Lögberg - 27.09.1934, Blaðsíða 4

4
Heimkomni hermaðurinn
Jamie var líkari Skota en Ameríkumanni
iþar sem hann sat þarna á steininum, súr á
svip. Því hafði 'hann ekki geymt veskið í
brjóstvasanum og hnept að sér sloppnum.
Þetta fékk maður fyrir að nota ekki skyn-
semina. Svo fór hann að hugsa um það hvað
fólk var yfirleitt orðið óheiðarlegt. Þessir
ræningjar höfðu talað eins og að eignir Brun-
sons tilhevrðu sér með réttu. Jamie mundi
líka að hann sjálfur hafði tekið peningana,
sem hann fann, án þess að finna til nokkurs
samvizkubits. Nú voru þeir farnir og Jamie
myndi þurfa að liggja úti fyrst um sinn, og
það myndi eflaust gera út af við hann fljót-
lega.
Eftir nokkra stund reis Jamie á fætur og
lagði leið sína í suðaustur. Aður hafði hann
fundið til hungurs, en nú var hann búinn að
tapa allri matarlyst. Ekki leið á löngu þar
til hahn fór að svitna, samt forðaðist hann að
ganga í skuggum trjánna, því ef að hann ætti
að liggja undir beru lofti um nóttina þá myndi
honum ekki veita af öllum þeim yl, sem hægt
væri að fá.
Á síðasta hvíldarstaðnum tók hann pen-
inga sína úr vasanum og skifti þeim. f næsta
þorpi gæti hann kanske fengið rúm að sofa
í fyrir fjörutíu cent, en það sem eftir væri
nægði f'yrir kveldverð og morgunmat. Að því
loknu myndi hann algerlega upp á aðra kom-
inn. Og nú fanst honum sem alt hefði lagst
á móti .sér. Það var þó bót í máli að ihinn nýi
klæðnaður myndi gera hann óþekkjanlegan,
jafnvel þótt stjórnin hefði sent lýsingu af
honum til allra bæja í ríkinu. Jamie fylgdi
nú ákvörðun sinni til næsta morguns og lagði
svo aftifr af stað með fáein cent í vasanum.
Stöðugt hélt hann í sömu átt. Brátt komst
hann að því að kraftarnir voru að þrotum
komnir. Hann var orðinn sár á fótum af þessu
göngulagi og skómir voru farnir að kreppa
að honum. Hann fékk höfuðverk af hitanum
og augun kvöldust af ofbirtu sólarinnar.
Þannig leið meiripartur dagsins. Jamie
hélt áfram, en vissi tæpast hvað híann var að
fara. Smám saman varð hann að hvíla sig til
að geta komist nokkuð áfram. Ekki vissi hann
íhvernig það orsakaðist að hann var kominn á
göngustíg, sem leiddi hann inn í gil nokkurt.
Nú kom hann fyrir bugðu á stígnum og sá
fram undan sér afarstórt gil og heyrði um
leið lækjarnið við fætur sér. Lækurinn kom
ofan fjallshlíðina og hoppaði klett af kletti
alla leið niður í gilið.
Jamie staðnæmdist og leit í kringum sig.
Til hægri sá hann gilið opnast. Veggir þess
gnæfðu himinháir og þverhníptir, fleiri þús-
und fet. Svo lengi höfðu kletttar þessir stað-
ið þarna, að sprungur og gjár voru fullar af
alskonar gróðri. Sumstaðar stóðu eikur og
grenitré, sumstaðar berjarunnar og lyng, og
þar sem vatnið seitlaði úr berginu hjengu
burknar fram yfir klettasnasimar. Til vinstri
var sömu sjón að sjá, og við fætur hans lá
vel troðinn stígur og mátti sjá hófaför hér og
þar í moldinni.
Lækjarvatnið var tært og kalt hlaut það
að vera þar sem það kom ofan úr fjöllunum.
Jamie settist niður á einn klettinn, þar
sem sólin var heitust og hugsaði sig um. Svo
fekk hann sér að drekka úr læknum, hristi
rykið af fötunum sínum og hélt áfram eftir
stígnum. Það var auðvelt, því gatan lá niður
í móti alla leið og áður en langt leið hevrði
hann raddir í fjarska. Honum datt í hug að
margir ferðamenn hlytu að iieimsækja þenn-
an fagra stað og hér væra ef til vill einhverjir
aðkomumenn. Jamie var nú kominn á þá
skoðun að hann hefði gert skakt í því að fara
úr einkennisbúningnum, því síðan hann skifti
um föt hafði enginn bílstjóri boðið honum
að forðast með sér, og höfðu þó margir farið
framhjá honum á veginum. Þeir dagar voru
liðnir að sá, sem ætti þess kost, teldi það
skyldu sína að greiða ferð þeirra, er fótgang-
andi voru.
Bn nú var ekki um annað að gera en að
ganga og Jamie var orðinn svo fótsár að til-
hugsunin um það vakti kvíða í brjósti hans.
Þá datt honum í hug að taka af sér skó og
sokka og baða fætur sína í læknum, en um
leið kom hann auða á stórt spjald, sem fest
var á staur meðfram veginum. Á spjaldinu
stóð að bærinn Clifton notaði vatnið úr lækn-
um, og að hver sá, sem á nokkurn hátt ó-
hreinkaði það, myndi sæta refsingum. Jamie
brosti þegar hann rak augun í þetta og afréði
að setja upp skóna aftur.
Jamie hélt nú áfram eftir gilinu. Hann
gekk liægt, en eftir nokkra stund sá hann fólk
og vissi þá að sér hefði ekki misheyrst. Reyk-
ur liðaðist upp af eldum, sem kveiktir höfðu
verið. Jamie ákvað að bíða þar til fólkið væri
farið og þá fyndi hann máske einbverjar mat-
arleifar. Svo Jamie beið þar til fólkið var
farið, fuglarnir sofnaðir og ekkert heyrðist
LÖGBERH, FIMTUDAGINN
nema lækjarniðurinn. Þá safnaði hann sprek-
um og sinu og lagði á glóðirnar, sem ekki voru
enn kulnaðar, þar til að eldurinn blossaði og
Jamie gat vermt sig, þegar svöl kveldgolan
setti hroll að honum.
Hann gekk svo yfir lækinn og á harðbala
undir slútandi klettum fann hann talsverðar
matarleifar. Hann át sig saddan, en-tók svo
brauðskorpurnar og muldi þær niður svo að
fuglarnir og íkornarnir hefðu eitthvað að
borða um morguninn. Foreldrar hans höfðu
hent honum að gera þetta.
Svo tók Jamie með sér fult fang af sprek-
um og lagði á eldinn. Síðan lagði hann sig út
af og sofnaði. Litlu eðlurnar komu út úr
klettasprungunum og skriðu yfir fætur hans
og rottan, sem átti fylg3ni sitt í lækjarbakk-
anum, kom og stóð upp á afturfótunum og
horfði með spekingssvip. Jamie vaknaði áður
en eldurinn dó og bætti sprekum á glóðirnar.
Hann sofnaði aftur og svaf til morguns.
Þegar hann vaknaði þvoði hann andlit
sitt og hendur með því að bleyta vasaklútinn
sinn í læknum. Hann vatt úr honum og lét
vatnið renna í öskuna svo að vindur feykti
ekki neistunum. Að því búnu tók hann sig
upp aftur.
Klukkan tíu um morguninn mætti Jamie
eftirlitsmanninum. Þessi maður var ekki eins
einmana og þeir, sem gæta skóganna uppi á
fjöllunum. Samt var hann skrafhreyfinn.
Þeir töluðust við nokkra stund og skóg-
arvörðurinn t ók eftir ihvað Jamie var mag-
ur og veiklulegur. Hann bauð Jamie að taka
hest sinn, en sagðist ætla að ganga sjálfur
dálítinn spöl sér til hressingar. Jamie þáði
iboðið en fann strax að hann þoldi ekki að
hristast á hestinum vegna opna sársins á
brjóstinu. Hann steig því af baki fljótlega og
fór að ganga aftur. Samt var bann skógar-
verðinum þakklátur og nú fór sú skoðun að
myndast í huga hans að íbúar jarðarinnar
væru bæði vondir og góðir, eigingjarnir og
óeigingjarnir, geðvondir og glaðlyndir.
Loks skildu þeir og Jamie hélt áfram,
alt af í suðvestur. Hann fór upp úr gilinu og
komst bráðlega af stígnum og á akbraut, ekki
f jölfarna, en sæmilega greiðfæra.
Um klukkan fjögur var Jamie orðinn svo
lúinn að hann gat varla dregið fæturnar. Eft-
ir útlitinu að dæma var þess tæplega von að
hann næði til húsa um kvöldið. Hann var að
fram kominn og fór að hugsa um það hvort
að nú væri of seint að snúa við og reyna að
komast einhvernveginn á sjúkrahúsið aftur.
En þá kom umhugsunin um hælið og berkla-
veiku sjúklingana, og þá beit hann saman
varirnar og setti sér að halda áfram. Svona
dróst bann áfram nokkurn spöl og tók ekki
eftir bugðunni á veginum framundan, fyr en
hann var kominn að henni og þá leit hann upp
og augu hans fyltust fögnuði. Nokkra faðma
framundan sá liann lítið hús, og af öllum
þeim húsum, sem hann hafði séð um æfina, og
langað til að eignast, var þetta það fallegasta.
Það stóð rétt við veginn. Framan við það
var hvítmáluð rimlagirðing. Hvítt snoturt
lilið skýldi því frá veginum. Svona voru hús-
in í Nýja Englandi. Yafningsviðurinn klifr-
aði upp með húsinu og yfir litlu svalirnar að
framan. Utan við hliðið sá hann hringmyiid-
aða röð af muldum skeljum, og hann hélt að
gangstígurinn heim að húsinu væri úr
muldum skeljum líka. Meðfram húsinu
beggja megin var lítill garður fullur af
ilmandi blómum. Það voru blóm, sem Jamie
þekti, fjólur og gleym-mér-ey og ótal aðrar
tegundir.
Jamie riðaði á fótunum og starði á húsið.
Honum varð litið í kringum sig, og sá þá að
þarna voru ótal mörg hús af ýmsri stærð og
um leið heyrði hann þungan nið í fjarska, sem
vel gat verið öldusog sjávarins.
Vegna þreytunnar hafði Jamie gengið
allan daginn án þess að taka mikið eftir um-
liverfinu en nú þegar bann var kominn til
bygða og farinn að vona að hjálp væri í nánd,
þá vaknaði hann aftur til meiri meðvitundar
og saug að sér loftið. Gat það verið að hann
væri kominn að Kyrrahafinu?
I þessu opnuðust dyrnar á hvíta húsinu
og hár og grannur maður kom fram á svalirn-
ar; höfðinglegur maður með langa hvíta
lokka, sem náðu niður á axlir. Skeggið var
stutt og snjóhvítt, nefið langt og þunt, augun
stór og lágu djúpt, og varirnar fölar. Ilann
var óstyrkur og greip höndunum um dyru-
stafinn til að detta ekki. Svo náði hann sér og
komst með naumindum út að hliðinu. Hann
hallaði sér yfir hliðið og leit eftir veginum
og sá Jamie. Hann lyfti annari hendinni og
benti honum að koma.
Jamie stóð kyr og horfði undrandi á
gamla manninn, en gekk svo af stað, hægt og
með þungum skrefum. Ilann staðnæmist aft-
ur fljótlega og horfði á manninn. Föt hans
voru hrein og þokkaleg, andlitið göfugmann-
legt en dregið saman af kvölum, líkaminn
hékk hálf máttlaus yfir rimlana á hliðinu.
Jamie herti sig upp og komst svo langt að
27. SEPTEMBER, 1934
hann heyrði rödd hins. Gamli maðurinn
hrópaði. ‘ ‘ Hjálp! Hjálpaðu mér drengur, í
öllum bænum! ’ ’
Nokkrum mínútum áður befði Jamie ekki
dottið í hug að hann væri fær um að hjálpa
nokkurri manneskju. Hann hafði álitið að
kraftar sínir væru að þrotum komnir og að
hann myndi þurfa hjálpar við mjög fljótlega.
Það var eitthvað við hvíta hárið á höfði
mannsins, eitthvað við breiðu axlirnar og
holdgranna Mkamann, ^em miriti Jamie á
föður sinn. Hann lyfti augunum til himins
og sagði: “Nú verður þú að hjálpa mér,
drottinn. Þú verður að hjálpa mér.”
Svo krepti hann hnefana og tók þrjú spor
áfram þar til hann komst að hliðinu. Hann
opnaði það, lagði handlegginn um ^amla
manninn og sagði: “Já, auðvitað. Eg skal
hjálpa þér,” en vissi þó ekki hvort hann ætti
þess nokkurn kost. að komast að húsinu.
íín þangað komst hann að lokum og náði
opinni hurðinni. Þegar inn kom lagði bann
sjúklinginn á legubekkinn og bagræddi hon-
um sem bezt hann gat. “Hvað á eg nú að
gera?” sagði Jamie.
Maðurinn hafði ósjálfrátt tekið höndun-
um fyrir hjartað og Jamie ságði við sjálfan
sig: “Hann er veikur eins og eg,” og svo
endurtók hann spurninguna: “Hvað á eg nú
að gera?”
Hinn svaraði: “Símaðu, símaðu lækn-
inum mínum. Þú verður að koma mér á spí-
tala. ”
Jamie rétti úr sér og horfði í kringum
sig. Hann sá síma á veggnum og símaskrá á
litlu borði þar nærri. Hann settist á stól og
dró andann djúpt. Svo sneri hann sér að
sjúklingnum og spurði: “Getur þú sagt mér
númerið?”
Gamli maðurinn átti erfitt með að svara.
Hann náfölnaði og greip andann á lofti og
kvalirnar virtust ætla að gera út af við hann.
Þó náði hann sér aftur og sagði í veikum róm.
“Þú finnur númerið á blaði hjá símanum.
Það er Grayson læknir.”
Jamie fór að leita og fann nafnið og
hringdi eins og númerið sagði til. Á meðan
hann beið eftir svari snéri bann sér aftur að
gamla manninum og spurði. “Hvað á eg að
segja honum?”
Hinn svaraði: “Býflugna meistarinn.”
Bráðlega fékk Jamie svar og spurði þá
eftir Grayson lækni. Þegar hann kom að sím-
anum sagði Jamie: “Býflugnameistarinn
hefir fengið slag. Hann vill að þú komir með
sjúkravagn og flytjir sig á spítalann.”
“Undir eins,” svaraði læknirinn. “Eg
verð kominn eftir svo sem eina klukkustund. ”
“En hvað á eg að gera þangað til þú
kemur ? ”hrópaði Jamie. “Hvað get eg gert
'fvrir hann á meðan?”
Læknirinn sagði honum að ná í hjarta-
styrkjandi meðal, sem geymt myndi í húsinu
og að láta gamla manninn sitja uppréttan, ef
mögulegt væri. Annars sagðist hann skyldi
flýta sér sem mest.
Jamie fór að leita að meðalinu og fann
það í litlu herbergi baka til í húsinu. Honum
varð litið út um eldhúsdyrnar og hrópaði af
fögnuði: “Guð minn góður! Eg er kominn
að sjónum. ”
Hann flýtti sér til baka og gerði alt, sem
læknirinn hafði skipað. Hann baðaði andlit
og hendur sjúklingsins í köldu vatni og fekk
liann til að sitja uppréttan í legubekknum,
með því að setja kodda við bak hans. Að því
búnu fór Jamie fram í eldhúsið aftur og opn-
aði mjólkurflösku, sem stóð þar á borði og
drakk vænan teig. Við það hrestist hann svo
mikið að hann gat fundið ferðatösku, sem stóð
í fataskáp í svefnherberginu, honum tókst
að opna kistu og að taka úr henni skjala-
böggul og setja í töskuna og fá svo gamla
manninum lykilinn að kistunni. Þá fann hann
yfirhöfn og kveldskó og ýmislegt annað, sem
honum var sagt að taka til, og þegar alt var
tilbúið, þá settist hann niður og beið læknis-
ins. Svo heyrði hann að gamli maðurinn var
að biðja sig að vera eftir í húsinu og gæta
býflugnanna þar til útséð væri um það hve-
nær cigandinn gæti aftur tekið við starfi sínu.
“Eg veit ekki nokkuð um býflugur,”
sagði Jamie. Eg kann ekkert að fara með
þær. Getur þú ekki vísað mér á einhvern, sem
getur litið eftir þeim?”
“Það er enginn vandi,” sagði býflugna-
meistarinn. Sjáðu um að nóg vatn sé í pönn-
unni. Næsti nágranni minn færir mér mat á
hverjum degi. Þú sefur í rúminu mínu. Þú
virðist sjálfur lúinn og veikur. Eg er óh rædd-
ur að trúa manni með þína nákvæmni og þinn
svip, fyrir iheimili mínu. Lofaðu mér því að
fara ekki héðan fyr en eg kem aftur.
Svo Jamie tók medalíurnar sínar og
sýndi þær gamla manninum. Hann sagði hon-
mn sögu sína og að hann væri nú heimilislaus
og væri fús til að búa á þessu góða heimili og
gera það sem hann gæti, bara ef hann fengi
allar nauðsynlegar bendingar viðvíkjandi bý-
flugunum og hirðingu þeirra.
Býflugnameistarinn brosti góðlátlega og
liallaði sér aftur á bak á koddana, eins og
honum liði nú miklu betur og' sagði: “Litli
skátinn getur komið hingað hvenær sem er,
og þú getur spurt hann um alt, sem þú þarft
að vita og liann mun gefa þér allar upplýsing-
ar. Hún Margaret Cameron, í næsta húsi,
getur líka sagt þér ýmislegt, og hún er af-
burða matreiðslukona. Segðu henni hvers þú
þarfnast og notaðu svo fötin mín og rúmið.”
Svo lokaði hann augunum og féll í mók.
Nokkru s'einna kom læknirinn og aðstoð-
armenn hans og báru gamla manninn út í
sjúkravagninn. Jamie fékk utanáskrift spí-
talans hjá lækninum og loforð um að sér yrði
símað þegar búið væri að skoða sjúklinginn.
Jamie féll læknirinn vel í geð. Hann var svo
nákvæmur og góður.
“Býflugnameistarinn hefir frestað þessu
alt, of lengi. Hann verður nii að ganga undir
uppskurð og það strax. Eg vona að þú sért
fær um að líta ’eftir heimilinu, ef hann hefir
valið þig til þess, að minsta kosti í nokkra
mánuði.
Jamie bar fingurna upp að þunnum vör-
unum og sagði aftur og aftur: ‘ ‘ Eg veit ekk-
ert um býflugur! Ekki nokkurn f jandann um
býflugur! ’ ’
Þegar sjúkravagninn var farinn, þá
staulaðist Jamie aftur að húsinu og rakleitt
inn í eldhúsið, þar sem hann lauk við mjólk-
ina. Síðan gekk hann að bakdyrunum og
horfði niður eftir fjallshlíðinni, sem var öll
skreytt blómum, en rétt neðan við húsið stóðu
ótal hvítir kassar, flugnabúin, og a-ð þeim
streymdu flugurnar suðandi, með hunangs-
byrðar sínar. Neðan við fjallið lágu hvítir
sandarnir og handan við þá sást út á blátt
Kyrrahafið.
Þarna stóð hann þangað til hann gat ekki
staðið lengur. Þá lokaði hann dyrunum og
fór inn í setustofuna og að legubekknum.
Hann tók af sér skóna og sloppinn, lagðist svo
niður og breiddi ofan á sig hlýja ábreiðu og
sofnaði um leið.
4. KAPITULI.
BýflngnagarStirinn
Það var komið fram yfir hádegi næsta
dag þegar James Mací'larlane vaknaði og lion-
um leið lítið betur eftir þennan langa svefn,
en honum hafði liðið daginn áður. Þegar
hann settist upp í legubekknum fann hann að
limir sínir voru svo sárir og stirðir, að óvíst
var hvort hann gæti hreyfti sig. Honum varð
litið á fætur sína og sá að þeir höfðu bólgnað
svo um nóttina að ó>gemingur var að setja
upp skóna.
Þá mundi hann að Ibýflugnameistarinn
hafði boðið honum föt sín og reyndi.Jamie
nú að komast í svefnherbergið. Hann hróp-
aði af fögnuði þegar hann sá baðherbergið,
sem var áfast við svefnklefann. Eftir að hafa
baðað sig úr volgu vatni og nuddað sig, leið
honum mikið betur. Hann fann hrein nærföt
í einni kommóðuskúffunni og mjúka leðurskó
í annari.
Þegar hann kom fram kom sterk matar-
lykt á móti honum og í eldhúsdyrunum sá
hann Margaret Cameron í fyrsta sinn.
Margaret Cameron var ekkert lík því sem
móðir Jamie hafði verið, en þó gat liún vel
verið tákn þeirrar móður, sem flestir myndu
lielzt óska sér. Andlitið var fallegt og allir
drættir fastir og reglulegir, sem er mark óbil-
andi staðfestu. Maður sá það fljótt að Mar-
garet Cameron var ein þeirra, sem ekki myndi
hiða við að láta lífið fyrir sannfæringu sína.
Hún var há og beinvaxin og alls ekki holdug.
Hárið var snjóhvítt og augun blá. Varirnar
og kinnarnar voru rjóðar. Jamie fanst hún
sérlega falleg, þegar Ihún brosti til hans.
“Grayson læknir símaði í morgun,” sagði
hún. “Hann hélt að þú myndir vera sofandi
og vildi ekki vekja þig. Hann sagði mér að
þú ættir að líta eftir heimilinu á meðan bý-
flugnameistarinn væri í burtu. Mér hefir
ekki fallið neitt eins illa og að hafa verið í
burtu þegar að hann veiktist. En frænka mín
þurfti mín með. Einn úr hennar fjölskyldu
var að deyja, og eg varð að fara þangað.”
“Eg held,” svaraði Jamie, “að eg liafi
fundið alt sem hann þurfti með, og að alt liafi
gengið eins vel úr hendi og mögulegt var. ”
Margaret Cameron ypti öxlum.
“Það þykist eg vita,” sagði hún þurlega,
“en býflugnameistarinn hafði alt sem hann
þurfti, og svo er ekki sú manneskja til, að hún
gerði ekki það sem Michael Worthington bæði
hana að gera. En það þykir mér verst að
hann skyldi þurfa að biðja óviðkomandi
mann um þá hjálp, sem að eg, gamall vinur
hans, hefði helzt viljað veita sjálf.”
“Eg skil það,” sagði Jamie hæglát.lega.
“Mér þvkir slæmt að þú skyldir ekki vera
hér. Eg held að það sé satt sem þú sagðir að
enginn myndi dirfast 'að neita lionum um
nokkuð, því hér er eg kominn og enginn gæti
verið ómögulegri til þess starfs, sem hann
bað mig að vinna. En eg ætla að reyna það,
fyrst hann óskaði þess.