Lögberg - 27.04.1933, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. APRÍL, 1933.
Bls. 3

Sólskin
Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga

Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
‘ ‘ Við komum hingað saman,” greip Elsa
fram í, “og við förum héðan með skipinu
þarna,” hún kinkað kolli í áttina til hafsins:
“En nú vorum við nýbúnir að koma okkur
saman um þetta,” andmælti Giles. “Hvað á
þessi asnaskapur að þýða? Já, eg kalla það
asnaskap,” hreytti hann út úr sér; hann gat
ekki lagt dul á vonbrigði sín og óánægju y)fir
þessari nýju ákvörðun. Hann hafði þegar í
huganum glatt sig yfir því, að innan skamms
stæði hann á þiljum skipsins og sæi eyjuna
smáminka og hverfa, og gæti þá samtímis í-
myndað sér, að Belmont sæti einn eftir og
feldi sig í kjarrskóginum.
“Einst þér eiginlega að þetta komi þér
nokkuð við?” spurði Elsa fyrirlitlega
“'Já, það finst mér sannarlega,” svaraði
hann.
“Það er ekki klukkustund síðan Belmont
bjargaði lífi þínu—og það hefir hann gert
nokkrum sinnum áður — bæði þínu lífi og
mínu, síðan við komUm hingað. Eg get ekki
hugsað mér annað, Giles, en að þér sé ljúft,
að g<era alt, sem í þínu valdi stendur, til þess
að liann geti horft fram á við áhyggjulítið.”
“Auðvitað,” sagði Giles, og hrukkaði upp
á ennið. “Það var líka þessvegna, að mér
fanst liugmynd lians, um að vera liérna, svo
framúrskai’andi góð.”
“Hún er alt annað en góð,” sagði Elsa með
ákafa. “Hún er miskunnarlaus og ósann-
gjörn í fylsta máta og hann fær ekki að gera
það. Iíann hefir lofað mér því, að fara með
okkur, og liann mun halda það loforð.”
“Hversvegn^. í ósköpunum þurfti hann að
lofa þessuf ” spurði Giles gramui-. “Hvernig
stendur á því, að þér er þetta svo mikið á-
hugamál ? ’ ’
“Við höfum verið félagar—vinir, lir. Bel-
mont og eg,” svaraði liún.
“0g ekkei’t annað og meira f ” spurði Giles
í lágum róm. Hann horfði illiiega ó liana, og
Elsa roðnaði.
“Hvaða í'étt hefir þú, til að spyrja um
þaðf” spurði hún. “Hversvegna ertu að
spyrja svonaf”
“Eg. hefi spurt þig að þessu einu sinni
áður,” sagði liann, “og þá neitaðir þxx. E;g
spurði, hvoi’t þið elskuðuð livort annað, og
þú svaraði neitandi! Það var lygi! ’ ’
“Eg hélt ekki, að það væri ósannindi,”
sagði hún. “Þegar eg sagði það, hélt eg, að
eg segði satt.”
“En nú veiztu, að það er lygif ”
“Giles, vertu ekki að spyrja mig þessháttar
spurningum. Eg er fús að halaa heit mitt við
þig,” sagði hún rólegu. “Þótt Belmont fari
með okkur, getum við opinberað trúlofun
okkar, þegar við komum heim aftur til Eng-
lands. En auðvitað með vissum skilmálum—
það veiztu vel. ”
“Eg man vel samning okkax.-, ” sagði hann.
“En það er ekki það, sem við eigum að tala
um. Það er rangt af þér, að telja Belmont
til að fara með okkur. Láttu manninn verða
eftir hérna. Hérna er honum borgið—en komi
liann til Englands, á hann það á hættu á hverj-
um degi, að rekast á þá, sem þekkja hann.
Hann getur ómögulega alt af verið í felum. ’ ’
“Hr. Belmont verður okkur samferða heim,
það er aftalað mál, fyrir fult og alt,” sagði
Elsa. “Hann fer héðan undir nafni því, sem
þú hefir sjálfur stungið upp á,—Smith.”
“Hvers vegna ertu svona áköf um, að liann
fari með okkur f Maður skyldi nærri því ætla,
að þú gætir ekki án hans verið! ’ ’
“Þegar eg kveð lir. Belmont, verður það
fullnaðai'kveðja, ” svaraði liún. “Við sjá-
umst þá aldrei framar.”
“Eg skal a. m. k. sjá um það, þegar þú ert
orðin konan mín,” sagði Giles harðneskju-
lega.—
Sólin var nú komin lágt í vestrinu, og nú
var skipið orðið annað og meira en reykjar-
r<xðin ein á bláu hafinu. Skipsskx'okkuxinn
sjálfur hafði nú sest alllengi, og nú sáust
greinilega ýmsir hlutir og útbúnaðar þess.
Það stefndi beint til eyjarinnar—sjón, sem
hefði átt að gleðja lijörtu skipbrotsmannanna
þriggja—en samt voru tvö af þremur, sem
horfðxx á skipið með einkennilega samsettum
tilfinningum. Þau voru hvorki glöð né þakk-
lát fyrir þessa sjón, er færði þeim boð utan
úr lieiminum.
Við skulum kynda bál,” sagði Giles við
Belmont, sem var kominn aftur. “Það er
alveg eins gott að tryggja sér, að skipið beygi
ekki af á síðustu stundu. Þegar þeir sjá
merkið, verða þeir hvort sem er að koma. ’ ’
Belmont kinkaði kolli. Hann hélt svo
brenniglerinu yfir ofurlítilli hrúgu af þurru
laufi, sem Giles hafði sópað saman í mesta
flýti. Hann var nefnilega orðinn ótrúlega
duglegur núna, þegar útlit var á, að útlegð
hans væri senn á enda.
Það leið stutidarkorn, áður en kviknaði í
lauflirúgunni, en svo steig blár reykjarstrók-
urinn upp í loftið og dreifðist með blænum.
Reykurinn magnaðist. Giles bætti laufi og
kvistum á eldinn, og innan skamms var það
orðið all myndarlegt bál. Það leið heldur ekki
á löngu, áður en þau urðu þess vís, að skip-
verjar höfðu orðið íæyksins varir og skildu,
að þetta var merki. Hvellur kvað við að utan
—það var fallbyssa skipsins, sem lileypt var
af í kveðjuskyni.
Að lítilli stundu liðinni varpaði skipið
akkerum, og nú lá það og vaggaðist á logn-
skærum öldunum skamt utan við brimgarð-
inn. Skipbrotsmennirnir þrír voru staðnir
upp og liöfðu gengið niður á sti’öndina.
“Það er vafasamt hvort þeir senda bát í
land í kvöld,” sagði Belmont. “Nema þá, að
þeir séu hér kunnugir og viti livernig stýra á,
til þess að komast hjá rifinu. En það er ekki
sennilegt að svo sé. ” Hami skygði liönd yfir
auga og starði á sólarlagið. Það var eins og
sólin dýfði eldrönd sinni ofan í bráðið gull.
Giles var allur í því, að virða fyrir sér
skipið. Ilann þreyttist aldrei á því, að brjóta
heilann um ímyndanir sínar og vonir, hvert
skipið myndi fara, hvernig farrými og þæg-
indi myndu vera í skipinu. .“Að hugsa sér,”
sagði hann, “að maður fær ef til vill í kvöld
eða á morgun, að bi’agða vindil!—Það er nú
annars ekki xitlit á, að það verði í kvöld,”
bætti liann við. “Eg get ekki séð, að þeir
hafist neitt að í þá átt að setja út bát. Jæja,
þá verðum við að hýrast hér enn eina nótt—
Guði sé lof—síðustu nóttina á þessari bölv-
uðu eyju! ’ ’
“Blessaðri eyjunni!” livíslaði Eisa, svo
lágt, að aðeins Belmont heyrði það. Hún
sneri andlitinu að honum. Sólarlagsbjarminn
ljómaði á andliti lians og gylti hár lians. Hún
brosti til lians og Belmont skiidi bros hennar.
Það var bros, er liaiin seint mundi gleyma—
bros, er bar í sér alla sál hennar.
“ Smith! ’ ’ Giles sagði nafnið í hörðum skip-
unarróm. Hann var blátt áfram farinn að
beita myndugleika gegn honum. “Það lítur
ekki út fyrir, að vér komumst út í skipið í
kvöld. Það er bezt, að þér sjáið um, að við
fáum sæmileg legurúm í nótt. Það fór svo
bölvanlega um mig í fyrrinótt.
Belmont brosti. Effington lávarður var
sjálfum sér líkur fram á síðustu stundu. Hann
var ekki að hugsa um Elsu, he!dur um sjáif-
an sig—livernig farið hefði um hann sjálfan.
“Gjarna það,” sagði hann rólega, “ef þér
viljið lijálpa til.” Giles heyrði að vísu, hverju
Belmont bætti við, en hann leit í aðra átt með
hefðarmannssvip.
Belmont tók nú að búa um Elsu.
En Hlsa gat ekki sofið. Skipbi’otsmennim-
ir þrír sátxx lilið við hlið, alla nóttina, á strönd-
inni, undir pálmati'jánum, Elsa í miðjunni.
Öðru hvoru sögðu þau fáein orð, annars sátu
þau hvert í sínum hugsunum.
“Það er enn þá tími til fyrir yður að ákveða
yður, Smitli,” sagði Giles. “Það er ekki lík-
legt, að skipverjar hafi orðið þess varir, að
við érum þrjú. Ef þér viljið hlýða góðu ráði,
þá ættuð þér nú að “stinga af” og fela yður,
áður en birtir. Eg segi þetta aðeins vegna
yðar sjálfs, þetta er yður fyrir beztu.”
“Þetta er mjög fallega hugsað af yður,”
mælti Belmont. “En eg held annars, að þetta
mál sé xxtrætt og útkljáð.”
“Já, eflaust!” sagði Elsa. “Hr. Belmont
hefir gefið mér loforð sitt, og eg sleppi hon-
um ekki með það. Hann fer með okkur. ”
“ Vinur okkar, Smith, stofnar sér í athug-
unarverða áhættu,” sagði Giles 0g reyndi að
malda í móinn. “Eg get ekki látið hjá líða,
að vara hann við því. Eg sé lengra en nef
mitt nær. Þér munuð iðrast þess, Smith.”
Hvorugt þeirra svaraði honum.
Jæja þá, eins og þér óskið,” sagði Giles;
það var eins og hann gæfist nxx alveg upp við
að telja um fyrir hinxxm. Hann stóð upp og
fór nxx að labba aftur á bak og áfram í mvrkr-
inu, og leit öðru hvoru á rauða Ijóskerið, er
lýsti eins og stjama í myrkrinu. Skipið lá
þar enn. Giles dró djxxpt andann. “Á morg-
un,” hugsaði hahn, “á morgun verður maður
manneskja á ný.”
Hann nálgaðist hin tvö aftur. Þau sátu
þögul í myrkrinu.
“En þau læti, sem verða heima—hvað hald-
ið þið! Eg sé fyrir mér auglýsingaspjöldin—
eg heyri í blaðastrákunum, er þeir kalla upp
með fréttina. Þvílík nýmæli—hvað! Lundúna-
borg kemst öll á annan endann. Það er líka,
eins og við séum upprisin frá dauðum—eða
hvað, Elsaf”
“O, jæja,” sagði hún.
Hann nam staðar rétt fyrir framan hana.
“Það er ekki að heyra, að þú sért sérlega
hrifin,” mælti liann, og lá bein tortrygni í
málrómnum. “Eg hélt, að þú yrðir alveg frá
þér af fögnuði, svo himinlifandi, að þú vissir
ekki í hvoi'n fótinn þú ættir að stíga. En það
er ef til vill búningurinn þinn, sem þú ert leið
vfir,” bætti hann við. “ Já, liann er auðvitað
lieldur í tæpasta lagi. En veiztu livað, Elsa,
£g gæti svei mér haft gaman af að taka mynd
af þér í tuskunum þeim arna, þegar þú kemur
heimaftur.” Hann skelti upp úr. “Hvernig
líst þér á að láta sýna þig í glugga í þessari
múnderingu! ’ ’
Uxxga stúlkaxx svaraði ekki, en Belmont gat
vel ímyndað sér svipbrigði hennar á því
augnabliki. Það var líklega hepixi fyrir Giles
að hann sá það ekki. Belnxont sjálfur þagði.
Skoðun hans á Giles hafði altaf verið sxx hin
sama—haixn hafði ekki skift um þá skoðun.
“Og söguixa þá, sem við skulum segja þeim
xxm sjóræningjana!” hélt Giles áfram, sem nú
hafði leyst frá pokanum fyrir alvöni.
‘ ‘ Hvei'nig við svínbeygðum þá, nærri því alla
saman. Þxí mátt trúa því, að blöðin verða
sólgiix í söguna þá! ”
“Einkennilega ef þau heyrðu alla söguna,”
skaut Elsa inn í; hún var orðin gröm vfir ó-
svífni Giles’s og vanþakklæti við þann mann,
sem hann átti líf sitt að launa fleirum sinn-
um. “Eg lxeld ekki, að þxx ættir að sækjast
eftir, að láta prenta alla sögana, Giles. Það
vrði þér ekki til sérlegrar fi'ægðar, eiixs og þú
sjálfur veist.”
“Hvað áttu við? Eg hefi þó gert mitt,
skyldi eg meina. Það er svo sem ekkert við
það að athuga, þótt líði yfir mann. Eg er
ekki vanur þess háttar átökum. Maður þarf
að vera af grófara efixi til þess.”
“Eins og eg t. d.,” sagði Elsa þurlega.
‘ ‘ Þó það nú væri—þú gerðir þitt—nákvæm-
lega það, sem eg bjóst við af þér. Mér þætti
gaman að vita, hvort þér nokkurn tíma hefir
verið það ljóst eitt einasta augnablik, hvað
við bæði eigum hr. Belmont að þakkaf Nú
getum við haldið heim aftur, Giles, heim
þangað, sem við enxm kunnug', til fjölskyldu
og vina og skemtana. Það fer seimilega eins
og þú segir, að blöðin muni fylla dálka sína
með sögunum um okkur og æfintýri okkar;
mrenn munu óska okkur til hamingju og gera
sér dátt við okkur. En heldurðu þó ekki, að
alt sé þetta hr. Belmont að þakka. Heldurðu
að við mynduð nokkurn tíma stíga fæti á
enska fold, hefði hann ekki verið með okkur,
Giles. Nei, þá hefðum við nxxna legið þarna
uppi í klettaskútanum og verið krabbafæða.
Það var fyrir okkur báðum, sem hann barð-
ist—heldurðu það ekki sjálfur?”
“Við gerðum nú líka alt sem við gátum,
hver og einn,” sagði Giles með niðurbældri
gremju. “Auðvitað er mér ljóst, að Belmont
—Snxith á eg við—gerði ansi laglegt handa-
verk, og að það hefði orðið erfitt fyrir okkur,
liefði hann ekki verið. En eg held nú samt
ekki, að Smith kæri sig um að láta trana sér
fram í fremstu röð og setja sig upp á hyllu.
Honum er eflaust hollast, að draga sig dá-
lítið í hlé.”
“Þér hafið alveg rétt að mæla,” sagði Bel-
mont. “Þér þurfið ekki að syngja mér neinn
lofsöng. Mér þætti vænt um, að ekki yrði
gert mikið veður út af því, sem eg hefi gert.
Giles svaraði þessu engu, hann sneri sér
við og gekle ofaxx að sjónum, íxam þar staðar
og horfði á ljósin úti á sjónum. Þau voru
honum svo mikils virði, þessi smá-ljósblik
þanxa xxti. Það var honum svo mikils virði,
að komast héðaix og heim aftur, til þess lífs,
sem hafð að geya alt það, sem hann kærði sig
um. Honum var enginn missir í því, að skilj-
ast við evju þessa, sem hann blótaði í huga
sínum.
En hin tvö uppi í skógarjaðrinum, sátu
þögul hlið við hlið. Alt í einu fann Belmont,
að eitthvað kom við handlegg hans. Það var
hönd Elsu, sem hún rétti honum í myrkrinu.
Hann greip hana og þrýsti hana fast.
Og þannig sátu þau, unz dagurinn rann
upp.
Grá iporguixskíman breyttist í gullinn roða
og í gegnum gylta þokuna, sem lá með strönd-
inni, sáu þau skipið, sem lá fyrir akkerum
utan við hvíta brimröndina, er söng sinn ei-
lífa söng á rifinu. (Framh.)
PROFCSSIONAL CARDS
DR. B. J. BRANDSON
216-22 0 Medical Arts Bldg.
Cor. GraXiam og Kennedy Sts.
Phone 21 834 — Office tímar 2-3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone 27 122
Winnipeg, Manitoba
DR. O. BJORNSON
Heimili 764 VICTOR ST.
Phone 27 686
Winnipog, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21 834—Office tímar 4.30-6
HeimiU: 6 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone 21834
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Er aC hitta
kl. 10-12 f. h. of 2-5 e. h.
HeimiU: 638 McMILLAN AVE.
Talsíml 42 691
Dr. P. H. T. Thorlakson
206 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones 21 213—21 144
HeimiU 403 676
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
602 Medical Arts Building
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdöma. Er a5 hitta
frá kl. 10-12 f. h. og 3-6 e. h.
Office Phone 22 296
Heimili: 806 VICTOR ST.
Simi 28 180
Dr. S. J. Johannesson
ViCtalstlmi 3—6 e. h.
532 SHERBURN ST.-Slmi 30 877
Símið pantanir yðar
Roberts Drug Stores
Limited
Ábyggilegir lyfsalar
Fyrsta flokks afjjreiðsla.
Níu búðir — Sargent and
Sherbrooke búð—Sími 27 067
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
TannUeknar
406 TORONTO GENERAL
TRUST BUILDING
Cpr. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 546 WINNIPEG
Dr. A. B. Ingimundson
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS. BLDG.
Slmi 22 296 Helmilis 46 064
DR. A. V. JOHNSON
tslenzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pösthúsinu
Simi 96 210
Helmllis 33 328
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annaat um út-
farir. Allur útbúnaCur s& bezti.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarCa og legsteina.
Skrifstofu talslml: 86 607
Heimilis talslmi 501 562
A. C. JOHNSON
907 Coníederation Life Bldg.
Winnipeg
Annast um fasteignir manna.
Tekur a5 sér aC ávaxta sparlfé
fölks. Selur eldsábyrgC og bif-
reiöa ábyrgCir. Skriflegum fyrir-
spurnum svaraO samstundis.
Skrifst.s. 96 757—Heimas. 33 328
H. A. BERGMAN, K.C.
tslenzkur löofrœBinour
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES 95 062 og 39 043
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
41 FURBY STREET
Phone 36137
SfmlO og semjlG um samtalstíma
W. J. LINDAL, K.C. og
BJORN STEFANSSON
tslenzkir löofrœöinoar
325 MAIN ST. (á öCru gólfi)
Talsími 97 621
Hafa einnig skrifstofur aO Lundar
og Gimli og er þar aG hitta fyrata
miflvikudag I hverjum mánuOi.
J. T. THORSON, K.C.
tslenzkur lögfræöingur
801 Great West Perm. Bldg.
Phone 92 755
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv).
islenzkur lögmaöur
Ste. 1 BARTELLA CRT.
Heimasími 71 7 53
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
Lögfrœöingur
Skrifst.: 702 CONFEDERATION
LIFE BUILDING
Maln St., gegnt City HaU
Phone 97 024
E. G. Baldwinson, LL.B.
tslenzkur lögfrœöinour
808 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence Offlce
Phone 24 206 Phone 96 636
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja húa. Ot-
vega peningalfin og eldsábyrgO af
'illu tagi.
i 3one 94 221