Lögberg - 23.03.1933, Side 3

/
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. MARZ, 1933 BIs. 3
Sólskin

Örlög ráða
Skáldsaga eftir II. ST. J. COOPER.
Honum leið dæmalaust vel þessa stundina.
Þrátt fyrir sólarh'itann var svalt og skugg-
sælt þar sem hann lá og lækjarniðurinn hljóm-
aði eins og fegursti söngur í eyrum hans.
Giles lá í sælukendu móki, 0g beið vonglaður
eftir því, er verða vildi. Öðru hvoru var hann
að velta því fyrir sér, hvort hann ætti að
standa upp og læðast yfrum til þeirra og gá
að, livort Belmont hefði ekki þegar gefið upp
andann; en honum fanst það ekki ómaksins
vert. Þá og þegar myndi hllsa koma og færa
honum þessa kærkomnu frétt.
^‘Guð láttu hann lifa—þyrmdu lífi hans!”
endurtók Elsa á ný.
Hún var berfætt og handleggir hennar sem
tötrarnir skýldu eigi lengur, voru brúnir og
sólbrendir. Hún lá í hnipri við liliðina á Bel-
mont og laut ofan yfir liann, svo að hún fann
veikan andardrátt hans leika um andlit sér.
Hár hennar féll lausbeizlað niður um háls
hennar og herðar og snerti hár hans.
Alt í einu leit hún upp og horfði í kring
um sig.
Giles var hvergi nærri. Hún gat livergi
komið auga á hann—og hérna lá maðurinn,
sem hún unni. Hún laut aftur yfir liann, alveg
ofan að honum, og varir hennar snertu varir
hans.
‘‘Láttu liann lifa—láttu hann lifa—!” bað
hún hægt og innilega.
“Það líður frá, María!” tautaði sjúkling-
urinn.
María! Unga stúlkan hrökk við. Hún skildi
að liann talaði í óráði—og ljóstaði upp því,
er hrærðist inst í brjósti hans. Hún starði á
andlit lians með angistarfullum augum.
‘ ‘ Þetta lagast alt sainan, kæra María, þetta
lagast alt saman, elsku litla súlkan mín. Mér
líður betur núna. Kystu mig aftur, vina min
—það liressir mig svo mikið. María litla——
elsku íitla María.”
Henni varð þungt um hjarta við að heyra
þetta.
“María?” sagði hún. “Hver er þessi
Maríaj—s.em liann—sem hann elskar. Hvern-
ig gat eg þó vitað, að það væri ónnur stúlka!”
Sólin seig til viðar og tók þegar að sökkva
milli runnanna. Giles kom labbandi hægt og
letilega.
‘ ‘ Jæja, ’ ’ sagði hann, “ er nú ekki alt búið! ’ ’
“Nei, nei—ekki enn,” svaraði hún þreytu-
lega.
“Komdu hingað, Elsa!”
Hún hristi höfuðið.
“Eg verð hjá lionum—unz yfir lýkur!”
“ Jæja, eins og þú vilt; en eg get ekki skilið
livaða gagn sé í því. Þú getur ekki gert neitt
fyrir liann. Hann veit ekki einu sinni að
nokkur sé hjá honum.” Giles sneri sér við og
ætlaði að fara burt aftur, en nam svo staðar.
“Eg var afbrýðissamur áður •— það var
heimskulegt af mér. Nú er auðvitað ekki um
það að ræða fx-amar.” Hann leit á manninn,
sem lá endilangur í grasinu. “Ekki nú fram-
ar að minsta kosti!” bætti hann við með á-
herzlu og glotti.
Það hlakkaði í lionum, um leið og hann gekk
á brott. Elsa lieyrði þenna niðurbælda lilátur,
og það fór hrollur um hana. En svo gleymdi
hún Giles óðar, eins og hann hefði aldrei verið
til.— '
Belmont liafði sagt “María.” Hann liafði
talað um “Maríu,” stúlku, sem var honum
á einlivern hátt nákomin. Hann hafði beðið
hana að kyssa sig. Það voru kossar Maríu,
sem liann ruglaði um í óráði sínu, en ekki
kossar hennar sjálfrar. Og samt sem áður
hafði hann sagt henni það með orðurn og aug-
um, að hann elskaði hana. Hvernig gat hann
sagt það, úr því hann unni annari stúlku?
Það hafði þá verið ósatt, það sem hann hafði
sagt lienni upp í klcttaskiitanum. Bf til vill
hafði hann meinað það rétt þá stundina. Það
voru líklega orð, sem liöfðu hrotið honum af
vörum í augnabliks hughrifum, sökum æs-
ingarinnar og vissunnar um, að þau myndu
innan skamms liggja liðin lík í steikjandi sól-
skininu í klettaskútanum. Æ, hún skildi hann
svo vel, en hún óskaði þess samt af öllu hjarta
að hann hefði aldrei sagt þessi orð.—
“En eg elska hann,” livíslaði hún. “Ást
mín á honum er söm og jöfn. E|g elska
hann*—!”
Myrkrið færðist yfir. Hún heyrði Giles
kalla í sig óþolinmóðlega og í gremjuróm, en
hún gaf því engan gaum. Hún svaraÖi honum
ekki einu sinni. Rétt á eftir heyrði hún hann
koma þruskandi gegnum kjarrskóginn, en nú
var myrkrið orðið svo dimt, að hún gat ekki
séð hann, né hann hana. Hún svaraði ekki
kalli hans og sat grafkyr í myrkrinu og hlust-
aði gaumgæfilega eftir veikum andardrættin-
um, er fræði henni boð um, að elskliugi hennar
væri enn á lífi. Hann lifði ennþá—ennþá! —
Fram eftir nóttunni veik hún frá honum
livað eftir annað, til þess að fara ofan að
læknum og bleyta í tuskunni, sem liún notaði
fyrir bakstra á brennheitt enni lians. Hún
hafði tínt saman fáeina ávexti 0g kreisti nú
safann úr þeim ofan í kókosskálina, sem hún
hafði búið sér til, og svo gat hún rent fáeinum
dropum af þessum svalandi vökva inn á milli
vara hans. Þetta var líka alt og sumt, sem
hún gat fyrir hann gert.
Belmont lá og bylti sér eirðarlaust fram
og aftur í myrkrinu. Iiann tautaði öðru hvoru
sundurlaus orð, er hún botnaði ekkert í. Hið
einasta, sem hún gat áttað sig á, var nafnið
—María. Það kom aftur og aftur í óráði lians,
0g hann sagði það svo Jújttt og innilega, með
allskonar blæbrigðum raddarinnar. En nafn
Elsu kom aldrei frarn á varir hans. Altaf
aðeins þetta sama—María.
Alla hina dimrnu, þögulu nótt sat hún yfir
honum og hlustaði á kall lians til þessarar ó-
kunnu Maríu.
Dagurinn reis á ný, og í svala aftixrelding-
arinnar opnaði Ralph Belmont alt í einu aug-
un.
Hann var með fúllu íúði. Augnaráð lians
var nú ekki þrungið af óráði eins og daginn
áður, og orð hans voru nú í samhengi.
“Eg hélt að eg væri heima í Shuttlefields,”
tautaði lianxx. Mig hlýtur að liafa dreymt
það. ” Hann lá og starði upp í pálmana, sem
breiddu fjaðurmyndaðar ki’ónur sínar liátt
yfir höfði hans. “Eg hefi víst verið að tala
óráðsrugl, get eg hugsað mér. Eg hélt—”
Hann sneri höfðinu. Hitasóttin hafði rénað
og hann tók að átta sig. Hann reis upp við
olnboga og starði í kring um sig—hann starði
á ungu stúlkuna, sem lá sofandi í gi’asinu
skamt frá honum. Fyrst hélt hann, að sig
væri enn þá að dreyma, og að þetta væru
draumórar einir. En svo mundi hann alt í
einu alt saman. “Elsa!” hvíslaði hann, Elsa
—það var þá samt enginn draumur. Hún hef-
ir verið hérna hjá mér,—og hún hefir kyst
mig. Bg- fann það svo greinilega, og eg hélt,
að það væri María—eg hélt, að það væri eiixs
og í gamla daga —nú skil eg — nú veit eg,
livernig í þessu liggur. Eg gat ekki gengið
sjálfur, eg hafði vist hitasótt, ákafan hita.
Það var einhver, sem sagði mér að g-anga og
ganga. Það var einhver, sem h,|álpaði mér og
sagði, að þetta lagaðist alt samán. Hver ætli
það hafi verið,”
Hann leit á ungu stúlkuna, sem lá í fasta
svefni og hvíldi höfuðið á fögrum ávölum
handlegg sínum, sem liafði smokrast út úr
ermatætlunum. Gullið hár hennar skein eiixs
og lýsigull í geislum morgunsólarinnar, er
smugu gegnum dálitla xifu á laufinu. Það var
yndislega fögur sjón. Hann horfði og horfði
á liana. Hann horfði á dökk augnahárin, er
vörpuðu skugga langt ofan á kinnina, og að
lokum gat hann ekki staðist freistinguna.
Haixn skreið til hennar, laut yfir liana og
kysti hana, þar sem hún lá sofandi,—kysti
liana, alveg eins 0g liún haf ði kyst hann áður.
Unga stúlkan opnaði augun. Iíún sá andlit
hans fast rið andlit sitt, 0g blóðið þaut upp
í kinnar henni.
“Líður yður betur núna?” spurði hún. “Eg
hlýt að liafa sofnað. Eg—eg ætlaði mér þó
að vaka. ” Hún talaÖi dálítið hikandi og mál-
rómur hennar liljómaði svo ókunnuglega í
hennar eigin eyrum. Hún vissi el^ki almenni-
lega, hvað hún sagði, eða livað hún átti að
segja. “Yður líður betur íxúna!” Og gleðin
fossaði gegnum huga hennar, en í sama vet-
fangi mundi hún eftir nafninu—María! Þetta
nafn ruddist fram í vitund hennar. Hve oft
hafði hún ekki heyrt hann nefna þetta nafn
um nóttina—alt of oft, til þess að hún gæti
gleymt því.
“Já, mér líður miklu 'betur,” mælti haxiix,
en rödd hans var veik, og hann fann bezt
sjálfur, hve lémagna hann var.
Áreynslan við að skríða þenna stutta spöl
hafði vei’ið honum um megn. Haixix var nú
eins veikur og máttvaxia og lítið barn. Haixn
stundi þreytulega og lét sig lxníga niður í
gr^sið og lokaði auguxxum.
“Þetta líður víst bráðum frá,” tautaði
hann. “Eg verð bráðum albata aftur. Þér
hafið verið inér svo góð.. Eg skil bara ekki
hvernig eg er kominn hingað ofan eftir. Eg
hefi þó víst ekki gengið sjálfur alla þessa
löngu leið ofan frá klettunum1?”
‘ ‘Aiið—við lijálpuðum yður,” svaraði hún.
“Giles og eg.”
“Það var fallega gert af honum,” sagði
Belmont. “Eg hefði ekki búist við því, að
hann—að hann mundi taka á sig þessa fyrir-
höfn mín vegna. Eg verð að þakka honum
fyrir það.”
“Það var nú það nxinsta, sem hann—það
minsta, sem við gátum gert fyrir yður, eftir
alt það, sem þér hafið gert fyrir okkur,”
sagði hún.
Það var einhver kuldablær í rödd hennar,
eins konar undanhald, er hann fékk óljósan
grun um, en gat samt ekki áttað sig á. Það
var alls ekki sama röddin, sem talað hafði
til hans uppi í klettaskýlinu og mælt við hann
orðin þau, sem hann aldrei mundi gleyma
alla æfi. Og hún hafði kyst hann. Þrátt fyrir
sólarhitann hafði hann samt orðið þess var.
Honum fanst, að hann gœti ennþá fundið
snertingu heiti’a vara hennar. Hann hafði
ekki skilið það fyllilega þá í svip—að það var
hún. en nú var honum það alveg ljóst. í höfuð-
órum sínum haföi hann haldið, að það væri
María. Var það annars ekki einkennilegt, að
lxann skyldi fara að hugsa um Maríu hérna—
um Maríu, sem var í þúsund mílna fjarlægð.
Var það ekki einkennilegt, að hann skyldi
húgsa sér hana svo nærri!
Ilann lá grafkyr, með lokuð augu, og fann
nú svo greinilega, hve hann var máttfarinn
og algerlega lémagna. Hann reyndi að rifja
upp fyrir sér, hvað fyrir liefði komið. Sjó-
ræningjarnir voru úr sögunni, það var honum
fyllilega ljóst. Hann hafði skilið það á orðunx
Giles, að þeir síðustu hefðu dnxknað, og í
hjarta sínu þakkaði hann nú Guði fyrir það,
að vera nú algerlega laus við þá.
“Eig liefði víst ekki afrekað mikjð gegn
þeim núna,” hugsaði hann. “Það hefði orðið
ljóti skrípaleikurinn. Og Giles hjálpaði mér
ofan eftir. Það var laglega gert af honum.
Hann var þá ekki með öllu — alveg eins
sneyddur af mannlegum tilfinningum, og eg
hafði ætlað.”
Belmont fann aftur til einkennilegs svima.
Hugsanir lians lentu allar í einni bendu, svo
að hann gat ekki áttað sig á neinu.
“Hvað er þetta?” tautaði hann. “Hvað
er þarna.” Hann endurtók orðin hærra en
áður. “Þetta lagast alt saman, það lagast alt
saman, María litla. Vertu ekki að gráta. Það
er ekkert—alls ekkert—” Hann stundi lágt.
“María—komdu hingað, lofaðu mér að halda
í hendina á þér.”
Hugsanir hans voru aftur horfnar út í blá-
inn. Hann var nú á ný heima í Shuttlefield,
þar sem hann og María—.
Hann varð var einhverrar hreyfingar rétt
við hliðina á sér. Hann sneri við höfðinu með
mestu erfiðleikum og opnaði augun. Honum
var þetta afskapleg áreynsla. Hann sá Elsu
hlaupa burt—ofan að læknum, og lúta þar
niður,' og svo kom hún aftur til hans. Hún
kom fast að honum, laut niður yfir hann og
lagði eitthvað rakt og svalt á enni hans.
‘ ‘ Þakk, ’ hvíslaði hann. ‘ ‘ Það er fallega gert
af yður.”
Hann lá og horfði upp í andlit hennar.
Hann sá það mjög greinilega, og þó virtist
honum það vera alt annað andlit en áður. Það
var svo kuldalegt og þóttalegt á svip þetta
andlit, sem hann sá núna, og hann leitaði
árangurslaust eftir brosi því og blxðu, er hann
hafði áður séð í augum hennar. Nú var það
alt horfið. Eftir voru aðeins atliugul, en al-
gerlega róleg augu, er horfðu kuldalega á
liann og ókunnuglega. Og rödd hennar, —
einnig var hún kuldaleg og þóttafull.
“Það er liöfuðið, sem er í ólagi,” tautaði
hann. “Það hringsnýst alt saxnan fyrir mér.
Eruð það þér, Elsa — eruð það þér-----------
Elsa?”
“ Já,” svaraöi liún, “það er Elsa.”
“Viljið þér lofa nxér að snerta hönd yðar
sem allra snöggvast? Eg veit ekki almenni-
lega, hvort mig er að dreyma, eða hvort þetta
er veruleiki. E|g verð að átta mig á—hvort
■Jxetta er veruleiki eða ekki.”
“Þér getið verið alveg rólegur,” liljómaði
kuldaleg röddin á riý. “Það er venileiki. Bg
er engin draumvitrun. Eg er hjá yður hr.
Belmont. ’ ’
Stundu síðar kom Giles fram á milli
trjánna. Ralph Belmont lá endilangur í gras-
inu, og við lilið thans sat unga stúlkan með
henduniar um hné sér.
“ Jæja, sagði Giles íbyggilega og starði á
hina þögulu, lireyfingarlausu veru er lá eins
og dauð fyrir fótum hans. Hvernig .... í ”
‘ ‘ Hann aefur, ’ ’ mælti hún. ‘ ‘ Talaðu ekki of
hátt, það er ekki vert að vekja hann.”
(Framh.)
PROFESSIONAL CARDS
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og' Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Offlce tlmar 2-S
Heimili 776 VICTOR ST.
Fhone 27 122
Winnipeg, Manltoba
Símið oantanir yðar
Roberts Drug Stores
Limited
Ábysrgilegir lyfsalar
Fyrsta flokks af«:rciðsla.
Níu búðir — Sargent and
Sherbrooke búð—Sími 27 067
H. A. BERGMAN, K.C.
tslenzTcur lögfrœBingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1666
PHONES 96 052 og 39 043
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Ofíice timar 2-3
Heimili 764 VICTOR ST.
Phone 27 586
Winnipcg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834 —Office timar 3-6
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Winnlpeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdöma.—Er að hitta
kl. 10-12 f. h. of 2-6 e. h.
HeimiU: 638 McMILLAN AVE.
Talslmi 42 691
Dr. P. H. T. Thorlakson
206 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones 21 213—21 144
HeimiU 403 676
Wlnnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
602 Medical Arts Buiiding
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdöma. Er aC hitta
fr& kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone 22 296
Heimili: 806 VICTOR ST.
Slmi 28 180
Dr. S. J. Johannesson
ViCtalsttmi 3—5 e. h.
632 SHERBURN ST.-SImi 30 877
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlæknar
406 TORONTO GENERAL
TRUST BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 545 WINNIPEG
Dr. A. B. Ingimundson
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS. BLDG.
Slmi 2 2 296 Heimiiis 46 064
DR. A. V. JOHNSON
tslenzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pösthúsinu
Sími 96 210
Helmllis 33 328
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaOur s& bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarOa og legstelna.
Skrifstofu talslml: 86 607
Heimilis talstmi 601 662
A. C. JOHNSON
907 Confederatlon Life Bldg.
Winnipeg
Annast um fasteignir manna.
Tekur aO sér aO ávaxta sparlíé
fölks. Selur eldsábyrgO og bif-
reiOa ábyrgOir. Skriflegum fyrlr-
spurnum svaraO samstundls.
Skrifst.8. 96 757—Heimas. 38 328
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
41 FURBT STREET
Phone 36137
SlmiO og semjlO um samtaistima
W. J. LINDAL, K.C. og
BJORN STEFANSSON
lslenzkir lögfrœðingar
325 MAIN ST. (á öOru gölfi)
Talslmi 97 621
Hafa einnlg skrlfstofur aO Lundar
og Gimli og er þar aO hitta fyrsta
miOvikudag I hverjum mánuOl.
J. T. THORSON, K.d
tslenzkur lögfrœðingur
801 Great West Perm. Bldg.
Phone 92 755
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv).
islenzkur lögmaður
Ste. 1 BARTELLA CRT.
Heimastmi 71 763
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
Skrifst.: 702 CONFEDERATION
LIFE BUILDING
Main St., gegnt City Hall
Phone 97 024
E. G. Baldwinson, LL.B.
tslenekur lögfrœðingvr
808 PARIS BLDG., WINNIPBG
Residence
Phone 24 206
Offlce
Phone 86 686
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPBO
Fasteignasaiar. Lelgja húa. Ot-
vega peningalán og eldsábyrgO af
xXlu tagi.
1 aone 94 221