Lögberg - 24.08.1933, Blaðsíða 6

Bls fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. ÁGÚST, 1933 -
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVENUE AND ARGYLE STREET.
WINNIPEG, MVK.
Örlög ráða
Skáldsaga, eftir H. ST. J. COOPER
(Framh.)
“Þessa skaltu iðrast, Elsa,” fnæsti
Giles meS samanbitnum tönnum.
“Þér þurfiS ekki að hafa í hótun-
um,” mælti Elsa kuldalega. “Eg hefi
beSið ySur aS fara burt og koma
aldrei aftur hingaS. Ef þér geriS
þaS ekki eins og eg segi, er mér næst
skapi aS biSja Lake aS vernda mig
fyrir yöur. SkiljiS þér þetta.”
“Eg er reiSubúinn, ungfrú,”
mælti þjóninn.
Giles glápti á hana.
“Gott og vel,” sagSi hann. “Gott
og vel. Þú ert ekki meS öllum
mjalla — þú ert alveg örvita. Eg
vona þín vegna, aS þú fáir vitiS
aftur.” Hann snarsneri sér og gekk
til dyra. Þar staSnæmdist hann
stundarkorn, en er hann sá, aS Elsa
hafði snúiS baki viS honum, sneri
hann viS aftur, og Lake fylgdi hon-
um ofan þrepin, gegnum forstofuna
og út.
34. KAPÍTULI.
Tekinn fastur.
Þarna voru þær—hinar feitu og
stórletruSu fyrirsagnir. Þær voru
hiS fyrsta, sem hún rak augun i, er
hún leit í morgunblöSin:
RALPH BELMONT
HANDTEKINN
Shuttlefields-niorðinginn, sem tal-
ið var að farist hefði með Albertha,
var handtekinn í gœrkvöldi á hinum
sama stað þar sem hann framdi
glœpinn.
Þá var þaS fram komiS, sem verst
gat veriS. Elsa var sem steini lost-
in. Hún hafSi fengiS blaSiS upp til
sín, áður en hún var komin á fætur,
og nú sat hún og starSi fram undan
sér stórum, óttaslegnum augum.—
Elsa óskaSi aSeins, aS nú væri öllu
lokiS, hún vildi helst ekki lifa ein-
um degi lengur. HvaS myndi lífiS
færa henni héSan af nema söknuS,
þrá og kvalir?
Hún las greinina alveg utan viS
sig. Henni fanst alt þetta vera
voSalegur draumur. Hún gat ekki
skiliS, aS þaS væri raunveruleiki, og
aS alt þetta væri um hann um
hann:
Ralph Belmont, sem var kœrður
fyrir ellefu mánuðum síðan og sak-
aður um morðið á Austery gamla
Barling í ' Shuttlefields, var hand-
tekinn í gœrkveldi. Aður var alment
talið, að Belmont, ásamt fangaverði
sínum, leynilögreglumanninum
Pryne frá Scotland Yard, hefði ver-
ið meðal þeirra, er fórust við bruna
eimskipsins Albertha. En nú hefir
það komið í Ijós, að fanginn komst
af og er á lífi.
Seint í nótt var hann tekinn fast-
ur í Shuttlefields, gamla húsinu,
sem hinn rnyrti átti. Að svo stqddu
sjáum vér oss eigi fœrt að skýra
nánara frá þessu, en svo mikið er
víst, að í gcerkvöld fékk Scotland
Yard leynifregn um, að maðurinn
væri á lífi, og fæli sig í Lundúnum.
Lögreglan fékk vitheskju um hús
eitt Surrey-megin við Themsá, og
hópur lögreglumanna var sendur
þangað til að handtaka morðingj-
ann. .En þá var hann horfinn það-
an. Fáum stundum síðar var hann
Imndtckinn, eins og áður er getið, í
Sliuttlefield í Yorkshire.
Næst kom löng lýsing á glæpnum
og viðburSum þeim, er skeSu rétt á
eftir—flótti Belmonts, handtaka
hans í SuSur-Ameríku og flutning-
ur um borS í Albertha. En Elsa las
ekkert af öllu þessu. Hún starSi í
gaupnir sér, alveg hingluð og ótta-
slégin.
Handtekinn!
Hún skildi vel, hvernig alt þetta
hafði gengiS fyrir sér. ~ Belmont
hafSi—af ásettu ráSi—fariS út í
Yorkshire, þar sem hvert mannsbarn
þekti hann. Hann hafSi fariS þang-
aS til þess aS láta handtaka sig. Hún
vissi þetta eins ábvggilega, eins og
hann hefSi sjálfur sagt henni það.
Hún Vissi, að liann gerSi þetta til
þess aS bjarga henni frá því aS
giftast Giles.
“HjálpaSu mér Guð — frelsaðu
hann!” hvislaSi hún. “FrelsaSu
hann — frelsaöu hann! Hann er
líf mitt og lán—alt það, sem eg ann
ihér í heimi. Og hann er saklaus!
FrelsaSu hann — hjálpaSu mér!”
Litli réttarhaldsalurinn í Barb-
ridge var troðfullur. María Bel-
mont var þar lika. Hún sat alein í
öllum mannf jöldanum, nábleik í
framan; augu hennar voru full af
kvíða og angist, og hún starði lát-
laust á tóma rúmiS í ákærSra stúk-
unni, því þar átti hún von á honum
á hverri stundu.
Og alt í einu kom hann fram fyr-
ir augu allra þessara forvitnu sálna,
sem þyrpst höfðu saman, til þess að
sjá hann, glæpamanninn, morSingj-
ann, Ralph Belmont, manninn, sem
vikum sama hafSi verið skipbrots-
maður á eyðiey.
Hann var alveg rólegur til aS sjá,
þótt hann væri afar fölur í andliti.
Hann hneigSi sig fyrir dómaranum,
svo hvörfluðu augu hans leitandi út
um salinn, yfir mannfjöldann, sem
fylti tvo þriðju salsins. Ósjálfrátt
drógust augu hans í áttina til þessa
eina andlits, sem hann leitaSi aS. Og
eftir marga og langai mánuði sáust
nú systkinin aftur.
ÞaS varS ys og þys um allan sal-
inn, er Belmont kom inn. Áhorf-
endur stóðu upp úr sætum sínum
og teygSu álkuna, til þess aS geta
séS hann betur—þenna einkennilega
mann, er virtist hafa risið upp úr
gröf sinni, til þess aö gera reikn-
ingsskil frammi fyrir dómstól rétt-
lætisins.
RéttarhaldiS var aðeins formleg-
ur unclirbúningur aS þessu sinni.
Ákæran um ásetningsmorS var á
ný borin fram gegn honum—eins og
fyrir mörgum mánuSum, er lögregl-
an hóf leit sína eftir honum. AS
þessu sinni var tilgangurinn aSeins
sá, aS ákveða meS vissu, hver hann
væri, og virtist sú ;spurning eigi
ætla að valda neinum vandræðum.
“Eg er Ralph Belmont,” mælti
hann stutt og laggott. “Eg ætla mér
ekki að neita því. Eg var meS
Albertha, en komst af. AnnaS er
ekki urp það aS segja. Eg kom
hingaS aftur af sjálfsdáSum. Jerome
—gamli þjónn hr. Barlings—þekti
mig aftur og gerði lögreglunni aS-
vart. Eg ætla mér ekki að leyna
neinu né neita.”
Hann talaSi skýrt og skorinort og
horfðist í augu viS dómarann.
Þetta er alt og sumt. Málinu var
vísað til dómnefndarinnar, er átti
að skera úr málinu og ákveSa dóm-
inn um lif eða dauSa.
Ralph Belmont hneigði sig aftur
og leit á ný yfir mannfjöldann.
Allra snöggvast staðnæmdust augu
hans viS nábleika andlitið, sem var
greipt í umgjörS af glóbjörtu hári;
svo sneri hann sér viS og gekk út
úr réttarsalnum, um dyr hinna á-
kærSu.
37. KAPÍTULI.
Hver . ... ?
“Eg hefi enga þörf á verjanda,”
mælti Ralph Belmont rólega.
“EigiS þér viS', aS þér ætliS blátt
áfram aS játa á ySur sökina?”
Samtal þetta fór fram í fanga-
klefa Belmonts í fangelsinu í Barb-
ridge. MaSur' sá, er hann átti nú
tal viS, var maSur, er hann hafði
þekt mestalla æfi sína. ÞaS var
hár maður og gildvaxinn og líktist
meira góðlyndum stórbónda, heldur
en skarpvitrum lögfræöingi. Og þó
var hr. Martin Fielding einmitt
skarpvitur lögfræSingur. Hann var
málaflutningsmaSur og svo hágáfaS-
ur, að þaS hefSi getað orSiS mikiS
úr honum í öðru og stærra um-
hverfi. ÞaS voru eflaust fáir
Lundúnalögmenn, sem voru eins
skarpvitrir og skygnir og þessi
bóndalegi málaflutningsmaSur, sem
eyddi æfi sinni og hæfileikum í
þessum afkyma landsins.
“Þér ætliS aS játa ySur sekan?”
“Já,” mælti Belmont í föstum róm
og ákveönum.
Svo leiS stundarkorn, án þess aS
Fielding segði nokkuS. Hann hall-
aði sér upp aS veggnum og horfSi á
unga manninn.
“Játið þér, aS þaS hafiS veriS
þér, sem myrtuS Austery gamla
Barling?”
Belmont svaraði ekki.
“ÆtliS þér aS segja mér þaS,
gömlum vini ySar, að þér hafiS
framiS þetta morS? ÆtliS þér aS
segja mér þaS, aS þaS sé áform ySar
aS játa yður sekan í þvílikum
glæp?”
“Eg er búinn að segja þaS.
lívers vegna getiS þér ekki sætt
yður viS þaS ? ÞaS er engin ástæSa
til aS ræða frekar um það mál.
Jerome kærSi mig,” mælti Ralph,
“en hann varS aSeins á undan mér.
Eg er honum ekkert gramur fyrir
þaS. Eg ætlaði hvort sem er sjálfur
til lögreglunnar í morgun.”
“Og játiS á ySur mofSið ?”
, “AuSvitaS.”
“Hvers vegna?”
Fielding skaut fram þessari spurn-
ingu hvatskeytlega og óvænt.
Belmont hrökk viS og leit upp.
“Hversvegna — af því —,” hann
hikaði.
“Af því þaS voruð ekki þér, sem
gerðuð þetta, Ralph,” mælti mála-
flutningsmaSurinn gamli og horfSi
rólega á hann hvóssum augum og
rannsakandi.
Belmont ypti öxlum.
“Eg hefi ásett mér að játa mig
sekan,” mælti hann þreytulega.
“Þar meS er þaS mál útrætt.”
“Og þar meS öllu lokið — fyrir
yöur.”
“Já, þaS er þaS.” Belmont
teygði úr handleggjunum. Eg vildi
aðeins óska þess, aS þetta gæti geng-
iS fljótt. Hve langt er til næsta
dómnefndar-fundar, Fielding?”
(Framh.)
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR II. PORTER
“Mér er það fullljóst hvert þú ert að fara.
Þetta er nákvæmlega það sama og Mrs.
Carew var alt af að staglast á; hún sagði að
eg væri flón, og eg skildi það ekki, að slík auð-
skifting, sem eg hefði í hyggju, myndi koma
henni á vonarvöl, auk þess sem hún hlyti í
eðli sínu að vera bæði óréttlát og iilgjörn.”
Mr. Pendleton hafði hlegið svo lengi, að
Pollyanna gat ekki annað en skelt upp úr
líka.—
“Eg skal játa, að það er miklu fremur rödd
tilfinninga. en skilningurinn á stefnum og
straumum stjórnmálanna, sem ræður afstöðu
minni,” sagði Pollyanna eftir nokkra um-
hugsun.
“Eg er hræddur um að þú skiljir það hreint
ekki, lambið mitt,” sagði hinn alvarlegi og
bljúgeygði maður; “við hinir skiljum það
ekki heldur. ” “ En viltu nú segja mér, Polly-
anna, hver þessi Jamie er, sem þér hefir orð-
ið svo tíðrætt um, síðan þú komst?”
Pollyanna sagði honum það.
Jafnskjótt og nafn Jamie’s bar á góma,
var engu líkara en Pollyanna gleymdi öllum
sínum áhyggjum; þá var henni íullljóst um
livað liún var að tala. Hún hafði það ein-
hvern veginn á meðvitundinni að ekki gæti
hjá því farið, að Mr. Pendleton hefði ánægju
af að fræðast líka eitthvað um Mrs. Carew,
og rækt þá hina miklu, er hún hafði lagt við
þenna einkennilega dreng.
Það mátti ekki til nýlundu telja, þó Polly-
önnu yrði tíðrætt um Jamie; hún talaði um
hann við alla, og taldi noikkurn veginn sjálf-
sagt að hjá öllum kæmi í ljós sami áhuginn
og hjá henni; þó duldist henni ekki, að hún
varð fyrir nokkrum vonbrigðum í þessu efni.
Einn góðan veðurdag kom þó nokkuð annað
hljóð í strokkinn. Það var Jimmy Pendle-
ton, er orsakaði veðrabrigðin.
‘ ‘ Viltu vera væn, Pollyanna, og segja mér, ’ ’
spurði Jimmy einhverju sinni, >er fundum
þeirra bar saman, “hvort það eina er í raun
og veru dró að sér athygli þína, meðan þú
dvaldir í Boston, liafi verið þessi marg um-
ræddi Jamie!”
“Við hvað -áttu, Jimmy Bean,” spurði
Pollyanna hálf þyrkingslega Dhengurinn
hnykti höfði. “Því segirðu þetta. Nafn
mitt er ekki Bean. Hg er Jimmy Pendleton.
Mér hefir skilist á tali þínu að í Boston væri
í raun og veru ekkert annað að finna er
nokkru máli skifti, en þenna eina og yfirnátt-
úrlega Jamie.”
“Því segirðu annað eins og þetta, Jimmy
Bean, nei, Pendleton,” sagði Pollyanna með
nokkurri þykkju. Jamie er annað og meira
en algengur drengur; hann er bæði góður og
yndislegur. Hann er framúrskarandi vel að
sér; liann les ósköpin öll af bókum, og kann
fjölda ag allskonar sögum. Eg held hann
búi þær til sjálfur, eða að minsta kosti marg-
ar þeirra. Þó þú vissir ekki nema helming-
inn af því, sem hann veit, mundir þú vera
talinn vel fróður piltur. ”
Jimmy Pendleton roðnaði út undir eyru,
og varð eins og hjákátlega utan við sig; það
var engu líkara en afbrýðissemi hans væri að
ná yfirtökunum. “Eg fyrir mitt leyti er eng-
an veginn upp með mér af nafni þessa átrún-
aðargoðs þíns, og eg lield að eg sé ekki sá eini,
er sama veg líta á-”
“Við hvað áttu? 1 þessu efni duga engin
undanbrögð. Hver er sá, er hendir gys að
Jamie nafninu eins og þúf” spurði Polly-
anna í ákefð. “Eg krefst þess að fá að vita
það nú þegar.”
“Það er pabbi,” svaraði drengurinn; mál-
rómurinn var loðinn og hikandi.
“Pabbi þinn,” sagði Pollyanna undrunar-
full. Hvernig í ósköpunum gæti það verið
hann? Maður, sem engin minstu deili veit á
Jamie.”
‘ ‘ Hann átti ekki við þann dreng; hann átti
víst við mig; hann var sjálfsagt að tala um
mig.” Rödd hans var eitthvað undarlega
bljúg; hún var það víst alt af, er hann talaði
um föður sinn.
‘ ‘ Að tala um þig! ’ ’
“Já, það var skömmu áður en hann dó.
Við höfðum dvalið því nær vikutíma á bónda-
býli. Pabbi vann að heyskap, 0g eg létti víst
eitthvað undir líka. Húsfreyjan var mér
undur góð; liún var sárlasin, og hún kallaði
mig ávalt Jamie. Aldrei vissi eg hvað í raun
og veru gekk að henni,—ihenni elnaði sóttin,
og hún dó. Einhverju sinni heyrði pabbi
hana nefna mig Jamie, og rann honum þá
mjög í skap; hann sagði að Jamie-nafnið væri
ekki samboðið hraustum og velkynjuðum
syni; það kæmi ekki til nokkurra mála, að
slíkt yrði liðið í sinni ætt. Eg minnist þess
hvorki fyr né síðar, að hafa séð hann jafn
ösku, fjúkandi reiðan, eins og hann var þetta
eftirminnilega kvöld. Hann var ófáanlegur
til þess að dvelja á býlinu stundinni lengur;
heldur tók hann mig með sér út í óvissuna,
eitthvað út á þjóðveginn. Mér þótti fyrir
þessu; húsfreyjan hafði verið mér svo undur
nærgætin og góð.”
Pollyanna kinkaði kolli í hljóðlátri samúð.
Það var afar sjaldgæft, að Jimmy leysti ofan
af skjóðunni á þenna hátt, og opinberaði
þannig fortíð sína.
“Og hvað skeði svo næst,” spurði Polly-
anna. Hún hafði því nær steingleymí ágrein-
ingnum út af Jamie-nafninu.
Drengurinn varpaði öndinni.
“Við fórum náttfari 0g dagfari, þar til við
komumst að vinnu á öðru bændabýli; þar dó
pabbi. Rétt á eftir var mér komið fyrir á
geðveikrahælinu.
“Og þú straukst þaðan, og sama daginn
hitti eg þig hjá Mrs. Snow,” sagði Pollyanna
viðkvæmnislega. “Og frá þeim tíma hefi eg
ávalt þekt þig.”
“Já, svo þú hefir ávalt þekt mig síðan, ”
mælti Jimmy í djúpum 0g ókunnuglegum róm.
Það var engu líkara en hans eigið ástand,
eins og það í raun og veru var, opinberaðist
lionum ljósar en nokkru sinni fyr. “Eg er
ekki sá hinn sami Jamie, sem þú ert alt af að
tala um. Svo þaut hann eitthvað út í busk-
ann, og lét Pollyönnu eina um sig í æstu og
ömurlegu skapi.
XV.
Pollyanna hafði dvalið heima eitthvað
vikutíma eða svo, er Mrs. Chiltori barst í
liendur bréf frá Dellu Wetherby.
Mið langar til þess að opinbera þér (skrif-
aði Mrs. Wetherby), þó ekki sé nema að litlu
leyti, það sem frænka þín litla hefir glatt og
uppörvað systur mína. En til þess að skilja
það til lilýtar, þyrftirðu að geta gert þér
þess nokkra grein, hvernig högum hennar
var háttað; hún var afskaplega einmana;
það var engu líkara, en hún væri, að eigin
vild, lokuð inni í myrkrastofu. Það var eins
og skorið hefði verið á þá strengi, er tengdu
liana við lífið og umliverfið; hjarta hennar
fyltist beizkju; hún virtist ekki geta um ann-
að hugsað en hyldjúpa, eilífa sorg.
Svo kom Pollyanna til sögunnar. Bf til
vill gleymdi eg að segja þér frá því, að systir
mín sá undir eins eftir því, að hafa lofast til
að taka Pollyönnu, og ákvað þegar í stað með
sjálfri sér að jafnskjótt og litla stúlkan tæki
að prédika, yrði hún að hverfa heim; hún
hefir þó ekki'gert það enn, að því er systur
minni segist frá. Líklega væri ekki úr Vegi
að eg skýrði þér frá hvers eg varð áskynja í
gær. Má vera að það varpi nokkru ljósi á
það, hvað þessi dásamlega, litla Pollyanna,
hefir þegar afrekað.
Þegar eg kom í námunda við liúsið, veitti,
eg því samstundis eftirtekt, að allar glugga-
blæjur voru uppi; þær höfðu oftast nær áður
verið vandlega dregnar niður. Um leið og
eg kom inn í anddyrið ómaði við hlustir mér
töfrandi söngur. Það var úr Parsifal. Og
úr dagstofunni lagði ilm angandi rósa. Og
þarna sat systir mín ásamt unglingnum, er
hún hafði tekið að sér, og yfir öllu hvíldi ó-
útmálanleg töfrafegurð. Drengurinn var í
hjólakerru eða sjúkrastól; hann var fölur
yfirlits, en úr augum lians skein hamingja,—
óútmálanleg liamingja. Systir mín sýndist
tíu áium yngri, eða jafnvel meira en það.
Kinnar hennar, sem venjulegast voru fölar,
ljómuðu af æskuroða) og augun tindruðu og
vörpuðu frá sér lífrænum logum. Eg talaði
fyrst nokkur orð við drenginn; því næst fór
eg með systur minni til herbergja hennar, og
þar sagði hún mér margt og 'mikið um Jamie,
—ekki litla drenginn sem dó, lieldur um fatl-
aða drenginn í sjúkrastólnum. Nú varð
hvorki vart andvarpa né tára, þótt Jamie-
nafnið væri nefnt, heldur knúði það fram
innihaldsríkan fögnuð, er ekki verður með
orðum lýst.
“Della, er ekki drengurinn reglulegt undra-
barnf” sagði systir mín. “Það er eins og
það fegursta í listum og bókmentum sé hon-
um sem opin bók; þó skortir hann, eins og
gefur að skilja, leikni og mentun. Þetta
livorttveggja skal hann fá, og það í ríkum
mæli, endist mér heilsa og líf. Á morgun
kemur hingað kennari, og ekki af lakara tag-
inu. Málfæri drengsins er mjög ábótavant,
sem heldur er ekki að undra; á hinn bóginn
hefir hann lesið mesta sæg góðra bóka, og af
þeim hefir hann lært mikið og margt, er opn-
að hefir honum nýja heima og skerpt fegurð-
arnæmi hans. Þess verður ekki ýkja langt að
bíða, að hann verði fullfær til að mæla á
tungu sannmentaðra manna, og komi þannig
fram, og sózt verði eftir samfélagi’ hans.
Hann liefir ósegjanlegt yndi af söng og liljóð-
færaslætti. Æski hann lærdóms og fullkomn-
unar á því sviði, skal lionum það með glöðu
geði verða látið í té. Þú hefðir átt að sjá hve
andlit lians varð uppljómað, er hann í fyrsta
sinn lieyrði helgimúsík. Della, eg hefi á því
óbifandi trú, að með nærgætni og góðri um-
önnun, megi jafnvel koma honum til slíkrar
lieilsu, að liann geti gengið fullum fetum,
hvert sem vera vill. Eg liefi afráðið að vitja
á fund Dr. Ames,,og láta hann taka að sér þá
þlið uppeldisins. ” Þannig hélt hún áfram
lengi; ánægjan ljómaði úr augum liennar, og
sjálf varð eg jafnframt hamingjusamari en
eg hafði verið í háa herrans tíð. Mér fanst
eg undir engum kiingumstæðum geta dulið
þig þessa, kæra Mrs. Chilton, .svo að þú gætir
sjálf gert þér þess ljófea grein hve mjög er
breýtt um afstöðu, hve ómótstæðilega henni
er hugarhaldið um þroska og velfarnan
drengsins, og live útsýni hennar yfrr lífið
hefir víkkað ag breyzt. Þunglyndi hennar
gerir ekki framar vart við sig; liún er oúðin
önnur kona, með annað og bjartara lífsvið-
horf. Og þetta, já alt þetta, er Pollyönnu að
yþakka.
Pollyanna! Blessað litla barnið mitt!
Þetta er alt henni að þakka, þó það sé henni
öldungis óafvitandi. En eg er engn veginn
viss um hvort systir mín liefir í raun og veru
gert sér þess ljósa grein, hve breytingin á
sálarlífi hennar er þegar orðin víðtæk, en um
Pollyönnu er það að segja, að hún hefir ekki
liina allra minstu hugmynd um það sjaldgæfa
afrek, er liún hefir int af hendi.