Lögberg - 12.03.1936, Blaðsíða 6

LöGJtSERGr, FIMTUDAGiNN 12. MARZ 1936.
6
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
Regar hann varð þess var hver hún var
og hvaða glæp hann hafði framið, flýtti hann
sér heim. Hendur hans og föt voru ötuð
hennar saklausa blóði. Hann komst með illan
leik inn í stofuna, þar sem eg var, og í veik-
um og deyjandi málróm ásakaði hann mig
fyrir að vera orsök til þess hra>ðilega glæps,
sem hann hefði framið, og fylti brjóst mitt
þeirri skelfing og iðrun, sem varir meðan eg
lifi. Svo féll hann máttvana og deyjandi þar
sem hann stóð ofan á gólfið við fætur mér.
Við fallið hafði slitnað æð í brjósti hans, og
blóðið streymdi úr munni hans og nösum, svo
enginn veitti því eftirtekt að hendur hans
og f'öt voru með storknum blóðblettum; allir
héldu að það væri hans eigið blóð. Enginn,
nema eg vissi hvað skeð hafði. í veikindum
þeim og óráði, sem yfir mig féllu eftir þessi
ósköp, getur skeð að eg hafi sagt eitthvað við
frænku mína, frú A\'augh eða Claudesly Alarn-
ington, sem liafi vakið einlivern grun hjá þeim
um hver moi-ðið liafi framið. Eg hefi engum
sagt fyr en nú, frá því, hvernig og hver
framdi þetta viðbjóðslega morð, og eg ætlaði
aldrei að gera það; en undir þessum kringum-
stæðum, til þess að frelsa saklausan mann t'rá
gálganum, tel eg það skyldu mína. Má eg nú
setjast niður ?”
Nei, ríkissaksóknarinn kvaðst þurfa að
yfirheyra hana og byrjal5i á hlífðarlausum
gagnspurningum, og reyndi á allan hátt að
gera hana tvísaga og flækja frambnrð hennar.
En þar sem hún hafði sagt hreinarr sannleika,
vanst honum ekkert á að veikja framburð
hennar, heldur hið gagnstæða, því eftir því
sem hann reyndi meira til að flækja hana í
mótsagnir, sem ekki var hægt, skýrðist málið
betur og betur, þar til öllum virtist ekki ann-
að hægt, en að fanginn jrrði sýknaður undir
eins. Eln ríkis-saksóknarinn var ekki þeirrar
meiningar; hann gerði alt hva*(5 hann gat að
véfengja vitnisburð hennar, en árangurslaust.
Konan, sem inn kom með blæjuna fyrir
andlitinu, sat hljóð í afskektu horni í salnum,
og hlustaði grandgæfilega eftir hverju orði,
sem vitnið sagði.
Hver getur hugsað sér og því síður lýst
þeirri gleði, þeim óumræðilega fögnuði, sem
fylti hjarta hennar, þegar hún heyrði að hann
var saklaus! Thurston, hennar elskulegi
Thurston var saklaus, bæði í hugsun og verki!
Honum hafði einu sinni aldrei komið nein
glæpsamleg hugsun í hug. Hann var nú sami
maðurinn sem hann hafði áður verið í aug-
um allra; hann var sá sami, göfugi, elskulegi
maðurinn eins og hann var þegar hún sá hann
fyrst; trúfastur, sannur, stöðuglyndur, göf-
ugur, einlægur, — og ástin blossaði að nýju
upp í hjarta hennar. Hún fann það að ást
hennar var ekki eins og hún hafði hugsað
stundum á þessum löngu aðskilnaðar árum,
nein yfirsjón, veiklun eða augnabliks hrifn-
ing, nei, þvert á móti, hann verðskuldaði alla
þá ást, sem hún bar í brjósti til hans. ó,
hversu óumræðileg gleði, hversu takmarka-
laus fögnuður!
Hún var stilt kona, gædd miklu sjálfs-
stjórnar afli, — hún var ekki vön að verða
snortin, syo á bæri, af neinum áhrifum gleði
eða sorgar — en nú báru tilfinningarnar hana
ofurliði. Hún titraði eins og hrísla og féll á-
fram á grindaverkið, sem var fyrir framan
hana; hamingja og fögnuður tóku svo alger-
lega vfirráð vfir huga hennar um stund, að
hún gleymdi öllu öðru. En svo rankaði hún
vúð sér og mundi að hún þyrfti að koma fram
fyrir dómarann og fólkið, til þess að gera
enda á kappdeilur lögmannanna, um sókn og
vörn, og hún safnaði allri sinni orku, til þess
að stilla tilfinningar sínar og ná fullu valdi
vfir sér, áður en hún gæfi sig fram.
Meðan þessu fór fram hafði lögmaður
fangans unnið það á, að framburður síðasta
vitnisins var tekinn sem góður og gildur og
málinu var vísað í annað sinn til úrskurðar
kviðdómsins; þegar konan, sem með hægð
hafði verið að koma sér áfram gegnum mann-
þyrpinguna upp að dómgrindunum, stóð alt í
oinu fvrir framan dómarann, tók af sér skýl-
una og Marian Mayfield stóð þar ljóslifandi
í fullri mynd.
Fanginn rak upp fagnaðaróp og ætlaði
að hlaupa til liennar, en var strax tekinn af
tveimur lögregluþjónum, sem héldu að hann
ætlaði að gera tilraun til að strjúka.
Marian sagði ekki eitt einasta orð; hún
gat það ekki, enda var það ekki nauðsynlegt.
Hún stóð þarna ljóslifandi milli þeirra. Allir
þektu hana — dómarinn, lögreglumennirnir,
lögmennirnir og fólkið, sem fylti réttarsalinn
— hún var þarna fyrir allra augum, og það
var nóg!
Allir, sem inni voru stóðu á fætur í einu,
og allir hrópuðu sem einn maður: “Marian!
Marian Mayfield!” og tróðust fram hver sem
bezt gat til að fagna þessum kæra en óvænta
gesti.
Jacqueline féll yfirkomin af þessum ó-
vænta íögnuði í faðm Claudys, sem sjálfur
af undrun og gleði hafði næstum tapað allri
sjálfstjórn.
Fólkið þyrptist utan um Miriam, kall-
andi, spyrjandi og fagnandi.
Marskálkurinn gleymdi alveg að heimta
“reglu og þögn” í réttarsalnum, en stóð með
opinn munninn af undrun og beið eftir að
heyra, eins og aðrir, hvaða sögu að Marian
Mayfield hefði að segja. Marian tók loksins
til máls og sagði:
“Eg er ekki hér til þess að segja neina
sögu; sú skýrsla, sem eg þarf að gefa tilheyrir
fyrst og fremst hr. Wilcoxen, sem á fullan
rétt á að krefjast slíkrar skýrslu af mér, þeg-
ar honum þóknast.” Að svo mæltu snéri hún
sér frá mannfjöldanum og gekk þangað sem
fanginn var, milli tveggja lögreglumanna.
Hún leit með sorgbitnu gleðibrosi framan í
liann og rétti honum hendina.
Hvernig hann mætti þessu ástúðlega til-
liti hennar — hvernig hann þrýsti hina fram-
réttu hendi hennar—er óþarfi að gera nokkra
iilraun til að lýsa. Þeim var báðum of mikill
fögnuður í hug til þess að geta sagt nokkurt
orð.
Hávaðinn og ysinn í dómssalnum varð
loks þaggaður niður og dómarinn stóð á fæt-
ur til þess að halda ræðu — ræðu, já mjög
stutta ræðu.
“Hr. Thurston Wilcoxen er sýknaður;
réttarhaldinu er slitið.”
Að svo mæltu vék dómarinn úr sæti sínu
og lögregluþjónarnir hrópuðu af öllum mætti
lil fólksins, sem tróðst hvað yfir annað:
‘‘ Víkið úr vegi og gefið hans háæruverðug-
heitum dómaranum gangrúm.”
Dómarinn gekk rakleitt til hr. Thurstons
Wilcoxens, tók innilega í hönd hans, og óskaði
honum til lukku með málalokin og Marian
sömuleiðis. Hún var frá fyrri tíð mesta upp-
áhald dómarans. Svo hneigði hann sig auð-
mjúklega fyrir þeim og fór út úr dómssalnum.
Fólkið þyrptist að þeim til að óska þeim
til hamingju og láta fögnuð sinn í ljósi yfir
úrslitum þessa hræðilega máls. 1 fólksþvög-
unni var Waugh sjóliðsforingi og fjölskylda
hans, sem allir eins og ósjálfrátt viku úr vegi
fyrir. Frú Waugh var svo frá sér numin, að
hún bæði hló og grét af fögnuði og hrópaði í
barnslegri hrifningu: “Ó, Herb! Ó, Lap-
wing!” en svo var hún vön að kalla þær áður
fyr, Marian og Jacqueline. Sjóliðsforinginn
hreytti út úr sér einhverjum óskiljanlegum
og sundurlausum blótsyrðum, sem hann hefir
sjálfsagt ætlast til að væru tekin sem einhvers
konar fagnaðar yfirlýsing, úr því fólkið ætl-
aðist til einhvers slíks af honum.
Frú L’Oiseau setti á sig hinn mesta fýlu-
svip, lét neðri vöruna síga niður á höku, en
sperti augabrýrnar upp í hársrætur og kross-
aði sig á bak og brjóst, þegar hún sá hina
vígðu hendi.systur Theresu innilukta í hinni
sterku og karlmannlegu hendi Claudys.
Thurston fanst engin ástæða til að dvelja
þarna lengur, og bjóst til að fara sem fyrst.
Marian studdist við hans styrka armlegg —
hann titraði af ánægju-tilfiriningu við að
finna hennar mjúku og fögru hendi hvíla á
armlegg sínum, — hann sá hennar sólbjarta
andlit svo broshýrt og milt — hinar engil-
fögru augabrýr — hin speglandi fögru og
fjörlegu augu — hina skínandi fögru og
mjúku hárlokka, falla í unaðslegum bylgjum
niður með hennar blómlegu kinnum, — hann
hlustaði hugfanginn á hennar engilblíðu
rödd — en — en — var þetta bara draumur!
— hann þurfti tíma til að átta sig á því hvort
þetta væri virkileiki, eða aðeins fögur draum-
sýn.
‘‘Vinir,” sagði hann, “ eg þakka ykkur
þá hluttekningu, sem þið hafið sýnt okkur.
Fyrir þá, sem ekki mistu traust á mér á hinum
skuggalegustu augnablikum æfi minnar á eg
engin orð nógu góð til að láta í ljós með þá
tilfinningu og j>að þakklæti, s(>m eg mun ávalt
bera í brjósti mínu til þeirra. Þið vitið öll
hversu erfiður þessi dagur hefir verið og
hversu hvíldin mun vera okkur nauðsynleg,”
— og hann leit með lotningarfullri aðdáun á
IMarian. — “Eftir daginn á morgun óskum
við að okkur mætti veitast sú ánægja, að .sjá
alla vini okkar heima hjá okkur á Dell
Delight. Að svo mæltu hneigði hann sig til
hægri og vinstri, og leiddi Marian sína út í
gegnum mannþyrpnguna.
37. Kapítuli.
Hver mundi vilja ónáða þau, eða voga sér
að hnýsast inn í helgidóm endursamfundanna,
til að hlusta á þau með klökkum rómi og grát-
staf í röddinni, úthella hinum helgustu til-
finningum hjarta síns í sameiginlegu ]>akk-
læti og lofgjörð — til að horfa á bros l>eirra
og tár og brennandi faðmlög.
Að síðustu lyfti Marian höfði sínu frá
brjósti hans og sagði:
“Eg kem til j)ín, eins og eg skildi við þig,
blátátæk, elsku Thurston! Eg erfði mikinn
auð eftir að við skildum, en j)ví er nú öllu
eytt, og nú á eg minna en ekki neitt, j)ví eg
stend í ábyrgð fyrir stórum skuldum, sem
hvíla á munaðarleysingjahælinu mínu og út-
flutnings og nýlendustofnuninni minni. Eg
hef'i liugað mér að reyna að ná þessu fé saman
með því að leita samskota hjá góðviljuðu
fólki.”
“ó, elsku Marian, nú finn eg fyrst til
þess, hversu mér ber að þakka Guði fyrir
þaxm yfirfljótanlega auð, sem mér hefir fall-
ið í skaut. Þínum auð, elsku Marian, hefir
verið varið á svo göfugan hátt — og liér eftir
verða það mín blessuðu sérréttindi að taka að
mér að greiða j)ær skuldir, sem hvíla á j)ínum
göfugu kærleiksstofnunum, og sjá j)eim borg-
ið — og eg fagna yfir þeirri hamingju, sem
mér veitist með því að fá tækifæri að lyfta
])essari bvrði af herðum þér! Eg finn svo
sárt til þess, elsku konan mín, — eg finn að
eg get aldrei fvllilega sannað j)ér ást mína og
virðingu, eins og þú átt skilið, hversu mjög
sem eg þrái að geta það.”
“Ferð mín til Bandaríkjanna, að j)essu
sinni, elsku ’rtiurston, var til þess að útvega
hæfilega landspildu fyrir nýlendu, einhvers-
staðar í Vesturríkjunum, fyrir fátæklinga frá
Lundúnaborg, sem eg tók mér fvrir hendur að
reyna að hjálpa. ”
“Bg veit það, elsku konan mín, eg veit
það alt.. Eg tek það að mér að sjá fram úr
því og létta þeirri byrði af þér, og standast
allann kostnað í sambandi við það. — Ó, elsku
Marian mín, hversu ljúft og indælt mér skal
vera að vinna með þér og fyrir þig og verja
eignum mínum til þess að koma jrinum göf-
ugu kærleiksverkum í framkvæmd og borga
hvert cent af þeim skuldum, sem þú berð á-
byrgð á, svo enginn maður hafi framar
nokkra skuldakröfu á hendur j)ér og j)ú getir
hér eftir lifað þínu göfuga lífi, fráls og laus
við allar áhyggjur. ”
Meðan þessi dýrðlega enidursameining
j)eirra fór fram í prívat stofu í gistihúsinu,
fór Dr. Paul Dauglas til herbergja Thorn-
tons liershöfðingja, til j)ess að flytja Miriam ■
J)essi gleðitíðindi og útvega vagn og ökumann,
til þess að flytja j)au öll sem fyrst heim til
Dell Delight. Ilann koni að lítilli stundu lið-
inni með Miriam, sem hann leiddi við hönd
sér inn í stofuna. Hún veitti engum, sem inni
voru neina eftirtekt, en hélt beint áfram
þangað sem Thurston Wilcoxen var, og féll
grátandi að fótum hans og tók höndunum um
kné hans og grét með svo miklum ekka, eins
og hennar unga hjarta væri alveg að springa.
Thurston laut niður að henni og reisti
hana upp; hann kysti liana á ennið fyrirgefn-
ingarkossi og hvíslaði að henni:
“Miriam, hefirðu gleymt því að það er
önnur manneskja hérna inni, sem á skilið að
])ú veitir henni eftirtekt?” og hann tók í hönd
hennar og leiddi hana til Marian.
Miriam var bæði feimin og eins og í efa,
en Marian rétti henni hendina og þrýsti henni
að brjósti sér og sagði:
“Hefir barnið mitt gleymt mér? Jæja,
svo þú ætlaðir að hefna fyrir mig, Miriam.
Mundu það ávalt, alla þína æfi, elsku barn,
að takast aldrei' slíkt á hendur eftir óvissum
ímyndunum. ‘Mín er hefndin, eg mun endur-
gjalda, segir Drottinn.’ ” Því næst kysti hún
Miriam mjög innilega og leiddi hana til Paul
og fól honum hana til umsjár. Hún rétti
Thurston j>ví næst hendina og hann leiddi
hana út í vagninn og fór því næst að sækja
litlu Angel, .sem allan tímann hafði setið
hreyfingarlaus í ruggustólnum í gestastof-
unni.
Paul og Miriam höfðu fengið sér annan
vagn, og er þau voru tilbúin, keyrðu þau á-
samt Marian og Thurston til Dell Delight.
Þess skal getið, að Thurston sagði af sér
prestsembættinu þar í sókninni; gekk frá við-
skiftamálum sínum í nágrenninu; útvegaði
sér gætna og trúa konu til að gæta húss og
bústjórnar á Dell Delight, og’ skildi Paul,
Miriam og vesalings Fanny eftir í hennar
umsjá, og lagði svo á stað með Marian vestur
í land, til að velja nýlendusvæði fyrir inn-
flytjendurna frá London, sem Marian ætlaði
að setja á stofn. Þegar þau höfðu fengið
land sem j)eim líkaði og gengið frá öllu sem
bezt, héldu þau austur á leið aftur; tóku sér
far með fyrsta skipi til Liverpool og héldu
þaðan til London, þar sem Marian fékk öðr-
um í hendur umsjónina með útflutningi ný-
lendumannanna og kvaddi munaðarlevsingja-
heimilið sitt. Thurston lagði stórfé til hvoru-
tveggja þessara fyrirtækja, og Marian fékk
velhæfa góða konu til þess að taka við stjóm
og umsjá munaðarleysingja heimilisins í sinn
stað. Að þessu loknu og vel frá gengnu, lögðu
l>au aftur á stað til Ameríku. Þau liöfðu ver-
ið meir en ár í ferðalagi nú, þegar j>au komu
heim. Kostnaðurinn var mikill; ‘þau höfðu
eytt meira en þriðjung hinna miklu eigna hr.
Wilcoxens í gjafir til líkríarstofnana Marian,
og til að borga af skuldir, sem á þeim hvíldu,
en það var ekki með nauðung gert; það var
hr. Wilcoxen hin mesta g’leði og ánægja; hon-
um fanst hann mundi aldrei geta gert nóg,
livað j)á lieldur of mikið, fyrir sína elskuðu
og óviðjafnanlegu Marian.
Þegar þau komu heim var jæirn alstaðar
fagnað eins og þau væru úr helju heimt, j)ví
fólk var farið að verða lirætt um að þau
mundu ætla að setjast að á Bnglandi. Söfn-
uðurinn hafði sýnt ást sína, þakklæti og traust
til hr. Wilcoxens með J)ví að kjósa engan
prest í gtað hans, eftir að hann sagði af sér
embættinu og vildu heldur vera prestlausir
j>ar til hann kæmi aftur, ef verða mætti að
liægt væri að fá liann til að taka aftur við em-
bættinu; og fáum dögum eftir að hann var
kominn heim, kom sendinefnd frá söfnuðinum
á fund hans, með bænarskrá, sem allir, ungir
og gamlir í söfnuðinum höfðu skrifað undir,
])ess efnis að biðja liann að takast á hendur
prestsþjónustu safnaðarins, eins og hann
hafði áður gert. Eftir að hafa talað við
‘ ‘ engilinn sinn, ’ ’ eins og hann með djúpri að-
d'áun og virðingu, kallaði Marian, gaf hann-
nefndinni loforð um að hann mundi takast á
hendur prestsþjónustuna, eins og’ hann hafði
áður gert.
Tveimur dögurn seinna var annað vanda-
mál lagt fyrir þau til úrskurðar.
Jacqueline hafði ekki farið aftur til Betle-
hem eða endurnýjað klaustur-heitið; hún
hafði lagt niður nunnubúninginn og tekið
upp búning ungra kvenna; hún var hjá
frænku sinni á Luckenough. Claudy sótti fast
eftir að fá hana til að heita sér eiginorði, en
Jacqueline var í vafa um livað hún ætti að
gera. Hún sagðist eltki vita það, en hún sagð-
ist lialda að hún hefði engan rétt til þess að
verða hamingjusöm, eins og annað fólk; hún
sagðist hafa orðið valdandi svo mikilla vand-
ræða í heiminum, svo sér mundi vera bezt að
hverfa aftur í klaustrið og eyða j)ar æfinni.
“En þó ])ú óafvitandi liafir orðið vald-
andi sorga og erfiðleika, sem nú til allrar
hamingju er farsællega afstaðið, jiá sé eg ekki
hvernig þú ætlar að leita þér huggunar í því
að bæta einum við ])á tölu, sem hafa orðið að
Hða fyrir ógætni þína, með því að gera mig
óhamingjusaman alla mína æfi. Þetta er
slæm römsemdafærsla, Lina, og ennþá verri
trúarbrögð,” sagði Claudy.
Jacqueline vissi ekki hvað hún átti að
gera; hún gat ekki afráðið hvað gera skyldi;
það var eins og hún gæti ekki treyst sér,;
henni fanst eins og alt sitt líf liefði verið ein
óslitin kveðja af yfirsjónum. Loks var þetta
mál borið undir gamla sjóliðsforingjann til
úrskurðar, sem náðarsamlega svaraði því
]>annig, að þau mættu fara til fjandans fyrir
sér. En þau Claudy og Lina, sem voru ekki í
neinum sérstökum kunnugleik við hans hátign,
djöfulinn, kváðust ekki mundu notfæra sér
þetta leyfi sjóliðsforingjans. Þau leituðu því
næst ráða til frú Waugh, sem brosti svo á-
nægjulega að því hvað þau voru barnalega
úrræðalaus og saklaus, og sagði hughreyst-
andi við J>au:
“Hertu upp hugann, Lapwing! Hertu
j)ig upp og láttu ekkert standa í vegi fyrir
þeirri liamingju, sem þú mögulega getur öðl-
ast. Eg er búin að lifa mörg ár og hefi kvn-ri
mörgu fólki, svona upp og ofan, og þó eg hafi
stundum kvnst fólki, sem var ekki eins ham-
ingjusamt eins og það hefði ef til vill verð-
skuldað, — þá samt sem áður hefi eg aklrei
kynst neinum, sem voru hamingjusamari en
þeir verðskulduðu að vera, og það virðist að
vera órjúfanlegt náttúrulögmál að svo sé.
Frú L’Oiseau aftur á móti varaði dóttur
sína við að treysta ekki ráðleggingum frænku
sinnar, sem j)rátt fyrir hennar góða tilgang,
væri svo fjarskalega afvegaleidd í hugsunar-
hætti, j)ví ef hún mætti ráða, mundi hún af-
nema allar hegningar — já, og jafnvel Satan
og hreinsunareldinn! En þetta var til einskis,
]>ví Jacqueline hafði miklu minna traust á
móður sinni en frú Waugh. En ])ar sem hiín
gat ekki ráðið fram úr Jæssu vandamáli með
aðstoð frú Waugh, J)á sagði hún Claudy, sem
fanst, hann vera búinn að bíða nógu lengi eftir
svari, að Jætta mál yrði að bíða ])ar til að þau
Marian og Thurston kæmu heim, og ef þau
álitu að ]>að væri rétt fvrir sig að sækjast
eftir að verða hamingjusiim — ja — þá kann-
ske — hún yrði! En hvað sem öðru liði, þá
vrði þetta mál að koma undir þeirra úrskurð.
Vesalings Claudy beið ekki boðanna, þeg-
ar þau voru komin heim, og þau sannarlega
settu sig ekki á móti ]>ví að Jacqueline mætti
verða “ hamingjusöm ” og hún varð það líka!
Þegar frú L’Oiseau heyrði um trúlofun
þeirra, signdi hún sig á bak og brjóst, og las
fjölda bæna, og sagði að heimurinn væri orð-
inn svo vondur, að hún gæti ekki lifað í hon-
um. Hún sá þann eina kost fyrir sig að skilja
við j)etta spilta fólk og búa sig undir að ganga
í klaustur, sem hún og bráðlega gerði, enda
leið henni betur þar en annarsstaðar, *því
henni fanst hún vera laus við J)ennan syndum
spilta heim.