Lögberg - 07.09.1933, Side 5

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 7. SEPTEMBER 1933.
Bls. 5
Ferð í Hallormsstaða-
skóg
Á seinni árurn hafa ferðalög um
bygðir landsins og óbygðir farið
mjög í vöxt. Til þess liggja ýmsar
ástæður, en þessar veigamestar:
Bættar samgöngur á landi, bílvegir,
þar sqn áður voru lélegar götur eða
troðningar, brýr„ þar sem áður voru
torfærur eða ófærur, betri útbún-
aður í ferðalög en áður þektist,
vaknandi áhugi fyrir því að kynn-
ast landinu með eigin augum, fleiri
frístundir, einkum i kaupstöðum, og
vaxandi meðvitund almennings um
það, að landið eigi yfir að ráða fjöl-
breyttari, stórfenglegri og máttugri
fegurð en flest önnur lönd, og sé
þvi útþránni enn betur fullnægt í
faðmi íslenzkrar náttúru en þótt
komist sé út fyrir pollinn, með ærn-
um kostnaði; til þess að sökkva sér
um stund í hringiðu stórborgalífsins
eða þeysa fram og aftur milli nokk-
urra höfuðbóla Evrópu. Að vísu
er það enn svo, að langflest þessara
ferðalaga um landið eru bundin við
vissan hluta þess, suðvestur héruðin
og öræfin, sem að þeim liggja. Staf-
ar það að nokkru leyti af því, að
það eru höfuðstaðarbúar í sumar-
leyfi og svo erlendir ferðamenn, er
til Reykjavíkur koma flestir, en
með stutta viðdvöl, sem ferðast—
og þá helzt um nærliggjani héruð—
og þó fremur af því, að samgöngur
eru beztar á þessu svæði. En það
er fjarri því, að sá maður þekki
landið til hlítar, sem aðeins hefir
farið urn Suðurlandsundirlendið eða
Borgarfjörð, þó að mikið sé um
fegurð á báðum þessum svæðum.
Það er annar svipur yfir sunn-
lenskri náttúru en vestfirskri, norð-
lenskri eða austfirskri. Ferðafélag
Islands hefir, þótt ungt sé, leyst af
hendi þarft verk með útgáfu árbók-
ar sinnar, en árbók þessi hefir nú
kojpið út í 5 ár og flutt mikla
fræðslu um landið, þó aðeins enn
sem komið er um Suður- og Vestur-
land og öræfin þar í grend, en að-
eins fátt eða ekkert frá Vestfjörö-
um, Norðurlandi og Austfjörðum.
Verður vafalaust úr þessu bætt
smám saman. Það er öðru nær en
t. d. norð-austur- og austurhálendið
sé kunnugt orðið landsmönnum. Þá
má telja á fingruin sér, sem kannað
hafa Ódáðahraun eða farið Vatna-
jökulsveg. Hve margir Reykvíking-
ar hafa komið í Hvannalindir eða
fariö um Fagradal norður af Brúar-
jökli og gengið Grænlandshnúka ?
En af Grænlandshnúkum segir
Daniel Brunn að sé “dýrðlegt og
óviðjafnanlega viðáttumikið út-
sýni.”
Erlendir ferðamenn hafa lagt
mikið í sölurnar til að kynnast ör-
æfum landsins. Ferðum þeirra hef-
ir oft ráðið frægðarlöngunin ein,
en einnig vísindalegur áhugi og
þörfin til að kanna ókunna stigu.
Þegar Englendingnum W. L. Watts
loks tekst árið 1875 að brjótast meS
5 íslenzkum fylgdarmönnúm yfir
Vatnajökul, frá Núpsstað í Skafta-
fellssýslu að Kistufelli við norður-
brún hans, eftir tvær árangurslaus-
ar tilraunir (árin 1871 og 1874),
þá leynir sér ekki af frásögn hans,
að hann er meira en lítið hrifinn af
þessu þrekvirki sínu, að hafa kom-
ist yfir jökulinn. Hann er óþekt
jörð, terra incognita, sem alt til
þessa árs hefir reynst ófær yfir-
ferðar öllum, sem reynt hafa, segir
ir hann í ferðabók sinni. Gætir í
þessum orðum hans meira fordildar
yfir brautryðjendastarfinu en
strangrar sögulegrar nákvæmni,
enda segist hann ekki geta að sér
gert, þótt hann finni til sín yfir þvi
að hafa afrekað svo mikið verk og
hugsar gott til samfundanna við fé-
laga sina í Alpa-klúbbnum enska,
sem hann veit að muni öfunda hann
af ferðinni. En þó er önnur til-
finning ríkari í huga hans. Hann
hefir orðið heillaður af öræfunum.
Áhrif þeirra ,hafa margendurgoldið
fyrirhöfnina. Svipaða sögu af á-
hrifum öræfanna hafa flestir að
segja, sem komist hafa inn að
hjartarótum landsins. Björn Gunn-
laugsson og Þorvaldur Thoroddsen
eru þeir tveir Islendingar, sem vér
eigum að líkindum mest að þakka
fræðslu þá, sem fyrir er um öræfi
landsins, en nú láta menn sér ekki
lengur nægja þeirra frásagnir eða
annara. Á hverju sumri streymir
fólk í tuga- og hundraðatali út um
bygðir og óbygðir, til þess að kynn-
ast þeim af eigin sjón og reynd.
Sumir leita til nærsveitanna og
kunnra fjölsóttra staða, aðrir upp
til f jallanna og inn til heiðanna, til
afskektra staða, þar sem kyrðin er
svo seiðmögnuð að hún fjötrar og
dregur- ferðamanninn lengra og
lengra, fastara og fastara í arma
öræfanna. Þessi kyngi er mjög
mjsmunandi, eftir því hvert leitað
er. Það eru nokkrir staðir tiltölu-
lega skamt undan, þar sem þessi
segulmagnaða þagnarorka eða —
geislan f jallanna er mjög sterk. Svo
er t. d. í Brúarskörðum upp af
Biskupstungum og í dal þeim aust-
an Flagavatns, sem liggur upp í
Langjökul.
Nú er svo komið að unt er að
ferðast með bíl alla leið frá Reykja-
vík norðurleiðina alt austur að
Grímsstöðum á Fjöllum. Eftir ör-
fá ár verður orðið bílfært alla leið
austur á Fljótsdalshérað. Með þess-
um bættu samgöngum á landi kemst
hið einangraða Austurland í nýtt
samband við aðra hluta landsins, og
ferðafúsu fólki munu opnast nýir
heimar. Þegar bílvegakerfið er
komið um. alt land, mun ferða-
mannastraumurinn frá útlöndum
enn aukast, en auk þess munu lands-
menn sjálfir fjölga innanlandsferð-
um sínum, í stað þess að leita til út-
landa sér til skemtunar og kosta
til miklum tíma og miklu fé, sém
rennur út úr landinu. Mývatnssveit,
einhver fegursta sveitin á landinu,
er nú þegar komin í samband við
bílvegakerfi landsins. Fljótsdals-
hérað kemst það áður en langt um
líður.
Fljótsdalshérað hefir löngum ver-
ið talin fegust og blómlegust sveit
Austurlands — og Hallormsstaða-
skógur við Lagarfljót fegursti blett-
ur þess fagra héraðs. Hallorms-
staðaskógur hefir verið helgistaður
Austurlands að sumrinu. Menn hafa
farið þangað einskonar pílagríms-
ferðir af öllu Austurlandi um helg-
ar hvert sumarið eftir annað, og á
flötinni við Atlavik er einn aðal-
samkomustaður þess landshluta.
Eftir nokkuð ár verður Fljótsdals-
hérað eitt af fjólsóttustu héruðum
landsins, og Hallormsstaður ekki
síður takmark og aðdáunarefni öll-
um náttúruvinum, erlendum sem
innlendum, en Gullfoss, .Fljótshlíð,
Ásbyrgi eða jafnvel Þingvellir eru
nú. Til héraðs liggja leiðir úr öll-
um Austfjörðum. Fyrir Reykvik-
inga mun sem stendur fljótfarnast
sjóleiðina til Reyðarf jarðar eða
Seyðisf jarðar, síðan frá Reyðarfirði
með bil, en frá Seyðisfirði ríðandi,
til Héraðs. Landleiðin um Vatna-
jökulsveg mundi þó ef til vill fljót-
farnari. Fræg er ferð Árna Odds-
sonar lögmanns, árið 1618, sem* sag-
an segir að riðið hafi af Jökuldal
og á Þingvöll, um fjallveg og
Sprengisand, á þrem dægrum
(Þjóðsögur Jóns .írnasonar II, bls.
122-5). Kofoed-Hansen skógfræð-
ingur fór þessa leið árið 1912 og
var aðeins rúma 4 sólarhringa frá
Brú á Jökuldal að Skriðufelli í
Þjórsárdal. En ekki mun þessi fá-
farna leið, enn sem komið er, öðr-
um hæf en vönum ferðamönnum
og röskum.
Vér skulum leggja af stað frá
Seyðisfirði, og þá auðvitað á hest-
um, og nú er förinni heitið í Hall-
ormsstaðaskóg. Um tvær leiðir er
að velja: Fjarðarheiði og Vestdals-
heiði. Vér veljum að þessu sinni
Fjarðarheiði. Það er um miðjan
júlímánuð, rétt um það leyti serh
aðeins er tekið að bregða birtu um
lágnættið, meðan sólin hraðar för
sinni í norðri að baki Grýtu og
Brimnesf jalls og er áður en varir
komin upp i norðaustri. Snemma
er vaknað og hugað að veðri, því
mikið er undir því komið að veður-
útlit sé gott þenna hátíðisdag, sem
ef til vill er eini ferðadagurinn á
sumrinu og eini dagurinn, sem öll
venjuleg störf, sveitar- og sjávar,
eru lögð á hilluna.
“I morgunljómann er lagt af stað.
Alt logar af dýrð, svo vítt sem er\
séð.”
Engin farartæki, sem mannlegt
hyggjuvit hefir enn upp fundið,
jafnast á við fákana, “hina lifandi
vél,” sem “logar af f jöri undir söð-
ulsins þófum.” Og þó að fjarða-
fákarnir hafi ef til vill ekki sérstakt
orð á sér fyrir vekurð eða flýti, þá
gætir þess ekki í samreiðinni þenna
fagra sumarmorgun, því orð skálds-
ins eiga við um alla fáka, þegar
veðrið er gott og lundin létt:
“Nú hrífur eðlið hvern hlaupa-
gamm.
Hóftökin dynja fastar á vang.
Sveitin hún hljóðnar og hallast
fram.
Hringmakkar reisa sig upp í fang.
Það hvín gegnum nasir og hregg-
snarpar granir.
Nú herðir og treystir á náranna
þanir.
Það þarf ekki að reyna gæðingsins
gang,
þeir grípa til stökksins með f júkandi
manir.
Það er stormur og frelsi í faxins
hvin,
sem fellir af brjóstinu dægursins ok.
Jörðin hún hlakkar af hófadyn.
Sem hverfandi sorg er jóreyksins
fok.
Lognmóðan verður að fallandi
fljóti;
alt flýr að baki í hrapandi róti.
Hvert spor er sem flug gegnum foss
eða rok,
sem slær funa í hjaríað og neista úr
grjóti.”
Þeir sem ó.ttast að skáldfrægð Ein-
ars Benediktssonar muni vegna
tyrfni hans skammæ verða, ættu að
hafa þetta kvæði alt yfir, og önnur
slík, sem oftast. Ljóð eins og Fákar
munu lifa um aldir í íslenzkum bók-
mentum, og hvergi hefir betur verið
komi að orðum að því að lýsa hlut-
verki fáksins í íslenzku lífi og hin-
um órofa tengslum milli hans og
fólksins í landinu eins og í þessu
kvæði. Og enn munu maður og
hestur um langt pkeiS fylgjast að
—og saman “teyga í loftsins laug
lífdykk af morgunsins gullroðnu
skálum” bæði um bygðir og öræfi
þessa lands.
Vegurinn úr Seyðisfjarðarkaup-
stað inn eftir dalnum að Neðri-
Stöfum svonefndum, þar sem lagt
er á hina eiginlegu Fjarðarheiði, er
greiðfær vel með fram Fjarðará,
sem rennur eftir grónum eyrum eða
milli grasivaxinna bakka út til sjáv-
ar. Á hægri hönd rís Bjólfurinn,
stórvaxinn og hrikalegur, en hvergi
nærri eins gneypur eins og frá
kaupstaðnum séð. Til vinstri hand-
ar að baki gnæfir Strandartindur viö
loft og lokar fyrir útsýn alla til
hafs. Framundan eru “Stafirnir”
og fossarnir í Fjarðará — og svo
heiðin. Svo kvað Matthías :
“Stikað höfum vér “Stafina tvo
og stórniðinn fossa
berum sem eilífðar óm
upp yfir háfjallsins brún.”
Heiðin sjálf er harla gróðurlítil
og snjófannir víða. Matthías nefn-
ir hana “nauðljóta” og deilir þung-
lega á hana fyrir ófærur hennar og
þungar búsifjar þeim, sem orðið
hafi að fara hana i misjöfnum veðr-
um og á ýmsum tímum árs. En
heiðin 'bregst illa við og svarar í
sama tón úr steindyrum sínum:
“Saklausa sakar þú mig
sauðheimska mannaheima barn!
Hefði’ eigi hugsað sem flón
og hornreka þjóðanna orðið,
fimm sinnum hefði þitt Frón
fjöllin með akvegum rutt!
Hér hef eg þúsund ár þrokað,
og þeirra, sem vitinu hrósa,
beðið í böndum, að þeir
barnæsku stauluðust frá!”
Enn er ekki kominn akvegur yfir
Fjarðarheiði, en svo virðist þó sem
nú sé fyrir alvöru að koma skrið á
það mál. Annars virðist mér heið-
in allmiklu skemtilegri yfirferðar en
Mosfellsheiði og þó einkum Holta-
vörðuheiði.
Útsýni af vesturbrún Fjarðar-
heiðar, yfir Fljótsdalshérað, er ■eitt-
hvert hið fegursta, sem getur að líta
hér á landi. I góSu skygni sér yfir
Velli, inn í Skriðdal og Skóga, til
Fljótsdals, um Fellin og til Jökul-
dals, svo og allvel um Hróarstungu
og víðar um Úthérað. I vestri má
eygja Herðubreið. I suðvestri
gnæfir Snæfell í þögulli tign sinni,
en fjall þetta er að líkindum hæst
fjall á íslandi, þótt Öræfajökull sé
hinn opinberlega viðurkendi kon-
ungur íslenzkra f jalla. Þá gefúr og
að líta í norðri Smjörfjall og fjölda
annara fjalla i grend við Vopna-
fjörð og Héraðsflóa. En um Hér-
aðið endilangt liðast Lagarfljót,
breitt eins og f jöröur og glampandi
í sólskininu, því í dag er heiður
himinn og sólstafir um láð og lög.
Skógur er allmikill í heiðarbrekk-
unum í grend við Miðhús, efsta og
fyrsta bæinn, sem komið er að, er
heiðinni sleppir. Skógurinn breiðir
úr sér um brekkurnar norðan Ey-
vindarár (Miðhúsaskógur) og sunn-
an árinnar niður á sléttlendið
(Egilsstaðaskógur). Þegar niður
á Vellina kemur er land grösugt og
skógur mikill á Egilsstaðalandi.
Egilsstaðaskógur er að vísu miklu
lágvaxnari en Hallormsstaðaskógur,
en þó eru þar innanum allhá tré.
Heim að Egilsstöðum halda flestir,
sem um Hérað fara á leið í Hall-
ormsstaðaskóg, og eiga þar viðdvöl.
Egilsstaðir er miðstöð Héraðs og
myndarbragur þar á öllu. Þar er
greiðasala, símastöð og póstaf-
greiðsla. Vegurinn liggur rétt við
túnið og örstutt heim aS bænum.
Frá Egilsstöðum liggur leiðin inn
Velli um Ketilsstaði yfir Grímsá,
sem nú er brúuð, en hafði áður orð-
ið mörgum að bana, um Vallanes
og síðan meðfram Lagarfljóti -til
Skóga, en svo kallast lönd sjö
fremstu bæjanna í Vallahreppi, og
eru Hallormsstaðir fremstur þeirra
að austanverðu Lagarfljóts á tak-
mörkum Norður- og Suðurmúla-
sýslu. Þegar nálgast Skóga verSur
gróður f jölbreyttari. Einkum ber
mikið á allskonar blómjurtum, og er
umfeðmingurinn fyrirferðarmestur
í útjöðrum skógarins. Er nú kom-
ið í eitthvert fegursta og gróður-
mesta hérað landsins—og sem horf-
ið sé inn í völundarhús mikið eða
austurlanda-musteri, með ótal súl-
um, leynistígum og göngum, þar
sem er skógurinn, er ilmurinn, sem
stígur upp frá brjóstum jarðar, eins
og reykelsi upp frá altari, hefir ein-
kennilega höfug, en hressandi áhrif.
Yfir hvelfist himinn blár og heiður,
en sólin hellir geislum sínum um
greinar og laufskrúð, lundi og rjóð-
ur, og vefur alt í margbreytilegan
litaljóma. Lagarfljót liggur, eins og
geysistór spegilflötur, á aðra hönd,
en skógi klæddar hlíöar á hina.
Fljótið er hér tvo og hálfan kíló-
metra á breidd og er miklu líkara
firði eða stöðuvatni, en fljóti eða
á. Vart getur að líta fegurri sveit
en Skóga í sólskini og kyrru veðri.
Svo kvað Matthías:
Sit eg og sé, hvernig sólin sindrar,—
sit hér í skóginum viö Hallormsstað.
Ljómandi fegurð ! í ljósi tindrar
limið á kvistunum, en skelfur blað!
Op niðr að Leginum þarna—þarna!
þar fann eg lund, sem mér geðjast
að.
Sit því og sé, hvernig sólin sindrar,
sit hér í skóginum viö Hallormsstað.
Og þó er hér ef til vill aldrei fegurra
en um húmaðar nætur í júlí.
Hallormsstaðaskógur er nú um
600 hektarar að flátarmáli og breið-
ist út með hverju ári, síðan hann
var friðaður árið 1905. Eftir því
sem Guttormur skógarvörður Páls-
son skýrir frá í 25 ára minningar-
riti sínu um skóginn, sem út kom
1931, eru elstu trén í skóginum um
og yfir 100 ára gömul. Hefir skóg-
inum yerið skift eftir aldri i þrjá
flokka: Þessi gömlu tré, miðaldra
skóg, 40—70 ára, og nýræktarskóg
eða ungviði 15—25 ára, en í síðasta
flokki er sá skógur, sem vaxið hef-
ir upp á þeim svæðum, er skóglaus
voru árið 1905, þegar friðun hófst.
Skógurinn er víða 6 til 9 metrar á
hæð, og hæstu trén munu vera um
10 metrar. Miðaldra skógurinn er
víða orðinn alt að því jafnhár og
gamli skógurinn og sumstaðar
hærri, og nýræktarskógurinn vex
það örara en eldri skógur, að hæðar-
tnunur á miðaldra skóginum og ung-
viðinu er ekki ýkja mikill. Eins og
í öðrum skógi hér á landi er það
birkið, sem er langútbreiddast, en
reynir og víðir aðeins á stöku staö.
Græðireitur var undirbúinn í skóg-
inum á árunum 1903—1904 og þar
aldar upp plöntur af erlendum trjá-
tegundum. Eru sum þessi tré nú
orðin allstórvaxin. Þarna er skóg-
arfura og hvítgreni, lævirkjatré og
barrfellir, fjallfura, bláfura og ein-
hverjar fleiri erlendar trjátegundir.
Hæsta tréð af erlendum trjám
þarna er skógarfura, sem er orðin
nálega 4 betrar á hæð. Utan um
græðireitinn er skjólband úr birki-
skógi, og eru trén 18—22 fet á hæð.
Græðireiturinn er í þeim hluta skóg-
arins, sem nefnist Mörkin, og er
hún friðuð fyrir öllum gripum.
Skógarvörður hefir sjálfur lýst
henni þannig í minningarritinu:
“Þar er þroskameiri grávíðir en
nokkursstaðar annarstaðar á land-
inu.------Gras er með afbrigöum
mikið, þar sem skógurinn er ekki
mjög þéttur. Lágskógurinn, sem
var þá er girt var, er orðinn jafn-
hár gömlu trjánum. Þarna er frið-
ur og einkennileg og laðandi kyrð
yfir náttúrunni. Fuglarnir una sér
vel, og alt ber vott um gróðursæld
ðg vöxt þann, er einungis þróast í
skjóli friðarins.” Hallormsstaða-
skógi er öllum skift í 8 svæði eða
skógarreita, og er hver reitur af-
markaður af lækjum og giljum.
Reitarnir eru þessir: 1. Ljósárkinn,
2. Vörðuhraun, 3. Atlavík, 4. Mörk-
in, Lambhóll og Hádegisfjall, 5.
Hólar, 6. Flatiskógur, 7. Lýsishóll
og 8. Partur. Skógurinn báðum
megin við þjóðveginn meðfram
fljótinu hefir jafnan verið nefndur
Gatnaskógur, og er svo enn. Gatna-
skógur og Mörkin eru taldir elstu
hlutar skógarins. Atlavík er öllum
kunn, sem komið hafa á samkomur
Héraðsbúa. Fljótsströndin liggur
þar í fagurlega gerðum boga, og
eru umhverfis víkina skógi vaxnar
brekkur, en niður við ströndina
stór, grasi vaxin flöt, sem er ágæt-
ur samkomustaður. Eru þar ræður
fluttar, íþróttir háðar, samsöngvar
haldnir og loks danz stiginn, unz
menn taka að týgjast til heimferðar.
Þeir, sem hafa nægan tíma til
umráða, munu varla láta sér nægja
einn dag i Hallormsstaðaskógi. Þeir
munu og vilja fara upp í Fljótsdal
sem einnig er annálaður fyrir nátt-
úrufegurð, koma að Hengifossi og
jafnvel eitthvaö inn á öræfin. Úr
afréttum Fljótsdæla er stutt að
Snæfelli, en .þaðan mun víðsýni
mikið og fagurt um að litast. Sveinn
læknir Pálson er sá fyrsti, sem menn
vita að reynt hafi að ganga á f jallið.
Það var 2. september 1794. En
hann komst ekki alveg upp. Guð-
mundur Snorrason frá Fossgerði,
þá í Bessastaðagerði í Fljátsdal,
komst fyrstur manna svo vitað sé
alla leið upp á tindinn. 23. ágúst
1880 fóru nokkrir Fljótsdælir o. fl.
upp á fjallið, og síðan hafa menn
stöku sinnum klifið fjallið. Kunn-
ust er ferð þeirra Þorsteins Gísla-
sonar, Emils Jónassonar og Bene-
dikts Jónassonar frá Seyðisfirði í
síðarihluta júlímánaðar 1925. Þeir
lögðu upp frá Seyðisfirði 20. júlí,
og á Héraði bættist við í hópinn
Sveinn Jónsson á Egilsstöðum og í
Fljótsdal Friðrik bóndi Stefánsson
að Hóli. Þeir félagar höfðu með
sér tvo hæðarmæla, og reyndist
þeim Snæfell 2,130 metrar á hæð
yfir sjávarmál eöa 11 metrum hærra
en Öræfajökull, sem er talinn 2,119
metrar eins og kunnugt er. Ef mæl-
ing þessi reynist rétt, er Snæfell
hæst fjall á íslandi, en úr því ætti
til fulls að verða skorið á sínum
tíma af mælingamönnum þeim, sem
eru að mæla landið. Skýrsla um
ferð þeirra félaga á Snæfell er
prentuð í vikublaðinu Hænir, árg.
1925, 32., 33. og 35. tbl., og er fróð-
leg fyrir þá, sem kynnu að hafa í
huga að ganga á Snæfell.
Að þessu sinni er ekki tími til
lengri ferðalaga. Nú verður að
kveðja Hallormsstaðaskóg og halda
heim á leið.—Að morgni er virkur
dagur og nógum störfum að gegna.
Sólin er gengin undir, og húm næt-
urinnar tekur að falla á láð og lög.
Fljótið glampar í skuggaskiftum
himins, hlíða og fjalla, en dularfull
(Framh. á bls. 8)
Angus School of Commerce
Specializing in training well-educated young
men and young women of the right business type
for business careers. Enroll at any time for Day or
Evening classes.
Angus School of Accountancy
AND BUSINESS ADMINISTRATION
Specializing in Advanced Accountancy, Business
Administration, Business Law, Economics, and
Coaching for C.A., and A.C.I.S. degrees. Lecture
staff of eight Chartered Accountants.
NEW TERM COMMENCES
TUESDAY, SEPT. Sth
Our system of individual instruction permits
students to enroll at any time for Day or Evening
, classes. It is, however, the policy of the Manage-
ment to limit the enrolment to not more than one
hundred students.
Night THE ANGUS SCHOOL OF COMMERCE Sixth Floor, New Telephone Building Day
School Cor. Portage Avenue and Main St. School
$5.00 WINNIPEG, MANITOBA Phone 9-5678 $15.00
a Month a Month
“ NO TIME LIKE THE PRESENT ”
Eftir STORM JAMESON
Hreinskilnisleg, hressandi og lokkandi sjálfs-ærisaga eftir merkan
söguhöfund. Yfirlit yfir æsku hennar i Yorkshire og háskólanám I
London. Lífið í London eftir striðið, er pó hvað mest heillandi, eða
lýsingin á þvi. B6k þessi kostar $2.75.
“THE HOUSE OF EXILE ”
Eftir NORA WALN
Hrifandi bók eftir Nora Waln, kvekarastúlku I Philadelphiu, er varð
kjördóttir auðugrar, kinverskrar fjölskyldu.
Hana svipar að ví leyti til Gertrude Bell frá Arabíu, að hú-n getur
þegar samið sig að siðum erlendra þjóðflokka og unnið samúð þeirra.
, Bókin með litmyndum kostar $3.50
—Book Section, Main Floor, Donald
<?T. EATON C?,»nE.
í . f n*: ( íti'hiffftjY l. •'HH . •