Lögberg - 29.04.1937, Síða 6

6
LOUBKRG. FIMTUDAGINN 29. APRÍL, 1937
i--------------------------------------
Þræll Arabahöfðingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
“Herra — höfðingi eyðimerkurinnar —
sjá, eg ligg fyrir fótum þínum. ’ ’
Hún leit brosandi upp til hans. Og nú
var bros hennar ekki lengur tvírætt og í-
skyggilegt, eins og hann mintist þess oft áður
er hún hafði verið sem allra ísmevgilegust og
vinaleg á yfirborðinu. Þetta var alveg eðli-
legt og fordildarlaust bros. Hún minti helzt
á barn, sem skemtir sér við að búa til nýjan
leik og leikur hann svo með lífi og sál, að það
gleymir sér alveg. Þetta var hin tælandi
Nakhla, yndisleg og hrífandi — kvenvera,
sem myndi hafa verið algerlega ómótstæði-
leg, jafnvel fyrir Caverly, hefði hann ekki
verið af öðrum kynstofni, og hefði eigi lijarta
hans verið háð annari konu.
“Býðurðu mig ekki velkomna í þín salar-
kynnif’’ spurði hún, er Caverly hélt áfram
að virða liana fyrir sér með sama kæruleysis-
lega og hálf kaldhæðnislega brosinu og áður,
sem hlóð upp ófleigan múrvegg á milli þeirra.
Hún var auðmjúk og full eftirvæntingar og
leit hikandi og hægt upp á hann aftur. “Þyk-
ir þér ekki ofurlitla vitund vænt um Nökhlu t”
“Hver getur sneitt hjá því að verða
hrifinn af Nökhlu,” svaraði hann með lirein-
skilinni kurteisi.
Hún lét sig síga niður á mjúkan gólf-
koddann og spenti greipar og setti upp mjög
hátíðlegan svip.
“Það verður ef til vill auðveldara fyrir
þig nú, þegar enginn er framar, sem getur
dregið liuga þinn burt frá mér. Kristni þræll-
inn, sem þú hafðir alt af hjá þér, gerði alt svo
erfitt fyrir Nökhlu. Þessi þræll, sem þú lézt
þér svo ant um, og sem þú vildir, að allir
héldu að væri piltur — hún var — hún er
mjög falleg, — eg held, að þú hafir elskað
hana — ofurlítið. Gerðirðu það ekki?” Hún
horfði á liann spurnaraugum.
Caverly mætti augnaráði hennar rólega
og rannsakandi. Honum var það ljóst, að
Nakhla myndi ekki unna sér hvíldar, fyr en
hún á einhvern hátt væri búin að koma Bó
fyrir kattarnef. Fyrirætlun hennar, að vekja
eftirtekt Tagars á Þræl Sídíans, liafði mis-
hepnast að því leyti, að það hafði kostað
Tagar lífið. Það hafði verið vel hugsuð
ráðagerð, sem mvndi hafa afrekað tvent í
einu: að losa um taumhald Tagars á Nökhlu,
og samtímis að losa hana við þann keppinaut,
er stóð á milli hennar og Caverly.
Caverly gerði sér fyllilega ljóst á þessu
augnabliki, hve nauðsynlegt honum væri að
geta tek’ið Ifram fyrir hndurnar á þessari
eiturnöðru, sem þegar einu sinni áður hafði
liöggvið eftir hvítu stúlkunni og myndi gera
það aftur og aftur, unz henni tækist að veita
henni banasár. En andlit hans sýndi engan
vott hugsana hans. Það komu drættir um
munn hans, eins og hann ætlaði að brosa. En
hann gleymdi því. Andlit hans var algerlega
rólegt og hugsandi, er hann leit til dyranna.
Bó hafði enn ekki látið til sín heyra, þótt Ali
Móhab hlyti fyrir löngu að vera búinn að
framkvæma það, sem Caverly hafði boðið
honum.
“Þú munt brátt gleyma henni,” sagði
Nakhla og horfði á hann tindrandi augum.
“Hejdurðu það?” spurði hann, eins og
utan við sig, og án þess að' líta af dyrunum.
“Öðrum eins manni og þú ert, hlýtur að
veitast það létt að gleyma — núna, þegar
hún er farin.”
“Farin . .
v Hann deplaði augunum og beindi nú allri
athygli sinni að Nökhlu, eins og að honum
skildist nú fyrst, livað hún væri að segja.—
“Farin — hv'að meinarðu með því ? Eg skil
ekki ...”
“Vissirðu það ekki?” Naklila var eins
blíð og mjúkróma og kurrandi dúfa. “Er eg
þá að færa þér rtýjungar ? Þegar flokkur
Zaads réðist á okkur, notaði hvíta þrællinn
þinn tækifærið til að flýja, meðan fólk þitt
var alt í uppjiámi. Eg sá hana snúa hesti
sínum og hleypa af stað í öfuga átt, til að
leita sér athvarfs lijá óvinum vorum. Eg sá
hana ríða upp brekkuna og inn í hóp þeirra,
sem komu þar ríðandi á úlföldum sínum. —
Þú hefir mist þrælinn þinn — herra!”
Caverly sat og starði á hana, en eitthvað
í augnaráði hans benti til þess, að hugur hans
væri laugt í burtu, jafnvel þótt hann heyrði
hvert orð, sem hún sagði og skildi það.
Naíkhla þreifaði upp eftir koddunum í
dómarasætinu og tók utan um fingur Caverly.
Hann hreyfði sig ekki, en sat í djúpum hugs-
unum, eins og ekkert þessa heims gæti framar
dregið huga hans að veruleikanum.
“Rainee, ” hvíslaði hún — “er það ekki
betra, að þú leggir þá konu í þrælafjötra, sem
kemur til þín af frjálsum vilja og er ftís til
að vera hjá þér ? 0r ekki betra, að þú beinir’
liug þínum að henni og gleymir hinni, sem
stvnur í fjötrum sínum og slítur þá, undir
eins og húji sér sér tækifæri til þess. Er ekki
betra að hlusta á þá konu. sem gleður sig við
að hvísla ástarorð í eyru þér, heldur en að
stara eftir henni, sem er ótrygg og svíkur þig
og skilur þig aleinan og huggunarlausan
eftir? Svaraðu mér, Rainee — er það ekki
betra að snúa huga sínum að Nökhlu, þinni
tryggu og hlýðnu ambátt, heldur en að lilera
eftir hinni, sem farin er, og sem aldrei kemur
aftur af frjálsum vilja?”
XXII.
Svikinn.
Það kom alt í einu þreytusvipur á andlit
Caverly. Það var eins og honum alt í einu
stæði svo algerlega á sama um alt. Hann
starði eins og út í bláinn á dyrnar, sem hann
vissi að aldrei framar myndu opnast til að
hleypa Bó Treves inn. Honum kom ekki til
liugar að etast um sögu Nökhlu. Hann var
sanniærður um það í hjarta sínu, að þetta
væri satt. Svo framarlega sem Bó væri í
Gazim, hefði hún vissulega verið komin til
lians fyrir löngu.. Hún hlaut að hafa flúið
í uppnámi því, er árás Zaads olli. Hann hafði
mist sjónar á henni allra snöggvast, og hún
hafði ekki verið sein að nota tækifærið.
Henni hafði veizt auðvelt að læðast í hvarf
yfir til manna Zaads, þar sem hiin þóttist
viss um að finna vernd og liðveizlu. Það var
einmitt þetta, sem hún hafði alt af verið að
hóta. Hún hafði snúið baki við Caverly, til
þess að leita á náðir Carls Lontzens.
Caverly varð að viðurkenna fyrir sjálf-
um sér, að hann hafði í rauninni ekkert að
ásaka hana fyrir. Hún hafði þegar frá upp-
liafi gert honum aðvart um þetta og skýrt
honum frá áformi sínu. Hún hafði ekki lof-
að honum neinu, og hann hafði ekki getað
neytt hana til að gefa drengskaparorð sitt.
Hún hafði verið fyllilega hreinskilin við
liann. Og það var als ekkert að ásaka hana
fyrir, þótt hún sæktist fremur eftir vernd og
liðveizlu hjá Carl Lontzen heldur en hjá
Caverly. Þessháttar valt alt af álitamál ein-
staklingsins. Hún hafði kosið sitt hlutskifti.
Hún hafði gripið tækifærið í sama vetfangi
og það gafst, og liafði sli,tið öllum félagsskap
við Caverly, til þess að leita á fund annars
manns.
Þetta var ákaflega léttúðugt af henni. í
stað þess að njóta nú ávaxtanna af þrekvirki
því, sem hann hafði afrekað fyrir þau bæði,
og dvelja hér í fullu öryggi, hafði hún kosið
að leita til Lontzens og eiga örlög sín undir
honum. Og þau örlög voru meira en óvissa.
En það var nú einu sinni eðli Bó, að láta
undan skyndilega og vanhugsuðum . . . Það
var svo sem eftir henni, að fara svona að
ráði sínu, aðeins til að sýna honum, að hún
lilýddi honum ekki lengur en henni rétt sýnd-
ist.—
Það var frekar óttinn fyrir örlögum Bó,
sem bjó ríkast í huga Caverly, heldur en von-
brigðin út af því, að hún skyldi hafa reynst
lionum svona óþakklát. Og þó hafði hann
fulla ástæðu til að taka sér vonbrigðin nærri.
Honum hafði tekist að vinna ótrúlega mikið
þrekvirki, og þó að hann hefð auðvitað bjarg-
að með því sínu eigin lífi, þá var með öllu ó-
víst hvort hann hefði lagt sig svo mjög fram
eingöngu sjálfs sín vegna. Hann hefði ef til
vill heldur reynt sömu aðferðina, sem Carl
Lontzen hafði hepnast svo vel. En ábyrgðin
á lífi og velgengni Bó hafði hvílt þungt á hon-
um. Hann hafði verið strangur við hana, en
þó aðeins þegar það var nauðsýnlegt, og
hann hafði haldið, að hún væri svo skýr og
skynsöm, að hún myndi skilja tilgang hans.
En vonbrigðin sviðu enn sárar. Caverly
gleymdi alveg um hríð, að nokkur Nakhla
væri til, og hann starði hljóður og dapur út
í bláinn. Dögum og vikum saman höfðu þau
Bó verið saman. Þau höfðu boðið þreytu og
liættum byrginn sameiginlega, og þau höfðu
e5np|ig spjaílað saman- í trúnaði stund og
stund og hlegið saman, þegar kringumstæð-
urnar urðu alt of kátbroslegar. Hann hafði
barist eins og ljón, hann hafði logið og svik-
ið eins og útsmoginn erki-þorpari, og hann -
hafð háð einvígi og drepið mann — og alt
það, sem með því hafði unnist, fanst honum
vera glatað á ný — nú þegar hann hafði mist
Bó. Það var nærri því eins og að vera að
snúast í glaða sólskini og verða þess svo var,
að maður hafði mist skuggann sinn. Aldrei
fvr hafði hann fundið til annars eins tóm-
leika og verið svona einmana, ekki einu sinni
þaginn þann, er hann — einmana þiællinn
hvíti — var reknn inn í þrælastíur Gazim-
borgar, vonlaus og örvinglaður.
En hann varpaði af sér þessu hugsana-
fargi — eða reyndi að minsta kosti að gera
það. Hann sneri sér að Nökhlu og brosti
biturt.
“Maður getur keypt sér þræl, hvenær
sem vera skal,” mælti hann. “Hvað ætli
maður sésvo sem að fást um þræl!”
Hann stóð upp, en Nakhla sat kyr og
hnipraði sig saman á koddanum. Að þessu
sinni vrar ekki snefill af leikaraskap eða hæðni
í augum hennar. Hún leit upp á hann og
augnaráð hennar var heitt og ástríðuþrungið.
“Eg hefi aldrei á æfi minni þekt annan
eins mann og þig!” sagði hún í aðdáunar-
róm. “Alt sem þú óskar þér að vera, það
verðurðu líka, og alt sem þá ætlar að gera,
það gerirðu. Ef þú ætlar að losa þig vdð til-
finningar — sjálfa ástina til konu — þá get-
ui'ðu það, aðeins af því þú vilt það.” Hún
krepti litla hnefann og klemdi hann hart sam-
an, eins og liún væri að kreista lífið út úr
annari smá-veru. “Svona — svona fórstu
að því. Þér veittist það jafn auðvelt, eins og
þegar þú draj>st Tagar Kreddache.”
Caverly stóð kyr og horfði á hana. Hann
lét hökuna hvíla á brjóstinu og augnaráð hans
var kuldalegt og rólegt.
“Þetta hefirðu sagt einu sinni áður. Að
eg hafi drepið Tagar. Það getur verið hættu-
legt að bera fram þvílíkar ásakanir.”
“Já, það er samt satt,” svaraði hún
l)vergirðingslega. Og nú brá fyrir á ný
hæðnisglampanum í augum hennar. “Eg
var sjálf viðstödd, og eg sá það með mínum
eigin augum.”
Caverly lileypti brúnum. Vonbrigðin út
af hvarfi Bó viku sem allra snöggvast fyrir
athugulli grunsemd hans.
‘ ‘ Þú — þú sást það ? ’ ’
“Já, eins og eg er að segja!” Nakhla
kinkaði kolli. “Bg stóð í leynidyrunum
þarna og horfði á, meðan einvígið fór fram.
Eg sá — alt saman!”
Hún stóð upp af koddanum, þar sem hún
hafði setið með krosslagða fætur. Hún gerði
það alveg fyrirhafnarlaust með einni mjúkri
og liðlegri hreyfingu. “Það er sú stórfeng-
legasta sjón sem eg hefi séð á æfi minni!”
Hún leit á hann, og hrifningin yfir þessu ægi-
lega einvígi lýsti úr augum hennar. “Þú
barðist reiðilaust, þú barðist brosandi, stælt-
ur og mjúkur eins og pampari ástríðulaus og
óttalaus. Þú ert dásamlegur, Rainee!”
Það fór ónota-tilfinning um hann allan,
og hann leit undan. Hann vildi helzt ekki
þurfa að minnast hinna hræðilegu atburða, er
stóðu svo skýrir og lifandi fyrir hugskots-
sjónum hennar, og enn síður geðjaðist honum
að gleði þeirri og hrifningu, er hún lét í ljósi
yfir viðureign þeirra Tagars. Það hefði
verið Bó, sem mesta ástæðu hafði til að gleðj-
ast, en hann mundi svo vel, hve bleik hún
hafði verið, er þau stóðu bæði saman uppi
yfir líki Tagars, hann mundi svo vel, hve
geðshræring hennar hafði verið djúp og sterk
yfir því, sem fram hafði farið. Hann beit
fast saman tönnunum. Hann langaði mest
af öllu til að fleygja Nökhlu í gólfið og mola
höfuð hennar undir hæl sínum, eins og þegar
maður stígur ofan á eitur-kvikindi. Það var
eins og Nakhla hefði gert hann samsekan sér
í hræðilegum glæp og að öðru eins mann-
liraki og hún var sjálf.
“Það er búið, sem búið er,” mælti hann
kuldalega. “ Við skulum ekki tala meira um
það.”
Hún kerkti hnakkann þrjózkulega. “Jú,
eg vil einmitt tala um það. Eg mun aldrei
gieyma því. Eg vildi aðeins óska þess, að þú
hefðir barist svona mín vegna.” Hún dró
andann djúpt og andvarpaði. “En það gerð-
irðu ekki. Þú notaðir nafn Nökhlu aðeins
til að erta Tagar. Það var þér ekkert gleði-
efni, þó þú hefðir hitt Nökhlu í laumi við
gömlu gröfina. Þú drapst Tagar vegna
hinnar stúlkunnar. Vegna þrælsins þíns,
þessa litla nefbleika héimskingja, er vsveik
þig við fyrsta stækifæri, og hafði ekki svo
mikið vit, að hún skyldi það, að öðrum eins
manni og þér mætir ung stúlka ekki nema einu
sinni á æfinni.”
Caverly sner'i sér snöggt við og leit hvat-
skeytlega á hana.
, “Eg er búinn að segja, að eg \'il ekkert
um þetta tala,” mælti hann.
Hún beygði sig yndislega og lét með því
í ljósi auðmjúka undirgefni sína. “Óskir
þínar eru mér lög, herra!”
Caverly var í þann veginn að snúa sér
frá henni og fara burt, en Nakhla brá snöggt
við og lagði hendina á handlegginn á honum.
“Hvað ertu nú að hugsa um að gera?”
spurði hún. Hún vissi vel, að frétt sú. er hún
hafði fært lionum af Bó, hafði gengið honum
mjög til hjarta, þótt hann liefði gert sér mik-
ið far um, að láta það ekki á sér sjá. Hún var
auðsjáanlega smeik um, að hann myndi ef til
vill hafast eitthvað ]>að að í sorg sinni, er
komið gæti áætlun hennar fyrir kattarnef.
Hún litaðist um í hinum skrautlega sal, og
augu hennar spegluðu í einni svipan alla
dýrðina þarna inni. “Ætlarðu að taka við
arfi þínum, öllu því, sem þér ber eftir Tagar
Kreddache — eða ætlarðu að vera sá lieimsk-
ingi að fleygja öllu saman frá þér?”
Hann nam staðar, er hann fann, að hún
lagði hendina á liandlegg hans, og hann
sneri sér að henni og horfði á hana rannsókn-
araugum, eins og hann hygði að kanna djúpið
í ómælanleg-um, spyrjandi augum hennar.
“Þú átt það alt saman. Þú þarft ekki
annað en rétta út hendina og taka það,” mælti
hún uppörvandi. “Þú, sem fyrir skömmu
varst aðeins þræll, þú hefir nú með tómum
höndunum unnið heilt ríki.”
Hún tylti sér á tá og lagði fagrar liendur
sínar á axlir honum. Rödd hennar og augna-
ráð var þrungið af ástríðu, — og jafnvel hin
mjúka snerting skjálfandi fingra hennar —
öll lireyfing hennar var ástríðuþrungnari en
sjálf orð hennar. “Nú áttu alt það, sem
Tagar Kreddache taldi sitt,” mælti hún há-
tíðlega. “Og enn þá meira — óendanlega
miklu meira. Því hann var aðeins herra og
höfðingi samkvæmt ætterni og fæðingu, en
þú, herra, þú ert það samkvæmt eðli þínu og
höfðingjahæfileikum.
Alt — alt saman lieyrir þér til!” bætti
hún við hvíslandi. “Viltu ekki taka við því?”
Caverly stóð grafkyr og þogull eins og
myndastytta. Hendur lians hengu niður með
hliðunum. Hann gerði enga tilraun til að
losna við Nökhlu eða hrista hana af sér. Hún
krepti fingurna, eins og hún ætlaði sér á þann
hátt að lialda honum föstum, en þó voru tál-
fögur augu hennar enn þá háskalegri. Hann
leit framan í Nökhlu með dreymandi augna-
ráði, og það voru merkilegar sýnir, er hann
sá speglast þar. Til þessa hafði hann aðeins
liaft þá einu hugsun, hveraig honum og Bó
yrði auðið að komast burtu frá Gazim. En
livers vegna átti nú að flýja? Hví gat hann
ekki sezt hér að og notið allra réttinda sinna
sem erfingi Tagars? Það var sannarlega
svo sterk freisting, að hún gat auðveldlega
komið karlmanni til að hika. Bó Treves var
horfin — hún var strokin frá honum. Hvað
var það þá, sem gat tælt liann burtu frá þess-
um stað? llvað átti útheimurinn honum að
bjóða af því tagi, sem liann kærði sig um að
gera sér nokkurt ómak fyrir? Til þessa hafði
einasta takmark hans verið það að frelsa Bó
og fylgja henni aftur til heimkynna sinna, og
að baki þessara hugsana duldist ef til vill ein-
liver von, einhver óljós þrá. En nú var alt
þetta svifið á burt, hafði leystst sundur í
þokuhnoðra eins og táldrægar hillingar í út-
jöðrum eyðimerkurinnar.
Hve margir karlmenn liafa eigi barist og
stritað alla æfi til þess að vinna aðeins ofur-
lítið brot þess, sem nú var rétt að Caverly, án
þess að hann hefði beðið um það? Hann
hafði unnið einn stærsta vinninginn í happ-
drætti lífsins. Auð og veldi hafði liann hlotið
og aðdáun manna. Nú gat hann vel, ef hon-
um aðeins þóknaðist, lagst í leti og sællífi,
eða þá á hinn bóginn ráðist í æfintýraleg stór-
ræði, sem honum var svo hugleikið, hann gat
lileypt á sprett í sólskini og stjörnuljósi í
broddi fylkingar, er hlýddi liverri bendingu
hans og fylgdi honum hvert er vera skyldi.
Hann gat auðveldlega orðið einvaldur í Mið-
eyðimörkinni og lifað eins og konungur með
Nökhlu, hina dásamlega fögru Nökhlu við
lilið sér . . .
Honum var það fyllilega ljóst — það gat
engin kona á jarðríki jafnast á við Nökhlu að
fegurð. Yfir henni hvíldi einkennilegt sam-
bland frumstæðrar blíðu og sætleika og hið
Sérkennilega ívaf af grimd, er einkendi skap-
gerð hennar, gerði hana eiginlega enn þá
eftirsóknarverðari.
“Hversvegna spyrðu mig að því?” mælti
hann alveg rólega. “Hvers vegna óskar þú
* þess?”
“ Þarftu að spyrja mig um það?” hvísl-
aði hún.
“Þá myndir þú líka heimta þinn hluta?”
sagði hann eins og til að reyna hana. Hann
vissi það vel, að Nakhla myndi ætla sér full
laun.
Bogadregnar augnabrúnir hennar lyft-
ust titrandi eins og fiðrildisvængir, og augu
hennar töluðu skýrara en tungan hefði megn-
að.
Hann liorfði á hana og brosti harðneskju-
lega. “Mundir ])ú gera þig ánægða með að
sitja í kvennabúrinu og bíða þess að húsbóndi
þinn, höfðinginn, kæmi heim aftur?” spurði
hann.
“Nei, aldrei!” Augu Nöklilu leiftruðu.
“Eg mundi aldrei sætta mig við að láta fara
með mig eins og þræl. Eg vil hafa mitt fulla
frelsi, ríða með húsbónda mínum út í eyði-
mörkina og berjast við lilið hans.”
Caverly greip alt í einu fast utan um
hendur Nöklilu, sem enn lágu á öxlum lians.
“ Finst þér það, Nakhla, að það væri kvenlegt
að ríða með mér út um eyðimerkur og berjast
þar með mér?”