Lögberg - 05.04.1934, Síða 6

6
LÖGBERG-, FIMTUDAGINN 5. APRÍL 1934
»-------—---———--------------------—>
Maðurinn frá Indiana
Eftir BOOTIl TABKJNGTON
»—•—---------------------—----------—>
Harkless mundi eftir mörgu öðru, sem
skeð hafði á þeim dögum, og nú fanst honum
það flest vera mjög broslegt. og barnalegt.
Samt fanst honum ekki líklegt að hann hefði,
jafnvel þá, verið stærilátur eða hreykinn, því
ef svo hefði verið, þá hefði hann ekki átt þeim
vinsældum að fagna sem raun varð á. En
hvað sem því leið, þá hafði þessi dagur verið
ánægjulegur og honum myndi hann aldrei
gleyma.
Alt þetta flaug hinum unga manni í hug
er hann hlustaði á sönginn frá opnum glugg-
anum. Söngurinn snerti hann. Röddin, sem
söng, var fögur og blíð. Hún söng lagið með
tilfinningu, en Harkless gat ekki varist því
að hugsa meira um söngvarann en sönginn
sjálfan. Undir áhrifum tunglsgeislanna verða
hugsanirnar draumkendar, og nú dreymdi
Harkless um stúlkuna, sem ritað hafði stefið
á blöðin hans P'lisboe.
Þegar laginu lauk, sló hanri með flötum
lófanum á trégirðinguna, sem hann stóð hjá.
Hann varð gagntekinn af þeirri hugsun að
þarna hefði hann staðið fyrir þúsund árum,
einmitt á þessum stað, og á svona kvöldi. Þá
hafði sama röddin borist honum til eyrna og
snert hann, eins og hann varð nú snortinn.
Harkless hafði lengi þóttst vita að ihann
væri draumóramaður, og oft hafði hann reynt
að venja sig af þeim galla. Hann vissi einnig
að hann var fljótur til ásta; oftast nær hafði
hann verið ástfanginn af einhverri stúlku. Á
yngri árum voru tilfinningar hans stöðugt á
reiki og loks fanst honum að þetta hlyti að
stafa af því eingöngu, að hann elskaði ætíð
sömu stúlkuna, sem ætíð birtist honum í mis-
munandi gerfi. Hann elskaði þessa stúlku,
hún varð honum hugsjón, sem hann tilbað.
Einhversstaðar hlaut þessi kvenmaður að
vera. Ef til vill gæti hann fundið hana um
síðir. En á meðan hún var enn ófundin, var
ekki nema eðlilegt að ungur maður feldi hug
til þeirra, sem að einhverju leyti líktust
frummyndinni, höfðu brúnt hár eða varir
eins og róisarblöð, og há varð hún að vera og
beinvaxin. Þannig hugsaði Harkless, sem
vonlegt var, því að máninn hékk í trjánum
rétt fyrir ofan hann, og ómar frá slaghörpu
liðu út um opinn gluggann, og ilmur rós-
anna fylti svalt næturloftið. Nei, öðruvísi
gat það ekki verið.
Söngnum var nú lokið en Harkless stóð
enn í sömu sporum. Eftir stígnum á bak við
hann leið einhver vera og frá gamla epla-
trénu, sem staðið hafði í ótalmörg ár í miðj-
um akrinum, vestan við brautina, barst ámát-
legt væl náttuglunnar. Því var svarað tvisvar
sinnum úr berjarunna einum með fram girð-
ingunni, um 30 faðma frá þeim stað, sem
Harkless stóð á. Þá sást á riffilshlaup, er
lyft var upp úr runnanum og lagt upp við
einn girðingarstaurinn. Harkless sá nú hvar
tvær stúlkur í hvítum kjólum komu fram á
neðri svalir hússins. “Það verður svalara
hérna,M heyrði hann stúlkuna, sem sungið
hafði, segja.
Joihn Harkless vatt sér yfir girðinguna
og gekk upp að húsinu. Báðar stúlkurnar
sáu hann koma, og ungfrú Brisooe kallaði
til hans vingjarnlega til að bjóða hann vel-
kominn. Um leið og hann kom fram á ber-'
svæðið hjá húsinu sást hann glögglega af
birtunni frá stofugluggunum, og á sömu
stundu sást rauður blossi frá berjarunnanum
og auknabliki síðar heyrðist skothvellurinn.
Báðar stúlkurnar ráku upp hljóð. Önnur
þeirra hljóp aftur inn í húsið, en hin beina
leið niður tröppumar og þangað sem Hark-
less var. 1 því heyrðist annað skot og var
því svarað með skammbyssu. William Todd
var staðinn á fætur og var engu líkara en að
hann risi upp úr jörðinni. Hann fór nú á
annað knéð og miðaði vandlega á runnann,
sem skotin komu frá.
“Komstu í skuggann, maður,’' hrópaði
Todd, “hann er þaraa í berjarunnanum.’’
Harkless var rokinn á stað, þótt vopnlaus
væri, í áttina að runnanum, en ekki var hann
kominn nema fáein skref, þegar einhver greip
í treyjuermi hans og kvenmannsrödd mælti:
“Hlauptu ekki svona hratt, herra minn, eg
get ómögulega fylgt þér. “
Harkless sneri sér við og sá smávaxna
stúlku, sérstaklega fallega, standa við hlið
sér. Hún var móð af hlaupunum, og föt henn-
ar í óreiðu. Harkless tók samt lítið eftir
þessu, en stappaði niður fótunum af vonsku:
“Reyndu að komast inn í húsið, ” hrópaði
hann.
“Þú mátt ekki fara”, stundi hún, “þetta
er eina ráðið til að varna því. ”
“Farðu strax inn í húsið,” hrópaði
Harkless enn reiðari.
“Ætlarðu að verða mér samferða?”
Hún spurði ósköp blíðlega.
“Hvern fjandann eruð þið að gera þarna
á bersvæði! Farið þið í skuggann. ” William
Todd var nú orðinn æstur. Hann skaut með
ákafa úr marghleypunni sinni.
“Helen! Helen!” var hrópað frá svölun-
um.
John Harkless greip fast um úlflið stúlk-
unnar og horfði á hana með einbeitni.
“Ætlarðu að fara?”
“Nei.”
Hann slepti þá takinu, en tók hana í fang
sér og hljóp með hana eins og hún væri svo-
lítill ketlingur; hann hljóp undir skugga
trjánna og heim að húsinu. Enn kom blossi
úr runnanum og kúlan hvein fram hjá höfði
þeirra.
Lokkur úr hári hennar straukst við vanga
hans, og í tunglsljósinu sló gulum bjarma á
fléttumar. Hún hafði Ijótsbrúnt hár, grá
augu og varimar voru eins og rósarblöð,
þannig áttu þær að vera.
Harkless slepti stúlkunni, þegar þau
komu að húsdyrunum, og þau hlóu bæði dátt.
“En við urðum þó samferða. ”
“Eg hélt alt af að þú værir hærri,” svar-
aði hann. Seinna varð hann að játa að þetta
svar hefði verið nokkuð torskilið.
6. KAPITULI.
Júní.
Briseoe dómari hallaðist fram á byssu
sína og glotti við. Hann og William Todd
voru búnir að marg leita í öllum runnunum í
kringum húsið, en urðu einskis varir. Þegar
þeir komu aftur, mættu þeir Minnie. Hún
var einsömul.
“Þeim er óhætt núna, býst egvið,” sagði
dómarinn.
“Líklega hefði eg ekki átt að sleppa
þeim,” svaraði dóttir hans.
“Hvaða vitleysa. Óþokkinn er nú ef-
laust kominn langt á leið heim til sín. Held-
urðu það ekki William?”
“Hann hljóp eins og héri, þegar við kom-
um, ” svaraði William, og starði í hatt sinn,
svo hann þyrfti ekki að mæta augnaráði stúlk-
unnar. “Hann gat, svei mér, hlaupið. Það
var líka einhver með honum, einhver krakki,
að eg held.”
“Tók ungfrú Helen oft í hendina á þér?”
spurði dómarinn brosandi.
“Nei. Því heldur þú það?”
“Ó, af því Harkless gerði það. Eg finn
enn til í handleggnum, og William líka. Hark-
less varð ákafur þegar við sögðum honum að
hann hefði verið heimskingi að hlaupa svona
út í opinn dauðann. Jæja, þetta gerði hon-
um gott. Eg var að segja honum að fá ein-
hvern til að skjóta á sig á hverjum morgni,
áður en hann borðar morgunverðinn; ekki
svo að skilja að þetta sé nokkuð spaugilegt,”
bætti dómarinn við.
“Eg held nú síður,” sagði William.”
Hann hlær bara að öllu saman. Ekki fæst
hann einu sinni til að bera vopn. Segist
ekki kunna að fara með byssu. Þetta er nú
í þriðja skiftið, sem reynt er að drepa hann.”
“1 hin skiftin var það nú á lengra færi,
sem skotið var, ” sagði Brisooe og fékk Wil-
liam stóran vindil.
“Þér er best að hafa þig inn, og fara að
lesa, nema þú ætlir niður að læknum til
þeirra.”
“Eg held nú síður. Þau víst kæra sig
ekki um það.”
“Það er líklegt,” sagði Briscoe og
kveikti í vindlinum. “Þeim er líka alveg ó-
hæt't, samt held eg að við Todd sitjum hérna
og reykjum á meðan þau eru niður við læk-
inn.
Þau höfðu gengið frá húsi dómarans, í
gegnum aldingarðinn og niður á lækjarbakk-
ann. Hvorugt sagði orð, en þeim fanst eins
og þau hefðu þekst í mörg ár. Gamall bekk-
ur stóð undir einu eplatrénu á bakkanum.
Harkless dustaði af sætinu með hattræflinum
sínum og tók þá fyrst eftir því hve gamall og
ljótur hann var. Hún settist niður og Hark-
less fór að virða hana fyrir sér nákvæmlega.
Hann sá að hárið liðaðist yfir enninu. Það
liafði hann ekki dreymt um áður, en nú sá
hann að þetta var miklu fallegra. Þá sá hann
strax að smávaxnar stúlkur voru miklu fall-
egri en þær háu. Undarlegt var það að
draumadísin hans skyldi ávalt hafa birst í
gerfi hávaxinnar konu. Nú fanst honum það
fjarstæða. Bæði sátu þögul nokkra stund.
Loks sá Harkless varir hennar bærast ofur-
lítið, eins og hún ætlaði eitthvað að segja:
“Hvað vildirðu segja?” Hann hvíslaði eins
og hann væri við banabeð vinar síns. Það er
óvíst hvort honum hefði fundist það nokkuð
hlægilegt þó hann hefði tekið eftir tóninum.
En hann færði sig nær stúlkunni á bekknum,
eflaust til að geta heyrt betur hvað hún ætlaði
að segja.
“Veist þú að við þekkjumst ekki Mr.
Harkless. Ættum við ekki að kynna hvort
annað?”
“Eg bið afsökunar, ungfrú Sherwood,
eg gleymdi því í skrípaleiknum. ”
“Það var næstum orðinn sorgarleikur, ”
sagði hún.
Harkless hló.
‘ ‘ Bara skrípaleikur, alt, nema framkoma
þín, sem var samt ekki beinlínis viturleg.
Annars máttu ekki halda að eg hafi útbúið
skrípaleikinn. Það gerðu vinir mínir við
Krossgöturnar. ”
“Mér þótti alveg nóg um. Eg þekki dá-
lítið til þessara Krossgötumanna. Segðú mér
hvað þú hefir hugsað þér að gera í framtíð-
inni.”
“Ekkert. Hreint ekkert. Hvað get eg
gert.”
“Ætlar þú að lofa þeim að skjóta á þig
þar til þeim tekst að —1 að—” Hún barði
litla hnefanum í bekkinn.
‘ ‘ Þeir hafa ekki margt sér til skemtunar
þarna við Krossgöturnar, ekki einu sinni
leikhús eða kirkju, Þeim er víst ekki of gott
að koma hingað einstöku sinnum og skjóta á
mig. Svo er það góð æfing fvrir þá að lilaupa
aftur heim til sín á sprettinum.”
‘ ‘ Ó, það er eins og mér var sagt, þú tek-
ur þetta aklrei neitt alvarlega.”
“ Já, en þú sérð að mér hefir ekkert mein
verið gert. Eg er vel frískur enn. Samt
skammast eg mín stundum fyrir það, að ekki-
skuli vera betri skyttur hér í sveit. Þó er það
ekki vel að marka, því sumar þær beztu hírast
nií í fangelsi.”
“Það eru rnargar þeirra eftir enn þá.
Getur þér ekki skilist að þeir koma einhvern-
tíma í stórum hóp, ef þeir vita að þú ert einn
á ferð, eða næstum því. Og þá verður þú á-
reiðanlega í hættu.”
“Þetta stafar af vanþekkingu þinni á
lifnaðariháttum þessara bófa,” sagði Hark-
less.
“Það eru um 20 karlmenn þar núna, og
þeim kemur svo illa saman, að það er óhugs-
andi að þeir kæmust sjö mílur vegar án þess
að reiðast sín á milli og drepa hver annan.”
“ Já, en þeir fóru í hópum hér áður fyr.”
“Aldrei lengra en svo sem fjórar mílur.
Til Plattville k:emust þeir aldrei. ’ ’
“En hvað þú ert kærulaus. Þú hugsar
ekkert um þitt eigið líf. Hefir þú ekkert lært
þessi fimm ár, sem þú hefir dvalið í Platt-
ville? Þú bara hlærð að því, sem eg segi. ”
“Eg lilæ bara að því, að þú segir að
Krossgötumennirnir séu hættulegir. Hitt
finst mér ekki hlægilegt að þú skyldir leggja
líf þitt í hættu til að bjarga öðrúm.”
“Eg vissi.að það var engin hætta. Hann
varð að hlaða riffilinn áður en hann gæti
skotið í annað sinn.”
‘ ‘ Það gerði hann nú samt, og næstum því
drap okkur. ’ ’ Harkless varð alvarlegri. ‘ ‘ Eg
get ekki nema dáðst að hugrekki þínu. Það
er svo miklu göfugra að leggja líf sitt í hættu
fyrir einhvem alókunnugan, heldur en fyrir
vin sinn.” ' /
‘ ‘ Svona hugsa víst allir karlmenn, ” sagði
hún.
“Þú hættir lífi þínu fyrir mann, sem þú
hafðir aldrei séð áður. ”
“Nei. Eg sá þig þegar Halloway flutti
ræðuna um daginn, og eg ihevrði þig tala. ’ ’
“Þess merkilegra að þú skyldir vilja
bjarga mér. ”
Hún gat/ ekki varist því að brosa, og leit
á hann með gráum augunum, svp vingjarn-
lega að Harkless sá strax að sér myndi hætta
búin, ef hann ekki varaði sig. Hann hafði
reyndar lifað mjög sómasamlegu lífi í öll
þessi ár, en honum var nú farið sem flestum
karlmönnum að oft þurfti ekki mikið til að
æsa tilfinningar hans.
Stúlkan hélt áfram að virða hann fyrir
sér frá hvirfli til ilja. Harkless sá að skórnir
sínir voru ljótir og rykugir og hann faldi þá
undir bekknum. Hann, sem vanalega gekk
með sígnar axlir, rétti nú úr sér og sat tein-
réttur. Hún tók eftir þessu og rak upp hlát-
ur.
“Nú veit eg hvers .vegna þú ert svona
kærulaus og hlærð að öllu,” sagði hún. “Þér
er farið eins og Frökkum. Það er sagt að
þeir hlæi, svo þeir fari ekki að gráta. Eg hefi
ekki dvalið hér í eyðimörkinni eins lengi og
þú.”
“Það er óþarfi að vorkenna mér,” svar-
aði Harkless. “Við í Plattville lifum góðu
lífi. Horfðu á mánann; hann eigum við alveg
eins og þeir, sem búa í stórborgunum. Him-
inhvolfið og stjörnurnar sjáum við eins og
aðrir. Alt, sem fagurt er í náttúrunni, sjáum
við og fáum að njóta þess, jafnvel betur en
flestir aðrir. Þú sagðir að eg væri eins og
Frakki. . Mér þykir gaman að fjarstæðum.
Hversvegna skrifaðir þú vísuna um rostung-
inn á blöðin hans Fisbee?”
I>ví heldur þú að eg liafi skrifað hana?”
“Það gat enginn annar gert hér í Car-
low-sveit. ’ ’
“Fisbee getur hafa skrifað hana sjálf-
ur.”
“Nei. Fisbee hefir aldrei lesið annað en
strembnar fræðibækur. ”
“En ungfrú Briscoe?”
“Hún hefir aldrei lesið “Alice í Undra-
landinu,” það er eg viss um. En hvers vegna
skrifaðir þú þetta stef á blaðið?”
“Fisbee var hjá okkur þennan dag og eg
var að stríða honum á fyrirsögninni um
‘Altarið’, ‘Gröfina’ og ‘Vögguna.’ Hann
sagði að sér hefði ávalt fundist hún ósmekk-
leg, en að þú myndir ekki vilja láta breyta
henni. Við vorum að tala um þetta, og hann
spurði mig hvort eg vildi ráðleggja ykkur
nokkuð og þá tók eg blaðið og hripaði þetta í
gáleysi, bara til að skrifa eitthvað. Fisbee
var mjög kurteis, en sagðist óttast að ekki
væri hægt að taka það í blaðið. Eg tók ekkert
eftir því að eg liafði skrifað á fréttablöð hans
og- hann vissi það ekki sjálfur, að eg Ireld.
Þetta var ekki ætlað sem skilaboð til þín.”
“Eg hefi grun um að Fisbee hafi vitað
hvað hann var að gera. Hann er vitur maður.
Einhvern veginn finst mér að hann hafi vilj-
að að eg fengi að kynnast þér.”
“Það var vel gert af honum,” sagði
Helen, með tilfinningu. Henni var full al-
vrara.
“ Já,” sagði Harkless. “Hann vissi hvað
mér var nauðsynlegt að kynnast einhverri
manneskju eins—eins og þér.”
“Nei, það var mín vegna. Hann var að
hugsa um mig, en ekki þig. ’ ’
Harkless datt ekki í hug að álíta að verið
væri að tala neitt rósamál, enda var það ekki.
“En við höfum mæst áður,” sagði liann,
“fyrir löngu síðan.”
“Hvað! manst þú eftir mér.” Augu
hennar Ijómuðu.
“Já, eg man það enn. Áðan stóð eg
þarna fyrir handan og heyrði þig syngja. Þá
mundi eg að eg hafði heyrt þig syngja fyrir
löngu síðan.”
Henni virtist finnast lítið til um þetta.
“Þú manst þá ekki eftir neinu öðru en
söngnum?” sagði liún.
“Nei, eg man ekki eftir fleiru. Þú verð-
ur að fvrirgefa, ef eg tala eins og ástfanginn
unglingur. Það er svo langt síðan eg hefi
getað talað við nokkurn kvenmann.”
Þau sátu kyr nokkra stund, án þess að
talast við. Rósailmurinn angaði í loftinu og
lækurinn niðaði við fætur þeirra. Smáfugl,
sem ekki gat sofið fyrir birtu mánans, tók til
að kvaka í greinum álm-trésins á bakkanum.
Helen horfði niður fyrir sig á tært vatnið,
sem glampaði í tunglsskininu.
“Fegurðin er svo breytileg og hverful,
þess vegna tilbiðjum við hana. Finst þér ekki
að þetta hljóti að vera draumur. Þetta er
ekki raunveruleikinn. Það er ómögulegt?”
Rödd hennar var þýð og mjúk. “Því
heldur þú það?” spurði Harkless.
“Eg veit það. Finst þér eg vera ósköp
barnaleg?”
“Nei. Eg er alt af að hugsa um söng-
inn. Mér fanst, þegar eg hevrði þig syngja,
að þessi rödd hefði hljómað fyrir eyrum mér
í öll þessi ár. Eg vissi að það varst þú, sem
ávalt hafðir sungið þessa söngva frá upp-
hafi.”
“Ó, svona hefir það verið.” Hún hló.
“Þetta var mjög fallega sagt.” Hún stóð
upp af bekknum og hneigði sig djúpt fyrir
honum. “Eg er þér mjög þakklát, en mér
hefir áður verið hælt. Þakka þér samt fyrir. ”
Harkless gat engu svarað. Þau gengu
aftur lieim að húsinu.
Briscoe gamli og Todd höfðu allan þenn-
an tíma legið undir trjánum, þaðan sem vel
var hægt að sjá niður að lækjarbakkanum.
Dpmarinn hélt enn á byssu sinni. Nú stóðu
þeir á fætur og gengu á móti hinum. Hark-
less tók í hendur beggja, þegar þeir mættust.
“Við ætluðum rétt að fara að leita að
ykkur,” sagði dómarinn. William er hrædd-
ur að fara einn heim. Hann óttast að einhver
ætli sig vera ritstjórann, og reyni að vinna á
sér. Þú kemur í fyrramálið, Harkless, og
verður okkur samferða á sýninguna. Svo
vill Minnie að þú borðir með okkur miðdags-
verð.”
Harkless varð glaður í bragði og þakk-
aði fyrir boðið. Þau voru nú komin að ldið-
inu framan við 'húsið. Ungfrú Sherwood
rétti Harkless höndina og sagði, að því hon-
um fanst, hálf háðslega: “Góða nótt herra
ritstjóri. Eg býst ekki viÖ að fara burt á
morgun. Það hefir verið mér mikil ánægja
að kvnnast þér. ”
“Við reynum að halda í hana eins lengi
og mögulegt er,” sagði Minnie. “Þú kemur
í fyrramálið, herra Harkless.”
Harkless tók í hendina á ungfrú Sher-
wood. ‘ ‘ Góða nótt. Þetta hefir verið skemti-
leg kveldstund. Svo er eg þér þakklátur fyr-
ir að bjarga lífi mínu. Eg sé ykkur öll í
fyrramálið.” Hann kvaddi þau öll með handa-
bandi enn einu sinni, jafnvel Todd, sem þó
ætlaði heim með bonum.
Á leiðinni lieim hló hann næstum alt af
og William Todd starði á hann eins og tröll
á heiðríkju.