Lögberg - 30.09.1937, Side 2

2
LÖGBJ3RG, FIMTUDAGINN 30. SEPTEMBER, 1937.
“Hnausaför mín”
Fyrir nokkrum árum birtist rit-
gjörð í Heimskr. með þessu nafni.
Hún var eftir Dr. J. Pálsson, sem er
stórmentaður maður, og skáld mikið.
Ekki dettur mér í hug að semja rit-
gjörð í líku sniði, því eg er ekki
skólagenginn, og þvi síður skáld. En
fréttarpistlar, um það sem fyrir
augu og eyru ber, mættu vel ganga
undir þessu nafni. Má vera að þeir
verði fremur lesnir, ef þeir hafa
fagurt nafn. Fer eg þar að dæmi
Eiríks rauða, er hann nefndi land
sitt Grænland. Eg vona að doktor-
inn misvirði ekki þótt eg taki
traustataki á nafninu.
Vinur minn, Magnús Peterson í
N'or.wood hafði boðið mér að koma
og fara með sér í bíl norður að
Hnausuim eða Iðavelli, sem skemti-
staður þeirra norðurbyggja er nú
nefndur. Eg tók því boði, því bæði
átti eg ferð til Wlnnipeg um sama
leyti og svo var mér forvitni á að
koma á þessar slóðir, sem eg hafði
varla séð áður.
Við lögðum á stað frá Winnipeg
snemma morguns 31. ág. svo við
lentum ekki i þrengslum og ryki á
brautinni, því búast mátti við að
margir yrðu á ferðinni. V'eður var
hið bezta, alheiðríkt, og hæg gola á
sunnan; hélzt það veður allan dag-
inn. Landslag er fagurt, eins og
bezt má verða á sléttlendi, því nær
alla þessa leið. Skiftast þar á skóg-
arbelti græn, eða “bleikir akrar og
slegin tún’’ eins og stendur í Njálu.
Við vorum aðeins fjögur í bílnum,
Magnús og kona hans, og Edvard
Peterson, sem keyrði bílinn.
Við komum til Gimli, litlu eftir
vanalegan fótaferðartíma; þar höfð-
um við litla viðstöðu. Þó sá eg þar
tvo gamla menn, sem eg veitti eftir.
tekt. Annar þerra var Guðni Þor-
steinsson, er um nær heilan manns-
aldur hefir verið þar póstmeistari.
Hjá honum töfðum við um stund,
því hann er góðkunningi Magnúsar.
Þar sá eg allstórt og vel um hirt safn
af íslenzkum bókum, og alt benti til
þess að maðurinn væri margfróður,
og sannur íslendingur. Eg sá eftir
að geta ekki kynst honum betur.
Skömmu síðar hittum við annan
aldraðan mann, kunningja Magnús-
ar. Sá heitir Érlendur Guðmundsson
í
og er ættaður úr Húnavatnssýslu,
að mig minnir. Svo leizt mér á hann
að þar mundi vera veðurbarinn
vinnuvíkingur, sem ellin ætti erfitt
með a? buga. Þá varð eg þess var
að hann kunni margt í fornum fræð-
um íslenzkum, og mundi hafa verið
talinn fjölkunnugur, ef hann hefði
lifað á fyrri öldum. En nú er þeirra
manna að litlu getið hér í landi, og
enginn ofsóttur fyrir fjölkyngi.
þessi maður slóst í ferð með okkur
norður og'hafði eg því tækifæri til
að veita honum eftirtekt.—
Við héldum nú áfram sem leið
liggur norður að Hnausum. Eg
hugði að þar væri skemtistaðurinn,
en þaðan er alllangur spölur á Iða-
völl. Þangað voru þá engir komnir.
nema þeir, sem voru að búa undir
hátíðina, og höfðum við þvi enga
viðstöðu þar. Eg var ókunnugur á
þessum stöðvum og fór því með
Magnúsi norður til Mrs. Vídal og
barna hennar. Það fólk býr þar í
tveim húsum og er skamt á milli.
Þar fengum við beztu viðtökur, og
dvöldum þar fram yfir hádegi. Auð-
vitað naut eg þar vináttu Magnúsar
og konu hans; en svo leist mér á
það fólk, að íslenzk gestrisni og al-
úð mundi þar á háu stigi, hvern sem
að garði bæri. Allur var þar heim-
ilisbragur þriflegur og myndarlegur,
og útsýni hið fegursta.
Að liðnu hádegi héldum við suður
á Iðavöll. Var þar margtmanna
saman komið, og hátíðahald byrjað.
Þá varð mér það fyrst fyrir, að
leita uppi fornvin minn Stefán Hall-
dórsson frá Sandbrekku. Var mér
sagt að hann mundi vera í húsi sínu,
en það er lítið hús á sléttum töðu-
velli rétt hjá skemtistaðnum. Hafði
Stefán keypt þetta land fyrir nokkr-
um árum, og síðar selt skógarlund-
inn fyrir hátiðagarð. Eandslag er
þar hið fegursta; stórvaxinn greni-
skógar einhver sá fegursti sem eg
hefi séð. sem nær alla leið ofan að
vatni. Mikið hefir þegar verið gjört
til að laga og hreinsa garðinn og mun
þó verða meira gjört síðar.—
Ræðuhöld voru að byrja þegar eg j
kom í garðinn. Ekki hafði eg full .lun morguninn, því rigning kom um
not af þeirn, því eg heyri illa, en | fótaferðartíma og r.gndi mikið fram
flestar þeirra hafa verið birtar í undlr háde&!- Þó rættist furt5u vel
hjá vinum sínum skamt þaðan. Var
eg hjá Sigurði J. Olson um nóttina,
en Ingbjörg kona hans var sveitungi
minn heima, og þeir bræður hennar
Sigfús Björnson og Halli heitinn.
Sat eg þar í bezta yfirlæti þar til
eftir hádegi daginn eftir. Um gest-
risni þeirra þarf ekki að f jölyrða.
Magnús og fólk hans fór heim á
sunnudaginn, en eg vildi vera í há-
tíðinni á Gimli líka, fyrst ekki var
lengra en dagur á milli þeirra.
Magnús flutti mig því til Sigurðar
Sigurðsonar fornvinar míns sem býr
hjá Birni sinum 3 mílur fyrir sunn-
an Gimli. Hafði eg ekki séð hann í
mörg ár. Sigurður er nú 77 ára,
en furðu hraustur á þeim aldri.
Hann var sterkbygður og vel gefinn
til sálar og líkama. Björn á þar
snoturt heimili og gott land. Hafði
hann keypt það úr þrotabúi her-
manns nokkurs, er byrjað hafði þar
búskap og kostað allmiklu til um-
bóta, en sem ekki reyndist búmaður.
Mun það oftast hafa verð mesta
gagnið sem sá búnaðarstyrkur hefir
unnið, að ungir bændasynir hafa
keypt löndin á allgóðu verði, og haft
nokkur not af verkum þeim er her-
mennirnir byrjuðu á. Kona Sigurð-
ar heitir Járngerður, og er systir
Stefáns heitins Eríkssonar, er lengi
bjó við Wlnnipeg Beach og síðar við
Oak View. Bæði voru þau hjónin
sveitungar mínir á æskuárum, og átti
eg þar vini að hitta.
Á mánudaginn 2. ág. var hátíðin
á Gimli. Þar leit illa út með veður
blöðunum. Getur þvi hver sem vill
dæmt um það eins vel eins og eg eða
betur.
Hátíðin fór vel fram og skipulega
Ræðurnar voru flestar skörulega
fluttar og fengu góða áheyrn. En
ræðuhöldin tóku helst of langan
tima, því ræðumenn voru margir.
Munu því fleiri en eg hafa orðið
þreyttir að standa svo lengi, því sæti sem
voru of fá, og alllangt í burtu. Eg
gat vorkent Fjallkonunni (Mrs. Dr.
Björnson* og Miss Canada (Miss
Ólafsson) að sitja allan þann tima
móti sólinni, því þær máttu hvergi
hreyfa sig eins og aðrir. Báðar
þessu, því góður þurkur var eftir
*pað um daginn.
Hátíðin á Gimli fór vel fram. Þar
var líka allur útbúnaður betri en á
Iðavelli, því aðstaða er þar betri að
flestu leyti.
Þá mun skúrin hafa raskað nokk-
uð skemtiskránni, svo ekki vanst
tími til að koma öllu í framkvæmd
áformað var. Garðurinn og
byggingar allar eru þar betri en á
Iðavelli, og er það að vonum, þvi
sá garður mun hafa verið undirbú-
inn í mörg ár, en hinn má kallast á
f rumbýlngsárunum.—
Þessum hátíðum hefir verið lýst
fluttu þær erindi sín skörulega og báðum í blöðunum, og hefi eg þar
sómdu sér hið bezta.
Góð stjórn var þar á öllu þvi er eg
sá, og stórum betri en oft var á Is-
lendingadögum í Winnipeg fyr á ár-
um, þegar íþróttir fóru fram á sama
tíma og ræðuhöld. Veitingar voru
þar nægar og rúmlegir skálar til
þeirra.
Eg hitti þar nokkra gamla kunn-
ingja en þó færri en eg vildi, þvi
tíminn var stuttur, eftir að i;æðu-
höldiyn var lokið. Fékk eg því ekki
tíma til að skoða hið nýreista barna-
hemili, sem þessu bygðarlagi er til
stórrar sæmdar.
Um kvöldið fór eg með Magnúsi
norður til Riverton. Þar áttum við
báðir gamla kunningja, sem við kus-
um heldur að hitta heima, en í f jöl-
menninu. Magnús flutti mig til
gamalla sveitunga minna upp með ís-
lendingafljóti en þau hjónin gistu
Verzlunarmentun j
Oumflýanleg nú á tímum! |
Vaknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Yið-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á öllum g
sviðum. Þessvegna er verzlunarmentun blátt áfram U
óumflvjanleg. Enda er nú svo komið, að verzlunar- n
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu °
við skrifstofu- og verzlunarstörf.
\ t O
0
UNGIR PILTAR 0g UNGAR STÚLKUR, sem ætla n
sér að ganga á verzlunarskóla (Business College) í H
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til dr júgra hagsmuna.
Komið inn á skrifstofuna, eða skrifið
The Columbia Press Limited
TORONTO og SARGENT, WINNIPEG
engu við að bæta. Þá þykir mér
nokkuð kynlegt að þessar tvær há-
tiðir skuli vera haldnar samtímis, af
sömu hvötum og i sama sniði, í sama
bygðarlagi. Auðvitað draga þær
nokkuð hvor frá annari, þótt margir
sæki þær báðar. Báðir eru sam-
komustaðrnir fagrir og vel valdir og
miklu fanst mér þessar hátíðir vera
íslenzkari en í Winnipeg. Hér er
maður nær fjölbreyttri náttúrufeg-
urð en í borginni, og færra sem
glepur fyrir.
Eg fór heim með Sigurði vini
mínum um kvöldið og var hjá hon-
um um nóttina. Morguninn eftir
fór eg til Gimli aftur, því eg vildi
skoða bæinn betur, og hitta gamla
kunningja. Fyrst hitti eg Friðfinn
Ó. Lyngdal, sem áður var nágranni
minn við Vogar. Tók hann mér á-
gætlega og var með mér allan daginn
og sýndi mér bæinn og umhverfið.
Gamalmennaheimilið Betel var
það fyrsta sem eg vldi skoða. For-
stöðukonan, Miss Inga Johnson, tók
mér vinsamlega og sýndi mér alla
bygginguna, hátt og lágt. Eg hafði
heyrt dálítið misjafna dóma lun þá
Stdfnun^ og reyndi því að taka eftir
þvi sem fyrir augun bar. En það
þarf skarpari skoðunarmann en mig
til að finna þar nokkuð í ólagi. Eg
sá ekki annað en að þar væri alt í röð
og reglu, og ekki var annað að heyra
á gamalmennunum, en að þeim liði
vel, og að þau væru ánægð með alla
aðbúð. Átti eg þó tal við nokkur
þeirra sem eg þekti áður.
Bærinn Gimli er snotur og svip-
meiri en eg bjóst við. Að vísu er
víða nokkuð langt á milli húsa, en
flestir þeir reitir eru skógi vaxnir, og
eru því fremur til prýði en óprýði'.
Húsin eru flest nýleg og vel hirt í
kringum þau. Gefur það oftast sann-
ari hugmynd um ibúana, en skraut-
legar byggingar að ytra áliti.
Vonandi eiga bændur hér góða
framtið fyrr höndum. Hér ætti að
vera tryggasta vígi íslenzks þjóð-
ernis. Hér var fyrsti og öruggasti
grundvöllur íslenzkrar menningar
lagður. Eg óska bygðinni og bæn-
um Gimli allra heilla.
Guðm. Jónsson.
frá Húsey.
Brot úr sálfræði
(Þýtt)
HUGSUNIN.
Hugsunin er efni hugans í starfs-
ástandi.
Sérhver sú hreyfing hugans, þar
sem mynd, tilgangur og vald verður
ákveðið. er fullkomin hugmynd.
Vanti hana eitthvað af þessum
eiginleikum. er hún ófullkomin.
Hreyfing hugans verður að hafa
form til að útskýra hana; hún
vérður að hafa ástœðu fyrir tilveru
sinni, til þess er nauðsyn á tilgang;
hún verður að hafa afl, annars gæti
hún ekki hreyfst.
Hugsunin smýgur í gegnum alt.
eins og ljósvakinn og er óeyðileggj-
anleg, sé hún uppbyggjandi.
Hugsunin er annaðhvort upp-
byggjandi eða eyðileggjandi. Upp-
byggjandi hugsun er fullkomin og
á uppruna sinn í löngun til að vona,
sem er hæsta framsókn mannlegrar
sálar. Uppbyggjandi hugsun er
æfinlega í samræmi við tilgang hins
eilfa og er bæði vaxandi og saman-
safnandi.
Hugsunin er til i alheimslegum
skilningi og mannleg sál er fær um
að flytja, móttaka og útþýða hana
beina leið frá Hug eða Sál tilver-
unnar.
Uppruni hugsunarinnar.
Þetta leiðir einstaklinginn að
þeirri niðurstöðu að hugsunin eigi
uppruna í uppruna lífsins og að sál
mannsins sé eitt af þeim áhöldum.
sem hún opinberar sig í, því maður-
inn er aðeins sérstæð (individual)
opinberun þess eilífa — altilverunn-
ar.
t likamlegri opinberun er hugsun-
in hreyfilegs eðlis og megnar að op-
inbera sig — og til slíkra æfinga er
hún gædd veruleika.
1 eilífri opinberun útskýrir hugs-
unin sig í öllu sem til er og er ávalt
samræmileg.
Sérhver hugsun, sem bygð er upp
af uppbyggjandi tilgangi. dregur að
sér úr inum ómælilega heimi hug-
ans allar aðrar hugsanir sér skyldar
og safnar þeim saman við sjálfa sig
og verður með hverjum degi stærri
og víðáttumeiri. Hugsun einstakl-
ingsins starfar aldrei ein, heldur
dregur hún 'að sér styrk allra annara
hugsana. sem líkjast henni í tilver-
unni. Uppbyggjandi hugsun hefir
ekki einungis styrk frá einstaklingn-
um, sem lætur hana í ljósi; heldur
sameinast hugsun, sem er uppbyggj-
andi á sama sviði og umfram alt,
sameinast styrk altilveru hugans
(sálarinnar).
Hæsta eðli mannsns er í beinu
sambandi vlið alheimssálina, þess-
vegna, þegar maðurinn hugsar hugs-
un, sem bygð er á sönnum tilgangi,
verður hún strax hluti af hinum
óbreytilega tilgangi hins eilífa og ber
með sér mynd af persónuleika þess.
sem hugsar. og með því gefur henni
þýðingu og gerir hana skiljanlega
huga þess sem er að leita eftir hjálp
frá slíkum krafti.
Sá virkilegi maður (ego) er að-
eins ánægður þegar hann getur
stjórnað gjörðum sínum svo, að þær
framleiða samræmi — og samt rís
innri vitundin oft upp á móti því,
sem hún skoðar nauðsyn til hlýðni.
Þessi uppreist, sem kemur fram i
sálu manns á móti skipun annara,
hefir komið mörgum til að standa
á móti fullkomnum hlutum og finna
út fyrir sjálfa sig miður fullkomna
hluti. Þar af leiðandi hefir hugsun
mannsihs orðið afvegaleidd og at-
hafnir hans leiðst frá hinni uppruna.
legu stefnu.
En slík uppreist vinnur líka oft á
hinn veginn, þá hún hefir skapað
sér ákveðið takmark, sem bygt var á
föstum tilgangi — sem síðan byggir
upp farsæla lífsstefnu.
I ósjálfráðri hugsun er hver
hreyfing hugans fullkomin og sé
hún ekki trufluð eða drifin út af
stefnu sinni með sjálfráðri hugsun,
þá gefur hún jafnan fullkominn
árangur. Árangur uppbyggjandi
hugsunar kemur fram á öllum svið-
um lífsins.
Á líkamlega sviðinu gefur hún
styrk og heilbrigði; á siðgæðissvið-
inu, dygð og háan karakter; á við-
skiftasviðinu, hagsmuni; á gáfna-
sviðinu, vald og framkvæmdir; á fé-
lagssviðnu, viðurkenningu og frægð.
Ástríða vitundarinnar. sem orsak.
ar hreyfingar hugans. er viljinn, sem
fyrir stjórn einstaklingsins velur
karakteer þeirrar hugsunar, sem
hugurinn er meðtækilegur fyrir.
Sjálfráð hugsun hefir áhrif á lík-
amann eftir eðli og afli hugsunar-
innar. Að hugsa stöðugt um sér-
stakan hluta líkamans, hefir áhrif á
vöxt og starfsemi þess hluta háns,
samkvæmt eðli þeirrar hugsunar.
sem honum er send. Líkamsæfing
án viðeigandi hugsunar, gerir miklu
minna gagn en æfing, sem gerð er
með réttri hugsun. Hugsanir, sem
gerðar eru með meðvitandi tilgangi
að fullkomm, ganga í bandalag mcð
ósjálráðri hugsun til að gera verk
sitt fullnaðarlega og ótakmarkanlega.
Allar hugsanir hafa áhrif á lík-
amann að einhverju leyti, en aðallega
þær hugsanir, sem snerta hann að
einhverju leyti, framleiða áhrif.
Þau áhrif, sem ekki hafa bráða
nauðsyn fyrir líkamann. eru óbein,
og í sumum tilfellum svo lítil. að
þeirra verður naumast vart. Samt
sein áður eru sérstakar hugsanir.
sem skapa hugarástand, er hefir
sterk heilbrigðisáhrif á líkamann.
Til dæmis, hugsanir. sem mynda í
huganum vonarríka tilfinningu með
áhrifum sínum á líkamann, byggja
upp vöðva og taugaþræði og endur-
lifga allan manninn. Á aðra hönd
hafa hugsanir, sem framleiða
hræðslu og ótta, þau áhrif að rífa
niður og með tímanum eyðileggja
heilsuna bæði andlega og líkamlega.
Að læra að stjórna þessum hugsun-
um og þarafleiðandi áhrifum þeirra,
er aðal verkefni þeirrar greinar sál-
fræðinnar, sem hér er rædd.
VONIN er sú ástríða eða löngun
hvers manns, sem leitar eftir full-
komnun.
Vonin er í samræmi við lög til-
veru vorrar, því hún framieiðir í
likamanum hreyfingar, sem eru upp-
öyggjandi og sem leitast vð að full-
komna það bezta, sem í oss býr.—
Óttinn er gagnstæður lögmáli tilveru
vorrar. af því að hann stemmir stigu
fyrir náttúrlegri starfsemi. rífur
niður og eyðileggur. Vonin styrk-
ir. Óttinn veikir. Undir áhrifum
vonarinnar getur maður stundum
framkvæmt það, sem undir vanaleg-
um kringumstæðum virðist honum
ofvaxið. Undir áhrifum óttans tap-
ar maðurinn sínum náttúrlega krafti
og verður að aumingja.
Lífið er í eðli sínu fullkomið. en í
hlutföllum við þau áhrif sem það
nær í ástandi umhverfisins^ er þó
fullkomleiki þess. Ef þetta ástand
væri algerlegia sniðið eftir fram-
sókn þess, þá gæti lífið opinberað
sig í fullkomleika. Hvergi í nátt-
úrunni, hvorki utan eða innan við
mannleg áhrif, sjáum vér lífið gróð-
ursett án hindrana. Það er aðeins
fyrir stöðugt stríð og baráttu.1 sem
það nær nokkurri líkingu af full-
komnun. Sá verulegi sannleikur, að
það nær ekki því stigi sannar, að
til er djúp, aflmikil þrá. sem knýr
það til að berjast fram til fullkomn-
unar.
Lífs prinsip hverrar hugsunar en
tilgangurinn. Það er tilgangur
hugsunarinnar, sem gefur afli sálar-
innar framgöngu. Það er tilgangur-
inn sem ákveður hvort hugsunin,
sem þú hefir viðtekið frá Huga ei-
lífleikans, skal hafa kraft til að
blessa og fullkomna þig. Tilgangur-
inn leiðbenir ávalt hugsuninni.
Ákvörðunin er þess vegna ákveð-
inn tilgangur.
Að sameina allan kraft sálarinnar
í eina ákvörðun, samansafna til sín
öllum þeim hugsunum. sem eru í
samræmi við þá ákvörðun.
S. B. Benedictsson.
Sigfús Jóelsson
Hann var fæddur 31. október
1868 að Sauðakoti á Upsaströnd í
Eyjafirði.
Foreldrar hans voru þau Jóel Jón-
asson og Dórótea Loftsdóttir. Móð-
ir Sigfúsar var ættuð frá Hólum í
HjaltadaJ, en hann var sjötti maður
frá Fnni biskupi Jónssyni í Skál-
holti.
Til Vesturhems fluttist hann árið
1888^ staðnæmdist í Winnipeg og
átti þar heima til dauðadags.
Sigfús var vel gefinn maður, glað-
vær í félagsskap og léttur í lund.
Hann var íslendingur í húð og hár,
og þrátt fyrir það að hann var skap-
stiltur imeð afbrigðum stóðst hann
það ekki að heyra íslandi hallmælt
eða lítið gert úr Islendingum.
Sigfús vann alla æfi að trésmíð-
um; hafði hann lært þá iðn heima
og var ágætis smiður.
Fyrir rámum þrjátíu árum kyntist
|hann Önnu dóttur þeirra Eiríks
Bjarnasonar bónda í Churchbridge,
Sask., og konu hans Oddnýjar
ljósmóður Magnúsdóttur. Höfðu
þau flutt hingað vestur frá Seyðis-
firði. Er Anna hin mesta myndar-
kona, hagsýn og dugleg, enda fann
Sigfús það glögt og mintist þess oft.
Þau hjón eignuðust fimm börn,
sem öll eru á lífi. Þau eru þessi:
1. Eiríkur, stundar lífsábyrgðar-
störf hér i Winnipeg.
2. Dorothy, gift Gisla Eyjólfs-
syni í Churchbridge.
3. Oddný, gift hérlendum manni,
er Root heitir. í Edmonton, Alta.
4. Magnús, 17 ára, í heimahúsum.
5. Vernon, 14 ára, einng heima.
Eg gat þess að Sigfús sál. hefði
verið íslenzkur í lund; lýsti það sér
við mörg tækifæri, t. d. mætti geta
þess að við vinnu sína raulaði hann
oftast fyrir munni sér íslenzkar vís-
ur og erindi.
Sigfús var fríður maður sýnum
og glæsilegur á yngri árum.
Hann dó 2. ágúst síðastliðinn og
fór jarðarförin fram frá Bárdals.
Dr. Björn B. Jónsson jarðsöng.
Haust
Fölnuðu blómin nú bjóða oss
brosandi góðar nætur;
sumarsins djásn og dýrðar-hnoss
dýpri þó festa rætur.
Varanleg ekki þó virðist hér
veikbygðu æfikjörin,
alt að þeim sama brunni ber
—baninn er heimanförin.
Máttvana hnígur í moldarskaut
maðurinn eins og blómin.
allrar skepnu æfibraut
endar við þennan dóminn.
Lífs þó í blóma leikum hér
ljósglatt á æfimorgni,
Urðardóm hlýtum allir vér
—ómnum af Gjallarhorni.
Stormabólstrar þó byrgi hlað
bugar það ei vorn huga.
Sálræna ljósið á samastað,
er svartnættin aldrei buga.
Valdatök frostsns verða létt,
vonin á þrótt sem lifir.
Vísdóms að ráði var hún sett
vetrar holskeflur yfir.
Vorgeðið starfar vetrarlangt
vorblómum til að fagna;
aldrei svo verður ægistrangt
ískulda forlag Ragna.
Rofna á svipstundu sortans vé, '
sólin þá gleðst í næði,
lífsgeislar falla á fölnuð tré
frjódögg á andans svæði.
M. Ingimarsson.