Lögberg - 18.06.1936, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. JÚNÍ 1936
Kaflar úr sögu hegn-
ingarhússins í
Reykjavík
Eftir Arna Óla.
L'pp úr aldamótunum 1800 fer
föngum sífelt fjölgandi hér í hegn-
ingarhúsinu. svo aÖ til vandræÖa
horfir um þaÖ aÖ láta >á fá nógan
mat, og gæta þeirra. Hinn 3. marz
1804 eru taldir þar 10 fangar fyrir
utan sakafólk, en það var 7 karl-
menn og 7 konur, eða alls 33 fangar,
en í nóvember sama ár, eru fangarn.
ir 40. Eru jafnan taldir margir
sjúklingar á meðal þeirra, og eru
konur þær, sem hraustar eru, látnar
hjúkra þeim, en annars stunda þær
tóskap, ræsta fangaklefana og íbúð
fangavarðar; eru í eldhúsinu, látnar
fara í þangfjöru, vinna að mó og
garðrækt o. s. frv.
En karlmennirnir eru látnir
stunda allskonar útivinnu hjá hin-
um og öðrum, kom jafnvel fyrir að
þeir voru lánaðir suður til Kefla-
víkur. Á vertíðinni eru þeir, sem
hraustir eru, látnir róa og i april
hafa þeir flestir róið 6—12 daga. en
sumir verið í beitifjöru. Er nógu
fróðlegt að taka lítinn kafla upp úr
vinnuskýrslum fangavarðar. í apríl
skýrslunni fyrir árið 1804 segir svo;
—Jón Jónsson stóri 11 daga við
útróðra, Jón Helgason einnig, Guð-
mundur Nikulásson 12 daga við sjó-
róðra, 3 daga í beitufjöru. Hannes
Hannesson 12 daga við sjóróðra, 3
daga í beitufjöru, 1 dag að sækja
skipið, J4 dag hjá Frydensberg bæj-
arfógeta, 1 dag hjá Wetlesen, 2 daga
í apótekinu, 1 dag að höggva brenni.
Jón Runólfsson n daga í beitu-
f jöru, 1 dag hjá Wetlesen, 1 dag hjá
Knudsen, 1 dag að sækja lækni til
að skoða lík eins fangans.. Tveir
voru 17 og 10 daga að vinna út í bæ.
Þuríður Nikulásdóttir gerði hreint í
23 daga. Kristín Vigfúsdóttir var
við hjúkrun allan mánuðinn. Helga
Jónsdóttir var ýmist við hjúkrun eða
í fiski. Jón Snorrason var umsjón-
armaður hússins. Af sakafólkinu
voru allir veikir, nema einn sem dó!
Konurnar voru flestar veikar. Má
nú gera ráð fyrir að sumir hafi ver.
ið veikir af slæmri aðbúð og illri
meðferð. Munu sjást rök til þess í
því sem fylgir hér á eftir.
Vegna þess að fangarnir léku
nokkuð lausum hala, varð gæsla
þeirra erfiðari, og voru þeir stund-
um að strjúka, eða fóru ferða sinna
að fangaverði fornspurðum og kyn,
okuðu sér jafnvel ekki við að fremja
allskonar þjófnað innan veggja
hegningarhússins. Verða nú talin
ýms slik atvik, eftir því sem frá
þeim er skýrt í fundabók hegningar-
hússtjórnarinnar og öðrum skjölum.
Hinn 23. ágúst 1804 hélt hegn-
ingarhússtjórnin fund i hegningar-
húsinu. Fundarefnið var það, að
halda yfirheyrslur yfir nokkurum
föngum, sem Wjaldbohm fangavörð-
ur hafði tilkynt að tekið hefði sig
saman um það að strjúka úr fanga-
húsinu. Væri foringi þeirra Bjarni
Bjarnason, morðinginn frá Sjöundá.
Hafði hann lengi verið hafður i
járnum, en slept úr þeim að læknis-
ráði, vegna þess hvað honum var
orðið ilt í fótunum. Sagði Wald-
bohm í kæru sinni, að fangarnir
hefði útvegað sér ýmis verkfæri, svo
sem öxi, tvo hnífa, sax og beykis-
knif.
Nú fór yfirheyrslan fram, og var
fyrstur kallaður fyrir Vigfús Er-
lendsson. Hann kvaðst fyrst ekkert
um þetta vita, en annar tugthúslim-
ur, Árni Jónsson, mundi hafa átt
upptökin að þessum samtökum.
Hann hafi talað um þetta við sig
snemma þá um sumarið, að hann
ætlaði að strjúka og spurt sig hvort
hann vildi ekki vera með, og segja
Bjarna Bjarnasyni frá þessu. Er
nú svo að sjá sem Vigfús hafi þegar
verið fús til þessa. Að minsta kosti
viðurkendi hann það, að hann hefði
fundið Bjarna að máli og sagt hon-
um frá þessari fyrirætlan. Hafi
Bjarni þá beðið sig að ná í öxi og
kníf og það kvaðst hann hafa gert.
Öxinni hefði hann náð uppi á lofti
í hegningarhúsinu, en kníf og
beykisknif frá sjálíum fangaverð-
inun\
Vigfús var nú spurður að því hve
margir hefði ætlað að strjúka í einu.
Hann sagði að þeir hefði verið
þrír, Árni, hann og Bjarni. Þórólf-
ur Bjarnason hefði gjarna viljað
strjúka líka, en hvorki viljað hafa
sig né Bjarna með, því að sér þætti
þeir ógiftusamlegir. Þetta hefði
Þrúður Dagsdóttir sagt sér.
Þá var Bjarni yfirheyrður. Hon-
um sagðist svo frá, að þeir Vigfús
og Árni hefði talað um þetta við sig,
og það hefði verið ákveðið að
strjúka þá um síðustu helgi, Hefði
þeir valið helgina vegna þess, að
matarskamt þeirra, sem var viku-
skamtur, var úthlutað á laugardög-
um, og hann ætluðu þeir að hafa
með sér í nesti. Þetta viðurkendi
Vigfús líka. Bjarni sagði ennfrem-
ur að Vigfús hefði náð í áhöld þau,
sem hjá honum hefði fundist og þar
að auki hverfistein. En ekki væri
það rétt, að hann hefði náð í kníf.
Hann hefði aðeins náð i knífsblað
og kvaðst Bjarni hafa sett skaft á
það.
Árni þrætti þess fyrst alger^ega,
að hann hefði ætlað að strjúka.
Slíkt hefði sér aldrei dottið í hug, og
það væri svo viðurlitamikið, að hann
hefði ekki viljað ráða neinum til
þess. Vigfús hefði spurt sig að því
að fyrra bragði hvort hann vildi
strjúka, en hann kvaðst ekki hafa
svarað því neinu. Seinna viðurkendi
hann þó að hann hefði einsett sér að
strjúka um vorið áður og flýja til
fjalla. Þar ætlaði hann að vera
þangað til hann kæmist í eitthvert
hollenskt fiskiskip, en þá var örmull
af þeim hér við land á vorin.
Þegur Árni hafði skýrt frá þessu,
viðurkendu þeir Vigfús og Bjarni
að þetta væri rétt, og að þeir hefði
ætlað að vera með honum og lifa á
silungsveiðum eftir að tugthúsnestið
var þrotið, og þangað til þeir kæmist
í útlent skip.
Nú virðist svo sem þeim kump-
ánum hefði verið það í lófa lagið
að strjúka um helgina áður en þetta
réttarhald var, því að þeir voru
spurðir að því hvers vegna þeir
hefði ekki strokið.
Þeim bar öllum saman um það, að
sér hefði þótt heldur seint að ráðast
í það er 17 vikur voru af sumri. Og
svo hefði orðið nokkur mistök. Vig-
fús kvaðst ekki hafa getað náð tali
af Bjarna á annan hátt en þann að
fá leyfi til þess að fara úr klefa sín.
um erinda sinna. Hefði Bjarni átt
að taka við áhöldunum kvöldið áður
en þetta samsæri komst qpp, en það
hefði mistekist, þvi að ekki hefði
verið hægt að koma verkfærunum til
hans. Þórólfur Bjarnason vildi alls
ekki viðurkenna að hann hefði ætlað
að strjúka með þeim, og 'sagði
Bjarni að það mundi aðeins kvik-
saga sem um það gengi. Þess vegna
slapp hann við refsingu í það sinn.
En daginn eftir var dómur yfir
hinum föngunum upp kveðinn. Var
hann á þá leið, að vegna þess að
Bjarni hefði yfir sér líflátsdóm,
skyldi honum ekki refsað, en gæta
skyldi hans betur heldur en áður.
Hinir voru dæmdir til hýðingar við
staur, Vigfús til að þola 9 högg og
Árni 12.
Hefir þeim dómi eflaust verið
fullnægt.
Bjarni strýkur.
Aðfaranótt 3. september 1804
íverfur Bjarni úr fangahúsinu. Var
hans lengi leitað, en hann fanst ekki.
Seinast náðist hann uppi í Borgar-
firði og var fluttur hingað suður, og
?á tók stjórn hegningarhússins af
honum skýrslu um strokið. Sagðist
Bjarna þá svo frá, og er skýrsla hans
merkileg á marga lund.
—Þegar eg var fluttur frá sjúkra-
stofunni, þar Sem eg hafði legið, á-
kvað eg að strjúka.
Eg komst út úr hegningarhúsinu
á þann hátt, að eg braut bælið, sem
eg átti að sofa í, og notaði eina f jöl.
ina úr botninum til þess að beygja
og brjóta járngrindur þær, sem fyr-
ir glugganum voru. /Etlaði eg mér
að komast vestur í Barðastrandar-
sýslu og reyna enn hvort enginn af
kunningjum*mínum þar vildi aumk-
ast yfir mig og hjálpa mér.
Eg strauk sem sagt aðfaranótt
mánudags og hafði með mér viku-
skamt minn af mat frá hegningar-
| húsinu, en ekkert annað. Komst eg
svo upp í Sogamýri og faldi mig þar
á milli þúfna á mánudagsmorguninn
og lá þar meðan eftirleitin var sem
áköfust. Fór eg þar að dæmi
Snorra goða, er hann reið til víga í
Borgarfjörð og faldist í búfjárhög-
um og fanst ekki, vegna þess að
menn leituðu langt yfir skamt. Gekk
mér og annað til, því að _eg var svo
veikur í fótunum, að eg gat varla
gengið. (Þess má geta, að áður en
Bjarni kom í hegningarhúsið, var
hann hið mesta karlmenni). Varð
eg því að liggja þarna i Sogamýr-
inni í heila viku, meðan eg var að
jafna mig, og var ekki lengra kom-
inn heldur en rétt upp fyrir Elliða-
árnar þegar vika var liðin frá því
að eg strauk. '
En nú voru fæturnir farnir að
lagast, og hélt eg þá áfram ferð
minni. Kom eg hvergi við á bæjum
og lá alt af úti. Einhvers staðar á
leiðinni hitti eg ókunnugan mann.
Sagði ég honum að eg héti Björn
og flakkaði um land til að biðja bein.
inga. Hann aumkaðist yfir mig og
gaf mér skó, þvi að honum mun
hafa þótt fótaútbúnaður minn illa
útlítandi.
Hélt eg svo áfram þangað til eg
kom að Hvítá í Borgarfirði. Hvergi
á þeirri leið stal eg neinu, en lifði
eingöngu á harðfiski þeim og smjöri,
sem mér hafði verið úthlutað á
kugardaginn i hegningarhúsinu, svo
og berjum og vatni.
Þegar eg kom yfir Hvitá, kom eg
fyrst að Neðranesi. Bóndinn þar,
Guðmundur Guðmundsson, þekti
mig þegar, tók mig fastan og fór
með mig til Guðmundar sýslumanns
Ketilssonar, *sem síðan lét flytja mig
hingað suður. Á þeirri leið svaf eg
fyrst undir þaki, frá því eg strauk.
Það eru sagnir, að Guðmundur í
Neðranesi hafi áður verið kunningi
Bjarna, og hafi Bjarni því leitað
þangað fyrst trausts og húsaskjóls,
er hann ætlaði að reyna að forða lífi
sínu en það tókst nú eins og að
framan segir.
Fangi brýst út xir hegningarhúsinu,
frernur innbrot í verzlun, og kemur
svo heim í fangahúsið aftur.
Næst er nú frá því að segja, að
rétt fyrir jólin 1804 (20. des.) kær-
ir Waldbohm fangavörður það, að
einn fanginn, 18 ára piltur, Björn
Gíslason að nafni, hafi um nóttina
strokið úr hegningarhúsinu og kom-
ið heim aftur sömu nótt, en ekki ver_
ið iðjulaus á meðan hann var burtu.
Björn þessi var ættaður af Kjal-
arnesi og hafði verið dæmdur í
tveggja ára hegningarhúsvist 28.
júní 1804, fyrir ýmsa smáþjófnaði.
Sóknarprestur hans gaf honum þá
þann vitnisburð, að hann sé “óhlýð-
inn, ótrúr og ófyrirleitinn.”
Fangelsisstjórnin bregður við og
setur rétt yfir Birni, og hefir hann
einkennilega sögu að segja, að hann
hafi brotist út úr hegningarhúsinu
til þess að fremja innbrotsþjófnað
niðri í bæ.
Saga hans var á þessa leið:
—Eg opnaði eldhúsgluggann og
fór út um hann. Hafði eg með mér
pál úr hegningarhúsinu. Síðan hélt
eg rakleitt niður að húsi Jóns kaup-
manns Laxdals og braust þar inn í
búðina á þann hátt, að eg losaði
gluggaskeiðarnar frá með pálnum,
braut svo tvær neðstu rúðurnar og
rimann milH þeirra, og skreið þar
inn í krambúðina. Þar tók eg smá-
peninga i skúffu, 32 skildinga, einn.
ig 6—7 skonrokskökur, borðaði 5
af þeim, en fór með tvær heim. —
Waldbohm fangavörður lagði nú
fram í réttinum þýfi það, sem hann
hafði tekið af drengnum. Var það
ein skonrokskaka, ein kringla, 32
skildingar og einir vetlingar. Þegár
Björn var spurður að því hvar hann
hefði fengið þessa vetlinga, sagði
hann að Helga Jónsdóttir, fangi í
hegningarhúsinu hefði látið sig fá
Þá. ,
Nú var Helga kölluð fyrir rétt-
inn og bar hún það að þetta væri
satt. Hún hefði látið Björn fá vetl-
ingana í staðinn fyrir leirkrús, sem
hann hefði sagt sér að hann hefði
keypt af Jóni i Melshúsum fyrir 4
skildinga, en þá peninga hefði
hann fengið hjá Jóni Gíslasyni
fanga fyrir það, að selja honum
nokkuð af matarskamti sínum.
Hvort þessi matsala Björns hefir
orðið þess valdandi að hann hafi
verið orðinn svangur og þess vegna
þurft að stela til matar sér, verður
ekki séð. En sagan sýnir — eins og
margar aðrar frá þessum árum —
að fangarnir í hegningarhúsinu hafa
verzlað hver við annan, og við menn
utan hegningarhússins, eins og síðar
mun sagt verða.
Jón Laxdal kaupmaður bjó einn í
húsi Unu, en um þessar mundir var
hann ekki heima. Hann var uppi á
Skaga i einhverjum erindagerðum
og var húsið því mannlaust. Senni-
!ega hefir Björn Gíslason frétt það,
eða haft eitthvert veður af því, en
stjórn hegningarhússins læst ekkert
um það vita, og spyr hann hvað
hann mundi hafa til bragðs tekið,
ef hann hefði rekist á einhvern
mann í Laxdalshúsi.
—Þá hefði eg úndir eins tekið til
fótanna og hlaupið beina leið heim
i tugthúsið aftur, svaraði Björn.
Hann skýrði frá því, að klukkan
nær eitt um nóttina hefði fanginn
Jón Helgason vakið sig og sagt sér
að nú væri Björn Gíslason strokinn.
Kveðst hann þá hafa farið á fætur
og leitað að Birni eins og saumnál
allsstaðar um húsið en hvergi getað
fundið hann.
Nú voru góð ráð dýr, en þá kom
leynilögreglumannseðlið upp í Wald-
bohm. Hann tók þá ákvörðun að
bíða þangað til þrællinn kæmi aftur!
Slökti hann nú öll ljós í fangahúsinu
og sat inni í stofu í Ij4—2 klukku-
stundir. Þá heyrði hann eitthvert
þrusk, og er nú Björn að koma heim.
Hann hafði reist handbörur upp að
eldhúsglugganum og kleif upp eftir
þeim og inn um gluggann. Jú,
Waldbohm hafði ekki skjöplast! Og
nú var hann ekki lengi að bregða
við. Hann þreif reísivönd í hönd
sér, kveikti ljos og æddi að Birni
og heimtaði að hann meðgengi hvar
hann hefði verið.
Strákur varð hvérgi hvumsa við
og laug einhverju, sem honum þótti
líklegast. Þá skipaði Waldbohm
tveimur föngum> að leysa ofan um
hann og ætlaði nú að hýða hann ti!
sagna. Þá gugnaði Björn og með-
gekk alt. Afhenti hann nú þýfið
og auk þess svuntu, sem hann hafði
utan um það. Sagði hann að Þrúð-
ur Dagsdóttir hefði léð sér þessa
svuntu til þess að hafa utan um
vikuskamt sinn, svo að rottur kæmist
ekki í hann. Sézt á þessu að þá
þegar hefir rottuplágan verið byrjuð
i Reykjavík.
Að þessari yfirlýsingu Björns
fenginni segist Waldbohm hafa
farið með honum og tveimur öðrum
föngum, þeim Jóni Snorrasyni og
Guðmundi Nikulássyni niður að
húsi Jóns Laxdals og séð þar verks-
ummerki. Kvaðst hann hafa fengið
menn til þess að halda vörð um hús_
ið, og verður tæplega annað séð en
að varðmennirnir hafi - verið þeir
fangarnir Jón og Guðmundur. En
með Björn fór hann heim í hegning-
arhúsið og lét setja hann í járn.
Þann vitnisburð gaf Waldhobm
Birni, að meðan hann hefði verið í
hegningarhúsinu, hefði hann reynst
mjög þjófgefinn og kvaðst hafa
orðið að berja hann hvað eftir ann-
að fyrir það. Ekki vildi nú Björn
meðganga þetta. Kvaðst aðeins
einu sinni eða tvisvar hafa stolið
smjöri í fangaklefa Jóns Snorra-
sonar!
Þegar Jón Laxdal kom til bæjar-
ins og var yfriheyrður, virðist svo
sem hann hafi viljað gera sem minst
úr þjófnaðinum og spjöllum á hús-
inu. Kvaðst hann hvorki hafa sakn-
að skonroks, kringla né brennivíns,
en eitthvað af smápeningum, sem
voru á glámbekk, hefði horfið.
Hinn 27. febrúar var Björn
dæmdur fyrir þennan innbrotsþjófn-
að að hýðast við staur og þrælka
æfilangt á Brimarhólmi.
(Framh.)
—Lesb. Mbl.
Fréttir frá Betel
Tvær manneskjur hafa dáið að Betel
nú fyrir skemstu.
Guðmundur Guðmundsson Nor-
dal dó þ. 18. maí s.l. Hann var ætt-
aður úr Norðurárdal í Mýrasýslu.
Þaðan nafnið. Kom vestur um haf
1903. Átti um alllangt skeið heima að
Leslie, Sask. Synir hans þrir og ein
dóttir búsett þar í fylki. Guðmund-
ur varð háaldraður maður, skorti að-
eins nokkra daga til að verða ní-
ræður. Var lífsglaður maður og
trúaður. Hafði afbragðs heilsu, þar
til úm eða eftir miðjan s.l. vetur.
Jarðarförin fór fram þ. 20. maí.
Séra Jóhann Bjarnason jarðsöng.
Við útförina talaði einnig Miss Sig-
ríður Jónsson frá Lundar, er sökum
vináttusambands um nokkur síðast-
liðin ár, kom til að vera við jarðar-
förina.
Þ. 22. mai andaðist Mrs. Elín
Katrín Baldvinsson 92. og hálfs árs
gömul. Ættuð úr Norður-Múla-
sýslu. Kom vestur um haf árið 1903.
Börn hennar búsett að Lundar,
Winnipeg, Árborg og Riverton.
Sömuleiðis tvær dætur á Islandi.
Elín hafði verið myndarkona og
dugnaðar. Jarðarför hennar fór
fram frá Betel þ. 25 maí. Séra B.
A. Bjarnason jarðsöng.
Heimsókn fjölmenna og ánægju-
lega, hafði Betel frá kvenfélaginu
“Sigurvon” í Víðinesbygð, þ. 4. júní
s.l. Æði margt fólk í þeirri för,
bæði giftar konur og ungar meyjar.
Sömuleiðis ökusveinar á ýmsum
aldri, eins og gerist.
Fyrir förinni var Mrs. Elín
Thiðriksson, forseti kvenfélagsins.
Var slegið upp veizlu í borðsal Betel
og veitt af mikilli rausn. Síðan var
komið saman í samkomusal stofnun-
arinnar og fór þar fyrst fram það
sem venjulegt er við slíkar heim-
sóknir, nefnilega stutt bænargjörð,
undir umsjón séra Jóhanns Bjarna-
sonar. Sunginn var sálmurinn;
“Verði ljós, verði hér ljós!” síðan
lesinn kafli úr guðspjalli Jóhannesar
(3:16-21) og sungið versið “Þitt
orð er, Guð, vort erfðafé.” — Séra
B. A. Bjarnason, nú prestur Gimli
prestakalls, var, því miður, ekki við-
staddur. Hafði orðið að fara til
borgar í nauðsynja erindum og var
ekki kominn aftur úr þeirri för.
Að stund þessari liðinni var sleg-
ið upp nærri úrvalssamsöng. Við
hljóðfærið var Miss Björg Gutt-
ormsson, dóttir Odds bónda Gutt-
ormssonar, bróður séra Guttorms og
þeirra systkina. Á fiðlu spilaði Miss
Steina Sveinsson, dóttir Þorvaldar
Sveinssonar, bónda i Víðinessbygð.
Spila þessar ungu stúlkur báðar frá-
bærlega vel. Hafa þær lært hjá Óla
Thorsteinsson hljómlistarkennara, er
kent hefir fjölda fólks í suðurbygð-
um Nýja Islands um margra ára
skeið.
Fór þá ýmist fram, að sungnir
voru úrvals söngvar islenzkir, ræð-
ur fluttar, eða spilað á hljóðfæri.
Var sungið bæði af áhuga og af tals-
verðri list. Ræðurnar fluttu þau
Mrs. Thiðriksson og Ásgeir Frið-
geirsson, er forstöðukonan, Miss
Inga Johnson, hafði tilnefnt til að
flytja þakklæti frá Betel fyrir heim-
sóknina. Báðar ræðurnar voru góð-
ar og vel þess virði að koma á prent.
Peningagjöf nokkura afhenti Mrs.
Thiðriksson einnig heimilinu. Þakk-
aði forstöðukonan fyrir gjöfina fyr-
ir stofnunarinnar hönd.
Samkoman endaði með því að all.
ir sungu “Allir heilir unz vér sjá-
umst næst,” “Eldgamla ísafold,” og
“God Save the King.”—
Þótti samkoman hafa tekist hið
bezta og heimsóknin hafa öll verið
frábærlega ánægjuleg.—
(Fréttarit. Lögb.)
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
• > Amaranth, Man. 1 B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota
Árborg, Man
Árnes,' Man
Baldur, Man
Bantry, N. Dakota...
Bellingham, Wash....
Blaine, Wash
Bredenbury, Sask
Brown, Man
Cavalier, N. Dak«ta...
Churchbridge, Sask...
Cypress River, Man.. .
Dafoe, Sask
! Edinburg, N. Dakota.
þ Elfros, Sask
Foam Lake, Sask ... J. J. Sveinbjörnsson
GarCar, N. Dakota....
Gerald, Sask
Geysir, Man
Gimli, Man
Glenboro, Man
Hallson, N. Dakota ..
Hayland, P.O., Man. .
Hecla, Man
Hensel, N. Dakota....
Hnausa, Man
Ivanhoe, Minn
Kandahar, Sask J. G. Stephanson
Langruth, Man
Leslie, Sask
Lundar, Man
Markerville, Alta
Minneota, Minn
Mountain, N. Dak. ... S. J. Hallgrimson
Mozart, Sask
Oak Point, Man
Oakview, Man
Otto, Man
Pembina, N. Dak
Point Roberts, Wash.. .
Red Deer, Alta
Revkjavík, Man
Riverton, Man
Seattle. Wash
Selkirk, Man
Siglunes, P.O., Man. .
Silver Ray, Man
Svold. N. Dakota
Tantallon, Sask
Upham. N. Dakota. .. .
Víðir, Man f
Vogar, Man.
Westbourne, Man
Winnipegosis. Man.. . .
Wynyard. Sask