Lögberg - 23.03.1933, Qupperneq 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. MARZ, 1933
Högíierg
Oeflð út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRE88 LIMITED
695 Sargent Avenue
Winnipeg, Manitoba.
Utanáskrift ritstjðrans.
EDITOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE.
WINNIPEG, MAN.
Verö $3.00 um. drið—Borgist fyrirfram
The "Lögberg” is printed and published by The Columbia
Prees, Limited, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
PHONES S6 327—86 328
Atvinnuleysið
1 síðastliðnum janúarmánuði voru í Canada
1,357,262 manneskjur, sem þáðu atvinnuleys-
isstyrk, sér og sínum til framfærslu, sam-
kvæmt því sem Mr. Grordon, verkamálaráð-
herra, hefir skvrt sambandsþinginu frá ný-
lega. Að vísu getur hann þess, að sumt af
þessu fólki sé gamalt fólk og fólk, sem alla-
vega standi þannig á fyrir, að það þurfi hjálp-
ar með, hvort sem vel lætur í ári eða illa. En
svo er þess að gæta að hér eru heldur ekki
taldir fjölda margir afturkomnir hermenn,
sem hafa lítil eftirlaun og þurfa því á auka-
hjálp að halda. Sú tala, sem hér að ofan er
gefin yfir þá, sem atvinnuleysisstyrks njóta,
er því í raun og veru fráleitt of há. Eins og
allir vita, er einnig fjöldi fólks í landinu, sem
er atvinnulaust, en kemst enn einhvernveginn
af, án þess að þiggja atvinnuleysisstyrk í
nokkurri mynd.
Fjárupphæð sú, sem til þess gengur, að
hjálpa atvinnulausu fólki til að geta haft allra
helstu lífsnauðsynjar,'er nú komin upp í átta-
tíu miljónir dollara á ári. Er þetta fé lagt
fram af sveitafélögum, bæjafélögum, fylkis-
stjórnum og sambandsstjórn.
Stjórn sú, sem nú situr að völdum í Ottawa
hélt því fram og það mjög freklega, uin það
leyti að hún komst til valda, og reyndar lengi
eftir það, að ekki gæti komið til*nokkurra
mála að fólkið í Canada ætti að lifa á atvinnu-
leysisstyrk (dole) frá hinu opinbera. Það
iþyrfti að bæta úr atvinnuskortinum, og það
væri ekki nema hægðarleikur að gera það, ef
rétt væri að farið. Og það átti að bæta úr
atvinnuleysinu þannig, að allir, sem vildu
vinna og hefðu þrek og krafta til þess, ættu
þess kost. Ef stjórnarhöfðingjarnir vissu
það ekki áður en þeir komust til valda, að
þessi stefna var þeim ofurefli, þá eru þeir nú
fyrir löngu komnir að þeirri niðurstöðu að
svo sé, enda hefir stjómin nú alveg fallið frá
henni og hallast algerlega að beinum at-
vinnuleysisstyrk, sem er ekkert annað en það,
að láta fólkið hafa mat og húsnæði og annað
það allra helsta, sem það þarf til að geta
dregið fram lífið. Fylkin sjá um úthlutun og
meðferð þessa styrktarfjár, þótt sambands-
stjórnin leggi mikið af því fram.
Atvinnuleysismálið er vafalaust hið mesta
vandræðamál, sem Canada hefir nokkurn
tíma haft við að stríða, nema ef vera skyldi
ófriðarmálin 1914-1918. Þau voru vitanlega
alt annars eðlis. Stjómin er nú líka að hafa
orð á, að fara fram á það, að hafa hér um
bil sjtmskonar vald í atvinnuleysismálunum,
eins og hún hafði í stríðsmálunum meðan á
ófriðnum stóð. En það verður ekki séð, að
stjórnin hafi nokkra stefnu í þessu mikla
vandræðamáli, aðra en þá, að reyna að halda
lífinu í fólkinu, með “dole,” eins lengi og
hægt er.
En það geta allir séð, að ekki er góðs að
vænta meðan fólkið í landinu, í hundrað þús-
unda, eða miljóna tali, finnur engan veg til
að hafa ofan af fyrir sér sjálft, án þess að fá
opinberan stvrk til að geta dregið fram lífið.
Með þessu móti .er þjóðin að falla niður í þá
ómenningu, sem seint eða aldrei, verður bætt.
“Svo má illu venjast að gott þyki,” segja
menn, og það er engum vafa bundið, að þeir
verða margir, sem svo vel venjast því, að lifa
á “dole”, að þeir kjósa það miklu fremur, að
halda því áfram alla æfi heldur en að fara
aftur að leggja á sig erfiði til að hafa ofan af
fyrir sér og sínum.
Vér viljum vona, að enginn Vestur-lslend-
ingur verði nokkurntíma í þeirra tölu.
Bankarnir í Banda-
ríkjunum
Eitt allra fyrsta verkið, sem Roosevelt for-
seti gerði, eftir að hann tók við forseta-em-
bættinu, hinn 4. þ. m., var að skipa svo fyrir,
að loka skyldi svo að segja öllum bönkum í
landinu, þeim, sem ekki voru þegar lokaðir að
fyrirmælum ríkisstjóranna í nokkrum ríkj-
anna. Hefir áður verið skýrt frá þessu hér í
blaðinu. Orsökin til þess, að til þessara ráða
varð að taka, var aðallega sú, að fólkið hafði
mist tiltrú á bönkunum og keptist við, hver
sem betur gat, að taka þaðan peninga sína.
Einhversstaðar höfum vér séð þau ummæli
liöfð eftir Roosevelt forseta, að sú hræðsla
hefði verið ástæðulaus. Má vel vera að svo
hafi verið, hvað marga bankana snerti. En
það virðist ekki neitt erfitt að skilja, að fólki
virðist miður trygt að eiga peninga sína í
bönkum í Bandaríkjunum, þegar þess er gætt,
að á síðastliðnum ellefu árum, eða frá ársbyrj-
un 1921 til ársloka 1932, varð þriðji hver
banki í Bandaríkjunum gjaldþrota, eða alls
10,400 bankar.
Hér í Canada finst fólki þetta næstum ó-
skiljanlegt, þar sem bankahrun er mjög sjald-
gæfur viðburður, 'enda þykja það bæði mikil
tíðindi og ill, ef slíkt kemur fyrir. En menn
verða að gæta þess, að bankafyrirkomulagið
er alt nnnað í þessum tveimur meginlöndum
Norður-Ameríku. Hér í Oanada eru ekki
nema tíu bankar, en hver um sig hefir fjölda
útibúa um alt landið. Fyrir ellefu árum voru
yfir þrjátíu þúsund bankar í Bandaríkjunum.
Til síðustu áramóta hafði þeim fækkað um
þriðjung og á þessu ári er þeim að fækka
enn miklu meira. Enginn veit enn ihvað sá
niðurskurður kann að verða mikill. Sumir
þessir bakar í Bandaríkjunum eru svo litlir,
að það virðist næstum fjarstæða að kalla slík-
ar peningastofnanir banka, eftir skilningi
Canadamanna á því orði. Stofnfé sumra
þeirra er svo afar lítið, að naumast skiftir
tugum þúsunda.
Það virðist ekki undarlegt, þegar þetta er
athugað, þó fólk væri farið að hafa heldur litla
trú á bönkunum, og vildi ógjarnan eiga pen-
inga sína þar, eins og raun varð á seinni payt-
inn í febrúar í vetur. Hitt er miklu undar-
legra, hvað tiltrú fólksins var mikil og hvað
það þoldi þetta bankafyrirkomulag lengi, þó
það að sjálfsögðu vissi að bankarnir voru illa
trygðir, og búast mátti við, að þeir mundu
verða gjaldþrota þá og þegar.
Nú hafa margir bankar verið opnaðir aft-
ur og reka nú viðskifti eins og áður, en ekki
nærri allir, sem starfandi voru fyrir 5. marz,
þegar þeim var öllum, eða nálega öllum lokað,
heldur aðeins þeir, sem tryggir voru og ör-
uggir áður, eða hafa verið gerðir það síðan.
Margir bankar eru enn lokaðir og verða það
líklega héðan af.
Sennilega má gera ráð fyrir því, að þetta
leiði til þess, að bankar í Bandaríkjunum
verði gerðir tryggari, en þeir hafa hingað til
verið. En enn hefir engin gagngerð breyting
verið á þeim gerð, sem sjálfsagt er heldur
ekki að búast við ennþá. Það sem gert hefir
verið, eru aðeins bráðabirgða ráðstafanir.
Ritfregn
Bindindi og bann. Nokkur erindi.
Stórstúka Islands gaf út. Reykja-
vík, 1932 (Smárit Stórstúku ls-
lands I—II).
Öllum, sem umia andlegri og verklegri heill
þjóðar sinnar, og velferð mannkynsins í heild
sinni, stendur ekki á sama um hvert stefnir
með úrlausn áfengismálanna. Þeir hinir
sömu vita, að þar er um að ræða eitt hið allra
stærsta menningarmál vorrar aldar, og á hún
þó við að glíma mörg mikilvæg og vandleyst
viðfangsefni. Þess vegna munu margir taka
þakksamlega útkomu ofannefndrar bókar, þó
ekki látihún mikið yfir sér. Hún er “fræðslu-
rit í bindindismálum” og fyllir autt skarð þar
sem þjóð vora liefir skort handhæga bók um
þetta efni. Svo er hún einnig úr garði gerð,
að þar er næsta mikla og gagnholla fræðslu að
fá um bindindis og bannmálin, hverjum þeim,
sem eigi hefir byrgt svo glugga sálar sinnar,
að þangað kemst engin glæta.
Það er síst of mælt í formála ritsins, að í
erindum þessum er, “fólgið svo mikið af
þekkingu, reynslu og sannfæringu ýmsra
þeirra manna, sem sérstaklega hafa kynt sér
áfengismálin o>g bera siðbótamál bindindis-
hreyfingarinnar fyrir brjósti, að þau einmitt
ættu að vera vel fallin sem efni í handbók í
þessum málum, ekki einungis fyrir félaga
Goodtemplararegluimar og aðra meðlimi
bindindissamtaka, heldiur og fyrir alla aðra,
sem um málin vilja hugsa.”
Auk formála eftir Fr. Ásmundsson Brekk-
an, rithöfund, er efni ritsins sem hér segir:
Pétur G. Guðmundsson: “Nýjaf leiðir.”
Friðrik Á. Brekkan: “Bindindi sem menn-
ingarmál.”
Felix Guðmundsson: “Bindindi--Bann. ”
Vilmundur Jónsson: “Áhrif öldrykkju á
aðra áfengisnautn.”
Helgi Sveinsson: “Leiðin út úr áfengis-
ógöngunum. ’ ’
Sigurður Jónsson: “Úr herbúðum and-
stæðinganna. ”
Helgi Scheving: “Ávarp til æskulýðsins.”
Erindin eru öll lipurlega samin,
borin upp af eldheitri sannfæringu
og ríkri umbótaþrá, og löngum rök-
föst vel. Þrátt fyrir það, þarf eng-
inn að efast, að úr fylking andstæð-
inga bindindis- og bannmála komi
háværar raddir til andmæla, enda
hefir sú raunin þegar á orðið. En
sú saga endurtekur sig, að ekki
verður sársaukalaust af allra hálfu
stungið á þjóðfélagskýlunum.
Gleðilegt er að minnast þess, að
bardagamennirnir gömlu og þraut-
reyndu á striðsvelli bindindismál-
anna eru ekki þeir einu, sem leggja
hönd á plóg að samningu rits þessa.
Unga kynslóðin á hér sinn fulltrúa,
djarfhuga og f ramsækinn; og rætast
þar hvatningarorð góðskáldsins:
“Ef æskan vill rétta þér örvandi
hönd, þá ertu á framtíðar vegi.”
Mega formælendur bindindis og
bannmála vel hafa þau orð hugföst
þegar hæst rísa öldur öfugstreymis
og andúðar. Þeir hafa fylgt sér
undir merki stefnu, sem hlýtur að
sigra að lokum, þó langt kunni að
vera á áfangastað.
Fæ eg ekki betur gert en endað
ritfregn þessa á hinum fögru og
sönnu orðum Friðriks Brekkans í
formjda ritsins: “Það ætti að vera
ósk allra manna að verða góðir
menn og batnandi. En góður maður
og batnandi getur sá einn orðið, sem
hefir lifandi og vakandi ábyrgðar-
tilfinningu gagnvart sjálfum sér og
gagnvart því samfélagi manna, sem
hann lifir i, og sem þar af leiðandi
hefir einlæga löngun til að göfga
sjálfan sig og áð styðja aðra til að
komast á æðra stig siðferðislegs
þroska og mannlegrar fullkomnun-
ar.”
Richard Bcck.
Leifs minnisvarðinn í
Chicago
Fyrir nokkru síðan birtist grein í
íslenzku blöðunum hér vestra eftir
J. S. Björnsson og Árna Helgason
í Chicago um minnisvarða er nor-
rænir menn og aðrir ætla að reisa
Leifi Eiríkssyni í Chicago og stend-
ur til að verða afhjúpaður í sam-
bandi við alheimssýninguna, sem
haldast á í þeirri borg á komandi
sumri. Tildrögin til þess, að minnis-
varði sá er reistur, munu vera þau,
að allengi hefir átt sér stað reiptog
um það, hvort að Leifur Eiríksson,
eða Christopher Cokimbus og þeirra
ættmenn, skuli njóta varanlegs
heiðurs af því, að hafa fyrstir
manna fundið Ameriku. Eins og
menn vita þá hefir Columbus verib
krýndur þeim heiðri í huga meiri
hluta fólks, i blöðum og bókum, og
æskulýð Ameríku og annara landa
verið kent það frá blautu barnsbeini.
Að vísu hafa í langa tíð verið menn
og konur, sem ekki aðeins hafa hald-
ið Leifi fram, heldur vitað með
vissu að hann var maðurinn og ætt-
þjóð hans, sem heiðurinn bar, enda
hefir málstað þeirra veitt betur og
hann rutt sér æ meir til rúms, með
líðandi árum. En íslenzkt máltæki
segir ab það sé erfitt að kenna
gömlum hundi að sitja, og þvi erfið-
ara er að breyta margra ára vana.
Meðhaldsmenn Columbusar berjast
hlífðarlaust, fyrir hans og sínum
málstað og þeir eru margir, áhrifa-
miklir og voldug'h', þrátt fyrir það,
að þeir ættu að vita og vita eflaust
margir, að hann sé rangur. Einn
þátturinn í þessari sókn þeirra er að
reisa Columbusi minnisvarða í sam-
bandi við þessa alheimssýningu í
Chicago og éem nú er byrjað á.
Þenna ójöfnuð eiga þeir menn, sem
af norrænu bergi eru brotnir og aðr-
ir, sem sannleikanum unna, erfitt
með að fela—þeir hafa gert það
svo lengi, að nú er þolinmæði þeirra
þrotin og hafa þvi ákvarðað fastlega
að Leifur EiríkssOn skuli ekki fara
halloka fyrir Columbusi í Chicago
í þetta sinn, heldur bjóða honum
byrgin,—segja eins og Stanley forð-
um, “Tenote Africa”—Eg held þér
Afríka—Eg held þér Ameríka.
Þessi aðstaða hefir valdið því, að
norrænir menn, ekki aðeins Norð-
menn, heldur Svíar, Danir, Þjóð-
verjar og aðrir íleiri, sem réttlæti
og sannleika unna, hafa hafist
handa i þessu Leifs minnisvarðamáli
og naumast er hægt að segja aö
hreyfing sú sé ósanngjörn, óþorf né
óvænt.
í Chicago er íslenzkt félag sem
“Vísir” heitir. Hefir það félag
starfað með miklu fjöri og áhuga í
fleiri ár. Til þess’ félags leituðu
foagengismenn þessa málefnis, með
þátttöku, og eins og sjálfsagt Var og
réttlátt i alla staði, lofaði félagið
fylgi sínu í málinu og einnig að
koma því á framfæri á meðal Vest-
ur-lslendinga alment.
Með þetta í huga, kom formaður
þessa málefnis á meðal íslendinga i
Chicago, hr. Árni Helgason norður
til Winnipeg snemma i vetur og fór
þess á leit við stjórnarnefnd Þjóð-
ræknisfélagsins, að hún, fyrir hönd
félagsins, tæki að sér að koma mál-
inu á framfæri á meðal íslendinga,
og varð nefndin við þeirri bón, sök-
um þess, að henni fanst þá og finst
enn, að málið sé svo mikilsvert, og
snerta alla Islendinga svo mjög, að
þeim ætti að vera gefirm kostur á
að athuga það og þeim sem vildu,
eða sæu sér fært að taka þátt í því.
Með þessa hugsun í huga, og skiln-
ing á málinu, hlutaðist stjórnarnefnd
Þjóðræknisfélagsins til um það, að
samtalsfundi var skotið á með hr.
Árna Helgasyni og eins mörgum
leiðandi mönnum á meðal Islend-
inga í Winnipeg og unt var að ná
til i húsi hr. Ásmundar P. Jóhanns-
sonar þar eð engin tök voru á að
boða til almenns fundar og málið
þar rætt óg athugað með þeim á-
rangri að eftirfylgjandi menn hétu
því fylgi sínu og gerðust hluthafar i
“The Leif Eiríksson Foundation,”
en svo heitir félagskapur sá, er á
bak við þessa minnisvarða hreyf-
ingu stendur.
Menirnir eru þessir:
Dr. O. Björnson, Dr. P. H. T.
Thorlaksson, Árni Eggertsson, Ein-
ar P. Jónsson, Dr. M. B. Halldórs-
son, Ólafur Pétursson, Dr. Rögnv.
Pétursson, Jónas Jónasson, T. E.
Thorsteinsson, Dr. Jón Stefánsson,
Guðjón Friðriksson, Hannes Pét-
ursson, H. J. Stephenson, K. W.
Jóhannsson, Séra Ragnar E. Kvar-
an, G. S. Thorvaldsson, Pétur
Anderson, J. J. Bíldfell, Finnur
Johnson, Dr. Björn B. Jónsson, G.
L. Jóhannson, Ásmundur P. Jóh-
hannsson, J. W. Jóhannsson,
Jónas Thordarson, og siðar Guð-
mundur Ólafsson, Tantallon, Sask.
Þessir menn allir hafa veitt mál-
inu stuðning og gerst félagar í fyrir-
tækinu sökum þess, að þeir álíta
fyrirtækið þess verðugt, og málið
svo nákomið Islendingum hvar í
heimi sem þeir kunna að vera bú-
settir, að þeir gætu ekki vansalaust
látið það afskiftalaust.
Hér að framan gat eg um, að fé-
lagsskapur sá, er fyrir máli þessu
stendur nefnir sig “The Leif Eiríks-
son Foundatíon.” Hann hefir feng-
ið löggilding á því nafni í Illinois
ríkinu í Bandaríkjunum og einnig
rétt til þess, að selja hlutabréf i fyr-
irtækinu á $2.50 lægst og upp í hvaða
upphæð, sem menn vilja láta af
hendi rakna. Er sú upphæð hver
sem hún er, borguð einu sinni, og
enginn eftireikningur annar eða á-
byrgð á þeim, sem félagar hafa
gerst.
Auk aðferðar þeirrar, sem nú hef-
ir verið minst á, til fjársöfnunar
fyrir fyrirtækið, hafa forgöngumenn
þess verið sér úti um gjafir frá
stórfélögum þar syðra og gera sér
von um að fá mest af efninu, sem í
aðal varðann fer, á þann hátt, og
munu gjafir þær, ásamt. áskriftar-
gjöldum félaga nema nú á annað
hundrað þúsund dollara, en varðinn
sjálfur á að kosta $285,000.00 þeg-
(ar að hann er fullger. í fljótu bragði
virðist sú upphæð ærið há, en verk-
ið er mikið og varðinn stórmerkileg-
ur, ekki aðeins á að líta, heldur og
frá sögulegu og sálfræðislegu sjón-
armiði. Myndin af Leifi sjálfum
verður 17 fet á hæð, og steypt úr
nickelblönduðum kopar. Myndin er
af ungum manni tígulegum. Hann
er látinn vera í skrautklæðum og
fellur skykkjan aftur af herðunum.
Svipurinn er norrænn, áhrifamikill
og hreinn, og lýsir óbilandi vilja-
þreki. Engin merki víkingsaldar-
innar eða víkingsins eru sjáanleg á
Leifi og er það atriði í sjálfu sér
mjög eftirtektavert og í fljótu
bragði mætti virðast í ósamræmi þar
sem Leifur var víkingaaldar maður,
? KIDNEY
i^POtR TROy.S,
I meír en þriíSjung aldar hafa Dodd’e
Kidney Pills veri8 viSurkendar rétta
me8alið vi8 bakverk, gigt, þvagteppu
og mörgum fleiri sjúkdömum. Fást hjA
öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, e8a
sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The
Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef
borgun fylgir.
en við nánari umhugsun áttar mað-
ur sig samt á þessu. Því er ekki að
neita, að á víkingaöldinni réði stríðs-
hugur og víkinga andi miklu í lífi
þjóðanna, en hann var sannarlega
ekki það eina afl, sem þá réði í lífi
og athöfn einstalinga og þjóða.
Viljaþrekið og drengskapurinn átti
þar lika sæti, og það er sá þáttut í
sálarlífi norrænna manna, sem lista-
maðurinn Oscar Hansen lætur Leifs
myndina vera talandi vott um, og er
það vel farið, því í fyrsta lagi munu
þau einkenni hafa verið ríkust i lífi
Leifs sjálfs, í öðru lagi þá á vilja-
þrek og drangskapur meira og þarf-
ara erindi inn í hugsana- og starfslíf
nútíðarinnar, en hugsun grimdar,
haturs og hernaðar. Sitt til hvorrar
handar myndarinnar risa súlur um
eða yfir ioo feta háar. Eru þær úr
svörtum steini, sem aðstandendur
varðans búast við að fá ókeypis frá
Noregi. Súlur þessar merkja, í sam-
bandi við Leifsmyndina það, sem
slík minnismerki hafa táknað frá
upphafi vega—starfsþrek og fram-
kvæmd, og verður steinninn í þeim
skygður alstaðar, nema þar sem á
þær verður letrað eða plötur festar.
Á súlurnar verða letraðar tilvitnanir
úr íslendingasögum. En á plöturn-
ar, sem enn er óákveðið hvað marg-
ar verði, verða greiftar mvndir úr
æfiatriðum Leifs sjálfs, svo sem
þegar Eiríkur rauði fylgir Leifi
syni sínum til skips og þar sem
Leifur tekur land í Ameríku. Enn-
fremur verður nafn Leifs sjálfs
letrað á minnisvarðann og hefir
myndhöggvarinn lofað stjórn Þjóð-
ræknisfélagsins, að það skuli verða
rétt með það farið. 1 öllum þessum
atriðum, og í ölkim atriðum í sam-
bandi við tilhögun og fyrirkomulag
varðans segist hann hafa óbundnar
hendur. En til þess, að enginn vafi
geti leikið á um stafsetningu á Leifs
nafninu kvaðst hann ætla að leggja
það úndir úrskurð sérfræðinga nor-
rænna og hefir mælst til þess að
Þjóðræknisfélagið nefndi einn
þeirra. Minnisvarðanum hefir verið
valið veglegt pláss í Grand Park,
rétt við veg þann, sem liggur fram
með Michigan vatninu og ber nafn
Leifs. Myndin á að snúa til suð-
urs, og verður varðinn reistur rétt
fyrir norðan hinn alkunna Bucking-
ham gosbrunn, á glæsilegasta og
fjölmennasta svæði Chicago-borgar.
Meining forstöðumanna minnis-
varðans er, að hann geti orðið til-
búinn til afhjúpunar í sambandi við
veraldarsýninguna, sem fer fram í
sumar og hefst í júni mánuði í Chi-
cago.
íslendingar! Þetta mál er ekki
skrifað til að þrengja neinum til
þátttöku í þvi, sem ekki finnur hvöt
hjá sjálfum sér til að vera með. En
það er skrifað til þess að vekja at-
hygli allra Islendinga hvar í heimi
sem þeir eru og sjá þessar línur, á
því, að mál þetta stendur þeim nær
og er þeim skyldara, en þjóðarbrot-
um þeim, sem nú þegar hafa gengist
fyrir framkvæmdum í því og að það
er ekki án orsaka, að þeir, sem fyrir
málinu standa vonist eftir að ís-
lendingar sinni því alment. Einnig
skal bent á það, að vér íslendingar
þurfum sjálfir á því að halda, að
lyfta augum og athygli upp úr okk-
ar eigin hversdags þrefi og að hinum
stærri og víðtækari spursmálum
samtíðar og samferðamanna okkar
—í öllum góðum málurn, en ekki
síst þegar þau beint snerta þjóðar-
metnað og þjóðrækni sjálfra vor,
ætti að vera gott á oss að heita. I
þriðja og síðasta lagi skal mint á
það, að þeir, sem ætla sér að sinna
málinu þur.fa að gera það strax eða
(Framh. á bls. 5)
/
«