitt mætti vænta
þess að hópurinn, sem kæmi til
guðsþjónustu á hverjum stað, væri
næsta stór. Um messuföll ætti þá
ekki að vera að ræða, nema ef prest-
urinn forfallaðist, og enginn væri til
að taka hans störf. Eg fæ ekki betur
séð en að flestum hljóti að lítast vel
á þessa hugmynd, jafnvel þó sumum
kunni að virðast hun óframkvæman-
leg fyrir éinhverjar ástæður, sem
eg hefi ekki komið auga á.
Eg vona að engum þyki við mig
út af þessum þankabrotum. Þau
hafa ekki komið fram til að styggja
neinn. Þó að minst sé á, að vissir
söfnuðir leggist niður, er alls ekki
verið að amast við þeim söfnuðum,
eða víkja að þeim kuldalega. Mér
eru allir söfnuðirnir jafn kærir, en
tillögur þessar eru lagðar fram í því
augnamiði að finna leið, sem allir
gætu orðið ásáttir með, til að breyta
svo í prestakallinu að starfið gæti
orðið haganlegra og árangur þess
meiri og betri fyrir alla. Ekki er það
heldur ætlun mín að gjöra neina til-
raun til að keyra í gegn neinar breyt-
ingar þvert á móti vilja þeirra, sem
hlut eiga að máli. Og augljóst er
mér það að breytingar verða ekki
gjörðar meðan kreppan stendur yfir
og efnahagur hér í bygð er þröngur,
svo sem viðast annars staðar. Ekki
að minsta kosti þær breytingar, sem
hafa útgjöld i för með sér. Líkurnar
fyrir þvi að breytingarnar nái mjög
fljótlega fram að ganga eru þvi ekki
sérlega sterkar. En þó finst mér
tímabært að taka þær þegar til íhug-
unar. Og hvort sem fólk fellst á að
þetta séu góðar og heppilegar tillög-
ur e'ða ekki, vil eg mælast til þess af
öllum, að þeir hugsi um málið æs-
ingalaust og vingjarnlega, og að ef
til þess kemur að tala um það, þá
vérði líka af öllum um það talað
með vinsemd og í bróðerni, hvað
sem skoðunum líður.
Opið bréf til M. J. B.
og Þ. 5.
í Heimskr. 8. tbl. XLVII. árg.
er greinarkorn með yfirskrift “Þeim
heiður sem heiður ber,” samin af
Mrs. M. J. Benediktsson í Anacortes
og Mr. Þorgeiri Símonarsyni í
Blaine. Eg hefi alls enga tilhneig-
ingu til að draga fjöður yfir nokk-
urn þann heiður, sem M. J. B. og Þ.
S. kann að hafa hlotnast í sambandi
við innflytjendur þá, sem okkur
alþingishátiðar gestum voru sam-
ferða á skipinu “Minnedosa” vestur
um haf árið 1930. Áreiðanlega hefði
ofannefnd grein liðið fram hjá mér
athugasemdalaust ef ekki væru i
henni tvö atriði, sem snerta mig
persónulega. M. J. B. ritar: “en
glámskygn hefir vinur minn Þ. A.
verið er harin sá ferðafélaga minn,
Þorgeir Símonarson á meðal þeirra
Vestur-íslendinga, sem með honum
fóru í land i Quebec. Þorgeir Sí-
monarson var þar ekki, fékk ekki
að fara. Já, hér er sannarlega eitt-
hvað bogið.” Eg vissi það ekki að
neinum farþega af skipinu “Minne-
dosa” hefði verið bönnuð landganga
i Quebec, auk heldur voru allir
þriðja farrýmis farþegar skyldaðir
til landgöngu þar. Reyndar var Þor-
geir Símonarson “tourist” farþegi,
en eg fæ ekki séð neina ástæðu til
að banna honum landgöngu þar,
t meir en þrilijung aldar hafa Dodd’a
FCidney Pílls veriC vtBurkendar rétta
meCaliB viC bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdómum. Fást hjú
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eOa
sex öskjur fyrir $2.50, eCa beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
fremur en t. d. William Johnson frá
Utah og Bjarna Dalman frá Sel-
kirk, sem einnig voru “tourist” far-
þegar, en svo skiftir það ekki miklu
máli. Enginn af Vestur-íslending-
um fékk að fara inn á innflutninga
skrifstofu Bandaríkjanna nema eg,
að undanteknum Mr. J. J. Bíldfell,
sem var umboðsmaður C.P.R. fé-
lagsins og foringi heimferðar
flokksins; um þetta gat eg í grein
minni, sem M. J. B. mishepnaðist
að skilja, en heppnaðist að misskilja.
Dýrkeyptur var Þ. S. heiðurinn,
því alt þetta umstang og fyrirhöfn
hefði hann sparað sér og frænku
sinni töf og óþægindi, ef hann hefði
afhent henni bréfiö frá Bandaríkja-
konsúlnum i Danmörku og pening-
ana áður en hún sté á land í Quebec.
í stað þess að fara með það í vasan-
um til Montreal. Eins lengi og Þ. S-
hefir búið i Bandaríkjunum, hefði
honum mátt vera ætlandi að vita
það að innflytjendanum var bráð-
nauðsynlegt að hafa þetta meðferð-
is við landgöngu, til þess að geta
framvísað því við innflytjendadeild
Bandarikjanna til að öðlast inn-
flutningsleyfi. Það var einmitt
vöntun slíkra bréfa sem töfinni olli.
Ef innflytjendurnir hefðu allir haft
slík bréf meðferðisí hefði ekki
þurft að fara til konsúlsins í Que-
bec og engin töf orðið.
Eg finn mig knúðan til að gjöra
grein fyrir því hversvegna eg neydd-
ist til að yfirgefa inflytjendurna í
Quebec, án þess að fullkomna starf
það, sem eg tókst á hendur.
‘ (i) Þegar eg tók að mér að vera
með fólkinu, vissi enginn annað en
að afgreiðsla mundi ganga svo fljótt
að við gætum mætt skipinu “Minne-
dosa” við lendingu í Montreal; skildi
eg því farangur minn eftir um borð
i skipinu; átti því á hættu að tapa
honum, næði eg ekki að mæta því.
(2) Vasapeningar mínir voru að
þrotum komnir, svo eg hafði ekki
ráð á að gista á hóteli í Quebee um
viku eða 10 daga, sem umboðsmað-
urinn gaf í skyn að kynni að liða
áður en fólkið fengi innflutnings-
Ieyfi.
(3) Eg komst að því að Svan-
fríður Sveinsdóttir kunni dálítið í
ensku, datt þvi í hug að konsúllinn
kynni að geta notað hana sem túlk,
en þar hefir mér auðvitað skjátlast.
(4) Eg vissi að í heimferðar-
flokknum voru vinir og frændur
innflytjendanna, sem mundu líta
eftir hag þeirra, eins og raun varð
á með Þorgeir Símonarson.
Eg þarf að fá fleiri heimildir en
Þ. S. og M. J. B. áður en eg trúi
því, að Mr. Bíldfell hafi ekki farið
frá Montreal til Quebec til að vitja
um fólkið, en þar eð hann ekki var
borgari Bandarikjanna, skal eg ó-
sagt láta hvílíka áheyrn hann kann
að hafa fengið hjá innflytjenda um-
boðsmanni Bandaríkjanna. Læt eg
svo útrætt um þetta innflutninga-
mál.
Með vinsemd og virðingu til hlut-
aðeiganda,
Þorgils Ásmundsson.
í Sýrlandi hafa prestar bannað
yo-yo-leikfangið. Þeir komust að
þeirri niðurstöðu, að um sama leyti
og leikfang þetta barst til landsins,
bar þar ískyggilega mörg slys að
höndum á skömmum tíma. Var yo-
yo kent um.
A. Er það satt að þú sért kominn
í bindindi ?
B. Ónei, ekki enn, eg hefi aðeins
stigið fyrsta skrefið—eg keypti mér
á dögunum vasahníf, sem er ekki
með tappatogara.