Lögberg - 08.06.1933, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. JÚNÍ, 1933.
Bls. 3

Sólskin
é
^oooooooooooooeooooooooooooooooo*
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
Og smám saman liægt og hægt, tók Belmont
að renna grun í, hvernig í öllu lá. Hann hafði
ætíð hugsað sér, að Griles væri trúandi til alls
þess, er miður var og ódrengdlegt. Hann
vissi vel, að þessi hefðarlegi herramaður .var
lygari og óábyggilegur náungi frá hvirfli til
ilja. Gile.s hafði sennilega grun um, að Elsu
væri kunnugt um, hvar hann Ralph Belmont
væri niðurkominn, og nú væri hann hræddur
um, að hún myndi ná tali af honum. Það væri
því sennilega Giles, sem sent hefði þefara á
liæla henni með það fyrir augum, að hún
myndi fyr eða síðar heimsækja Belmont.
A þann hátt gæti Giles einnig komist að, hvar
Belmont héldi til.
En hvað gæti Giles kært sig um að vita
það? Belmont var í engum vafa um það, að
Effington lávarð myndi meira en lítið langa
til þess að affhenda hann lögreglunni; en það
gat hann samt ekki gert án þess að rjúfa lof-
orð sitt við Elsu. Nei, Giles myndi eigi sjálfur
ljósta upp um hann, en hann væri vís til að fá
einhvem þriðja mann til að taka það að sér.
Nokkru síðar kom annar maður, er að ytra
útliti svipaði til hins fyrra. Hann rölti um
götuna og virtist ekki heldur hafa neitt á-
kveðð fyrir safni. Fyrri njósnarinn kinkaði
kolli til hans, yrti á hann fáeinum orðum, og
fór síðan burt í skyndi.
Belmont stóð stundarkorn og hugsaði sig
um. Svo ásetti hann sér að ganga í humátt á
eftir nr. 1 og sjá svo, hvernig færi. Hann
sá nú á eftir manninum sem skálmaði áfram
beinn í baki og brattur á velli alveg laus við
flækingssvipinn, sem á honum var áður. Mað-
urinn gekk og gekk hverja götuna á fætur
anari og gegum lystigarðinn, og Belmont hélt
alt af auga með honum, en gætti.þess vel að
koma ekki of nærri lionum. Svo komu þeir að
Charing-Cross-stöðinni, maðurinn beygði inn
í Strandgötu, og Belmont á eftir honum. Á
horninu á Curtis-stræti mi.sti Behnont alt í
einu sjónar á manninum. Hann hafði ekki
tekið eftir, að maðurinn beygði inn í þrönga
og dimma hliðargötu. En hann kom samt
auga á kann aftur í tæka tíð og flýtti sér nú
ofan. eftir götu þessari, er sennilega var enda-
markið á þessum eltingaleik þeirra. Maður-
inii gekk að nr. 7 og hvarf þar inn um dyrnar.
‘ ‘ Hawkson og King, leynilögreglumenn, ’ ’
las Belmont á óhreinni látúsnplötu. “ Jú, jú,”
sagði kann við sjálfan sig og hélt burt þaðan;
“það var einmitt það, sem eg bjóst við, 0g eg
er svo sem ekkrt liissa á því. Hví ætti herra
Giles að vera orðinn' að nýjum og betri manni,
þó hann sé kominn til Lundúna! ’ ’
XXXI.
1 heljargreipum.
Skipstjórinn á “Oriana” hafði haldið lof-
orð sitt. Áður en Belmont fór í land, hafði
brytinn greitt honum fjárupphæð þá, er hann
hafði innunnið sér, með því að aðstoða við
frammistöðuna, og auk þess litla f járupphæð,
sem skotið hafði verið saman lianda honum
meðal farþeganna á þriðja farrými. Belmont
hafði því einar 50—60 krónur, er hann steig á
land. Það var eigi stórvægilegt fé, en þó
nægilegt til þess, að hann gat keýpt sér ódýr-
an fatnað tilbúinn og haíði fáeinar krónur
afgangs.
Hann gekk nú aftur inn í Strandgötu og
hélt spölkorn áfram eftir henni, beygði síð-
an inn í þvergötu, og fann bráðlega það sem
hann leitaði að, einfalt og óbrotið veitinga-
hús. Þar gekk liann inn.
Það var orðið áliðið dags, og hann liafði
varla bragðað mat allan daginn. Hann liafði
enga lyst haft á máltið þeirri, sem frú Grace
hafði borið honum um morguninn. Hann
vissi vel, að það var “ölmusa,” og, honum
fanst hver bitinn standa í sér. Honum var
það ekki gefið, að geta lifað á góðgerðarsemi
annara.
Hér gat hann borgað það, sem hann neytti,
og hann pantaði því kjötsnúða. Meðan hann
beið eftir matnum, bað hann frammistöðu-
stúlkuna um ritföng og settist niður við að
skrifa.
Það var hérumbil mannlaust í veitingasaln-
um um þetta leyti, og hann bar því engan
kvíðboga fyrir því, að nokkur myndi kannast
við hann. Hann sat nú og hugsaði sig um.
Hvað átti hann annars að skrifa? Það var
ekki svo auðvelt. Hann byrjaði því á utaná-
skriftinni: “Ungfrú Elsa Ventor, 12 Down-
fort Street.” Hann varð að taka tillit til
þess, að svo gat farið, að bréfið lenti í hönd-
um annara. Giles gæti t. d. á einn eða annan
hátt séð svo um, að Elsa fengi ekki neitt bréf,
sem hann ekld hefði athugað, áður en það
kæmi í hennar hendur. Þetta var því áhætta;
en hjá henni varð samt ekki komist. Hann
skrifaði á þessa leið:
Það er haldið njósmmn um yður. ...Leyni-
lögreglumaður frá Hawkson og King hefir
vakandi auga á húsinu, þar sem þér eigið
heima, og fylgir óefað eftir yður, hvert sem
þér farið. Maður sá, er þér hafið sýnt svo
göfuglyndan velvilja, fer frá Lundúnum um
hríð. Er hann kemur aftur, þarf hann eigi
framar að fara huldu höfði, þar eð hann hefir
ákveðið að breyta á þann veg, sem hcmn telur
sér bera skyldu til. Kaupmenska sú, er þér
hafið gengið inn á, getur ekki staðið í gildi.
Hann n&itar að scetta sig við það. Hann mót-
nœlir eindregið því, að þér leggið svo mikið
í sólurnar. Ilans auma líf er eigi þess 'virði,
að þér fórnið svo miklu fyrir það.
Er hingað var komið bréfinu, hætti hann
að skrifa. Það var svo margt, sem hann lang-
aði til að skrifa—alt, alt annað en þetta, en
hann lagði skyndilega pennann frá sér og
braut sama bréfið.
‘ ‘ Svona er bezt að það endi, ’ ’ liugsaði hann
með sér. Hann stakk bréfinu í umslagið og
borðaði síðan miðdegisverðinn með góðri
lyst. Alt hik hans og efi, er áður hafði fvlt
huga hans, var nú gersamlega horfinn. Nú
var liann alveg staðráðinn í áformi sínu.
—Annað sinn á æfi sinni hafði Ralpli Bel-
mont ákveðið að fórna sjálfum sér.
Hann taldi peninga sína, er hann fór út úr
veitingahúsinu, og gekk inn í pósthús og sendi
bréfið af stað. Síðan stefndi hann til járn-
brautarstöðvarinnar.
Yorkslliire liggur langt frá Lundúnum, en
þangað ætlaði hann sér nú. Peningar hans
nægðu rétt til ferðarinnar. Um ferðina þaðan
aftur hugsaði hann ekkert ákveðið. Og auk
þess var alls eigi víst, að hann kæmi aftur.
Heima fyrir í fæðingarsveit lians voru
margir, er myndu þekkja hann aftur, og hann
átti því á hættu að verða kærður íyrir lög-
reglunni. Jæja, hann var annars ekkert að
brjóta heilann um það. Það var svo sem al-
veg sama, þótt einhver annar yrði til þess að
kæra hann, úr því hann hafði ásett sér að
gera það sjálfur. t
E11 hann var að liugsa um Maríu systur
sína. Hann varð að fá vissu sína fyrir því,
að lienni liði vel. Hann bjóst ekki við að sjá
hana. Og hann óskaði þess heldur ekki. Hún
var líka sennilega flutt þaðan úr sveitinni
þar sem glæpurinn hafði verið framinn, og
þar sem nafn hans liafði verið bendlað við
svo hræðilegt ódáðaverk. Það var því ósköp
skiljanlegt, að María kærði sig ekki um að
eiga þar lieima.
Hann vonaði innilega að María væii nú
gift Arthur Jamieson og væri nú hamingju-
söm í einhverri annari sveit undir lians vernd
og- forsjá. Hann langaði til að fá vissu sína
um þetta. Hann varð að fá vissu sína um
það, hvernig systur lians elskulegu liði, þeirri
systur, er hann hafði elskað svo innilega.
Um sjöleytið átti járnbrautaiiest að fara
frá Lundúnum. Um ellefuleytið átti hún að
koma til Carfew. Frú Carfew var 'hér um bil
tveggja stunda ganga heim á gamla heimilið
hans. Það var einmitt heppilegt fyrir hann
að koma þangað um nótt. Þá átti hann ekki á
hættu að rekast á kunnuga, fyr eu hann væri
búinn að grenslast eftir því, sem hann langaði
til að fá að vita. Þegar því væri lokið, var
honum sama, hvað um hann yrði. Lífið var
honum einskisvirði framar, en hann vildi
heldur gefa sig sjálfur fram við lögregluna,
en að aðrir skyldu verða fyrri til að kæra
hann.
Klukkuna vantaði tíu mínútur í ellefu, er
liann steig út úr lestinni í Carfew. Það var
dálítil úrkoma. Farþegarnir þangað voru
fremur fáir og hann fór frjáls ferða sinna
fyrir þeim. Hestvagnar og bílar voru komnir
á stöðina til að sækja flesta þeirra, en enginn
sendur eftir honum. Honum bjóst enginn við.
Rigningin var beint á móti honum og liann
varð gagndrepa á skammri stundu, er hann
hraðaði sér áfram í myrkrinu í áttina til Bar-
bridge.
Ralph Belmont gekk þannig hina löngu leið
til bernskustöðva sinna í helli-rigningu. Hann
gekk í djúpum hugsunum. Hann gleymdi al-
gerlega nútímanum, en dreymdi aðallega um
þann liðna, en þó hvarflaði hugur hans öðru
hvoru til ókomna tímans. Hann var svo nið-
ursokkinn í liugsanir sínar, að hann gleymdi
bæði stund og stað, og áður en varði, var
hann kominn á leiðarenda. Hann nam alt í
einu staðar. Tunglið óð í skýjum og kom nú
fram milli svartra regnskýja, er stormurinn
þeytti áfram, og milli hans og tunglsbirtunn-
ar reis nú dökk skuggamynd af húsi því, er
eitt sinn hafði verið allur heimur hans:
Shuttlefields, bernskuheimilið, er hann hafði
dreymt um á eyjunni langt, langt í burtu,
sem hann hafði vitjað svo títt í draumum sín-
um og hugsunum. Nú var það hérna rétt fyrir
framan hann, alveg raunverulega.
Hann lyfti klinkunni á hliðinu litla, er var
rétt utan við rimlahliðið mikla, sem lokaði
akveginum upp að húsinu.
Hann opnaði hliðið, sem ýskraði á lömun-
um. Það var að líkindum ekki opnað oft nú
um stundir. Eftir útlitinu að dæma í myrkr-
inu, var alt úr sér gengið og vanrækt.
Dyravarðaríbúðin litla rétt við aðalhliðið
var galtóm. Gluggarnir, sem sneru út að veg-
inum, voru brotnir, og það liöfðu þorps'börnin
líklegast gert. Hérna hafði Jerome gamli
haldið til, umsjónarmaður frænda hans. Bel-
mont mundi svo vel eftir þessum grálvnda
leiðindasegg. Hann hafði aldrei getað felt
sig við liann. Frá blautu barnsbeini hafði
hann alt af sneitt hjá Jerome gamla. Það var
eins og ilskan streymdi í allar áttir út frá
þessum geðilla, krókbogna karlskrögg.
Belmont hafði haft fylstu ástæðu til að liata
þenna karl. Það var Jerome, sem bar slúður-
sögur til frænda hans—sögur um stráka, sem
höfðu hnuplað ávöxtum eða troðið í einhverju
blómabeðinu—eða verið á fiskveiðum á sunnu-
degi. Alt af var það Jerome, sem bar þessar
sögur. Og svo hafði gamli maðurinn, —
Austery Barling, frændi Belmonts—varpað
öndinni mæðilega og lyft augunum til liimins
í mótmælaskyni 0g síðan tekið spansreyrinn
fram úr skápum.
“Mér þykir fyrir að verða að hegna þér,
Ralph, en það er skylda mín. Það væri mikjl
vanræksla af mér bæði gagnvart þér og þjóð-
félaginu, ef eg léti þessháttar brot óhegnt. ’ ’
Og það hafði liann heldur ekki gert. Ralph
Belmont hafði aldrei gleymt þeim höggum.
Ætíð er hegningin byrjaði, voru liöggin, ef
til vill, ekki svo ýkja þung né hörð, en smám
saman var hert á þeim. Það var eins og liið
blíða andlit frænda hans gerbreyttist, og bláu
augun hans hógværu loguðu nú af djöfullegri
grimd og hörku, og hann beit saman tönnun-
um eins og villidýr í heiftaræði, og svo hafði
gamli maðurinn látið höggin dýnja á drengn-
um, þangað til hann var steinuppgefinn og
varð að hætta til þess að ná andanum.
Ralph Belmont stóð kyr og studdist upp
við hliðið og sá fyrir sér alt þetta, eins og það
hefði verið í gær. Hann minntist þess, að
Jerome gamli liafði venjulega verið viðstadd-
ur \úð þessar æðistryltu hegningar-atliafnir,
og þá hafði liann brosað andstyggilega eins
og skemti liann sér vel við þessa sjón.
Þarna hafði Ralph alist upp og orðið stór
og sterkur, svo frænda hans tók að standa
beygur af honum. Ralph var svo sendur á
mentaskóla og honum hafði aldrei dottið í
liug, að hýðingar þær, er Austery gamli Barl-
ing hafði rétt honum, gengju nú í arf til lítill-
ar varnarlausrar stúlku, Maríu systur Ralphs
sem nú var alein eftir heima.
En samt var því nú svona varið. María
hafði að vísu ekki sagt honum það sjálf-—það
hafði liún ekki þorað, af ótta við frænda sinn,
sem eflaust mundi hefna sín, er Ralph væri
farinn aftur í skólann. En hann liafði samt
komist að þessu af tilviljun.
Þótt gamli maðurinn lægi nú í gröf sinni
og hefði verið myrtur, gat Ralph Belmont
enn þá þann dag í dag krept hnefana í bræði
og hatri til þessa illmennis, í hvert sinn, sem
houm varð hugsað til þess, að María, veslings
uppburðarlitla María sysir hans hefði verið
það fórnai’lamb, er varð að sæta þvílíkri mis-
kunnarlausri meðferð. Að lokum hafði María
risið gegn böðli sínum og drepið hann. Hver
gat láð lienni það ? Gat nokkur krafið hana til
ábyrgðar, er hún var rekin beint út í örvænt-
inguna. Ralph liafði sjálfur aldrei hugsað
niðrandi til hennar fyrir þetta. Hann hafði
aldrei álasað henni í huga sér. Hún hafði ef-
laust ekki verið með sjálfri sér kvöldið það.
Eins veikluð og kraftalítil og hún var þá,
hefði lienni verið það allsendis ómögulegt að
greiða annað eins högg og það, sem lauk æfi
gamla mannsins, nema því að eins að hún
hafi verið viti sínu fjær. Ralph var kunnugt,
að undir þeim kringumstæðum gátu jafnvel
veiklaðir og kraftalausir skyndilega orðið
heljarmenni að burðum.
Hann gekk liægt upp að húsinu.
Einhversstaðar langt úti í myrkrinu sló
klukka eitt. Hann vissi að það var kirkju-
klukkan.
PROrESSIONAL CARDS
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834 — Offlce tlmar 2-J Heimili 214 WAVERLEY ST. Phone 403 288 Wlnnlpeg, Manitoba Símið uantanir yðar Roberts Drug Stores Limited ÁbyKgilejfir lyfsalar Fyrsta flokks afirreiðsla. Níu búðir — Sargent and Sherbrooke búð—Sími 27 057 H. A. BERGMAN, K.C. tslenzkur lögtrœtHngur Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P.O. Box 1666 PHONES 96 062 og 39 043

DR. T. GREENBERG Dentist Hours 10 a.m. to 9 p.m. PHONES: Office 36 196 Res. 51 455 Ste. 4 Norman Apts. 814 Sargent Ave., Winnipeg Drs. H. R. & H. W. TWEED TannUeknar 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE 26 646 WINNIPEG W. J. LINDAL, K.C. og BJORN STEFANSSON tslenzkir lögfrœOingar 325 MAIN ST. (á Ö8ru gólíi) Talslmi 97 621 Hafa einnig skrifstofur a8 Lundar og Gimll og er þar a8 hltta fyreta miðvikudag í hverjum mánu81.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834—Office tímar 4.30-6 Heimili: 6 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manltoba Dr. A. B. Ingimundson TannlasknW 602 MEDICAL ARTS. BLDG. Simi 22 296 Helmilis 46 064 J. T. THORSON, K.C. Islenzkur lögfrœöingur 801 Great Weat Perm. Bldg. Phone 92 765

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 8S4 Stundar augna, eyrna, nef og kvöfka sjúkdóma.—Er aB hitta kl. 10-12 f. h. of 2-6 e. h. Heimlii: 638 McMILLAN AVE. Talsimi 42 691 DR. A. V. JOHNSON lslenzkur Tannlceknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pósthúsinu Slmi 96 210 Heimllis 33 328 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B., LL.M. (Harv). islenzkur lögmaOur Ste. 1 BARTELLA CRT. Heimaslml 71 768

Dr. P. H. T„ Thorlakson 206 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phones 21 213—21 144 Res. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 571 A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur llkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaBur sá. bezti. Ennfremur selur hann allskonar minnisvarBa og legsteina. Skrifstofu talsiml: 86 607 Heimilis talslmi 601 662 G. S. THORVALDSON B.A., LL.B. LögfrœOingur Skrifst.: 702 CONFEDERATION LIFE BUILDING Main St., gegnt City HaU Phone 97 024

DR. A. BLONDAL A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. E. G. Baldwinson, LL.B.
602 Medical Arts Buildmg
' íjítundar sérstaklega kvenna og Annast um fasteignir manna. tslenzkur lögfrœOingur
barna sjúkdóma. Er a8 hitta Tekur a8 sér a8 ávaxta sparifé
frá kl. 10-12 f. h. og 3-6 e. h. fólks. Selur eldsábyrg8 og bif- Residence Phone 24 206
Office Phone 22 296 reiða ábyrgBir. Skriflegum íyrir-
Heimili: 800 VICTOR ST. spurnum svara8 samstundis. 729 SHERBROOKE ST.
Slmi 28 180 Skrifst.s. 96 767—Heimas. 33 328

Dr. S. J. Johannesson G. W. MAGNUSSON J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
NuddUeknir 601 PARIS BLDG., WINNIPBO
Viðtalstími 3—5 e. h. 41 FURBY STREET Fasteignasalar. Leigja hú». Ot-
Phone 36137 vega peningalán og elds&byrgO at
632 SHERBURN ST.-SImi 30 877 'IUu tagi.
Sfml8 og semjl8 um s&mtalsUma 1 S»one 94 221