Lögberg - 28.10.1937, Qupperneq 5

LÖGKBHRG, FIMTUDAGINN 28. OKTÓBER, 1937
5
WE'RE ALL NUTTY
HERE AND THERE
___________By P. N. Britt----
THERE is always something un-
usual going on in Ireland. Folks
always look for something un-
usual going on in Ireland, ever since
they were “hanging men and womén
for the wearing of the green,” as
the Irish used to tell us when they
were particularly distressed about
anything, and that was quite often.
Everybody seemed to be picking at
them, or they thought so.
At the town of Dundalk, in the
Free State, recently, a district court
sentenced a girl to one month in
prison for kissing her boy friend in
public. The coifviction was made
under DeValera’s vice law passed in
1935.
That seems very unfair of De-
Valera. He lets all the girls in the
world kiss their two-fifty’s good-by
for Irish sweepstakes tickets and
sends a poor girl to jail for a month
for kissing her boy friend. The girl
will be banished from the country
when she gets out of jail, and the
boy friend was fined $10.
Boys and girls always had a tough
time of it ir. Ireland and tens of
thousands of them came out here to
get away from it. And it seems just
as tough as ever for the boys and
girls in Ireland.
* * *
SOMETIMES I get to wondering
what kind of a showing a Winni-
pegger would make in running
for mayor of Winnipeg. Quite likely
the “immigrants” who got in here
would gang up and give him a very
rough ride. Maybe no Winnipegger
wants the position. They’d rather
sell papers or something, it seems.
* * *
AREGINA lady, who has been
reading this column wants to
know if we can tell her anything
else about what can be done with
macaroni. And, right here is some-
thing Anna Ferguson, of Seneca,
New York, has done with it, and for
which she has won a prize from The
New York Herald Tribune. It seems
very simple, and here it is: “Place
three cups cooked noodles, % cup
shredded cocoanut, % cup chopped
preserved ginger in a casserole, add
two cups cream, two beaten eggs and
one tablespoon preserved ginger
syrup. Bake this Cuban Noodle
Pudding, in a pan of hot water in a
slow oven for one hour.” Sounds
okey.
* * *
LONG years of stiff drill on the
job
Made me long to get through,
And into years without much throb—
With nothing much to do.
»
The folks said I was a plain nut,
My quitting day I’d rue,
But, all connection, I would cut—
Fpr nothing much to do.
The day came when I went along;
Clean’d up, when out I blew;
And now I’m sure that life’s a song—
With nothing much to do.
—Screwball (Victor Street).
. * * *
CHARLEY WAGGONER was the
first customer in the printing of-
fic^ this morning. And, Charley
was a tough-looking customer. It was
a new little printing office, but it was
getting to be one of those little old
printing offices, like a rubbish heap
or something. They are still around,
lots of them. If you get into one of
eg tók fyrst eftir nokkrum milum
framundan og lítið éitt til suðurs
við stefnu mina. Þarna voru nokk-
ur samskonar fiskiskip skamt hvert
frá öðru.
Eg flaug yfir fyrsta skipið, án
þess að sjá þar nokkurt lífsmark um
borð. En þegar eg hringsólaði yfir
því næsta, kom mannsandlit í ljós í
káetuglugganum.
Eg hefi einstöku sinnum átt stutt
samtöl við fólk á landi með því að
fljúga lágt og draga sem mest úr
hávaða hreyfilsins; hrópa svo ein-
hverja spurningu og fá svarið með
merkjum eða bendingum. Þegar eg
sá þenna fiskimann, ákvað eg að
reyna að fá hann til þess að benda
mér í áttina til lands. En eg var
ekki fyr búinn að gera þessa ákvörð-
un _en fánýti þeirrar tilraunar kom
í ljós. Að öllum líkindum kunni
hann ekki ensku og jafnvel þótt hann
kynni hana, yrði hann vafalaust svo
forviða, að hann gæti engu svarað.
Samt sneri eg við, dró niður í hreyf 1-
inum eins og eg gat, og um leið og
vélin skreið í nokkurra feta hæð
yfir bátnum, hrópaði eg: “I hvaða
átt er írland?” Auðvitað var þetta
árangurslaust, og eg hélt áfrarn i
sömu stefnu og áður.
Tæpum klukkutíma seinna kom í
ljós óslétt og lágfjöllótt strand-
lengja í norðaustri. Eg flaug i
minna en tvö hundruð feta hæð, þeg-
ar eg kom auga á hana. Ströndin
sást nú greinilega og ekki nema í tíu
til fimtán mílna fjarlægð. Dálítið
vindmistur hafði byrgt fyrir útsýn-
ið, meðan eg var lengra í burtu.
them, you are quite likely to come
out all over ink or grease. The wood
stove in the centre of the one-room
was a high, round affair of heavy
cast iron, and it was red hot half-
way up. The fire had been going
for quite a while. Everybody was
standing, close to the stove, hands
behind them on the seats of their
pants, trying to keep warm. Charley
Waggoner was scarcely in till he also
backed up to the stove. Outside, it
was quite chilly.
The “everybody” facmg away from
the stove was the printer, the print-
er’s devil and Charley, who was
looking around and up and down,
somewhat perplexed. He seemed to
be particularly eyeing the prmter,
trying to get a good line on him, as
they say now.
Charley wanted a raffle ticket
printed, but he did not séem as if
he felt the situation was any too
promising. It was against the law
to print raffle tickets and the printer
must have had a sort of sanctimon-
ious look about him. Perhaps he
would not take a chance on print-
ing anything that was against the
law. Someone might inform on him
and he would be fined and lose his
standing in the community, if he was
dragged into court.
Charley was game and he plucked
up enough courage to tell the printer
what he was after. The printer said
it was against the law to print raf-
fle tickets. He edged away from
Charlie, as if to go about his other
work. but there was something about
him that gave Charley courage. He
seemed like a fellow who wanted the
couple of dollars and hated to pass it
ud, even if there was something sort
of tainted about it.
The printer was turning something
over in his mind, Charley was cer-
tain. Perhaps he needed the two dol-
lars, as most printers did and still
do, and was figuring if he hadn’t bet-
ter take the chance. Maybe nobody
would ever hear about it. The
printer was weak, as some printers
are, and he took on the job. But,
he made a provision that the word
“raffle” would not appear, as that
might save him if he got into a pinch.
But they threw dice in a raffle and
dice were devilish, which was sort of
upsetting. He produced a small card,
printed thus:
TO BE DISPOSED OF.
Fine Span of Horses.
Highest Throw takes Julius Caesar
Lowest takes Mazeppa.
Tickets—Fifty Cents.
Charley went off with the tickets,
sold them, held the raffle and a bank
manager and a Sunday school
teacher won the horses, which they
gave back to Charley for five dol-
lars each. They were pretty tough
looking horses and the winners had
no use for them. Horses were only
worth about five dollars each at that
time. That was fifty years ago.
Handling raffle tickets is still
against the law, but folks are just as
weak as ever and they fall as readily
as ever.
* * *
ABERHART is still making the
front page. That fellow is a
wonder, and Alberta is wonder-
ful, too, with its sunshine and gas
and gullibility and all that.
* * *
Watch the báck gate!
Strandlengjan lá frá norðri til
suðurs og sveigðist þá til.-austurs.
Eg var í litlum vafa um það, að þetta
væri suðvesturhorn írlands, en til
þess að fá vissu um það; breytti eg
um stefnu og hélt til lands, þangað
sem styzt var.
Eg f/ullv|$saði mig um, að hér
væri um að ræða Valentia-höfðann
og Dingle-flóann og tók svo stefn-
una eftir áttavitanum til Parisar.
Eftir að eg var kominn framhjá
írlandi. urðu fjöldamörg gufuskip
á leið rninni og oftast eitt eða fleiri
innan sjóndeildarhringsins.
Eftir rúmar tvær stundir sá eg
Englandsströnd. Eg flaug yfir
Suður-England og skamt fyrir sunn-
an Plymouth; svo yfir Ermarstund
og kom til Frakklands hjá Cher-
bourg.
Ensku bóndabæirnir séðir úr lofti,
litu út fyrir að vera mjög ólíkir
þeim amerísku. Þeir virtust ákaf-
lega litlir og snyrtilegir, og grjót- og
limgirðingarnar umhverfis þá uku
á fegurð þeirra.
Eg flaug í hér um bil 1500 feta
hæð yfir Englandi, og þegar eg var
kominn yfir Ermarsund og til Cher
bourg í Frakklandi, þá hafði eg víst
séð meira af þessum hluta Evrópu
en rnargur innfæddur Evrópumaður.
Skygni var ágætt og landið sást
greinilega í margra mílna fjarlægð.
Fólk, sem flýgur í fyrsta sinn, læt-
ur þess oft getið, að enginn viti,
hvernig hans eigin heimahagar líta
út fyrir en hann hefir séð þá úr loft-
inu. Hin ýmsu lönd og héruð fá
mismunandi séreinkenni við slíkt
yfirlit.
Sólin gekk til viðar skömmu eftir
að eg fór fram hjá Cherbourg. og
brátt sáust ljósmerkin á flugleiðinni
milli London og Parisar.
Eg sá ekki borgarljósin í París
fyr en kl. tæplega 10 e. h. eða 5 e. h.
miðað við New York tima (9 e. h.
eftir íslenzkum tíma. Þýð.) og fáum
mínútum síðar hringsólaði eg um-
hverfis Eiffelturninn í hér um bil
4000 feta hæð.
Ljósin á Le Bourget-flugvellinum
sáust mjög greinilega en virtust alt
of nálægt París sjálfri. Mér hafði
skilist, að völlurinn væri lengra frá
borginni, svc? að eg hélt áfram til
norðausturs 4—5 milur inn í landið
til þess að fullvissa mig uim, að ekki
væri annar flugvöllur lengra í burtu,
sem gæti verið Le Bour.get. Svo
sneri eg við aftur og flaug í hring
um niður á við og nær Ijósunum.
Nú grilti eg í langar raðir af flug-
skýlum og vegirnir virtust mora af
bifreiðum.
Eg flaug einu sinni lágt yfir völl-
inn og sveigði þvínæst upp í vind-
inn og lenti.
Þegar flugvélin hafði staðnæmst,
sneri eg henni við og setti hana í j
gang til þess að komast yzt á völlinn, |
þar sem ljósin voru. En völlurinn
framundan var þakinn þúsundum af j
fólki, sem kom hlaupandi í áttina til
vélarinnar. Þegar þeir fyrstu komu.
reyndi eg að fá þá til að stemma
stigu fyrir manngrúanum, sem á eft- í
ir var og hleypa honum ekki að vél- j
inni, en auðsjáanlega' skildi enginn i
orð mín, og jafnvel þótt þau hefðu
skilizt; hefði engum manni verið
fært að verða við þessari beiðni. Eg
stöðvaði hreyfilinn, svo að skrúfan
skyldi ekki verða neinum að bana, I
og reyndi að mynda skyndivörð um j
flugvélina. Það var bersýnilega
þýðingarlaust að gera nokkrar til-
raunir í þessa átt og þegar fór að í
braka í sumum hlutum vélarinnar i
undan þrýstingnum frá fólksmergð-!
inni, ákvað eg að klifra upp úr
flugmannssætinu í því skyni að
bægja mannf jöldanum burtu.
Það var ómögulegt að tala nokk-
urt orð; enginn heyrði neitt vegna
hávaðans og það leit heldur ekki út
fyrir að fólkið kærði sig um að
heyra neitt. Eg fór að skríða út úr
sætinu, en undir eins og annar fót-
urinn gægðist út fyrir, var eg tek-
inn og mér draslað út úr vélinnt, án
þess eg hefði sjálfur nokkra hönd
í bagga með því ferðalagi.
I því nær hálfa klukkustund fékk
eg ekki að stíga fótum á jörðina, því
að eg var borinn af fagnandi mann-
fjölda fram og aftur um — að því
er mér fanst — mjög takmarkað
svæði -og í öllum hugsanlegum lík-
amsstellingum. Hjá hverjum og
einum lá hinn bezti tilgangur til
grundvallar, en enginn virtist hafa
hugmynd uni, hver tilgangurinn í
rauninni var.
Flugmenn úr franska lofthernum
tókji að sér að ráða bót á þessu, og
fundu líka ráðið sem dugði. Nokkr-
ir þeirra ruddust inn í þvöguna; svo
var gefið merki og þá tóku þeir flug-
húfuna mína, settu hana á amerísk-
an fréttaritara og hrópuðu: “Lind-
bergh er hérna.” Fyrst þessi flug-
húfa var á höfðinu á Ameríkumannþ
þá var svo sem ekki um að villast,
hver hann var. Athyglin beindist
þegar í stað að fréttaritaranum, og
meðan verið var að flytja hann
nauðugan og ekki eftir sem bein-
ustum leiðum til móttökunefndar-
innar, þá tókst mér að komast inn í
eitt flugskýlið. ....
Þ. G. þýddi.
—Dvöl.
Mussolini hefir bannað Itölum að
heilsast með handabandi, segir
danskt blað. Enginn Itali má heilsa
nema með fascistakveðju. Það er
kvenlegt að sjá karlmenn taka í
hendurnar hver á öðrum, auk þess
sem það er megnasti sóðaskapur,
segir Mussolini.
Rannsóknir á krabba-
meini
Forstjórinn fyrir lifeðlisfræði-
deildinni í rannsóknarstofu Carls-
bergsjóðsins, dr. Albert Fischer,
hefir lengi haft með höndum rann-
sóknir á krabbameini. Hann hefir á
siðustu tímum hallast að þeirri skoð-
un, að krabbameinssellur væru til í
öllum mönnum. Þetta er þó ekki
nema getgáta enn.
Dr. Fischer er frægur fyrir
krabbameinsrannsóknir sínar. Hon-
um tókst það fyrstum allra að halda
krabbmeinssellum lifandi utan við
likamann. Þetta tókst honum árið
1924. Það var krabbamein úr hænu,
sem hann hélt lífi í. En árið 1927
tókst honum að “rækta” krabbamein
úr spendýri. Það var krabbi úr
mús, sem lifir enn í dag í tilrauna-
glasi á rannsóknarstofu hans.
Blaðamaður hefir haft tal af dr.
Fischer á rannsóknrstofu hans um
þessi mál. Lét dr. Fischer svo um
mælt:
Með því að rækta krabbameins-
sellur út af fyrir sig er hægt að at-
huga eðli sella þessara, hvaða kröf-
ur þær gera til lifsins, á hverju þær
lifa, og hvort það er vegna sérstakra
eiginleika þeirra, að þær verða öllum
öðrum sellum yfirsterkari.
—Hafið þér komist að þeirri nið-
urstöðu, að krabbameinssellurnar
séu mjög frábrugðnar öðrum sell-
um ?
—Nei. Síður en svo. Til þessa
höfum við ekki getað fundið neinn
verulegan misrnun á krabbameins-
sellum og öðrum sellum. Þær nær-
ast af því sama og aðrar sellur. í>ær
þurfa að vísu minna sér til lífsvið-
urværis en aðrar sellur, hafa örari
efnabreytingar en hinar, og örari
vöxt. Þær eru ekki efns harðgerð-
ar og venjulegar sellur. En samt
geta þær rutt öðrum sellum úr vegi,
og niyndað krabbamein, af því við-
koman er meiri, þær skiftast örar
en hinar.
—Eftir þessu er þá ekki hægt að
greina verulegan misrnun á krabba-
sellum og öðrum sellum?
—Nei. Enn hafa menn ekki séð
neinn verulegan mismun. Krabba-
sellurnar eru ekki annað en afbrigði
af venjulegum sellum, sem byggja
upp likama vorn. Er hægt að taka
samlíkingu þessu til skýringar. I
þjóðfélaginu ber mest á venjulegu
fólki, sem er ekkert verulega frá-
brugðið meðallaginu. En altaf eru
innan um einstaklingar, sem mjög
eru frábrugðnir meðalmönnum. Það
eru fábjánar og afburðamennirnir.
Alveg er eins með sellurnar jfhin-
um mannlega líkama. Flestallar eru
þær venjulgar sellur. En svo eru
örfá afbrigði. Það eru krabbasell-
urnar.
—ITafa allir menn krabbasellur?
—Margt bendir til þess, að sú get-
gáta mín sé rétt, að það sé svo. En
krabbasellurnar eru svo ákaflega fá-
ar í samanburði við hinar, að alveg
sérstök skilyrði þurfa að vera fyrir
hendi til þess að þær geti náð að
þróast.
—En fjöldi krabbasellanna er
máske mismunandi mikill hjá mönn.
um ?
—Já, menn geta búist við því að
þeir eiginleikar gangi að erfðum,
sem aðrir erfðaeiginleikar, að menn
hafi mismunandi mikið af krabba-
sellum í líkama sínum. En þó menn
hafi tiltölulega margar meinlausar
krabbasellur í sér, þarf þeim ekki að
vera hættara við krabbameinum en
öðrum. Því heilbrigðu sellurnar,
sem eru alveg yfirgnæfandi, halda
þeim i skefjum. Hið almenna heil-
brigðisástand likamans, lífsskilyrði
sellanna, þarf að breytast, til þess að
krabbasellurnar geti rutt sér til rúms.
Slikar breytingar geta m. a. átt sér
stað þegar menn eldast. En ellin
færist yfir líkamann á mjög mis-
munandi aldursskeiðum, eins og
kunnugt er.
En auk þess geta lífsskilyrði sell-
anna breyzt svo að mótstaða þeirra
veikist gagnvart krabbasellunum,
þegr einhver vefur líkamans verður
fyrir stöðugri ýfingu eða sífeldu
hnjaski, svo sem þegar sár haldast
opin um langan tíma, húð verður
fyrir óeðlilegum áhrifum frá óholJ-
um efnum, o. s. frv. Orsakir þess
að krabbasellurnar ryðja sér til rúms
geta verið margar. Þegar menn fá
eitthvert sár, vaxa nýjar sellur óð-
fluga til þess að sárið geti læknast.
En þar eð krabbasellurnar æxlast
örar en aðrar sellur, hafa þær sér-
staklega góð skilyrði að ryðja sér
til rúms, þar sem sár er lengi að
basla við að gróa. Þar er hættast
við, að krabbasellurnar fái yfirhönd
og krabbamein myndist.
Getur það komið fyrir að heilbrigðu
sellurnar . geti náð að yfirbuga
kabbasellurnar, ef krabbasellurnar
eru á annað borð einhversstaðar
byrjaðar að ryðja sér til rúms?
—Það vita menn ekki. En ef á
annað borð að myndað er krabba-
mein, þá gera menn ráð fyrir að það
geti ekki læknast af sjálfu sér.
Læknar geta oft haft tök á því að
skera burt krabbamein. Og fyndu
menn til meinsemdarinnar nægilega
snemma, þá myndi vera hægt að
lækna hana. Krabbamein yrði ef til
vill ekki svipað þvi eins skæður
sjúkdómur eins og ýmsir aðrir sjúk-
dómar ef hægt væri að finna það og
taka til lækninganna á fyrsta stigi
sjúkdómsins. Vandinn er þessi, að
menn kenna oft ekkert til meinsemd-
arinnar fyrri en orðið er um seinan.
—Hve lengi búist þér við að geta
haldið “krabbameini” yðar lifandi,
sem nú hefir lifað hjá yður sjálf-
stæðu lífi í 10 ár?
—Ef það fær þá hirðingu sem
það þarf getur það lifað i áraþús-
undir. Sellurnar, sem likami vor er
gerður af, eru ódauðlegar á sinn hátt
eins og mannkynið. Einstaklingarn-
ir deyja. En mannkynið lifir í þús-
undir ára. Ef menn hefðu kunnað
að halda líkamsvefjum lifandi á
dögum Napoleons, þá hefði verið
hægt að eiga enn i dag lifandi vef til
minja frá því mikilmenni.
—En úr því sellurnar deyja, og
aðrar koma í staðinn, þá væri senni-
lega ekki mikið eftir af hinum upp-
runalega “Na]X)leons-parti” ?
—Jú, því selluvefurinn hefði erft
alla eiginleika sellumæðra sinna.
Eins og menn eru mismunandi eins
eru selluvefiniir mismunandi eftir
því hvaðan þeir eiga ætt sína að
rekja.
Áður en blaðamaðurinn yfirgaf
dr. Fischer sýndi vísindamaðurinn
honum hið 10 ára gamla “krabba-
mein,” sem var á að líta ekki annað
en ofurlítil flyksa í tilraunaglasi. En
með því að rannsaka það nægilega
gaumgæfilega, er vonandi að dr.
Fischer- geti fært mannkynið feti
nær því mikla markmiði, að gera
krabbamein að meinlausum1 sjúk-
dómi. En það er von allra vísinda.
manna að sá verði endirinn á.
—Lesk. Mbl. 3. okt.
Þáttaka þjóðverðja í
alþjóðaflugsamgöngum
Þó að það komi fyrir járnbrauta-
og flugslys í hverri viku og mörg
hundruð manna missi lifið við bif-
reiðaárekstra eða skipsskaða á
hverju ári, mun engum detta í hug
að álíta að þar með væri samgöngur
með járnbrautum og flugvélum eða
bifreiðum og skipum úr sögunni. En
öðruvísi er ástatt urn loftskipaferð-
ir. Vegna hinna sorglegu slysa, sem
amerísk og ensk loftskip hafa orðið
fyrir, hefir allur almenningur borið
lítið traust til loftskipa sem fram-
tiðar samgöngutækja.
Samt hefir það tekist Þjóðverj-
um að koma á áætlunarferðum með
loftskipunum “Zeppelin greifi” og
“Hindenburg,” og voru þeir og aðr-
ir farnir að álíta, að loftskip gæti
orðið öruggasta tækið fyrir loftsam-
göngur heimsálfanna á milli.
Það vakti því eftirtekt og sam-
hrygð um allan heim, þegar “Hind-
enburg” fórst 6. maí s.l. og með
loftskipinu 16 fjarþegar, 20 loft-
skipamenn og Lehmann loftskipa-
stjóri. Rannsókn á orsök þessa
slyss leiddi i ljós, að slysið hefði ekki
stafað af galla á bygingu eða stjórn
skipsins. Sprengingin stafaði senni-
lega. af J?ví, að skipið hafði flogið
langan tíma í gegn um þrumuveð-
urssvæði og hlaðist rafmagni, sem
leiddi af sér neista, þegar tengiköðl-
unum var kastað til jarðar. Sem
kunnugt er, gaf ameríska þingið.
skömmu seinna leyfi til aukinnar
framleiðslu og sölu heilium-gass,
sem ekki er eldfimt og getur ekki
valdið sprengingu, en á þessari gas-
tegund hafði verið nokkurs konar
útflutningsbann, þegar “Hinden-
burg” var smíðaður.
Þjóðarsorg var um alt Þýzkaland
og ótal blómsveigar og samúðar-
skeyti bárust til Chuxhaven, þegar
skipið “Hamburg” kom þangað og
flutti með sér hinar jarðnesku leif-
ar þeirra sem fórust. Þýzka ríkis-
stjórnin gekst fyrir sorgarathöfn og
fulltrúar allra þjóða voru viðstaddir
hana. Menn gleymdu um stund, að
“Hindenburg” hafði flogið 7 sinn-
um til Suður-Ameríku og 10 sinn-
um til Norður-Ameríku án þess að
nokkurt slys hefði komið fyrir.
Flughraði, útbúnaður og gangvissa
þessa skips hafði verið meiri en á
nokkru öðru loftskipi. Far með
skipinu hafði alt af verið pantað
með margra mánaða fyrirvara —
svoTissir þóttust menn um öryggi
þessa risavaxna loftskips, þangað til
að óviðráðanleg atvik ollu eyðilegg-
ingu þess.
Eftir þetta slys var eldra skipið,
“Zeppelin greifi,” rifið, eftir að
hafa verið í notkun í rúmlega 8J4
ár, farið 600 ferðir, og af þeim 140
yfir Atlantshafið. — “Zeppelin
greifi” er ekki lengur til, en endur-
minningar um þetta fyrsta farþega-
loftskip munu lifa svo lengi sem
menn tala um flugferðir. Reynslan,
sem fengist hefir, mun verða notuð
til þess að smíða enn betri loftskip,
því að Þjóðverjar hafa ekki mist
traust á loftskipunum. Tvö ný skip
eru í smiðum, en þar til þau verða
tilbúin, munu loftskipaferðir liggja
niðri um allan heim.
Á meðan mun þýzka flugmála-
stjórnin, alveg eins og enska og ame.
ríska flugmálastjórnin, gera alt til
þess að efla og auka loftsamgöngur
milli Þýzkalands og annara landa
með flugvékim. Félagið “Deutsche
Lufthansa” er í náinni samvinnu við
flugfélög annara ríkja i Evrópu,
Asíu og Ameriku,1 til þess að geta
haldið uppi áætlunarferðum fyrir
farþega-, póst- og vöruflutning.
Farþegaflutningar á vegum “Deut-
sche Lufthansa” hat’a aukist um
rúmlega 40% og póstflutningar um
rúmlega 100% síðan 1935, en flug-
ferðir þessa félags^eru nú alls þús-
und sinnum fleiri yfir árið, en fyr-
ir 10 árum.
Einn hinn mterkasti þáttur í starf-
semi “Deutsche Lufthansa” mun
vera póstflutningarnir til Suður-
Ameríku, sem hefir verið haldið
uppi síðan 1934. Flugvélarnar
fljúga frá Frankfurt am Main til
Buenos Aires. Þeim til aðstoðar
eru höfð tvö flugvélastöðvarskip úti
á Suður-Atlantshafinu. Flugvélarn-
ar setjast á sjóinn rétt hjá skipun-
um og eru þá dregnar um borð á
dráttarbraut úr segldúk. Síðan er
þeim skotið í loft upp með sérstök-
um útbúnaði, sem nefnist flugvéla-
“Katapult.”—Vísir.
ORT TIL IIR. THOMPSONS
Riverton, Man.
Þú læknar margan laufa ver
og liljur friða banda;
bið eg Guð þig geymi hér
og greiði úr öllum vanda.
Mörg mun konan minnast þín,
mund er hana snerti;
sálin heit sem sólhaf skín,
er sigrar klakabelti.
Aldrei spyrðu um efni hér,
öll þín þrífur tæki,
ljúf og skýr því lundin er,
leikur á kærleiks æki.
Ertu af öllum elskaður,
öldin mun það sanna.
sterkur, merkur stálbaldur
í starfi lækninganna.
Hjörtur Guðmundson,
Árnes, Man.